အလွဴ ဒါနျပဳျခင္းသည္ ကုသုိလ္ရရန္ျဖစ္၏။ အလွဴပြဲ၌ ၾကက္၊ ဝက္၊ ႏြားမ်ားကုိိသတ္၍ ေကြ်းေမြးျခင္းျဖင့္ ကုသုိလ္တစ္ပဲ ငရဲတစ္ပိႆာ ျဖစ္ရ၏။
အလွဴရွင္သည္ ပင့္သံဃာ၊ ဖိတ္ထားေသာ ပရိသတ္အတြက္ ေလာက္ေလာက္ငငျဖစ္ေစရန္ ၾကက္က ဘယ္ႏွစ္ေကာင္၊ ဝက္က ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ သတ္၍ေကြ်းရမည္ဟု စိတ္ကုိျဖစ္ေစ၏။
မလွဴမီကပင္ မေနာကံအကုသုိလ္မ်ား ျဖစ္ေနသည္။တစ္ဖန္ အလွဴပြဲေရာက္ေသာအခါ သတၱဝါမ်ားကုိ မိမိကုိယ္တုိင္ မသတ္ေစကာမူ
သင့္ေတာ္ မည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိ သတ္ရန္ ေျပာဆုိေစခုိင္းရျပန္သည္။ထုိအခါ ဝစီကံ အကုသိုလ္က ျဖစ္ရျပန္သည္။
တစ္ဖန္ဟင္းလ်ာမ်ား ရရွိေရးအတြက္ ေရွးဦးစြာ ကုိယ္တုိင္အားထုတ္ရ၏။ၾကက္၊ ဝက္ ရနုိင္သည့္ေနရာသုိ႔ သြားရ၏။အေရာင္းအဝယ္ကိစၥေဆာင္ရြတ္ရ၏။ တန္ဖုိးကုိေပးေခ်ရ၏။ထုိအခါ ကာယကံအကုသုိလ္ ျဖစ္ေတာ့၏။
အလွဴရွင္သည္ ေကာင္းမႈျပဳမည္ဟု ႏွလုံးသြင္းကာ မေကာင္းမႈကုိ ျပဳဘိ၏။ကုသုိလ္ျပဳအံ့ဟူ၍ အကုသုိလ္ကုိ ျပဳေန၏။
သုဂတိလမ္းေၾကာင္းကုိရွာမည္ဟုၾကံစည္လ်ွက္ ဒုဂၢတိလမ္းေၾကာင္းကုိ ရွာမီွးေနဘိ၏။
`သတိထားဖြယ္ မေပးလွဴေကာင္းေသာအလွဴ(၁၀)မ်ဳိး´
ေပးကမ္းလွဴဒါန္းမႈျပဳေသာ္လည္း ဒါနဟု မေခၚရ။ အဒါနဟုသာ ေခၚရသည့္ေပးကမ္းမႈ(၁၀)မ်ဳိးကုိ မိလိႏၵပဥွာပါဠိေတာ္ (ေဝႆႏၱရပဥွာ) ၌ေဟာၾကားေတာ္မူသည့္အတုိင္း ေဖာ္ျပပါမည္။
ထုိမေပးလွဴေကာင္းေသာ အလွဴ(၁၀)မ်ဳိးမွာ
၁။ မူးယစ္ေစတတ္ေသာ ေသရည္ေသရက္္ စေသာအရာမ်ားကုိေပးလွဴျခင္း= မဇၨဒါန။
၂။ ပြဲလမ္းသဘင္ စသည္တုိ႔ကုိ ေပးလွဴျခင္း= သမဇၨဒါန။
၃။ ေမထုန္မွီဝဲမႈျပဳရန္ အမ-သတၱဝါမ်ားကုိေပးလွဴျခင္း= ဣတၳိဒါန
၄။ ေမထုန္မွီဝဲေစရန္ ႏြားလားဥသဘ စသည္ကုိ ေပးလွဴျခင္း= ဥသဘဒါန။
၅။ ကာမဂုဏ္စိတ္ကုိ ထၾကြပြားမ်ားေစတတ္ေသာ ပန္းခ်ီကား အရုပ္စသည္ကုိ ေပးလွဴျခင္း= စိတၱကမၼဒါန။
၆။ တုတ္ ဓား ေသနတ္စေသာ လက္နက္မ်ားကုိိ ေပးလွဴျခင္း= သတၱဒါန။
၇။ အဆိပ္ကုိ ေပးလွဴျခင္း= ဝိသဒါန။
၈။ လက္ထိပ္၊ သံေျခက်ဥ္း စသည္ကုိ ေပးလွဴျခင္း= သခၤလိကဒါန။
၉။ သတ္ျဖတ္စားေသာက္ရန္ ၾကက္ ဝက္္ စသသည္ကုိေပးလွဴျခင္း= ကုကၠဳဋသူကရဒါန။
၁၀။ မမွန္ကန္ေသာ ခ်ိန္ခြင္-အေလး တင္းေတာင္းၾကိဳးစသည္ကုိေပးလွဴျခင္း= တုလာကူဋဒါနတုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။
ထုိအလွဴ(၁၀)မ်ဳိးတုိ႔တြင္ တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးကိုိ ေပးလွဴလွ်င္ ဒါနကုသုိလ္ မျဖစ္သည့္အျပင္အကုသုိလ္တရားျဖစ္ပြား၍ အပါယ္သုိ႔ပင္ က်ေရာက္နုိင္ေၾကာင္း မိလိႏၵပဥွာပါဠိေတာ္၌ေဟာၾကားေတာ္မူထား၏။
ဝိနည္းငါးက်မ္းတြင္ တစ္က်မ္းအျဖစ္ပါဝင္ေသာ ပရိဝါပါဠိေတာ္၌လည္း “လူ႔ေလာကတြင္မေကာင္းမႈအကုသိုလ္သာ ျဖစ္ပါလ်က္ လူမုိက္မ်ားက ကုသုိလ္ဟု ေခၚေဝၚေနၾကသည့္အလွဴတုိ႔မွာ ငါးမ်ဳိးရွိ၏။
ထုိငါးမ်ဳိးမွာ
(၁)။ ေသရည္ ေသရက္္ အလွဴဟူေသာ မဇၨဒါန၊
(၂)။ သဘင္အလွဴဟူေသာ သမဇၨဒါန၊
(၃)၊ မိန္းမအလွဴဟူေသာ ဣတၳိဒါန၊
(၄)။ ႏြားလားဥသဘအလွဴဟူေသာ ဥသဘဒါန၊
(၅)။ ကိေလသာပြားေၾကာင္း ပန္းခ်ီေဆးေရးရုပ္ အလွဴ
ဟူေသာ စိတၱကမၼဒါနတုိ႔ ျဖစ္၏” ဟု ေဟာ္ၾကားထား၏။
“သူတစ္ပါးတုိ႔ ေသာက္စားရန္္ လွဴေသာ ယစ္မ်ဳိးအလွဴ၊ သူတစ္ပါးတုိ႔ ၾကည့္႐ႈေပ်ာ္ပါးေစရန္လွဴေသာပြဲသဘင္အလွဴ၊ အမ်ဳိးသားမ်ား ေမထုန္မွီဝဲရန္ လွဴေသာ မိန္းမအလွဴ၊ ႏြားမကုိ သေႏၶရေအာင္ လွဴေသာ ႏြားလားဥသဘအလွဴ၊
ကိေလသာပြားရန္ ေရးဆြဲထုလုပ္ထားေသာ ပန္းခ်ီေဆးေရးရုပ္ဟူေသာ အလွဴငါးမ်ဳိးတုိ႔မွာ တဏွာရာဂ ပြားေၾကာင္း အစစ္ဧကန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကုသုိလ္မျဖစ္၊
အကုသုိလ္ျဖစ္ေသာ အလွဴတုိ႔သာျဖစ္၏။” ဟု ပရိဝါအ႒ကထာ၌ မိန္႔ဆုိထား၏။
သုိ႔ရာတြင္ ဝိနည္းမဟာဝါပါဠိေတာ္၌ ရဟန္းေတာ္တုိ႔အား အရက္ကုိ လိမ္းက်ံရေသာနယ္ဆီအျဖစ္ အသုံးျပဳခြင့္ေပးထားေသာေၾကာင့္ အရက္ေသာက္သုံးရန္ မဟုတ္ဘဲ လိမ္းေဆးအျဖစ္ အသုံးျပဳရန္ လွဴေကာင္း၏။
လွဴလ်ွင္ကုသုိလ္ျဖစ္၏။ အမ်ဳိးသမီးတုိ႔အား အရာမ္ေစာင့္အျဖစ္္ အလွဴခံခြင့္ျပဳထားေသာေၾကာင့္ အမ်ဳိးသမီးမ်ားကုိ အရာမ္ေစာင့္အတြက္ လွဴေကာင္း၏။
လွဴလွ်င္ ကုသုိလ္ျဖစ္၏။ ႏြားလား ဥႆဘကုိ ေသနာသနအလုိ႔ငွာ ေက်ာင္းအား လွဴဒါန္းေကာင္း၏။ လွဴလွ်င္ကုသုိလ္ျဖစ္၏။
ပရိဝါအဌကထာ၌ “ဇရပ္ တန္ေဆာင္း၊ ဂူ၊ ေက်ာင္း၊ ျပႆဒ္၊ မ႑ပ္ စသည္တုိ႔၌ ငရဲခန္း၊ ဘုံခန္း၊ ေတာထြက္ခန္း၊ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပု၊ ေရးထုျခင္းကုိ ျပဳျခင္းငွာအပ္၏” ဟု မိန္႔ဆုိထားေသာေၾကာင့္
ကိေလသာစိတ္မ်ား မျဖစ္ပြားေစတတ္သည့္ ပန္းခ်ီကား၊ ပန္းပုရုပ္တုိ႔ကုိ ေပးလွဴေကာင္း၏။ လွဴလွ်င္ကုသုိလ္ျဖစ္၏။
သမဇၨဒါနအရာ၌ ယခုကာလကဲ့သုိ႔ ပြဲသဘင္မ်ား ငွား၍ ပူေဇာ္ျခင္းမ်ဳိးကုိ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် မျပဳေကာင္း၊ ပထမေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက
“အလွဴေပးရာ၊ ပြဲထည့္ပါ၊ တုိက္တြန္းလာ၊ သူမုိက္တစ္ေယာက္ လူမုိက္စကား၊ နားေယာင္မွား၊ ပြဲငွားအလွဴရွင္ သူမုိက္တစ္ေယာက္၊” စသည့္ ပြဲသဘင္အလွဴႏွင့္စပ္၍ လူမုိက္ဟူေသာ အသုံးအႏွုန္းျဖင့္ မိန္႔ဆုိထား၏။
သို႔ရာတြင္ “အပ်က္အေခ်ာ္္၊ အသေရာ္၊ အေလာ္မာ၊ ဒုစရုိက္မပါဘဲ၊ ပလလဲေတာ၌ ပ်ားလွဴေသာ ေမ်ာက္ကဲ့သုိ႔ျဖစ္ေစ၊ ဝရုဏနတ္မင္းကဲ့သုိ႔ျဖစ္ေစ
မိမိ၏ အလွဴတြင္ ဝမ္းေျမာက္ၾကည္ရုံ သဒၶါဟုန္ျဖင့္ ကုိယ္တုိင္ကခုန္၍ ရတနာသုံးပါးအား ပူေဇာ္ေကာင္း၏။ ပူေဇာ္လွ်င္ ကုသုိလ္ျဖစ္၏” ဟု ဆုံးျဖတ္ထားေပသည္။
ထုိ႔ျပင္ အဆင္းလွပေသာ မိန္းမေယာက်္ားတုိ႔သည္ ရူပဒါနျဖစ္ေစရန္ အၾကည့္႐ႈခံ၍ အဆင္းကုိလွဴအံ့၊ သဒၵဒါနျဖစ္ေစရန္ သီခ်င္းသီဆုိ၍
အသံကုိ လွဴအံ့၊ ဂႏၶဒါနျဖစ္ေစရန္ အနမ္းအ႐ႈခံ၍ အနံ႔ကုိ လွဴအံ့။ ေဖာ႒ဗၺဒါနျဖစ္ေစရန္ အေမြ႕အပုိက္ကိုခံ၍ အေတြ႕ကုိလွဴအံ့။
ဤအလုံးစုံသည္ ကုသုိလ္မျဖစ္၊ အကုသုိလ္သာျဖစ္သည္။ ကုသုိလ္ေဇာမေစာ၊ အမုိက္ေဇာ၊
အမွားေဇာေတြသာ ေစာသည္။ အမုိက္ေဇာ ဆုိသည္မွာ ေမာဟေဇာ၊ အမွားေဇာဆုိသည္မွာ ဒိ႒ိေဇာကုိ ဆုိသည္။ “ဖေလပါဋိကခၤ ိတြာ” ဟု ဒကၡိဏဝိဘဂၤသုတ္အ႒ကထာဆုိေသာေၾကာင့္ ကုသုိလ္လုိ၍ ေပးမွ ဒါနဆုိရသည္။
“ခ်စ္ေပး၊ ၾကိဳက္ေပး၊
ေၾကာက္ေပး(လာဘ္ေမ်ွာ္ေပး) စသည္တုိ႔ကုိ ဒါနမဆုိရ၊”ဟု တတိယေရႊက်င္သာသနာပုိင္ ဒီပဲယင္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက ပရမတၳစကၡဳ က်မ္း၌ မိန္႔ဆုိထား၏။
တိပိဋကဓရ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးကလည္း “ၾကည္လင္စင္ၾကယ္ေသာ သဒၶါတရားျဖင့္ေပးျခင္း မဟုတ္ဘဲ ခ်စ္ၾကိဳက္၍ ေပးျခင္း၊ စိတ္ဆုိး၍ေပးျခင္း၊ ေၾကာက္ရြံ႕၍ေပးျခင္း၊၊
မုိက္မဲေတြေဝ၍ေပးျခင္းမွ စ၍ေပးျခင္း ဟူသမ်ွကုိ ေလာက၌ ျပဳက်င့္ၾကျမဲ ဝတၳရားအတုိင္း ေပးျခင္းမ်ဳိးျဖစ္၍ ဒါနပါရမီႏွင့္ မသက္ဆုိင္” ဟု ဒါနမမည္ေသာ ေပးျခင္းမ်ဳိးကုိ မိန္႔ဆုိထားေပသည္။
သုိ႔ျဖစ္၍ အထက္ပါ ဒါနမမည္ေသာ အလွဴဒါနမ်ားအား မျပဳလုပ္မိ၊ မလွဴမိေစရန္ သတိထားသင့္ပါေၾကာင္း အသိေပးလုိက္ပါသည္။
ရွင္ဝိမလဝံသ(နာလႏၵာတကၠသုိလ္)
# Unicode Version # ျဖင့္ ဖတ္ပါ #
အလှူ ဒါနပြုခြင်းသည် ကုသိုလ်ရရန်ဖြစ်၏။ အလှူပွဲ၌ ကြက်၊ ဝက်၊ နွားများကိုသတ်၍ ကျွေးမွေးခြင်းဖြင့် ကုသိုလ်တစ်ပဲ ငရဲတစ်ပိဿာ ဖြစ်ရ၏။
အလှူရှင်သည် ပင့်သံဃာ၊ ဖိတ်ထားသော ပရိသတ်အတွက် လောက်လောက်ငငဖြစ်စေရန် ကြက်က ဘယ်နှစ်ကောင်၊ ဝက်က ဘယ်နှစ်ကောင် သတ်၍ကျွေးရမည်ဟု စိတ်ကိုဖြစ်စေ၏။
မလှူမီကပင် မနောကံအကုသိုလ်များ ဖြစ်နေသည်။တစ်ဖန် အလှူပွဲရောက်သောအခါ သတ္တဝါများကို မိမိကိုယ်တိုင် မသတ်စေကာမူ
သင့်တော် မည့် ပုဂ္ဂိုလ်များကို သတ်ရန် ပြောဆိုစေခိုင်းရပြန်သည်။ထိုအခါ ဝစီကံ အကုသိုလ်က ဖြစ်ရပြန်သည်။
တစ်ဖန်ဟင်းလျာများ ရရှိရေးအတွက် ရှေးဦးစွာ ကိုယ်တိုင်အားထုတ်ရ၏။ကြက်၊ ဝက် ရနိုင်သည့်နေရာသို့ သွားရ၏။အရောင်းအဝယ်ကိစ္စဆောင်ရွတ်ရ၏။ တန်ဖိုးကိုပေးချေရ၏။ထိုအခါ ကာယကံအကုသိုလ် ဖြစ်တော့၏။
အလှူရှင်သည် ကောင်းမှုပြုမည်ဟု နှလုံးသွင်းကာ မကောင်းမှုကို ပြုဘိ၏။ကုသိုလ်ပြုအံ့ဟူ၍ အကုသိုလ်ကို ပြုနေ၏။
သုဂတိလမ်းကြောင်းကိုရှာမည်ဟုကြံစည်လျှက် ဒုဂ္ဂတိလမ်းကြောင်းကို ရှာမှီးနေဘိ၏။
`သတိထားဖွယ် မပေးလှူကောင်းသောအလှူ(၁၀)မျိုး´
ပေးကမ်းလှူဒါန်းမှုပြုသော်လည်း ဒါနဟု မခေါ်ရ။ အဒါနဟုသာ ခေါ်ရသည့်ပေးကမ်းမှု(၁၀)မျိုးကို မိလိန္ဒပဥှာပါဠိတော် (ဝေဿန္တရပဥှာ) ၌ဟောကြားတော်မူသည့်အတိုင်း ဖော်ပြပါမည်။
ထိုမပေးလှူကောင်းသော အလှူ(၁၀)မျိုးမှာ
၁။ မူးယစ်စေတတ်သော သေရည်သေရက် စသောအရာများကိုပေးလှူခြင်း= မဇ္ဇဒါန။
၂။ ပွဲလမ်းသဘင် စသည်တို့ကို ပေးလှူခြင်း= သမဇ္ဇဒါန။
၃။ မေထုန်မှီဝဲမှုပြုရန် အမ-သတ္တဝါများကိုပေးလှူခြင်း= ဣတ္ထိဒါန
၄။ မေထုန်မှီဝဲစေရန် နွားလားဥသဘ စသည်ကို ပေးလှူခြင်း= ဥသဘဒါန။
၅။ ကာမဂုဏ်စိတ်ကို ထကြွပွားများစေတတ်သော ပန်းချီကား အရုပ်စသည်ကို ပေးလှူခြင်း= စိတ္တကမ္မဒါန။
၆။ တုတ် ဓား သေနတ်စသော လက်နက်များကို ပေးလှူခြင်း= သတ္တဒါန။
၇။ အဆိပ်ကို ပေးလှူခြင်း= ဝိသဒါန။
၈။ လက်ထိပ်၊ သံခြေကျဉ်း စသည်ကို ပေးလှူခြင်း= သင်္ခလိကဒါန။
၉။ သတ်ဖြတ်စားသောက်ရန် ကြက် ဝက် စသသည်ကိုပေးလှူခြင်း= ကုက္ကုဋသူကရဒါန။
၁၀။ မမှန်ကန်သော ချိန်ခွင်-အလေး တင်းတောင်းကြိုးစသည်ကိုပေးလှူခြင်း= တုလာကူဋဒါနတို့ ဖြစ်ပါသည်။
ထိုအလှူ(၁၀)မျိုးတို့တွင် တစ်မျိုးမျိုးကို ပေးလှူလျှင် ဒါနကုသိုလ် မဖြစ်သည့်အပြင်အကုသိုလ်တရားဖြစ်ပွား၍ အပါယ်သို့ပင် ကျရောက်နိုင်ကြောင်း မိလိန္ဒပဥှာပါဠိတော်၌ဟောကြားတော်မူထား၏။
ဝိနည်းငါးကျမ်းတွင် တစ်ကျမ်းအဖြစ်ပါဝင်သော ပရိဝါပါဠိတော်၌လည်း “လူ့လောကတွင်မကောင်းမှုအကုသိုလ်သာ ဖြစ်ပါလျက် လူမိုက်များက ကုသိုလ်ဟု ခေါ်ဝေါ်နေကြသည့်အလှူတို့မှာ ငါးမျိုးရှိ၏။
ထိုငါးမျိုးမှာ
(၁)။ သေရည် သေရက် အလှူဟူသော မဇ္ဇဒါန၊
(၂)။ သဘင်အလှူဟူသော သမဇ္ဇဒါန၊
(၃)၊ မိန်းမအလှူဟူသော ဣတ္ထိဒါန၊
(၄)။ နွားလားဥသဘအလှူဟူသော ဥသဘဒါန၊
(၅)။ ကိလေသာပွားကြောင်း ပန်းချီဆေးရေးရုပ် အလှူ
ဟူသော စိတ္တကမ္မဒါနတို့ ဖြစ်၏” ဟု ဟော်ကြားထား၏။
“သူတစ်ပါးတို့ သောက်စားရန် လှူသော ယစ်မျိုးအလှူ၊ သူတစ်ပါးတို့ ကြည့်ရှုပျော်ပါးစေရန်လှူသောပွဲသဘင်အလှူ၊ အမျိုးသားများ မေထုန်မှီဝဲရန် လှူသော မိန်းမအလှူ၊ နွားမကို သန္ဓေရအောင် လှူသော နွားလားဥသဘအလှူ၊
ကိလေသာပွားရန် ရေးဆွဲထုလုပ်ထားသော ပန်းချီဆေးရေးရုပ်ဟူသော အလှူငါးမျိုးတို့မှာ တဏှာရာဂ ပွားကြောင်း အစစ်ဧကန်ဖြစ်သောကြောင့် ကုသိုလ်မဖြစ်၊
အကုသိုလ်ဖြစ်သော အလှူတို့သာဖြစ်၏။” ဟု ပရိဝါအဋ္ဌကထာ၌ မိန့်ဆိုထား၏။
သို့ရာတွင် ဝိနည်းမဟာဝါပါဠိတော်၌ ရဟန်းတော်တို့အား အရက်ကို လိမ်းကျံရသောနယ်ဆီအဖြစ် အသုံးပြုခွင့်ပေးထားသောကြောင့် အရက်သောက်သုံးရန် မဟုတ်ဘဲ လိမ်းဆေးအဖြစ် အသုံးပြုရန် လှူကောင်း၏။
လှူလျှင်ကုသိုလ်ဖြစ်၏။ အမျိုးသမီးတို့အား အရာမ်စောင့်အဖြစ် အလှူခံခွင့်ပြုထားသောကြောင့် အမျိုးသမီးများကို အရာမ်စောင့်အတွက် လှူကောင်း၏။
လှူလျှင် ကုသိုလ်ဖြစ်၏။ နွားလား ဥဿဘကို သေနာသနအလို့ငှာ ကျောင်းအား လှူဒါန်းကောင်း၏။ လှူလျှင်ကုသိုလ်ဖြစ်၏။
ပရိဝါအဌကထာ၌ “ဇရပ် တန်ဆောင်း၊ ဂူ၊ ကျောင်း၊ ပြဿဒ်၊ မဏ္ဍပ် စသည်တို့၌ ငရဲခန်း၊ ဘုံခန်း၊ တောထွက်ခန်း၊ ပန်းချီ၊ ပန်းပု၊ ရေးထုခြင်းကို ပြုခြင်းငှာအပ်၏” ဟု မိန့်ဆိုထားသောကြောင့်
ကိလေသာစိတ်များ မဖြစ်ပွားစေတတ်သည့် ပန်းချီကား၊ ပန်းပုရုပ်တို့ကို ပေးလှူကောင်း၏။ လှူလျှင်ကုသိုလ်ဖြစ်၏။
သမဇ္ဇဒါနအရာ၌ ယခုကာလကဲ့သို့ ပွဲသဘင်များ ငှား၍ ပူဇော်ခြင်းမျိုးကို မည်သည့်နည်းနှင့်မျှ မပြုကောင်း၊ ပထမရွှေကျင်ဆရာတော်ဘုရားကြီးက
“အလှူပေးရာ၊ ပွဲထည့်ပါ၊ တိုက်တွန်းလာ၊ သူမိုက်တစ်ယောက် လူမိုက်စကား၊ နားယောင်မှား၊ ပွဲငှားအလှူရှင် သူမိုက်တစ်ယောက်၊” စသည့် ပွဲသဘင်အလှူနှင့်စပ်၍ လူမိုက်ဟူသော အသုံးအနှုန်းဖြင့် မိန့်ဆိုထား၏။
သို့ရာတွင် “အပျက်အချော်၊ အသရော်၊ အလော်မာ၊ ဒုစရိုက်မပါဘဲ၊ ပလလဲတော၌ ပျားလှူသော မျောက်ကဲ့သို့ဖြစ်စေ၊ ဝရုဏနတ်မင်းကဲ့သို့ဖြစ်စေ
မိမိ၏ အလှူတွင် ဝမ်းမြောက်ကြည်ရုံ သဒ္ဓါဟုန်ဖြင့် ကိုယ်တိုင်ကခုန်၍ ရတနာသုံးပါးအား ပူဇော်ကောင်း၏။ ပူဇော်လျှင် ကုသိုလ်ဖြစ်၏” ဟု ဆုံးဖြတ်ထားပေသည်။
ထို့ပြင် အဆင်းလှပသော မိန်းမယောကျ်ားတို့သည် ရူပဒါနဖြစ်စေရန် အကြည့်ရှုခံ၍ အဆင်းကိုလှူအံ့၊ သဒ္ဒဒါနဖြစ်စေရန် သီချင်းသီဆို၍
အသံကို လှူအံ့၊ ဂန္ဓဒါနဖြစ်စေရန် အနမ်းအရှုခံ၍ အနံ့ကို လှူအံ့။ ဖောဋ္ဌဗ္ဗဒါနဖြစ်စေရန် အမွေ့အပိုက်ကိုခံ၍ အတွေ့ကိုလှူအံ့။
ဤအလုံးစုံသည် ကုသိုလ်မဖြစ်၊ အကုသိုလ်သာဖြစ်သည်။ ကုသိုလ်ဇောမစော၊ အမိုက်ဇော၊
အမှားဇောတွေသာ စောသည်။ အမိုက်ဇော ဆိုသည်မှာ မောဟဇော၊ အမှားဇောဆိုသည်မှာ ဒိဋ္ဌိဇောကို ဆိုသည်။ “ဖလေပါဋိကင်္ခ ိတွာ” ဟု ဒက္ခိဏဝိဘင်္ဂသုတ်အဋ္ဌကထာဆိုသောကြောင့် ကုသိုလ်လို၍ ပေးမှ ဒါနဆိုရသည်။
“ချစ်ပေး၊ ကြိုက်ပေး၊
ကြောက်ပေး(လာဘ်မျှော်ပေး) စသည်တို့ကို ဒါနမဆိုရ၊”ဟု တတိယရွှေကျင်သာသနာပိုင် ဒီပဲယင်းဆရာတော်ဘုရားကြီးက ပရမတ္ထစက္ခု ကျမ်း၌ မိန့်ဆိုထား၏။
တိပိဋကဓရ မင်းကွန်းဆရာတော်ဘုရားကြီးကလည်း “ကြည်လင်စင်ကြယ်သော သဒ္ဓါတရားဖြင့်ပေးခြင်း မဟုတ်ဘဲ ချစ်ကြိုက်၍ ပေးခြင်း၊ စိတ်ဆိုး၍ပေးခြင်း၊ ကြောက်ရွံ့၍ပေးခြင်း၊၊
မိုက်မဲတွေဝေ၍ပေးခြင်းမှ စ၍ပေးခြင်း ဟူသမျှကို လောက၌ ပြုကျင့်ကြမြဲ ဝတ္ထရားအတိုင်း ပေးခြင်းမျိုးဖြစ်၍ ဒါနပါရမီနှင့် မသက်ဆိုင်” ဟု ဒါနမမည်သော ပေးခြင်းမျိုးကို မိန့်ဆိုထားပေသည်။
သို့ဖြစ်၍ အထက်ပါ ဒါနမမည်သော အလှူဒါနများအား မပြုလုပ်မိ၊ မလှူမိစေရန် သတိထားသင့်ပါကြောင်း အသိပေးလိုက်ပါသည်။
ရှင်ဝိမလဝံသ(နာလန္ဒာတက္ကသိုလ်)
No comments:
Post a Comment