အတိုမေၾကာက္တဲ့ ဆရာဝန္

အတိုမေၾကာက္တဲ့ ဆရာဝန္

"ခင္ဗ်ား ႀကိဳက္သလိုလုပ္၊မေက်နပ္ရင္ ႀကိဳက္တဲ့လူေခၚခဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ဒီကေလးကို ေပးမျပန္ႏိုင္ဘူး"
တာခ်ီလိတ္ေဆးရံု၊ကေလးဌာနမွာ က်ေနာ္ေျပာျဖစ္တဲ့ စကား။ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူ႔အဖိုးကို က်ေနာ္ေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ စကား။
အဲဒီကေလးက အသက္က ဆယ္ႏွစ္၊ေယာက်ၤားေလး။အိမ္မွာဖ်ားေနတာ (၃)ပတ္။ဟိုေဆးေသာက္ ဒီေဆးေသာက္ ေဆးခန္းတစ္ခ်ိဳ႕မွာ ျပသၿပီး မသက္သာလို႔ တာခ်ီလိတ္ေဆးရံုလာတက္။လာတက္တုန္းကတည္းက သူ႔အေဖနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲလာတက္တယ္။ဗမာစကားမတတ္။သူ႔အေဖက သူေဌးရဲ႕ ရာဘာျခံမွာ ေန႔စားအလုပ္သမား။သူ႔အေမလုပ္သူက ရွိတယ္လို႔ေတာ့ ေျပာေပမယ့္ တစ္ေခါက္မွ ေဆးရံုမွာမေတြ႕ရ။ေဆးရံုေရာက္ၿပီးတစ္ပတ္အ
ၾကာမွာ သူ႔အေဖကေျပာလာတယ္။ဆရာမေတြက စကားျပန္ေပးတယ္။
"ဆရာ...က်ဳပ္တို႔ ေဆးရံုဆင္းခ်င္ၿပီ"
သူတို႔ေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကေလးက အိပ္ယာေပၚမွာ ပက္လက္။ဖ်ားေနဆဲ၊အားနည္းဆဲ၊အစားနည္းဆဲ။ထိုးေဆး၊စားေဆး၊ဆလိုင္းေဆးရည္ေတြေၾကာင့္သာ အသက္ဆက္ႏိုင္ေနတာ။
"ဘာလို႔ ဆင္းခ်င္တာလဲ၊ကေလးက မေကာင္းေသးဘဲနဲ႔"
"ပိုက္ဆံမရွိေတာ့ဘူး၊ျပန္မွ ျဖစ္ေတာ့မွာ"
အခုခ်ိန္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံေဆးရံုေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဒီျပႆနာနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရတယ္။အစိုးရေဆးဝါးေထာက္ပံ့မႈက မလံုမေလာက္။အထိခိုက္ဆံုးက မရွိဆင္းရဲသားေတြ။တစ္ေန႔လုပ္ တစ္ေန႔စားေတြအဖို႔ ေဆးရံုေတြက ဝယ္ခိုင္းတဲ့ေဆးစရိတ္က သူတို႔မတတ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထား။အခုဆို က်ေနာ္တို႔ ေဆးရံုမွာကိုပဲ ေဆးဝါးအမ်ားစုကို လူနာေတြကိုယ္တိုင္ ဝယ္ယူက်ခံေနရ။ဒါက ပကတိေျမျပင္အေနအထား။အခုဆို ဒီကေလးက ပိုက္ဆံမရွိလို႔ ေဆးဆက္မကုႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့။ေသမွသာ ေသေရာ ျပန္ပါရေစတဲ့။ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့။
"ဒီလိုလုပ္ၾကည့္မယ္ေလ...ထိုးေဆး စားေဆး ကုန္က်စရိတ္ေတြကို မဝယ္ခိုင္းေတာ့ဘူး...က်ေနာ္တို႔ စိုက္ထုတ္ေပးမယ္(အိတ္စိုက္)..ကေလးက ေဆးဆက္ၿပီးထိုးမွကို ျဖစ္မွာမို႔ပါ..ေနာ့္"
"မျဖစ္လို႔ပါ ဆရာ"
"ေဟ...ဘာ့လို႔တုန္းကြ"
"က်ဳပ္တို႔မွာ ထမင္းစားစရာကို ပိုက္ဆံမရွိေတာ့လို႔ပါ"
"အင္"
ေအာ္..ဆိုးတဲ့ ဘဝေတြပါလား။ကဲ..ဘယ္လိုလုပ္ၾကပါ့။
"ထမင္းပါ ေကၽြးမယ္ဆို ဆက္ေနမလား"
"အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ ဆက္ေနပါ့မယ္ ဆရာ"
မာမီ(Sister)ကိုေခၚၿပီး ေဆးလူမႈဆက္ဆံေရးမွဴးဦးစိုးႏိုင္ဆီ ဖုန္းဆက္ခိုင္းၿပီး လူနာႏွင့္ ကေလးအေဖအတြက္ တစ္ေန႔ ထမင္းႏွစ္နပ္ အကူးအညီေတာင္းၾကည့္တယ္။ေဆးလူမႈဦးစိုးႏိုင္တို႔ကလည္း သေဘာေကာင္းေတာ့ ထမင္းကိစၥေျပလည္သြားတယ္။
ေဆးရံုမွာ ႏွစ္ပတ္ၾကာတဲ့ အထိ ကေလးက မသက္သာ။အဖ်ားမက်။အိပ္ယာေပၚမွာ ေခြေခြေလး။တစ္ေန႔တစ္ေန႔ လူနာၾကည့္ခ်ိန္ဆို စိတ္ညစ္ရ။"အဖ်ားက တက္တုန္းဆရာ""ဖ်ားေနတုန္းဆရာ"ဒီအသံေတြပဲၾကားရ။က်ေနာ္လည္း စိတ္ညစ္။ကေလးအေဖကေတာ့ ကေလးမသက္သာေသးေပမယ့္ ဒီလိုကုသမႈခံယူေနရတာကိုပဲ အားရေက်နပ္ေနတယ္။ကေလးအဖ်ားမက်လို႔ စိတ္ညစ္ေနတာက က်ေနာ္။ကေလးဖ်ားေနတာ အခုဆို တစ္လေက်ာ္ၿပီေလ(အိမ္မွာ(၃)ပတ္၊ေဆးရံုမွာ (၂)ပတ္ေက်ာ္)။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူ႔အဖိုးဆိုသူ ေရာက္လာ။
"ကေလးကိုျပန္ေခၚသြားမယ္...ခင္ဗ်ားတို႔ကုေနတာ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ေနၿပီ..ကေလးက အခုထိ ဘာမွ မထူးျခားဘူး...ေသရင္လည္း အိမ္မွာပဲ အေသခံမယ္...အခုျပန္ေခၚမယ္..."
လူနာရွင္က ေက်းဇူးဆပ္ေလၿပီ။ေျပာပံုက ထ႐ိုက္ေပါက္။ေဆးရံုမွာ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္လံုး ဘယ္လိုျပဳစုကုသေနတယ္...ေငြေၾကးျပႆနာကစ ဘယ္လို အဆင္ေျပေအာင္ ႀကိဳးစားေနရတယ္ဆိုတာ ဘာမွမသိ၊တစ္ေခါက္မွလည္း ေပၚမလာဖူးဘဲနဲ႔ အခုမွ က်ေနာ့္ကို ရန္ေတြ႕သလို ေျပာေနတယ္။ကေလးအေဖ ကေတာ့ က်ေနာ့္ကို အရမ္းအားနာေနတယ္။ဒါေပမယ့္ သူ႔အေဖကို ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ရပံု ေပၚတယ္၊စကားဝင္မေျပာဘူး။
"အဲဒါဆိုလည္း ခင္ဗ်ားတို႔ကေလး ခင္ဗ်ားတို႔သေဘာပဲ ျပန္ေခၚသြားေပါ့"
အဲလိုေျပာလိုက္ရင္...က်ေနာ္ ေခါင္းစားသက္သာမယ္၊ဆရာမေတြ အလုပ္သက္သာမယ္၊ေဆးဖိုးေတြ စိုက္ထုတ္ေပးဖို႔ မလိုေတာ့ဘူး၊ထမင္းစရိတ္မကုန္ေတာ့ဘူး၊လူနာရွင္ကလည္း သူတို႔စိတ္တိုင္က် ျပန္ေခၚခြင့္ရေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို ျပႆနာမရွာေတာ့ဘူး၊Facebook ေပၚတင္ၿပီး ေစာင္ဆရာဝန္ေတြဆိုၿပီး အဆဲခံရစရာမရွိေတာ့ဘူး..အဲ လူနာကေလးကေတာ့ ျပန္မလာႏိုင္တဲ့ လမ္းကို သြားရဖို႔ ရာႏႈန္းမ်ားတယ္...။
ဒါေပမယ့္...
တကယ္တမ္း က်ေနာ္ျပန္ေျပာလိုက္တာက
"ခင္ဗ်ား ႀကိဳက္သလိုလုပ္၊မေက်နပ္ရင္ ႀကိဳက္တဲ့လူေခၚခဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ဒီကေလးကို ေပးမျပန္ႏိုင္ဘူး"
ေျပာသာေျပာရတယ္။ခပ္လန္႔လန္႔ရယ္။တာခ်ီလိတ္ဆိုတာ အတိုေတြ(ပစၥတိုေသနတ္) သိပ္ေပါတာ။မေၾကနပ္ရင္ အတိုနဲ႔ထိုးသြားရင္ ကိုယ္က အရင္ေသမွာ။ဒီလိုေျပာလိုက္လို႔ က်ေနာ္ဘာမွမရဘူး။ေသႏိုင္တယ္။အေၾကာင္းမေတာ္လို႔ ေဆးရံုမွာကုသရင္းကေလးေသဆံုးခဲ့ရင္ ဖြဘုတ္မွာ အဖြခံရႏိုင္တယ္။
အဖြခံရေတာ့ ဘာအေရးလဲ။မေသသင့္တဲ့ ကေလး မေသေရး တို႔အေရးလို႔ပဲ ခံယူတယ္။
သူအဖိုး က်ေနာ့္ကို အရံႈးေပးၿပီး မေက်မနပ္ ျပန္သြားတယ္။
သားအဖႏွစ္ေယာက္ေတာ့ က်န္ခဲ့တယ္။
ေစတနာမွန္လို႔ ဘုရားမတယ္ထင္ပါရဲ႕ ေနာက္ဆယ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ကေလးက အဖ်ားက်ၿပီး စၿပီးသက္သာလာတယ္။ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ပံုထဲကအတိုင္း အေကာင္းပကတိ ျဖစ္သြားတယ္။ပိန္ပိန္လွီလွီနဲ႔ အားေတာ့ျဖည့္ရဦးမွာေပါ့ဗ်ာ။က်ေနာ္တို႔ သူတို႔ဆီက ဘာရလိုက္သလဲ...
"ပီတိ"ပါပဲဗ်ာ။
(ေဆးရံုေပၚမွာ တစ္လေလာက္ ေနသြားတယ္)။

ေဒါက္တာေက်ာ္စြာျမင့္
ကေလးအထူးကု

Ko Kyaw Swar