တစ္ေန႔မွာ သိုုင္းဆရာႀကီး ဆီကိုု
သူ႔တပည့္တစ္ေယာက္က လာျပီး ေမးတယ္။
“ဆရာႀကီးဆီမွာ က်ေနာ္တပည့္ခံၿပီး ပညာသင္ယူခဲ့တာ
ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာခဲ့ပါၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ အခုုထက္ထိကိုု
က်ေနာ့္ရဲ႕ သိုုင္းပညာအဆင့္က ဘယ္လိုုမွ မတိုုးတက္လာဘူး၊
သူမ်ားေတြနဲ႔ယွဥ္လိုုက္တုုိုုင္း က်ေနာ္ခ်ည္းပဲ ခံေနရတယ္၊
က်ေနာ္ ဘာဆက္လုုပ္ရမလဲ လမ္းညႊန္ေပးပါဦး ခင္ဗ်ာ.."
သိုုင္းဆရာႀကီးက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ရင္း
ဟိုုးအေ၀းကိုု ေမွ်ာ္ၾကည့္ပီးေတာ့မွ၊ သူ႔တပည့္ကိုု ျပန္ေမးလိုုက္တယ္။
“အိမ္း ... ဒီမယ္ ငါ့တပည့္ ေန၀င္ခ်ိန္ေတြမွာ ပ်ံသန္းလာေလ့ရွိတဲ့
စင္ေယာ္ငွက္ေတြရဲ႕ ေလဟုုန္ကိုု ထိုုးခြင္းတဲ့ အေတာင္ပံခတ္ပံုု ေတြကိုု
မင္းသတိထား မိသလားကြယ့္”
“ဟုုတ္ကဲ့ က်ေနာ္ သတိထား မိပါတယ္ခင္ဗ်.."
”အိမ္း ... ေရတံခြန္ေပၚက စီးက်လာတဲ့ ေရေတြဟာ
ခိုုင္ခန္႔တဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္ႀကီး ေတြကိုု ႐ိုုက္ခတ္ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာ
ေရမႈန္ေရမႊားေလးေတြ အျဖစ္ ျဖန္႔က်က္စင္ထြက္ သြားၾကတာကိုုေရာ
မင္းသတိထား မိရဲ႕လားကြယ့္”
”ဟုုတ္ကဲ့ က်ေနာ္ သတိထား မိပါတယ္ခင္ဗ်.."
”အိမ္း ... ညအခါမွာ ေအးျမတဲ့ လေရာင္ဟာ တည္ၿငိမ္ေနတဲ့
ကန္ေရျပန္အေပၚကိုု က်ဆင္းလာခ်ိန္မွာ ကန္တစ္ျပင္လံုုးကိုု
တိတ္တဆိတ္နဲ႔ အေရာင္ျပန္သြားတာ ကိုုေရာ မင္းသတိထား မိရဲ႕လားကြယ့္”
”ဟုုတ္ကဲ့ က်ေနာ္ သတိထား မိပါတယ္ခင္ဗ်.."
”အိမ္း ...အဓိက ျပႆ နာက အဲဒါပဲ
မင္းက အားအားရွိ အဲဒီ ေသာက္ေရးမပါတာ ေတြပဲ လိုက္လိုုက္ ၾကည့္ေနၿပီး
သိုုင္းက်ေတာ့ မက်င့္ဘူး.."
"ဂိန္.."
No comments:
Post a Comment