မေသေဆးလို႔ေတာင္ တင္စားၾကတဲ့ အသက္ရွည္ေဆးေခၚ မခ်စ္ဥ (ဂမုန္းၾကက္သြန္ျဖဴ) အေႀကာင္း။

မေသေဆးလို႔ေတာင္ တင္စားၾကတဲ့ အသက္ရွည္ေဆးေခၚ မခ်စ္ဥ (ဂမုန္းၾကက္သြန္ျဖဴ) အေႀကာင္း။ အနာေပါက္၊ ပန္းနာ၊ ေသြးအားနည္းေရာဂါ ၊ ေခ်ာင္းေျခာက္ အဆုတ္နာ၊ ေလက်ိတ္၊ ေသြးက်ိတ္၊အေၾကာနာ၊အဆစ္ကိုက္ ၊ဆီးပူငုပ္၊ နာတာ႐ွည္ဖ်ား စေသာ ေရာဂါမ်ား အတြက္

ကခ်င္ျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္း ေရခဲမ်ားဖံုးအုပ္ေသာ ေဒသ တြင္ မ်ားစြာ ေပါက္သဘာ၀အေလ်ာက္ ေရာက္သည္။ ေရခဲမ်ားဖံုးအုပ္ခ်ိန္၌ ေရခဲ မ်ားေအာက္၌ ေပါက္ေရာက္ၿပီး ေရခဲမ်ားအရည္ေပ်ာ္သြား ေသာအခါမွ ေပၚထြက္လာသည္။ပင္ေပ်ာ့ပင္ငယ္မ်ိဳးျဖစ္၍ အျမင့္ ၁ ေပခန္႕႐ွိသည္။ ေရခဲျပင္ေအာက္ ၌ေပါက္ေရာက္ေသာ အပင္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ပင္တည္းျဖစ္၍ ပင္စည္ အစိမ္းေရာင္႐ွိၿပီး ေခ်ာေမြ႕သည္…

႐ြက္ဆိုင္ထြက္သည္။ ေျဖာင့္မတ္သည္။ႀကိဳးျပားေသးပံု႐ွိၿပီး ႐ြက္ထိပ္ ခၽြန္သြယ္သည္။ ႐ြက္ညွာမဲ့သည္။ ႐ြက္လယ္ ေၾကာ ထင္႐ွားသည္။ ၂ လက္မ ၄ လက္မ ႐ွည္သည္။ပြင့္တည္း ပြင့္သည္။ ၁ မွ ၂ လက္မ အထိ ႐ွည္သည္။ ေခါင္းေလာင္း ပံုျဖစ္သည္။

ျမန္မာေဆးက်မ္းမ်ားအရ ၄င္းဥသည္ခါးသည္၊ဆိမ့္သည္၊ အသက္ကို ႐ွည္ေစႏိုင္ေသာ ဂုဏ္သတၱိ႐ွိ၏။ လူသားတို႕အတြက္ အေရးႀကီးေသာ ေလဓာတ္ကိ အားေပး၏။ ယုတ္ေလ်ာ႕ေနေသာ ကုိယ္ေငြ႕အပူ ဓာတ္ကို ျဖစ္ထြန္း ႏုိင္ရန္ မ်ားစြာ အေထာက္အပံ့ျပဳ၏။

အသံုးျပဳပံု
မခ်စ္ဥ၍ ထူးျခားေသာ အစြမ္းသတၱိ႐ွိ၍ ယင္းကို မအို၊ မနာ၊ မေသေဆး ဟု ယူဆၾကသည္။
အနာေပါက္၊ ပန္းနာ၊ ေသြးအားနည္းေရာဂါ ၊ ေခ်ာင္းေျခာက္ အဆုတ္နာ၊ ေလက်ိတ္၊ ေသြးက်ိတ္၊အေၾကာနာ၊အဆစ္ကိုက္ ၊ဆီးပူငုပ္၊ နာတာ႐ွည္ဖ်ား စေသာ ေရာဂါမ်ား မက်ေရာက္ႏိုင္ေအာင္ လည္းေကာင္း၊ ေပ်ာက္ကင္း ခ်မ္းသာေစရန္လည္းေကာင္း အသံုးျပဳ၏။

မခ်စ္ဥကို အမႈန္႕ျပဳ၍ လိေမၼာ္ခြံႏွင့္ ျပဳတ္ၿပီးေသာက္ျခင္းျဖင့္ပန္းနာေရာဂါ ႏူနာေရာဂါမ်ား ေပ်ာက္ကင္းေစ၏။
မခ်စ္ဥေျခာက္အမႈန္႕ကို ပ်ားရည္ပုလင္းႀကီး တစ္၀က္ခန္႕ႏွင့္စိမ္ထားၿပီး ေန႕စဥ္နံနက္ ည လက္ဖက္ရည္ဇြန္းတစ္ဇြန္းက် စားသံုးေပးပါက ဒူလာေရာဂါ ေပ်ာက္ကင္း၍ အိပ္ေပ်ာ္စား၀င္ အသက္႐ွည္ေစသည္။

Credit to arogyamonline
.....................................
‘မေသေဆးေခၚ မခ်စ္ဥေခၚ ၾကက္သြန္ဂမုန္း’

ေရသူ – ေမာင္ႏြယ္သန္း
ကခ်င္ျပည္နယ္ေျမာက္ဖ်ား ပူတာအုိေဒသအတြင္း ေရခဲေတာင္တန္းမ်ားေပၚ၌ ေပါက္ေရာက္ရွင္သန္ပါ သည္။ အလြန္အဖုိးတန္ေသာ နာမည္ႀကီးေဆးဖက္ဝင္ တစ္မ်ဳိးျဖစ္ပါသည္။ ရဝမ္တုိင္းရင္းသားမ်ားက မခ်စ္ဥဟု ေခၚတြင္သကဲ့သုိ႔ ထုိေဒသေန ဂ်င္းေဖာ (ကခ်င္)၊ ခႏၲီးရွမ္းလူမ်ဳိးမ်ားကလည္း မခ်စ္ဥဟု ေခၚတြင္ၾကပါသည္။ ”အဒြမ္းေလာင္” ႏွင့္ ”စိန္ခူးဝမ္”ျမစ္ဝွမ္းေန တိဗက္လူမ်ဳိးမ်ားကမူ ”မခ်စ္ဥ”အား ”ေယာ္ေတာ့” ဟုေခၚၾက ပါသည္။



ယူနန္နယ္မွ တ႐ုတ္လူမ်ဳိးမ်ားကမူ မခ်စ္ဥအား ” ပုိက္မူ” ဟုေခၚၾကျပန္ပါသည္။ ႐ုကၡေဗဒ အားျဖင့္ ဟုေခၚၾကေၾကာင္း သိရွိရပါသည္။ မခ်စ္ဥ၏ အစြမ္းအာနိသင္ကုိ စတင္သိရွိသူမ်ားမွာ ယူနန္နယ္ မွ တ႐ုတ္ ကုန္သည္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ တ႐ုတ္လူူူမ်ဳိးမ်ားက မခ်စ္ဥကုိ ပ်ားရည္ႏွင့္ စိမ္၍ ေန႔စဥ္နံနက္ သုိ႔မဟုတ္ ညတုိင္း မွန္မွန္စားေပးျခင္းျဖင့္ မည္သည့္ေရာဂါမွ်မျဖစ္ႏုိင္ အသက္ရွည္ႏုပ်ဳိသည္ဟု ယုံၾကည္ၾကပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ မခ်စ္ဥကုိ မေသေဆးဟု တင္စားေခၚေဝၚၾကသည္။ ဗမာတုိ႔ကမူၾကက္သြန္ ဂမုန္းဟုလည္း ေခၚပါသည္။ မခ်စ္ဥထြက္ေသာ ေနရာမ်ားကုိ စတင္သိရွိသူမ်ားမွာ တိဗက္လူမ်ဳိးမ်ားပင္ျဖစ္ၾကပါသည္။

#ေပါက္ေရာက္ေသာ ေဒသႏွင့္ တူးေဖာ္ခ်ိန္

မခ်စ္ဥပင္မ်ားသည္အျမင့္ေပ ၁၂ဝဝဝ ႏွင့္ ၁၃ဝဝဝ အထက္သာမန္သစ္ပင္မ်ား ေကာင္းစြာ မေပါက္ေရာက္ႏုိင္ေသာ ေရခဲဖုံးေဒသမ်ားတြင္ ေပါက္ေရာက္ၾကပါသည္။ အဆုိပါေဒသမ်ားမွာ ေခါင္လန္ ဖူးၿမိဳ႕နယ္၊ ေနာင္မြန္ၿမိဳ႕နယ္ႏွင့္ ပန္နန္းဒင္ၿမိဳ႕နယ္ခြဲမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ အဆိုပါၿမိဳ႕နယ္မ်ားတြင္ အထူးသျဖင့္ တ႐ုတ္ျမန္မာနယ္စပ္ေတာင္တန္းမ်ားတြင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးမျဖစ္မီေလာက္မွ ျမန္မာႏုိင္ငံရွိ ရဝမ္၊ ထလူ၊ တ႐ုတ္လူမ်ဳိးမ်ားသည္ မခ်စ္ဥ ရွာေဖြရေကာင္းမွန္းစတင္သိရွိလာခဲ့ၾကပါသည္။

မခ်စ္ဥတူးေဖာ္ခ်ိန္မွာ တစ္ႀကိမ္လွ်င္ သံုးလမွ်သာျဖစ္သည္။
မခ်စ္ဥပင္ကုိ ရွာေဖြေတြ႕ရွိရန္မွာ တစ္ႏွစ္လွ်င္ ဇြန္၊ ဇူလုိင္၊ ၾသဂုတ္လမ်ားအတြင္းသာ ျဖစ္၍ အျခားအခ်ိန္တြင္ရွာ၍ ေတြ႕ႏုိင္မည္မဟုတ္ေပ။ ထုိ႔ျပင္ မခ်စ္ဥပင္မွာ ေနရာတြင္လည္းမေတြ႕ႏုိင္ျပန္ပါ။



တိဗက္-ျမန္မာနယ္စပ္တြင္ ႏွစ္စဥ္ ေအာက္တုိဘာလေလာက္မွစ၍ ေရခဲဆီးႏွင္းမ်ား က်စျပဳ၏။ ဒီဇင္ဘာ၊ ဇန္နဝါရီ၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလမ်ားတြင္ ျဖဴေဖြးေသာ ေရခဲထုမ်ား ထူပိန္းၿပီး ေတာင္တန္းေတာင္ေၾကာ တစ္ေလွ်ာက္လုံးအုပ္ဆုိင္းေနေပၿပီ။

တိဗက္ႏွင့္ ယူနန္သြားသည့္ ေတာင္ၾကားလမ္းသည္ ေရခဲေၾကာင့္ ပိတ္ လ်က္ရွိေတာ့သည္။ မတ္လကုန္ ဧၿပီလေလာက္တြင္ ေရခဲမ်ားစတင္၍ အရည္ေပ်ာ္ၾကသည္။ မိုးလည္း တေျဖာက္ေျဖာက္က်လ်က္ရွိသည္။ ေမလတြင္ အခ်ဳိ႕ ျမင့္မားသည့္ ေနရာေလာက္မွလြဲၿပီး က်န္ေတာင္မ်ား တြင္ ျဖဴေဖြးေသာ ေရခဲမ်ားမရွိၾကေတာ့ပါ။ ဤကဲ့သုိ႔ ႏွင္းခဲရည္မ်ား အရည္ေပ်ာ္စအခ်ိန္သည္ ေပေသာင္းႏွစ္ ေထာင္ေက်ာ္အထက္တြင္ လူးလြန္႕ေပၚထြက္ၾကေတာ့သည္။

မခ်စ္ဥ ရွာေဖြတူးေဖာ္ၾကမည့္သူမ်ားသည္ မခ်စ္ဥရွိမည့္ စားက်က္ကြင္းသုိ႔ ဇြန္၂ဝ ရက္ေန႔ေလာက္တြင္ မွန္းၿပီး အေရာက္လာၾကရပါသည္။ မခ်စ္ဥမွာ ၾကာၾကာမခံပါ။ ၁၅ ရက္ခန္႔သာခံသျဖင့္ ဤရက္အတြင္း မခ်စ္ဥပင္ကုိ ေတြ႕ေအာင္ရွာရမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ျမင့္မားလွသည့္ ေတာင္တန္းေဒသတြင္ မခ်စ္ဥတူးမည္သူမ်ားသည္ ၁ဝ ရက္၊ ၁၅ ရက္စာ ရိကၡာမ်ားကုိ သယ္ ေဆာင္သြားၾကရမည္ျဖစ္ပါသည္။ အနီးဆုံးရြာႏွင့္ ဤမခ်စ္ဥစားက်က္ကြင္းမွာ အနည္း ဆုံး ၄ ရက္မွ ၁၁ ရက္ ခရီးကြာေဝးၾကျပန္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မခ်စ္ဥရွာေဖြတူးေဖာ္ေရးတုိ႔မွာ ထင္သေလာက္ မလြယ္ကူလွေၾကာင္း ေတြ႕ၾကရပါသည္။

မခ်စ္ဥပင္မ်ားမွာ အေကာင္းအဆုိးအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိၾကပါသည္။ အပင္အျမင့္မွာ ၂ ေပခြဲခန္႔သာရွိပါသည္။ အေကာင္းဆုံးေနရာရွိ အပင္မ်ားမွာ ၃ ေပေက်ာ္ပါ သည္။ ထုိအပင္မ်ဳိး၏ ပင္စည္မွာ အမ်ဳိးသမီးလက္သန္းမွ် သာႀကီးသည္။ မခ်စ္ဥပင္တစ္ပင္၏ အသက္မွာ ေရခဲေပ်ာ္၍ ေပါက္လာသည့္အခ်ိန္မွ ေရတြက္ေသာ္ ၁၅ ရက္ခန္႔သာခံပါသည္။ မခ်စ္ဥပင္မ်ဳိး႐ုိးမွာ ဘိန္းပင္မ်ဳိးႏြယ္ႏွင့္ ဆင္ၾကသည္။ အရြက္မွာ ေပၚပီႏွင့္ကြဲသည္။ ျမက္ကဲ့သုိ႔လည္းေကာင္း၊ စပါးပင္ကဲ့သုိ႔လည္းေကာင္း ရွည္လ်ားေသြးသြယ္ေသာ အရပ္မ်ား ရွိၾကသည္။ ပန္းပြင့္မွာ ေပၚပီကဲ့သုိ႔ အထူးလွပၿပီး အေရာင္မ်ဳိးစုံပြင့္ၾကပါသည္။



ပထမပြင့္စတြင္ အေရာင္တစ္မ်ဳိးျဖစ္၍ ေၾကြက်ခါနီးတြင္ အေရာင္တစ္မ်ဳိး ေျပာင္းၾကသည္။ ပန္းမ်ားတြင္ အျဖဴေရာင္၊ အနီေရာင္၊ အျပာ၊ ခရမ္းႏွင့္ အဝါေရာင္မ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ ဘိန္းပင္ကဲ့သုိ႔အပြင့္မွာ ရင့္ေရာ္ၿပီး အသီးသဖြယ္ သီးၾက၏။ အသီးမ်ား ရင့္လာသည္ႏွင့္ အပင္ပါေျခာက္ၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္ပါသည္။ ယင္းကဲ့သုိ႔ အပြင့္ မ်ား ေၾကႊစအခ်ိန္တြင္ မခ်စ္ဥပင္ရင္း ေျမႀကီးအတြင္းမွ မခ်စ္ဥမ်ားကုိတူးေဖာ္ၾကရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

မခ်စ္ဥပင္တစ္ပင္လွ်င္ ဥတစ္ဥသာေတြ႕ႏုိင္ျပန္သည္။ မခ်စ္ဥတူးသူမ်ားသည္ မခ်စ္ဥ၏ အေရာင္ကုိ ၾကည့္ၿပီး မခ်စ္ဥအေရာင္အက်က္ကုိ ခန္႔မွန္းႏုိင္ၾကပါသည္။ မခ်စ္ဥမ်ားမွ ၾကက္သြန္ျဖဴဥမ်ားႏွင့္ သ႑ာန္တူ သျဖင့္ ၾကက္သြန္ဂမုန္းဟုလည္း ေခၚတြင္ ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ေျမႀကီးအတြင္းေျခာက္လက္မမွ တစ္ေပခန္႔ အထိ တူးယူၾကပါသည္။ ထုိ႔သုိ႔တူးယူရရွိေသာ မခ်စ္ဥအစုိမ်ားကုိ အေျခာက္လွန္းၾကရျပန္ပါသည္။ ဇြန္၊ ဇူလုိင္ လမ်ားမွာ မိုးတြင္းျဖစ္သျဖင့္ ေျခာက္လွန္းရာတြင္ ဂ႐ုတစုိက္လွန္းၾကရပါသည္။ အေျခာက္မလွန္းျဖစ္ဘဲ ရက္ၾကာလွ်င္ ပုပ္သြားတတ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေန႔တြင္ရွာေဖြရသမွ်ညတြင္ ခ်မ္းခ်မ္းႏွင့္ မီးလႈံရင္း ေျခာက္ လွန္းၾကရေလသည္။

မခ်စ္ဥရွာေဖြသူတစ္ဦးလွ်င္ တနဂၤေႏြတစ္ပတ္၊ ႏွစ္ပတ္ရွာေဖြပါက ပွ်မ္းမွ်တစ္ပိႆာ ခန္႔ရၾကပါ သည္။ အခ်ဳိ႕မွာလည္းကံမလုိက္သျဖင့္ မခ်စ္ဥရာသီ ကုန္သြားသည္အထိ ရွာေဖြ၍မေတြ႕ၾကရပါ။ မိမိတုိ႔ပါ လာေသာ ရိကၡာကုန္သြား သည္အထိရွာေဖြ၍ ေတြ႕ၾက ပါ။ မိမိတုိ႔ပါလာေသာ ရိကၡာကုန္၊ လူပန္းၿပီး အခ်ည္းႏွီးျပန္သြား ရသည္လည္း ၾကံဳၾကရပါသည္။ ယခုႏွစ္ရွာေဖြ ေတြ႕ရွိေသာေနရာတြင္ ေနာက္ႏွစ္ေတြ႕ရမည္ဟူ၍လည္း အတပ္ မေျပာႏုိင္ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လုံ႔လဝရီယ စုိက္ထုတ္ရသည့္အျပင္ ကံကလည္း လုိက္ပါမွ မခ်စ္ဥကုိ ေတြ႕ႏုိင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္းမခ်စ္ဥရွာေဖြေတြ႕ရွိေသာ ေနရာမ်ားကုိ အတိအက်တင္ျပရလွ်င္ နမ့္တမုိင္ျမစ္ဖ်ား လက္တက္မ်ားျဖစ္ၾကသည့္ စိန္ခူးဝမ္ျမစ္၊ အဒြန္းဝမ္ ျမစ္စသည့္ျမစ္ဖ်ားခံရာေတာင္မ်ားႏွင့္ မလိချမစ္ဖ်ားခံရာ မလိခူးေတာင္တန္းတြင္သာျဖစ္သည္။ ပူတာအုိ ေဒသေျမာက္ပုိင္းမွ လႊဲ၍ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ အျခား မည္သည့္ ေနရာတြင္မွ် ေတြ႕ႏုိင္မည္မဟုတ္ပါ။ ရဝမ္၊ ထလူ၊ တ႐ုံ၊ တိဗက္ႏွင့္ လီဆူးတုိင္းရင္းသားတုိ႔သာလွ်င္ မခ်စ္ဥ မ်ားကုိ ရွာေဖြတူးေဖာ္ၾက၏။



အျခား ဂ်င္းေဖာလ္၊ ဒူးလမ္း၊ ခႏၲီးရွမ္းတုိ႔မွာ မခ်စ္ဥထြက္ရာ ေဒသမ်ားသုိ႔ ေရာက္ပင္မေရာက္ဖူးၾကေပ။

မခ်စ္ဥအေကာင္းဆုံးႏွင့္ အမ်ားဆုံးထြက္ေသာ ေနရာမွာ တိဗက္-ျမန္မာနယ္စပ္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အစြန္းဆုံးအပုိင္းရွိ မေလာင္ဝမ္ျမစ္ဖ်ားေဒသ ျဖစ္သည္။ ဤစားက်က္ကြင္းကုိ စတင္ေတြ႕ရွိတူးေဖာ္ေနရ သူမ်ားမွာ တိဗက္နယ္မွ ဂ်ယ္ထန္သားမ်ား၊ ကေလာေဝါင္းျမစ္ဖ်ားႏွင့္ ဇာယူျမစ္ဖ်ားပုိင္း၊ ဒ႐ုိးဝါး ၿမိဳ႕ေန တိဗက္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ႏွစ္စဥ္ မခ်စ္ဥ တူးေဖာ္ခ်ိန္တြင္ တိဗက္မ်ားသည္ တစ္ဖြဲ႕လွ်င္ လူငါးဆယ္မွ တစ္ရာ အထိ ပါရွိသုံးၿပီး သုံးေလးဖြဲ႕၍ ေဒသတြင္ လာေရာက္တူးေဖာ္ေနၾကသည္ျဖစ္ရာ ျမန္မာႏုိင္ငံဘက္မွ တုိင္းရင္း သားမည္သူအားမွ် အဝင္မခံေၾကာင္း သိရွိရပါသည္။

ဒုတိယအမ်ားဆုံးထြက္ေသာေဒသမ်ားမွာ အဒြန္း ဝမ္ျမစ္သုိ႔ စီးဝင္သည္ တဇုံဝမ္ျမစ္ႏွင့္ ၄င္း၏ ျမစ္ဖ်ား ခံရာ ေခ်ာင္းခြဲ ကေလးမ်ားႏွင့္ ေရေသာက္ျမစ္ဆုံရာ ေတာင္တန္းမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ဤေဒသမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံ ဘက္မွ တုိင္းရင္းသားတုိ႔၏ စားက်က္ကြင္း ျဖစ္ေလသည္။ အဒြန္းဝမ္၏ အျခားျမစ္လက္တက္ျဖစ္ေသာ ဂမ္လန္ျမစ္ ျမစ္ဖ်ားပုိင္းေဒသႏွင့္ ဂလန္ရာဇီ ေတာင္တန္းမ်ား စသည့္အပုိင္းတုိ႔တြင္ တိဗက္နယ္ရီး မားသား တိဗက္မ်ား၏ စားက်က္ကြင္းျဖစ္၍ ေအာက္ပုိင္းမွာ ျမန္မာတုိင္းရင္းသားတုိ႔တူးေဖာ္ရာ ေဒသျဖစ္ပါသည္။

စိန္ခူးဝမ္ ျမစ္ဖ်ားပုိင္းေဒသမ်ားတြင္ တိဗက္ ျပည္ရီးမားနယ္ ”ဟုိက္ထ” တိဗက္မ်ားႏွင့္ မိမိတုိ႔ ဘက္မွ တုိင္းရင္းသားမ်ားႏွစ္ဦးစလုံး တူးေဖာ္ၾကပါသည္။
အဒြန္းဝမ္ျမစ္၏ အျခားျမစ္လက္တက္တစ္ခုျဖစ္ေသာ သာလာဝမ္ျမစ္ဖ်ားပုိင္း၊ ထုံဝမ္သလာ ေတာင္ ၾကားလမ္းစသည္တုိ႔ႏွင့္ နာမ္နီလခါးေတာင္ၾကား လမ္းေဒသမ်ားတစ္ဝုိက္တြင္ တိဗက္နယ္သားမ်ား၏ စားက်က္ ကြင္းျဖစ္ပါသည္။ ယင္း၏ ေတာင္ဘက္ ပုိင္းေဒသမ်ားတြင္ မိမိတုိ႔ဘက္မွ တူးေဖာ္ၾကပါသည္။ မလိချမစ္ဖ်ား ခံရာ ” မလိခူးေဒသ” ပုိင္းမွာလုံးဝမိမိတုိ႔ဘက္မွ တုိင္းရင္းသားမ်ား၏ စားက်က္ကြင္းျဖစ္ေလသည္။

#အမ်ဳိးအစားမ်ား
အၾကမ္းအားျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ မခ်စ္ဥ သုံးမ်ဳိးခန္႔ေတြ႕ရပါသည္။ ေဒသအေခၚအားျဖင့္ အန္လပ္မ ခ်စ္မွာ အဖုိးတန္ဆုံး မခ်စ္ဥျဖစ္ပါသည္။ ပင္စည္မွာ ေျမႀကီးမွ ရွည္ရွည္ထြက္လာေလ့မရွိ။ ေျမႀကီးႏွင့္ လက္ေလးလုံးခန္႔သာျမင့္ၿပီး အရြက္ႏွစ္ရြက္ခန္႔သာ ထြက္ေလ့ရွိပါသည္။ ဤအမ်ဳိးအစားကုိ နားလည္ သူမ်ဳိးေလာက္သာရွာေဖြေတြ႕ရွိႏုိင္သည္။ အေကာင္းဆုံး မခ်စ္ဥအမ်ဳိးအစားျဖစ္ပါသည္။

ဒုတိယအမ်ဳိးအစားမွာ အန္ေလာင္းမခ်စ္ျဖစ္သည္။ အပင္၏ အျမင့္မွာ ႏွစ္ေပသုံးေပခန္႔ရွိသည္။ အပင္တစ္ပင္လွ်င္ ပန္းပြင့္သုံးေလးပြင့္ ေလ့ရွိသည္။ ပန္းအေရာင္လည္းသုံးခါလဲသည္။ ပထမအျဖဴေရာင္၊ ဒုတိယခရမ္းေရာင္ျဖစ္ၿပီး ေၾကြက်ခါနီးတြင္ အနီ သုိ႔မဟုတ္ အဝါသုိ႔ထူးဆန္းစြာ ေျပာင္းလဲသြားပါသည္။

မခ်စ္ဥရွာေဖြသူမ်ားသည္ ဤကဲ့သုိ႔ အေရာင္ အဝါသုိ႔မဟုတ္ အနီသုိ႔ေျပာင္းမွ မခ်စ္ဥကုိ စတူးၾကပါ သည္။ အန္ေလာင္းမခ်စ္မွာ အုပ္စုႏွင့္ေတြ႕ ရသည္။ တစ္ပင္လွ်င္ တစ္ဥသာေတြ႕ရသည္။ ပထမတူးေဖာ္ၿပီးစ မခ်စ္ဥမွာ ၾကက္သြန္ျဖဴကဲ့သုိ႔ အျဖဴေရာင္ မေပၚေသးပါ။ မီးႏွင့္ တျဖည္းျဖည္းလုိသေလာက္ ကင္ေပးမွ အေရာင္ေကာင္း ၿပီး ျဖဴေဖြးလာသည္။ တစ္ေန႔လုံးရွာ၍ တစ္ပိႆာရလွ်င္ ကံထူးသူပင္ျဖစ္ေပသည္။



#ေပါက္ေစ်းႏွင့္ ေရာင္းဝယ္မႈ

စာေရးသူသည္ ပူတာအုိၿမိဳ႕သုိေျပာင္းေရႊတာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေနရစဥ္ ပူတာအုိၿမိဳ႕မေစ်းအတြင္း၌ ေရာင္းခ်ေနေသာ မခ်စ္ဥအေျခာက္အထုပ္ကေလးမ်ား ကုိ ေစ်းႏႈန္းေမးၾကည့္ရာ ငါးက်ပ္သားခန္႔ရွိ အထုပ္ ကေလးကုိ ၁၅ဝဝက်ပ္ျဖင့္ ေရာင္းခ်ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။ ေရာင္းခ်သူဆုိင္ရွင္က ” အရင္ ကေတာ့ မ်ားမ်ားစားစားဆုိင္တင္ထားႏုိင္ပါတယ္။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ေစ်းေကာင္းရတဲ့အတြက္ တ႐ုတ္ျပည္ ဘက္ကုိ ေျခလ်င္လမ္းကပုိ႔ေနၾကေတာ့ ဒီဘက္ကုိ မ်ားမ်ားစားစားမေရာက္ေတာ့ဘူး” ဟု ေျပာပါသည္။

ယူနန္မွာလား ဝန္တင္ကုန္သည္ ေလာပန္ႀကီးမ်ား သည္ မခ်စ္ဥကုိ စုေပါင္းဝယ္ယူသြားၾကပါသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံေတာရြာမ်ားတြင္ စပါးေပးယူေသာ အရင္းရွင္မ်ားကဲ့သုိ႔လည္းေကာင္း၊ ေလာပန္းႀကီးမ်ား သည္ မခ်စ္ဥရွာေဖြတူးေဖာ္သူမ်ားထံသုိ႔ဆား၊ အဝတ္ အစား၊ ဝက္ေပါင္ေျခာက္၊ လက္ဖက္ေျခာက္၊ ေငြ စသည္တုိ႔ကုိ ႀကိဳတင္ေပးထားၿပီး မခ်စ္ဥေပၚခ်ိန္တြင္ လာေရာက္သိမ္းယူေလ့ရွိၾကသည္။

မခ်စ္ဥေပါက္ေစ်းမွာ တစ္ေနရာႏွင့္ တစ္ေနရာ၊ တစ္ႏွစ္ႏွင့္ တစ္ႏွစ္မတူၾကပါ။ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္ေလာက္ က ပူတာအုိတြင္ တစ္ပိႆာ ၂ဝဝ က်ပ္၊ စာေရးသူ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခ်ိန္ (၂ဝဝ၆ ခုႏွစ္) ကာလ၌ တစ္ပိႆာ ၃ဝဝဝဝ က်ပ္၊ ယခုအခါတြင္မူသည္ ထက္မက ျမင့္မားေနေတာ့မည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။
#အစြမ္းသတၱိ

ေဒသခံမ်ား၏ ေျပာျပခ်က္အရ ဗုိက္နာ၊ ဝမ္း ေလွ်ာ၊ ဝမ္းကုိက္သည့္အခါ ေဆးဥတစ္လုံးကုိ ဝါး၍ ေရျဖင့္ေမွ်ာခ်ျခင္းျဖင့္ ေပ်ာက္ကင္းသည္။
ေခ်ာင္းဆုိး ရင္က်ပ္၊ အေအးမိ၊ နမုိးနီးယားကဲ့သုိ႔ ေရာဂါမ်ဳိးတြင္ ပ်ားရည္ႏွင့္ေရာ၍ ေသာက္ၾကပါသည္။

ထိခုိက္ ဒဏ္ရာရသည့္အခါတြင္လည္း အမႈန္႔ႀကိတ္၍ အနာတြင္ ထည့္ၿပီး အဝတ္ႏွင့္ ပတ္ထားျခင္းျဖင့္ေပ်ာက္ ကင္းသည္ဟုဆုိပါသည္။
ရဝမ္၊ ထလူ၊ တ႐ုံ လူမ်ဳိးမ်ားသည္ သာမန္အားျဖင့္ ဗုိက္နာ၊ ဝမ္းေလွ်ာ၊ ဝမ္းကုိက္သည့္အခါတြင္၄င္း ေဆးဥတစ္လုံးကုိဝါး၍ ေရႏွင့္မ်ဳိခ်ျခင္းျဖင့္ ေပ်ာက္ကင္းခ်မ္းသာၾကပါသည္။

ယူနန္နယ္ေျမာက္ပုိင္းေန တ႐ုတ္သူေ႒းႀကီးမ်ားသည္ စဥ့္အုိးမ်ားတြင္ ဤမခ်စ္ဥကုိ ပ်ားရည္ႏွင့္အတူ ေရာၿပီး စိမ္ထားၿပီး ေလလုံပိတ္ကာ တစ္ႏွစ္မွ သုံးႏွစ္အထိ ေလွာင္ထားေလ့ရွိေၾကာင္း၊ သုံးႏွစ္ခန္႔စိမ္ၿပီးမွ ေန႕စဥ္နံနက္သုိ႔မဟုတ္ ညပုိင္းမွန္မွန္စားျခင္းျဖင့္ မည္သည့္ေရာဂါမွ်မျဖစ္ႏုိင္၊ အသက္ရွည္၍ ႏုပ်ဳိသည္ဟု ယုံၾကည့္ၾကသျဖင့္ မခ်စ္ဥကုိ မေသေဆးဟုေခၚ ေဝၚၾကေၾကာင္းသိရပါသည္။

တ႐ုတ္တုိ႔သည္ မခ်စ္ဥကုိ ကာမအားတုိးေဆး အျဖစ္ အသုံးျပဳေၾကာင္းသိရွိရပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ မျဖဴ၊ ႐ုပ္ရည္အုိမင္းျခင္းမရွိသည့္ အားတုိးေဆးအျဖစ္လည္း ေဖာ္စပ္သုံးစြဲခဲ့ၾကပါသည္။ ဆံခ်ဳိေခၚ တ႐ုတ္ေဆး စြမ္းေကာင္းသည္ ဤမခ်စ္ဥကုိ အဓိကထား၍ ေဖာ္ စပ္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းသိရွိရပါသည္။

ဤသုိ႔အားျဖင့္ ျပည္ျမန္မာေျမာက္ပုိင္း ကခ်င္ျပည္နယ္ပူတာအုိေဒသမွ ထြက္ရွိေသာမေသေဆးေခၚ မခ်စ္ဥေခၚ ၾကက္သြန္ဂမုန္းသည္ အဖုိးတန္သယံဇာတ ေဆးဖက္ဝင္တစ္မ်ဳိးျဖစ္ေၾကာင္း ေလ့လာတင္ ျပလုိက္ရပါသည္။

Credit : ေမာင္ႏြယ္သန္း