ရွာေဖြသူမ်ား

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒႆနိကေနာက္ဆံုးႏွစ္အတန္းကို တက္ေနခ်ိန္ကပါ။ ဆရာက အဲဒီေန႔က အတန္းထဲကို ေနာက္က်မွ ေရာက္လာတယ္။

“ဆရာေတာင္းပန္တယ္ကြာ … စာသင္ဖို႔လာရင္း ကိစၥေလးတစ္ခုေပၚလာလို႔”

ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဒီေန႔ ဆရာဘာသင္မလဲေပါ့

“အခ်ိန္ သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူးနဲ႔တူတယ္။ ဆရာ မင္းတို႔ကို ေတြးစရာတစ္ခုေျပာမယ္” တဲ့

ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း အမွန္ေျပာတာ စာသင္တဲ့ဆရာဆိုရင္ သိပ္သေဘာမက်ဘူး။ ပညာသင္တဲ့ ဆရာဆိုရင္ အရမ္း သေဘာက်တာေၾကာင့္ နားစြင့္ေနၾကတယ္။

အဲဒီေခတ္က Facebook မေပၚေသးဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဆရာက

“Sharing ဆိုတာ ဘာလဲ နားလည္ၾကလား” တဲ့

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္မေျဖပါဘူး။ ဆရာကပဲ အေျဖကို ေျပာသြားတယ္။

“ဆရာဖတ္ဖူးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးတစ္ခုပါ။ မင္းတို႔ အဲဒီအထဲမွာ ကိုယ္တိုင္ ဝင္ပါၾကည့္ပါ”

ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္ဝင္စားေနၿပီ

“လူတိုင္း မေပ်ာ္ခ်င္တဲ့သူ မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္အေပ်ာ္ကို သူ႔အေပ်ာ္ျဖစ္ေအာင္ မွ်ေဝလိုစိတ္ထားတတ္တဲ့သူ ေတာ့ ေလာကႀကီးမွာ အလြန္နည္းတယ္။ လူေတြက အရမ္းတြန္႔တိုတတ္တယ္။ အတၱႀကီးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေပ်ာ္ေတြရွိသာေနတာ မေဝမွ်တတ္ၾကဘူး။ မေဝမွ်တတ္ေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ အခ်ိန္ေတြ ကုန္တာေပါ့”

ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဆရာ ဘာကို ဆိုလိုမွန္းမသိဘူး။ ဆရာက

“ဆရာဖတ္ဖူးတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ခုပါ …” တဲ့

တစ္ေန႔မွာ ေက်ာင္းသားေတြ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ မိတ္ဆံုစားပြဲေလးတစ္ခု က်င္းပတယ္။ အဲဒီပြဲမွာ ဆရာေတြက ေက်ာင္းသားေတြကို ဘဝအတြက္ ဆံုးမစကားေလးေတြ ေျပာၾကရတယ္။

ပါေမာကၡႀကီးတစ္ေယာက္အလွည့္ေရာက္လာတယ္။

“ဆရာ စကားသိပ္မေျပာတတ္ဘူး” တဲ့

ပါေမာကၡႀကီးက စကားကို အစခ်ီၿပီးေတာ့ အခမ္းအနားဖြင့္စဥ္က မိုးပ်ံပူေဖာင္းေလးေတြကို လႊတ္ထားတာ ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။

“မင္းတို႔ တစ္ေယာက္ တစ္လံုး ျပန္ကိုင္လိုက္ပါလား”

ေက်ာင္းသားေတြက အခမ္းအနားဖြင့္တုန္းက လႊတ္ထားတဲ့ မိုးပ်ံပူေဖာင္း ႀကိဳးတန္းလန္းေတြကို တစ္ေယာက္ တစ္လံုး ျပန္ကိုင္လိုက္ၾကတယ္။

“ကဲ … ကိုယ္ကိုင္ထားတဲ့ ပူေဖာင္းေတြေပၚမွာ ကိုယ့္နာမည္ေလးေတြ ေရးလိုက္ၾကကြာ”

ေက်ာင္းသားေတြက ေဆာ့ဖ္ပင္ေတြနဲ႔ ပူေဖာင္းေတြေပၚမွာ နာမည္ေတြ ေရးၾကတယ္။

“ကဲလာၾက … ဒီအခန္းထဲကို အဲဒီ ပူေဖာင္းေတြ လာလႊတ္ၾက”

ပါေမာကၡႀကီးကို အခန္းလြတ္ႀကီးတစ္ခန္းက တံခါးႀကီးကိုဖြင့္လိုက္ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ပူေဖာင္းေတြ လာလႊတ္ခိုင္းလိုက္တယ္။

ေက်ာင္းသားေတြက ပူေဖာင္းေတြကို လႊတ္ၿပီးခ်ိန္မွာ ပါေမာကၡႀကီးက အခန္းတံခါးကို ျပန္ပိတ္လိုက္တယ္

“မင္းတို႔ အားလံုး ခုဆိုရင္ အခ်ိန္ ၅ မိနစ္ရမယ္။ ကိုယ့္နာမည္နဲ႔ ကိုယ့္ပူေဖာင္းကို အားလံုးကိုင္ၿပီး ျပန္ထြက္လာရမယ္”

ပါေမာကၡႀကီးက တံခါးကို ဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ေျပးဝင္သြားၾကတယ္။ အားလံုး ဟိုဆြဲ သည္ဆြဲ။ တိုက္မိလို႔ လဲသူလဲေပါ့။ ၅ မိနစ္ျပည့္သြားၿပီး သူတို႔ ပူေဖာင္းေတြကို ရွာလို႔ မၿပီးေသးဘူး။ ၁၀ မိနစ္လည္း မၿပီးႏိုင္ေသးဘူး။

“ကဲ … အားလံုးေတာ္ၿပီ … ရပ္လိုက္ၾကေတာ့။ မင္းတို႔ မေအာင္ျမင္ပါဘူး။ အလကား အ႐ႈံးသမားေတြ။ ကိုယ့္နာမည္ကို ကိုယ္မွန္ေအာင္ မရွာႏိုင္ၾကဘူး”

ေက်ာင္းသားေတြက မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႔

“အဲဒါ ဘာျဖစ္လို႔လဲ သိလား။ မင္းတို႔မွာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး မွ်ေဝလိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ မရွိၾကလို႔”

ေက်ာင္းသားေတြက တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။

“တကယ္ဆိုရင္ ဝင္လိုက္ကတည္းက ကိုယ္ရတဲ့ ပူေဖာင္းကို ကိုယ္ယူထားၿပီးေတာ့၊ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ ျပန္ၿပီး လဲလိုက္ရင္ ရသားနဲ႔ မင္းတို႔ ဦးတည္ခ်က္က ကိုယ့္နာမည္ေနာက္ကို တစ္ေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနတာဆိုေတာ့ ဘယ္မွာအခ်ိန္တိုအတြင္း ရေတာ့မွာလဲ”

ေက်ာင္းသားေတြက မ်က္လႊာေလးေတြခ်ထားၾကတယ္။

“ေလာကမွ ဒီအတိုင္းပဲကြ။ လူတိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ရွာဖို႔ပဲ သိတယ္။ ကိုယ့္မွာ သူ႔မွာ ရွိတာေတြနဲ႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ျပန္ၿပီးေတာ့ မွ်ေဝရမယ္မွန္း မသိၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေလာကႀကီးက မၿငိမ္းခ်မ္းတာ။ အခ်ိန္ေတြကုန္ၿပီး ဝ႐ုန္းသုန္းကားျဖစ္ေနၾကရတာ”

ပါေမာကၡႀကီးက ေျပာၿပီးေတာ့ အခန္းထဲက ထြက္သြားတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြက သူတို႔လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ့ မိုးပ်ံပူေဖာင္းေလးေတြကို ၾကည့္ေနၾကတယ္။

(Ref: Sharing, Sunday Times)

တင္ညြန္႔

၈.၆.၂၀၁၈