အထည္ၾကီးျပတ္

 (ဘဝသင္ခန္းစာယူရန္ႏွင့္ ကရုဏာတရားပြားမ်ားေစႏိုင္ျခင္း အလို႔ငွာ ခံစားတင္ျပပါသည္။)

ဦးခင္ထြန္း နဲ႔ ေဒၚသက္ေဆြ။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္တည္း ေနသည္။ မိန္းမက အသက္ ၆၀ ေက်ာ္။ ေယာက္်ားလုပ္သူက အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ရိွျပီ။ ပန္းရံေတာ္ေခ်ာင္းေဘးမွာ ေနသည္။ ေနတဲ့အိမ္က ကုတင္တစ္လံုးစာေလာက္သာ ရိွတဲ့ အိမ္။ ေခ်ာင္းနံေဘးမွာ က်ဴးေနရတဲ့ အိမ္။

ဝန္ထမ္း အျငိမ္းစားေတြ ျဖစ္သည္။ ဘာဝန္ထမ္းေတြလဲ။ သမဝါယမ ဝန္ထမ္းေတြ။ မိန္းမျဖစ္သူက အမႈထမ္းအဆင့္။ ေယာက်္ားျဖစ္သူက အေထြေထြလုပ္သား အဆင့္။ ပင္စင္လစာက တစ္လမွ ငါးေသာင္းသာရသည္။ အရင္က သံုးေသာင္းသာ ရသည္။ ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရလက္ထပ္မွာ ပင္စင္ေတြ တိုးလို႔ ငါးေသာင္းျဖစ္သြားသည္။ ေယာက္်ားလုပ္သူမွာ ပင္စင္မရိွ။

သမဝါယမေခတ္ေကာင္းစဥ္က၊ အိမ္ေလးယာေလးရိွသည္။ ျခံကြက္အပိုေလးမွာ ပိုင္ဆိုင္ထားႏိုင္ခဲ့သည့္ အေနအထား။ သို႔ေသာ္ မရိွ၊ မရွိ၊ မရိွႏွင့္ ေရာင္းလိုက္ရ၊ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ သံုးစြဲလိုက္ရင္း ဘာမွ စီးပြားလည္း မလုပ္တတ္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ တစ္တိတိ ကုန္သြားသည္။ သားတစ္ေယာက္ ရိွသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ငါးႏွစ္ခန္႔က အသက္ (၂၀) ေက်ာ္ေလးနဲ႔ ေသသြားသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္ ေသသြား တယ္လို႔ေတာ့ အတိအက် မေျပာ။

သားေလးအေၾကာင္းေမးေတာ့ “သားေလးက တစ္သက္လံုး ဆိုးတယ္။ မိုက္တယ္။ သူ မေသခင္ေလးမွာ လိမၼာသြားတယ္။ အလုပ္လုပ္ျပီး မိဘကို ရွာေကၽြးသြား ရွာတယ္။ သူ လိမၼာျပီး တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေသသြားတယ္” တဲ့…။ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္မွာ ကူသူမဲ့ ကယ္သူမဲ့။

အရင္က ပန္းရံေတာ္ ေခ်ာင္းေဘးမွာ ေနတာ မဟုတ္။ အိမ္ငွားျပီး ေနသည္။ တစ္လ ၂ ေသာင္း၊ ၃ ေသာင္းေပးရသည္။ ထို႔ေနာက္ အိမ္ငွားခပါ မတတ္ႏိုင္ေတာ့သည့္ အဆံုး လမ္းေဘးေရာက္သြား သည္။ ဒီလိုပဲ က်ဴးအိမ္ေလးေတြလုပ္ျပီး ရတတ္သမွ် ေနရာေလးေတြမွာ ေနရသည္။ က်ဴးအိမ္ေလး ေဆာက္ေနလိုက္၊ စည္ပင္က ဖယ္ခိုင္းလိုက္။ ဖယ္လိုက္ရ၊ တစ္ေနရာ ေျပာင္းလိုက္ရႏွင့္ ေနာက္ဆံုး အခု ပန္းရံေတာ္ ေခ်ာင္းေဘးက က်ဴးအိမ္ေလးမွာေနရသည္။ အခုအိမ္ေလးလည္း စည္ပင္က ဖယ္ခိုင္းရင္ ေရြ႕ရအံုးမည္။ ဘယ္ေနရာမွာ ေရႊ႕ရမလဲ မေျပာတတ္။ ရသည့္ ေနရာေလးတြင္ ခို၍ ကပ္၍ ေနရံုအျပင္ မရိွ။ ေဩာ္ ဘဝ။

သမဝါယမ ဝန္ထမ္းဆိုေတာ့ သူ႕ေခတ္ သူ႕အခါက အေတာ္ ေတာင္သာသည္။ သူ႕ေခတ္သူ႕အခါ ဆိုတာ ဆိုရွယ္လစ္ (မဆလ) ေခတ္ကို ဆိုျခင္းျဖစ္သည္။ ဝန္ထမ္းဘဝက သည္လို အဆင္အျမဲ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေနလိမ့္မည္ဟု ထင္ခဲ့သည္။

လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုး ဝန္ထမ္းဘဝမွာ တစ္သက္လံုးေနခဲ့သည္မို႔ တျခား စီးပြားေရးလုပ္ငန္း မလုပ္တတ္။ သမဝါယမေတြ ေခတ္ပ်က္သည့္ အခ်ိန္ ေရာက္လာသည္။ သို႔ေသာ္ ကိစၥမရိွေသး။ စစ္အစိုးရလက္ထပ္တြင္ ဝန္ထမ္းဘဝျဖင့္ မွိန္းစားလို႔ ရေနေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ၾကာၾကာမခံ။ အသက္ျပည့္ေတာ့ ပင္စင္ယူရသည္။ အျခားဝန္ထမ္းေတြက သားသမီးကို ဝန္ထမ္းအျဖစ္ ဆက္ထားႏိုင္ေတာ့ အစိုးရ ရံုးဧရိယာေလးမွာ ခိုကပ္ေနလို႔ရေသးသည္။ ဦးခင္ထြန္းႏွင့္ ေဒၚသက္ေဆြတို႔အတြက္ကား အျပင္ထုတ္ခံရသည္။

သားေလးက အေဖအေမတို႔ ေကာင္းစားစဥ္အခါက၊ မိဘကို ႏႊဲ႕ဆိုး ဆိုးခဲ့ဟန္တူသည္။ မိဘကလည္း၊ အလိုလိုက္ အၾကိဳက္ေဆာင္ဟန္ရိွသည္။ စားဝတ္ေနေရးက အဆင္မေျပ။ မိဘေတြက အသက္ၾကီး လာ။ သားေလးကလည္း အရြယ္ေရာက္လာ။ သူ႕အရြယ္ကို လူငယ္ဘာဝ ဆိုးသြမ္းသည္။ မိဘမ်ား ေျပာမရ။ သားေလးကလည္း ဒီတစ္ဦးတည္း ရိွသည္ကိုး။ ထိန္းမရ။ လႊတ္ထားရသည္။ သားက အရက္ေသာက္ျပီး မိဘ အဆင္မေျပတာကို မသိ။ မိဘကလည္း စိတ္ဆင္းရဲ။ သူတို႔ လင္မယား ၾကံဳရ သည့္ ဘဝ။
ေယာက္်ားျဖစ္သူက၊ တစ္ခါတစ္ရံ မိန္းမလုပ္သူ မသိေအာင္ အရက္ေလးခိုးေသာက္သည္။ အာေလး လွ်ာေလးႏွင့္ စကားေျပာဟန္ကို သူဖုံးဖိလို႔မရ။ ဘဝဖိစီးမႈဒဏ္ကို အမူးျဖင့္ ဖုံးဖိခ်င္ဟန္တူသည္။ စိတ္ဓာတ္က်မႈကို သူ႕အတြက္ဘယ္အရာက ကူညီကယ္မႏိုင္ပါမည္နည္း။

ထမင္းေလး ခ်က္ျပီး၊ ထမင္းဆိုင္က ဟင္းကေလး ဝယ္ စားသည္။ ဟင္း တကူးတက ခ်က္ရန္အတြက္ပင္ ေငြက အဆင္မေျပ။ လကုန္ရက္နီးျပီဆို လက္ထဲ တြင္ ပိုက္ဆံ ႏွစ္ေထာင္၊ သံုးေထာင္သာ ရိွေတာ့သည္။ လမကုန္ခင္၊ တစ္ရက္ေလာက္ဆိုလွ်င္ လက္ထဲ ပိုက္ဆံ ငါးရာသာ ရိွေတာ့သည္။ မိန္းမျဖစ္သူ ေဒၚသက္ေဆြက ထိုပိုက္ဆံ ငါးရာကို မသံုးရက္။ သံုး၍လည္း မေရေခ်။ ပင္စင္လစာထုတ္ရန္ ဘဏ္သို႔ ထိုပိုက္ဆံ ငါးရာႏွင့္ ကားစီးသြားမွ ရမည္။ ပင္စင္လစာ မထုတ္ႏိုင္လွ်င္ ထမင္းစားလို႔ မရေတာ့။ လကုန္ရက္ စေန၊ တနဂၤေႏြႏွင့္ၾကံဳလွ်င္၊ တနလၤာေန႔မွ ဘဏ္ဖြင့္မည္ျဖစ္ရာ၊ ဘဏ္ဖြင့္မည့္ ရက္ကို ေမွ်ာ္ရင္း ပိုက္ဆံ ငါးရာကို က်စ္က်စ္ပါ ေအာင္ ဆုပ္ထားရသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြားေတာ့ ထိုကဲ့သို႔ ရက္မ်ဳိးႏွင့္ၾကံဳသည္။ ကၽြန္ေတာ္က စားျပီးၾကျပီလားဟု ေလာကြပ္ စကားဆိုသည္။ ေဒၚသက္ေဆြက မစားေသးဘူး… သား။ မဆာေသးလို႔၊ ခဏေနစားေတာ့မွာဟု ေျပာ သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဆက္ျပီး ဘာဟင္းခ်က္လဲ… ေမးသည္။ မခ်က္ရေသးဘူးဟု ေျဖသည္။ ဟာ…အခု ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ေတာင္ေရာက္ျပီ ဘာလို႔ မခ်က္ရေသးတာလဲလို႔ ေမးျပီး ကုတင္ေျခရင္း၊ အိမ္ေပါက္ဝမွာရိွေသာ ဒယ္အိုးအဖံုးကို ေကာက္ခါငင္ကာ လွန္ၾကည့္သည္။ ဘာမွ ခ်က္ထားတာ မေတြ႕ရ။ ထမင္းအိုးတြင္လည္း ဘာမွ မရိွ။ ဆန္ေရာရိွလားလို႔ ေမးျပီး ဒယ္အိုးေအာက္က ဆန္ထည့္ ထားသည့္ ေရအိုးကို ဖြင့္ၾကည့္သည္။ ဆန္ တစ္ေစ့မွ မရိွ။ ရင္ထဲ နင့္သြားသည္။

ဧည့္သည္ျဖစ္သူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို စားစရာ ဆန္မရိွဘူး၊ ဒီေန႔ေတာ့ အငတ္ေနတယ္လို႔ သူတို႔ ေျပာမထြက္။ မနက္စာေတာင္ စားရေသးဟန္မတူ။ မနက္ျဖန္မွ ဘဏ္ဖြင့္မွာ၊ အဲ့ဒီက်မွ ပင္စင္လစာ ထုတ္ျပီး သံုးရမွာလို႔ ေျပာသည္။ လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံ ငါးရာပဲ က်န္ေတာ့သည္။ ကားခအတြက္ သံုးရမည္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း။ အိတ္ကပ္ထဲက ပိုက္ဆံ ငါးေထာင္ ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ မယူပါဘူး သားရယ္လို႔ ေျပာသည္။ အတင္း ေပးေတာ့ ယူသည္။ မယူလို႔လည္း မျဖစ္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ဝမ္းက တစ္ၾကဳပ္ၾကဳပ္ျမည္ေနမည္ ကို ကၽြန္ေတာ္ ခံစားမိသည္။ ဝမ္းသာသည့္ မ်က္လံုးမ်ား။ လွဳိက္လွဲသည့္ ေက်းဇူးတင္စကား။ ျမဴးတူး သည့္ အျပံဳးကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕လိုက္ ရသည္။

ေဒၚသက္ေဆြ ေျပာသည့္ စကားကို ကၽြန္ေတာ္ အခုထိ ၾကားေယာင္တုန္း။

“ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ… သားရယ္၊ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ”

ကၽြန္ေတာ့္ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ ေက်းဇူးတင္စကားမ်ားကို ထည္လဲၾကားခဲ့ဖူးသည္။ ေဒၚသက္ေဆြေျပာ ေသာ ေက်းဇူးတင္စကားကို အခုခ်ိန္ထိ ျပန္ၾကား၊ ခံစားမိေနေသးသည္။ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာဆို ေသာ စကားသည္ ရိုးရိုးမဟုတ္။ သာမန္မဟုတ္။ ရင္ထဲ အသည္းထဲက လာရံုမက၊ အစာအိမ္ထဲကပါ လာသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ခံစားရသည္။

ေဩာ္ ေခတ္ကား။ မတည္ျမဲ။ ဝန္ထမ္းတို႔ဘဝ။ ေခတ္စနစ္၏ ဘဝ။ ေခတ္ေျပာင္းစနစ္ေျပာင္းမွာ မလိုက္ပါႏိုင္သူေတြ၊ လိုက္ပါႏိုင္စြမ္းမရိွသူေတြ။ ဘဝေနဝင္ခ်ိန္အတြက္ ၾကဳိတင္ျပင္ဆင္မႈမဲ့ခဲ့သူေတြ ၾကံဳရေသာ အေျခအေနကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕ေတြ႕လိုက္ရသည္။

မင္း ေသ့

(ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘဝဆည္းဆာ ဘိုးဘြားေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္းမွ ဦးခင္ထြန္း၊ ေဒၚသက္ေဆြတို႔ အပါအဝင္ အျခား ခ်ဳိ႕တဲ့ ႏြမ္းပါး အဘိုးအဘြားမ်ားကို လစဥ္ ေဆးဝါး၊ ပိုက္ဆံ၊ အစားအစာ လွဴဒါန္း လ်က္ရိွသည္။)

#ဘဝဆည္းဆာသက္ၾကီးဘိုးဘြားေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္း