ေနာက္တေန႔မွာ သူ႔လုပ္ရပ္မွားသြားၿပီဆိုတာကို သိလို႔ အရမ္းဝမ္းနည္းသြားတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ေနလို႔ ရြာဦးက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို သြားၿပီး သူစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာကို ဘယ္လိုေျဖေဖ်ာက္ရမလဲလို႔ ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္တယ္။ ဆရာေတာ္က သူ႔ကို ေနာက္တေန႔မနက္မွာ ၾကက္ေမႊးေတြကို ဆာလာအိတ္တစ္လံုးအျပည့္ ထည့္ယူလာၿပီး ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ကို လာဖို႔ေျပာလိုက္တယ္။
ေနာက္တေန႔မနက္မွာ သူ ၿမိဳ႕လယ္ကို ေရာက္သြားေတာ့ ဆရာေတာ္က ဆာလာအိတ္ထဲက ၾကက္ေမႊးေတြကို လမ္းမေပၚမွာ သြန္ခ်ခဲ့ၿပီး အိမ္ကို ျပန္ေတာ့၊ ေနာက္ေန႔မနက္မွာ ဆလာအိတ္လြတ္ ယူၿပီး ျပန္လာခဲ့လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူလည္း ဆရာေတာ္ ေျပာတဲ့အတိုင္း အိမ္ျပန္လာတယ္။
ေနာက္ေန႔မနက္မွာ သူဟာ ၿမိဳ႕လယ္ကို ျပန္လာတယ္။ ေစာင့္ေနတဲ့ ဆရာေတာ္က သူ႔ကို မေန႔က လမ္းေပၚမွာ သြန္ခ်ထားခဲ့တဲ့ ႀကက္ေမႊးေတြကို ဆာလာအိတ္ထဲ ျပန္ေကာက္ထည့္ၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ညေနက်ရင္ လာခဲ့လို႔ ေျပာၿပီး ထြက္သြားတယ္။
သူလည္း မေန႔က သြန္ပစ္ခဲ့တဲ့ ၾကက္ေမႊးေတြကို လိုက္ေကာက္ဖို႔ လုပ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ၾကက္ေမႊးေတြဟာ တေန႔လံုး တညလံုး ေလတိုက္လို႔ လြင့္ပ်ံကုန္ၿပီ။ သူလည္း တေနကုန္ အပင္ပန္းခံၿပီး ၾကက္ေမႊးေတြကို လိုက္ရွာတာ တစ္ေမႊးေတာင္ ျပန္မေတြ႕ေတာ့ဘူး။
သူလည္း စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာငိးကို ျပန္လာတယ္။ ျကက္ေမႊးေတြကို ဆာလာအိတ္နဲ႔ ထည့္ယူလာဖို႔ေနေနသာသာ တစ္ေမႊးမွေတာင္ ျပန္မေတြ႕ရေတာ့ပါဘူးလို႔ ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္တယ္။ ဆရာေတာ္က သူ႔ကို ခုလို မိန္႔ေတာ္မူလိုက္တယ္။
- "တကာႀကီး၊ မင္းဟာ ၾကက္ေမႊးေတြကို သြန္ခ်ခဲ့သလို မင္းရဲ႕အိမ္နီးခ်င္းအေၾကာင္း မမွန္တဲ့စကားေတြကို ေလွ်ာက္ေျပာလိုက္တယ္။ အခု မင္းဟာ မွားမွန္းသိေတာ့ အဲဒီစကားေတြကို ျပန္႐ုပ္သိမ္းခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ စကားေတြဟာလည္း ၾကက္ေမႊးေတြလိုပဲ ေလထဲမွာ လြင့္ပ်ံေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီ။ ဘယ္လိုမွ ျပန္ယူလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေနာင္ကို မဟုတ္မမွန္တဲ့ စကားေျပာမယ္ဆိုရင္ ေကာင္းေကာင္း သတိထားပါ" တဲ့။
ထို႔နည္းတူပဲ ေဖ့ဘုတ္မွာ စာေရးရင္ ဆဲတာေရးရင္ သတိႀကီးႀကီးထားပါ။ ျပန္သိမ္းယူလို႔ မရဘူးေနာ္။
ဗန္းေမာ္သိန္းေဖ
No comments:
Post a Comment