ေဖာ္ျပပါ ပစၥည္း ေတြ ထဲကမွ ….အနည္းဆုံး တစ္ခုေလာက္ …..သုံးဖူးတယ္ဆို ရင္…

ေဖာ္ျပပါ ပစၥည္း ေတြ ထဲကမွ ….အနည္းဆုံး တစ္ခုေလာက္ …..သုံးဖူးတယ္ဆို ရင္… ဒီပို႕ကို… ဆုံးေအာင္ဖတ္ေစခ်င္တယ္ဗ်ာ…

လိပ္ေရႊေရႊ စားဖူးလား ။ အုန္းေမႊးလံုး စုပ္ဖူးလား ။ M ကြန္ပါဗူးတစ္ဗူးကိုေရာ ေက်ာင္းသား ၆၀ ေလာက္ မဲႏိႈက္ယူရတဲ့ေခတ္ကို မင္း ၾကံဳဖူးလိုက္သလား ။

အဲ့ဒီေခတ္က ေဟာင္းပါတယ္ ။ ႏိုင္ငံေရးလြတ္လပ္မႈဆိုတာလည္း ဇစ္အေသပိတ္ထားတဲ့ ပါးစပ္ေတြလို

တီးတိုးတီးတိုးေတာင္ သဖန္းပိုးလို႔မရခဲ့ဘူး ။ ပညာေရးသိုး ၊ အိပ္မက္သိုး ၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ အနာဂါတ္ေတြေတာင္ သြန္မပစ္ရရံုတမယ္ သိုးလုသိုးခင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္ ။

အဆိုးထဲက အေကာင္းေလးရွာေျပာပါဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီ့ေခတ္ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်ိန္လက္တံဟာ အေရြ႔ေနွးခဲ့တာပဲ ။

အခုေခတ္အခုအခါလို မိုးစုံးစံုးခ်ဳပ္ေအာင္ထိ ဘယ္ကေလးမွ က်ဴ႐ွင္ေတြ မတက္ၾကရဘူး ။ အလြန္ဆံုးတက္ရ တစ္တန္းတစ္ေလေပါ့ ။

နာရီဝက္ ၊တစ္နာရီေပါ့ ။ ဒါၿပီးရင္ ေဆာ့ပါေလ့ ။ ေယာက်္ားေလးေလး မိန္းကေလးေလး အရြယ္ငယ္ေသးရင္ စြပ္က်ယ္ နဲ႔ ေဘာင္းဘီတိုဝတ္

၊ သြား တစ္ခုခုပူပူေႏြးေႏြးစားၿပီး လူစံုရာ ေဆာ့ေခ်ပဲ ။

လက္မွာလည္း သားေရကြင္းေတြဆိုတာ အထပ္လိုက္ ။ ေဘာင္းဘီအိပ္ထဲမွာလည္း ပိုလိုကားေတြဆိုတာ အထပ္လိုက္နဲ႔ ကေလးေတြက်တဲ့

ေခြၽးဟာ ေဆာ့လြန္းလို႔ က်တဲ့ေခြၽးပဲ ျဖစ္တယ္ ။ ခုလိုက်ဴ႐ွင္ကူးေနရလို႔ က်တဲ့ေခြၽး မဟုတ္ဘူး ။

ရာသီခ်ိန္အလိုက္ အဲဒီ့တုန္းက မိုးေတြလည္း ရြာတယ္ ။ ေနေတြလည္း သာတယ္ ။ က်ယ္ေျပာတဲ့ေကာင္းကင္မွာ ရြယ္တူေတြ

လႊတ္တင္ထားတဲ့ စြန္ေရာင္စံုေတြရွိတယ္ ။ မက်ဥ္းေသးတဲ့ ရပ္ကြပ္ထိပ္ေတြမွာ ဇြန္းတစ္ေခ်ာင္းနဲ့ တူးထားတဲ့ ေပသီးႂကြင္းေတြ႐ွိတယ္ ။

“ဝမ္းဂ်င္.. စြပ္” ဆိုတာ ညေန ေက်ာင္းဆင္းၿပီးရင္ ၾကားရတဲ့ အသံေတြပဲ ။ မနက္လင္းရင္ လက္ဖက္ရည္သြားဝယ္မယ္ ။ အီၾကာေကြးနဲ႔ တို႔စားမယ္ ။

တစ္ခါတစ္ခါ အေဖေခၚသြားရင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ပန္ကန္ျပားထဲ လက္ဖက္ရည္ထည့္ ေသာက္ရမယ္ ။ ေန႔ခင္းေန႔လယ္

အိမ္မျပန္ခ်င္ေတာ့တဲ့ေန႔ေတြဆို အေမထည့္ေပးလိုက္တဲ့ လက္သုပ္ပုဝါစည္း ဒန္ထမင္းဘူးေလးကို ေက်ာင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဖြင့္စားျဖစ္မယ္ ။

အဲ့တုန္းက သူရဲေကာင္းဟာ ရပ္ကြက္ရံုက ပါဝါရိန္းဂ်ားအျပင္ အပိုမ႐ွိဘူး ။ အိမ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္မွ တစ္လံုးေလာက္႐ွိတဲ့ T.V ထဲက စြန္းဝူခံုးအျပင္ အပိုမ႐ွိဘူး ။

သၾကၤန္မွာ စတီးေရႁပြတ္ကိုင္ႏိုင္ရင္ အေကာင္ပဲ ။ သီတင္းကြၽတ္မွာ ေျဗာက္အိုး ခိုးေဖာက္ႏိုင္ရင္ အေဂၚပဲ ။

မိသားစုလက္စံုစားတဲ့ ထမင္းဝိုင္းေလးေတြဟာ အဲဒီ့ေခတ္ရဲ႕ ၾကည္ႏူးဖြယ္ပံုရိပ္ ။ဟင္းခ်က္လို႔ င႐ုတ္သီးပါရင္

‘ ေညႇာ္ဗ်ိဳ႕’ ဆိုၿပီး တေလးတစားျပဳတတ္တာဟာ အဲဒီ့ေခတ္ရဲ႕ ႏွစ္လိုဖြယ္နီတိ ။

ေလးဆင့္ထိုး သစ္သားစင္တန္းေလးေတြနဲ႔ စာအုပ္ဆိုင္ေလးေတြ႐ွိတယ္ ။ ေႏြရာသီဆို လက္ညႇပ္ကတ္ေၾကးႀကီး

‘တဂတ္ဂတ္’ နဲ႔ ေ႐ွ႕ဆံပင္ ေနာက္ဆံပင္ ေျပာင္ေနေအာင္ ညႇပ္ေပးတဲ့ ဆံသဆိုင္ေလးေတြ ႐ွိတယ္ ။

အခုေတာ့ ေခတ္ဟာ ပန္ကာတစ္လက္လို တရစပ္ လည္သြားခဲ့ၿပီ ။ ကေလးေတြရဲ႕ ပခံုးႏွစ္ဘက္ဟာ ေက်ာပိုးအိတ္အေလးခ်ိန္ကို

မိဘအတၱေတြဆင့္ၿပီး လြယ္ထားတတ္ၾကၿပီ ။ ရီထိုးတမ္း ၊ သိုင္းခ်တမ္း ၊ ထုတ္ဆီးထိုးတမ္း ၊ ကုကၠဳသီးနဲ႔လွမ္းထုတဲ့ စစ္တိုက္တမ္းဆိုတာေတြကို

သူတို႔ေလးေတြ သိမွာမဟုတ္ေတာ့ ။ ‘ရတနာပန္းခင္း’တို႔ ၊ ‘တြတ္ပီတို႔ ဒီေန႔ကံမေကာင္းပါလား’ တို႔ ၊ စံုေထာက္ႀကီးဦးစံရွားရဲ႕

‘မွားတဲ့အခါလည္း မွားေပမေပါ့’ ေတြကို သူတို႔ေလးေတြ မက္စက္တတ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ ။

ဒီေခတ္မွာ တိုးတက္ရာေတြ႐ွိတာ ျငင္းမရပါဘူး ။ ကိုယ္တိုင္ စီးေမ်ာေနခဲ့လို႔ လြယ္ကူေခ်ာေမြ႔ရာ ေရလ်ဥ္တခ်ိဳ႕ကိုလည္း မကြယ္မဝွက္ဘဲ လက္ခံႀကိဳဆိုပါတယ္ ။

အခုက ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ေခတ္အသစ္ကို အျပစ္တင္ေနတာမဟုတ္ဘဲ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ တစ္စံုတစ္ရာေလးကို ႏွေမ်ာမိရံုေလးပါ ။

ေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ လူႀကီးေတြရဲ႕ အတိတ္အစအနေတြကို ခဏတျဖဳတ္ေလး ျပန္ေကာက္ၾကည့္ခ်င္ရံုပါ ။

ဆိုင္လား မဆိုင္လားေတာ့ မသိေပမယ့္ ဒိီစာေလးေရးေနရင္း ဦးထီးရဲ႕ “ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ နိဗၺာန္ဘံု’ကို သတိရမိပါရဲ႕ ။

သီခ်င္းစာသားေလးကိုဖြဖြၾကားေယာင္မိေတာ့ လြမ္းတဲ့စိတ္ေလးေတာင္ “နင့္ခနဲ”ေလး ျဖစ္မိရတယ္ ။

“ငယ္စဥ္က ကေလးတို႔ဘဝမွာ

ေပ်ာ္ပါးဖို႔ရာ လြယ္ပါတယ္

ကိုယ္ရတာနဲ႔ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲ

စားခ်ိန္မွာ ဝင္စားမယ္

အိပ္ခ်ိန္မွာ ဝင္အိပ္မယ္ …အပူအပင္ကင္းတဲ့ ကေလးေလးဘဝသာ”

မူရင္းေလးစားလ်ွက္ပါ…

————-

credit-ေအးရိပ္

Unicode Version
လိပ်ရွှေရွှေ စားဖူးလား ။ အုန်းမွှေးလုံး စုပ်ဖူးလား ။ M ကွန်ပါဗူးတစ်ဗူးကိုရော ကျောင်းသား ၆၀ လောက် မဲနှိုက်ယူရတဲ့ခေတ်ကို မင်း ကြုံဖူးလိုက်သလား ။

အဲ့ဒီခေတ်က ဟောင်းပါတယ် ။ နိုင်ငံရေးလွတ်လပ်မှုဆိုတာလည်း ဇစ်အသေပိတ်ထားတဲ့ ပါးစပ်တွေလို

တီးတိုးတီးတိုးတောင် သဖန်းပိုးလို့မရခဲ့ဘူး ။ ပညာရေးသိုး ၊ အိပ်မက်သိုး ၊ ကုန်ကုန်ပြောရရင် အနာဂါတ်တွေတောင် သွန်မပစ်ရရုံတမယ် သိုးလုသိုးခင် ဖြစ်ခဲ့တယ် ။

အဆိုးထဲက အကောင်းလေးရှာပြောပါဆိုရင်တော့ အဲဒီ့ခေတ် ကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ အချိန်လက်တံဟာ အရွေ့နှေးခဲ့တာပဲ ။

အခုခေတ်အခုအခါလို မိုးစုံးစုံးချုပ်အောင်ထိ ဘယ်ကလေးမှ ကျူရှင်တွေ မတက်ကြရဘူး ။ အလွန်ဆုံးတက်ရ တစ်တန်းတစ်လေပေါ့ ။

နာရီဝက် ၊တစ်နာရီပေါ့ ။ ဒါပြီးရင် ဆော့ပါလေ့ ။ ယောကျ်ားလေးလေး မိန်းကလေးလေး အရွယ်ငယ်သေးရင် စွပ်ကျယ် နဲ့ ဘောင်းဘီတိုဝတ်

၊ သွား တစ်ခုခုပူပူနွေးနွေးစားပြီး လူစုံရာ ဆော့ချေပဲ ။

လက်မှာလည်း သားရေကွင်းတွေဆိုတာ အထပ်လိုက် ။ ဘောင်းဘီအိပ်ထဲမှာလည်း ပိုလိုကားတွေဆိုတာ အထပ်လိုက်နဲ့ ကလေးတွေကျတဲ့

ချွေးဟာ ဆော့လွန်းလို့ ကျတဲ့ချွေးပဲ ဖြစ်တယ် ။ ခုလိုကျူရှင်ကူးနေရလို့ ကျတဲ့ချွေး မဟုတ်ဘူး ။

ရာသီချိန်အလိုက် အဲဒီ့တုန်းက မိုးတွေလည်း ရွာတယ် ။ နေတွေလည်း သာတယ် ။ ကျယ်ပြောတဲ့ကောင်းကင်မှာ ရွယ်တူတွေ

လွှတ်တင်ထားတဲ့ စွန်ရောင်စုံတွေရှိတယ် ။ မကျဉ်းသေးတဲ့ ရပ်ကွပ်ထိပ်တွေမှာ ဇွန်းတစ်ချောင်းနဲ့ တူးထားတဲ့ ပေသီးကြွင်းတွေရှိတယ် ။

“ဝမ်းဂျင်.. စွပ်” ဆိုတာ ညနေ ကျောင်းဆင်းပြီးရင် ကြားရတဲ့ အသံတွေပဲ ။ မနက်လင်းရင် လက်ဖက်ရည်သွားဝယ်မယ် ။ အီကြာကွေးနဲ့ တို့စားမယ် ။

တစ်ခါတစ်ခါ အဖေခေါ်သွားရင် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ပန်ကန်ပြားထဲ လက်ဖက်ရည်ထည့် သောက်ရမယ် ။ နေ့ခင်းနေ့လယ်

အိမ်မပြန်ချင်တော့တဲ့နေ့တွေဆို အမေထည့်ပေးလိုက်တဲ့ လက်သုပ်ပုဝါစည်း ဒန်ထမင်းဘူးလေးကို ကျောင်းမှာ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဖွင့်စားဖြစ်မယ် ။

အဲ့တုန်းက သူရဲကောင်းဟာ ရပ်ကွက်ရုံက ပါဝါရိန်းဂျားအပြင် အပိုမရှိဘူး ။ အိမ်နှစ်ဆယ်လောက်မှ တစ်လုံးလောက်ရှိတဲ့ T.V ထဲက စွန်းဝူခုံးအပြင် အပိုမရှိဘူး ။

သြင်္ကန်မှာ စတီးရေပြွတ်ကိုင်နိုင်ရင် အကောင်ပဲ ။ သီတင်းကျွတ်မှာ ဗြောက်အိုး ခိုးဖောက်နိုင်ရင် အဂေါ်ပဲ ။

မိသားစုလက်စုံစားတဲ့ ထမင်းဝိုင်းလေးတွေဟာ အဲဒီ့ခေတ်ရဲ့ ကြည်နူးဖွယ်ပုံရိပ် ။ဟင်းချက်လို့ ငရုတ်သီးပါရင်

‘ ညှော်ဗျို့’ ဆိုပြီး တလေးတစားပြုတတ်တာဟာ အဲဒီ့ခေတ်ရဲ့ နှစ်လိုဖွယ်နီတိ ။

လေးဆင့်ထိုး သစ်သားစင်တန်းလေးတွေနဲ့ စာအုပ်ဆိုင်လေးတွေရှိတယ် ။ နွေရာသီဆို လက်ညှပ်ကတ်ကြေးကြီး

‘တဂတ်ဂတ်’ နဲ့ ရှေ့ဆံပင် နောက်ဆံပင် ပြောင်နေအောင် ညှပ်ပေးတဲ့ ဆံသဆိုင်လေးတွေ ရှိတယ် ။

အခုတော့ ခေတ်ဟာ ပန်ကာတစ်လက်လို တရစပ် လည်သွားခဲ့ပြီ ။ ကလေးတွေရဲ့ ပခုံးနှစ်ဘက်ဟာ ကျောပိုးအိတ်အလေးချိန်ကို

မိဘအတ္တတွေဆင့်ပြီး လွယ်ထားတတ်ကြပြီ ။ ရီထိုးတမ်း ၊ သိုင်းချတမ်း ၊ ထုတ်ဆီးထိုးတမ်း ၊ ကုက္ကုသီးနဲ့လှမ်းထုတဲ့ စစ်တိုက်တမ်းဆိုတာတွေကို

သူတို့လေးတွေ သိမှာမဟုတ်တော့ ။ ‘ရတနာပန်းခင်း’တို့ ၊ ‘တွတ်ပီတို့ ဒီနေ့ကံမကောင်းပါလား’ တို့ ၊ စုံထောက်ကြီးဦးစံရှားရဲ့

‘မှားတဲ့အခါလည်း မှားပေမပေါ့’ တွေကို သူတို့လေးတွေ မက်စက်တတ်မှာ မဟုတ်တော့ ။

ဒီခေတ်မှာ တိုးတက်ရာတွေရှိတာ ငြင်းမရပါဘူး ။ ကိုယ်တိုင် စီးမျောနေခဲ့လို့ လွယ်ကူချောမွေ့ရာ ရေလျဉ်တချို့ကိုလည်း မကွယ်မဝှက်ဘဲ လက်ခံကြိုဆိုပါတယ် ။

အခုက ပြောင်းလဲနေတဲ့ ခေတ်အသစ်ကို အပြစ်တင်နေတာမဟုတ်ဘဲ ပြောင်းလဲသွားတဲ့ ကလေးတွေရဲ့ တစ်စုံတစ်ရာလေးကို နှမျောမိရုံလေးပါ ။

ပြောင်းလဲခဲ့ပြီဖြစ်တဲ့ လူကြီးတွေရဲ့ အတိတ်အစအနတွေကို ခဏတဖြုတ်လေး ပြန်ကောက်ကြည့်ချင်ရုံပါ ။

ဆိုင်လား မဆိုင်လားတော့ မသိပေမယ့် ဒီစာလေးရေးနေရင်း ဦးထီးရဲ့ “ပျောက်ဆုံးသွားတဲ့ နိဗ္ဗာန်ဘုံ’ကို သတိရမိပါရဲ့ ။

သီချင်းစာသားလေးကိုဖွဖွကြားယောင်မိတော့ လွမ်းတဲ့စိတ်လေးတောင် “နင့်ခနဲ”လေး ဖြစ်မိရတယ် ။

“ငယ်စဉ်က ကလေးတို့ဘဝမှာ
ပျော်ပါးဖို့ရာ လွယ်ပါတယ်
ကိုယ်ရတာနဲ့ တင်းတိမ်ရောင့်ရဲ
စားချိန်မှာ ဝင်စားမယ်
အိပ်ချိန်မှာ ဝင်အိပ်မယ် …အပူအပင်ကင်းတဲ့ ကလေးလေးဘဝသာ”

မူရင်းလေးစားလျှက်ပါ…

credit-အေးရိပ်