တပိုင္တႏိုင္ဆိုင္ေလးေတြ မေပ်ာက္ဖို႕ရာ

ထားလဲေက်းရြာ ကားလမ္းမႀကီးေဘးမွာ တဲကေလးန႔ဲေရာင္းေနတဲ့  ရိုးရာေခါင္ရည္ဆုိင္ေလးေတြမွာ အမ်ိဳးသမီးေလးေတြပဲ ေရာင္းေနတာကိုေတြ႔ရပါတယ္။

တခ်ိဳ႕အမ်ိဳးသမီးငယ္မ်ားက ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေရာက္လို႔ အပိုဝင္ေငြေလးေတြ ရရွိေအာင္ဆိုၿပီးမွ ေစ်းလာေရာင္းတဲ့သူေတြရွိသလို၊ ငယ္ငယ္ေလးတည္းက ေက်ာင္းထြက္ၿပီး ေစ်းေရာင္းေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးေတြ ရွိပါတယ္။

ထားလဲေခါင္ရည္ခ်ိဳဆိုရင္ မသိသူမရွိ၊ မႀကိဳက္သူမရွိ နာမည္ႀကီးေနၿပီး ဖရူဆိုၿမိဳ႕နယ္ ထားလဲရြာ ကားလမ္းမႀကီးေဘးမွာ ရွိေနတဲ့ ေခါင္ရည္ဆိုင္တိုင္းမွာ ရရိွႏိုင္ပါတယ္။

 ထားလဲေခါင္ရည္ခ်ိဳကို ေရာင္းခ်ေနၾကတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးေတြရဲ႕ တဲအိမ္ဆိုင္ေလးေတြထဲကုိ ဝင္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ေခါင္ရည္၊ အခ်ိဳရည္၊ ၾကက္ဥျပဳတ္၊ ေရသန္႔ ၊ ေျမပဲျပဳတ္ စတာေတြပဲ ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ဆိုင္ေလးေတြမွာ မုန္႔ထုတ္ေလးေတြပါ တင္ေရာင္းထားၾကပါတယ္။

ထားလဲရြာရဲ႕ ကားလမ္းမႀကီးႏွေဘးမွာ တပိုင္တႏိုင္ခ်က္ျပဳတ္ေရာင္းခ်တဲ့ ေခါင္ဆိုင္ေလးေတြ တႏွစ္တျခားတိုးလာတာေတြ႔ရတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ မိသားစု ဝင္ေငြတိုးဖို႕ တဖက္တလမ္း အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းတခု ျဖစ္လာတာေတြ႕ေနရပါတယ္။

ဆိုင္တြင္တင္ေရာင္းထားသည့္ ေခါင္ရည္ဗူးမ်ား

အဲဒီဆိုင္ေတြထဲမွာ ေခါင္ရည္နဲ႔ တြဲဖက္ျမည္းစားသင့္တဲ့ ကယားရိုးရာ ၾကက္သားထုပ္၊ ၀က္သားထုပ္၊ ၀က္အူေခ်ာင္း၊ အမဲလံုး၊ ၀က္သားလံုး ၊ ၾကက္သားေၾကာ္ ရိုးရာဟင္းထုပ္ စတာေတြ မေတြ႔ရွိရပါဘူး။

အေၾကာင္းကေတာ့ အသားငါးေတြ ေစ်းတက္လို႔ မေရာင္းႏိုင္ေတာ့တာျဖစ္တယ္လို႕ ထားလဲကားလမ္းမေဘး တဲေလးထဲမွာ ေခါင္ရည္ေရာင္းေနတဲ့ အေဒၚ ေဒၚကေလာမာက ေျပာပါတယ္။

ခရီးသြားေတြ လာေရာက္စားေသာက္တဲ့အခ်ိန္မွာဆိုရင္ ရိုးရာအစားအေသာက္ေတြ စားခ်င္ေနေပမယ့္ ရွာမရပါဘူး။ အရင္တုန္းက ေဒၚကေလာမာဟာ ကယားဝက္အူေခ်ာင္း၊ အမဲေျခာက္ေၾကာ္ စတာေတြ လုပ္ေရာင္းေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဝက္သား၊ အမဲသားေစ်းေတြမွာ ျမွင့္တက္လာတဲ့အတြက္ေၾကာင့့္ ေဒၚကေလာမာတို႔ခမ်ာ တင္မေရာင္းႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ရွိေနတဲ့ ေျမပဲျပဳပ္၊ ေခါင္ရည္ ၊ အခ်ိဳရည္ စတာေတြပဲ ေရာင္းေနရပါေတာ့တယ္။

ဟင္းသီးဟင္းရြက္တို႔စိုက္ၿပီး ေရာင္းခ်ဖို႔ဆိုရင္လည္း အခုခ်ိန္မွာဆိုရင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ စိုက္စားစရာမလိုေတာ့ပဲ ရပ္ကြက္ ေက်းရြာ လမ္းႀကိဳ လမ္းၾကားထိေအာင္ လွည့္ပတ္ေရာင္းေနတဲ့ ဟင္းသည္ေတြ အဆင္သင့္ရွိေနပါတယ္။

ေခါင္ရည္ေရာင္းေနတဲ့အေဒၚႏွင့္ေတြ႕ခဲ့ရစဥ္။ပုံ-မူအက္စတာ

ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ရြာနဲ႔ကိုယ္ စိုက္ေရာင္းမယ္ဆိုရင္လည္း သူတို႔ဟင္းသည္လို အသီးအရြက္မလွပတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဝယ္သူမရွိျဖစ္ေနဦးမယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္တိုင္စိုက္ေတာ့လည္း သဘာဝအသီးအရြက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေစ်းတင္ခ်င္ေနရင္ အညာကေနလာတဲ့ မုန္ညွင္းတစ္စည္း ၁၀၀ ကိုပဲ အားေပးမိၾကမွာပါ။

ဒါေၾကာင့္ က်မတို႔ေဒသမွာ ကိုယ္တိုင္စိုက္၊ ကိုယ္တိုင္လုပ္တဲ့ အစားအစာေတြ ရွားပါးလာၿပီး ျပည္မကေနလာတဲ့ အဆင္သင့္ေစ်းေပါတဲ့ စားစရာေတြကိုပဲ ဝယ္စားၾကပါတယ္။

တကယ္တမ္း က်မတို႔ ကိုယ္တိုင္ေဖာ္ေဆာင္တဲ့ အစားအစာေတြကိုက ေစ်းႀကီးေနပါတယ္။ ျပည္မေနလာတဲ့ အသီးအရြက္ေတြက စားခ်င္စရာျဖစ္ၿပီး ေစ်းခ်ိဳပါတယ္။

က်မတို႔ ျပည္နယ္မွာရွိတဲ့ ေက်းလက္ေတာရြာေတြမွာ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးဆိုတာ မရွိသေလာက္ရွိေနၿပီး ျပည္မတို႔ကိုပဲ အားကိုးအားထားျပဳၾကတာ ပိုမ်ားပါတယ္။

အစိုးရကေနလည္း ေက်းလက္ေတာရြာေတြအတြက္ သူတို႔ေဒသေလးေတြကေန ထြက္ရွိတဲ့ ေဒသအစားအစာေလးေတြကို ေစ်းကြက္တစ္ခုေလာက္ ေဖာ္ေဆာင္ေပးႏိုင္ရင္ ျပည္မကို အားကိုးရတာ ပိုေလ်ာ့လာႏိုင္ပါတယ္။

ထားလဲရြာလမ္းေဘးမွ တပိုင္တႏိုင္ဖြင့္ထားၾကသည့္ ဆိုင္ငယ္ေလးမ်ားျမင္ေတြ႕ရစဥ္။ပုံ-မူအက္စတာ

က်မတို႔ေဒသမွာေတာ့ ဝယ္စရာေတြသာရွိၿပီး ေရာင္းစရာမရွိတဲ့ အျဖစ္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူတို႔ဆီကေနဝင္လာတဲ့ မုန္ညွင္းရြက္တစ္စည္းကအစ က်မတို႔ေန႔စဥ္ဝယ္စားေနၾကပါတယ္။ က်မတို႔အိမ္ကေနေတာ့ ျပန္ေရာင္းစရာဘာမွ မေတြ႔ရဘူးျဖစ္ေနတယ္။

တပိုင္တႏိုင္ဝင္ေငြတိုးေစတဲ့ ေဒၚကေလာမာတို႕လိုဆိုင္ေတြ မေပ်ာက္သြားႏိုင္ဘူးလို႕ မေျပာႏိုင္ပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ က်မတို႕ျပည္နယ္ေဒသအတြင္းမွာ အခုလို ေစ်းဆိုင္ငယ္ေလးေတြ ၊ တျခား ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္း ေတြကို အားေပးျမင့္တင္ဖို႕ လိုအပ္လာပါတယ္။

 မူအက္စတာ
Kantarawaddy Times
http://www.kantarawaddytimes.org