က်ေနာ္ရဲ႕ေခတၱကားခ်ပ္

“ကာလနတ္ဆိုး
လက္ညိႈးနဲ႔တံေထြး
ကင္းေ၀းေသာကိုယ္ ၿဖစ္ရပါလို၏” ။

ဒီခပ္ေသာေသာ
ငါ့ရဲ႕ရယ္ေမာသံမွာ
ဒဏ္ရာေၿခာက္ၿခားဘြယ္
ငါ့ဘ၀ကြက္လပ္ငယ္မ်ား
ဘယ္ေလာက္ေသလြန္ပီးရပလဲ။

ေငးစိုက္ေမာလ်
အဲသလိုေတြးမိမွ်ၿဖင့္
ဘ၀ဟာ
သုညသို႔က်ဆင္း
တၿမွင္းၿမွင္းေဆြးခံစားရတယ္။

အလို၊ေရးေဘာ္က
“ဘ၀ကိုခင္သူ”တဲ့
ပဲပင္တြန္႔လက္ေရးေလး
ေက်းဇူးၾကီးမားေပစြ။

ဟုတ္တယ္
ငါဘ၀ကိုခင္ရမယ္။

အရသာခါးသက္
ၾကက္ဟင္းခါးဟင္း
စားရင္းစားရင္းခ်ိဳဘူးတယ္။

ဆယ္စုတစုမွာ
သူ႔အထုပၸတ္
မတ္တပ္ရပ္ေနဘို႔
အနိမ့္ဆံုး
(သို႔မဟုတ္) အၿမင့္ဆံုး
လံုးပမ္းေနေလရဲ႕ေလ။

တခါတေလ
စြန္းေပေသာအၿဖစ္
ခ်စ္ေသာသူေတြခြင့္လႊတ္ၾကပါ။

သူ႔စိတ္ထဲကအၾကံ
ဘာကိုအံတုဘို႔ဆိုလား
ဖဲခ်ပ္မ်ားေဖာင္းပြမႈေအာက္
ေန႔နဲ႔ညေကာက္ယူ
ေဇာေခၽြးပူၿဖဴခဲ့
ေငြစကၠဴကိုရခ်င္တာဘဲ။

အို…အသံတုိ႔
အဖန္တရာငရဲ
၀ဲကေတာ့စုန္ဆန္
အ႐ြယ္၊ရင္ခုန္သံ
အာ႐ုံ႐ုပ္
မ႐ုပ္သိမ္းႏုိင္ေၾကာင္း
ၿပန္ၾကားတယ္။

က်န္းမာေရးခ်ိဳ႕
ေဆးကုသခြင့္
မဆံုသင့္ခင္
အိပ္မက္တြင္အတိတ္ေရး
ထီေလးတေစာင္ထိုးထားတယ္။

အခ်စ္ေရ
ေန၀င္ေတာ့မယ္ကြယ္.။

မ်ဥ္းၾကားမွၿဖတ္ကူး
အရက္မူးသူတေယာက္
ကံေကာင္းေထာက္မပါေစ။

အလိုမတူဘဲ
သူမရဲ႕
အပ်ိဳစင္ေနာက္ဆံုးည
သခိ်ဳၤင္း၀ကေကြ႕ၿပန္…..ေလာ့..။

“ေလလြင့္ငွက္မ်ား”
စကားဆိုဘို႔လာေရာက္
ေႏြဦးေပါက္ပါေတာ့။ ။

ေအာင္ခ်ိမ့္