………………………………………..
(၁)
''ထိုင္းတရားခံေျပး ရဲဆရာ၀န္အား ျမန္မာနိုင္ငံ ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႕ ့တြင္ဖမ္းမိ
---------------------------------------------------------------------------
၂၀၁၂ ခုနွစ္က ထိုုင္းနိုင္ငံ ဖက္ခ်ဘူရီျပည္နယ္ စိုက္ပ်ိဳးေရးျခံ အတြင္းမွာ ထိုင္းလူမ်ိဳးနဲ ့ ျမန္မာနိုင္ငံသား အလုပ္သမား ေတြကိုသတ္ျပီး အေလာင္းေဖ်ာက္ဖ်က္ ခဲ့မွုမွာ အဓိက တရားခံ ရဲ ဆရာ၀န္ ဖဲ့စူဖတ္ကို ထိုင္းတရားရံုးကေသဒဏ္ခ်မွတ္သူျဖစ္ပါတယ္၊တရားခံဟာအာမခံနဲ ့အျပင္ကေန
အမွုကို ဆက္တိုက္ျပီး ထြက္ေျပး သြားခဲ့တာပါ။
တရားခံေျပး ဖဲ့စူဖတ္ နဲ ့အတူ မယားငယ္ ကိုထိုင္းရဲအဖြဲ႕ က ၂၀၁၆ဒီဇင္ဘာ၁၈ရက္ က ျမန္မာႏုိင္ငံ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕၊ ဖက္ခင္းရပ္က ရာမညဟိုတယ္တည္းခိုးခန္းမွာလိုက္လံ ဖမ္း ဆီး ႏိုင္ ခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။
တရားခံျဖစ္သူဟာ သူပိုင္ျခံအတြင္းမွာ ျမန္မာနိုင္ငံသား ေတြကို တရားမ၀င္ ခိုးသြင္းျပီး လူကုန္ကူးမွု နဲ ့ပါ ပါတ္သက္ေနေၾကာင္း စစ္ေဆးေတြရွိခဲ့တယ္လို ့လည္း သိရပါတယ္။
စိတ္မထင္တိုင္း ျမန္မာနိုင္ငံသားေတြကို (သားနဲ ့ ျမန္မာနိုင္ငံသား လူယံုေတြ ကို သတ္ခိုင္းခဲ့ျပီး ေျမျမဳပ္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ တတ္ တဲ့ တရားခံ ဖဲ့စူဖတ္ရဲ ့လက္အတြင္း က ထြက္းေျပးလြတ္ေျမာက္ လာသူတစ္ဦးက စတင္ သတင္းေပးေဖၚ ထုတ္ခဲ့လို ့ လူသတ္မွုေတြကို ဆက္တိုက္ ေဖၚထုတ္နိုင္ခဲ့ပါတယ္။
မိန္းမ သံုးေယာက္ ယူထားတဲ့ တရားခံ ေျပး ဟာ ထိုင္းျမန္မာ
နယ္စပ္ ကေန ေနာက္ ဆံုးမယားငယ္နဲ ့ အတူ ျမန္မာနိုင္ငံထဲ ထြက္ေျပးခဲ့တာကို မယားလတ္ က ေနာက္ကလိုက္လာျပီး ေမာ္လျမိဳင္ရဲကို သတင္းေပး ခဲ့တာျဖစ္ တယ္လို ့ သတင္းေတြ
မွာ ေရးသား ေဖၚျပ ထားပါတယ္။''
အထက္ပါသတင္းကို ဖတ္လိုက္ရခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ထခုန္မတတ္၀မ္းသာမိသြားသည္။
ထိုသတင္းထဲတြင္ပါရွိသည့္ လူသတ္မႈမ်ားအားသတင္းေပးေဖာ္ထုတ္ခဲ့သူ ျမန္မာနိုင္ငံသားတစ္ဦးကို မၾကာေသးမီအခ်ိန္ကပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ယခုဖမ္းမိေသာ တရားခံထိုင္းသူေဌးမွာ ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္တြင္ ရွိေနမွန္းပင္မသိ။
လူသတ္မႈမ်ားကို သတင္းေပးေဖာ္ထုတ္ခဲ့သူ ကိုယ္တိုင္ အဆိုပါ ထိုင္းသူေဌးထံတြင္ နွစ္ေပါင္း(၂၀)ေက်ာ္ၾကာ ကြ်န္ဘ၀ျဖင့္ ေနခဲ့ရသူတစ္ဦး။
မြန္ျပည္နယ္၊ က်ိဳက္ထိုျမိဳ႕အနီးမွ ေက်ာက္ၾကီးေတာင္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဟု အမည္ရေသာ ေတာရေက်ာင္းေလးတြင္ ကိုကုလားကို ကြ်န္ေတာ္တို႕ ခက္ခက္ခဲခဲရွာေဖြေတြ႕ဆံုခဲ့ရသည္။
ရက္စက္လွေသာ ထိုင္းလူမ်ိဳးသူေဌး ဖဲ့စူဖတ္ ၏ လက္ေအာက္တြင္ နွစ္နွစ္ဆယ္ေက်ာ္ရရွိခဲ့ေသာ သူ႕ဒဏ္ရာမ်ားျဖင့္… ကိုကုလား ငို၏။
တံုးတိျဖစ္ေနေသာ သူ၏ ဘက္ဘက္လည္ျဖင့္ သူ႕မိသားစု ၊ သူ႕သားသမီးေလးမ်ားအေၾကာင္းကို ေျပာျပ၏။
ကိုကုလား၏ ဘ၀ သည္ ရုပ္ရွင္ဆန္လြန္းသည္ဟု ဆိုလ်င္ အေတာ္ေလးကို ဇာတ္နာေသာ ရုပ္ရွင္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ကိုကုလား၏ ဘ၀မွန္ကူကြက္မ်ားကို စာမ်က္နွာထက္တြင္ တစ္ကြက္ခ်င္း ၾကည့္ရႈၾကမည္ဆိုလ်င္..
(၂)
''ဒိုင္း''
ထိုင္းသူေဌး၏ ဆဲေရးသံအဆံုးတြင္ ေသနတ္သံပါ ေပၚထြက္လာသည္။
ေသနတ္သံနွင့္အတူ သစ္ပင္ေပၚမွ ျမန္မာအလုပ္သမားတစ္ဦး ကား ခနဲ ျပဳတ္က်လာ၏။
''ကုလား..ေျမေကာ္္စက္သြားယူစမ္း..ဒီဖမာ့အေလာင္းကို ၀ါးရံုပင္ေအာက္မွာ ျမဳပ္မယ္''
သူေဌး၏ ခိုင္းေစမႈေၾကာင့္ သစ္ပင္တက္ခုတ္ေနစဥ္ ခါခ်ဥ္ကိုက္သျဖင့္ ေစာဒကတက္မိေသာ ျမန္မာနိုင္ငံသား ကရင္လူငယ္၏ အေလာင္းကို သူေဌး၏ အမိန္႕အတိုင္း သူျမဳပ္ရေပဦးမည္။
ထိုင္းနိုင္ငံ၊ ေဖ့ဘူရီျမိဳ႕မွ ခရိုင္ရဲဆရာ၀န္ တစ္ဦးျဖစ္ျပီး သူေဌးတစ္ဦးလည္းျဖစ္သူ ဖဲ့စူဖတ္ သတ္ပစ္ခဲ့ေသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးအေလာင္းမ်ားကို ေျမျမွပ္ေပးခဲဲ့ရသည္မွာ ယခုအေလာင္းနွင့္ဆို သံုးေလာင္းတိတိျဖစ္သည္။
''ဒီအေၾကာင္းေတြ မေျပာခ်င္ဘူး..ျပန္ေျပာရင္ စိတ္တအားနာတယ္..ကြ်န္ေတာ္လည္း အဲ့ဒီကတည္းက သူတို႕လို ေစာေစာေသသြားရင္ေကာင္းမယ္လို႕ စဥ္းစားမိတယ္'' ဟု သူက ဆိုသည္။
သူ ဟု နာမ္စားသံုးခဲ့ေသာ ကိုရဲမ်ိဳးေက်ာ္ ေခၚ ကိုကုလားသည္ ထိုင္းနိုင္ငံရွိ ေငြ၀ယ္ကြ်န္ဘ၀တြင္ ထိုင္းလုပ္ငန္းရွင္၏ လူမဆန္လွစြာေသာ ရက္စက္မႈမ်ားကို မ်က္ျမင္ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရျပီး ကိုယ္တိုင္ခါးသီးစြာခံခဲ့ရသည္။
ကိုကုလား သည္ အသက္္(၂၁)နွစ္အရြယ္တြင္ ထိုင္းနိုင္ငံသို႕ ေရာင္းစားခံခဲ့ရျပီး နွစ္ေပါင္းနွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၾကာ အသက္(၄၂)နွစ္တြင္မွ ထိုင္းသူေဌး၏ နွိပ္စက္ကြ်န္ျပဳမႈကို ခံခဲ့ရျပီး ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာသူျဖစ္သည္။
ခႏာကိုယ္တြင္ အမာရြတ္ေပါင္းမ်ားစြာအျပင္ ညာဘက္လက္တစ္ဖက္သည္ တံေတာင္စစ္အေက်ာ္တြင္ တိတိရိရိျပတ္ေနျပီး ခါးေက်ာရိုုးစစ္ၾကီးကုန္းေနေသာ ကိုကုလား၏ နွစ္နွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အနွိပ္စက္ခံရမႈတို႕ကား ယံုနိုင္ဖြယ္မရွိ။
ကိုကုလားတင္မဟုတ္…ကိုကုလား၏ ဇနီးျဖစ္သူ မကရင္မ နွင့္ ေမြးဖြားလာေသာ သားသမီးတို႕ကိုပါ ကြ်န္အျဖစ္ ခိုင္းေစနွိပ္စက္ခံခဲ့ရေသာ အထိုအျဖစ္သည္ ထိုင္းတရားေရးေလာကတြင္ လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ျဖစ္သြားခဲ့ေသာ အမႈတစ္ခုလည္းျဖစ္ခဲ့သည္။
ကိုကုလား ကို ေဘာက္ေထာ္ရွိ တပ္မေတာ္မွတ္တမ္းရံုး ၀န္ထမ္းလိုင္းခန္းတြင္ ေမြးဖြားသည္။
ဖခင္ျဖစ္သူမွ တပ္မေတာ္မွ တပ္ၾကပ္ၾကီးတစ္ဦးျဖစ္ျပီး ရဲတပ္ဖြဲ႕တြင္ ေျပာင္းလဲတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။
၁၉၈၈ တြင္ ဖခင္ျဖစ္သူ ရဲတပ္ဖြဲ႕မွ ထြက္လာခဲ့ျပီးေနာက္ ကိုကုလားတို႕မိသားစု ပဲခူးျမိဳ႕အနီး အင္းတေကာ္ေက်းရြာသို႕ ေျပာင္းေရြ႕ကာ ျခံစိုက္စားခဲ့သည္။
အသားမည္းမည္း၊ လူေကာင္ထြားထြားနွင့္မို႕ သူ႕ကို ကုလား ၏ အမည္ေျပာင္ေခၚၾကရာမွ ထိုအမည္သည္ပင္ တြင္ရစ္သြားခဲ့သည္။
ကိုကုလားသည္ ငါးတန္းတြင္ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ျပီး သစ္စက္တြင္ အလုပ္၀င္လုပ္သည္။
အသက္(၁၉)နွစ္အရြယ္တြင္ ကိုကုလားသည္ သစ္ခြဲစက္တြင္ ၀ိုင္းဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္လာ၏။ ၀ါသနာအရ စိန္ကုလား ဟူေသာ အမည္ျဖင့္ လက္ေ၀ွ႕ေလာကတြင္လည္း က်င္လည္ခဲ့သည္။
မၾကာမီပင္ ကိုကုလား အိမ္ေထာင္က်သည္။
အိမ္ေထာင္က်ျပီးသံုးနွစ္အၾကာ ကေလးတစ္ေယာက္ရအျပီး စီးပြားေရးက ၾကပ္တည္းလာသည္။
သူ႕လက္ေအာက္တြင္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးေသာ သစ္ခြဲသမားတပည့္အခ်ိဳ႕က ထိုင္းနိုင္ငံတြင္ အလုပ္သြားလုပ္ျပီး ျပန္လာၾကသည္။
သူတို႕အဆိုရ ထိုင္းတြင္ သစ္ခြဲစက္လုပ္သားတစ္ဦးပင္လ်ွင္ ျမန္မာေငြ တစ္သိန္းနွင့္ညီမ်ွေသာ ဘတ္ေငြရသည္။ သစ္ခြဲစက္၀ိုင္းဆရာဆိုလ်င္ လစာပိုေကာင္းနိုင္သည္။
ထိုအခ်ိန္ကာလက ျမန္မာေငြ တစ္သိန္းဆိုေသာ ပမာဏသည့္ တကယ္ပင္မက္ေလာက္စရာေငြေၾကးျဖစ္သည္။
ဇနီးျဖစ္သူကလည္း ထိုင္းတြင္ အလုပ္သြားလုပ္ရန္ တိုက္တြန္းသည္။
၁၉၉၁ ခုနွစ္တြင္ ထိုင္းနိုင္ငံသို႕ အလုပ္သြားလုပ္ရန္ ပြဲစားအခ်ိတ္အဆက္မ်ားျဖင့္ ကိုကုလားတစ္ေယာက္တည္း ထြက္လာခဲ့၏ ။
ထို႕ေနာက္ ပြဲစားက သူတို႕ကို ျမ၀တီျမိဳ႕တြင္ ထားသြားခဲ့သည္။
ကိုကုလားတစ္ေယာက္ ျမ၀တီျမိဳ႕တြင္ ေယာင္လည္လည္ျဖစ္ေနရာမွ ၾကက္သတ္ရံုတြင္ အလုပ္၀င္လုပ္သည္။
ကိုကုလားက ထိုင္းနိုင္ငံတြင္းသို႕သာ အလုပ္သြားလုပ္ခ်င္စိတ္က တာစူေနသည္။
ၾကက္သတ္ရံုတြင္လုပ္သည္က ထင္သေလာက္ေငြမရ။ က်န္ေနရစ္သည့္ ဇနီးနွင့္ သားထံ ေငြပို႕ခ်င္ေနသည္။
ထို႕ေၾကာင့္..ထိုင္းနိုင္ငံထဲသို႕ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ခြင့္ရရန္ ေနာက္ထပ္ပြဲစားမ်ားကို ခ်ိတ္ဆက္သည္။
မၾကာမီပင္ ကိုကုလားအား ထိုင္းနိုင္ငံထဲရွိ စက္ရံုတစ္ခုတြင္ အလုပ္ေပးမည္ဟု ေခၚကာ လူပြဲစားမ်ားက ေခၚေဆာင္သြားၾကသည္။
တကယ္တမ္းကား ကိုကုလားအား ထိုင္းနိုင္ငံမွ နာမည္ေက်ာ္ ရဲဆရာ၀န္ၾကီး မစတာ ဖဲ့စူဖတ္ ၏ ထိုင္းနိုင္ငံ၊ ေဖ့ဘူရီခရိုင္၊ ထိုင္ရမ္ေက်းရြာ ရွိ ေမြးျမဴေရးျခံသို႕သာ ေရာင္းစားခံခဲ့ရေလသည္။
''ဟိုေရာက္ေရာက္ခ်င္းလုပ္ရတာက ဆတ္ေတြ၊ ႏြားေတြ ေမြးတဲ့ ေမြးျမဴေရးျခံၾကီးမွာ..ေရာက္ကတည္းက လူေတြကို ေနစရာအိပ္စရာမေပးဘူး..အဲ့ဒီကတည္းကသြားျပီဆိုတာသိလုိက္တယ္….ထြက္ေျပးဖို႕ရာလည္း ကိုယ္က အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ စကားလည္းမတတ္ ဘယ္္ေနရာေရာက္ေနမွန္းလည္းမသိဘူးေလ''
ေမြးျမဴေရးျခံက ျခံစည္းရိုးခတ္မထားေသာ္လည္း ေဘးပတ္လည္အနီးတ၀ိုက္မွ ရဲစခန္းမ်ားအားလံုးနွင့္ လူမိုက္မ်ားအားလံုးမွာ သူေဌးျဖစ္သူ ဆူလာဖတ္၏ တပည့္မ်ားျဖစ္ေနသျဖင့္ ေျပးမလြတ္နုိင္ေၾကာင္းလည္း ကိုကုလားတျဖည္းျဖည္းသိလာရသည္။
မစတာေမာ္စူဖတ္သည္ ထိုင္းနိုင္ငံမွ အဆင့္ျမင့္ရဲအရာရွိ ဆရာ၀န္ၾကီးတစ္ဦးျဖစ္ျပီး ဘန္ေကာက္မွ မဟာခ်ိဳင္အထိ လုပ္ငန္းမ်ားျဖန္႕က်က္ထားနိုင္သည့္ လုပ္ငန္းရွင္ၾကီးတစ္ဦးလည္းျဖစ္သည္။
ကိုကုလားနွင့္ ေရာင္းစားခံကရင္လူငယ္ေလးတသိုက္မွာ မနက္သံုးနာရီမွ ည ဆယ္နာရီအထိ တစ္ေနကုန္ ေမြးျမဴေရးျခံအတြင္း အလုပ္လုပ္ၾကရသည္။
လစာဆိုသည္ကို ျမင္ပင္ မျမင္ဘူး။ ေဆးလိပ္ဖိုးမ်ွ ေတာင္းလ်ွင္ပင္ ညဴညဴစူစူျဖစ္တတ္ၾကသည္။
သူတို႕အတြက္စားစရာကား တစ္ဦးလ်င္ တစ္ေန႕ ဆန္တစ္ခြက္၊ ဆန္ကြဲတစ္ခြက္ေပး၏ ။ ဟင္းအတြက္ကား ရြာေစ်းအမႈိက္ပံုမွ ေဂၚဖီထုတ္အခြံမ်ား၊ အသီးအရြက္ပုပ္မ်ားေကြ်းသည္။
''ညအိပ္စရာက ေနရာမရွိဘူး။ ျခံထဲမွာရွိတဲ့ ကားေတြေပၚတက္အိပ္၊ ႏြားတင္းကုပ္ထဲ ၀င္အိပ္ပဲ၊ သူေဌးရဲ႕ လူယံုေတြက အျမဲတမ္း ေသနတ္ေတြ ကိုင္ထားၾကတယ္'' ဟု ကိုကုလားက ဆိုသည္။
လူေကာင္ေတာင့္ေတာင္ထြားထြားရွိေသာ ကိုကုလားသည္ အလုပ္လုပ္ရာတြင္ မခိုကပ္ေသာေၾကာင့္ မၾကာမီပင္ သူေဌး၏ မ်က္နွာသာေပးခ်င္းကို ခံရသည္။
သူေဌးနွင့္အတူ ဘန္ေကာက္လိုက္ရသည့္အခါမ်ားလည္း ရွိလာသည္။ ကိုကုလားသည္ တျဖည္းျဖည္းနွင့္ ထိုင္းဘာသာစကားကို ကြ်မ္းက်င္လာ၏။
''ထိုင္းကိုေရာက္ျပီး တစ္နွစ္ခြဲေလာက္အၾကာမွာ ကြ်န္ေတာ္လူသတ္မႈျဖစ္တယ္..ျဖစ္ပံုက တစ္ရက္မွာ သူေဌးရဲ႕ မန္ေနဂ်ာက ညဘက္ (၁၂)နာရီေလာက္ၾကီးေရာက္လာျပီး အသစ္ေရာက္လာတဲ့ ျမန္မာကေလးတစ္ေယာက္ကို ျပသနာရွာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ စကားမ်ားရာက သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေသနတ္နဲ႕ ပစ္ဖို႕လုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္က ေဘးနားမွာရွိတဲ့ သံတူရြင္းနဲ႕ ရိုက္လိုက္မိတယ္။ ပြဲခ်င္းျပီးပဲ သူေသသြားတယ္'' ဟု ကိုကုလားက ဆိုသည္။
ထို႕ေနာက္ ကိုကုလားသည္ ျမိဳ႕နယ္ရဲစခန္းတြင္ လူသတ္မႈအတြက္ ကိုယ္တိုင္သြားေရာက္အဖမ္းခံခဲ့သည္။
ထိုအမႈျဖင့္ ကိုကုလား အား ထိုင္းနိုင္ငံတရားရံုးမွ ေထာင္ဒဏ္သုံုးနွစ္နွင့္ ရွစ္လ ခ်မွတ္လိုက္၏။
နွစ္နွစ္ေက်ာ္အၾကာတြင္ ကိုကုလား ေထာင္မွ ျပန္လြတ္လာခဲ့ျပီး ခိုး၀င္နိုင္ငံျခားသားမ်ားကို ျပန္ပို႕ရန္ စုစည္းထားသည့္ ေဂဟာသို႕ အပို႕ခံရသည္။
ထိုေဂဟာသည္လည္း မစတာ ဖဲ့ဆူဖတ္၏ အာဏာစက္ေအာက္က မလြတ္။
ထိုသို႕နွင့္ ကိုကုလားသည္ ဖဲ့ဆူဖတ္၏ ကြ်န္စခန္း ျခံၾကီးဆီသုိ႕ ျပန္ေရာက္ရျပန္သည္။
ျပန္ေရာက္သည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ ကိုကုလားသည္ သူေဌး၏ အဓိကလူယံုျဖစ္လာ၏ ။
သူေဌးက ေနာက္ထပ္နွစ္နွစ္ၾကာလုပ္ေပးလ်င္ လစာမ်ားအားလံုးျပန္ေပးျပီး ျမန္မာျပည္ျပန္ခြင့္ေပးမည္ဟု စည္းရံုးသည္။
ကိုကုလား ယံုခ်င္ခဲ့ပါသည္။ သို႕ေသာ္…။
''သူေဌးေဘးနားမွာ ေနလာရတဲ့အခါ သူ လူသတ္တာေတြကို ကြ်န္ေတာ္သိလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ေရွ႕တင္ သူပစ္သတ္တဲ့ ျမန္မာနိုင္ငံသားအလုပ္သမားက သံုးေယာက္ရွိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အေလာင္းေတြကို ေျမေကာ္စက္နဲ႕ေကာ္ျပီး ျမဳပ္ေပးခဲ့ရတယ္။ ထစ္ခနဲရွိ သူက ေသနတ္နဲ႕ထုတ္ပစ္တတ္ေတာ့ အလုပ္သမားေတြမွာ ဘယ္ေန႕ေသမလဲပဲေတြးေနရတယ္'' ဟု ကိုုကုလားက ဆုိသည္။
သူေဌးေဘးတြင္ အနီးကပ္ေနလာရာမွ တစ္နွစ္ခြဲအၾကာတြင္ ကိုကုလားထြက္ေျပးဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့သည္။
''ျခံမွာ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ေစာေရာက္ေနတဲ့ လူေတြက သတိေပးၾကတယ္။ သူေဌးေဘးမွာ ေနရတဲ့ လူယံုေတြဟာ နွစ္နွစ္သံုးနွစ္ၾကာရင္ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတတ္တယ္။ သူေဌးလုပ္ရပ္ေတြကို သိေနတဲ့အတြက္ နွႈတ္ပိတ္ပစ္တာလို႕ ဆိုၾကတယ္။ ဒါနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္လည္း ထြက္ေျပးဖို႕ ၾကိဳးစားေတာ့တာပဲ'' ဟု ကိုကုလားက ဆိုသည္။
ထိုင္းဘာသာစကားကြ်မ္းက်င္ေနျပီမို႕ ျခံမွ ထြက္ေျပးေသာအခါ အခက္အခဲသိပ္မရွိ။
လမ္းတြင္ ေတြ႕သမ်ွလူမ်ားအား အကူအညီေတာင္းခံခဲ့ျပီး ေတြ႕ရာခရီးသည္တင္ကားကို တက္စီးခဲ့သည္။
မၾကာမီ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕သို႕ ေရာက္ရွိျပီး ျမန္မာနိုင္ငံသားမ်ားလုပ္ကိုင္သည့္ ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းတစ္ခုတြင္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။
ကိုကုလားသည္ ထိုင္းစကားကို ကြ်မ္းက်င္သျဖင့္ သူေဌးက သေဘာက်သည္။ စကားျပန္အျဖစ္ ကိုကုလားလုပ္ကကိုင္ခဲ့ျပီး တစ္လ ဘတ္ ၄၅၀၀ ရခဲ့သည္။
''နွစ္လအၾကာမွာ ဖဲ့ဆူဖတ္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျခရာခံမိသြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဓာတ္ပံုနဲ႕အတူ ရဲက လာဖမ္းတာ။ ကြ်န္ေတာ္က သူ႕ဆီက ေရႊေတြ၊ ေသနတ္ေတြခိုးပါတယ္ဆိုျပီး လာဖမ္းတာ''ဟု ကိုကုလားက ဆိုသည္။
သူေဌး ဖဲ့စူဖတ္သည္ ကိုကုလားအား ဖမ္းလာျပီးမၾကာမီ ပစည္းမ်ားအား ျပန္ေတြ႕သည္ဟုဆိုကာ အမႈပိတ္ေပးျပီး ကိုကုလားကို ေမြးျမဴေရးျခံရွိရာသို႕ ျပန္ေခၚသြားျပန္၏။
ေမြးျမဴေရးျခံသို႕ ကိုကုလားျပန္ေရာက္ေသာအခါ ျခံတြင္ ကိုကုလားကဲ့သို႕ပင္ ေရာင္းစားခံရေသာ မကရင္မ ဆိုသည္ ့အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးကိုေတြ႕ရ၏။
မကရင္မ က ကရင္ျပည္နယ္၊ လိပ္သို ဘက္မွ ထိုင္းတြင္လာအလုပ္လုပ္ျပီး ေရာင္းစားခံခဲ့ရသူ။
မကရင္မသည္လည္း အိမ္ေထာင္သည္တစ္ေယာက္။
သို႕ေပမယ့္ သူသည္လည္း ကိုကုလားကဲ့သို႕ပင္ သည္ကြ်န္းစခန္းၾကီးထဲမွာ အနာဂတ္ေရရာျခင္းမရွိ။
ဒီလိုနွင့္ သူတို႕ နွဳတ္ခမ္းပဲ့ျခင္း မီးမႈတ္မိၾက၏။
မၾကာမီပင္ ကိုကုလား နွင့္ မကရင္မ တို႕ အိမ္ေထာင္ျပဳလုိက္ၾက၏။ ကေလးတစ္ေယာက္ရသည္။
အရြယ္ရကာစအခ်ိန္တြင္ ထိုကေလးငယ္သည္လည္း လြတ္လပ္ခြင့္မရ။
သူေဌးက အတင္းလုယူသြားျပီး ဘန္ေကာက္ရွိ သူ႕ေနအိမ္တြင္ အခိုင္းေစအျဖစ္ေစခိုင္းသည္။
ကိုကုလားနွင့္ မကရင္မကိုလည္း အလုပ္ၾကမ္းမ်ား မနားမေနခိုင္းေစသည္။
''ေနာက္ဆံုး ကြ်န္ေတာ္ဘယ္လိုမွ မခံနိုင္ေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႕က ေမြးတဲ့ကေလးက အစ သူ႕ကြ်န္ျဖစ္ေနရတယ္။ ဒါနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း အရင္ထြက္ေျပးဖို႕ ၾကိဳးစားတယ္။ ျပီးမွ မိန္းမနဲ႕ ကေလးကို ျပန္ကယ္မယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ေပါ့'' ဟု ကိုကုလားက ဆိုသည္။
ယခုတစ္ေခါက္လြတ္ေျမာက္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ ပင္လယ္ဘက္သို႕ ျပန္မသြားေတာ့။
ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕တြင္ အုတ္စီသည့္ လုပ္ငန္းကို ၀င္လုပ္သည္။ ကိုကုလား သည္ အလုပ္ၾကိဳးစားသျဖင့္ သူေဌးက သေဘာက်သည္။ သူေဌးနွင့္ ရင္းနွီးလာသည္။
သူေဌးအား သူ႕ဘ၀ဇာတ္လမ္းကို ေျပာျပေသာအခါ ျခံထဲတြင္က်န္ရစ္ေသာ မိန္းမနွင့္ကေလးကို သြားကယ္လိုလ်င္ကူညီေပးမည္ဟု ဆိုလာသည္။
''သူေဌးက ျခံျပင္က ကားနဲ႕ေစာင့္ေပးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ျခံထဲကို ခိုး၀င္ျပီး ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမကို သြားျပန္ခိုးတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ မိန္းမက ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ရတဲ့ ဒုတိယကေလးေတာင္ ေမြးျပီးျပီ။ ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမေရာ၊ ကေလးပါ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ ျပန္ပါလာတယ္''ဟု ကိုကုလားက ဆုိသည္။
မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ ကိုကုလားတို႕ မိသားစုကား ၾသဇာအာဏာၾကီးမားလွေသာ ေမာ္စူဖတ္၏ လက္က်ဲၾကီးေအာက္မွ မလြတ္နိုင္ခဲ့ပါ။
''အဲ့ဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ မိသားစုဘ၀ေလးေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပပါတယ္။ ဆိုင္ကယ္ေတြဘာေတြေတာင္ ၀ယ္နိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္နွစ္ခြဲေလာက္ၾကာေတာ့ ေမာ္ဆူဖတ္က ကြ်န္ေတာ္တို႕ကို စံုစမ္းမိျပီီီး ျပန္လာဖမ္းျပန္တယ္''
ဒီတစ္ေခါက္တြင္ေတာ့ ေမာ္စူဖတ္က ကိုကုလားအေပၚ အညိွးၾကီးညိွးေတာ့သည္။
အခ်ဳပ္ခန္းထဲတြင္ ထိုင္းရဲမ်ား ၀ိုင္းရိုက္သျဖင့္ ကိုကုလားေဆးရံုတက္ရသည္။ ေဆးရံုက ဆင္းသည့္အခါ ေမြးျမဴေရးျခံၾကီးသို႕ ျပန္ေရာက္ရျပန္၏။
ျခံသို႕ေရာက္ေသာအခါ ကိုကုလား၏ ဇနီးနွင့္ကေလးကို ေတာင္ေပၚျခံသို႕ ပို႕ထားလိုက္သည္။
ကိုကုလားကိုမူ ေဆာင္းပါးအစတြင္ ျမင္ခဲ့ရသည့္ ပစ္သတ္ခံ ကရင္လူငယ္ေလးအား ခိုင္းသည့္အတိုင္း ကိုကုလားကို သစ္ပင္တက္ခုတ္ခိုင္း၏။
ေမာ္စူဖတ္က ေသနတ္ကို ခါးထိုးကာ ေအာက္က မတ္တပ္ရပ္ေနသည္။ ကရင္လူငယ္ေလးကဲ့သို႕ေသာ ကံၾကမာဆိုးက သူ႕ထံက်ေရာက္လာေလျပီလားဟု ေတြးကာ ကိုကုလား ေၾကာက္ရြံ႕လာသည္။
ကြ်တ္ဆတ္လွေသာ သစ္ကိုင္းေပၚတက္ရင္း ခါးခ်ဥ္ေကာင္မ်ားကိုက္သျဖင့္ လက္ကိုအလႊတ္ သစ္ပင္ေပၚမွ ျပဳတ္က်ေတာ့သည္။
ေပနွစ္ဆယ္အျမင့္ရွိ သစ္ပင္ေပၚမွ ျပဳတ္က်သျဖင့္ ကိုကုလား၏ ဘက္ဘယ္လက္က်ိဳးသြားျပီး ခါးအဆစ္ေက်ာရိုးလည္း က်ိဳးသြားသည္။
ကိုကုလားျပဳတ္က်ေသာအခါ သူေဌးသည္ အိမ္ထဲသို႕ ျပန္၀င္သြား၏။
လမ္းမေပၚတြင္ လက္က်ိဳးခါးက်ိဳးဒဏ္ရာျဖင့္ ကိုကုလား လဲက်န္ရစ္သည္။
ရပ္ကြက္အတြင္းမွ အျမင္မေတာ္သည့္သူမ်ားက ကိုကုလားအား ၀ိုင္းမကာ သူေဌး၏ အိမ္ေရွ႕တြင္ သြားခ်ထားေပး၏။
သူေဌးက ေဆးကုမေပး။ ကိုကုလား လက္အုပ္ခ်ီျပီး ေတာင္းပန္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ သူေဌးက လံုး၀လွည့္မၾကည့္။
ကိုကုလားကို ေတာင္ေပၚတြင္ တဲတစ္လံုးထိုးျပီး တစ္ေယာက္တည္းသြားထားသည္။ ဆန္တစ္အိတ္ထားေပးခဲ့သည္။
ဆီးပိုက္တန္းလန္း၊ ခါးရိုးက်ိဳးဒဏ္ရာျဖင့္ ကိုကုလားသည္ ဆန္ကို မခ်က္နိုင္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေရစိမ္ကာ နူးသည္အထိ ထားျပီးမွ ၀ါးစားကာ အသက္ဆက္ခဲ့ရ၏။
ကိုကုလားကား အသက္ျပင္းလွသူပင္။
ထိုအေျခအေနအတိုင္းနွင့္ပင္ နွစ္လၾကာေသာအခါ ထူထူေထာင္ေထာင္ျပန္ျဖစ္လာ၏။
ခါးရိုးက်ိဳးဒဏ္ရာနွင့္ ဘယ္ဘက္လက္က်ိဳးေနေသာ ကိုကုလားကို သူေဌးက ႏြားစာစင္းသည့္စက္အတြင္းသို႕ ႏြားစာထည့္သည့္ လုပ္ငန္းသို႕ ပို႕လိုက္ျပန္သည္။
''လက္တစ္ဖက္က်ိဳးေနေပမယ့္ က်န္တဲ့လက္တစ္ဖက္နဲ႕ ႏြားစာၾကိတ္စက္ထဲ ႏြားစာထည့္ရတယ္။ သူသတ္မွာေၾကာက္ေတာ့လည္း နာေနေပမယ့္ လုပ္ရတာပါပဲ။ တစ္ရက္မွာ ေကာင္းေနတဲ့ ညာဘက္လက္က ႏြားစာစင္းတဲ့ စက္ထဲကို ၀င္သြားတယ္။ စက္ခလုတ္ကို ပိတ္ဖို႕ကလည္း ဘက္ဘက္လက္ကက်ိဳးေနေတာ့ ဘယ္လိုမွ လႈပ္မရဘူး။ ဒါနဲ႕ပဲ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္စိေရွ႕တင္ ကြ်န္ေတာ့္ညာဘက္လက္တစ္ဖက္စက္ထဲ စိစိညက္ညစ္ေၾကသြားတာကို ထိုင္ၾကည့္ေနလိုက္ရတယ္'' ဟု ကိုကုလားက ဆိုသည္။
ႏြားစာၾကိတ္စက္ထဲတြင္က ညာဘက္လက္တစ္ဖက္၊ က်ိဳးေနသည္က ဘယ္ဘက္လက္တစ္ဖက္ ျဖင့္ ေန႕တ၀က္နီးပါး ထိုအတိုင္းေနခဲ့ရျပီးေနာက္ ကိုကုလားကို သူေဌးက ဘန္ေကာက္ရွိ သူဖြင့္ထားေသာ ေဆးခန္းသို႕ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့သည္။
ထို႕ေနာက္တြင္ေတာ့ ခြဲစိတ္ခန္းထဲတြင္ ကိုကုလား၏ လက္တစ္ဖက္အား သူေဌးကိုယ္တိုင္ျဖတ္ေပးခဲ့သည္။
''ခါးရိုးလည္းက်ိဳးသြားျပီ။ လက္တစ္ဖက္လည္းမ၇ွိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူေဌးက ကြ်န္ေတာ့္ကို အနားမေပးပါဘူး။ ျပန္ျပီး ထူထူေထာင္ေထာင္ျဖစ္လာတဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမကို ပို႕ထားတဲ့ ေတာင္ေပၚျခံကို ပို႕ျပီး ႏြားေက်ာင္းခိုင္းျပန္တယ္'' ဟု ကိုကုလားက ဆုိသည္။
ေတာင္ေပၚျခံတြင္ လင္မယားနွစ္ေယာက္ ႏြားေက်ာင္းရင္းျဖင့္ ေနာက္ထပ္ ကေလးတစ္ေယာက္ ထပ္ရျပန္သည္။
ေတာင္ေပၚျခံသည္ကား ကိုကုုလားဘ၀အတြက္ အလွည့္အေျပာင္းတစ္ခုကို ျဖစ္လာေစခဲ့၏။
''အိမ္ေဘးနားျခံက ထိုင္းလင္မယားနွစ္ေယာက္ဟာ ဘန္ေကာက္ကိုသြားရင္း အစေပ်ာက္သြားတယ္ဗ်။ သူတို႕စီးေနတဲ့ကားကို ကြ်န္ေတာ္ကမွတ္မိတယ္။ တစ္ရက္ေတာ့ သူေဌးက သူ႕အိမ္သာျပင္ဖို႕ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘန္ေကာက္ကို ေခၚသြားတယ္။ ဘန္ေကာက္က သူ႕ကားဂိုေထာင္ထဲမွာ အဲ့ဒီလင္မယားစီးတဲ့ ကားကို ကြ်န္ေတာ္သြားေတြ႕တယ္။ အဲ့ဒီမွာ ဇာတ္လမ္းကရႈပ္ေထြးဖို႕ျဖစ္လာတာပဲ'' ဟု ကိုကုလားက ဆိုသည္။
ေတာင္ေပၚျခံသို႕ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ေဘးျခံရွိ အဘြားအိုအား သူ႕သားနွင့္ေခြ်းမတို႕၏ ကားကို ဘန္ေကာက္ရွိ ေမာ္စူဖတ္ကားဂိုေထာင္တြင္ ေတြ႕ခဲ့ေၾကာင္း ကိုကုလားက သတင္းေပးလိုက္၏။
အဘြားအိုက ထိုင္းမႈခင္းတပ္ဖြဲ႕သို႕ အဆိုပါျဖစ္စဥ္ကို တုိင္ၾကားေသာအခါ ကိုကုလားအား ထိုင္းရဲတပ္ဖြဲ႕မွ ေခၚယူစစ္ေဆး၏။
ေမာ္စူဖတ္သတ္ျပီးေသာအေလာင္းမ်ားကို ေမြးျမဴေရးျခံေနာက္ဘက္ရွိ ၀ါးရံုေတာအနီးျမဳပ္ေလ့ရွိေၾကာင္း ကိုကုလားက ေဖာ္ထုတ္ျပီးေနာက္ ၀ါးရံုေတာအား တူးေဖာ္ရာ ျမန္မာနိုင္ငံသားအေလာင္းမ်ားတူးေဖာ္ရရွိခဲ့သည္။
ထို႕ေနာက္ ေမာ္ဆူဖတ္နွင့္ မိသားစုအား ဖမ္းဆီးခဲ့ျပီး ကိုကုလားနွင့္ သူ႕မိသားစုကို ထိုင္းမီဒီယာမ်ားနွင့္ ရဲတပ္ဖြဲ႕တို႕က ကယ္တင္ခဲ့သည္။
''ထိုင္းက လူမႈ၀န္ထမ္းကန္႕ထဲမွာ ေနျပီး ကြ်န္ေတာ္က အဲ့ဒီအမႈကို သက္ေသထြက္ရတယ္။ ဒီၾကားထဲ ေမာ္ဆူဖတ္က ကြ်န္ေတာ့္ကို တရားျပန္စြဲေသးတယ္။ သူပဲရံႈးပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေမာ္ဆူဖတ္ ေသဒဏ္က်ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း ေလ်ာ္ေၾကးအျဖစ္ ျမန္မာေငြသိန္းတစ္ေထာင္ေက်ာ္ ေပးဖို႕ အမိန္႕ခ်ထားပါတယ္'' ဟု ကိုကုလားက ဆိုသည္။
(၁၈)ရာစုနွစ္က အေမရိကားတိုက္ရွိ လူမဲကြ်န္တို႕၏ လူလူအခ်င္းခ်င္း အနွိပ္စက္ခံ၊ အညွင္းပန္းခံ ကြ်န္ျပဳခံခဲ့ရေသာဘ၀သည္ အတိတ္သမိုင္းတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ျပီဟု ထင္ၾကလိမ့္မည္။
သို႕ေသာ္ လက္ရွိကာလတြင္ ကြ်န္စနစ္သည္ အေရွ႕ေတာင္အာရွရွိ ဆင္းရဲခ်မ္းသာကြာဟေသာ နိုင္ငံနွစ္နိုင္ငံအၾကား ခါးသီးစြာ တည္ရွိလ်က္ရွိေနသည္ကိုကား ကိုကုလား၏ ဘ၀ သက္ေသျပလ်က္ရွိသည္။
ပိုမိုဆိုးရြားသည္ကား ကိုကုလားသည္ ၂၀၁၄ ခုနွစ္တြင္ ျမန္မာျပည္သို႕ ျပန္ပို႕ခံရျပီးေနာက္ သူနစ္နာခဲ့သမ်ွ ေလ်ာ္ေၾကးမ်ား ယခုထိရရွိျခင္းမရွိခဲ့ပါ။
''ေမာ္စူဖတ္ က ေသဒဏ္အခ်ခံရတယ္။ ဒါေပမယ့္ မၾကာခင္မွာပဲ ထိုင္းတရားရံုးက ဘတ္ေငြသန္းခ်ီတန္တဲ့ အာမခံနဲ႕ သူ႕ကို လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။ ေသဒဏ္က်တရားခံကို အာမခံေပးခဲ့တာ။ အာမခံနဲ႕အျပင္ထြက္ျပီးမၾကာခင္မွာပဲ ေမာ္စူဖတ္က ကေမာဒီယားနယ္စပ္ကို ထြက္ေျပးခဲ့တယ္။ ထိုင္းရဲဘက္ကလည္း ဖမ္းမမိဘူးေျပာတယ္။ အဲ့ဒီလို ဆိုေတာ့ ကိုကုလားကို ေမာ္စူဖတ္ေပးရမယ့္ ေလ်ာ္ေၾကးကလည္း ဆိုင္းငံ့ျဖစ္သြားတယ္''ဟု လက္ရွိကာလတြင္ ကိုကုလားအား ကူညီထားသူ လူမႈ၀န္ထမ္းအဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုမွ မေခ်ာေခ်ာက ဆိုသည္။
မွန္ပါသည္။
နွစ္ေပါင္းနွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၾကာ မိသားစုလိုက္ ကြ်န္ျပဳခံရျပီး အမိျမန္မာျပည္သို႕ ျပန္ေရာက္လာေသာ ကိုကုလားတို႕ မိသားစု ယခု မည္သို႕ ရပ္တည္ေနသနည္း။
လက္တစ္ဖက္ျပတ္ျဖင့္ ဒုကိတဘ၀ေရာက္ေနေသာ ကိုကုလားသည္ မေခ်ာေခ်ာ၏ အစီအစဥ္ျဖင့္ ေထာက္ၾကံ့ရွိ အညွင္းပန္းခံျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားအခ်ိဳ႕ကို စုစည္းေပးထားေသာေနအိမ္ေလးတစ္ခုတြင္ အုန္းမႈတ္ခြက္ပုတီးမ်ား လုပ္ကာ အသက္ေမြးဖို႕ၾကိဳးစားခဲ့သည္။
ထိုေနရာတြင္လည္း သူ၏ စိတ္ဒဏ္ရာမ်ားေၾကာင့္ အျခားဘ၀တူမ်ားနွင့္ အဆင္မေျပနိုင္ခဲ့။
ကိုကုလားတြင္ ၀င္ေငြမရွိသျဖင့္ ဇနီးျဖစ္သူ မကရင္မ သည္လည္း ေဆြမ်ိဳးမ်ားရွိရာ ကရင္ျပည္နယ္၊ လိပ္သိုရြာသို႕ ျပန္သြားရ၏။
ကေလးသံုးေယာက္ကား အဘိုးအဘြားတို႕ လက္ထဲတြင္ အပ္ထားရသည္။
ေနာက္ဆံုး ကိုကုလားတစ္ေယာက္ နားခိုရာ ကား ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ေတာ္သည့္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးတစ္ပါး သီတင္းသံုးရာ မြန္ျပည္နယ္အတြင္းမွ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသို႕သာ။
''ကြ်န္ေတာ့္တို႕ဘ၀က သူမ်ားနိုင္ငံမွာလည္း မိသားစုအတူမေနရ၊ ဒုကေတြခံရ။ အခုကိုယ့္နိုင္ငံေရာက္ေတာ့လည္း မိသားစုတကြဲတျပား၊ ဒုကေတြမ်ားေနတုန္းပဲ။ ၀ဋ္ေၾကြးေတြေပါ့ဗ်ာ။ ဟိုေလ်ာ္ေၾကးဆိုတဲ့ကိစလည္း ရရင္လိုခ်င္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျပန္ေခၚလာခဲ့တဲ့ အစိုးရပိုင္းက လူၾကီးေတြက အစ ေနာက္ပိုင္း ကြ်န္ေတာ္ဖုန္းဆက္ရင္ ဖုန္းပိတ္ပစ္ၾကတယ္''
ေခတ္သစ္ကြ်န္စနစ္၏ ျပယုဂ္လူသား ကိုကုလားေျပာရင္းက ငိုေၾကြးေနပါသည္။
လက္ေ၀ွ႕သမားေယာကၤ်ားရင့္မၾကီး ငိုေနပါသည္။
(၃)
နွစ္နွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ကြ်န္ဘ၀မွ သူ လြတ္ေအာင္ရုန္းထြက္နိုင္ခဲ့သည္။
သူ႕မိသားစုကို ပင္ အခက္အခဲမ်ားၾကားမွ ကယ္ထုတ္နိုင္ခဲ့သည္။
ျမန္မာျပည္တြင္လည္း စား၀တ္ေနေရးအတြက္ သူ ရုန္းကန္ေနရဆဲ။
လက္ျပတ္ခါးကုန္းၾကီးဘ၀ျဖင့္ မရပ္တည္နုိင္သျဖင့္ မိသားစုနွင့္ခြဲေနရသည္။
ယခုေတာ့………………….
ဖဲ့စူဖတ္ကို ဖမ္းမိခဲ့ျပီ။
ေလ်ာ္ေၾကးကိစ အတြက္ ကိုကုလား၏ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေရာင္နီမ်ား ျပန္လည္လင့္လာျပီျဖစ္သည္။
ထိုသတင္းကို ဖတ္ျပီးျပီးခ်င္း ကြ်န္ေတာ္ ကိုကုလားထံ ဖုန္းဆက္လိုက္သည္။
''ဖဲ့စူဖတ္ကို ေမာ္လျမိဳင္မွာ မိသြားျပီ ကိုကုလား''
……………………………
ထိုအခါလည္း ကိုကုလား ငိုေနပါသည္။
ဒီတစ္ခါေတာ့…ကိုုကုလားတစ္ေယာက္…….ေပ်ာ္ရႊင္၀မ္းသာေသာ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ငိုေၾကြးျခင္း ျဖစ္ပါေစဟု။
ခက္ေဇာ္
No comments:
Post a Comment