ပိုးေကာင္ႏွစ္ေကာင္ရဲ႕ပံုျပင္

ဒီလိုထူးဆန္းတဲ့ ပိုးေကာင္တစ္မ်ဳိးရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီပိုးေကာင္ကို **FuBan(蝜蝂)လို႔ေခၚတယ္။ FuBanဟာ တြားသြားခ်ိန္မွာ ေတြ႔သမွ်အရာအားလံုး သူ႔ေက်ာေပၚပစ္တင္ရတာကို ႏွစ္သက္တဲ့ပိုးေကာင္ျဖစ္တယ္။ စားလို႔ရမွန္းမသိ၊ စားလို႔ေကာင္းမွန္းမသိ လမ္းေပၚေတြ႔သမွ်အရာေတြ သူ႔ေက်ာေပၚေကာက္တင္တတ္လို႔ Fubanဟာ ပစၥည္းေတြပိၿပီး ေရွ႕ဆက္ဖို႔ ေျခလွမ္းေတြ ခက္ခဲေႏွးေကြးခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ Fubanဟာ ေခါင္းေထာင္ၿပီး ေလးလံတဲ့ပစၥည္းေတြနဲ႔ ေမာေမာပန္းပန္း မရပ္မနား ေရွ႕ဆက္တြားေနတတ္တယ္။

Fubanဟာ ေလာဘႀကီးတဲ့ပိုးေကာင္ျဖစ္တယ္။ Fubanရဲ႕ေနာက္ေက်ာဟာ ေခ်ာမြတ္မေနေအာင္ ဖန္ဆင္းထားတာေၾကာင့္ သူေကာက္တင္သမွ်အရာေတြက သူ႔ေက်ာေပၚကေန ေလွ်ာမက်ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာ ေက်ာေပၚက မ်ားမ်ားလာတဲ့ပစၥည္းေတြေၾကာင့္ Fubanဟာ ေရွ႕ဆက္မတြားႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။

ဒီလိုအျဖစ္ကိုေတြ႔ျမင္ၾကတဲ့ စိတ္ေကာင္းရွိသူေတြက Fuban တြားသြားႏိုင္ေအာင္ သူ႔ကိုယ္ေပၚပိေနတဲ့ အရာေတြကို ဖယ္ရွားေပးတတ္ၾကတယ္။ Fubanက သူ႔ကိုယ္ေပၚကအရာေတြကို ဖယ္ရွားေပးသူကို ေက်းဇူးမတင္တဲ့အျပင္ ဖယ္ရွားလိုက္တဲ့အရာေတြကို မရမက သူ႔ေက်ာေပၚျပန္ေကာက္တင္တတ္တယ္။

Fubanမွာ အျမင့္ကိုတြားတက္တတ္တဲ့ အႀကိဳက္တစ္မ်ဳိးရွိေသးတယ္။ ေက်ာေပၚက ေလးတဲ့အရာေတြနဲ႔ အျမင့္ကိုတြားတက္တဲ့ Fubanရဲ႕ေနာက္ဆံုးအျဖစ္ကို စိတ္ေတြးနဲ႔ ခန္႔မွန္းၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ အျမင့္ကိုေရာက္ေလ ေလးလံတဲ့အရာေတြေၾကာင့္ ေမာပန္းေလနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ အျမင့္ေပၚကျပဳတ္က်ၿပီး Fubanေတြ ေသဆံုးရေလ့ရွိတယ္။

Fubanေတြဟာ သူတို႔လိုခ်င္ေတာင့္တတဲ့အရာကို ပိုင္ဆိုင္သြားခဲ့ပါသလား၊
ပိုင္ဆိုင္သြားပါတယ္... ဒီလို"ပိုင္ဆိုင္ျခင္း"က သူတို႔ရဲ႕ အသက္တစ္ေခ်ာင္းကိုပါ အဆစ္ေပးဆပ္လိုက္ရပါတယ္။

**ဒါဟာ တရုတ္ရာဇဝင္ပံုျပင္ထဲက Fubanလို႔တ႐ုတ္ေတြေခၚတဲ့ပိုးေကာင္ရဲ႕ပံုျပင္ေလးပါ။ ဒီပိုးေကာင္နဲ႔ ေလာဘရမၸက္ႀကီးသူ၊ လာဘ္စားတာကို ဝါသနာထံုသူ၊ ေသသည့္တိုင္ ဥစၥာပစၥည္းနဲ႔ေသရသူေတြကို ခိုင္းႏႈိင္းသေရာ္ၾကပါတယ္။

အေမရိကန္မွာလည္း "Fuban" နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ရွိခဲ့တယ္။

အေမရိကန္ေတာင္ပိုင္းမွာ Oklahomaဆိုတဲ့ျပည္နယ္ရွိတယ္။ အဲဒီျပည္နယ္ဟာ ေျမျပင္က်ယ္ျပန္႔ၿပီး ရာသီဥတုမွ်တတယ္။ ဝါဂြမ္းေတြစိုက္ပ်ဳိးဖို႔ သင့္ေတာ္တဲ့ေနရာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဒသခံေတြက အမွ်င္ရွည္ဝါဂြမ္းေတြကို စိုက္ပ်ဳိးၿပီး ႀကီးပြားခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာပါဘူး။ ဝါဂြမ္းေတြ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ စိုက္ပ်ဳိးလာသလို ဝါဂြမ္းကိုဖ်က္ဆီးတဲ့ boll weevilေခၚပိုးေတြလည္း မ်ားလာခဲ့တယ္။

boll weevilပိုးေတြဟာ ကိုယ္ရွည္၆mmရွိၿပီး ေႏြဦးေပါက္မွာ ဥဥၾကတယ္။ ဥဥၿပီး ၅ရက္မွာ ဥက အေကာင္ငယ္ေပါက္တယ္။ အေကာင္ငယ္ေတြဟာ (၃)ပတ္အတြင္းႀကီးထြားၾကၿပီးမ်ဳိးပြားႏိုင္ၾကတယ္။

ဒီပိုးေကာင္ေတြဟာ တစ္ရာသီမွာ မ်ဳိးဆက္(၄)ဆက္ထိပြားႏိုင္တယ္။ weevil ပိုးေကာင္ငယ္ေလးေတြဟာ ဂြမ္းဖူးကို အရမ္းႏွစ္သက္ၾကတယ္။ ပိုးက်တဲ့ေနရာေတြမွာ ဂြမ္းဖူးေတြေၾကြက်ၿပီး ဝါဂြမ္းေတြမႀကီးႏိုင္၊ မပြင့္ႏိုင္ျဖစ္ၾကရတယ္။ ဝါဂြမ္းစိုက္ပ်ဳိးသူေတြက ပိုးသတ္ေဆးမ်ဳိးစံု ပက္ျဖန္းခဲ့ေပမယ့္ အရာမေရာက္ခဲ့ဘူး။

စိုက္ပ်ဳိးထားတဲ့ဝါဂြမ္းေတြ အဖ်က္ဆီးခံရတာကိုၾကည့္ၿပီး ေဒသခံေတာင္သူေတြ စိတ္နာခဲ့ၾကရတယ္။ စိတ္နာနာနဲ႔ ဝါဂြမ္းမစိုက္ၾကေတာ့ဘဲ ဝါဂြမ္းအစား ေျမပဲ၊ ပဲနဲ႔ေျပာင္းေတြ စိုက္ပ်ဳိးၾကတယ္။ ပဲေျပာင္းေတြကို အစာအျဖစ္ျပဳလုပ္ၾကၿပီး တိရစာၦန္ေတြပါ ေမြးျမဴလာၾကတယ္။

အဲဒီေနာက္ ဟင္းသီးဟင္းႏွံေတြပါ စိုက္ပ်ဳိးလာၾကတယ္။ ႏွစ္(၂ဝ)လြန္ၿပီးေနာက္ ေတာင္သူေတြဟာ ဒီလိုေျပာင္းလဲစိုက္ပ်ဳိးတာဟာ ဝါဂြမ္းစိုက္ပ်ဳိးတာထက္ အက်ဳိးအျမတ္ပိုရေၾကာင္း သိရွိလိုက္တယ္။

အဲဒီေနာက္ ေဒသခံေတာင္သူေတြဟာ ပိုက္ဆံေတြစုၿပီး weevilပိုးေကာင္ကို ေက်းဇူးတင္တဲ့အေနနဲ႔ weevilအတြက္ အထိမ္းအမွတ္ေက်ာက္တိုင္ကို စိုက္ထူခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာက္တိုင္ေပၚမွာ "ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ခ်မ္းသာ၊ ၾကြယ္ဝေအာင္လမ္းျပခဲ့တဲ့ weevilပိုးေကာင္ေတြကို အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္" လို႔ ေရးထိုးထားတယ္။

Oklahomaက ေတာင္သူဦးႀကီးေတြ ဆံုးရႈံးခဲ့သလား၊
ဟုတ္ကဲ့.. ဆံုးရႈံးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဆံုးရႈံးခဲ့ျခင္းက ေနာက္တစ္ခ်ိန္မွာ ဆတိုးရရွိဖို႔အတြက္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

weevilပိုးေကာင္ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့သလား၊
ဟုတ္ကဲ့.. ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီပိုင္ဆိုင္ျခင္းက သူ႔ကိုပ်က္စီးေစခဲ့ပါတယ္။

Fubanနဲ႔weevil ပိုးေကာင္ေတြဟာ အလြန္အမင္း "ပိုင္ဆိုင္"ခ်င္ခဲ့လို႔ အသက္ကို "ဆံုးရႈံး"ခဲ့ၾကရတယ္။ "ပိုင္ဆိုင္"ခ်င္လို႔ "ဆံုးရံႈး"ရတဲ့အထဲမွာ ဒီပိုးေကာင္ႏွစ္ေကာင္ပဲ ရွိခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။ တျခားသတၱဝါေတြလည္း ႐ွိခဲ့ပါတယ္။

တစ္ခုခုကိုပိုင္ဆိုင္ထားခ်ိန္မွာ တျခားတစ္ဘက္မွာ ဆံုးရႈံးျခင္းဆိုတာရွိေၾကာင္း၊ တစ္ခုခုကိုဆံုးရံႈးေနခ်ိန္မွာ တျခားတစ္ဘက္မွာ ဆတိုးေအာင္ႏိုင္ဖို႔ရွိေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားလည္ထားသင့္ပါတယ္။

ပိုင္ဆိုင္ၿပီဆိုတိုင္း ထာဝရပိုင္ဆိုင္ရမွာမဟုတ္သလို
ဆံုး႐ႈံးၿပီးဆိုတိုင္း နလန္မထူႏိုင္ေတာ့တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဆတိုးေအာင္ႏိုင္မႈေတြ ႐ွိပါေသးတယ္။

.
.ႏိုင္းႏိုင္းစေန