ဘုန္းေနလ(ဒဂံုတကၠသိုလ္) | အဂၤါေန႔၊ ေအာက္တုိဘာလ ၀၁ ရက္ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ၁၆ နာရီ ၁၉ မိနစ္
ၿပီးခဲ့တဲ့ sky net တံခြန္စုိက္အၿငိမ့္ၿပိဳင္ပြဲ ယွဥ္ၿပိဳင္သြားတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အစ္ကိုရဲ႕အျမင္က။
မဆိုးပါဘူး။ တစ္ခုပဲရိွတာ။ ႏိုင္ငံေရးတရားပြဲနဲ႔တူေနတာ တစ္ခုပဲ။ ႏိုင္ငံေရးတရားေဟာတာကို ထိုင္နားေထာင္ ရသလိုျဖစ္ေနတယ္။ ရယ္ရတဲ့ ျပက္လံုးေတြမ်ားမ်ားလုပ္ရင္ေတာ့ အၿငိမ့္နဲ႔ ပိုတူတာေပါ့။ အၿငိမ့္က အၿငိမ့္နဲ႔ မတူဘူးျဖစ္ေနတယ္။ တစ္ဖြဲ႕နဲ႔တစ္ဖြဲ႕က ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းေတြ ေျပာဖို႔ ၿပိဳင္ဆိုင္ေနသလိုပဲ။ က်န္တာေတာ့ အကုန္ေကာင္းတယ္။
အစ္ကိုတို႔ေခတ္နဲ႔ ကြာဟေနတယ္လို႔ေရာ ခံစားမိလား။
သူတို႔ေတြက အယူအဆတစ္မ်ဳိးျဖစ္သြားတဲ့ သေဘာပါပဲ။ လူရႊင္ေတာ္မွန္ရင္ ဒီၿပိဳင္ပြဲမွာ ႏိုင္ငံေရးေျပာရမယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားသလိုျဖစ္သြားတာ။ ပြဲတစ္ပြဲလုပ္ရင္ ၿခံဳငံုၿပီးေတာ့ ၾကည့္ရတယ္။ ေအာက္ကေနၿပီး ရယ္သံေ၀ါကနဲ အသံမၾကားရဘဲ လက္ခုပ္သံေတြပဲ ၾကားေနရတယ္။ အဲဒီေတာ့ လူရႊင္ေတာ္ဆိုတာက ရယ္စရာေကာင္းလို႔ လူရႊင္ေတာ္လို႔ေခၚတာပါ။ လက္ခုပ္သံတီးေအာင္ ေျပာတာက စာေပေဟာေျပာ ပြဲေတြမွာပဲ ေဟာေျပာ ၾကတာပါ။ ႏိုင္ငံေရးတရားေဟာတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြအတြက္ တီးတာ။ အားေပးလို႔ သေဘာက်လို႔ တီးတာ မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းကို
ေျပာလို႔ သေဘာက်တဲ့ လက္ခုပ္သံပါ။ ရယ္ရလြန္းအားႀကီးၿပီး သေဘာက်လို႔ တီးရတဲ့ လက္ခုပ္သံဆိုရင္ ပိုေကာင္းမယ္။ ေနာက္ဒီပြဲတစ္ပြဲလံုးရဲ႕ ဆုေပးပုံစနစ္ မႀကိဳက္ဘူး။
ဘာေၾကာင့္မႀကိဳက္လဲဆုိတာ ေျပာျပေပးပါဦးအစ္ကုိ။
ပရိသတ္ေတြေပးတဲ့ဆုနဲ႔ ရတဲ့ဆုက သတ္သတ္ျဖစ္ေနသလိုပဲ။ ဘယ္အဖြဲ႕ကို မႀကိဳက္ဘူး၊ ဘယ္အဖြဲ႕ကို ရေစခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ပုဂ္ၢိဳလ္စြဲစိတ္မရိွပါဘူး။ ပရိသတ္ေတြေပးထားတဲ့ သူက သတ္သတ္ရသြားတဲ့ သူက သတ္သတ္လို႔ စိတ္ထဲမွာထင္မိပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလက်ရင္ ပြဲေတြမွာ ပရိသတ္က အားေပးတယ္ဆိုၿပီး ဒိုင္ေတြက အမွတ္ေတြေပး၊ ဆုေတြရေအာင္ေပးလိုက္ေပမယ့္ တကယ္ကို အရည္အခ်င္းမရိွ သူေတြကို ေပးမိတာဆိုရင္ ဒိုင္ေတြအေနနဲ႔ သတိထားသင့္တယ္ ထင္တယ္။ ဒိုင္ေတြမွာေရာ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ရိွလားဆိ
အႏုပညာေလာကထဲကို ဇာတ္သဘင္ကစၿပီး ေအာက္သက္ေက်ၿပီး ငယ္စဥ္ကတည္းကစခဲ့တယ္လို႔ သိရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ေျပာျပေပးပါဦး။
႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းေလးပါပဲ။ အေဒၚက ရြာမွာ အရပ္အၿငိမ့္ ကတယ္။ ဒီရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ဗလာဇာတ္ကေလးေတြမွာ ကတယ္။ အစ္ကိုက ၀ါသနာပါေတာ့ ကေလးသ႐ုပ္ေဆာင္အေနနဲ႔ ကတယ္။ ႀကီးလာေတာ့ ၀ါသနာပါတဲ့အတြက္ တခ်ဳိ႕ဇာတ္ကေလးေတြမွာ ကတယ္။ ဆိုဗီယက္ျပန္ ဦးလွမိုးဆီမွာ ျပန္ၿပီး အကသင္တယ္။ သူက ရာမာယဏနကတာ နာမည္ႀကီးတယ္။ သူက ေယာက်္ားအစစ္။ သူက မိန္းမၾကမ္း ကတာေပါ့။ အရမ္းေတာ္တယ္။ ဂမ္ၻီေနရာက ကတာ။ ဂမ္ၻီဆိုတာက ဒႆဂီရိရဲ႕ ညီမေပါ့။ အဲဒီလိုသင္ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ေရႊျခည္ထိုးပညာကိုပါ တတ္ခဲ့တယ္။ ၁၉၈၃- ၁၉၈၄ ခုႏွစ္ေလာက္ကေပါ့။ ေတာ္ေတာ္ငယ္ ေသးတယ္။ ကကြက္ မွတ္ေလာက္ႏိုင္တဲ့ အရြယ္ေပါ့။ ေက်ာင္းအိပ္ ေက်ာင္းစားနဲ႔သင္တယ္။ ဆရာဆီမွာ ႐ိုး႐ိုးအလွကတာလည္း သင္ေပးသလို မီးတန္းတို႔၊ မီးကြင္းတို႔၊ ႀကိဳးတန္းတို႔၊ မီးတုတ္တို႔၊ စက္သီးနဲ႔ကတာေတြက အစသင္ခဲ့ရတယ္။ အခု ကီးဘုတ္တီးေနတဲ့ စႏၵရားသန္းႂကြယ္ရဲ႕သား ေအာင္ျမတ္ထြဋ္ကလည္း အစ္ကိုရဲ႕စီနီယာပါ။ ဆရာဆီမွာ အေဖနဲ႔ အေမကြဲလို႔ ေက်ာင္းအိပ္ ေက်ာင္းစားအေနနဲ႔ အပ္ထားတာပါ။ ေနာက္ ေက်ာင္းျပန္တက္တယ္။ စာေမးပြဲေျဖၿပီးတဲ့ ငါးတန္းတက္ၿပီးအခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္ေတာ့ ေၾကာင့္ ပန္တ်ာေက်ာင္းတက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈမွာ ၀န္ထမ္းအျဖစ္နဲ႔ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ကေနၿပီး ၁၉၉၃ ခုႏွစ္အထိ ၀န္ထမ္းလုပ္ခဲ့တယ္။ အျပင္မွာ ပြဲေလးေတြကို လက္ခံၿပီး ကေနခဲ့တယ္။ ကား႐ိုက္တာက ၁၉၉၀ ခုႏွစ္က “သံမဏိဘေက်ာ္” ကားကို ေန႔စားအေနနဲ႔ တစ္ေန႔ကို ၂၀၀ နဲ႔ ႐ိုက္ခဲ တယ္။ မွတ္မွတ္ရရကို မင္းသားက ႐ႈိင္းေအာင္၊ မင္းသမီးက ထူးမြန္ပါ။ ဗီဒီယိုေပါ့။ ဒါ႐ိုက္တာက ဦးေ၀ဦး ပါ။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မွာ ႐ုပ္ရွင္ကားႀကီး႐ိုက္ခဲ့တယ္။ ေက်ာ္သက္တို႔နဲ႔ေပါ့။ ဒါ႐ိုက္တာ ဦးတင္ဦးပါ။ ကိုကြမ္း သီးမရလို႔ ကိုယ့္ကို ေခၚတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုသားႀကီးက အရမ္းေအာင္ျမင္ေနတယ္။
အၿငိမ့္ၿပိဳင္ပဲြတစ္ခု ၀င္ၿပိဳင္ခဲ့ေသးတယ္ေနာ္။
ဟုတ္တယ္။ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္က ျမ၀တီအၿငိမ့္ၿပိဳင္ပြဲမွာ ၀င္ၿပိဳင္ခဲ့တယ္။ “မကရရင္ မေနႏိုင္ပါ” ဆိုတဲ့ ကားနဲ႔ ပရိတ္သတ္ သိသြားတယ္။
အခုခ်ိန္မွာ ဇာတ္ပို႔သမားေတြအေနနဲ႔ အႏုပညာေၾကးရရိွမႈ အဆင္ေျပရဲ႕လား။
မွ်တမႈေတာ့ မရွိပါဘူး။ သူတို႔ရတဲ့ အစြန္းထြက္ေတာင္ ကိုယ္ေတြရတာ မရိွပါဘူး။ ဇာတ္ကား႐ိုက္ရင္ ဇာတ္ပို႔ေတြအေနနဲ႔ မင္းသားနဲ႔ ဇာတ္၀င္ခန္းပါရင္ပါသလို ၀တ္စားရေပမယ့္ ရတဲ့ အႏုပညာေၾကးနဲ႔ ကြာဟပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ႐ုပ္ရွင္အစည္းအ႐ံုးအေနနဲ႔လည္း ညိႇႏိႈင္းေပးမႈေတြ လုပ္သင့္တယ္။
No comments:
Post a Comment