လူတိုင္း မခ်မ္းသာႏိုင္တဲ႔ အေၾကာင္းအရင္းကို ေဖာ္ျပေနတဲ႔ ထမင္းဆိုင္ေလး ႏွစ္ဆိုင္

လူ​တိုင္​းလူတိုင္​း ဘာ​ေၾကာင္​့မခ်မ္​းသာၾကတာလဲဆိုတဲ့​ေမးခြန္​း​ေလးကို ဟိုးငယ္​ငယ္​​ေလးကတည္​းက ဦးဇင္​းသတိထားမိခဲ့ပါတယ္​။ ဒီ​ေမးခြန္​း​ေလးရဲ႕ လုံ​ေလာက္​တဲ့အ​ေျဖကိုရဖို႔အတြက္​ စာအုပ္​စာ​ေပ​ေတြကို ဖတ္​႐ႈျဖစ္​တဲ့အခါ သတိထားဖတ္​႐ႈျဖစ္​သလို ခရီး​ေတြသြားတဲ့အခါတိုင္​းလည္​း မ်က္​စိစြင္​့နားစြင္​့ ထားျဖစ္​ခဲ့ပါတယ္​။
ယ​ေန႔​ေခတ္​မွာ ျမန္​မာႏိုင္​ငံဟာ ကမ႓ာ့အဆင္​းရဲဆုံးႏိုင္​ငံ​ေတြထဲမွာ တစ္​ႏိုင္​ငံအျဖစ္​ပါဝင္​​ေနတယ္​ဆိုတာ လူတိုင္​းသိၾကမွာပါ။ လူတိုင္​းလူတိုင္​းက​ေတာ့ ႏိုင္​ငံအုပ္​ခ်ဳပ္​မင္​းလုပ္​သူ​ေတြညံ့လို႔၊ စာမတတ္​လို႔လို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးအျပစ္​တင္​​ေျပာဆို​ေလ့႐ွိၾကပါတယ္​။ တကယ္​​ေတာ့ မိမိကိုယ္​တိုင္​​ေၾကာင္​့လည္​း ပါတယ္​ဆိုတာကို ဘယ္​သူမွ သတိမထားမိၾကဟန္​ မတူပါဘူး။

ဦးဇင္​း အခုႏွစ္​(၁၃၈၁) တန္​ခူးလကုန္​ခါနီး​ေတာ့ မႏၲ​ေလးသာသနာ့တကၠသိုလ္​က ​ေဆးသင္​တန္​းဖြင္​့ဖို႔ရက္​ လို​ေသးတာနဲ႔ မ​ေရာက္​ဖူး​ေသးတဲ့ ကယားျပည္​နယ္​ကို သြားျဖစ္​ခဲ့ပါတယ္​။ ကယားျပည္​နယ္​၊ လိြဳင္​​ေကာ္​ၿမိဳ႕ကိုက မ​ေကြးက​ေန ကားစီးရမွာျဖစ္​တာ​ေၾကာင္​့ ဦးဇင္​းတို႔ရြာနဲ႔ (၈၇)မိုင္​​ေဝးတဲ့ မ​ေကြးၿမိဳ႕ကို ရြာက​ေန မနက္​(၇)နာရီမွာ ဆိုင္​ကယ္​နဲ႔ ထြက္​ခဲ့ပါတယ္​။

မ​ေကြးကို ​ေရာက္​​ေတာ့ ဆိုင္​ကယ္​​ေမာင္​းပို႔တဲ့​ေက်ာင္​းသား​ေလးက မ​ေကြးကို​ေရာက္​ဖူး​ေပမယ္​့ ျမသလြန္​​ေစတီ​ေတာ္​ျမတ္​ႀကီးကို တစ္​ခါမွမဖူး​ေျမာ္​ဖူး​ေသးတာ​ေၾကာင္​့ သြားဖူးခ်င္​တယ္​ဆိုလို႔ ျမသလြန္​​ေစတီ​ေတာ္​ျမတ္​ႀကီးကို သြား​ေရာက္​ဖူး​ေျမာ္​ခဲ့ပါတယ္​။ ဘုရားက​ေန ျပန္​​ေတာ့ ​ေန႔လည္​(၁၁)နာရီထိုး​ေနၿပီမို႔ မ​ေကြးျမသလြန္​​ေတာင္​​ေတာ္​အဆင္​းရဲ႕ လမ္​း​ေဘးလက္​ယာဘက္​က ထမင္​းဆိုင္​​ေလးထဲကို မိမိအပါအဝင္​ ဦးဇင္​းႏွစ္​ပါးနဲ႔​ေက်ာင္​းသား​ေလးႏွစ္​​ေယာက္​ ဝင္​ျဖစ္​ခဲ့ၾကပါတယ္​။
မ​ေကြး​ေနက သိပ္​ပူ​ေတာ့ ျမစ္​ကမ္​းနဖူးမွာ ​ေလ​ေလးတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ ဆြမ္​းဘုဥ္​း​ေပးခ်င္​တာ​ေၾကာင္​့ ျမစ္​ကမ္​းနဖူးက ဆိုင္​က​ေလးကို ​ေရြးျဖစ္​ခဲ့တာပါ။ ဦးဇင္​းတို႔ ​ေလး​ဦးသား ဆိုင္ထဲ​ေရာက္​​ေတာ့ စားပြဲထိုး​ေလး​ေတြက ခ်က္​ခ်င္​းမလာၾကဘူး​ေလ။

အလုပ္​႐ႈပ္​​ေနလို႔လားဆို​ေတာ့လည္​း ဆိုင္​ထဲမွာစားသုံးသူ​ ​ေလးငါး​ေျခာက္​​ေယာက္​​ေလာက္​ပဲ ႐ွိတာမို႔ အလုပ္​႐ႈပ္​​ေနၾကတာမဟုတ္​ဘူးဆိုတာကို သိသာ​ေနပါတယ္​။ ခဏၾကာ​ေတာ့ ​ေက်ာင္​းသား​ေလးတစ္​​ေယာက္​က စားပြဲထိုး​ေကာင္​မ​ေလးကို အခ်က္​ျပၿပီး လွမ္​း​ေခၚလိုက္​တယ္​။ ​ေကာင္​မ​ေလး​ေရာက္​လာ​ေတာ့ သူတို႔ဆိုင္​​မွာ ဟင္​းမစုံ​ေသးတဲ့အ​ေၾကာင္​း၊ တစ္​ခ်ိဳ႕တစ္​ဝက္​သာ ရႏိုင္​​ေသးတဲ့အ​ေၾကာင္​း ခပ္​ျမန္​ျမန္​​ေျပာပါတယ္​။ ဦးဇင္​းတို႔​ေလးဦး သူတို႔ဆိုင္​မွာ႐ွိတာ​ေလးကိုပဲ မွာလိုက္​ၾကတယ္​​ေလ။

ဒီအခ်ိန္​အထိ ​ေရ​ေႏြးဓာတ္​ဘူးက စားပြဲ​ေပၚမခ်ရ​ေသးပါဘူး။ ခပ္​လွမ္​းလွမ္​းႏွစ္​စားပြဲ​ေက်ာ္​မွာ႐ွိတဲ့ ​ေရ​ေႏြးဓာတ္​ဘူးနဲ႔ တီ႐ွဴးအထုပ္​ကို ​ေက်ာင္​းသား​ေလးကပဲ ကိုယ္​တိုင္​သြားယူလိုက္​တယ္​။ ဟင္​းခ်က္​လက္​ရာ​ေတြက​ေတာ့ ​ေထြ​ေထြထူးထူး မ​ေကာင္​းလွပါဘူး။ အဆိုးဘက္​ႀကီးလည္​း မပါပါဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ ​ဆြမ္​းဘုဥ္​း​ေပးၿပီး က်သင္​့​ေငြကို႐ွင္​းကာ ဆိုင္​ထဲက​ေန ထြက္​ခဲ့ၾကပါတယ္​။ ဆိုင္​ထဲက​ေနထြက္​ခဲ့​ေပမယ္​့ ဦးဇင္​းရဲ႕အ​ေတြး​ေတြထဲမွာ​ေတာ့ ဆိုင္​​ေလးရဲ႕ဆက္​ဆံပုံ​ေတြ၊ စားသုံးသူ လူပါးပုံ​ေတြကို သတိထားမိခဲ့ပါတယ္​။

ဦးဇင္​းတို႔ ျမန္​မာ​ေတြ မႀကီးပြားမတိုးတက္​ၾကျခင္​းရဲ႕အ​ေၾကာင္​းဟာ ဒါပါပဲ။ ဦးဇင္​းက​ေတာ့ ဒီဆိုင္​​ေလးရဲ႕အားနည္​းခ်က္​​ေတြကို အခ်က္​ငါးခ်က္​ျမင္​ခဲ့မိတယ္​။ အဲဒါ​ေတြက—

(၁) သြက္​လက္​ထက္​ျမက္​မႈ႐ွိၿပီး ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ​ေျပာဆိုတတ္​​ေသာ စားပြဲထိုးမ်ား မ႐ွိျခင္​း၊ ဆိုင္​႐ွင္​ကိုယ္​တိုင္​ကလည္​း ထက္​ျမက္​မႈမ႐ွိျခင္​း။

(၂) မိမိတို္႔ဆိုင္​သို႔ လာ​ေရာက္​စားသုံးသူ​ေဖာက္​သည္​မ်ားအ​ေပၚ တ​ေလးတစား ဆက္​ဆံမႈမ႐ွိျခင္​း၊ ​ေဖာက္​သည္​မ်ားအ​ေပၚ ဝန္​​ေဆာင္​မႈ မ​ေပးႏိုင္​ျခင္​း။

(၃) မိမိတို႔ဆိုင္​မွ ​ေရာင္​းကုန္​(ထမင္​း၊ ဟင္​း)မ်ားကို အျပည္​့အဝ၊ လုံလုံ​ေလာက္​​ေလာက္​ စီမံထားမႈမ႐ွိျခင္​း။

(၄) ဆိုင္​တြင္​းဆိုင္​ျပင္​ သန္​႔႐ွင္​းသပ္​ရပ္​မႈအားနည္​းျခင္​း။

(၅) မိမိတို႔အလုပ္​အ​ေပၚ အထင္​​ေသးျခင္​းတို႔ပဲျဖစ္​ပါတယ္​။

ျမစ္​ကမ္​းနဖူးက ​ေလ​ေျပ​ေလး​ေတြ တျဖဴးျဖဴးနဲ႔ ဒီဆိုင္​​ေလးမွာ လူ​ေတြ ဘာ​ေၾကာင္​့ပါး​ေနတာလဲဆိုတဲ့​ေမးခြန္​း​ေလးကို ဆိုင္​ထဲကထြက္​မွပဲ ​ကိုယ္​တိုင္​​ေျဖႏိုင္​ခဲ့ပါ​ေတာ့တယ္​။ ​ေနာက္​ဆိုရင္​​ေတာ့ ဦးဇင္​းတို႔ ဒီဆိုင္​ထဲကို လာျဖစ္​​ေတာ့မယ္​မထင္​ပါဘူး။

ၿပီးခဲ့တဲ့ တန္​​ေဆာင္​မုန္​းလ(၁၃၈၀)က သူငယ္​ခ်င္​းတစ္​ပါးနဲ႔ ရခိုင္​ျပည္​္​နယ္​ကို သြား​ေတာ့ ​ေအာင္​လံၿမိဳ႕ကို ​ေရာက္​ျဖစ္​ခဲ့ပါတယ္​။ ​ေအာင္​လံၿမိဳ႕က ထမင္​းဆိုင္​​ေလးက​ေတာ့ ဆိုင္​​ေလးက​ ​ေသး​ေပမယ္​့ လူ​ေတြ ျပည္​့ညပ္​လို႔ ​ေနတာပါပဲ။ ဘာ​ေၾကာင္​့ ဒီဆိုင္​မွာလူ​ေတြ ​ေပါ​ေနရတာလဲဆို​ေတာ့ အျပန္​မွာ သိခဲ့ရပါတယ္​။

ဦးဇင္​းတို႔ႏွစ္​ပါး ဆိုင္​ထဲဝင္​ဝင္​ခ်င္​းပဲ ဆိုင္​႐ွင္​ဒကာႀကီးက ဖိနပ္​က​ေလးခြၽတ္​ၿပီး လက္​အုပ္​က​ေလးခ်ီကာ ႐ို႐ို​ေသ​ေသ​ေလွ်ာက္​ထားပါတယ္​။

“အ႐ွင္​ဘုရားတို႔ ဒီထိပ္​ဦးပိုင္​းကို ႂကြပါဘုရား။ သမီး​ေရ ဘုန္​းဘုန္​းႏွစ္​ပါး ​ေရဘုဥ္​း​ေပးဖို႔ ​ေရသန္​႔​ဗူးနဲ႔ ဖန္​ခြက္​ႏွစ္​ခြက္​ အျမန္​ယူခဲ့စမ္​း။ ဘုန္​းဘုန္​းတို႔ ဘာမ်ားဘုဥ္​း​ေပးၾကမလဲဘုရား။ ​တပည္​့​ေတာ္​တို္႔ဆိုင္​ကို ​ေက်ာင္​းအမွတ္​နဲ႔ သီတင္​းသုံး​ေတာ္​မူပါဘုရား။ တပည္​့​ေတာ္​တို႔ဆိုင္​မွာ ၾကက္​သား၊ ဝက္​သား၊ ငါးႀကီးခ်က္​၊ ငါးက​ေလးခ်က္​၊ ဆိတ္​သား၊ ဆိတ္​ကလီစာ၊ ၾကက္​ျမစ္​၊ ၾကက္​သည္​း အစုံရပါတယ္​ဘုုရား”

လက္​အုပ္​က​ေလးခ်ီၿပီး ႐ို႐ို​ေသ​ေသ​ေလွ်ာက္​ထားတဲ့ ဆိုင္​႐ွင္​ဒကာႀကီးကိုျမင္​​ေတာ့ ကိုယ္​့မိဘရပ္​ထံမ်ား ျပန္​​ေရာက္​သြားသလား ​ေအာက္​​ေမ့မိတယ္​။ ​ေဘးဘီကို ​႐ိႈးၾကည္​့လိုက္​​ေတာ့လည္​း ဆိုင္​ထဲမွာ လူ​ေတြ တ​ေပ်ာ္​တပါးႀကီး စား​ေသာက္​​ေနၾကတာကို ​ေတြ႔ရတယ္​။ စားသုံးသူ​ေတြမ်က္​မွာ​ေတြမွာ ျပဳံးလို႔​ေပ်ာ္​လို႔။

ဆြမ္​းဘုဥ္​း​ေပးၿပီိး​ေတာ့ ဒကာႀကီးက ​ေဆးလိပ္​ဘုဥ္​း​ေပးသလား၊ ကြမ္​းဘုဥ္​း​ေပးသလားလို႔​ေမးၿပီး အဆင္​သင္​့ ခ်​ေပးတယ္​။ ဦိးဇင္​းတို႔ကိုတင္​ပဲလားဆို​ေတာ့ မဟုတ္​ပါဘူး။ ​ေဘးလူ​ေတြအားလုံးကိုလည္​း စားၿပီး​ေသာက္​ၿပီးတဲ့အခါ ကြမ္​းႀကိဳက္​သူကို ကြမ္​းတစ္​ယာ၊ ​ေဆးလိပ္​ႀကိဳက္​သူကို ​ေဆးလိပ္​တစ္​လိပ္​ တိုက္​ပါ​ေသးတယ္​။ ​

“အ႐ွင္​ဘုရားတို႔ ဆြမ္​းဖိုးကို မ​ေပးရပါဘူးဘုရား။ တပည္​့​ေတာ္​တို႔ဆိုင္​က ရဟန္​းသံဃာ၊ ကိုရင္​သာ​မ​ေဏ၊ သီလ႐ွင္​အားလုံးကို ဆြမ္​းအျမဲကပ္​တာပါဘုရား။ အ႐ွင္​ဘုရားတို႔လည္​း ​ေနာက္​ကို ဒီ​ေအာင္​လံၿမိဳ့္ကို ​ႂကြရင္​ တပည္​့​ေတာ္​တို႔ဆိုင္​ကို လာၿပီး ဘုဥ္​း​ေပးလွည္​့ပါဘုရား။ တပည္​့​ေတာ္​တို႔မွာ ဒီဆိုင္​​ေလးကိုပဲ တစ္​မိသားစုလုံးဝိုင္​း​ေနရ​ေတာ့ ​ေထြ​ေထြထူးထူး ကုသိုလ္​မျပဳႏိုင္​ဘူးဘုရား။ အ႐ွင္​ဘုရားတို႔ႂကြလာမွသာ ခုလို ဆြမ္​းကပ္​ခြင္​့ရတဲ့ ကုသိုလ္​​ေလးပဲရတာပါဘုရား”

အလကားဘုဥ္​း​ေပးရလို႔​ေတာ့ မဟုတ္​ပါဘူး။ ၾကားရတာ ရင္​ထဲမွာ ​ေအးခ်မ္​းလိုက္​တာ​ေလ။ ဦးဇင္​းတို႔က ဆြမ္​းဆိုင္​​ေတြ​ေရာက္​တဲ့အခါ ​ေဈးဘယ္​​ေလာက္​႐ွိ႐ွိ ​ဆစ္​​ေလ့မ႐ွိပါဘူး။ ဆိုင္​႐ွင္​ဒကာႀကီးက ဦးဇင္​း​ေတြကိုမွရယ္​ မဟုတ္​ပါဘူး။ လာ​ေရာက္​စား​ေသာက္​ၾကတဲ့လူ​ေတြကိုလည္​း သားအရြယ္​ဆို သား​ေလးလို၊ အစ္​ကိုအရြယ္​ဆို အစ္​ကိုလို၊ ညီအစ္​ရြယ္​ဆို ညီလို၊ အစ္​မအရြယ္​ဆို အစ္​မလို ပ်ဴပ်ဴငွါငွါ​ ​ေဖာ္​​ေဖာ္​​ေရြ​ေရြ ဆက္​ဆံတတ္​ပုံမ်ား သိပ္​ၿပီး အတုယူစရာ​ေကာင္​းလွပါတယ္​။

ဒီဆိုင္​​ေလးထဲက ျပန္​ထြက္​ခဲ့​ေတာ့​ေတာင္​ ဆိုင္​​ေပါက္​ဝမွာ ထမင္​းလာစားၾကတဲ့ လူခုႏွစ္​​ေယာက္​​ကို လမ္​း​ေ႐ွာင္​​ေပးလိုက္​ရပါ​ေသးတယ္​။

ျမသလြန္​ဘက္​က ဆိုင္​ႀကီးမွာ လူ​ေတြနည္​း​ေန​ေပမယ္​့ ​ေအာင္​လံက ဆိုင္​​ေလးမွာ​ေတာ့ လူ​ေတြ တိုးမ​ေပါက္​​ေအာင္​ကို ​ေရာင္​း​ေကာင္​းလွပါတယ္​။ ဘာ​ေၾကာင္​့ ဒီ​ေလာက္​​ေရာင္​း​ေကာင္​းသလဲဆို​ေတာ့ ျမသလြန္​က ဆိုင္​​ေလးမွာ ႐ွိတဲ့အားနည္​းခ်က္​​ေတြ ​ေအာင္​လံက ဆိုင္​​ေလးမွာ မ႐ွိလို႔ပါပဲ။

စီးပြား​ေရးလုပ္​ၿပီဆိုရင္​​ေတာ့ ဘာစီးပြား​ေရးပဲလုပ္​လုပ္​ ​ေဖာက္​သည္​​ေတြနဲ႔ ​ေျပာဆိုဆက္​ဆံရမွာပါ။ ဒီလိုဆက္​ဆံၾကတဲ့အခါ အ​ေျပာအဆို ခ်ိဳသာႏူးညံ့ဖို႔ အထူးလိုအပ္​လွပါတယ္​။ မိမိအလုပ္​ကိုလည္​း တာဝန္​​ေက်​ေအာင္​ လုပ္​ခ်င္​တဲ့စိတ္​ဓာတ္​​ေလးလည္​း ႐ွိထားသင္​့ပါတယ္​။ ကိုယ္​လုပ္​မယ္​့စီးပြား​ေရးရဲ႕ ​ေ႐ွး​ေရးနဲ႔ အျခားသိမွတ္​ဖြယ္​ရာ​ေလး​ေတြကိုလည္​း အ​ေသးစိတ္​ကအစ သိ႐ွိနားလည္​ထားသင္​့ပါတယ္​။ ဒါမွသာ စီးပြား​ေရးလုပ္​တဲ့အခါ အဆင္​​ေျပ​ေျပ ​ေခ်ာ​ေခ်ာ​ေမြ႔​ေမြ႔နဲ႔ လုပ္​ကိုင္​ႏိုင္​ၿပီး ​ေအာင္​ျမင္​ခ်မ္​းသာတဲ့ဘဝ​ေတြကို ပိုင္​ဆိုင္​ႏိုင္​မွာျဖစ္​ပါ​တယ္​လို႔ပဲ ​ဦးဇင္​းက​ေတာ့ ​ေတြး​ေနမိပါ​ေတာ့တယ္​။

​ေမာင္​​ေခမိန္​(မ​ေကြး)

၉၊ ၅၊ ၂၀၁၉

Unicode Version

လူတိုင်းလူတိုင်း ဘာကြောင့်မချမ်းသာကြတာလဲဆိုတဲ့မေးခွန်းလေးကို ဟိုးငယ်ငယ်လေးကတည်းက ဦးဇင်းသတိထားမိခဲ့ပါတယ်။ ဒီမေးခွန်းလေးရဲ့ လုံလောက်တဲ့အဖြေကိုရဖို့အတွက် စာအုပ်စာပေတွေကို ဖတ်ရှုဖြစ်တဲ့အခါ သတိထားဖတ်ရှုဖြစ်သလို ခရီးတွေသွားတဲ့အခါတိုင်းလည်း မျက်စိစွင့်နားစွင့် ထားဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။

ယနေ့ခေတ်မှာ မြန်မာနိုင်ငံဟာ ကမ္ဘာ့အဆင်းရဲဆုံးနိုင်ငံတွေထဲမှာ တစ်နိုင်ငံအဖြစ်ပါဝင်နေတယ်ဆိုတာ လူတိုင်းသိကြမှာပါ။ လူတိုင်းလူတိုင်းကတော့ နိုင်ငံအုပ်ချုပ်မင်းလုပ်သူတွေညံ့လို့၊ စာမတတ်လို့လို့ အမျိုးမျိုးအပြစ်တင်ပြောဆိုလေ့ရှိကြပါတယ်။ တကယ်တော့ မိမိကိုယ်တိုင်ကြောင့်လည်း ပါတယ်ဆိုတာကို ဘယ်သူမှ သတိမထားမိကြဟန် မတူပါဘူး။



ဦးဇင်း အခုနှစ်(၁၃၈၁) တန်ခူးလကုန်ခါနီးတော့ မန္တလေးသာသနာ့တက္ကသိုလ်က ဆေးသင်တန်းဖွင့်ဖို့ရက် လိုသေးတာနဲ့ မရောက်ဖူးသေးတဲ့ ကယားပြည်နယ်ကို သွားဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ ကယားပြည်နယ်၊ လွိုင်ကော်မြို့ကိုက မကွေးကနေ ကားစီးရမှာဖြစ်တာကြောင့် ဦးဇင်းတို့ရွာနဲ့ (၈၇)မိုင်ဝေးတဲ့ မကွေးမြို့ကို ရွာကနေ မနက်(၇)နာရီမှာ ဆိုင်ကယ်နဲ့ ထွက်ခဲ့ပါတယ်။

မကွေးကို ရောက်တော့ ဆိုင်ကယ်မောင်းပို့တဲ့ကျောင်းသားလေးက မကွေးကိုရောက်ဖူးပေမယ့် မြသလွန်စေတီတော်မြတ်ကြီးကို တစ်ခါမှမဖူးမြော်ဖူးသေးတာကြောင့် သွားဖူးချင်တယ်ဆိုလို့ မြသလွန်စေတီတော်မြတ်ကြီးကို သွားရောက်ဖူးမြော်ခဲ့ပါတယ်။ ဘုရားကနေ ပြန်တော့ နေ့လည်(၁၁)နာရီထိုးနေပြီမို့ မကွေးမြသလွန်တောင်တော်အဆင်းရဲ့ လမ်းဘေးလက်ယာဘက်က ထမင်းဆိုင်လေးထဲကို မိမိအပါအဝင် ဦးဇင်းနှစ်ပါးနဲ့ကျောင်းသားလေးနှစ်ယောက် ဝင်ဖြစ်ခဲ့ကြပါတယ်။



မကွေးနေက သိပ်ပူတော့ မြစ်ကမ်းနဖူးမှာ လေလေးတဖြူးဖြူးနဲ့ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးချင်တာကြောင့် မြစ်ကမ်းနဖူးက ဆိုင်ကလေးကို ရွေးဖြစ်ခဲ့တာပါ။ ဦးဇင်းတို့ လေးဦးသား ဆိုင်ထဲရောက်တော့ စားပွဲထိုးလေးတွေက ချက်ချင်းမလာကြဘူးလေ။

အလုပ်ရှုပ်နေလို့လားဆိုတော့လည်း ဆိုင်ထဲမှာစားသုံးသူ လေးငါးခြောက်ယောက်လောက်ပဲ ရှိတာမို့ အလုပ်ရှုပ်နေကြတာမဟုတ်ဘူးဆိုတာကို သိသာနေပါတယ်။ ခဏကြာတော့ ကျောင်းသားလေးတစ်ယောက်က စားပွဲထိုးကောင်မလေးကို အချက်ပြပြီး လှမ်းခေါ်လိုက်တယ်။ ကောင်မလေးရောက်လာတော့ သူတို့ဆိုင်မှာ ဟင်းမစုံသေးတဲ့အကြောင်း၊ တစ်ချို့တစ်ဝက်သာ ရနိုင်သေးတဲ့အကြောင်း ခပ်မြန်မြန်ပြောပါတယ်။ ဦးဇင်းတို့လေးဦး သူတို့ဆိုင်မှာရှိတာလေးကိုပဲ မှာလိုက်ကြတယ်လေ။

ဒီအချိန်အထိ ရေနွေးဓာတ်ဘူးက စားပွဲပေါ်မချရသေးပါဘူး။ ခပ်လှမ်းလှမ်းနှစ်စားပွဲကျော်မှာရှိတဲ့ ရေနွေးဓာတ်ဘူးနဲ့ တီရှူးအထုပ်ကို ကျောင်းသားလေးကပဲ ကိုယ်တိုင်သွားယူလိုက်တယ်။ ဟင်းချက်လက်ရာတွေကတော့ ထွေထွေထူးထူး မကောင်းလှပါဘူး။ အဆိုးဘက်ကြီးလည်း မပါပါဘူး။

ဒီလိုနဲ့ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးပြီး ကျသင့်ငွေကိုရှင်းကာ ဆိုင်ထဲကနေ ထွက်ခဲ့ကြပါတယ်။ ဆိုင်ထဲကနေထွက်ခဲ့ပေမယ့် ဦးဇင်းရဲ့အတွေးတွေထဲမှာတော့ ဆိုင်လေးရဲ့ဆက်ဆံပုံတွေ၊ စားသုံးသူ လူပါးပုံတွေကို သတိထားမိခဲ့ပါတယ်။



ဦးဇင်းတို့ မြန်မာတွေ မကြီးပွားမတိုးတက်ကြခြင်းရဲ့အကြောင်းဟာ ဒါပါပဲ။ ဦးဇင်းကတော့ ဒီဆိုင်လေးရဲ့အားနည်းချက်တွေကို အချက်ငါးချက်မြင်ခဲ့မိတယ်။ အဲဒါတွေက—

(၁) သွက်လက်ထက်မြက်မှုရှိပြီး ချိုချိုသာသာပြောဆိုတတ်သော စားပွဲထိုးများ မရှိခြင်း၊ ဆိုင်ရှင်ကိုယ်တိုင်ကလည်း ထက်မြက်မှုမရှိခြင်း။

(၂) မိမိတို့်ဆိုင်သို့ လာရောက်စားသုံးသူဖောက်သည်များအပေါ် တလေးတစား ဆက်ဆံမှုမရှိခြင်း၊ ဖောက်သည်များအပေါ် ဝန်ဆောင်မှု မပေးနိုင်ခြင်း။

(၃) မိမိတို့ဆိုင်မှ ရောင်းကုန်(ထမင်း၊ ဟင်း)များကို အပြည့်အဝ၊ လုံလုံလောက်လောက် စီမံထားမှုမရှိခြင်း။

(၄) ဆိုင်တွင်းဆိုင်ပြင် သန့်ရှင်းသပ်ရပ်မှုအားနည်းခြင်း။

(၅) မိမိတို့အလုပ်အပေါ် အထင်သေးခြင်းတို့ပဲဖြစ်ပါတယ်။

မြစ်ကမ်းနဖူးက လေပြေလေးတွေ တဖြူးဖြူးနဲ့ ဒီဆိုင်လေးမှာ လူတွေ ဘာကြောင့်ပါးနေတာလဲဆိုတဲ့မေးခွန်းလေးကို ဆိုင်ထဲကထွက်မှပဲ ကိုယ်တိုင်ဖြေနိုင်ခဲ့ပါတော့တယ်။ နောက်ဆိုရင်တော့ ဦးဇင်းတို့ ဒီဆိုင်ထဲကို လာဖြစ်တော့မယ်မထင်ပါဘူး။

ပြီးခဲ့တဲ့ တန်ဆောင်မုန်းလ(၁၃၈၀)က သူငယ်ချင်းတစ်ပါးနဲ့ ရခိုင်ပြည်နယ်ကို သွားတော့ အောင်လံမြို့ကို ရောက်ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ အောင်လံမြို့က ထမင်းဆိုင်လေးကတော့ ဆိုင်လေးက သေးပေမယ့် လူတွေ ပြည့်ညပ်လို့ နေတာပါပဲ။ ဘာကြောင့် ဒီဆိုင်မှာလူတွေ ပေါနေရတာလဲဆိုတော့ အပြန်မှာ သိခဲ့ရပါတယ်။

ဦးဇင်းတို့နှစ်ပါး ဆိုင်ထဲဝင်ဝင်ချင်းပဲ ဆိုင်ရှင်ဒကာကြီးက ဖိနပ်ကလေးချွတ်ပြီး လက်အုပ်ကလေးချီကာ ရိုရိုသေသေလျှောက်ထားပါတယ်။

“အရှင်ဘုရားတို့ ဒီထိပ်ဦးပိုင်းကို ကြွပါဘုရား။ သမီးရေ ဘုန်းဘုန်းနှစ်ပါး ရေဘုဉ်းပေးဖို့ ရေသန့်ဗူးနဲ့ ဖန်ခွက်နှစ်ခွက် အမြန်ယူခဲ့စမ်း။ ဘုန်းဘုန်းတို့ ဘာများဘုဉ်းပေးကြမလဲဘုရား။ တပည့်တော်တို့်ဆိုင်ကို ကျောင်းအမှတ်နဲ့ သီတင်းသုံးတော်မူပါဘုရား။ တပည့်တော်တို့ဆိုင်မှာ ကြက်သား၊ ဝက်သား၊ ငါးကြီးချက်၊ ငါးကလေးချက်၊ ဆိတ်သား၊ ဆိတ်ကလီစာ၊ ကြက်မြစ်၊ ကြက်သည်း အစုံရပါတယ်ဘုရား”

လက်အုပ်ကလေးချီပြီး ရိုရိုသေသေလျှောက်ထားတဲ့ ဆိုင်ရှင်ဒကာကြီးကိုမြင်တော့ ကိုယ့်မိဘရပ်ထံများ ပြန်ရောက်သွားသလား အောက်မေ့မိတယ်။ ဘေးဘီကို ရှိုးကြည့်လိုက်တော့လည်း ဆိုင်ထဲမှာ လူတွေ တပျော်တပါးကြီး စားသောက်နေကြတာကို တွေ့ရတယ်။ စားသုံးသူတွေမျက်မှာတွေမှာ ပြုံးလို့ပျော်လို့။

ဆွမ်းဘုဉ်းပေးပြီးတော့ ဒကာကြီးက ဆေးလိပ်ဘုဉ်းပေးသလား၊ ကွမ်းဘုဉ်းပေးသလားလို့မေးပြီး အဆင်သင့် ချပေးတယ်။ ဦိးဇင်းတို့ကိုတင်ပဲလားဆိုတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဘေးလူတွေအားလုံးကိုလည်း စားပြီးသောက်ပြီးတဲ့အခါ ကွမ်းကြိုက်သူကို ကွမ်းတစ်ယာ၊ ဆေးလိပ်ကြိုက်သူကို ဆေးလိပ်တစ်လိပ် တိုက်ပါသေးတယ်။



“အရှင်ဘုရားတို့ ဆွမ်းဖိုးကို မပေးရပါဘူးဘုရား။ တပည့်တော်တို့ဆိုင်က ရဟန်းသံဃာ၊ ကိုရင်သာမဏေ၊ သီလရှင်အားလုံးကို ဆွမ်းအမြဲကပ်တာပါဘုရား။ အရှင်ဘုရားတို့လည်း နောက်ကို ဒီအောင်လံမြို့်ကို ကြွရင် တပည့်တော်တို့ဆိုင်ကို လာပြီး ဘုဉ်းပေးလှည့်ပါဘုရား။ တပည့်တော်တို့မှာ ဒီဆိုင်လေးကိုပဲ တစ်မိသားစုလုံးဝိုင်းနေရတော့ ထွေထွေထူးထူး ကုသိုလ်မပြုနိုင်ဘူးဘုရား။ အရှင်ဘုရားတို့ကြွလာမှသာ ခုလို ဆွမ်းကပ်ခွင့်ရတဲ့ ကုသိုလ်လေးပဲရတာပါဘုရား”

အလကားဘုဉ်းပေးရလို့တော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ကြားရတာ ရင်ထဲမှာ အေးချမ်းလိုက်တာလေ။ ဦးဇင်းတို့က ဆွမ်းဆိုင်တွေရောက်တဲ့အခါ ဈေးဘယ်လောက်ရှိရှိ ဆစ်လေ့မရှိပါဘူး။ ဆိုင်ရှင်ဒကာကြီးက ဦးဇင်းတွေကိုမှရယ် မဟုတ်ပါဘူး။ လာရောက်စားသောက်ကြတဲ့လူတွေကိုလည်း သားအရွယ်ဆို သားလေးလို၊ အစ်ကိုအရွယ်ဆို အစ်ကိုလို၊ ညီအစ်ရွယ်ဆို ညီလို၊ အစ်မအရွယ်ဆို အစ်မလို ပျူပျူငှါငှါ ဖော်ဖော်ရွေရွေ ဆက်ဆံတတ်ပုံများ သိပ်ပြီး အတုယူစရာကောင်းလှပါတယ်။

ဒီဆိုင်လေးထဲက ပြန်ထွက်ခဲ့တော့တောင် ဆိုင်ပေါက်ဝမှာ ထမင်းလာစားကြတဲ့ လူခုနှစ်ယောက်ကို လမ်းရှောင်ပေးလိုက်ရပါသေးတယ်။

မြသလွန်ဘက်က ဆိုင်ကြီးမှာ လူတွေနည်းနေပေမယ့် အောင်လံက ဆိုင်လေးမှာတော့ လူတွေ တိုးမပေါက်အောင်ကို ရောင်းကောင်းလှပါတယ်။ ဘာကြောင့် ဒီလောက်ရောင်းကောင်းသလဲဆိုတော့ မြသလွန်က ဆိုင်လေးမှာ ရှိတဲ့အားနည်းချက်တွေ အောင်လံက ဆိုင်လေးမှာ မရှိလို့ပါပဲ။

စီးပွားရေးလုပ်ပြီဆိုရင်တော့ ဘာစီးပွားရေးပဲလုပ်လုပ် ဖောက်သည်တွေနဲ့ ပြောဆိုဆက်ဆံရမှာပါ။ ဒီလိုဆက်ဆံကြတဲ့အခါ အပြောအဆို ချိုသာနူးညံ့ဖို့ အထူးလိုအပ်လှပါတယ်။ မိမိအလုပ်ကိုလည်း တာဝန်ကျေအောင် လုပ်ချင်တဲ့စိတ်ဓာတ်လေးလည်း ရှိထားသင့်ပါတယ်။ ကိုယ်လုပ်မယ့်စီးပွားရေးရဲ့ ရှေးရေးနဲ့ အခြားသိမှတ်ဖွယ်ရာလေးတွေကိုလည်း အသေးစိတ်ကအစ သိရှိနားလည်ထားသင့်ပါတယ်။ ဒါမှသာ စီးပွားရေးလုပ်တဲ့အခါ အဆင်ပြေပြေ ချောချောမွေ့မွေ့နဲ့ လုပ်ကိုင်နိုင်ပြီး အောင်မြင်ချမ်းသာတဲ့ဘဝတွေကို ပိုင်ဆိုင်နိုင်မှာဖြစ်ပါတယ်လို့ပဲ ဦးဇင်းကတော့ တွေးနေမိပါတော့တယ်။

မောင်ခေမိန်(မကွေး)

၉၊ ၅၊ ၂၀၁၉