နိဗၺာန္ဆိုတာ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္းလား၊ ဘာမွ မရွိျခင္းလား

နိဗၺာန္ဆိုတာ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္းလား၊ ဘာမွ မရွိျခင္းလား

ေမး။ ။ ဆရာေတာ္ဘုရား ... တပည့္ေတာ္ ႐ိုေသစြာ ေလွ်ာက္ထားပါသည္။
နိဗၺာန္ဆိုတာ လူ႔ဘဝ၌ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္းကို ေခၚပါသလား။
ဘဝကုန္ဆံုးၿပီး ဘာမွမရွိျခင္းကို ေခၚပါသလား။ ေကာင္းကင္မွာ ရွိပါသလား။

(မစိုးမိုးသူ၊ ဒုတိယႏွစ္ အဂၤလိပ္စာ၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္)

ေျဖ။ ။ ဟုတ္ပါတယ္။ နိဗၺာန္ဆိုတာ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္းကို ေခၚပါတယ္။ ဘာမွ မရွိတာကို နိဗၺာန္လို႔ မေခၚပါဘူး။

အဘာဝပညတ္ လို႔ ေခၚပါတယ္။

နိဗၺာန္ဟာ ေကာင္းကင္မွာ မရွိပါဘူး။ ဘယ္မွာမွ မရွိပါဘူး။ နိဗၺာန္ဟာ အမွန္ ရွိပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္မွာမွ မရွိပါဘူး။ နားေထြးသြားပါသလား။

ဆိုလိုတာက ဆင္းရဲမရွိျခင္းဆိုတဲ့ အၿငိမ္းဓာတ္ႀကီးဟာ တည္ရာဌာန မရွိပါဘူး။ ဒီ သဘာဝႀကီးဟာ အေၾကာင္း တစံုတရာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ (သခၤတ)သဘာဝ မဟုတ္ပါဘူး။
မူလကတည္းက သဘာဝအေလ်ာက္ ရွိေနတဲ့ အရွိ(အသခၤတ) သဘာဝႀကီးပါ။

ဒီေနရာမွာ သခၤတနဲ႔ အသခၤတရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို သေဘာမေပါက္ေသးသူမ်ားအတြက္ အနည္းအက်ဥ္း ရွင္းျပဖို႔ လိုမယ္ ထင္ပါတယ္။

‘သခၤတ’ဆိုတာ “အေၾကာင္းတို႔ စုေပါင္း ျပဳလုပ္ေပးလို႔ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ တရား” လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။
တိုတိုရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ “အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ တရားဟာ သခၤတတရား”ပါပဲ။
႐ုပ္နဲ႔နာမ္ကို သက္ဆိုင္ရာအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတာမို႔ ‘သခၤတတရား’လို႔ ေခၚရပါတယ္။

မေဖာက္မျပန္ အမွန္တကယ္ ရွိတဲ့ တရားမ်ားျဖစ္လို႔ “သခၤတပရမတ္”တရားမ်ားလို႔ ေခၚရပါတယ္။
သို႔ေသာ္လည္း အေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ‘အျဖစ္တရား’မ်ားမို႔ သူတို႔ဟာ ပ်က္ပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္ ပ်က္သလဲဆိုတာ့ ျဖစ္လို႔ ပ်က္တာပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ ‘သခၤတနယ္’ ဟာ ျဖစ္ပ်က္နယ္ပါ။
ျဖစ္ပ်က္နယ္ထဲမွာ ရွိလို႔ သခၤတျဖစ္တဲ့ ႐ုပ္နာမ္မွန္သမွ်ဟာ ျဖစ္ပ်က္ဆင္းရဲ သခၤါရဒုကၡခ်ည္းပါပဲ။

‘အသခၤတ’ ဆိုတာကေတာ့ သခၤတရဲ႕ ေျပာင္းျပန္ သဘာဝပါ။

“အေၾကာင္းတို႔ စုေပါင္း မျပဳလုပ္အပ္တဲ့ သဘာဝ”လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။
တိုတိုရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ “အေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ အျဖစ္တရား မဟုတ္ဘူး”လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။

အျဖစ္တရားမဟုတ္တဲ့ ဒီ အသခၤတ သဘာဝဟာ မေဖာက္မျပန္ အမွန္တကယ္ ရွိတဲ့ တရားျဖစ္လို႔ မူလ သဘာဝ အေနနဲ႔ ရွိေနတဲ့ “အရွိပရမတ္”တရားပါ။ “အသခၤတပရမတ္”ေပါ့။

အဲဒီ အရွိတရားဟာ ဘာလဲဆိုေတာ့ သူဟာ သခၤတရဲ႕ ေျပာင္းျပန္သေဘာျဖစ္လို႔ သခၤတ ေခၚတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ၿငိမ္းေနျခင္း၊ ႐ုပ္နာမ္ မရွိျခင္း သေဘာပါပဲ။

႐ုပ္နဲ႔နာမ္ ရွိေနသမွ် ဆင္းရဲေနတယ္။
႐ုပ္နာမ္ၿငိမ္းသြားေတာ့ ဆင္းရဲ မရွိေတာ့ဘူး။

အဲဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနတာဟာ တကယ္ရွိတဲ့ အရွိသဘာဝပါပဲ။
ဒါကိုပဲ နိဗၺာန္လို႔ ေခၚရပါတယ္။
အဲဒါဟာ အသခၤတတရားပါပဲ။

ဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနတဲ့ ဆင္းရဲကင္းေနတဲ့ သဘာဝဟာ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့ အရွိသဘာဝမို႔ သူဟာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တာ မဟုတ္လို႔ သူ႔ကို အသခၤတလို႔ ေခၚရပါတယ္။
အျဖစ္တရား မဟုတ္၊ အရွိတရားလို႔ ဆိုလိုပါတယ္။
အရွိတရားျဖစ္လို႔ မျဖစ္တဲ့အတြက္ ပ်က္လည္း မပ်က္ပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ အသခၤတနယ္လို႔ ေခၚတဲ့ နိဗၺာန္ဟာ ျဖစ္ပ်က္နယ္ကို လြန္ေျမာက္ေနၿပီျဖစ္လို႔ ဆင္းရဲမရွိဘဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနပါတယ္။

ဒီေတာ့ အက်ဥ္းခ်ဳပ္လိုက္ရင္ သခၤါရလို႔လည္း ေခၚတဲ့ သခၤတအျဖစ္တရားမ်ားဟာ ျဖစ္ပ်က္ မကင္းလို႔ ဆင္းရဲတယ္။
အသခၤတ ေခၚတဲ့ အရွိတရားဟာ ျဖစ္ျခင္းပ်က္ျခင္း မရွိလို႔ ဆင္းရဲၿငိမ္းတယ္။ ဒါကိုပဲ နိဗၺာန္လို႔ ေခၚပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ပဋိသမၻိဒါမဂ္ ပါဠိေတာ္ (စာ-၁၅) မွာလည္း -
“ဥပၸါေဒါ - အျဖစ္တရားသည္၊
သခၤါရာ - ႐ုပ္နာမ္သခၤါရတို႔ေပတည္း။
အႏုပၸါေဒါ - မျဖစ္တရား (အရွိတရား)သည္၊
နိဗၺာနံ - နိဗၺာန္ေပတည္း။” လို႔ အျဖစ္တရားနဲ႔ အရွိတရားကို ခြဲျခား မိန္႔ေတာ္မူခဲ့တာပါပဲ။

ဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ အရွိပရမတ္တရားဟာ တည္ရာ ဌာန မရွိလို႔ ဘယ္ေနရာမွာ ရွိတယ္လို႔ ေျပာမရသလို အျဖစ္တရား မဟုတ္လို႔ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလက ျဖစ္တယ္လို႔လည္း ေျပာလို႔ မရပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ အပတိ႒ = တည္ရာဌာန မရွိတဲ့ တရား၊ ကာလဝိမုတၱ = အတိတ္ အနာဂတ္ ပစၥဳပၸန္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလမွ လြတ္တဲ့ တရားပါ။ ( Nibbanna is beyond time and space. )

ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန၊ ဒိ႒ိ စတဲ့ တရားေတြဟာ သတၱဝါကို ပူေလာင္ေစတဲ့ တရား၊ ဆင္းရဲေစတဲ့ တရားေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကို ကိေလသာလို႔ ေခၚပါတယ္။
ဒီ ကိေလသာေတြ ရွိေနသမွ် ဆင္းရဲေနတာပါပဲ။
ဒီ ကိေလသာေတြ မရွိရင္ ဆင္းရဲၿငိမ္းၿပီး ခ်မ္းသာေတာ့တာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ကိေလသာၿငိမ္းျခင္းဟာ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္း = နိဗၺာန္ပါပဲ။

ကိေလသာၿငိမ္းေသာ္လည္း ႐ုပ္နဲ႔နာမ္တခ်ိဳ႕က ရွိေနေသးေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ဆင္းရဲ = သခၤါရဒုကၡ က်န္ေနပါေသးတယ္။
အဲဒီ ႐ုပ္နာမ္သခၤါရေတြ အျဖစ္ရပ္ၿပီး ေနာက္ထပ္ မျဖစ္ေတာ့ဘဲ သခၤါရဒုကၡပါ အၿပီးသတ္ ၿငိမ္းမွပဲ သႏၲိသုခ ေခၚတဲ့ တကယ္ အၿငိမ္းသဘာဝ နိဗၺာန္ႀကီးကို ေတြ႕ရပါတယ္။

ေလာကမွာ မီးမရွိဘဲ ေအးေနတဲ့ သဘာဝဟာ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့ အရွိသဘာဝပါ။
သို႔ေသာ္လည္း မီးရွိေနတဲ့အခါမွာေတာ့ မီးမရွိဘဲ ေအးေနတဲ့ သဘာဝကို မေတြ႕ႏိုင္ မသိႏိုင္ပါဘူး။
မီးၿငိမ္းသြားတဲ့အခါက်ေတာ့မွပဲ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့ ဒီေအးတဲ့ သဘာဝကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြ႕ရသိရပါတယ္။

အဲဒီအတိုင္းပဲ ဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ၊ ဆင္းရဲမရွိတဲ့ သဘာဝႀကီးဟာ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့ အရွိသဘာဝႀကီးပါ။
႐ုပ္နာမ္သခၤါရ အျဖစ္ရပ္သြားမွ ျဖစ္ေပၚလာတာ မဟုတ္ပါဘူး။
တစ္ဘက္က ဆင္းရဲရွိေနသလို တျခားတစ္ဘက္ကလည္း ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ ဆင္းရဲမရွိတဲ့ သဘာဝဟာ ရွိေနပါတယ္။
သို႔ေသာ္လည္း ႐ုပ္နာမ္သခၤါရေတြ ျဖစ္ေနခိုက္မွာေတာ့ ႐ုပ္ဆင္းရဲ နာမ္ဆင္းရဲ သခၤါရဆင္းရဲေတြက ဖံုးကြယ္ထားလို႔ ဆင္းရဲမရွိတဲ့ သဘာဝႀကီးကို မဆုိက္ေရာက္ႏိုင္ မသိႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနတာပါ။

ရန္ကုန္ကေန မႏၲေလးအျမန္ရထား စီးသြားေတာ့ လမ္းဆံုးရင္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးကို ေရာက္တယ္။
ဒီေတာ့ ရထားဆိုက္မွပဲ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီး ျဖစ္ေပၚလာသလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားသိတဲ့အတိုင္းပဲ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးက အရင္ကတည္းက ရွိေနတာမဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား)

အဲဒီအတိုင္းပဲ ဆင္းရဲမရွိတဲ့ သဘာဝႀကီးဟာလည္း အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အျဖစ္တရား (သခၤတ) မဟုတ္။ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့ အရွိတရား (အသခၤတ)ပဲ။ မဂၢင္ရွစ္ပါး ယာဥ္ရထားကို လမ္းဆံုးေအာင္ စီးသြားႏိုင္တဲ့ လူကေတာ့ လမ္းဆံုးရင္ အသခၤတ သဘာဝ အၿငိမ္းဓာတ္ကို ဆိုက္ေရာက္သြားမွာပဲ။

တကယ္လို႔သာ နိဗၺာန္ဟာ အေၾကာင္းတစံုတရာေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ သဘာဝဆိုရင္ ပ်က္ရတာ ဓမၼတာျဖစ္လို႔ နိဗၺာန္ကိုလည္း ပ်က္တယ္လို႔ ဆိုရာ ေရာက္ေပလိမ့္မယ္။
ဒီလိုဆိုရင္ နိဗၺာန္ဟာ ျဖစ္တတ္ပ်က္တတ္လို႔ ဆင္းရဲပင္ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ ခ်မ္းသာလို႔ မဆိုႏိုင္ျပန္ဘူး။

တကယ္ေတာ့ နိဗၺာန္ဟာ အရွိသဘာဝျဖစ္လို႔ ျဖစ္လည္း မျဖစ္၊ ပ်က္လည္း မပ်က္ဘူး။
အဲဒီလို မျဖစ္မပ်က္လို႔ဘဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝအေနနဲ႔ အၿမဲ တည္ရွိေနတာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ “ဓုဝံ = အၿမဲရွိေနတဲ့ သေဘာ”လို႔ ဆိုရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မျဖစ္တဲ့ သဘာဝမို႔ သူ႔ကို ျဖစ္ေပၚေအာင္ လုပ္ေပးတဲ့ အေၾကာင္းတရားလည္း မရွိဘူး။

ဒါျဖင့္ရင္ မဂၢရွစ္ပါးဟာ နိဗၺာန္ရဲ႕ အေၾကာင္းတရား မဟုတ္ဘူးလား။
မဂၢင္ရွစ္ပါး က်င့္ၾကံပြားမ်ားမွ ဆင္းရဲၿငိမ္းတာဆိုေတာ့ မဂၢင္ရွစ္ပါးဟာ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္း ဆိုတဲ့ နိဗၺာန္ရဲ႕ အေၾကာင္းတရားေပါ့လို႔ ေစာဒကတက္စရာ ရွိပါတယ္။

အေျဖကေတာ့ မဂၢင္ရွစ္ပါး ပြားမ်ားမွ ဆင္းရဲၿငိမ္းတာ မွန္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ မဂၢင္ရွစ္ပါးဟာ နိဗၺာန္ရဲ႕ အေၾကာင္းတရားဆိုတာလည္း မွန္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း မဂၢင္ရွစ္ပါး ပြားျခင္းက ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္းကို ျဖစ္ေစတာ မဟုတ္ပါဘူး။
မဂၢင္ရွစ္ပါး ပြားျခင္းေၾကာင့္ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ ဆင္းရဲမရွိတဲ့ သဘာဝကို ဆိုက္ေရာက္သြားျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
မီးရထားစီးသြားလို႔ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးကို ေရာက္သြားသလိုပါပဲ။

ဝိသုဒၶိမဂ္ (ဒု၊ ၁၄၀)မွာ “ပတၱဗၺေမဝ ေဟတံ မေဂၢန၊ န ဥပၸါေဒတဗၺံ = ဤ နိဗၺာန္ကို မဂ္သည္ ေရာက္အပ္သည္သာလွ်င္ ျဖစ္၏။ ျဖစ္ေစအပ္သည္ကား မဟုတ္ေပ။”လို႔ မိန္႔ဆိုထားပါတယ္။

ပိုရွင္းေအာင္ ေျပာရရင္ မဂၢင္ရွစ္ပါးဟာ နိဗၺာန္ကို ျဖစ္ေစတဲ့ အေၾကာင္း (=ဇနကဟိတ္) မဟုတ္။
နိဗၺာန္ကို ေရာက္ေစတဲ့ အေၾကာင္း (=သမၸာပကဟိတ္)သာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ နိဗၺာန္ကို ျဖစ္ေစတဲ့အေၾကာင္း မရွိလို႔ နိဗၺာန္ဟာ အျဖစ္တရား (သခၤတ) မဟုတ္။
အရွိတရား (အသခၤတ)သာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျဖစ္တဲ့တရား မဟုတ္လို႔ ပ်က္လည္း မပ်က္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ဓုဝံ = အၿမဲ ရွိေနတဲ့ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္း သဘာဝႀကီးပါ။

ဆင္းရဲ မရွိဘဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနတဲ့ သဘာဝႀကီးဟာ အရွိတရား ျဖစ္ေသာ္လည္းပဲ အဲဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝကို ရဖို႔ ဆိုက္ေရာက္ဖို႔ကေတာ့ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ ခႏၶာ ဆင္းရဲ ၿငိမ္းမွပဲ ရႏိုင္ ဆိုက္ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။

အဲဒီ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ ဆင္းရဲၿငိမ္းေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။
အဲဒီ ဆင္းရဲရဲ႕အေၾကာင္းကို ပယ္သတ္ရပါမယ္။
မီးခိုးကို မျမင္ မေတြ႕ခ်င္ရင္ မီးခိုးရဲ႕အေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ မီးကို ၿငိမ္းသတ္ရပါမယ္။
အဲဒီအတိုင္းပဲ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ ဆင္းရဲကို မလိုခ်င္ရင္ အဲဒီ ဆင္းရဲရဲ႕အေၾကာင္းကို ပယ္သတ္ရမွာပဲ။
ဒီ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ ဆင္းရဲရဲ႕ အေၾကာင္းက လိုခ်င္ တပ္မက္ ႏွစ္သက္ တြယ္တာမႈ တဏွာေလာဘပဲလို႔ ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ၾကားခဲ့ပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ တစံုတရာကို လိုခ်င္ရင္ ဆင္းရဲေတာ့တာပဲ။ ေငြလိုခ်င္ရင္ ေငြလိုခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲတယ္။ ကားလိုခ်င္ရင္ ကားလိုခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲတယ္။ အဝတ္အစား တစံုတခုကို တပ္မက္ရင္လည္း အဲဒီ တပ္မက္စိတ္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲတယ္။ သူေဌးသူႂကြယ္စတဲ့ ဘဝေကာင္း ဘဝမြန္ေတြကို လိုခ်င္ရင္လည္း အဲဒီလိုခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲတယ္။
အဲဒီ ဆင္းရဲမွန္သမွ် ႐ုပ္ဆင္းရဲ နာမ္ဆင္းရဲခ်ည္းပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာဆင္းရဲ ၿငိမ္းခ်င္ရင္ အေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ လိုခ်င္ တပ္မက္ ႏွစ္သက္ တြယ္တာမႈ တဏွာေလာဘကို ပယ္သတ္မွပဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းႏိုင္မယ္။

ဆက္ေျပာပါဦးမယ္။
႐ုပ္အသစ္ နာမ္အသစ္နဲ႔ ဘဝသစ္တစ္ခု ျဖစ္တယ္ဆိုတာလည္း ဘဝျဖစ္ခ်င္တဲ့ တဏွာေလာဘေၾကာင့္ ျဖစ္တာပဲ။
ဘဝတစ္ခု ျဖစ္လာၿပီဆိုလို႔ရွိရင္ ႐ုပ္အသစ္ နာမ္အသစ္ ျဖစ္လာတယ္။
႐ုပ္နဲ႔နာမ္ျဖစ္လာရင္ ဆင္းရဲမ်ားသလား ခ်မ္းသာမ်ားသလား။
(ဆင္းရဲမ်ားပါတယ္ ဘုရား။)

ဆင္းရဲမ်ားတယ္။ သို႔ေသာ္ သခၤါရဒုကၡဆိုတဲ့ ျဖစ္ပ်က္ဆင္းရဲအေနနဲ႔ ဆိုရင္ေတာ့ ဆင္းရဲခ်ည္းပဲ။ ဟုတ္ကဲ့လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)

က်န္တဲ့ ဒုကၡဒုကၡ၊ ဝိပရိဏာမဒုကၡ ဆိုတာေတြနဲ႔ တြက္လို႔ရွိရင္ေတာ့ ဆင္းရဲမ်ားတယ္။ ခ်မ္းသာနည္းတယ္။ ေသခ်ာသလား။
(ေသခ်ာပါတယ္ ဘုရား။)

ဒီေတာ့ ဆင္းရဲမ်ားၿပီးေတာ့ ခ်မ္းသာနည္းပါလ်က္နဲ႔ သတၱဝါဟာ ဘဝတစ္ခု ျဖစ္ၿပီးေတာ့ အသက္ရွင္ခ်င္မေနဘူးလား။
(ရွင္ခ်င္ေနပါတယ္ ဘုရား။)

ကဲ ေမးရဦးမယ္။ ဒီပရိသတ္ထဲ ဘယ္သူ ေသခ်င္သလဲ။
(ဘယ္သူမွ မေသခ်င္ပါ ဘုရား။)

ေသခ်င္သလား၊ ရွင္ခ်င္သလား။
(ရွင္ခ်င္ပါတယ္ ဘုရား။)

ရွင္ခ်င္တယ္ဆိုတာ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ ႏွစ္ခုတြဲၿပီးေတာ့ အဆက္မျပတ္ ျဖစ္ပ်က္ ျဖစ္ပ်က္ အစဥ္အတိုင္း ျဖစ္ေနတာ ေျပာတာ မဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)

အဲဒီေတာ့ ရွင္ခ်င္တယ္ဆိုတာ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ခု ဆက္ၿပီးေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ေနတာကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)

အဲဒီေတာ့ ဒီဘဝမွာ ေသသြားတာကို ဘယ္သူ လိုခ်င္မလဲ။
(ဘယ္သူမွ မလိုခ်င္ပါ ဘုရား။)

ဒီေတာ့ အခ်ိဳ႕က ေျပာေကာင္း ေျပာမယ္။
“အမယ္ေလး ... ဆရာေတာ္၊ မၾကာခင္က ၁၀-တန္း စာေမးပြဲက်ၾကတုန္းကေလ ေသခ်င္တဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီး ဘုရား။ တပည့္ေတာ္တို႔ တားထားရတယ္” လို႔။

ဒီေတာ့ တစံုတခုေသာ အဆင္မေျပမႈေၾကာင့္ ေသခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ အဲဒီလူေတြ တကယ္ ေသခ်င္သလားဆိုေတာ့ အဲဒီဆင္းရဲနဲ႔ ေတြ႕တဲ့ ၾကံဳတဲ့ အခိုက္မွာေတာ့ ေသခ်င္ပါလိမ့္မယ္။
ဒါေပမယ့္ ‘ဒီလိုဆိုရင္ ႀကိဳးဆြဲခ် ေသမယ္’ဆိုၿပီး ႀကိဳးကြင္းစြပ္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္ ... သူ ေသခ်င္စိတ္ ရွိပါဦးမလား။
(မရွိပါ ဘုရား။)

ဆန္႔ငင္ ဆန္႔ငင္ ျဖစ္ေနတာ ေသခ်င္လို႔လား၊ မေသခ်င္လို႔လား။
(မေသခ်င္လို႔ပါ ဘုရား။)

အဲဒီေတာ့ ရွင္ခ်င္လို႔ မဟုတ္ေပဘူးလား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)

အဲဒီ ရွင္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ေနာက္ဘဝအသစ္ ႐ုပ္အသစ္ နာမ္အသစ္ ဆိုတဲ့ ရွင္မႈ ျဖစ္ရတာ။

စားခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ စားရတယ္။
ဝတ္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ဝတ္ရတယ္၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)

အသက္ရွင္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ရွင္ရတယ္ဆိုတာ အဲဒါကိုပဲ စကားလံုးထြားထြားနဲ႔ ေျပာရရင္ “ဘဝတဏွာေၾကာင့္ ဘဝတစ္ခု ျဖစ္ရတယ္”လို႔ ေျပာရတယ္။

ရွင္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ဘဝျဖစ္တယ္။
ဒီေတာ့ အဲဒီရွင္ခ်င္စိတ္ဟာ သမုဒယသစၥာ။ ဟိုဘက္မွာ ဘဝအသစ္ ႐ုပ္အသစ္ နာမ္အသစ္ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ဆင္းရဲေတြ ေတြ႕ေနတာဟာ ဘာေတြလဲ။
(ဒုကၡသစၥာပါ ဘုရား။)

ဒုကၡသစၥာ။ အဲဒီေတာ့ သမုဒယသစၥာေၾကာင့္ ဒုကၡျဖစ္တယ္။

ဒီေတာ့ ဆင္းရဲရဲ႕ အေၾကာင္းတရားဟာ ဘာလဲ။
(သမုဒယသစၥာ တဏွာေလာဘပါ ဘုရား။)

လိုခ်င္မႈ၊ ႏွစ္သက္မႈ၊ ခ်စ္ခင္မႈ၊ တြယ္တာမႈ၊ ဒါပဲ မဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)

ဒီေတာ့ လိုခ်င္ တပ္မက္ ႏွစ္သက္ တြယ္တာျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းတရားက ဘာလဲဆိုေတာ့ ဒါေတြကို ဆင္းရဲလို႔ အမွန္အတိုင္း မသိတဲ့ အဝိဇၨာပဲ မဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)

“အဲဒီ ႐ုပ္တရား နာမ္တရားေတြ ျဖစ္ေနတာဟာ ဆင္းရဲပဲ”လို႔ အမွန္အတိုင္း မသိတာ။ အဲဒါကို ‘အဝိဇၨာ’လို႔လည္း ေခၚတယ္။ ‘ေမာဟ’လို႔လည္း ေခၚတယ္။
သူ႔ေၾကာင့္ပဲ လိုခ်င္ တပ္မက္ ႏွစ္သက္တဲ့ တဏွာေတြ ျဖစ္တယ္။

ဒီတဏွာေတြနဲ႔ လိုခ်င္တဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီ ဘဝအသစ္ေတြ ျဖစ္လို႔ ဆင္းရဲတယ္။
တစ္ခါ အဲဒီ ဘဝမွာလည္းပဲ ကားလိုခ်င္လို႔ ကားဝယ္ဖို႔ ေငြရွာရ၊ ကားရွာရနဲ႔ ဆင္းရဲေတြ ျဖစ္ရတယ္။
စာေမးပြဲေအာင္ခ်င္လို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳးစားရတဲ့ ဆင္းရဲေတြ ျဖစ္တယ္။
“ဒီလိုဆို မေအာင္ခ်င္ရဘူးလား ဘုရား”လို႔ ေမးရင္ ...
(ေအာင္ခ်င္ပါတယ္ ဘုရား။)
ေအာင္ခ်င္ရမွာေပါ့။ ေလာဘကို ပယ္မွ မပယ္ႏိုင္ေသးေတာ့ လူ႔ဘဝ အဆင္ေျပေအာင္ေတာ့ ဒီေလာဘ ရွိသေလာက္ ရွိမွာပဲ။

ဒီေတာ့ လိုခ်င္ တပ္မက္ ႏွစ္သက္တြယ္တာမႈ = တဏွာ = သမုဒယသစၥာဟာ ဆင္းရဲျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းပဲ။
သူ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚတဲ့ ဆင္းရဲမွန္သမွ် ႐ုပ္ဒုကၡ နာမ္ဒုကၡ အပါအဝင္ ေလာကမွာ ေတြ႕ရတဲ့ ဒုကၡမွန္သမွ်ဟာ ဒုကၡသစၥာ = ဆင္းရဲအမွန္ေတြပဲ။

ဒါျဖင့္ရင္ အဲဒီဆင္းရဲေတြ ဘယ္အခါ ၿငိမ္းမလဲ။
အဲဒီ လိုခ်င္ တပ္မက္တဲ့ တဏွာ မရွိတဲ့အခါမွာ ဆင္းရဲၿငိမ္းမယ္။ မဟုတ္ဘူးလား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)

မေသခ်ာဘူးလား။
(ေသခ်ာပါတယ္ ဘုရား။)

ေသခ်ာတယ္ေနာ္။ တဏွာတစ္ခု မရွိရင္ အဲဒီ တဏွာေၾကာင့္ ျဖစ္မယ့္ ဆင္းရဲတစ္ခု ၿငိမ္းတာပဲ။
ကိုင္း ... ေမးမယ္။
ေဟာဒီ ပရိသတ္မွာ ေက်ာင္းရွိသလား။ ေက်ာင္းဆိုတာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေျပာတာ။ ကိုယ္ပိုင္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ရွိသလား။
(မရွိပါ ဘုရား။)

မရွိရင္ ငါ့ေက်ာင္းမွာ မိုးေတြမ်ား စိုေနမလားဟဲ့၊ မိုးကလည္း ႐ြာေတာ့မယ္။ အဲဒီ စိုးရိမ္စိတ္ ရွိပါ့မလား။
(မရွိပါဘူး ဘုရား။)

ဘာေၾကာင့္ မရွိသလဲ။
(ေက်ာင္းမရွိလို႔ပါ ဘုရား။)

ေက်ာင္းမရွိေတာ့ ေက်ာင္းေပၚမွာ တြယ္တာ တပ္မက္တဲ့ တဏွာရွိသလား။
(မရွိပါ ဘုရား။)

အဲဒီလို ေက်ာင္းေပၚမွာ တြယ္တာ တပ္မက္တဲ့ တဏွာၿငိမ္းေတာ့ ေက်ာင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဆင္းရဲ မၿငိမ္းဘူးလား။
(ၿငိမ္းပါတယ္ ဘုရား။)

တဏွာၿငိမ္းရင္ ဆင္းရဲၿငိမ္းတယ္။ ဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)

ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးမ်ားဆိုရင္ ဘယ္သား ဘယ္သမီးအတြက္မွ ဘုန္းႀကီး ဆင္းရဲမျဖစ္ဘူး။
(ပရိသတ္ ရယ္ၾကသည္။)
အမယ္ ... မရယ္နဲ႔ေလ။ ဟုတ္တာ ေျပာတာ။
ကဲ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လဲ။ သားသမီး မရွိေတာ့ သားသမီးကို တပ္မက္တဲ့ တဏွာရွိသလား။
(မရွိပါ ဘုရား။)

အဲဒီ တဏွာ မၿငိမ္းဘူးလား။
(ၿငိမ္းပါတယ္ ဘုရား။)

ဒီတဏွာၿငိမ္းေတာ့ ဘုန္းႀကီးမွာ သားသမီးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဆင္းရဲမၿငိမ္းဘူးလား။
(ၿငိမ္းပါတယ္ ဘုရား။)

အဲဒါ ထင္ရွားတဲ့ သာဓကေတြ မဟုတ္ေပဘူးလား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)

ဒီေတာ့ တရားက်င့္ၾကံ ပြားမ်ား အားထုတ္လို႔မို႔ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ကို သတိဦးစီးတဲ့ စိတ္နဲ႔ မျပတ္ ႐ႈလို႔ ႐ုပ္နာမ္ရဲ႕ သဘာဝအမွန္ကို သိၿပီး အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ လကၡဏာေတြ သိျမင္တဲ့အခါ ဝိပႆနာဉာဏ္ေတြ တဆင့္ထက္ တဆင့္ တက္သြားၿပီး ေသာတာပတၱိမဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္ ရေတာ့ ဒိ႒ိနဲ႔ ဝိစိကိစၧာ ကိေလသာ ၿငိမ္းတယ္။
သကဒါဂါမိမဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္ ရေတာ့ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ေလာဘ ေဒါသ ကိေလသာေတြ ၿငိမ္းတယ္။
အနာဂါမိမဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္ ရေတာ့ ကာမဘံုမွာ တြယ္တာ တပ္မက္တဲ့ ေလာဘနဲ႔ ေဒါသ အားလံုး ၿငိမ္းတယ္။
အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္ ရေတာ့ က်န္တဲ့ ကိေလသာအားလံုး အႂကြင္းမဲ့ ၿငိမ္းတယ္။

အဲဒီ ၿငိမ္းတဲ့ ကိေလသာထဲမွာ အခုနက ေျပာခဲ့တဲ့ မသိမႈ အဝိဇၨာေရာ၊ တပ္မက္မႈ တဏွာေရာ ေရွ႕ဆံုးက ပါတယ္။ မပါေပဘူးလား။
(ပါ,ပါတယ္ ဘုရား။)
မၿငိမ္းႏိုင္ဘူးလား။
(ၿငိမ္းႏိုင္ပါတယ္ ဘုရား။)

ၿငိမ္းႏိုင္တာကို ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ဆရာ ဆရာမေတြမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို တပ္မက္တဲ့ တဏွာမရွိလို႔ တဏွာၿငိမ္းတာ သာဓက ျပခဲ့တယ္။ ဘုန္းႀကီးမွာ သားသမီးကို တပ္မက္တဲ့ တဏွာၿငိမ္းတာကို သာဓက ျပခဲ့တယ္။ တဏွာဆိုတာ ၿငိမ္းႏိုင္တယ္။ ၿငိမ္းေအာင္ လုပ္လို႔ရွိရင္ ၿငိမ္းႏိုင္တယ္။ ဒါကို ေျပာခ်င္တာပါ။

ဒီမွာလည္းပဲ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္နဲ႔ အရိယသစၥာကို အမွန္အတိုင္း သိျမင္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဘာကိေလသာ ဘာအဝိဇၨာ ဘာတဏွာမွ မရွိေတာ့ဘူး။ ကိေလသာအားလံုး အျမစ္မက်န္ (အႏုသယပါ) ၿငိမ္းကုန္ၾကတယ္။ ဒိ႒ိလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ကိေလသာေတြ အကုန္လံုး ၿငိမ္းသြားၾကၿပီ။

ဒီေတာ့ ဆင္းရဲရဲ႕ အေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ တြယ္တာ တပ္မက္မႈ တဏွာၿငိမ္းတဲ့ အခါက်ေတာ့ ဒီ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္မွာ ဘာဆင္းရဲ ရွိဦးမလဲ။
(ဘာဆင္းရဲမွ မရွိပါ ဘုရား။)

မရွိေတာ့ဘူး။ သို႔ေသာ္ အဲဒီ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္မွာ ႐ုပ္ခႏၶာ နာမ္ခႏၶာေတာ့ က်န္မေနဘူးလား။
(က်န္ေနပါတယ္ ဘုရား။)

က်န္ေနေတာ့ ႐ုပ္နာမ္တို႔ရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္မႈ သခၤါရဒုကၡဆိုတာေတာ့ မရွိဘူးလား။
(ရွိပါတယ္ ဘုရား။)

ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ ရဟႏၲာရတဲ့ အာ႐ုံျပဳတဲ့ ဆင္းရဲၿငိမ္းမႈသေဘာ = နိဗၺာန္ကို ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ အႂကြင္းအက်န္ရွိတဲ့ နိဗၺာန္ = သဥပါဒိေသသနိဗၺာန္ လို႔ ေခၚတယ္။ အဲဒါဟာ ဒီဘဝတင္ပဲ ရႏိုင္တဲ့ နိဗၺာန္ပဲ။
ဒီေတာ့ လုပ္ရင္ မရဘူးလား။
(ရပါတယ္ ဘုရား။)

ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သခၤါရဒုကၡဆိုတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာရဲ႕ ျဖစ္မႈပ်က္မႈ က်န္ေနေသးတယ္။

အဲဒီ ရဟႏၲာ ပရိနိဗၺာန္ စံၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ရွင္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ တဏွာ မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ ေနာက္ဘဝမွာ အသက္ရွင္မႈဆိုတဲ့ ႐ုပ္သစ္နာမ္သစ္ ျပန္ျဖစ္ဦးမလား။
(မျဖစ္ေတာ့ပါ ဘုရား။)

မျဖစ္ေတာ့ ႐ုပ္ခႏၶာ နာမ္ခႏၶာမွာ ရွိတဲ့ သခၤါရဒုကၡဆိုတဲ့ ဆင္းရဲေကာ ရွိေသးသလား။
(မရွိပါ ဘုရား။)

မရွိေတာ့ ဒီဆင္းရဲ အားလံုး ၿငိမ္းမသြားဘူးလား။
(ၿငိမ္းသြားပါတယ္ ဘုရား။)

အဲဒါကို အႏုပါဒိေသသနိဗၺာန္ လို႔ ေခၚတယ္။ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ အႂကြင္းအက်န္ မရွိေတာ့ဘဲ လံုးဝ ၿငိမ္းသြားတဲ့ နိဗၺာန္ပဲ။

ဒီေတာ့ “ဒီေနရာမွာ ဘာမွ မရွိတာကိုမ်ား နိဗၺာန္ေခၚရသလား”လို႔ ဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ရွိတယ္။
ဘာရွိတာလည္းဆိုေတာ့ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝႀကီး ရွိေနတယ္။ မဟုတ္ဘူးလား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)

ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ ရွိမေနဘူးလား။
(ရွိေနပါတယ္ ဘုရား။)

ဒါျဖင့္ ရွိတာလား၊ မရွိတာလား။
(ရွိတာပါ ဘုရား။)

ဘာရွိတာလဲ။
(ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ ရွိတာပါ ဘုရား။)

ဆိုၾကပါစို႔။ ဒီမွာ မီးေတာက္ေနတယ္။ မီးပံုႀကီး မီးေတာက္ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ “ဟဲ့ ... မီးေတြ ေတာက္ေနတယ္။ ၿငိမ္းလိုက္စမ္း”လို႔ ခိုင္းေတာ့၊ ၿငိမ္းပစ္လိုက္တယ္။ ဘာရွိေသးသလဲ။
(ဘာမွ မရွိပါ ဘုရား။)

ရွိတယ္။
(ရယ္ၾကသည္။)

မီးၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ မရွိဘူးလား။
(ရွိပါတယ္ ဘုရား။)

မီးရွိတုန္းက မပူဘူးလား။
(ပူပါတယ္ ဘုရား။)

အခု မီးၿငိမ္းသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ ပူေသးလား။
(မပူေတာ့ပါ ဘုရား။)

အဲဒီေတာ့ အပူၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ မရွိဘူးလား။
(ရွိပါတယ္ ဘုရား။)

အဲဒီအတိုင္းပဲ ႐ုပ္ဒုကၡ နာမ္ဒုကၡ သခၤါရဒုကၡပါ မရွိတဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီ သခၤါရဒုကၡ သခၤါရဆင္းရဲပါ ၿငိမ္းေနတဲ့ သဘာဝႀကီး ရွိေနတယ္။ အဲဒါကို နိဗၺာန္ေခၚတယ္။

ရဟႏၲာ ပရိနိဗၺာန္ စံတဲ့အခါ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ အားလံုး အျဖစ္ရပ္သြားတာနဲ႔ ေနာက္ထပ္ ႐ုပ္နာမ္အသစ္ မျဖစ္ေပၚေတာ့ဘဲ အဲဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ မူလ သဘာဝႀကီးကို ဆိုက္ေရာက္သြားတာပဲ။ အဲဒါ အႏုပါဒိေသသနိဗၺာန္ပဲ။ အဲဒါဟာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာပါပဲ။ ေလာကီစည္းစိမ္ခ်မ္းသာလို ခံစားရတဲ့ ခ်မ္းသာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနလို႔ ဆင္းရဲမရွိလို႔ ခ်မ္းသာလို႔ ေခၚရတဲ့ သႏၲိသုခ = ၿငိမ္းေအးခ်မ္းသာပဲ။ ခံစားရတဲ့ ခ်မ္းသာ မဟုတ္ဘူး။

ခ်မ္းသာ ခံစားရရင္ မၾကာခင္ ဆင္းရဲက ေပၚလာဦးမွာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ခံစားရတဲ့ ခ်မ္းသာ = ေဝဒယိတသုခဟာ ျဖစ္မႈပ်က္မႈ ရွိေနေတာ့ ခ်မ္းသာစစ္ မဟုတ္ဘူး။ သခၤါရဒုကၡပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ဆင္းရဲ လံုးဝ ၿငိမ္းေနတဲ့ သႏၲိသုခ = ၿငိမ္းေအးျခင္း ခ်မ္းသာမွသာ ခ်မ္းသာစစ္ ခ်မ္းသာမွန္ပဲ။
ဒီေတာ့ “ဒီလိုဆိုရင္ ဘုရား၊ ဘာမွ မရွိတာႀကီး လို႔ တပည့္ေတာ္တို႔ ျမင္ေနပါတယ္။ မလိုခ်င္ပါဘူး”လို႔မ်ား စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္မိရင္ ဒီလို စဥ္းစားၾကည့္ပါ။

လူတစ္ေယာက္ ကင္ဆာေရာဂါ ျဖစ္ေနတယ္။ ေအာ္ဟစ္ ညည္းညဴေနရတယ္။ ေဝဒနာက သိပ္ ျပင္းထန္ေနတယ္။ ဆရာဝန္ေတြလည္း ကုပါရဲ႕။ ဓာတ္လည္း ကင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ေရာဂါေဝဒနာက ျပင္းထန္ေတာ့ မသက္သာဘူး။ တေအာ္ေအာ္ တအင္အင္နဲ႔ ေနရတယ္။ ေန႔လည္း ေအာ္၊ ညလည္း ေအာ္နဲ႔။ အဲဒါ ဆင္းရဲလား၊ ခ်မ္းသာလား။
(ဆင္းရဲပါ ဘုရား။)

ဒီဆင္းရဲ ႀကိဳက္သလား၊ မႀကိဳက္ဘူးလား။
(မႀကိဳက္ပါ ဘုရား။)

မႀကိဳက္တာ ေသခ်ာလား။
(ေသခ်ာပါတယ္ ဘုရား။)

ဒါျဖင့္ အဲဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းေအာင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ။ အခက္သားပဲ ေနာ္။ ဘုန္းႀကီး Newsweek မဂၢဇင္းထဲမွာ ေတြ႕တယ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားမွာေတာ့ ကင္ဆာေရာဂါ ေပ်ာက္တဲ့ ႏႈန္းဟာ အားရစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိုးတက္လာပါၿပီတဲ့။ အဲဒါ သုေတသနေတြရဲ႕ ေဆးေကာင္းဝါးေကာင္းေတြေၾကာင့္ တိုးတက္လာပါၿပီတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ အခု ကင္ဆာေရာဂါဟာ ေစာေစာသိရင္ ေပ်ာက္ႏိုင္ၿပီတဲ့။

ဒါေပမယ့္ အခု ဒီလူမမာကေတာ့ ေဝဒနာ အင္မတန္ ျပင္းထန္ေနလို႔မို႔ အလြန္႔ကို နာေန ကိုက္ေနတယ္။ ကိုင္း ညလည္း မအိပ္ရ၊ ေန႔လည္း မအိပ္ရနဲ႔ အအိပ္ကလည္း ပ်က္။ နာတာ က်င္တာကလည္း ျပင္းထန္နဲ႔။ ဆင္းရဲလိုက္တာ လြန္ေရာ။ ငါ့ႏွယ္ ေသတာ ေကာင္းပါရဲ႕လို႔ ခဏခဏ ေသပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္ ေပၚေနတယ္။
အဲဒီလို မစဥ္းစားမိေပဘူးလား။
(စဥ္းစားမိပါတယ္ ဘုရား။)

စဥ္းစားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ ေသပါဆိုရင္ သူ ေသဝံ့ပါ့မလား။
(မေသဝံ့ပါ ဘုရား။)

မေသဝံ့လို႔ ေဆးေတြ ကုေနတာေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)

ဒီေတာ့ ဆရာဝန္က ကဲေလ ဒီေလာက္ေတာင္မွ ခံစားေနရတာ ဒီေန႔ညေတာ့ ခ်မ္းသာရေစမယ္ေပါ့ ဆိုၿပီးေတာ့ ကုေပးလိုက္တယ္။ ဘယ္လို ကုေပးသလဲဆိုရင္ အားေကာင္းတဲ့ အိပ္ေဆး ထိုးေပးလိုက္တယ္။ အိပ္ေဆးထိုးၿပီးလို႔ နာရီဝက္ေလာက္ ၾကာေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားေရာ။

ည ၁၀ နာရီေလာက္ကေန ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီး အိပ္လိုက္တာ နံနက္ ၈ နာရီေလာက္က်မွ ႏိုးတယ္။ အဲဒီ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္းမွာ သူ ဆင္းရဲကို သိသလား။
(မသိပါ ဘုရား။)

မသိဘူး ေနာ္။ အဲဒီ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ ခံစားေနရတဲ့ ဆင္းရဲ ၿငိမ္းမေနေပဘူးလား။
(ၿငိမ္းေနပါတယ္ ဘုရား။)

ၿငိမ္းေနတယ္ ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာေတာ့ ခံစားေနရသလဲ။
(ဘာမွ မခံစားရပါ ဘုရား။)

ဘာမွ မခံစားရဘူးလား။
(မခံစားရပါ ဘုရား။)

ေကာင္းတာဆိုလို႔ ဘာမွေတာ့ မခံစားရဘူး။ သို႔ေသာ္ ဆင္းရဲကေတာ့ ၿငိမ္းေနတယ္။ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝထဲေတာ့ ဆိုက္ေရာက္မေနဘူးလား။
(ဆိုက္ေရာက္ေနပါတယ္ ဘုရား။)

နံနက္ ၈ နာရီမွာ ႏိုးလည္း လာေရာ၊ ႏိုးလာတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္တည္း အနာက နာလာတာပဲ။ အေမရယ္ အဘရယ္နဲ႔ ေအာ္ေနရတယ္။ ျပန္ ဆင္းရဲျပန္တာပဲ။

ကိုင္း စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ..!

Credit: ဓမၼရတနာ

နိဗ္ဗာန်ဆိုတာ ဆင်းရဲငြိမ်းခြင်းလား၊ ဘာမှ မရှိခြင်းလား

+++++++++++++

မေး။ ။ ဆရာတော်ဘုရား ... တပည့်တော် ရိုသေစွာ လျှောက်ထားပါသည်။
နိဗ္ဗာန်ဆိုတာ လူ့ဘဝ၌ ဆင်းရဲငြိမ်းခြင်းကို ခေါ်ပါသလား။
ဘဝကုန်ဆုံးပြီး ဘာမှမရှိခြင်းကို ခေါ်ပါသလား။ ကောင်းကင်မှာ ရှိပါသလား။

(မစိုးမိုးသူ၊ ဒုတိယနှစ် အင်္ဂလိပ်စာ၊ ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်)

ဖြေ။ ။ ဟုတ်ပါတယ်။ နိဗ္ဗာန်ဆိုတာ ဆင်းရဲငြိမ်းခြင်းကို ခေါ်ပါတယ်။ ဘာမှ မရှိတာကို နိဗ္ဗာန်လို့ မခေါ်ပါဘူး။

အဘာဝပညတ် လို့ ခေါ်ပါတယ်။

နိဗ္ဗာန်ဟာ ကောင်းကင်မှာ မရှိပါဘူး။ ဘယ်မှာမှ မရှိပါဘူး။ နိဗ္ဗာန်ဟာ အမှန် ရှိပါတယ်။ သို့သော် ဘယ်မှာမှ မရှိပါဘူး။ နားထွေးသွားပါသလား။

ဆိုလိုတာက ဆင်းရဲမရှိခြင်းဆိုတဲ့ အငြိမ်းဓာတ်ကြီးဟာ တည်ရာဌာန မရှိပါဘူး။ ဒီ သဘာဝကြီးဟာ အကြောင်း တစုံတရာကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ (သင်္ခတ)သဘာဝ မဟုတ်ပါဘူး။
မူလကတည်းက သဘာဝအလျောက် ရှိနေတဲ့ အရှိ(အသင်္ခတ) သဘာဝကြီးပါ။

ဒီနေရာမှာ သင်္ခတနဲ့ အသင်္ခတရဲ့ အဓိပ္ပာယ်ကို သဘောမပေါက်သေးသူများအတွက် အနည်းအကျဉ်း ရှင်းပြဖို့ လိုမယ် ထင်ပါတယ်။

‘သင်္ခတ’ဆိုတာ “အကြောင်းတို့ စုပေါင်း ပြုလုပ်ပေးလို့ ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ တရား” လို့ ဆိုလိုပါတယ်။
တိုတိုရှင်းရှင်း ပြောရရင် “အကြောင်းကြောင့် ဖြစ်တဲ့ တရားဟာ သင်္ခတတရား”ပါပဲ။
ရုပ်နဲ့နာမ်ကို သက်ဆိုင်ရာအကြောင်းတွေကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာတာမို့ ‘သင်္ခတတရား’လို့ ခေါ်ရပါတယ်။

မဖောက်မပြန် အမှန်တကယ် ရှိတဲ့ တရားများဖြစ်လို့ “သင်္ခတပရမတ်”တရားများလို့ ခေါ်ရပါတယ်။
သို့သော်လည်း အကြောင်းကြောင့်ဖြစ်တဲ့ ‘အဖြစ်တရား’များမို့ သူတို့ဟာ ပျက်ပါတယ်။
ဘာကြောင့် ပျက်သလဲဆိုတာ့ ဖြစ်လို့ ပျက်တာပါပဲ။

ဒါကြောင့် ‘သင်္ခတနယ်’ ဟာ ဖြစ်ပျက်နယ်ပါ။
ဖြစ်ပျက်နယ်ထဲမှာ ရှိလို့ သင်္ခတဖြစ်တဲ့ ရုပ်နာမ်မှန်သမျှဟာ ဖြစ်ပျက်ဆင်းရဲ သင်္ခါရဒုက္ခချည်းပါပဲ။

‘အသင်္ခတ’ ဆိုတာကတော့ သင်္ခတရဲ့ ပြောင်းပြန် သဘာဝပါ။

“အကြောင်းတို့ စုပေါင်း မပြုလုပ်အပ်တဲ့ သဘာဝ”လို့ ဆိုလိုပါတယ်။
တိုတိုရှင်းရှင်း ပြောရရင် “အကြောင်းကြောင့်ဖြစ်တဲ့ အဖြစ်တရား မဟုတ်ဘူး”လို့ ဆိုလိုပါတယ်။

အဖြစ်တရားမဟုတ်တဲ့ ဒီ အသင်္ခတ သဘာဝဟာ မဖောက်မပြန် အမှန်တကယ် ရှိတဲ့ တရားဖြစ်လို့ မူလ သဘာဝ အနေနဲ့ ရှိနေတဲ့ “အရှိပရမတ်”တရားပါ။ “အသင်္ခတပရမတ်”ပေါ့။

အဲဒီ အရှိတရားဟာ ဘာလဲဆိုတော့ သူဟာ သင်္ခတရဲ့ ပြောင်းပြန်သဘောဖြစ်လို့ သင်္ခတ ခေါ်တဲ့ ရုပ်နာမ်ငြိမ်းနေခြင်း၊ ရုပ်နာမ် မရှိခြင်း သဘောပါပဲ။

ရုပ်နဲ့နာမ် ရှိနေသမျှ ဆင်းရဲနေတယ်။
ရုပ်နာမ်ငြိမ်းသွားတော့ ဆင်းရဲ မရှိတော့ဘူး။

အဲဒီ ဆင်းရဲငြိမ်းနေတာဟာ တကယ်ရှိတဲ့ အရှိသဘာဝပါပဲ။
ဒါကိုပဲ နိဗ္ဗာန်လို့ ခေါ်ရပါတယ်။
အဲဒါဟာ အသင်္ခတတရားပါပဲ။

ဒီ ဆင်းရဲငြိမ်းနေတဲ့ ဆင်းရဲကင်းနေတဲ့ သဘာဝဟာ မူလကတည်းက ရှိနေတဲ့ အရှိသဘာဝမို့ သူဟာ အကြောင်းကြောင့် ဖြစ်တာ မဟုတ်လို့ သူ့ကို အသင်္ခတလို့ ခေါ်ရပါတယ်။
အဖြစ်တရား မဟုတ်၊ အရှိတရားလို့ ဆိုလိုပါတယ်။
အရှိတရားဖြစ်လို့ မဖြစ်တဲ့အတွက် ပျက်လည်း မပျက်ပါဘူး။

ဒါကြောင့် အသင်္ခတနယ်လို့ ခေါ်တဲ့ နိဗ္ဗာန်ဟာ ဖြစ်ပျက်နယ်ကို လွန်မြောက်နေပြီဖြစ်လို့ ဆင်းရဲမရှိဘဲ ဆင်းရဲငြိမ်းနေပါတယ်။

ဒီတော့ အကျဉ်းချုပ်လိုက်ရင် သင်္ခါရလို့လည်း ခေါ်တဲ့ သင်္ခတအဖြစ်တရားများဟာ ဖြစ်ပျက် မကင်းလို့ ဆင်းရဲတယ်။
အသင်္ခတ ခေါ်တဲ့ အရှိတရားဟာ ဖြစ်ခြင်းပျက်ခြင်း မရှိလို့ ဆင်းရဲငြိမ်းတယ်။ ဒါကိုပဲ နိဗ္ဗာန်လို့ ခေါ်ပါတယ်။

ဒါကြောင့် ပဋိသမ္ဘိဒါမဂ် ပါဠိတော် (စာ-၁၅) မှာလည်း -
“ဥပ္ပါဒေါ - အဖြစ်တရားသည်၊
သင်္ခါရာ - ရုပ်နာမ်သင်္ခါရတို့ပေတည်း။
အနုပ္ပါဒေါ - မဖြစ်တရား (အရှိတရား)သည်၊
နိဗ္ဗာနံ - နိဗ္ဗာန်ပေတည်း။” လို့ အဖြစ်တရားနဲ့ အရှိတရားကို ခွဲခြား မိန့်တော်မူခဲ့တာပါပဲ။

ဒီ ဆင်းရဲငြိမ်းတဲ့ သဘာဝ အရှိပရမတ်တရားဟာ တည်ရာ ဌာန မရှိလို့ ဘယ်နေရာမှာ ရှိတယ်လို့ ပြောမရသလို အဖြစ်တရား မဟုတ်လို့ ဘယ်အချိန် ဘယ်ကာလက ဖြစ်တယ်လို့လည်း ပြောလို့ မရပါဘူး။

ဒါကြောင့် အပတိဋ္ဌ = တည်ရာဌာန မရှိတဲ့ တရား၊ ကာလဝိမုတ္တ = အတိတ် အနာဂတ် ပစ္စုပ္ပန်ဆိုတဲ့ အချိန်ကာလမှ လွတ်တဲ့ တရားပါ။ ( Nibbanna is beyond time and space. )

လောဘ၊ ဒေါသ၊ မောဟ၊ မာန၊ ဒိဋ္ဌိ စတဲ့ တရားတွေဟာ သတ္တဝါကို ပူလောင်စေတဲ့ တရား၊ ဆင်းရဲစေတဲ့ တရားတွေပါ။ ဒါကြောင့် သူတို့ကို ကိလေသာလို့ ခေါ်ပါတယ်။
ဒီ ကိလေသာတွေ ရှိနေသမျှ ဆင်းရဲနေတာပါပဲ။
ဒီ ကိလေသာတွေ မရှိရင် ဆင်းရဲငြိမ်းပြီး ချမ်းသာတော့တာပါပဲ။
ဒါကြောင့် ကိလေသာငြိမ်းခြင်းဟာ ဆင်းရဲငြိမ်းခြင်း = နိဗ္ဗာန်ပါပဲ။

ကိလေသာငြိမ်းသော်လည်း ရုပ်နဲ့နာမ်တချို့က ရှိနေသေးတော့ ဖြစ်ပျက်ဆင်းရဲ = သင်္ခါရဒုက္ခ ကျန်နေပါသေးတယ်။
အဲဒီ ရုပ်နာမ်သင်္ခါရတွေ အဖြစ်ရပ်ပြီး နောက်ထပ် မဖြစ်တော့ဘဲ သင်္ခါရဒုက္ခပါ အပြီးသတ် ငြိမ်းမှပဲ သန္တိသုခ ခေါ်တဲ့ တကယ် အငြိမ်းသဘာဝ နိဗ္ဗာန်ကြီးကို တွေ့ရပါတယ်။

လောကမှာ မီးမရှိဘဲ အေးနေတဲ့ သဘာဝဟာ မူလကတည်းက ရှိနေတဲ့ အရှိသဘာဝပါ။
သို့သော်လည်း မီးရှိနေတဲ့အခါမှာတော့ မီးမရှိဘဲ အေးနေတဲ့ သဘာဝကို မတွေ့နိုင် မသိနိုင်ပါဘူး။
မီးငြိမ်းသွားတဲ့အခါကျတော့မှပဲ မူလကတည်းက ရှိနေတဲ့ ဒီအေးတဲ့ သဘာဝကို သေသေချာချာ တွေ့ရသိရပါတယ်။

အဲဒီအတိုင်းပဲ ဒီ ဆင်းရဲငြိမ်းတဲ့ သဘာဝ၊ ဆင်းရဲမရှိတဲ့ သဘာဝကြီးဟာ မူလကတည်းက ရှိနေတဲ့ အရှိသဘာဝကြီးပါ။
ရုပ်နာမ်သင်္ခါရ အဖြစ်ရပ်သွားမှ ဖြစ်ပေါ်လာတာ မဟုတ်ပါဘူး။
တစ်ဘက်က ဆင်းရဲရှိနေသလို တခြားတစ်ဘက်ကလည်း ဆင်းရဲငြိမ်းတဲ့ ဆင်းရဲမရှိတဲ့ သဘာဝဟာ ရှိနေပါတယ်။
သို့သော်လည်း ရုပ်နာမ်သင်္ခါရတွေ ဖြစ်နေခိုက်မှာတော့ ရုပ်ဆင်းရဲ နာမ်ဆင်းရဲ သင်္ခါရဆင်းရဲတွေက ဖုံးကွယ်ထားလို့ ဆင်းရဲမရှိတဲ့ သဘာဝကြီးကို မဆိုက်ရောက်နိုင် မသိနိုင်ဘဲ ဖြစ်နေတာပါ။

ရန်ကုန်ကနေ မန္တလေးအမြန်ရထား စီးသွားတော့ လမ်းဆုံးရင် မန္တလေးမြို့ကြီးကို ရောက်တယ်။
ဒီတော့ ရထားဆိုက်မှပဲ မန္တလေးမြို့ကြီး ဖြစ်ပေါ်လာသလားဆိုတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ အများသိတဲ့အတိုင်းပဲ မန္တလေးမြို့ကြီးက အရင်ကတည်းက ရှိနေတာမဟုတ်လား။
(ဟုတ်ပါတယ် ဘုရား)

အဲဒီအတိုင်းပဲ ဆင်းရဲမရှိတဲ့ သဘာဝကြီးဟာလည်း အကြောင်းကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ အဖြစ်တရား (သင်္ခတ) မဟုတ်။ မူလကတည်းက ရှိနေတဲ့ အရှိတရား (အသင်္ခတ)ပဲ။ မဂ္ဂင်ရှစ်ပါး ယာဉ်ရထားကို လမ်းဆုံးအောင် စီးသွားနိုင်တဲ့ လူကတော့ လမ်းဆုံးရင် အသင်္ခတ သဘာဝ အငြိမ်းဓာတ်ကို ဆိုက်ရောက်သွားမှာပဲ။

တကယ်လို့သာ နိဗ္ဗာန်ဟာ အကြောင်းတစုံတရာကြောင့် ဖြစ်တဲ့ သဘာဝဆိုရင် ပျက်ရတာ ဓမ္မတာဖြစ်လို့ နိဗ္ဗာန်ကိုလည်း ပျက်တယ်လို့ ဆိုရာ ရောက်ပေလိမ့်မယ်။
ဒီလိုဆိုရင် နိဗ္ဗာန်ဟာ ဖြစ်တတ်ပျက်တတ်လို့ ဆင်းရဲပင် ဖြစ်နေတဲ့အတွက် ဆင်းရဲငြိမ်းတဲ့ ချမ်းသာလို့ မဆိုနိုင်ပြန်ဘူး။

တကယ်တော့ နိဗ္ဗာန်ဟာ အရှိသဘာဝဖြစ်လို့ ဖြစ်လည်း မဖြစ်၊ ပျက်လည်း မပျက်ဘူး။
အဲဒီလို မဖြစ်မပျက်လို့ဘဲ ဆင်းရဲငြိမ်းတဲ့ သဘာဝအနေနဲ့ အမြဲ တည်ရှိနေတာပါပဲ။
ဒါကြောင့် “ဓုဝံ = အမြဲရှိနေတဲ့ သဘော”လို့ ဆိုရပါတယ်။ ပြီးတော့ မဖြစ်တဲ့ သဘာဝမို့ သူ့ကို ဖြစ်ပေါ်အောင် လုပ်ပေးတဲ့ အကြောင်းတရားလည်း မရှိဘူး။

ဒါဖြင့်ရင် မဂ္ဂရှစ်ပါးဟာ နိဗ္ဗာန်ရဲ့ အကြောင်းတရား မဟုတ်ဘူးလား။
မဂ္ဂင်ရှစ်ပါး ကျင့်ကြံပွားများမှ ဆင်းရဲငြိမ်းတာဆိုတော့ မဂ္ဂင်ရှစ်ပါးဟာ ဆင်းရဲငြိမ်းခြင်း ဆိုတဲ့ နိဗ္ဗာန်ရဲ့ အကြောင်းတရားပေါ့လို့ စောဒကတက်စရာ ရှိပါတယ်။

အဖြေကတော့ မဂ္ဂင်ရှစ်ပါး ပွားများမှ ဆင်းရဲငြိမ်းတာ မှန်ပါတယ်။
ဒါကြောင့် မဂ္ဂင်ရှစ်ပါးဟာ နိဗ္ဗာန်ရဲ့ အကြောင်းတရားဆိုတာလည်း မှန်ပါတယ်။ သို့သော်လည်း မဂ္ဂင်ရှစ်ပါး ပွားခြင်းက ဆင်းရဲငြိမ်းခြင်းကို ဖြစ်စေတာ မဟုတ်ပါဘူး။
မဂ္ဂင်ရှစ်ပါး ပွားခြင်းကြောင့် ဆင်းရဲငြိမ်းတဲ့ ဆင်းရဲမရှိတဲ့ သဘာဝကို ဆိုက်ရောက်သွားခြင်းသာ ဖြစ်ပါတယ်။
မီးရထားစီးသွားလို့ မူလကတည်းက ရှိနေတဲ့ မန္တလေးမြို့ကြီးကို ရောက်သွားသလိုပါပဲ။

ဝိသုဒ္ဓိမဂ် (ဒု၊ ၁၄၀)မှာ “ပတ္တဗ္ဗမေဝ ဟေတံ မဂ္ဂေန၊ န ဥပ္ပါဒေတဗ္ဗံ = ဤ နိဗ္ဗာန်ကို မဂ်သည် ရောက်အပ်သည်သာလျှင် ဖြစ်၏။ ဖြစ်စေအပ်သည်ကား မဟုတ်ပေ။”လို့ မိန့်ဆိုထားပါတယ်။

ပိုရှင်းအောင် ပြောရရင် မဂ္ဂင်ရှစ်ပါးဟာ နိဗ္ဗာန်ကို ဖြစ်စေတဲ့ အကြောင်း (=ဇနကဟိတ်) မဟုတ်။
နိဗ္ဗာန်ကို ရောက်စေတဲ့ အကြောင်း (=သမ္ပာပကဟိတ်)သာ ဖြစ်ပါတယ်။

ဒါကြောင့် နိဗ္ဗာန်ကို ဖြစ်စေတဲ့အကြောင်း မရှိလို့ နိဗ္ဗာန်ဟာ အဖြစ်တရား (သင်္ခတ) မဟုတ်။
အရှိတရား (အသင်္ခတ)သာ ဖြစ်ပါတယ်။
ဖြစ်တဲ့တရား မဟုတ်လို့ ပျက်လည်း မပျက်ပါဘူး။
ဒါကြောင့် ဓုဝံ = အမြဲ ရှိနေတဲ့ ဆင်းရဲငြိမ်းခြင်း သဘာဝကြီးပါ။

ဆင်းရဲ မရှိဘဲ ဆင်းရဲငြိမ်းနေတဲ့ သဘာဝကြီးဟာ အရှိတရား ဖြစ်သော်လည်းပဲ အဲဒီ ဆင်းရဲငြိမ်းတဲ့ သဘာဝကို ရဖို့ ဆိုက်ရောက်ဖို့ကတော့ ဖြစ်ပေါ်နေတဲ့ ရုပ်နာမ် ခန္ဓာ ဆင်းရဲ ငြိမ်းမှပဲ ရနိုင် ဆိုက်ရောက်နိုင်ပါတယ်။

အဲဒီ ရုပ်နာမ်ခန္ဓာ ဆင်းရဲငြိမ်းအောင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။
အဲဒီ ဆင်းရဲရဲ့အကြောင်းကို ပယ်သတ်ရပါမယ်။
မီးခိုးကို မမြင် မတွေ့ချင်ရင် မီးခိုးရဲ့အကြောင်းဖြစ်တဲ့ မီးကို ငြိမ်းသတ်ရပါမယ်။
အဲဒီအတိုင်းပဲ ရုပ်နာမ်ခန္ဓာ ဆင်းရဲကို မလိုချင်ရင် အဲဒီ ဆင်းရဲရဲ့အကြောင်းကို ပယ်သတ်ရမှာပဲ။
ဒီ ရုပ်နာမ်ခန္ဓာ ဆင်းရဲရဲ့ အကြောင်းက လိုချင် တပ်မက် နှစ်သက် တွယ်တာမှု တဏှာလောဘပဲလို့ မြတ်စွာဘုရား မိန့်ကြားခဲ့ပါတယ်။

မှန်ပါတယ်။ တစုံတရာကို လိုချင်ရင် ဆင်းရဲတော့တာပဲ။ ငွေလိုချင်ရင် ငွေလိုချင်စိတ်ကြောင့် ဆင်းရဲတယ်။ ကားလိုချင်ရင် ကားလိုချင်စိတ်ကြောင့် ဆင်းရဲတယ်။ အဝတ်အစား တစုံတခုကို တပ်မက်ရင်လည်း အဲဒီ တပ်မက်စိတ်ကြောင့် ဆင်းရဲတယ်။ သူဌေးသူကြွယ်စတဲ့ ဘဝကောင်း ဘဝမွန်တွေကို လိုချင်ရင်လည်း အဲဒီလိုချင်စိတ်ကြောင့် ဆင်းရဲတယ်။
အဲဒီ ဆင်းရဲမှန်သမျှ ရုပ်ဆင်းရဲ နာမ်ဆင်းရဲချည်းပဲ။
ဒါကြောင့် ရုပ်နာမ်ခန္ဓာဆင်းရဲ ငြိမ်းချင်ရင် အကြောင်းဖြစ်တဲ့ လိုချင် တပ်မက် နှစ်သက် တွယ်တာမှု တဏှာလောဘကို ပယ်သတ်မှပဲ ဆင်းရဲငြိမ်းနိုင်မယ်။

ဆက်ပြောပါဦးမယ်။
ရုပ်အသစ် နာမ်အသစ်နဲ့ ဘဝသစ်တစ်ခု ဖြစ်တယ်ဆိုတာလည်း ဘဝဖြစ်ချင်တဲ့ တဏှာလောဘကြောင့် ဖြစ်တာပဲ။
ဘဝတစ်ခု ဖြစ်လာပြီဆိုလို့ရှိရင် ရုပ်အသစ် နာမ်အသစ် ဖြစ်လာတယ်။
ရုပ်နဲ့နာမ်ဖြစ်လာရင် ဆင်းရဲများသလား ချမ်းသာများသလား။
(ဆင်းရဲများပါတယ် ဘုရား။)

ဆင်းရဲများတယ်။ သို့သော် သင်္ခါရဒုက္ခဆိုတဲ့ ဖြစ်ပျက်ဆင်းရဲအနေနဲ့ ဆိုရင်တော့ ဆင်းရဲချည်းပဲ။ ဟုတ်ကဲ့လား။
(ဟုတ်ပါတယ် ဘုရား။)

ကျန်တဲ့ ဒုက္ခဒုက္ခ၊ ဝိပရိဏာမဒုက္ခ ဆိုတာတွေနဲ့ တွက်လို့ရှိရင်တော့ ဆင်းရဲများတယ်။ ချမ်းသာနည်းတယ်။ သေချာသလား။
(သေချာပါတယ် ဘုရား။)

ဒီတော့ ဆင်းရဲများပြီးတော့ ချမ်းသာနည်းပါလျက်နဲ့ သတ္တဝါဟာ ဘဝတစ်ခု ဖြစ်ပြီးတော့ အသက်ရှင်ချင်မနေဘူးလား။
(ရှင်ချင်နေပါတယ် ဘုရား။)

ကဲ မေးရဦးမယ်။ ဒီပရိသတ်ထဲ ဘယ်သူ သေချင်သလဲ။
(ဘယ်သူမှ မသေချင်ပါ ဘုရား။)

သေချင်သလား၊ ရှင်ချင်သလား။
(ရှင်ချင်ပါတယ် ဘုရား။)

ရှင်ချင်တယ်ဆိုတာ ရုပ်နဲ့နာမ် နှစ်ခုတွဲပြီးတော့ အဆက်မပြတ် ဖြစ်ပျက် ဖြစ်ပျက် အစဉ်အတိုင်း ဖြစ်နေတာ ပြောတာ မဟုတ်လား။
(ဟုတ်ပါတယ် ဘုရား။)

အဲဒီတော့ ရှင်ချင်တယ်ဆိုတာ ရုပ်နာမ်နှစ်ခု ဆက်ပြီးတော့ ဖြစ်ပျက်နေတာကို ဆိုလိုတာ မဟုတ်လား။
(ဟုတ်ပါတယ် ဘုရား။)

အဲဒီတော့ ဒီဘဝမှာ သေသွားတာကို ဘယ်သူ လိုချင်မလဲ။
(ဘယ်သူမှ မလိုချင်ပါ ဘုရား။)

ဒီတော့ အချို့က ပြောကောင်း ပြောမယ်။
“အမယ်လေး ... ဆရာတော်၊ မကြာခင်က ၁၀-တန်း စာမေးပွဲကျကြတုန်းကလေ သေချင်တဲ့လူတွေ အများကြီး ဘုရား။ တပည့်တော်တို့ တားထားရတယ်” လို့။

ဒီတော့ တစုံတခုသော အဆင်မပြေမှုကြောင့် သေချင်တယ်ဆိုတဲ့ အဲဒီလူတွေ တကယ် သေချင်သလားဆိုတော့ အဲဒီဆင်းရဲနဲ့ တွေ့တဲ့ ကြုံတဲ့ အခိုက်မှာတော့ သေချင်ပါလိမ့်မယ်။
ဒါပေမယ့် ‘ဒီလိုဆိုရင် ကြိုးဆွဲချ သေမယ်’ဆိုပြီး ကြိုးကွင်းစွပ်လိုက်တဲ့အခါကျတော့ ဘယ့်နှယ် ... သူ သေချင်စိတ် ရှိပါဦးမလား။
(မရှိပါ ဘုရား။)

ဆန့်ငင် ဆန့်ငင် ဖြစ်နေတာ သေချင်လို့လား၊ မသေချင်လို့လား။
(မသေချင်လို့ပါ ဘုရား။)

အဲဒီတော့ ရှင်ချင်လို့ မဟုတ်ပေဘူးလား။
(ဟုတ်ပါတယ် ဘုရား။)

အဲဒီ ရှင်ချင်စိတ်ကြောင့် နောက်ဘဝအသစ် ရုပ်အသစ် နာမ်အသစ် ဆိုတဲ့ ရှင်မှု ဖြစ်ရတာ။

စားချင်စိတ်ကြောင့် စားရတယ်။
ဝတ်ချင်စိတ်ကြောင့် ဝတ်ရတယ်၊ ဟုတ်တယ် မဟုတ်လား။
(ဟုတ်ပါတယ် ဘုရား။)

အသက်ရှင်ချင်စိတ်ကြောင့် ရှင်ရတယ်ဆိုတာ အဲဒါကိုပဲ စကားလုံးထွားထွားနဲ့ ပြောရရင် “ဘဝတဏှာကြောင့် ဘဝတစ်ခု ဖြစ်ရတယ်”လို့ ပြောရတယ်။

ရှင်ချင်စိတ်ကြောင့် ဘဝဖြစ်တယ်။
ဒီတော့ အဲဒီရှင်ချင်စိတ်ဟာ သမုဒယသစ္စာ။ ဟိုဘက်မှာ ဘဝအသစ် ရုပ်အသစ် နာမ်အသစ် ဖြစ်ပြီးတော့ ဆင်းရဲတွေ တွေ့နေတာဟာ ဘာတွေလဲ။
(ဒုက္ခသစ္စာပါ ဘုရား။)

ဒုက္ခသစ္စာ။ အဲဒီတော့ သမုဒယသစ္စာကြောင့် ဒုက္ခဖြစ်တယ်။

ဒီတော့ ဆင်းရဲရဲ့ အကြောင်းတရားဟာ ဘာလဲ။
(သမုဒယသစ္စာ တဏှာလောဘပါ ဘုရား။)

လိုချင်မှု၊ နှစ်သက်မှု၊ ချစ်ခင်မှု၊ တွယ်တာမှု၊ ဒါပဲ မဟုတ်လား။
(ဟုတ်ပါတယ် ဘုရား။)

ဒီတော့ လိုချင် တပ်မက် နှစ်သက် တွယ်တာခြင်းရဲ့ အကြောင်းတရားက ဘာလဲဆိုတော့ ဒါတွေကို ဆင်းရဲလို့ အမှန်အတိုင်း မသိတဲ့ အဝိဇ္ဇာပဲ မဟုတ်လား။
(ဟုတ်ပါတယ် ဘုရား။)

“အဲဒီ ရုပ်တရား နာမ်တရားတွေ ဖြစ်နေတာဟာ ဆင်းရဲပဲ”လို့ အမှန်အတိုင်း မသိတာ။ အဲဒါကို ‘အဝိဇ္ဇာ’လို့လည်း ခေါ်တယ်။ ‘မောဟ’လို့လည်း ခေါ်တယ်။
သူ့ကြောင့်ပဲ လိုချင် တပ်မက် နှစ်သက်တဲ့ တဏှာတွေ ဖြစ်တယ်။

ဒီတဏှာတွေနဲ့ လိုချင်တဲ့အခါကျတော့ အဲဒီ ဘဝအသစ်တွေ ဖြစ်လို့ ဆင်းရဲတယ်။
တစ်ခါ အဲဒီ ဘဝမှာလည်းပဲ ကားလိုချင်လို့ ကားဝယ်ဖို့ ငွေရှာရ၊ ကားရှာရနဲ့ ဆင်းရဲတွေ ဖြစ်ရတယ်။
စာမေးပွဲအောင်ချင်လို့ အမျိုးမျိုး ကြိုးစားရတဲ့ ဆင်းရဲတွေ ဖြစ်တယ်။
“ဒီလိုဆို မအောင်ချင်ရဘူးလား ဘုရား”လို့ မေးရင် ...
(အောင်ချင်ပါတယ် ဘုရား။)
အောင်ချင်ရမှာပေါ့။ လောဘကို ပယ်မှ မပယ်နိုင်သေးတော့ လူ့ဘဝ အဆင်ပြေအောင်တော့ ဒီလောဘ ရှိသလောက် ရှိမှာပဲ။

ဒီတော့ လိုချင် တပ်မက် နှစ်သက်တွယ်တာမှု = တဏှာ = သမုဒယသစ္စာဟာ ဆင်းရဲခြင်းရဲ့ အကြောင်းပဲ။
သူ့ကြောင့် ဖြစ်ပေါ်တဲ့ ဆင်းရဲမှန်သမျှ ရုပ်ဒုက္ခ နာမ်ဒုက္ခ အပါအဝင် လောကမှာ တွေ့ရတဲ့ ဒုက္ခမှန်သမျှဟာ ဒုက္ခသစ္စာ = ဆင်းရဲအမှန်တွေပဲ။

ဒါဖြင့်ရင် အဲဒီဆင်းရဲတွေ ဘယ်အခါ ငြိမ်းမလဲ။
အဲဒီ လိုချင် တပ်မက်တဲ့ တဏှာ မရှိတဲ့အခါမှာ ဆင်းရဲငြိမ်းမယ်။ မဟုတ်ဘူးလား။
(ဟုတ်ပါတယ် ဘုရား။)

မသေချာဘူးလား။
(သေချာပါတယ် ဘုရား။)

သေချာတယ်နော်။ တဏှာတစ်ခု မရှိရင် အဲဒီ တဏှာကြောင့် ဖြစ်မယ့် ဆင်းရဲတစ်ခု ငြိမ်းတာပဲ။
ကိုင်း ... မေးမယ်။
ဟောဒီ ပရိသတ်မှာ ကျောင်းရှိသလား။ ကျောင်းဆိုတာ ဘုန်းကြီးကျောင်းပြောတာ။ ကိုယ်ပိုင်ဘုန်းကြီးကျောင်း ရှိသလား။
(မရှိပါ ဘုရား။)

မရှိရင် ငါ့ကျောင်းမှာ မိုးတွေများ စိုနေမလားဟဲ့၊ မိုးကလည်း ရွာတော့မယ်။ အဲဒီ စိုးရိမ်စိတ် ရှိပါ့မလား။
(မရှိပါဘူး ဘုရား။)

ဘာကြောင့် မရှိသလဲ။
(ကျောင်းမရှိလို့ပါ ဘုရား။)

ကျောင်းမရှိတော့ ကျောင်းပေါ်မှာ တွယ်တာ တပ်မက်တဲ့ တဏှာရှိသလား။
(မရှိပါ ဘုရား။)

အဲဒီလို ကျောင်းပေါ်မှာ တွယ်တာ တပ်မက်တဲ့ တဏှာငြိမ်းတော့ ကျောင်းနဲ့ပတ်သက်တဲ့ ဆင်းရဲ မငြိမ်းဘူးလား။
(ငြိမ်းပါတယ် ဘုရား။)

တဏှာငြိမ်းရင် ဆင်းရဲငြိမ်းတယ်။ ဟုတ်လား။
(ဟုတ်ပါတယ် ဘုရား။)

ဒါကြောင့် ဘုန်းကြီးများဆိုရင် ဘယ်သား ဘယ်သမီးအတွက်မှ ဘုန်းကြီး ဆင်းရဲမဖြစ်ဘူး။
(ပရိသတ် ရယ်ကြသည်။)
အမယ် ... မရယ်နဲ့လေ။ ဟုတ်တာ ပြောတာ။
ကဲ အဲဒါ ဘာကြောင့်လဲ။ သားသမီး မရှိတော့ သားသမီးကို တပ်မက်တဲ့ တဏှာရှိသလား။
(မရှိပါ ဘုရား။)

အဲဒီ တဏှာ မငြိမ်းဘူးလား။
(ငြိမ်းပါတယ် ဘုရား။)

ဒီတဏှာငြိမ်းတော့ ဘုန်းကြီးမှာ သားသမီးနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ ဆင်းရဲမငြိမ်းဘူးလား။
(ငြိမ်းပါတယ် ဘုရား။)

အဲဒါ ထင်ရှားတဲ့ သာဓကတွေ မဟုတ်ပေဘူးလား။
(ဟုတ်ပါတယ် ဘုရား။)

ဒီတော့ တရားကျင့်ကြံ ပွားများ အားထုတ်လို့မို့ ရုပ်နဲ့နာမ်ကို သတိဦးစီးတဲ့ စိတ်နဲ့ မပြတ် ရှုလို့ ရုပ်နာမ်ရဲ့ သဘာဝအမှန်ကို သိပြီး အနိစ္စ၊ ဒုက္ခ၊ အနတ္တ လက္ခဏာတွေ သိမြင်တဲ့အခါ ဝိပဿနာဉာဏ်တွေ တဆင့်ထက် တဆင့် တက်သွားပြီး သောတာပတ္တိမဂ်ဉာဏ်ဖိုလ်ဉာဏ် ရတော့ ဒိဋ္ဌိနဲ့ ဝိစိကိစ္ဆာ ကိလေသာ ငြိမ်းတယ်။
သကဒါဂါမိမဂ်ဉာဏ်ဖိုလ်ဉာဏ် ရတော့ ကြမ်းတမ်းတဲ့ လောဘ ဒေါသ ကိလေသာတွေ ငြိမ်းတယ်။
အနာဂါမိမဂ်ဉာဏ်ဖိုလ်ဉာဏ် ရတော့ ကာမဘုံမှာ တွယ်တာ တပ်မက်တဲ့ လောဘနဲ့ ဒေါသ အားလုံး ငြိမ်းတယ်။
အရဟတ္တမဂ်ဉာဏ်ဖိုလ်ဉာဏ် ရတော့ ကျန်တဲ့ ကိလေသာအားလုံး အကြွင်းမဲ့ ငြိမ်းတယ်။

အဲဒီ ငြိမ်းတဲ့ ကိလေသာထဲမှာ အခုနက ပြောခဲ့တဲ့ မသိမှု အဝိဇ္ဇာရော၊ တပ်မက်မှု တဏှာရော ရှေ့ဆုံးက ပါတယ်။ မပါပေဘူးလား။
(ပါ,ပါတယ် ဘုရား။)
မငြိမ်းနိုင်ဘူးလား။
(ငြိမ်းနိုင်ပါတယ် ဘုရား။)

ငြိမ်းနိုင်တာကို ကျောင်းသူကျောင်းသား ဆရာ ဆရာမတွေမှာ ဘုန်းကြီးကျောင်းကို တပ်မက်တဲ့ တဏှာမရှိလို့ တဏှာငြိမ်းတာ သာဓက ပြခဲ့တယ်။ ဘုန်းကြီးမှာ သားသမီးကို တပ်မက်တဲ့ တဏှာငြိမ်းတာကို သာဓက ပြခဲ့တယ်။ တဏှာဆိုတာ ငြိမ်းနိုင်တယ်။ ငြိမ်းအောင် လုပ်လို့ရှိရင် ငြိမ်းနိုင်တယ်။ ဒါကို ပြောချင်တာပါ။

ဒီမှာလည်းပဲ အရဟတ္တမဂ်ဉာဏ်နဲ့ အရိယသစ္စာကို အမှန်အတိုင်း သိမြင်တဲ့အခါကျတော့ ဘာကိလေသာ ဘာအဝိဇ္ဇာ ဘာတဏှာမှ မရှိတော့ဘူး။ ကိလေသာအားလုံး အမြစ်မကျန် (အနုသယပါ) ငြိမ်းကုန်ကြတယ်။ ဒိဋ္ဌိလည်း မရှိတော့ဘူး။ ကိလေသာတွေ အကုန်လုံး ငြိမ်းသွားကြပြီ။

ဒီတော့ ဆင်းရဲရဲ့ အကြောင်းဖြစ်တဲ့ တွယ်တာ တပ်မက်မှု တဏှာငြိမ်းတဲ့ အခါကျတော့ ဒီ ရဟန္တာပုဂ္ဂိုလ်မှာ ဘာဆင်းရဲ ရှိဦးမလဲ။
(ဘာဆင်းရဲမှ မရှိပါ ဘုရား။)

မရှိတော့ဘူး။ သို့သော် အဲဒီ ရဟန္တာပုဂ္ဂိုလ်မှာ ရုပ်ခန္ဓာ နာမ်ခန္ဓာတော့ ကျန်မနေဘူးလား။
(ကျန်နေပါတယ် ဘုရား။)

ကျန်နေတော့ ရုပ်နာမ်တို့ရဲ့ ဖြစ်ပျက်မှု သင်္ခါရဒုက္ခဆိုတာတော့ မရှိဘူးလား။
(ရှိပါတယ် ဘုရား။)

ဒါကြောင့် အဲဒီ ရဟန္တာရတဲ့ အာရုံပြုတဲ့ ဆင်းရဲငြိမ်းမှုသဘော = နိဗ္ဗာန်ကို ရုပ်နာမ်ခန္ဓာ အကြွင်းအကျန်ရှိတဲ့ နိဗ္ဗာန် = သဥပါဒိသေသနိဗ္ဗာန် လို့ ခေါ်တယ်။ အဲဒါဟာ ဒီဘဝတင်ပဲ ရနိုင်တဲ့ နိဗ္ဗာန်ပဲ။
ဒီတော့ လုပ်ရင် မရဘူးလား။
(ရပါတယ် ဘုရား။)

ရတယ်။ ဒါပေမယ့် သင်္ခါရဒုက္ခဆိုတဲ့ ရုပ်နာမ်ခန္ဓာရဲ့ ဖြစ်မှုပျက်မှု ကျန်နေသေးတယ်။

အဲဒီ ရဟန္တာ ပရိနိဗ္ဗာန် စံပြီးတဲ့အခါကျတော့ ရှင်ချင်တယ်ဆိုတဲ့ တဏှာ မရှိတော့တဲ့အတွက် နောက်ဘဝမှာ အသက်ရှင်မှုဆိုတဲ့ ရုပ်သစ်နာမ်သစ် ပြန်ဖြစ်ဦးမလား။
(မဖြစ်တော့ပါ ဘုရား။)

မဖြစ်တော့ ရုပ်ခန္ဓာ နာမ်ခန္ဓာမှာ ရှိတဲ့ သင်္ခါရဒုက္ခဆိုတဲ့ ဆင်းရဲကော ရှိသေးသလား။
(မရှိပါ ဘုရား။)

မရှိတော့ ဒီဆင်းရဲ အားလုံး ငြိမ်းမသွားဘူးလား။
(ငြိမ်းသွားပါတယ် ဘုရား။)

အဲဒါကို အနုပါဒိသေသနိဗ္ဗာန် လို့ ခေါ်တယ်။ ရုပ်နာမ်ခန္ဓာ အကြွင်းအကျန် မရှိတော့ဘဲ လုံးဝ ငြိမ်းသွားတဲ့ နိဗ္ဗာန်ပဲ။

ဒီတော့ “ဒီနေရာမှာ ဘာမှ မရှိတာကိုများ နိဗ္ဗာန်ခေါ်ရသလား”လို့ ဆိုတော့ မဟုတ်ဘူး၊ ရှိတယ်။
ဘာရှိတာလည်းဆိုတော့ ဆင်းရဲငြိမ်းတဲ့ သဘာဝကြီး ရှိနေတယ်။ မဟုတ်ဘူးလား။
(ဟုတ်ပါတယ် ဘုရား။)

ဆင်းရဲငြိမ်းတဲ့ သဘာဝ ရှိမနေဘူးလား။
(ရှိနေပါတယ် ဘုရား။)

ဒါဖြင့် ရှိတာလား၊ မရှိတာလား။
(ရှိတာပါ ဘုရား။)

ဘာရှိတာလဲ။
(ဆင်းရဲငြိမ်းတဲ့ သဘာဝ ရှိတာပါ ဘုရား။)

ဆိုကြပါစို့။ ဒီမှာ မီးတောက်နေတယ်။ မီးပုံကြီး မီးတောက်နေတဲ့အခါကျတော့ “ဟဲ့ ... မီးတွေ တောက်နေတယ်။ ငြိမ်းလိုက်စမ်း”လို့ ခိုင်းတော့၊ ငြိမ်းပစ်လိုက်တယ်။ ဘာရှိသေးသလဲ။
(ဘာမှ မရှိပါ ဘုရား။)

ရှိတယ်။
(ရယ်ကြသည်။)

မီးငြိမ်းတဲ့ သဘာဝ မရှိဘူးလား။
(ရှိပါတယ် ဘုရား။)

မီးရှိတုန်းက မပူဘူးလား။
(ပူပါတယ် ဘုရား။)

အခု မီးငြိမ်းသွားတဲ့အခါကျတော့ ပူသေးလား။
(မပူတော့ပါ ဘုရား။)

အဲဒီတော့ အပူငြိမ်းတဲ့ သဘာဝ မရှိဘူးလား။
(ရှိပါတယ် ဘုရား။)

အဲဒီအတိုင်းပဲ ရုပ်ဒုက္ခ နာမ်ဒုက္ခ သင်္ခါရဒုက္ခပါ မရှိတဲ့အခါကျတော့ အဲဒီ သင်္ခါရဒုက္ခ သင်္ခါရဆင်းရဲပါ ငြိမ်းနေတဲ့ သဘာဝကြီး ရှိနေတယ်။ အဲဒါကို နိဗ္ဗာန်ခေါ်တယ်။

ရဟန္တာ ပရိနိဗ္ဗာန် စံတဲ့အခါ ရုပ်နာမ်ခန္ဓာ အားလုံး အဖြစ်ရပ်သွားတာနဲ့ နောက်ထပ် ရုပ်နာမ်အသစ် မဖြစ်ပေါ်တော့ဘဲ အဲဒီ ဆင်းရဲငြိမ်းတဲ့ မူလ သဘာဝကြီးကို ဆိုက်ရောက်သွားတာပဲ။ အဲဒါ အနုပါဒိသေသနိဗ္ဗာန်ပဲ။ အဲဒါဟာ နိဗ္ဗာန်ချမ်းသာပါပဲ။ လောကီစည်းစိမ်ချမ်းသာလို ခံစားရတဲ့ ချမ်းသာတော့ မဟုတ်ဘူး။ ဆင်းရဲငြိမ်းနေလို့ ဆင်းရဲမရှိလို့ ချမ်းသာလို့ ခေါ်ရတဲ့ သန္တိသုခ = ငြိမ်းအေးချမ်းသာပဲ။ ခံစားရတဲ့ ချမ်းသာ မဟုတ်ဘူး။

ချမ်းသာ ခံစားရရင် မကြာခင် ဆင်းရဲက ပေါ်လာဦးမှာပဲ။ ပြီးတော့ ခံစားရတဲ့ ချမ်းသာ = ဝေဒယိတသုခဟာ ဖြစ်မှုပျက်မှု ရှိနေတော့ ချမ်းသာစစ် မဟုတ်ဘူး။ သင်္ခါရဒုက္ခပဲ။
ဒါကြောင့် ဆင်းရဲ လုံးဝ ငြိမ်းနေတဲ့ သန္တိသုခ = ငြိမ်းအေးခြင်း ချမ်းသာမှသာ ချမ်းသာစစ် ချမ်းသာမှန်ပဲ။
ဒီတော့ “ဒီလိုဆိုရင် ဘုရား၊ ဘာမှ မရှိတာကြီး လို့ တပည့်တော်တို့ မြင်နေပါတယ်။ မလိုချင်ပါဘူး”လို့များ စိတ်ထဲမှာ ဖြစ်မိရင် ဒီလို စဉ်းစားကြည့်ပါ။

လူတစ်ယောက် ကင်ဆာရောဂါ ဖြစ်နေတယ်။ အော်ဟစ် ညည်းညူနေရတယ်။ ဝေဒနာက သိပ် ပြင်းထန်နေတယ်။ ဆရာဝန်တွေလည်း ကုပါရဲ့။ ဓာတ်လည်း ကင်ပါရဲ့။ ဒါပေမယ့် ရောဂါဝေဒနာက ပြင်းထန်တော့ မသက်သာဘူး။ တအော်အော် တအင်အင်နဲ့ နေရတယ်။ နေ့လည်း အော်၊ ညလည်း အော်နဲ့။ အဲဒါ ဆင်းရဲလား၊ ချမ်းသာလား။
(ဆင်းရဲပါ ဘုရား။)

ဒီဆင်းရဲ ကြိုက်သလား၊ မကြိုက်ဘူးလား။
(မကြိုက်ပါ ဘုရား။)

မကြိုက်တာ သေချာလား။
(သေချာပါတယ် ဘုရား။)

ဒါဖြင့် အဲဒီ ဆင်းရဲငြိမ်းအောင် ဘယ်လို လုပ်မလဲ။ အခက်သားပဲ နော်။ ဘုန်းကြီး Newsweek မဂ္ဂဇင်းထဲမှာ တွေ့တယ်။ အနောက်နိုင်ငံများမှာတော့ ကင်ဆာရောဂါ ပျောက်တဲ့ နှုန်းဟာ အားရစရာ ကောင်းလောက်အောင် တိုးတက်လာပါပြီတဲ့။ အဲဒါ သုတေသနတွေရဲ့ ဆေးကောင်းဝါးကောင်းတွေကြောင့် တိုးတက်လာပါပြီတဲ့။ ဒါကြောင့် အခု ကင်ဆာရောဂါဟာ စောစောသိရင် ပျောက်နိုင်ပြီတဲ့။

ဒါပေမယ့် အခု ဒီလူမမာကတော့ ဝေဒနာ အင်မတန် ပြင်းထန်နေလို့မို့ အလွန့်ကို နာနေ ကိုက်နေတယ်။ ကိုင်း ညလည်း မအိပ်ရ၊ နေ့လည်း မအိပ်ရနဲ့ အအိပ်ကလည်း ပျက်။ နာတာ ကျင်တာကလည်း ပြင်းထန်နဲ့။ ဆင်းရဲလိုက်တာ လွန်ရော။ ငါ့နှယ် သေတာ ကောင်းပါရဲ့လို့ ခဏခဏ သေပစ်လိုက်ချင်စိတ် ပေါ်နေတယ်။
အဲဒီလို မစဉ်းစားမိပေဘူးလား။
(စဉ်းစားမိပါတယ် ဘုရား။)

စဉ်းစားမိတယ်။ ဒါပေမယ့် တကယ် သေပါဆိုရင် သူ သေဝံ့ပါ့မလား။
(မသေဝံ့ပါ ဘုရား။)

မသေဝံ့လို့ ဆေးတွေ ကုနေတာပေါ့။ မဟုတ်ဘူးလား။
(ဟုတ်ပါတယ် ဘုရား။)

ဒီတော့ ဆရာဝန်က ကဲလေ ဒီလောက်တောင်မှ ခံစားနေရတာ ဒီနေ့ညတော့ ချမ်းသာရစေမယ်ပေါ့ ဆိုပြီးတော့ ကုပေးလိုက်တယ်။ ဘယ်လို ကုပေးသလဲဆိုရင် အားကောင်းတဲ့ အိပ်ဆေး ထိုးပေးလိုက်တယ်။ အိပ်ဆေးထိုးပြီးလို့ နာရီဝက်လောက် ကြာတော့ အိပ်ပျော်သွားရော။

ည ၁၀ နာရီလောက်ကနေ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ကြီး အိပ်လိုက်တာ နံနက် ၈ နာရီလောက်ကျမှ နိုးတယ်။ အဲဒီ အိပ်ပျော်နေတုန်းမှာ သူ ဆင်းရဲကို သိသလား။
(မသိပါ ဘုရား။)

မသိဘူး နော်။ အဲဒီ အိပ်ပျော်နေတဲ့ အချိန်မှာ သူ ခံစားနေရတဲ့ ဆင်းရဲ ငြိမ်းမနေပေဘူးလား။
(ငြိမ်းနေပါတယ် ဘုရား။)

ငြိမ်းနေတယ် နော်။ ဒါပေမယ့် ဘာတော့ ခံစားနေရသလဲ။
(ဘာမှ မခံစားရပါ ဘုရား။)

ဘာမှ မခံစားရဘူးလား။
(မခံစားရပါ ဘုရား။)

ကောင်းတာဆိုလို့ ဘာမှတော့ မခံစားရဘူး။ သို့သော် ဆင်းရဲကတော့ ငြိမ်းနေတယ်။ ဆင်းရဲငြိမ်းတဲ့ သဘာဝထဲတော့ ဆိုက်ရောက်မနေဘူးလား။
(ဆိုက်ရောက်နေပါတယ် ဘုရား။)

နံနက် ၈ နာရီမှာ နိုးလည်း လာရော၊ နိုးလာတာနဲ့ တပြိုင်နက်တည်း အနာက နာလာတာပဲ။ အမေရယ် အဘရယ်နဲ့ အော်နေရတယ်။ ပြန် ဆင်းရဲပြန်တာပဲ။

ကိုင်း စဉ်းစားကြည့်တော့ ..!
Credit: ဓမ္မရတနာ