တကၠသိုလ္ မၿပီးလိုက္ေသာ ေအာင္ျမင္သူမ်ား

 

လူတိုင္း ေအာင္ျမင္ခ်င္ၾကသည္။ ခ်မ္းသာခ်င္ၾကပါသည္။ ပညာတတ္လွ်င္ ေအာင္ျမင္မည္ဆိုၿပီး ပညာမ်ားကို ႀကိဳးစား သင္ေနၾကသူေတြ ရွိပါသည္။ ပညာသည္ အေျခခံျဖစ္ပါသည္။ ပညာသည္ အေရးႀကီး သည္မွာ မွန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ပညာဆိုသည္မွာ ဘြဲ႕ ဒီဂရီေတြရျခင္းဟု ထင္ေနသူအမ်ားကို အစြဲကၽြတ္ ေစခ်င္ပါသည္။ ပညာအေရးမႀကီးမဟုတ္။ ပညာ အေရးႀကီးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ပညာကို တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္တြင္ မရွာ။ ကိုယ္ပိုင္တီထြင္ ေလ့လာစူးစမ္းမႈမ်ားျဖင့္ ပညာရွာၿပီး ႀကီးပြားခ်မ္းသာ ေအာင္ျမင္သြားသူ သံုးဦး ရွိပါသည္။

ထိုသံုးဦးမွာ စတိဗ္ေဂ်ာ့၊ ဘီလ္ဂိတ္စ္ႏွင့္ မာ့ခ္ ဇူကာဘတ္တို႔ ျဖစ္ပါသည္။ စတိဗ္ေဂ်ာ့ကေတာ့ ကြယ္လြန္သြားၿပီ။ သို႔ေသာ္ သူထူေထာင္ခဲ့ေသာ ပန္းသီး တစ္ကိုက္ပဲ့ (Apple) အမွတ္တံဆိပ္ေလးကေတာ့ ယေန႔တိုင္ ကမၻာေက်ာ္ေနဆဲျဖစ္သည္။

Microsoft ကုမၸဏီကို ထူေထာင္ခဲ့သူ ဘီလ္ဂိတ္စ္ႏွင့္ ဆိုရွယ္ကြန္ရက္ Facebook ကို ထူေထာင္ခဲ့သူ မာ့ခ္ဇူကာဘတ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ယေန႔တိုင္ ဆက္လက္ လႈပ္ရွားေနဆဲျဖစ္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးစလံုး ကမၻာ့အခ်မ္းသာဆံုး ဘီလီယံႂကြယ္ သူေဌးစာရင္း ဝင္ၾကသည္။ ဘီလ္ဂိတ္စ္က နံပါတ္တစ္၊ ဇူကာဘတ္က နံပါတ္ငါးအဆင့္တြင္ ျဖစ္လာသည္။ စတိဗ္ေဂ်ာ့ကေတာ့ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္တြင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၿပီ။ 

စတိဗ္ေဂ်ာ့သည္ မိဘက စြန္႔ပစ္ျခင္းခံရၿပီး ေမြးစား မိဘမ်ားႏွင့္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသူ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသား ဘဝကတည္းက သူလုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ ဆရာေတြႏွင့္ သိပ္ၿပီး အဆင္မေျပသူ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထူးခၽြန္သူ ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ အသက္ ၁၃ ႏွစ္ သားကတည္းက Hewlett Packard ကုမၸဏီက အီလက္ထ႐ြန္နစ္ ပေရာဂ်က္အတြက္ လာေရာက္ငွားျခင္း ခံရသည္။

၁၉၇၀ တြင္ အထက္တန္း ေအာင္ၿပီး တကၠသိုလ္ ဆက္တက္ရန္ ျဖစ္လာသည္။ စတန္းဖို႔ဒ္ တကၠသိုလ္တြင္ တက္သည္။ သို႔ေသာ္ အီလက္ထ႐ြန္နစ္ ကလပ္တြင္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနသည္က မ်ားသည္။ အေဆာင္ မေနႏိုင္သျဖင့္ သူမ်ား အခန္းတြင္ ကပ္ေနၿပီး ၾကမ္းျပင္တြင္ အိပ္ခဲ့ရသည္။ ပိုက္ဆံ မရွိသျဖင့္ Coke ပုလင္းမ်ား စုေဆာင္း ေရာင္းခ်ၿပီး မုန္႔ဝယ္စားရသည္။ ေနာက္ပိုင္း Reed College ကို ေျပာင္းၿပီး တက္သည္။ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္တြင္ ေက်ာင္းဆက္ မတက္ေတာ့ဘဲ ကြန္ပ်ဴတာ တီထြင္မႈတြင္သာ စိတ္ကို ဒံုးဒံုးခ်ၿပီး လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ သူ႔ေၾကာင့္ Apple ကုမၸဏီဟူ၍ ကမၻာတြင္ ေအာင္ျမင္စြာ ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့သည္။

ဘီလ္ဂိတ္စ္သည္ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္တြင္ အထက္တန္းေက်ာင္းအဆင့္ၿပီးသည္။ SAT (Scholastic Aptitude Tests) စစ္ေဆးျခင္းတြင္ အမွတ္ေပါင္း ၁၆၀ဝ ေပးထားသည့္အနက္ ၁၅၉၀ ရသည္။ ဟားဗတ္ေကာလိပ္ကို ဝင္ခြင့္ရသည္။ အေစာပိုင္းက ဥပေဒပညာကို ယူသည္။ ေနာက္ပိုင္း သခ်ၤာကို ေျပာင္းသင္သည္။ ကြန္ပ်ဴတာသိပၸံကို စိတ္ဝင္စားစြာျဖင့္ ေကာလိပ္ႏွစ္မ်ားတြင္ ေလ့လာ လိုက္စားသည္။

ဒုတိယႏွစ္ ေရာက္သည္အထိ ေက်ာင္းကသင္ေနေသာ ပညာရပ္မ်ားထက္ ေက်ာင္းတြင္ ထားေပးထားေသာ ကြန္ပ်ဴတာမ်ားတြင္ အခ်ိန္ ကုန္ေနသည္က မ်ားသည္။ ေပါလ္ အယ္လန္ဆိုသူႏွင့္ေတြ႔ၿပီး ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ ေဆာ့ဖ္ဝဲတီထြင္ျခင္းကို ႐ူးသြပ္စြာ လုပ္ေဆာင္ေတာ့သည္။ သူ႔အေနအထားက ေကာလိပ္တြင္ ဆက္တက္ေနပါက သူဝါသနာပါသည့္ ကြန္ပ်ဴတာ ပညာကို ေကာင္းစြာ မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ဟု ျမင္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒုတိယႏွစ္ အေရာက္မွာပင္ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး သူ႔ကိုယ္ပိုင္ကုမၸဏီ ထူေထာင္ကာ ေဆာ့ဖ္ဝဲတီထြင္မႈကို စလုပ္သည္။ ထိုစဥ္က ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သူေျပာဖူးသည့္ စကားေလး တစ္ခြန္းမွာ -

“တကယ္လို႔ အဲဒါ (Microsoft) မေအာင္ျမင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းျပန္တက္ေကာင္း တက္မိမွာ။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီအခ်ိန္က ေက်ာင္းထြက္တယ္လို႔ေတာင္ မေျပာဘဲ၊ ေက်ာင္းကေန ခြင့္ယူထားတဲ့အေနနဲ႔ အျပင္မွာ လုပ္ကိုင္ေနခဲ့တာ”

သို႔ေသာ္ သူေက်ာင္းကို ျပန္မသြားေတာ့။ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ကတည္းက ေအာင္ျမင္မႈေတြ စတင္ရရွိခဲ့ၿပီး ယခုအခါ ကမၻာ့နံပါတ္တစ္ ဘီလ်ံနာ သူေဌးႀကီး ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ယေန႔ သူ႔ပိုင္ဆိုင္မႈက ေဒၚလာ ၈၆ ဘီလီယံျဖစ္ေနသည္။

မာ့ခ္ဇူကာဘတ္ဆိုသူ ေကာင္ေလးမွာ ၁၉၈၄ ခုႏွစ္ဖြားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႔အသက္က ယခုမွ ၃၃ ႏွစ္သာ ရွိေသးသည္။ ဘီလ္ဂိတ္စ္က ၆၂ ႏွစ္ျဖစ္ၿပီး သူေဌးအဆင့္တစ္ ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ သူက ၃၃ ႏွစ္ႏွင့္ ကမၻာ့အခ်မ္းသာဆံုး နံပါတ္ငါးအဆင့္ ျဖစ္ေနသည္။ မ်ိဳးဆက္တို႔၏ ကြာျခားခ်က္ကို ေလ့လာပိုင္းျဖတ္ႏိုင္ပါသည္။ 

ဇူကာဘတ္သည္ ကြန္ပ်ဴတာကို အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားအဆင့္ေလာက္ကတည္းက အသံုးျပဳသည္။ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ေလာက္တြင္ သူက Atari BASIC Programming ကို ေရးေနၿပီျဖစ္သည္။ ေဆာ့ဖ္ဝဲေရးသမား ေဒးဗစ္ႏ်ဴးမင္းထံတြင္ တပည့္ခံၿပီး သူဝါသနာ ပါသည့္ ကြန္ပ်ဴတာပညာကို စူးစိုက္ ေလ့လာသည္။ အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ တက္ေနကတည္းက အိမ္အနီးရွိ Mercy ေကာလိပ္တြင္ ကြန္ပ်ဴတာ ပညာမ်ားကို သြားေရာက္ ေလ့လာေနသည္။ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝကတည္းက သူ႔လမ္းကိုသူ ေ႐ြးခ်ယ္ထားၿပီး ျဖစ္သည္။ Intelligent Media Group ကုမၸဏီတြင္ ဝင္ေရာက္ အလုပ္ လုပ္ကိုင္ေနၿပီး ကြန္ပ်ဴတာကို ေကာင္းစြာ အသံုးျပဳကာ တီထြင္ဖန္တီးမႈမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ေနၿပီျဖစ္သည္။

အထက္တန္းေက်ာင္း ေအာင္ၿပီးေနာက္ ဟားဗတ္တြင္ ေက်ာင္းဆက္တက္သည္။ Facemash ဆိုသည့္ ပ႐ိုဂရမ္ကို ကိုယ္တိုင္ တီထြင္ ေရးသားခဲ့သည္။ ၂၀ဝ၄ ခုႏွစ္တြင္ “Thefacebook” ဆိုသည့္ အစီအစဥ္ေလးကို စတင္ၿပီး ေက်ာင္း၌ အသံုးျပဳႏိုင္ရန္ အြန္လိုင္းေပၚ တင္လိုက္သည္။

ဇူကာဘတ္သည္ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၄ ရက္ေန႔မွ သူေနထိုင္သည့္ ဟားဗတ္ေက်ာင္း အေဆာင္ထဲမွ “Facebook” ကို လႊင့္တင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ခ်က္ခ်င္း ေပါက္သြားၿပီး လူသိရွင္ၾကား ျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။ ၂၀ဝ၇ ခုႏွစ္မွ Facebook ကို တရားဝင္လႊင့္တင္ေၾကာင္း ေၾကညာႏိုင္ခဲ့ၿပီး ယခုအခါ သူပိုင္ဆိုင္မႈမွာ ေဒၚလာ ၆၁ ဒသမ ၄ ဘီလီယံျဖစ္ကာ ကမၻာ့အခ်မ္းသာဆံုး နံပါတ္ ငါးေနရာတြင္ ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သူလည္း Facebook ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ ႀကိဳးပမ္းရင္းက ေက်ာင္းၿပီးသည္အထိ ဆက္မတက္လိုက္ရဘဲ ေက်ာင္းထြက္ကာ ခ်မ္းသာေအာင္ျမင္သူ ျဖစ္လာခဲ့ရသည္။

သူတို႔ အေၾကာင္းကို ေလ့လာ သံုးသပ္ၾကည့္လွ်င္ ေအာက္ပါအခ်က္မ်ားကို ေတြ႔ရွိရမည္ျဖစ္သည္။

ေအာင္ျမင္ရန္ ဘြဲ႔မလို

ဘြဲ႔ဒီဂရီႀကီးက ကိုယ့္ဘဝကို အဆံုးအျဖတ္ ေပးႏိုင္သည္မဟုတ္၊ ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္ကသာ အဆံုးအျဖတ္ ေပးႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါေတာ့ ဆယ္တန္းလည္း မေအာင္၊ ဘြဲ႔လည္း မရေတာ့ပါဘူးဆိုကာ စိတ္ပ်က္ေနရန္မဟုတ္။ ပညာဆိုသည္မွာ ေက်ာင္းမွာသာ ရွာႏိုင္သည္မဟုတ္။ အထူးသျဖင့္ အသက္ေမြး ပညာရပ္မ်ားဆိုသည္မွာ ကိုယ္တိုင္စိတ္ပါ ေလ့လာသင္ယူ ႀကိဳးစားမွ ရႏိုင္ပါသည္။ တကၠသိုလ္ဝင္တန္းတြင္ ဘာသာစံု ဂုဏ္ထူးထြက္မွ၊ ေဆးတကၠသိုလ္ တက္ရမွသာ လူရာဝင္မည္ဟု ထင္ျခင္းက မွားပါသည္။ ဘြဲ႔မရဘဲ မိမိဝါသနာ ပါသည့္အလုပ္ကို ႀကိဳးစားအားထုတ္၊ စြဲၿမဲစြာလုပ္ျခင္းျဖင့္လည္း ေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါသည္။

စတိဗ္ေဂ်ာ့၊ ဂိတ္စ္ႏွင့္ ဇူကာဘတ္တို႔ သံုးေယာက္စလံုး ေကာလိပ္ေက်ာင္းကို ၿပီးေအာင္ မတက္ခဲ့ၾကေပ။ သို႔ေသာ္ ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ အိုင္တီ ေလာကတြင္ေတာ့ သမိုင္းမွတ္တိုင္ စိုက္ထူးႏိုင္ခဲ့သူမ်ား ျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ ေက်ာင္းတက္မွ၊ ဘြဲ႔ရမွဆိုသည့္ အစဥ္အလာ ေဘာင္ထဲက အေတြးကို မေတြး။ ေဖာက္ထြက္ၿပီး ေတြးခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ ဘာျဖစ္ခ်င္သည္ကို ေကာင္းေကာင္း သိသည္။ ဘာလုပ္သင့္သည္ကိုလည္း ေကာင္းစြာ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ခဲ့သူမ်ား ျဖစ္သည္။ 

ဘာလုပ္သင့္ေၾကာင္း ေကာင္းစြာျမင္

သူတို႔ အနာဂတ္သည္ မေရရာ မႈန္ဝါးလြန္းလွသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔သည္ မႈန္ဝါးေနေသာ အတြင္းကို ထိုးေဖာက္ျမင္ႏိုင္စြမ္း ရွိသည္။ သူတို႔သည္  SMART  ျဖစ္ေနသူမ်ားပင္။ SMART ဆိုသည္မွာ (Specific, Measurable, Realistics, Time-bound) ကို အတိုေကာက္ ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္နည္း ေျပာရလွ်င္ သူတို႔တြင္ ျပတ္သားေသာ အေတြးအျမင္ ရွိသည္။ သူတို႔တိုင္းဆ ပိုင္းျဖတ္ႏိုင္စြမ္း ရွိသည္။ လက္ေတြ႔က်က် သံုးသပ္ႏိုင္သည္။ အခ်ိန္ကို အက်ိဳးရွိစြာ အသံုးခ်ႏိုင္သူမ်ား ျဖစ္သည္။ 

ဇူကာဘတ္၏ Facebook ေအာင္ျမင္ရျခင္းမွာ သူ႔တီထြင္ထားမႈသည္ ကမၻာႀကီးကို ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ႀကိဳတင္ျမင္ထားၿပီး ျဖစ္ေနသည္။ Facebook ျဖင့္ တစ္ကမၻာလံုးရွိ သံုးစြဲသူမ်ား အဆက္အသြယ္ေတြ ပိုေကာင္းလာမည္။ သူတို႔ သိထားသမွ် ေဝမွ်လာမည္ကို ႀကိဳတင္ ခန္႔မွန္းၿပီးသား ျဖစ္ေနသည္။ လူေတြ၏ စိတ္ဝင္စားမႈမွ သူမည္သည့္ အက်ိဳးတရားမ်ားကို ဝန္ေဆာင္မႈ အေနႏွင့္ မည္မွ် ျပန္ရႏိုင္ေၾကာင္း သူတြက္ဆထားၿပီး ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရျခင္းမွာ သူ႔အတြက္ ထိုက္တန္လြန္းလွသည္။

လူငယ္မ်ား အေနႏွင့္ ပန္းတိုင္ မည္မွ် အေရးႀကီးေၾကာင္း သူက သက္ေသျပသြားသည္။ အက်ိဳးမရွိသည့္ ကိစၥမ်ားတြင္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနမည့္အစား အက်ိဳး ရွိသည့္တစ္ခုခုကို တီထြင္ ေဖာက္ထြက္ႏိုင္လွ်င္ အက်ိဳးရလဒ္ တစ္ခုခု ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေၾကာင္းသူက နည္းေပး လမ္းျပ လုပ္သြားသည္။

သူတို႔ အေနအထိုင္ကို စံျပဳႏိုင္သည္

ကမၻာေက်ာ္ သူေဌးႀကီး သံုးေယာက္စလံုးတြင္ တူညီသည့္စတိုင္ တစ္ခုမွာ အဝတ္အစားကို ဂ႐ုမစိုက္။ သင့္သလို ေနထိုင္၊ ႐ိုးကုပ္စြာ ႀကိဳးစား အားထုတ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဂိတ္စ္ကလည္း သူေဌးသာ ဆိုသည္ ႐ိုး႐ိုးေလး ဝတ္ၿပီး ႐ိုး႐ိုးေလး ေနထိုင္သည္။ စတိဗ္ေဂ်ာ့ႏွင့္ ဇူကာဘတ္ တစ္မ်ိဳးတည္း ဝတ္သည္။ သူေဌးေလး ဇူကာဘတ္ကို ၾကည့္လိုက္လွ်င္ မီးခိုးေရာင္ တီရွပ္ေလးႏွင့္သာျဖစ္သည္။ သူတို႔ဘဝေတြက ေအာက္ေျခက တက္လာသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ဘဝမေမ့။ သူတို႔ဘဝေတြကို လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြႏွင့္အတူ ထူေထာင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ အားလံုးႏွင့္အတူ တစ္သားတည္းေန၊ တစ္တန္းတည္း စားေသာက္ ေနထိုင္တတ္ျခင္းမွာ ထူးျခားခ်က္ ျဖစ္သည္။ 

အလုပ္အေပၚ အားစိုက္ ဇြဲသန္

သူတို႔ သံုးေယာက္စလံုး တီထြင္မႈႏွင့္ သူတို႔အလုပ္အေပၚ အားထည့္မႈ လြန္ကဲၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္အလုပ္အေပၚ ကိုယ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၿပီး တန္ဖိုးထား ေလးစားလြန္းသူမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဤမွ် ေအာင္ျမင္လာၾကရျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ 

တီထြင္သူ ဆိုသည္မွာ ေငြတစ္ခုတည္းအတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မည္။ ေငြက ေနာက္ပိုင္းမွ လိုက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ေရွးဦးစြာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံရသည္မွာ အလုပ္အေပၚ ထားသည့္ စိတ္ေစတနာ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ အခ်ိန္ အကန္႔အသတ္မရွိ အလုပ္ေတြ လုပ္ခဲ့ၾကသည္။ နာရီ ၂၀ ေလာက္ လုပ္ၾကသည္။ အခက္အခဲေတြ၊ ဖိအားေတြ၊ အဖ်က္အေမွာင့္ေတြ မ်ားစြာ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ စိတ္ဓာတ္မက်။ ဇြဲမေလွ်ာ့ စိတ္မပ်က္ဘဲ ဆက္လုပ္ၾကသည္။ သူတို႔ ဦးတည္ခ်က္ ပန္းတိုင္ကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။

သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ယံုၾကည္ၾကသည္

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈက အေရးႀကီးသည္။ မည္သည့္ အေနအထား ေရာက္ေနသည္ျဖစ္ေစ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈရွိမွ ဆက္လုပ္ႏိုင္သည္။ သူတို႔ ဘာမွန္းမသိ၊ ေဈးကြက္ မေရရာေသာ ကြန္ပ်ဴတာေတြ ေဆာ့ဖ္ဝဲေတြကို တီထြင္ခဲ့ၾကသည္ဟု ထင္စရာရွိသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ တီထြင္မႈတြင္ အနာဂတ္ေတြ ရွိေနသည္။ ကြန္ပ်ဴတာကို လူတိုင္း မကိုင္ပါဘူးဟု ေဝဖန္သူမ်ား ရွိေနသည့္ၾကားက တစ္ေန႔တြင္ တစ္အိမ္တစ္လံုး အနည္းဆံုး သံုးလာလိမ့္မည္ဆိုသည့္ အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ႏိုင္စြမ္းမ်ားျဖင့္ တီထြင္ခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္ သူတို႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

Nassim Nicholas Taleb ဆိုသူေျပာသြားသည့္ စကားတစ္ခြန္းကို ရည္ညႊန္းခ်င္ပါသည္။

“စတိဗ္ေဂ်ာ့၊ ဘီလ္ဂိတ္စ္နဲ႔ မာ့ခ္ ဇူကာဘတ္တို႔ ေကာလိပ္ေက်ာင္း မၿပီးသြားၾကဘူး။ သူတို႔က ေက်ာင္းသင္ပညာ ဆိုတာထက္ သူတို႔ ေလ့လာသင္ယူခ်င္တာေတြကို ေလ့လာ သင္ယူသြားခဲ့ၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကေလးေတြကို မင္းတို႔ အမွတ္ ေကာင္းေကာင္း မရလို႔၊ အဆင့္ မေကာင္းလို႔ စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္း မရွိဖို႔ သူတို႔နဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ ေျပာျပတယ္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေလ့လာ သင္ယူမႈကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ျဖစ္ဖို႔ပဲ လိုတယ္”

ေမာင္ခတ္

(Ref: Times, CBC News)

The Voice

http://thevoicemyanmar.com/article/7494-uni