က်ေနာ္နဲ႔ ကုိခင္၀မ္း

ရန္ပိုင္
ျပည္ၿမိဳ႕သား အႏုပညာရွင္ အဆုိေတာ္ ကုိခင္၀မ္း လူ႔ေလာကကုိ စြန္႔ခြာသြားတာ လာမယ့္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၃ ရက္ေန႔ ဆုိရင္ ၁၅ ႏွစ္ ျပည့္ပါၿပီ။
သူ႔ရဲ႕ သီခ်င္းေတြ ၾကားရျပန္ေတာ့ သူ႔အေၾကာင္း အေတြးထဲ၀င္လာသလုိ၊ သူ႔အေၾကာင္း ေတြးမိျပန္ေတာ့ သူနဲ႔အတူ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေနထုိင္ခဲ့ၾကတဲ့ အခ်ိန္ေတြကုိ ျပန္လည္ အမွတ္ရမိပါတယ္။
အရာရာကုိ “သုဂေတာ” လုိ႔ ရႈတတ္၊ မ်က္ေမွာက္ျပဳတတ္တဲ့ ကုိခင္၀မ္းနဲ႔ က်ေနာ္ ေတြ႔ဆုံရင္းႏွီးကာ သူငယ္ခ်င္းလုိ ေပါင္း သင္းခဲ့တဲ့ လြန္ခဲ့တ့ဲ ၂၅ ႏွစ္ေလာက္က အခ်ိန္ေတြကုိလည္း သတိရမိပါတယ္။
က်ေနာ္ ကေလး ဘ၀ကတည္းက ကုိခင္၀မ္းကုိသိတယ္လုိ႔ ေျပာရင္မမွားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကုိခင္၀မ္းထက္ သူ႔အေဖ ဦးေအာင္ခကုိ သိတယ္ဆုိရင္ ပုိၿပီး မွန္မွာပါ။
ဦးေအာင္ခက က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႕မွာ နာမည္ႀကီး၊ တခါတေလ Kawaski ဆုိင္ကယ္ အစိမ္းနဲ႔၊ တခါတေလ ဂ်ပန္ ျပည္လုပ္ အညိဳေရာင္ စက္ဘီးေလးကုိ စီးကာ အသားျဖဴျဖဴ၊ မ်က္မွန္နဲ႔ အက်ႌႌႌအျဖဴ ေဘာင္းဘီရွည္ အညိဳေရာင္ ၀တ္ၿပီး စမတ္က်က် သြားလာေနတဲ့ ဦးေအာင္ခကုိ အမ်ားက ဂ်ပန္ႀကီးလုိ႔ ေခၚေတာ့့ က်ေနာ္တုိ႔ ကေလးေတြကလည္း လြယ္လြယ္ပဲ ဂ်ပန္ႀကီးေပါ့။
က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ဟုိဘက္ရပ္ကြက္ ၿမိဳ႕လယ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္ရုပ္နားက ဦးေအာင္ခ၊ ေဒၚသိန္းတင္ရဲ႕ စက္မႈ လက္မႈ အလုပ္ရုံ ႀကီးကုိ အားလုံးက “ဂ်ပန္ႀကီး ၀ပ္ေရွာ့” လုိ႔ေခၚပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ေတြက က်ေနာ္ ကုိခင္၀မ္းကုိ ျမင္ဖူးသလားဆုိရင္ မျမင္ဖူးပါ၊ တခါကေတာ့ ကေလးဘ၀ ရုပ္ရွင္ သြားၾကည့္ရင္း ၿမိဳ႕လယ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္ရုပ္ေဘးက သဲပုံေပၚမွာ လူတေယာက္ ပက္လက္လွန္ကာ ဘယ္သူ႔ကုိမွလည္း ဂရုမစုိက္၊ ေအးေအးလူလူ၊ ဒီလူႀကီးက ဂ်ပန္ႀကီးသားက အဆုိေတာ္ခင္၀မ္းတဲ့။ အဆုိေတာ္ဆုိတာ စတိတ္စင္ေပၚမွာ ၀တ္ေကာင္းစားလွနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖေနတာသာ ေတြ႔ဖူးတဲ့ က်ေနာ့္ အဖုိ႔ ဘယ္လုိ လူႀကီးလဲလုိ႔ ထင္မိပါတယ္။
ေနာင္ ၈ ႏွစ္ေလာက္အၾကာမွာ က်ေနာ္က သူနဲ႔အတူ လမ္းေဘးက သဲပုံေပၚ၊ သစ္သားတန္းေပၚ၊ အုတ္ခုံေပၚ စတဲ့ ေနရာ ေတြမွာ ထုိင္ရင္း သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဟစ္သီဆုိရလိမ့္မယ့္လုိ႔ မထင္ခဲ့မိ။
က်ေနာ္ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္တတ္ခ်ိန္မွာေတာ့ သူနဲ႔ စတင္ေတြ႔ၿပီ။ အဲဒီတုန္းက ျပည္ၿမိဳ႕ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေက်ာက္ရုပ္ အနီးက “မင္းမင္းကဖီး” မွာ က်ေနာ္တုိ႔ထုိင္ပါတယ္။
အဲဒီဆုိင္က လူငယ္ထက္ လူႀကီးလူလတ္မ်ား အထုိင္မ်ားၿပီး ထူးျခားတာက သူ႔နယ္ပယ္နဲ႔သူ တတ္သိ နားလည္သူေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အမ်ားစုက စာဖတ္အား၊ ေလ့လာ အားေကာင္းသူမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။
ကုိခင္၀မ္းရွိတယ္၊ ကုိေခ်ာ (ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္) ရွိတယ္၊ ခ်စ္ေကာင္းအတြက္ “မစဥ္းစားခ်င္ဘူး” သီခ်င္းကုိေရး ခဲ့တဲ့ အေသေစာခဲ့သူ တရုတ္ေလး သန္းဦး (ေတးေရး – စစ္အိမ္) ရွိတယ္၊ ကဗ်ာဆရာ ခ်မ္းၿငိမ္းေအးရွိတယ္၊ ကုိေဌး လုိ႔ေခၚတဲ့ ၾသဂတ္စ္လင္းလည္း ရွိတယ္၊ တခါတေလ လိေမၼာ္သီးတလုံး ကုိေဆြ လာတတ္သလုိ ကုိခင္၀မ္းရဲ႕ Rainbow Bridg Band က ကုိေမာ္စီ၊ ကုိေအာင္ျမတ္ထြန္း၊ ကုိမုိးဇက္တုိ႔ ထုိင္တယ္၊ ဒါ့အျပင္ ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖုံး သူေဌးသားေတြ ထုိင္တယ္၊ လူမုိက္ေတြလည္း ရွိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သုခမိန္လႈိင္ ကေတာ့ အဲဒီ အခ်ိန္ ျပည္မွာ မရွိေတာ့။
ဆယ္တန္း ေအာင္ကာစ က်ေနာ္က အသက္အငယ္ဆုံး၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုခင္၀မ္းက က်ေနာ့္ကုိ အငယ္ေလးလုိ႔ ေခၚ တတ္သလုိ၊ တခါတရံေတာ့ ငပုိင္လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ သူ႔ကုိ လက္ဖက္ရည္ မတုိက္ရင္ေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ ကပ္ေစးနဲတဲ့ ရဟူဒီ ေလးလုိ႔ ေလွာင္ေျပာင္ၿပီး ေခၚတတ္ပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔က သူ႔ကုိ အစ္ကုိႀကီးဟု ေခၚေပမယ့္ အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က ကုိခင္၀မ္း သမီးအႀကီးနဲ႔မွ သက္တူရြယ္တူ။
ေနာက္ပုိင္းေတာ့ သူ႔ကုိယ္သူ ၀ိဇၨာ ေမာင္ခင္၊ ၀ိိဇၨာေမာင္ခင္လုိ႔ ရင္ဘတ္ကုိပုတ္ပုတ္ ေျပာတတ္တဲ့ ကုိခင္၀မ္းကုိ က်ေနာ္တုိ႔ တသုိက္က ၀ိဇၨာႀကီးလုိ႔ ေခၚၾကျပန္တယ္။
မနက္ ၉ နာရီေလာက္ဆုိရင္ေတာ့ ကုိခင္၀မ္း သူ႔စတုိင္အတုိင္း လက္ထဲမွာ ပုိက္ဆံကုိဆုပ္ၿပီး ေအးေအးလူလူ မင္းမင္း လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကုိ လမ္းေလွ်ာက္ ခ်ီတက္လာပါၿပီ။
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ေရာက္ရင္ေတာ့ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ ထုိင္ခ်ကာ အနီးကလူကုိ မွီလုိက္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ တခြက္၊ စီးကရက္ တလိပ္ မွာေသာက္တတ္ပါတယ္။ အလုပ္ရွိရင္ေတာ့ ၁ နာရီေလာက္ပဲ ထုိင္ၿပီး ျပန္သြားတတ္ ပါတယ္။
တခါတေလ သူ႔ဖာသာ သူတေယာက္ထဲေတြးကာ ဆုိင္နံရံကုိမွီၿပီး ၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕ ခ်စ္ဗိမၼာန္ ကြ်န္းသာစြေျမ ဆုိတဲ့ “ ၿပဳံးတဲ့ ေမ” သီခ်င္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ကုိေစာညိန္းရဲ႕ “သစၥာ၊ ခ်စ္ၿပဳံးႏွင္းဆီ” စတဲ့သီခ်င္းေတြကုိ တဖြဲ႔တႏြဲ႔ ညည္းတတ္ပါတယ္။
စိတ္လုိလက္ရရွိရင္ေတာ့ သူငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြကုိ ေျပာျပပါတယ္။ ကုိခင္၀မ္း ငယ္ငယ္က သူ႔အေမ ေဒၚသိန္းတင္ရဲ႕ ရြာကို သြားလည္တဲ့အခါ ဂ်စ္ကားကုိ ကုိယ္တုိင္ေမာင္းၿပီး ရြာစည္းရုိးကုိ ၀င္တုိက္ပုံ၊ အေဆာ့လြန္တဲ့ သူ႔ကုိ ဦးေလးျဖစ္ သူက ျမင္းစီး သင္ေပးမယ္ဆုိၿပီး ျမင္းေပၚတက္ေစကာ ေနာက္ကေန ဇီးခက္ႏွင့္ ရုိက္လုိက္လို႔ ျမင္းကလန္႔ၿပီး အိမ္ႀကိဳအိမ္ၾကား ေလွ်ာက္ေျပးပုံ၊ သူက ေၾကာက္လန္႔တၾကား အိမ္ခါးပန္းကုိ တြဲေလာင္းခုိကာ က်န္ခဲ့ပုံတုိ႔ကုိ ေျပာျပတဲ့အခါ က်ေနာ္ တုိ႔မွာ တ၀ါး၀ါး တဟားဟား ရယ္ေမာရပါတယ္။
သူ ရန္ကုန္မွာ ေနတုန္းက ပုိက္ဆံျပတ္တဲ့ အခါ ပန္းခ်ီ ေမာင္ဒီနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ျပစ္မႈမဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပမယ့္ လူသတ္မႈ ေတြမွာ လူေသအေလာင္းေတြ အျဖစ္ ဓာတ္ပုံအရုိက္ခံၿပီး ေငြရွာပုံ၊ သူေက်ာင္းသားဘ၀ ႀကဳံေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ တရုတ္- ဗမာ အေရးအခင္းမွာ တရုတ္ေတြက “ေမာ္စီတုန္း သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ ရွည္ပါေစ” လုိ႔ ေႂကြးေၾကာ္ၿပီး တုိက္၀ရန္တာက ခုန္ခ် သတ္ေသၾကပုံ၊ ကြ်န္းဆြယ္ အေရးအခင္းမွာ မီးရႈိ႕တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ တားရင္း သူ႔ကုိ ေထာက္လွမ္းေရးက ဖမ္းဖုိ႔ ႀကိဳးစားပုံ၊ သူ ဂ်ပန္ကုိ အသြား ေဟာင္ေကာင္ေလဆိပ္မွာ ေနာက္က်ေနတဲ့အတြက္ ၀န္ထမ္း ၂ ဦးက သူ႔ကုိ ပုခုံးကေန ကုိင္ကာ စက္ေလွကားေပၚ ဆြဲတင္ၿပီး ေျပးပုံ ေတြကုိ စိတ္လုိလက္ရ ေျပာျပတတ္ပါတယ္။
ဆီဦးေထာပတ္ စားရင္ အသားအေရလွေၾကာင္း၊ အိမ္အျမင့္ႀကီးနဲ႔ ေနရင္ အရပ္ရွည္ေၾကာင္း စတာေတြ ေျပာရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က “ဟင္” လုိ႔ အာေမဋိတ္သံျပဳရင္း ခႏၶာကုိယ္မွာ ညႇင္းစြဲေနၿပီး အိမ္ပုပုေလးနဲ႔ ေနေပမယ့္ အရပ္ ၆ ေပေလာက္ရွိတဲ့ ဆီစက္ပုိင္ရွင္သား ကုိေမာ္ႀကီးကုိ ဥပမာေပး က႑ေကာဇလုပ္ ျငင္းခုန္လုိက္တဲ့အခါ သူ အသာ ပါးစပ္ပိတ္ သြားတတ္ပါတယ္။
တခါတေလလည္း သူဟာ ဆာမူရုိင္းေသြး ပါေၾကာင္းေျပာတတ္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္း ကာရာေတးသမား တေယာက္နဲ႔လည္း နပန္းလုံးတတ္ပါ ေသးတယ္။
တရက္မွာ သူနဲ႔ က်ေနာ္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနတုန္း ပန္းခ်ီဆရာကုိ၀င္းႏုိင္နဲ႔ သူ႔မိန္းမ မသန္းစိန္တုိ႔ ၀င္လာပါတယ္၊ မသန္းစိန္က “အစ္ကုိႀကီးေရ အကုိႀကီးလူ ညကမအိပ္ဘူး၊ တစ္ညလုံး ေဆးေတြတုိက္ ေနရတယ္” လုိ႔ သူ၀သီအတုိင္း တရစပ္ ေျပာပါတယ္။ ကုိခင္၀မ္းက ခပ္ေအးေအးပဲ “ဒါဆုိ မုန္လာဥနီေလးကုိ ေကြ်းေကြ်းေပး ေပ်ာက္တယ္” လု႔ိေျပာေတာ့ မသန္းစိန္လည္း အားရ၀မ္းသာနဲ႔ “ေက်းဇူးတင္တယ္ အစ္ကုိႀကီး” လုိ႔ ဆုိၿပီး ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။
မသန္းစိန္ ထြက္သြားေတာ့ က်ေနာ္က “အစ္ကုိႀကီး၊ အစ္ကုိႀကီးေပးတဲ့ ေဆးနည္း ဟုတ္လား” လုိ႔ ေမးေတာ့ ကုိခင္၀မ္းက “ငါမသိဘူး၊ အခု ငါ့စိတ္ထဲမွာ မုန္လာဥနီ စားခ်င္ေနတာနဲ႔ ေျပာလုိက္တာ” လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ကိုခင္၀မ္းဆုိတာ အဲဒီလုိလူမ်ဳိးပါ။
ကုိခင္၀မ္းဟာ ဘာသာေဗဒေတြရဲ႕ ေသာ့ခ်က္ကုိ သိသူပါ။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ေႏြဦး မဂၢဇင္းမွာပါတဲ့ “မဟာသံခ ဂႏၶာရီ” ပါဠိ ကဗ်ာဟာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္က စီးကရက္ဘူးခြံေပၚမွာ ကိုခင္၀မ္း လက္တန္း ေရးၿပီး ေပးခဲ့တာပါ။ ဒီကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခ်ီးက်ဴးရင္ “ဒါေတာင္ ဦးေသာ္ဇင္ ဘာသာျပန္တာ နည္းနည္း လုိသြားတယ္” ဆုိၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ အေပၚ အသားယူ ေျပာတတ္ပါတယ္။
သူနဲ႔က်ေနာ္ ခင္မင္ခဲ့ရတဲ့ ကာလမွာ စုိင္းခမ္းလိတ္ ေရးတဲ့ “စိတ္ညႇိဳ႕ရွင္” သီခ်င္းနဲ႔ စုိးစုိးလြင္ရဲ႕ “ကုိယ္ခ်စ္” ဆုိတဲ့သီခ်င္း ၂ ပုဒ္ကုိ သေဘာက်တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ စိတ္ညိႇဳ႕ရွင္ သီခ်င္းထဲက “မင္းစိတ္ကုိမင္း ထိန္းပါအုံး၊ ေရွာင္ပါဦး၊ ေဆာင္ပါဦး ဂုဏ္ေတာ္ ပုတီး စိတ္လုိက္ပါဦး” ဆုိတဲ့ စာပုိဒ္ေလးကုိ ကိုခင္ဝမ္း အရမ္းသေဘာ က်တတ္ သလုိ၊ “ရုိးရုိးသားသား ခ်စ္ခဲ့တယ္၊ အေသြးအသားေလးေတြ တံတားခင္းမယ္” တဲ့ ဆရာလုိ႔ ဆုိရင္း စုိးလြင္လြင္ရဲ႕ သီခ်င္းစာသားေလးကုိ မၾကာခဏရြတ္ၿပီး တအံ့တၾသ ေျပာတတ္ပါတယ္။ သူဘာေၾကာင့္ ႀကိဳက္မွန္းေတာ့ က်ေနာ္မသိပါ။
ကုိခင္၀မ္းရဲ႕အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းက ကုိေက်ာ္ဦးပါ။ ကုိေက်ာ္ဦး ဆုိးသမွ်၊ ရစ္သမွ် သီးခံပါတယ္။ ကုိေက်ာ္ဦး ၿမိဳ႕ပတ္ၿပီး ေအာ္ေနရင္လည္း သူ ေဘးနားက အၿပဳံးမပ်က္ပါ။ ကုိေက်ာ္ဦးဆုိတာ “မုိးေတြရြာေစြ” သီခ်င္းကုိ မူရင္း သီဆုိခဲ့တဲ့ အဆုိေတာ္ မုိးမုိးရဲ႕ အကုိျဖစ္ပါတယ္။
ကုိေက်ာ္ဦး ရုံးမသြားဘဲ သူတုိ႔ ၂ ေယာက္ ေသာက္ၾကတဲ့ေန႔ဆုိရင္ေတာ့ ေနာက္တေန႔မွာ “ေက်ာ္ဦးကေတာ့ ဆရာ၊ ေက်ာ္ဦး ကေတာ့ ဆရာ” လုိ႔ ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးနဲ႔ ကုိေက်ာ္ဦး လုပ္သမွ်ကုိ ကုိခင္၀မ္းက တအံ့တၾသ ျပန္လည္ ေဖာက္သည္ ခ်တတ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကုိခင္၀မ္းက ဂ်ပန္ပီသသူပါ။ သူအလုပ္လုပ္ၿပီဆုိရင္ အလုပ္ထဲမွာပဲ အာရုံ စူးစုိက္တတ္ပါတယ္။ တခါတေလ ၂ ရက္ ၃ ရက္ အျပင္မထြက္ေတာ့ပါဘူး။ သြားေခၚရင္လည္း အျပင္မထြက္ပါ။ အိမ္ထဲမွာ ဂစ္တာ တလုံးနဲ႔ သီခ်င္း ေရးေနတတ္ပါတယ္။
အလုပ္ၿပီးရင္ေတာ့ တေလာကလုံးကုိ ေက်နပ္ႏွစ္သက္တဲ့ ပုံမ်ဳိးနဲ႔ ေလေလးခြ်န္ကာ ထြက္လာပါေတာ့တယ္။ ၿပီးရင္ မင္းတုိ႔က ငါ့ဆီေတာင္ မလာဘူးလုိ႔ စကားနာ ထုိးတတ္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က “လုိတရ အၾကည့့္နဲ႔ မင္းေလွ်ာက္ခဲ့လမ္း” စီးရီးအတြက္ သီခ်င္းေရးေနခ်ိန္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီစီးရီးေတြက သူ႔ အတြက္ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ယူရပါတယ္။ တခါတခါ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း ေနလင္းနဲ႔ “ေမရွင္ရဲ႕ ေက်းေစတမန္” သီခ်င္း အေၾကာင္း ေျပာတတ္သလုိ၊ က်ေနာ့္ဆီက ဇိနထၱပကာသနီ က်မ္းကုိလည္း ငွားဖတ္တတ္ပါတယ္။ ျမားေတြ အေၾကာင္း သိခ်င္လို႔ စာၾကည့္တုိက္မွာ သြားရွာတတ္တဲ့ ကုိခင္၀မ္း၊ အခုလုိ အရာရာ ရွာေဖြႏုိင္တဲ့ Google ေခတ္မွာသာ သူရွိခဲ့ရင္ အတုိင္းထက္ အလြန္ေပါ့။
မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္ ေႏြဦးမွာ ကုိခင္၀မ္း၊ ကုိေက်ာ္ဦးနဲ႔ ကုိေပါက္ (ကြယ္လြန္) တုိ႔ ငပလီသြားၾကပါတယ္။ ျပန္လာေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာနဲ႔ ရင္ဘတ္မွာ ေရကူးရင္း ေက်ာက္ေဆာင္ႏွင့္တုိက္မိလုိ႔ရတဲ့ အစင္းအျခစ္ရာ ေတြနဲ႔ပါ၊ ဒါေပမယ့္သူ႔ အတြက္ “ေသာင္ကမ္းေျခ” ဆုိတဲ့ လွပတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ပါလာတယ္။
သူနဲ႔ ပန္းခ်ီေမာင္ဒီတုိ႔ ပုပၸားကုိ အသြား လမ္းတေလွ်ာက္ နီရဲေအာင္ပြင့္ေနတဲ ကသစ္ပြင့္ေတြေတြ႔ၿပီး “အေ၀းေျပး” သီခ်င္း ျဖစ္လာသလုိ၊ ျပည္ေတာင္တန္းေပၚက ေတာရေက်ာင္းေလးက သူငယ္ခ်င္းေနလင္းရဲ႕ အလႉကုိသြားရင္း ေႏြဦးေပါက္ ျမင္ကြင္းကုိ ျမင္ရတဲ့အခါ “လြမ္းေစတီဦး” ကုိ ေရးခဲ့ပါတယ္။
ကုိခင္၀မ္းက ကေလးခ်စ္တတ္သူပါ၊ ဆိုင္က ၆ ႏွစ္၊ ၇ ႏွစ္ေလာက္ရွိတဲ့ ဆန္းဦးတုိ႔၊ မင္းေမာ္တုိ႔ ေတြ႕ရင္ “သားေတာ္ေရ၊ သားေတာ္” လုိ႔ ေခၚၿပီး စတတ္ပါတယ္။ ကေလးေတြက သူ႔ရဲ႕ ေက်ာကုန္းကုိ အုန္းကနဲထုကာ တုန္႔ျပန္လုိက္မွပဲ သူ စိတ္ေက်နပ္သြား ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က ကုိခင္၀မ္းဟာ ေကာင္းတာလုပ္ရင္၊ ေကာင္းတာျဖစ္မယ္ဆုိတဲ့ သေဘာကုိ ယုံၾကည္သက္၀င္ တဲ့အတြက္ အရာရာကုိ အေကာင္းသာေတြး၊ အေကာင္းသာျမင္၊ အေကာင္းသာေျပာၿပီး အာရုံ ရွင္းရွင္းေနကာ ေထြလီကာလီ မေတြး၊ အာရုံ အေနာက္မခံပါ။
က်ေနာ္က မေကာင္းတာ အပ်က္သေဘာေျပာရင္ေတာင္ “မင္းကလည္းကြာ၊ သူလည္း ေကာင္းပါတယ္” လုိ႔ ေျပာတတ္ပါတယ္။ ပထမ ဒီလူႀကီး ငါ့မ်ား ၾကပ္ေနသလားလုိ႔ က်ေနာ္က ထင္ေနေပမယ့္၊ သူက အတည္ေျပာ ေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရာရာကုိ သုဂေတာလုိ႔ ရႈတတ္တဲ့ သူ႔ကုိ ကုိေခ်ာႏြယ္က ဆိပ္ကမ္းကဗ်ာ ထဲမွာ သုဂေတာ သေဘၤာ ဆုိက္လာၿပီလုိ႔ ဆုိ ထားပါတယ္။
အရာရာ အေကာင္းကုိသာရႈတဲ့ ကုိခင္၀မ္းဟာ ေနာက္ပုိင္း သူေရးတဲ့ သီခ်င္းေတြမွာ ဂုိဏ္းသင့္၊ ေဒါသသင့္မယ့္ စကားလုံး စာသားေတြကုိ ေရွာင္ပါတယ္။ ဆင္းရဲတာ၊ စိတ္ညစ္တာ၊ ရႈံးနိမ့္တာ၊ ရူးတာ၊ ဘ၀ပ်က္တာ၊ ကြဲကာ၊ ခြဲခြာ စတဲ့ စာသားေတြကုိ မထည့္သလုိ၊ ဆုိလည္း မဆုိေတာ့ပါ။
တခါက ကုိေန၀င္းနဲ႔ ေစာဂ်က္ဆင္ေရးတဲ့ “မငုိမိတယ္” သီခ်င္းကုိ က်ေနာ္က သူ႔ေရွ႕ ဘာရယ္မဟုတ္ ညည္းမိေတာ့ “ေဟ့ေကာင္ ငပုိင္ မင္း အဲဒီသီခ်င္းကုိ မဆုိနဲ႔ကြ၊ ဒီသီခ်င္းက နိမိတ္မေကာင္းဘူး” လုိ႔ တားပါတယ္။ ဒီသီခ်င္းေၾကာင့္ ကုိေန၀င္း ရည္းစားနဲ႔ ကြဲရသလုိ၊ သူလည္း အဲဒီလုိျဖစ္ေၾကာင္း၊ မင္းလည္း အဲဒီလုိျဖစ္မွာပဲ လုိ႔ ဆုိတာေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း သီခ်င္း ဆုိေနတာကုိ ရပ္လုိက္ရ ဖူးပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔က အစ္မလုိ႔ ေခၚတဲ့ ကုိခင္၀မ္း ဇနီး ေဒၚခင္ေလးျမင့္နဲ႔ သမီးေတြ ခရီးထြက္သြားရင္ေတာ့ ကုိခင္၀မ္း အိမ္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ အတြက္ ၀ုိင္းေကာင္းတ၀ုိင္း ျဖစ္ၿပီလုိ႔ ဆုိရမွာပါ။ ကုိခင္၀မ္းနဲ႔ ကုိသန္းဦး (စစ္အိမ္) ရဲ႕အဆုိ၊ အတီးအျပင္ ကုိသန္းဦးရဲ႕ လက္ရာ ၀က္ပုန္းရည္ ခ်က္ေရာ ပါပါတယ္။
ကုိသန္းဦးက သူ ၀က္ပုန္းရည္ကုိ ဘယ္လုိ အခ်က္ေကာင္းေၾကာင္း ေျပာရင္ ကုိခင္၀မ္းကလည္း အားက်မခံ သူသိတဲ့ အစားအေသာက္ေတြ အေၾကာင္းကုိ ေျပာၿပီး ထမင္းစားၿပီးရင္ ဘရန္ဒီနဲ႔ ဘယ္လုိပိတ္ရေၾကာင္း ေျပာပါေတာ့တယ္။
တခါေတာ့ ကုိခင္၀မ္း စပ်စ္သီးေတြကုိ ၀ယ္ၿပီး ၀ုိင္ေဖာက္ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ေဂၚဖီ၀ုိင္၊ မန္းက်ည္း ၀ုိင္ဆုိၿပီး အဆန္း ထြင္လာပါေတာ့တယ္။ သူေဖာက္တဲ့ မန္က်ည္း၀ုိင္ကုိ ေသာက္မိတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္း ေအးၾကဴခမ်ာ တေနကုန္ ၀မ္းသြားၿပီး ခ်မ္းလြန္းလုိ႔ ေႏြေခါင္ေခါင္ အိပ္ရာထဲမွာ ေစာင္ၿခဳံကာ တဂတ္ဂတ္တုန္ ေနပါေတာ့တယ္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးအခင္းအၿပီး ေခတ္ကာလ အေျပာင္းအလဲမွာေတာ့ ကုိခင္၀မ္းလည္း သူသေဘာက်တဲ့ စာေရးဆရာ ေသာ္တာေဆြလုိ ဆန္ကုန္သယ္ ျဖစ္သြားပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အႏုပညာသမားနဲ႔ ဒီလုိကိစၥ ေတြဟာ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ဘီးလုိပဲ ဘယ္လုိမွ မအပ္စပ္ေလေတာ့ “က်ေနာ္ ဆန္ကုန္သည္ျဖစ္စဥ္က” ဆုိသလုိ တဒဂၤပဲ ခံလုိက္ပါတယ္။
၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ကုိခင္၀မ္းရဲ႕ “အေမွာင္ကုိ ထြန္းညိႇမယ့္မီးအိမ္” စီးရီး ထြက္ၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာ ကုိခင္၀မ္းအပါ အ၀င္ က်ေနာ္တုိ႔ အဖြဲ႔ဟာ ျပည္ၿမိဳ႕ ပန္းထိမ္တန္း လမ္းက သူငယ္ခ်င္း ကုိကုိေမာင္ရဲ႕အိမ္ႀကီးမွာ အေမရိကန္ စာေရးစာရာႀကီး ဂြ်န္စတိန္း ဘတ္ရဲ႕ Tottilla Flat ၀တၱဳထဲက ပီဆာႏုိးေတြရဲ႕ အေနအထုိင္မ်ဳိးနဲ႔ စုၿပီးေနခဲ့ ၾကပါတယ္။
အဲဒီကာလက အရမ္းေပ်ာ္ဖုိ႔ ေကာင္းပါတယ္။ တခါတေလ ပန္းခ်ီ မုတ္သုန္လည္း အဲဒီအိမ္ႀကီးမွာ လာေနတတ္ သလုိ၊ ကုိေခ်ာ ႏြယ္ရယ္၊ ကုိခင္၀မ္းရယ္၊ “ေမဃဒူတ” လုိ႔ ကုိခင္၀မ္း ကုိယ္တုိင္ အမည္ေပးထားတဲ့ ဂစ္တာ၀ုိင္း ေလးရယ္က က်ေနာ္တုိ႔ အဖုိ႔ ၿပီးျပည့္စုံေစပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔ ကုိရဲလြင္၊ ကုိေန၀င္းတုိ႔ရဲ႕ မဇၩိမလႈိင္း (Medium Wave) အဖြဲ႔ကို ဖိတ္ၿပီး စတိတ္ရႈိး တပြဲကုိ ႀကံဖန္ၿပီး သြင္းလုိက္ပါေသးတယ္။
ရုပ္ရွင္ထဲကလုိ ဆုိရင္ေတာ့ ၃ ႏွစ္ခန္႔အၾကာလုိ႔ စာတမ္းထုိးရမယ့္ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္မွာ ျပည္ၿမိဳ႕ ပန္းထိမ္တန္းလမ္းက ပီဆာႏုိးေတြလည္း Tottila Flat ၀တၱဳထဲကလုိ သူ႔အလုိလုိပဲ အၿပီးတုိင္ လမ္းခြဲသြားခဲ့ၾက ပါတယ္။
ကုိခင္၀မ္းလည္း အႏုပညာအလုပ္ကုိ ျပန္လည္ေဇာက္ခ် လုပ္ႏုိင္ဖုိ႔ ရန္ကုန္ ေျမနီကုန္း ဗုိလ္မုိးလမ္းကုိ ေျပာင္းေရႊ႕သြားသလုိ၊ ၾသဂတ္စ္လင္း၊ ငညိဳလုိ႔ေခၚတဲ့ ေနာင္ ကုိခင္၀မ္း သားမက္ျဖစ္လာမယ့္ ညိဳထြန္းေအး စတဲ့သူေတြလည္း ျပည္ကုိ စြန္႔ခြာသြားပါ ေတာ့တယ္။
၁၉၉၇ ခုႏွစ္ ကုိခင္၀မ္း တကုိယ္ေတာ္ ပန္းခ်ီျပပြဲလုပ္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္မွာေတာ့ အမွတ္မထင္ ၄၅ လမ္းက သူ႔အခန္းမွာ က်ေနာ္ရယ္၊ ငညိဳရယ္၊ သူရယ္ တႀကိမ္ ဆုံလုိက္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ သူ ကြယ္လြန္တဲ့အထိ မေတြ႔ျဖစ္ေတာ့ ပါဘူး။
ကုိခင္၀မ္းဟာ အႏုပညာမာန အျပည့္ရွိသူပါ၊ အရက္တခြက္နဲ႔ အႏုပညာကုိ ဘယ္ေတာ့မွမလဲပါ။ သူ႔ဖာသာ သူ စိတ္ပါ လုိ႔သာ ဂစ္တာတီးရင္ တီးပါလိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔၊ က်ေနာ္တုိ႔ တုိက္တဲ့ အရက္တခြက္ေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္တာ ေသခ်ာပါတယ္။
စစ္အစုိးရ မုိးေကာင္းေနစဥ္ ကာလမွာ တုိင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္တခုက သူအပါအ၀င္ တျခား နာမည္ႀကီး အဆုိေတာ္ေတြကုိ ဖိတ္ၿပီး စတိတ္ရႈိး ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ညစာစားပြဲမွာ အဆုိေတာ္ေတြကုိ စစ္တပ္အရာရွိေတြက ခြဲျခား ဆက္ဆံ ေကြ်းေမြးတဲ့အတြက္ ကုိခင္၀မ္းက မခံမရပ္ႏုိင္ျဖစ္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ ေျပာဆုိတာေၾကာင့္ တုိင္းမႉးအမိန္႔နဲ႔ ခ်က္ျခင္းေလယာဥ္နဲ႔ ျပန္ပုိ႔ခံရသူပါ။
အႏုပညာ မာနရွိတယ္ ဆုိေပမယ့္ ဟိတ္ဟန္ႀကီးႀကီး၊ ဘ၀င္ျမင့္ျမင့္ ေနတတ္သူမဟုတ္ပါ။ သာမန္လူတေယာက္ ထက္ေတာင္ ပုိၿပီး လြတ္လပ္စြာ ေနထုိင္သြားခဲ့ပါတယ္။
ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ညီညြတ္ကေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ခင္၀မ္းဟာ အႏုပညာသမားေတြရဲ႕ နိဂုံးကမၼတ္ကုိသိထား သူလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒါတင္မကဘူး ကုိခင္၀မ္းဟာ ဘ၀မွာ ေနနည္းထုိင္နည္းကုိလည္း သိထားသူ တေယာက္လုိ႔ ထပ္မံ ျဖည့္စြက္ ခ်င္ပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ကုိခင္၀မ္း (၀ိဇၨာႀကီး) တေယာက္ လမ္းရဲ႕သယ္ေဆာင္ရာ ဟုိအေ၀းကုိ ထြက္သြား တာ အခုဆုိရင္ ၁၅ ႏွစ္တုိင္ခဲ့ပါၿပီ။
http://burma.irrawaddy.org/entertainment/2015/01/31/70608.html