ျမန္မာျပည္ဟာ ကမၻာေပၚမွာ က်န္းမာေရးအဆင့္ ေနာက္ဆံုးဆုိတာကုိ သက္ေသျပလုိက္တဲ့ ျဖစ္ရပ္တခု

ျမန္မာျပည္ဟာ ကမၻာေပၚမွာ က်န္းမာေရးအဆင့္ ေနာက္ဆံုးဆုိတာကုိ သက္ေသျပလုိက္တဲ့ ျဖစ္ရပ္တခုကြ်န္ေတာ့္ဇနီးဆံုးတာ ဒီေန႔တစ္လျပည့္ပါၿပီ….
အရမ္းကိုေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းခဲ့တဲ့ မိသားစုေလး အခုလို ေသကြဲကြဲၿပီး ၿပိဳကြဲရမယ္ဆိုတာ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးထား တဲ့အရာတစ္ခုပါ…

ေလးႏွစ္အရြယ္ သားေလးအတြက္ ေနာက္ထပ္ေမြးခ်င္းတစ္ေယာက္ေလာက္ ထပ္ေမြးေပးခ်င္ခဲ့တာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕ ဆႏၵပါ။ အဲဒီဆႏၵကပဲ ကြ်န္ေတာ္ဇနီးကို ေသတြင္းထဲ ပို႔ခဲ့တဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့ရတာပါ….

ဇနီးျဖစ္သူ ကိုယ္ဝန္ရၿပီး ေလးပတ္မွာ BFC က ေဒါက္တာျမပြင့္ျဖဴနဲ႔ ကိုယ္ဝန္အပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာဝန္က တစ္လခြာ ခ်ိန္းခဲ့ေပမယ့္ သၾကၤန္တြင္းမွာ ဇနီးက ေသြးဆင္းလာလိ္ု႔ ႏွစ္ဆန္းႏွစ္ရက္ေန႔မွာ ဆရာဝန္နဲ႔ ျပန္ျပတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဗိုက္ထဲက ကေလးဟာ ငါးပတ္အရြယ္မွာ ရပ္ေနၿပီး သႏၶမေအာင္ေတာ့ေၾကာင္းနဲ႔ ျခစ္ပစ္ဖို႔ေျပာပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔ ၂၂.၀၄.၂၀၁၉ မွာ သားအိမ္ျခစ္ဖို႔ Sakura ေဆးရံုးကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ညေန ငါးနာရီမွာ ခြဲခန္းဝင္ခဲ့ၿပီး ေျခာက္နာရီမွာ ၿပီးပါတယ္။ ေမ့ေဆးအရွိန္ေျပေအာင္နဲ႔ စိတ္ခ်ရမယ့္ အေနထားျဖစ္ေအာင္ Day Care ဝန္ေဆာင္မႈနဲ႔ ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမ့ေဆးအရွိန္ေျပလာၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ဗိုက္ထဲမွာ နာေနတယ္ဆိုတာနဲ႔ အိမ္မွာေနတာထက္ ေဆးရံုမွာဆို ပိုၿပီးစိတ္ခ်ရမယ္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ အဲဒီညမွာပဲ ေဆးရံုတက္မွတ္တမ္းလုပ္ၿပီး ေဆးရံုတက္ခဲ့ပါတယ္ (အဲဒီအေတြးက တကယ့္ကိုမွားယြင္းသြားတယ္ဆိုတာ ေနာက္မွေနာင္တရခဲ့ရပါတယ္)။



လူနာမွာလည္း အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ဗိုက္နာတဲ့အရွိန္က ပိုလာသလို ဝမ္းဗိုက္ႀကီးဟာလည္း ပိုပိုပူလာလို႔ ေပႀကိဳးနဲ႔ လာလာ တိုင္းၾကရတဲ့အထိပါပဲ။ ကိုယ္ေတြမွာလည္း ဆယ့္ငါးမိနစ္တစ္ႀကိမ္ေလာက္ ဆရာဝန္ေျပးေခၚေနရေပမယ့္ ဆရာဝန္ေတြကေတာ့ OG ဆရာဝန္မႀကီး သြင္းခိုင္းထားတဲ့ ေဆးသြင္းထားေၾကာင္းနဲ႔ မနက္ေရာက္ရင္ ဆရာမႀကီး ေဒၚျမပြင့္ျဖဴ လာမည္ျဖစ္ေၾကာင္းသာ တဖြဖြေျပာၿပီး က်န္တဲ့ ကုသမႈ ဘာမွမလုပ္ခဲ့ၾကပါဘူး။

၂၃.၄.၁၉ မနက္ရွစ္နာရီမွာေတာ့ ဆရာဝန္မႀကီး ေဒၚျမပြင့္ျဖဴ ေရာက္လာပါတယ္။ သူ D&C လုပ္တာနဲ႔ မသက္ဆိုင္ဘဲ အစာအိမ္အူလမ္းေၾကာင္းမွာ ျပသနာျဖစ္ေနတယ္ထင္ေၾကာင္းနဲ႔ ေန႔လည္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီမွာမွ မသက္သာရင္ အူလမ္းေၾကာင္းဆရာဝန္နဲ႔ လႊဲေပးမယ္ေျပာခဲ့ပါတယ္။

ေန႔လည္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီမွာေတာ့ ေဒၚျမပြင့္ျဖဴ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာပါတယ္။အူလမ္းေၾကာင္းဆရာဝန္ကိုေခၚေပးမယ္ဆိုၿပီး ေဒါက္တာလႊမ္းမိုးေအာင္ကို ေခၚေပးပါယ္။ေန႔လည္ သံုးနာရီဝန္းက်င္ေလာက္မွာ ေဒါက္တာလႊမ္းမိုးေအာင္ ေရာက္လာ ပါတယ္။ေဒါက္တာလႊမ္းမိုုးေအာင္မွ ဓါတ္မွန္႐ိုက္ခိုင္းခဲ့ၿပီး ဝမ္းဗိုက္အတြင္းမွာ အူ အစာအိမ္ အူမႀကီး တစ္ခုခုေပါက္ ေနေၾကာင္း အရည္ေတြျပည့္ေနေၾကာင္းႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္အႏွံ ေသြးအဆိပ္မ်ား ျပန္႔ေနၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းခြဲရမည္၊ မခြဲခဲ့ပါက ေနာက္ေန႔မကူးဟု ေျပာၾကားတာေၾကာင့္ အေရးေပၚ ခြဲစိတ္ဖို႔ သေဘာတူခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာ အရမ္းထိတ္လန္႔ သြားရၿပီး ညထဲကသာ ဒီလိုသိခဲ့မယ္ဆို အခုလို ေသြးအဆိပ္ျပန္႔တာတို႔ ေနာက္ေန႔မကူးဘူးတို႔ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ေလာက္ ဘူးလို႔ ယူၾကံဳးမရ ေတြးမိပါတယ္။

ခြဲစိတ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္အတြင္း လူနာက ေသြးေပါင္ခ်ိန္ေတြ ဆက္တိုက္က်ဆင္းလာလို႔ ေမ့ေဆးေပးဖို႔ အခက္ခဲရွိလာ ေၾကာင္းနဲ႔ ေမ့ေဆးေပးၿပီးပါက ျပန္ႏိုးရန္ အေျခေနနည္းပါးေၾကာင္း ထပ္မံအသိေပးလာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း နည္းပါးလွတဲ့ အခြင့္အေရးအတြင္းကေန လူနာျပန္လည္ႏိုးထလာပါက အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေနရန္အတြက္ ခြဲစိတ္ဖို႔ သေဘာ တူလိုက္ပါတယ္။

သို႔ေသာ္လည္း ခြြဲစိတ္မႈအတြက္ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္မွာပဲ လူနာမွာ ႏွလံုးရပ္သြားခဲ့လို႔ အေရးေပၚ ကုသမႈခံယူခဲ့ရပါတယ္။ ႏွလံုးပံုမွန္ျပန္ခုန္ခဲ့ေသာ္လည္း ေသြးေပါင္ခ်ိန္ အရမ္းနည္းေနေသးတာေၾကာင့္ ခြဲစိတ္မႈမျပဳလုပ္ေတာ့ဘဲ အထူး ၾကပ္မတ္ကုသေဆာင္ ICU တြင္သာ အေရးေပၚကုသမႈ ခံယူဖို႔ ဆရာဝန္ေတြက ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကပါတယ္။

၂၄.၀၄.၁၉ မနက္ေျခာက္နာရီမွာ ေဒါက္တာလႊမ္းမိုးေအာင္က လူနာေသြးေပါင္ခ်ိန္တက္မလာတာေၾကာင့္ ခြဲစိတ္မႈ မလုပ္ေတာ့ဘဲ ဗိုက္မွအေပါက္ေဖာက္ၿပီး အထဲမွအရည္မ်ားကို ထုတ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာဆိုပါတယ္။ လူနာအတြက္ အသက္ရွင္ရန္မွာလည္း ၁၀% သာရွိေၾကာင္းေျပာဆိုပါတယ္။

ဝမ္းဗိုက္ထဲမွ အရည္မ်ားကို ထုတ္ယူၿပီးခ်ိန္တြင္ ထြက္လာတဲ့ အရည္ကို ၾကည့္ပီး အူမႀကီးေပါက္သြားတာျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္။ ဆရာဝန္နဲ႔ စကားေျပာေနစဥ္အခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ လူနာမွာ ႏွလံုးထပ္မံရပ္သြားခဲ့ျပန္တာေၾကာင့္ အေရးေပၚ ကုသခဲ့ရျပန္တယ္။ အခ်ိန္မွာ မနက္ေျခာက္နာရီခြဲ ဝန္းက်င္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ လူနာမွာ ခပ္စိတ္စိတ္ေလး ႏွလံုးခုန္ ရပ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဆရာဝန္ကို အားကိုးတႀကီးေမးၾကည့္ရာမွာေတာ့ ေဆးအရွိန္ေၾကာင့္သာ ႏွလံုးခုန္ေနတာျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ မေမွ်ာ္လင့္ေတာ့ရန္ေျပာဆိုပါတယ္။

အဆိုးဆံုးကေတာ့ ICU ထဲက တာဝန္က် ဆရာမေတြက လူနာႏွလံုးရပ္သြားခ်ိန္တြင္ “ျပန္ႏိုးေပးရဦးမလား” ဟု လာလာ ေမးျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ မိမိတို႔ လူနာရွင္ဆိုသည္မွာ မိမိလူနာအား ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ ေမွ်ာ္လင့္မိေနမယ္ ဆိုတာ ကေတာ့ ယံုမွားသံသယ ရွိေစရာမလိုပါဘူး။ ဒါကို ဆာကူရာမွ ဆရာဝန္မမ်ားက ဘာသေဘာနဲ႔ ေမးေမးေနလဲေတာ့ မစဥ္းစား တတ္ေအာင္ပါပဲ။

မနက္ ဆယ္နာရီေလာက္မွာ ေဒါက္တာျမပြင့္ျဖဴက ရႏိုင္တဲ့ဘက္ကေန ႀကိဳးစားတဲ့ေနနဲ႔ ေသြးနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ ပါေမာကၡ ဆရာတစ္ဦးအား ေခၚေဆာင္လာခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီးမွ လူနာအား ရႏိုင္သမွ် ကယ္တင္မယ့္ အေၾကာင္းနဲ႔ စိတ္ေအး ေအးထားဖို႔ အားေပးစကားေျပာၾကားၿပီး အေရးေပၚ ေသြးစစ္ေဆးမႈမ်ား လုပ္ရန္ၫႊန္ၾကားပါတယ္။ ေသြးစစ္ဖို႔ လူနာကို ေသြးေဖာက္လိုက္တာနဲ႔ ႏွလံုးခုန္ တစ္ခါ ရပ္သြားျပန္ပါတယ္။ “ဪ ငါ့မိန္းမရယ္ အသက္အတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ ေနလိုက္ ရတာ” ဆိုၿပီး သူ႔အေပၚ သနားလည္းသနား ဝမ္းလည္း အရမ္းနည္းရပါတယ္။



အဆံုးသတ္ရလဒ္ ဘာပဲျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့ ထိုဆရာဝန္ႀကီးကိုေတာ့ ဂ႐ုစိုက္ အားေပးမႈအတြက္ ေက်းဇူးတင္ေနမိတာေတာ့ အမွန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ၿပီးမွ ျပန္ေတြးမိတာက အဲ့လို ေသြးေတြ ဘာေတြ စစ္ဖို႔ လိုရင္ ICU ထဲ စေရာက္ကတည္းက ဘာလို႔ ဒီလို လိုအပ္တဲ့ စစ္ေဆးမႈေတြ မလုပ္ခဲ့သလဲ??? D&C လုပ္ၿပီးၿပီးခ်င္းညမွာ မသက္သာလို႔ ေဆးရံုကေနေတာင္ မျပန္ႏိုင္တဲ့ လူနာအေပၚ တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာင္ ျပန္လာၾကည့္ဖို႔ မလိုအပ္တာလား??? အခ်ိန္လြန္မွ ထြန္ခ်သလိုပါလား လို႔ေတြးမိ ပါတယ္..

ေန႔လည္ တစ္နာရီမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီး မေအးသႏၲာဝင္းတစ္ေယာက္ လူ႔ေလာကႀကီးကို ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာ သြားခဲ့ ပါတယ္။ သူအရမ္းခ်စ္တဲ့ သားေလးကို ထားခဲ့တာ ဒီေန႔တစ္လျပည့္ပါၿပီ။

စာရင္းခ်ဳပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဇနီးသည္ ကြယ္လြန္ခဲ့တာဟာ …

D&C လုပ္ၿပီး ခြဲခန္းထဲက ထြက္လာၿပီး အခ်ိန္ကတည္းကဆိုရင္ အခ်ိန္ တစ္ညလံုးရေနပါလ်က္နဲ႔ အနာက်င္ေပ်ာက္ေဆး ထည့္ေပးတာကလြဲလို႔ ဘာကုသမႈ၊ ေရာဂါရွာေဖြေပးမႈ မလုပ္ခဲ့တဲ့ ဆာကူရာေဆးရံုရဲ႕ လုပ္ရပ္ေၾကာင့္လား ???

ဒီလိုအေျခေနမ်ိဳးဟာ ဘာျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာကို သာမန္ အေတြ႕အၾကံဳႏု ဆရာဝန္ေတြေတာင္ သိႏိုင္ေပမယ့္ ေဆးရံုမွာ တာဝန္က်ဆရာဝန္ေတြရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းမွန္ကို ရွာေဖြေဖၚထုတ္ဖို႔ ေႏွာင့္ေႏွးခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ေၾကာင့္လား ???

မိမိလူနာ အသည္းအသန္ျဖစ္ေနတာေတာင္ ညတြင္းခ်င္း တစ္ေခါက္ျပန္လာၾကည့္ေပးဖို႔၊ ထိေရာက္တဲ့ ၫႊန္ၾကားမႈ၊ စမ္းသပ္မႈ ေတြ အခ်ိန္မီ ျပဳလုပ္ေပးဖို႔ ပ်က္ကြက္ခဲ့တဲ့ OG ေဒါက္တာေၾကာင့္လား ???

ေနာက္ဆံုးတစ္ခ်က္ကေတာ့ “ဆရာမႀကီးဆီ ဖုန္းဆက္ထားပါတယ္”ဆိုတာကလြဲၿပီး ေ႐ာဂါမရွာေဖြတတ္တဲ့ ဆာကူရာေဆးရံုရဲ႕ တာဝန္က် ဆရာဝန္ေတြကို ယံုၾကည္အားကိုးမိတဲ့ မိမိေၾကာင့္လား ???

အားလံုးေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သလို ကိုယ္တိုင္အသက္မကယ္ႏိုင္လို႔ အသက္ကယ္ေပးဖို႔ ယံုၾကည္စြာနဲ႔ အသက္ကို ဝကြက္အပ္ခဲ့တာကို (လုပ္ေပးႏိုင္တာရွိရင္) အခ်ိန္နဲ႔တေျပးညီ ကုသေပးဖို႔ ပ်က္ကြက္ခဲ့တဲ့ လူတစ္စုေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သားေလးရဲ႕ေမေမ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကေတာ့ ကြယ္လြန္သြားရွာပါၿပီ။ သူတို႔ေတြ ဖက္ကေတာ့ လူနာတစ္ေယာက္ဆံုးသြားတယ္သာ ျဖစ္ေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ သားေလးအတြက္ကေတာ့ ဘဝတစ္ခုလံုး ေျဗာင္းဆန္သြားခဲ့ရတာပါ။

ကၽြန္ေတာ္ ဒီျဖစ္စဥ္ကို တင္ျပရတာကေတာ့ သားအိမ္ျခစ္ရာကေန ဒါမ်ိဳး အသက္ပါတဲ့အထိ ျဖစ္တတ္တာကို အမ်ား ျပည္သူ အသိရွိေစခ်င္လို႔ပါ။ ကိုယ္တိုင္ၾကံဳခဲ့ၾကရင္လည္း အခု ကြ်န္ေတာ့္လို ဆရာဝန္ေတြေပၚ ယံုၾကည္မႈထားၿပီး သူတို႔ ကုသစစ္ေဆးတာကို ေစာင့္ေနမယ့္အစား ကိုယ္ကစၿပီး ဓာတ္မွန္႐ိုက္ေပးပါ၊ အထူးကုဆရာဝန္ေခၚၿပီး စစ္ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုၾကပါ။(တကယ္ပါ ကၽြန္ေတာ္သာႀကိဳသိခဲ့ရင္ စျဖစ္တဲ့ ညထဲက ဓာတ္မွန္႐ိုက္ဖို႔ ေဆးစစ္ဖို႔ ေတာင္းဆိုမိမွာပါ) အခ်ိန္မီသာ သိခဲ့ရင္ အခုလို အခ်ိန္လြန္ အေျခအေနဆိုးမွ ခြဲစိတ္ဖို႔ေတာင္ မမွီေတာ့တဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးက ကင္းေဝးၾကမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ေဆးရံုေပၚမွာ တစ္ခ်ိန္လံုးရွိေနပါရဲ႕နဲ႔ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို အခ်ိန္မွီ မသိရ၊ ကုသမႈ မရလိုက္တာကို ေတြးလိုက္တိုင္းမွာ နာနာၾကည္းၾကည္း ရင္ကြဲမတတ္ ခံစားရပါတယ္…

ကြ်န္ေတာ္ခံစားေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ဆိုးမိ်ဳးကို ေနာက္လူမ်ားမခံစား မၾကံဳေတြ႕ရေအာင္ တင္ျပရျခင္းျဖစ္ပါတယ္… လူအမ်ားသိႏိုင္ေအာင္လည္း လြတ္လပ္စြာ ရွယ္ေပးျခင္းျဖင့္ ကူညီေပးၾကပါလို႔ ေတာင္းဆိုပါတယ္။
ဦးသီဟကိုကို၊ 09250172724