ဒုတိယဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ထြန္းၾကည္(ၿငိမ္း) ႏွင့္ ေတြ႕ဆုံျခင္း (၂)

Voice : အခုအစိုးရအဖြဲ႕ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြကို ဘဘတို႔ အၿငိမ္းစား ယူသြားသူေတြ အခ်င္းခ်င္း ေတြ႕ဆံုပြဲေတြမွာ အမွတ္တရ ျပန္ေျပာဆိုၾကတာေတြ ရွိၾကမွာပဲ။ သူတို႔ေတြ (အစိုးရအဖြဲ႕ရဲ႕) လုပ္ရပ္ေတြကို ဘဘရဲ႕ သေဘာထားမွတ္ခ်က္ ဘယ္လိုရွိလဲ။

UTK : ဘဘတို႔ နဝတအဖြဲ႕ဝင္၊ အၿငိမ္းစားေတြက အသက္ေတြ အေတာ္ႀကီးေနၾကၿပီ။ အားလံုးက ဘဘထက္ႀကီးတဲ့ သူေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ သိပ္တက္တက္ႂကြႂကြ မလႈပ္ရွား ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ က်န္းမာေရးကလည္း သိပ္မေကာင္းၾကေတာ့ဘူး။ အားလံုး ခပ္ယဲ့ယဲ့ ေတြခ်ည္းပါပဲ။ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး၊ တစ္အိမ္နဲ႔တစ္အိမ္ ကူးလူးဆက္ဆံတာလည္း မရွိသေလာက္ပါ။ သာေရး၊ နာေရး ကိစၥမ်ဳိးမွာသာ ဆံုၾကရေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း သိပ္မေျပာျဖစ္၊ မေဆြးေႏြး ျဖစ္ပါဘူး။

လက္ရွိ အစိုးရအဖြဲ႕ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြအေပၚ ဘဘအျမင္ ေျပာရရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေတြ ရွိသလို အားနည္းတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ေအာင္ျမင္တာေတြ ရွိသလို ေအာင္ျမင္မႈ မရတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အစိုးရဘက္က အင္အားစုက ေကာင္းတယ္၊ တိုးတက္တယ္လို႔ ေျပာမယ္။ အဲဆန္႔က်င္ဘက္ အင္အားစုကေတာ့ ဘာမွမတိုးတက္ဘူး၊ တိုင္းျပည္ပိုၿပီး ဆင္းရဲသြားတယ္လို႔ ေျပာမွာပဲ။ ဘယ္သူမွ တိတိက်က် ဂဃနဏ အေသအခ်ာ မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ အားလံုး ကိုယ္ထင္ရာထင္ရာ ေလွ်ာက္ေျပာေနၾကတာပါ။

ယခင္ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက ႏိုင္ငံေတာ္ကို တစ္ေသြး၊ တစ္သံ၊ တစ္မိန္႔၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ တည္ေဆာက္ သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို ယေန႔ျပည္သူလူထု (အထူးသျဖင့္ မီဒီယာသမားေတြ) က ရာႏႈန္းျပည့္ ဒီမိုကေရစီစနစ္နဲ႔ ဆက္လက္ တည္ေဆာက္ေနခ်င္ေတာ့ တစ္ခုမွ အံဝင္ခြင္က်မႈ မရွိေတာ့ဘူး။ အားလံုး ဖ်က္ပစ္ရမလို ျဖစ္ေနတယ္။ မဖ်က္လို႔ မျဖစ္တဲ့ဟာကို ဖ်က္တယ္၊ ျပဳျပင္မြမ္းမံ ဖာေထးၿပီး ဆက္ေဆာက္လို႔ရတာ ဆက္ေဆာက္သြားရင္ ဒီထက္ အဆင္ေခ်ာလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ စစ္အစိုးရလုပ္တာ တစ္ခုမွ မေကာင္းဘူး၊ အားလံုးဖ်က္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ တုိင္းျပည္ ျပႆနာတက္မွာ ေသခ်ာတယ္။ ပဋိပကၡေတြလည္း အမ်ားႀကီး ေပၚလာလိမ့္မယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒီေန႔ ဘဘတို႔ႏိုင္ငံက ဒီမိုကေရစီ အသြင္ကူးေျပာင္းေရး ကာလမွာပဲ ရွိေသးတယ္။ အသြင္ကူးေျပာင္းေရး ကာလနဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီ အခြင့္အေရးေတြေလာက္ပဲ ေပးသင့္တယ္။ အခုေတာ့ လူတုိင္းက ဒီမိုကေရစီ အခြင့္အေရး အျပည့္အဝ လိုခ်င္တယ္။ ကိုယ္က ဒီမိုကေရစီ အခြင့္အေရးနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ ထိုက္တန္သလဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္စစ္ေမးသင့္တယ္။

အဲဒီလို စနစ္ေဟာင္းနဲ႔ စနစ္သစ္ အသြင္မတူ ဘယ္လိုမွ ဆက္စပ္လို႔မရတဲ့ စနစ္ႏွစ္ခုၾကားမွာ ဆက္လက္ ေဆာင္ရြက္ေနရတဲ့ လက္ရွိ အစိုးရအဖြဲ႕ကို ဘဘ အေတာ္သနားမိတယ္။ ဒီေန႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြ အကုန္လံုး ဘဘသိပါတယ္။ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ အတူလက္တြဲ လုပ္ကိုင္ခဲ့ဖူးသူေတြခ်ည္းပါပဲ။ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္တို႔၊ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ သူရဦးေရႊမန္းတို႔၊ တပ္မေတာ္ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး မင္းေအာင္လိႈင္တို႔အားလံုး လူေတာ္လူေကာင္းေတြပါ။ ကိုယ္က်င့္တရားေရာ စိတ္ေနသေဘာထားပါ အလြန္ေကာင္းၾကပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္မႈလည္း အျပည့္အဝ ရွိသူေတြပါ။ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိး တုိးတက္ေရးအတြက္ ေစတနာအျပည့္နဲ႔ ႀကိဳးစား လုပ္ကိုင္ေနၾကသူေတြလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ႏိုင္ငံေရး ဝဲဂယက္ထဲမွာ ေလွကမနစ္ေပမယ့္ ေမ်ာေတာ့ ေမ်ာေနတယ္လို႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။

အဲ ဘဘရဲ႕သေဘာထား မွတ္ခ်က္ေပးရရင္ေတာ့ -
သမၼတဦးသိန္းစိန္၊ ဥကၠ႒သူရဦးေရႊမန္း၊ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး မင္းေအာင္လိႈင္တို႔အားလံုး လူေတာ္လူေကာင္းေတြ၊ တိုင္းျပည္နဲ႔ တပ္မေတာ္ တိုးတက္ေအာင္ ေခါင္းေဆာင္ႏိုင္သူေတြ ျဖစ္တယ္။
သူတို႔တစ္ေတြ ကိုယ္စြမ္း ဉာဏ္စြမ္းရွိသေရြ႕ တုိင္းျပည္ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေနၾကတယ္။
စနစ္ႏွစ္ခုရဲ႕ သဟဇာတ မျဖစ္မႈေၾကာင့္ လုပ္ငန္းေတြ ေအာင္ျမင္မႈ ရသင့္သေလာက္ မရခဲ့။ ျပႆနာ မ်ဳိးစံုလည္း တစ္ျပည္လံုးမွာ ေပၚခဲ့ရတယ္။
တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရးႏွင့္ ျပည္သူလူထု တစ္ရပ္လံုး စည္းကမ္းတိက်စြာ လိုက္နာေရးကို ယခုထက္ ပိုမိုလုပ္သင့္တယ္။
ယခင္အစိုးရ၏ ျပႆနာ ေပါင္းစံုကို ေျဖရွင္းေနရသျဖင့္ ေရွ႕မတိုးႏိုင္၊ ေလွာ္ရင္း နစ္ေနရတယ္။
မိမိကိုယ္က်ဳိး ဆႏၵကိုသာ ေရွ႕တန္းတင္၍ လုပ္ေဆာင္ေနသူမ်ားကုိ နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပျခင္း၊ ေက်နပ္ေအာင္ ေျဖရွင္းညႇိႏိႈင္း ေပးျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေပးသင့္တယ္။
ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို တည္ေဆာက္ရာတြင္ ဒီမိုကေရစီ မက်ေသာ ျပဳမူလုပ္ေဆာင္မႈမ်ားကို ရပ္တန္႔သြားေအာင္ ထိန္းသိမ္းသင့္တယ္။
ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသည္ အလြန္အေရးႀကီးတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈမရွိဘဲ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ တည္ေဆာက္လို႔ မရဘူး။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲမ်ား၊ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ သို႔ေသာ္ အခ်ဳိ႕အဖြဲ႕အစည္းမ်ားက ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရယူရန္မဟုတ္ဘဲ အသက္႐ွဴေပါက္ ေခ်ာင္လည္ေစရန္ လာျခင္းမ်ား ယခင္က ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲလာရင္း ႏိုင္ငံေရး အျမတ္ထုတ္သြားတဲ့ ျဖစ္စဥ္မ်ားကလည္း ထင္ထင္ရွားရွား သိခဲ့ရတယ္။
တုိင္းျပည္အက်ဳိး၊ ျပည္သူလူထုအက်ဳိးကို မည္သူ႔ကုိမွ အားနာျခင္းမရွိဘဲ ျပတ္ျပတ္သားသား လုပ္သင့္တယ္။

"စစ္အစိုးရလုပ္တာ တစ္ခုမွ မေကာင္းဘူး၊ အားလံုးဖ်က္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ တုိင္းျပည္ ျပႆနာတက္မွာ ေသခ်ာတယ္။ ပဋိပကၡေတြလည္း အမ်ားႀကီး ေပၚလာလိမ့္မယ္..."

Voice : အဘက တပ္ဘက္ကေန အရပ္ဘက္ကို ေျပာင္းၿပီးေတာ့ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ ခဲ့ရတယ္။ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ရတဲ့ ေနရာကလည္း ကုန္သြယ္ေရးဝန္ႀကီး။ ကြၽန္ေတာ္ အဓိက ေမးခ်င္တာက စစ္တပ္ကလူေတြ အရပ္ဘက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဘက္ကို ေရာက္လာတာကို အရပ္သားေတြက မႀကိဳက္ၾကဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း ဘာမွေျပာလို႔ မရခဲ့ၾကဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္ အခုလို အစစအရာရာ ေခတ္ေနာက္က်ခဲ့တာ စစ္တပ္က လူေတြ ေနရာတကာ ဝင္ေနရာယူၿပီး လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္သြားၾကလို႔ တိုင္းျပည္ နစ္နာခဲ့ရတာလို႔ ေျပာတဲ့သူေတြက ေျပာၾကတယ္။ ဒီေန႔အခ်ိန္မွာ အဘရဲ႕သေဘာထားက ဘယ္လို သေဘာထားရွိမလဲ။

UTK : ဒီကိစၥနဲ႔႔ ပတ္သက္လို႔ လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ စာဖတ္သူေတြ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိသြားရေအာင္ အေတာ္ျပည့္ျပည့္စံုစံု က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေျဖဆိုမွရမယ့္ကိစၥလို႔ ဘဘထင္တယ္။ လိပ္ပတ္မလည္ရင္ ‘သူက စစ္ဗိုလ္၊ စစ္သားပဲ။ စစ္တပ္ဘက္က ပင္းေျပာမွာေပါ့’ လို႔ ေျပာၾကလိမ့္မယ္။ ပကတိ အျဖစ္မွန္ကိုလည္း သိမွာ သေဘာေပါက္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဘဘေမးခြန္းထဲမွာပါတဲ့ အဓိက အခ်က္အလက္ေလးေတြကို တစ္ခ်က္ခ်င္း ခြဲျခားၿပီး ေျဖေပးပါ့မယ္။
ပထမအခ်က္ အေနနဲ႔ ‘စစ္တပ္ကလူေတြ အရပ္ဘက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဘက္ကို ေရာက္လာတာကို အရပ္သားေတြက မႀကိဳက္ၾကဘူး’ လို႔ ေျပာတဲ့အခ်က္ကို ပထမဦးစြာ ရွင္းပါ့မယ္။

ဒီမွာ နံပါတ္တစ္က စစ္ပြဲတစ္ပြဲျဖစ္ရင္ စစ္စည္း႐ံုးမႈ (Mobilization) ဆိုတာ လုပ္ၾကရပါတယ္။ လက္ရွိ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ တပ္အင္အားနဲ႔ မလံုေလာက္ရင္ေပါ့။ ဒုတိယ ကမာၻစစ္တုန္းကဆိုရင္ အေမရိကန္၊ အဂၤလိပ္၊ ဂ်ာမန္၊ ႐ုရွားစတဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးေတြအားလံုး စစ္စည္း႐ံုးမႈ လုပ္ၿပီး ရန္သူကို ယွဥ္ၿပိဳင္ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကရတယ္။ စစ္ၿပီးေတာ့ ဒီလူေတြ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ။ အားလံုးတပ္ထဲမွာ မထားႏိုင္ေတာ့၊ လိုလည္းမလိုေတာ့ တခ်ဳိ႕ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္တယ္။ ငယ္ရြယ္သူေတြက ေက်ာင္းျပန္ တက္ၾကတယ္။ စီးပြားေရး လုပ္သူေတြက စီးပြားေရး လုပ္တယ္။ တခ်ဳိ႕က အရပ္ဘက္ ဝန္ထမ္းေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ အစိုးရ အမႈထမ္းျပည္သူေတြက အမ်ားအျပားေပါ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး အိုင္ဆင္ေဟာင္ဝါဆိုရင္ သမၼတ တက္လုပ္တယ္။

နံပါတ္ႏွစ္က ဘဘတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး၊ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈနဲ႔ လြတ္လပ္ေရး ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ေရး ကာလေတြမွာ ျပည္သူေတြအားလံုး လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္ကိုပဓာန မထားဘဲ ရြပ္ရြပ္ခြၽံခြၽံ၊ စြန္႔စြန္႔စားစား ပါဝင္ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က တပ္မေတာ္ထဲ ဝင္တယ္။ တခ်ဳိ႕က သူတို႔ နယ္ေျမမွာပဲ ေျပာက္က်ားအျဖစ္နဲ႔ ပါဝင္ တိုက္ခိုက္တယ္။ အဲစစ္ၿပီးေတာ့ အားလံုး အစိုးရဌာန အပါအဝင္ အဆင္ေျပရာ ေနရာဌာန အသီးသီး ဝင္ေရာက္ သြားၾကရတယ္။

နံပါတ္သံုးက အဘတို႔ ယေန႔ တပ္မေတာ္ကေတာ့ ကမာၻစစ္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ကမာၻစစ္သဖြယ္ အလြန္ဆိုးဝါးလွတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးကို အခ်ိန္ကာလ ၾကာျမင့္စြာ ဆင္ႏႊဲခဲ့ရတယ္။ ေသေက် က်ဆံုးသူေတြ၊ ကိုယ္လက္အဂၤါ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရသူေတြ အမ်ားႀကီး၊ ဘြဲ႕ထူးဂုဏ္ထူး ရတဲ့သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲေပါ့။ အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္း ဘယ္ေလာက္ ရွိခဲ့သလဲဆိုတာ နည္းနည္း ေျပာျပပါမယ္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၄ ရက္ေန႔မွာ လြတ္လပ္ေရးရတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ၈၄ ရက္အၾကာမွာ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၈ ရက္ေန႔မွာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ေတာခိုၾကတယ္။ ပိုဆိုးတာက သူတို႔နဲ႔အတူ အဘတို႔ အလြန္အေလးထား ေလးစားၾကရတဲ့ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္ ဗိုလ္ေဇယ်နဲ႔ ဗိုလ္ရဲထြဋ္တို႔ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ တပ္မေတာ္တပ္ရင္း (၁) နဲ႔ တပ္ရင္း (၃) မွ တပ္မေတာ္သားေတြ ေတာထဲလိုက္သြားၾကတဲ့ ကိစၥပါပဲ။ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၂၅ ရက္ေန႔ ေရာက္ေတာ့ ကရင္သူပုန္ အေရးအခင္း စတင္ေပၚေပါက္ခဲ့တယ္။ ကရင္တပ္ရင္းေတြ ေတာခိုသြားၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လေလာက္ ကတည္းက ကရင္ျပည္ေထာင္စု စစ္ရဲတပ္ေတြက ေတာခိုေနၾကၿပီ။ တပ္မေတာ္ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ျဖစ္တဲ့ ဒုတိယ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးစမစ္ဒြန္း (ကရင္တိုင္းရင္းသား) ကိုလည္း ကရင္ တပ္ရင္းေတြကို လက္နက္ႀကီးနဲ႔ စက္ေသနတ္ေတြ ဖြဲ႕စည္းပံုထက္ ေက်ာ္လြန္ထုတ္ေပးလို႔ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁ ရက္ေန႔မွာ တာဝန္က အနားယူခြင့္ ေပးခဲ့ရတယ္။ ကရင္တပ္ေတြကိုလည္း လက္နက္ေတြသိမ္းၿပီး ခြင့္ရက္ရွည္ ေပးလိုက္ရတယ္။ ကရင္္တပ္ေတြကလည္း ေတာခို၊ အစိုးရအတြက္ အားထားရတဲ့ တပ္ရင္း (၁) နဲ႔ တပ္ရင္း (၃) အင္အားစု တခ်ဳိ႕ကလည္း မရွိေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံအဖို႔ အေျခအေန အလြန္ဆိုးသြားတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ကြက္ကြက္ေလးပဲ အစိုးရလက္ထဲ က်န္ေတာ့တယ္။ နယ္ကၿမိဳ႕ေတြလည္း ေရာင္စံုသူပုန္ေတြ သိမ္းထားေတာ့ ကမာၻ႔အလယ္မွာ ‘ရန္ကုန္အစိုးရ’ လို႔ အေခၚခံရတဲ့အထိ ျဖစ္သြားတယ္။ အျခားတိုင္းျပည္အေပၚ သစၥာရွိတဲ့ တုိင္းရင္းသား တပ္ရင္းေတြရွိလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ေသာင္းက်န္းသူ အင္အားစုက အစိုးရတပ္ထက္ မ်ားေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ တပ္အင္အားေတြ အမ်ားႀကီး တိုးခ်ဲ႕ခဲ့ရတယ္။

နံပါတ္ေလးက အဘတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတဲ့ အႏၲရာယ္ေပါင္းစံုက ဒါေလာက္နဲ႔တင္ မကေသးဘူး၊ တ႐ုတ္ျဖဴလို႔ေခၚတဲ့ ကူမင္တန္ (KMT) အင္အား အမ်ားအျပားက ရွမ္းျပည္အေရွ႕ပိုင္း မိုင္းတံု၊ မိုင္းဆတ္၊ ပါလွ်ဳိး၊ က်ဳိင္းလတ္ စတဲ့ နယ္စပ္ေဒသထဲ က်ဴးေက်ာ္ ဝင္ေရာက္ခဲ့ၾကျပန္တယ္။ တ႐ုတ္ျဖဴဆိုလို႔ အထင္မေသးနဲ႔။ အေမရိကရဲ႕ လက္နက္ခဲယမ္းေတြ လိုခ်င္သေလာက္ အေထာက္အပံ့ရတဲ့ က်ဴးေက်ာ္တပ္ေတြ ျဖစ္တယ္။ အင္အားလည္း အေတာ္မ်ားတယ္။ ပါလွ်ဳိးမွာ စစ္ေလယာဥ္ကြင္း အႀကီးႀကီးေဆာက္ၿပီး ေလယာဥ္ႀကီးေတြနဲ႔ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ပို႔/ႀကိဳ လုပ္တယ္။
ဒီက်ဴးေက်ာ္ ဝင္ေရာက္တဲ့ တ႐ုတ္ျဖဴတပ္ေတြကို အင္အား အလံုးအရင္း စုစည္းၿပီး အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ စေတးကာ တြန္းလွန္ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကရတယ္။ တပ္ရင္းသံုးရင္းပါတဲ့ မိမိတို႔ရဲ႕ ‘နဂါးႏိုင္’ စစ္ဆင္ေရးဆိုရင္ အင္အားမမွ်လို႔ အက်အဆံုး မ်ားစြာနဲ႔ ျပန္ဆုတ္ခြာခဲ့ရတယ္။

ဒီမွာ နံပါတ္ငါးအေနနဲ႔က လူတိုင္းသိတဲ့ ဗကပ မိမိတို႔တပ္မေတာ္နဲ႔ ျပည္သူေတြ လက္တြဲပူးေပါင္းၿပီး တိုက္ထုတ္လိုက္လို႔ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္လည္းပ်က္၊ ေခါင္းေဆာင္ေတြလည္းေသ၊ ျပည္တြင္းမွာပင္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ နယ္စပ္ေဒသသို႔ ထြက္ေျပး သြားခဲ့ၾကရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗကပက ေပ်ာက္မသြားဘူး။ တစ္ဖက္ႏိုင္ငံရဲ႕ အင္တိုက္အားတိုက္ အားေပးမႈ၊ လူ၊ လက္နက္ပစၥည္း လိုသမွ် ေထာက္ပံ့၊ ပံ့ပိုးမႈေၾကာင့္ ပိုမိုအင္အားႀကီးမားတဲ့ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ ျဖစ္သြားတယ္။ နယ္စပ္ေဒသမွာရွိတဲ့ ႐ိုးသားတဲ့ မိမိတို႔ တိုင္းရင္းသားေတြကို အတင္းလက္နက္ တပ္ဆင္ေပးၿပီး အင္အား ေတာင့္တင္းေအာင္ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဗမာျပည္မွာေတာ့ အင္အားအႀကီးဆံုး လူ၊ လက္နက္ အေတာင့္တင္းဆံုး အင္အားစုေပါ့။ တစ္ဖက္ႏိုင္ငံရဲ႕ စစ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး အကူအညီ မ်ားစြာရတဲ့ အဖြဲ႕ပီပီ ေထာင္ခ်ီရွိတဲ့ အင္အားမ်ားနဲ႔ မိမိတို႔ရဲ႕ တပ္စခန္းမ်ား၊ ၿမိဳ႕မ်ား၊ လႈပ္ရွား စစ္ေၾကာင္းမ်ားကို အႀကိမ္ႀကိမ္ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဘဘတို႔ တပ္မေတာ္ကလည္း အႏိုင္မခံ အ႐ံႈးမေပးေသာ စိတ္ဓာတ္၊ တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ျပန္လည္တြန္းလွန္ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ အဘတို႔ လက္ထက္ တပ္မ (၈၈) ရဲ႕နယ္ေျမျဖစ္တဲ့ ရွမ္းျပည္အေရွ႕ပိုင္း က်ဳိင္းတံုေဒသမွာပင္ ပြိဳင့္ ၅၂၅၈ လြယ္ယုတ္စခန္း တိုက္ပြဲ၊ ေကာ္ဟိုလြယ္စခန္း တိုက္ပြဲ၊ ထင္း႐ွဴးေတာင္တိုက္ပြဲ၊ မိုင္းယမ္း ၿမိဳ႕သိမ္းတိုက္ပြဲနဲ႔ မိုင္းေယာင္း ၿမိဳ႕သိမ္းတိုက္ပြဲ စသည့္တိုက္ပြဲႀကီး ေပါင္းမ်ားစြာ ေဖာ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဘယ္ေနရာတိုက္တိုက္ သူတို႔က တစ္ဖက္ႏိုင္ငံကရတဲ့ လက္နက္ႀကီးေတြ အမ်ားႀကီး သံုးတယ္။ တပ္အင္အားကလည္း ဘဘတို႔ထက္ အနည္းဆံုး ငါးဆ၊ ေျခာက္ဆ အလြန္သာလြန္တဲ့ အင္အားသံုး တိုက္တယ္။ သူတို႔လည္း အက်အဆံုး၊ အထိအခိုက္ အေတာ္မ်ားတယ္။ ဘဘတို႔ ဘက္ကလည္း မနည္းလွဘူး။ အဲဒီငါးပြဲမွာတင္ စစ္သည္ ၁၅၀ ေက်ာ္ တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္ေပးခဲ့ရၿပီး ၃၀၀ ေက်ာ္ ဒဏ္ရာရရွိခဲ့ရတယ္။ ဒါက တိုက္ပြဲႀကီးေတြသာ ေျပာတာ။ တိုက္ပြဲ ငယ္ေလးေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါ။ ဒါက တပ္မ (၈၈) က်ဳိင္းတံုနယ္ေျမ ကြက္ကြက္ေလး ေျပာတာ။ တျခားတိုင္း တပ္မေတြမွာလည္း တုိက္ပြဲႀကီးေတြ အမ်ားႀကီး ေဖာ္ခဲ့ၾကတယ္။

ဒါေတြကို ဒါေလာက္ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေျပာေနတာက ဘဘတို႔ တပ္မေတာ္ဟာ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ လြတ္လပ္ေရး ရကတည္းက ဒီေန႔အထိ ျပည္သူေတြအတြက္ သက္စြန္႔ႀကိဳးပမ္း တာဝန္ထမ္းေဆာင္ ေနခဲ့ရတယ္။ ဆင္းဆင္းရဲရဲ၊ ပင္ပင္ပန္းပန္း၊ အငတ္ငတ္ အျပတ္ျပတ္နဲ႔ ဘယ္တုန္းကမွ အုပ္ခ်ဳပ္မႈကိစၥ ျပည့္ျပည့္စံုစံု မရွိခဲ့ဖူးဘူး။ ကိုယ့္ရိကၡာ ကိုယ္ထမ္း၊ လက္နက္ႀကီးက်ည္၊ လက္နက္ငယ္ အရန္က်ည္ေတြကို မွ်သယ္၊ စစ္ဆင္ေရးထြက္ရင္ တစ္ခါတစ္ရံ ကိုးလ၊ ဆယ္လ မိကြဲဖကြဲ သိပ္သနားစရာ ေကာင္းတယ္။ သားတို႔လည္း သိမွာပဲ။ ဂ်ပန္ အ႐ိုးေကာက္အဖြဲ႕ေတြ ခဏခဏလာၿပီး ဒုတိယ ကမာၻစစ္အတြင္းက က်ဆံုးသြားတဲ့ သူတို႔စစ္သည္ေတြရဲ႕ အ႐ိုးေတြ ေကာက္ေနၾကတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္က အေလာင္းေတြေပါ့။ အလားတူပဲ အေမရိကန္ေတြဟာ သူတို႔ စစ္သည္ေတြရဲ႕ အ႐ိုးေတြကို အခုဗီယက္နမ္မွာ ေကာက္ေနၾကတယ္လို႔ သိရတယ္။
အဘတို႔ရဲ႕ စစ္သည္ေလးမ်ားကေတာ့ သရဏဂံုလည္း မတင္ရဘူး။ စစ္အခမ္းအနားနဲ႔လည္း မသၿဂႋဳဟ္ရဘူး။ ဒီေန႔ အထိလည္း အ႐ိုးေတြ မေကာက္ႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး အေကာင္းလည္း အေျပာမခံရဘူး။ ဂုဏ္ျပဳ ေထာက္ပံ့ဖို႔ ဆိုတာေတာ့ ေဝးေရာ။ ေကအိုင္ေအ သင္တန္းေက်ာင္း၊ အေျမာက္မွန္လို႔ ေသတဲ့၊ တိုင္းျပည္အတြက္ ဘာတစ္ခုမွ လုပ္မေပးဖူးတဲ့ (ကုလားဆင္) သူေတြက်ေတာ့ ခ်ီးက်ဴးရတာနဲ႔၊ ဂုဏ္ ျပဳရတာနဲ႔၊ ဝမ္းနည္းေၾကာင္း အထိမ္းအမွတ္ လုပ္ရတာနဲ႔ ဘဘေတာ့ အေတာ္အသည္းနာတယ္။

ဘဘေျဖတာ ေဘးေရာက္သြားသလား မသိဘူး။ ဘဘတို႔ ရဲေဘာ္ေလးေတြအတြက္ က႐ုဏာေဒါေသာ ျဖစ္လြန္းလို႔ပါ။ သူတို႔ေလးေတြ ရတဲ့လခက ႏွစ္ျပားတစ္ပဲ။ လုပ္ရတာကေတာ့ ဖတ္ဖတ္ကိုေမာလို႔။ အသက္မေသလို႔ က်န္တဲ့လူေတြထဲက အသက္ႀကီးသြားသူေတြ ကူးစက္ေရာဂါ၊ အသည္းေရာင္ အသားဝါ ေရာဂါရွိလို႔ တပ္ထဲမွာ မထားသင့္တဲ့သူေတြ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ နယ္ဘက္ေျပာင္းေရႊ႕ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ သင့္သူေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိစစ္ေရြးခ်ယ္ၿပီး ဝန္ႀကီးဌာနေတြမွာ တာဝန္ေပးခဲ့ၾကရတယ္။ သူတို႔ကို ဒီလိုမွမပို႔ရင္ ဘယ္သြားထားရမလဲ။ ပင္စင္ ေပးပစ္ရမွာလား။ အဲဒီလို လုပ္သင့္သလား။ မတတ္ႏိုင္လို႔သာ ဒီထက္ေတာင္ေကာင္းတဲ့ ေနရာေတြ စီစဥ္ေပးခ်င္တယ္။ ေတာင္ေပၚစခန္းၿမိဳ႕တို႔၊ ပင္လယ္ကမ္းေျခတို႔မွာ အိမ္ရာေတြ ေဆာက္ၿပီးေတာင္ ထားေပးသင့္တယ္လို႔ ဘဘကေတာ့ ထင္တယ္။ အခုေအာ္လိုက္ၾကတာ တန္ဖိုးနည္းအိမ္ရာ ေဖာ္ထုတ္ဖို႔။ ဒါကသာမန္ အရပ္သား အိုးမဲ့၊ အိမ္မဲ့ေတြအတြက္။ သူတို႔အတြက္ေတာင္ ေနေရးထိုင္ေရး အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးခ်င္ရင္ ဘဘတို႔ စစ္ျပန္ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းေတြအတြက္ လုပ္မေပးသင့္ဘူးလား။

အဲဒီလို ေနေရးထိုင္ေရး အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ေပးသင့္တဲ့ ဘဘတို႔ရဲ႕ မေသလို႔ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ စစ္သည္ေတြ နယ္ဘက္ ေျပာင္းေရႊ႕လာတာကို မႀကိဳက္ၾကဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ‘လြန္တာေပါ့’ လို႔ပဲ ဘဘေျပာခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေျပာင္းလာတဲ့လူေတြက ဘယ္ေလာက္မ်ားလို႔လဲ။ ရာႏႈန္း ဘယ္ေလာက္မွ မရွိပါဘူး။ ဘဘရဲ႕ ကုန္သြယ္ေရး ဝန္ႀကီးဌာနမွာ ဆိုရင္ ၅ ရာခိုင္ႏႈန္းေတာင္ မရွိပါဘူး။ စစ္သည္ေလးေတြ ေျပာင္းလာတာ ဘယ္သူ႔မွ မထိခိုက္ပါဘူး။ အဲ အရာရွိေတြ ေျပာင္းလာရင္ေတာ့ နစ္နာ ထိခိုက္သူေတြ ရွိပါတယ္။
ဘဘတို႔ကေတာ့ လုပ္ငန္း တြင္က်ယ္ေအာင္ အလုပ္ျဖစ္မယ့္ ေတာ္တဲ့လူေတြ ေရြးေခၚတာပါ။ ေတာ္တဲ့လူ၊ ထူးခြၽန္တဲ့ လူေတြဆိုေတာ့ ေနရာေကာင္းေတာ့ ေပးရတာေပါ့ေလ။ အဲဒီေနရာကို တက္ဖို႔ေစာင့္ေနတဲ့ အရာရွိေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ မႀကိဳက္ၾကဘူးလို႔ ေျပာတဲ့လူက အဲဒီနစ္နာတဲ့ အရာရွိေတြပါ။ ဘယ္အရပ္သားကမွ ေျပာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အရပ္သားေတြက စိတ္ေတာင္ဝင္စားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
အြန္လုိင္းဝဏ
http://thevoicemyanmar.com/index.php/article/item/5768-dty#sthash.2TagNppm.dpuf