3 November 2014
ကမၻာ့ကုလသမဂၢအစီရင္ခံစာမွာ လူ႕အခြင့္အေရး အစီရင္ခံစာကို ျမန္မာႏုိင္ငံနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ တင္သြင္း စရာ မလုိ အပ္ေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ သေဘာမ်ဳိး အစိုးရသစ္ဆုိတဲ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲက တာ၀န္ရွိသူတခ်ဳိ႕ရဲ႕အသံေတြ ထြက္ လာ ေနခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တစ္ေတြဟာ လူ႕အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္မႈ ေတြကို ထပ္ခါတလဲလဲ ႀကံဳေတြ႕ ခံစားေနၾက ရတာဘာေၾကာင့္ပါလဲ . . .
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
မြန္ျပည္နယ္နဲ႔ ကရင္ျပည္နယ္ရဲ႕ စာနယ္ဇင္းသမား၊ ဓာတ္ပံု သတင္းေထာက္ ကိုပါႀကီး ဖမ္းဆီးခံထားရတယ္လုိ႔ သတင္း ၾကားရကတည္းက စိုးရိမ္မကင္းျဖစ္ေနခဲ့ ၾကရတယ္။ သူဟာ ျမန္မာစစ္တပ္နဲ႔ ဒီမုိကေရစီအက်ဳိးျပဳ “ဒီေကဘီေအ” တုိ႔ျဖစ္ ပြားတဲ့ တိုက္ပဲြသတင္းကို သတင္းသြားယူ ဓာတ္ပုံ ႐ိုက္ၿပီး ျပန္အလာမွာ မြန္ျပည္နယ္ ထဲေရာက္ေတာ့ ရဲတပ္ဖဲြ႕က ဖမ္းတာ ခံလိုက္ရတယ္။ က်ဳိက္မေရာၿမိဳ႕ ရန္မ်ဳိးေအာင္ ရပ္ကြက္မွာရွိတဲ့ စက္၀ လမ္းအေရာက္မွာ အဖမ္းခံခဲ့ရတာ ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စာနယ္ဇင္း သမားကို ဖမ္းတဲ့ရဲက စစ္တပ္ကို ထပ္ၿပီး ဘာလုိ႔ လဲႊေျပာင္းရတာလဲ။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ သိခ်င္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဖမ္းတာလဲ။ ဒါကိုလည္းသိခ်င္ပါ တယ္။ ဖမ္းတာက စက္တင္ဘာ ၂၉ ရက္၊ ၂၀၁၄ ေန႔။… ေအာက္တုိဘာလ ၄ ရက္ ၂၀၁၄ ညေန မွာ ကိုပါႀကီး(ခ) ကို ေအာင္ေက်ာ္ႏိုင္ ပစ္ခတ္ခံရၿပီး ေသဆံုး သြားၿပီလုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံ စာနယ္ဇင္းေကာင္စီ(ယာယီ)ကို ျမန္မာစစ္တပ္ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာနက အေၾကာင္း ၾကားလာတာက ေအာက္တုိဘာလ ၂၃ ရက္ ၂၀၁၄ ေန႔။ ဖမ္းတုန္းက ရဲနဲ႔ စစ္တပ္က ဖမ္းတာ။ ၁ လၾကာေတာ့မွ ပစ္ခတ္ခံရၿပီး ေသဆံုးတယ္လို႔ သိၾကရျပန္တယ္။ ဖမ္းဆီးထားတဲ့ စာနယ္ဇင္းသမား တစ္ေယာက္ကို ပစ္ခတ္တာ ဘယ္သူေတြ က ပစ္ခတ္တာလဲ။ သူ႕မွာ လုံၿခံဳမႈ ဘာေၾကာင့္ မရွိခဲ့ရတာလဲ။ ဒါကိုလည္း သိခ်င္ ပါတယ္။ က်ဳိးေၾကာင္းဆက္စပ္မႈေတြ အားလံုး ပီပီျပင္ျပင္ သိခြင့္ရခ်င္ ပါတယ္။ သိခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ စာနယ္ ဇင္းသမားေတြပါ။ စာနယ္ဇင္းသမားတုိင္း ဟာ ဘယ္ သတင္းမ်ဳိးကိုမဆုိ သတင္းရယူ ခြင့္၊ ေတြ႕ဆံုခြင့္၊ ေမးျမန္း ခြင့္၊ ေရးသားခြင့္ အျပည့္အ၀ရွိရပါမယ္။ ဒါဟာ ႏိုင္ငံ တကာ စာနယ္ဇင္းသမားတိုင္းရဲ႕ အခြင့္အေရးျဖစ္ပါတယ္။ စာနယ္ဇင္းသမားဆုိတာ တုိက္ပဲြ သတင္းလည္း အသက္နဲ႔ရင္းၿပီး သြားယူ ၾကရ႐ိုးထံုးစံ ႏိုင္ငံတကာမွာ ရွိပါတယ္။ ပထမကမၻာစစ္၊ ဒုတိယကမၻာစစ္ေတြက စၿပီး ဒီေန႔အထိ ျပည္တြင္းျပည္ပစစ္ပဲြ သတင္းမွန္သမွ်ကို ျပည္သူလူထုက သိ ခ်င္ေနၾကတာပဲ။ ဘယ္စစ္ပဲြမ်ဳိးမဆုိ ျပည္ သူလူထုတိုင္းနဲ႔ သက္ဆုိင္ခဲ့တာပါပဲ။
သတင္းဟာ ဘယ္ေလာက္အေရးပါတယ္ဆုိတာ ျပည္သူလူထု တုိင္းသာမကဘဲ ႏိုင္ငံတကာ အစိုးရတုိင္းက သိၿပီးသားပါ။ ပထမကမၻာ စစ္ႀကီးျဖစ္ဖုိ႔ ဟိုတုန္းကတည္းက အစပ်ဳိး ေနခဲ့ၾကတဲ့ ျပင္သစ္နဲ႔ဂ်ာမနီ (၂)ႏိုင္ငံဟာ စီးပြားေရးေရာ စစ္ေရးမွာပါ တစ္ဖက္နဲ႔ တစ္ဖက္ ၿပိဳင္ဆိုင္ေန ခဲ့ရာက ဂ်ာမနီဟာ အာဖရိကတုိက္မွာ သူ႕အတြက္ အျမတ္ထြက္စရာေနရာေကာင္းေတြရွိေနတာ သိလို႔၀င္ၿပီး သိမ္းဖုိ႔ႀကံစည္ေနတုန္း အာဖရိက ကို ျပင္သစ္နဲ႔ အဂၤလိပ္တပ္ေတြ ၀င္သိမ္ လိုက္ေတာ့ ျပႆနာျဖစ္လာတယ္။ ၁၉၁၄ ခုႏွစ္မွာ အဂၤလိပ္၊ ျပင္သစ္နဲ႔႐ုရွားက (၃) ႏိုင္ငံ မိတ္ေဆြဖဲြ႕ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္လိုက္ၾက တယ္။ ဂ်ာမနီ၊ အီတလီ၊ ၾသစႀတီးယား ကလည္း မိတ္ေဆြဖဲြ႕စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္လိုက္ၾကတယ္။ (၂၈-၆-၁၉၁၄) ေန႔မွာ ၾသစႀတီးယားႏိုင္ငံက အိမ္ေရွ႕မင္းသားက ေဘာ့စနီးယားႏိုင္ငံ ဆာရာေယဗုိၿမိဳ႕ကို ေရာက္ လာတုန္း၊ ဆာဘ့္လူမ်ဳိး ေသနတ္သမား တစ္ေယာက္ရဲ႕ လုပ္ႀကံတာခံလိုက္ရတယ္။ ဆားဗီးယားမွာတာ၀န္ရွိတယ္လို႔ ၾသစႀတီး ယားက စြပ္စဲြၿပီး ျပႆ နာတက္ၾကတယ္။
အဲဒီျပႆနာကစၿပီးျဖစ္တဲ့ ပထမကမၻာစစ္။ အဲဒီတုန္းကလည္း သူရိယ၊ ျမန္မာ့ အလင္း သတင္းစာေတြက စာနယ္ဇင္း တာ၀န္ေတြ ေက်ပြန္ခဲ့ၾကတယ္။ ကမၻာ့စစ္ သတင္းေတြကို ႏုိင္ငံတကာ စစ္ သတင္း ေထာက္ေတြ၊ ဓာတ္ပံု သတင္းေထာက္ေတြရဲ႕ သက္စြန္႔ဆံဖ်ားသတင္းရ ယူခ်က္ေတြ ကတစ္ဆင့္ ျမန္မာျပည္သူလူ ထုသိေအာင္ ေဖာ္ျပေပးႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ ပထမကမၻာစစ္ (၄)ႏွစ္တိတိျဖစ္တာ စစ္စရိတ္ ဘယ္ ေလာက္ကုန္က်ၿပီး စစ္သား(၈)သန္းက် ဆံုးသြားတာကအစ သိခြင့္ရခဲ့ၾကတယ္။ ဂ်ာမနီစစ္တပ္ေတြက ပိုလန္ ကို က်ဴးေက်ာ္ ၀င္တိုက္တာကစၿပီး ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္က ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးမွာလည္း ဒီအတုိင္းပါပဲ။ စစ္ေျမျပင္သတင္းေ ထာက္ ေတြေၾကာင့္ စာနယ္ဇင္းေတြက စစ္သတင္းေတြ မျပတ္မလပ္ထည့္ ေဖာ္ျပေပး ႏိုင္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားေတြဟာ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးရဲ႕ ဒဏ္ကိုအလူး အလဲခံစား ခဲ့ၾကရသလို လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ေနာက္ပိုင္းကစလုိ႔ ဒီေန႔အထိ ျပည္တြင္းစစ္ရဲ႕ဒဏ္ကိုလည္း လွိမ့္ခံေနၾကရ တုန္းပါပဲ။
အခုျဖစ္ေနတဲ့ မၿပီးဆံုးႏိုင္ေသးတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စစ္သတင္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာ ျပည္သူ လူထုသိဖုိ႔ စာနယ္ဇင္းေတြက မ်က္စိ ဖြင့္နားဖြင့္ေပးခ်င္ၾကေပမယ့္ သတင္းေမွာင္ ခ်ခ်င္ၾကတဲ့ တားဆီးပိတ္ဆုိ႔မႈ၊ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ ေႏွာင္မႈေတြၾကားထဲမွာပဲခုဆုိရင္ စာနယ္ ဇင္းသမား၊ ဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္ ကိုပါႀကီးဟာ က်ဆံုးသြားခဲ့ရၿပီပဲ ျဖစ္တယ္။ ကိုပါႀကီးဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ သားတစ္ေယာက္ျဖစ္ တဲ့အတြက္ သူ႕မွာ ဥပေဒရဲ႕အကာအကြယ္ကို ဘာေၾကာင့္ မရရွိခဲ့ရတာလဲ။ သူ႔ရဲ႕လူ႕အခြင့္အေရးဟာ ဘယ္လုိ အေၾကာင္းတရားေတြေ ၾကာင့္ ဆံုး႐ံႈးနစ္နာခဲ့ရတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေမးခ်င္ တာက တကယ္လုိ႔မ်ား ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စာနယ္ဇင္းသမားေတြဟာ တစ္နယ္က တစ္နယ္၊ တစ္ၿမိဳ႕က တစ္ၿမိဳ႕ကို ကိုယ့္ရဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥတစ္ခု နဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ့္ရဲ႕မိသားစုနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ခရီးသြားေနရင္း လမ္းခရီးမွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ တုိက္ပဲြျဖစ္တာ နဲ႔ႀကံဳခဲ့ရရင္ တုိက္ပဲြသတင္းလာယူတယ္ ဆုိၿပီးအခုလို အဖမ္းအဆီးခံရမွာလား။
ေျဖ ရွင္းပိုင္ခြင့္လံုး၀မရွိေတာ့ဘူးလား။ သံသယနဲ႔ပဲ တစ္ဖက္သတ္အဆံုးအျဖတ္တစ္ခုခု ကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘက္က ခံလိုက္ၾကရ ေတာ့မွာလား။ ျမန္မာ ႏိုင္ငံဟာ လူ႕အခြင့္ အေရးရရွိမႈကို လမ္းဖြင့္ေပးေနၿပီ၊ လူ႕ အခြင့္အေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔လည္း အျပည့္ အ၀ လုိက္နာက်င့္သံုးေနၿပီျဖစ္လုိ႔ ကမၻာ့ကုလသမဂၢ အစီရင္ခံစာမွာ လူ႕အခြင့္အေရး အစီရင္ခံစာကို ျမန္မာႏုိင္ငံ နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ တင္သြင္းစရာ မလုိအပ္ေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ သေဘာမ်ဳိး အစိုးရသစ္ဆုိတဲ့ အသိုင္း အ၀ိုင္းထဲ က တာ၀န္ရွိသူတခ်ဳိ႕ရဲ႕ အသံေတြ ထြက္လာေနခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔တစ္ ေတြဟာ လူ႕အခြင့္ အေရးခ်ဳိး ေဖာက္မႈ ေတြကို ထပ္ခါတလဲလဲ ႀကံဳေတြ႕ခံစားေနၾကရတာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ထိ ခိုက္နစ္နာက် ဆံုးသြား ခဲ့ရတဲ့ သတင္း ေထာက္ကိုပါႀကီး(ေခၚ) ကိုေအာင္ေက်ာ္ႏိုင္ ရဲ႕ က်န္ရစ္သူမိသားစုရဲ႕ ဆံုး႐ံႈးနစ္နာေၾက ကဲြမႈ ေတြကို လူသားခ်င္း စာနာက႐ုဏာ ထားတတ္ဖုိ႔၊ ထားႏိုင္ဖုိ႔ ဘယ္သူေတြမွာ (လံုး၀)တာ၀န္ရွိ ေနၾကပါ သလဲ။ အခုျဖစ္စဥ္ ျဖစ္ရပ္နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ အခုလို ပြင့္လင္းျမင္ သာမႈမရွိဘဲ အၿမဲတေစ ေနရာေဒသအႏွံ႔ မွာ ဆက္တုိက္ ဆုိသလို ႀကံဳေတြ႕ခံစားေန ၾကရတဲ့ လူ႕အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္ခံရမႈေတြ အားလံုးအေပၚမွာ စာေရးဆရာတစ္ ေယာက္၊ စာနယ္ဇင္းသမား တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ျပစ္တင္႐ႈတ္ခ်လိုက္ေၾကာင္း ပါခင္ဗ်ား။
ေဆာင္း၀င္းလတ္
ျမန္မာသံေတာ္ဆင့္သတင္းဌာန- http://www.facebook.com/myanmarherald
No comments:
Post a Comment