Author: Nine Nine SaNay
ဒီၿမိဳ႕က ရဲဌာနကလည္း တျခားၿမိဳ႕က ရဲဌာနလိုပဲ အမႈေသးေတြ ဒါမွမဟုတ္ ယာဥ္မေတာ္တဆမႈေတြသာ အဓိကေျဖ႐ွင္းဖူးတာပါ။ လူေသမႈေတြျဖစ္ရင္ေတာ့ ျပည္နယ္ရဲဌာနက တာဝန္ယူေျဖ႐ွင္းပါတယ္။ ျပည္နယ္ရဲဌာနကရဲေတြ Torringtonၿမိဳ႕မွာ လူေသမႈျဖစ္တယ္လို႔လည္းၾကားေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရာဇဝတ္မႈက်ဴးလြန္သူေဖာ္ထုတ္ေရးဓာတ္ခဲြခန္းက ဝန္ထမ္းေတြကို ခ်က္ခ်င္းဖုန္းဆက္ၿပီး အခင္းျဖစ္ပြားတဲ့ေနရာမွာ လာေရာက္ကူညီစံုစမ္းစစ္ေဆးဖို႔ အေၾကာင္းၾကားေတာ့တယ္။
.
အခန္း (၂) အခင္းျဖစ္ပြားရာ စံုစမ္းေဖာ္ထုတ္မႈ
.
အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဓာတ္ခဲြခန္းညႊန္ၾကားေရးမွဴးအျဖစ္ တာဝန္စထမ္းေဆာင္ကာစ႐ွိေသးတယ္။ သြားရလာရအဆင္ေျပေအာင္ဆိုၿပီး အနီးနားက Orange ၿမိဳ႕လို႔ေခၚတဲ့ ၿမိဳ႕မွာ ေရကူးကန္ပါတဲ့အိမ္တစ္လံုး ဝယ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေလးႏွစ္ေယာက္ လႈပ္႐ွားေဆာ့ကစားလို႔ရတဲ့ ေနရာ႐ွိေအာင္ေပါ့။
.
ေရကူးကန္ပါတဲ့အိမ္မ်ဳိး ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ မေနခဲ့ဖူးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေရကူးကန္သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ဖို႔ မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕ကိုေမးရတယ္။ အလုပ္အားလပ္ခ်ိန္ စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေရကူးကန္သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ေနခဲ့တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး အင္အားစိုက္ထုတ္ၿပီး လုပ္လိုက္ရတယ္။ ႐ွင္းလင္းၿပီးလို႔ ေရထည့္လိုက္ေတာ့…
ေရကန္တစ္ခုလံုး ေအာက္ကိုထြင္းေဖာက္ျမင္ရတဲ့အထိ ၾကည္လင္ျပာလဲ့ေနခဲ့တယ္။
.
ပင္ပန္းရက်ဳိးနပ္တဲ့ ကိုယ့္လုပ္အားကို ကိုယ္သေဘာက်စြာၾကည့္ရင္း ကုလားထိုင္တစ္လံုးကို ေရကူးကန္ေဘး ကၽြန္ေတာ္ယူလာခဲ့တယ္။ တစ္မိသားစုလံုး တစ္ဘက္မွာ ေရကူးရင္း တစ္ဘက္မွာ ေအာင္ပဲြက်င္းပမယ္ေပါ့။ သမီးႀကီးက တ႐ုတ္ေရေႏြးၾကမ္းတစ္အိုး သယ္လာတယ္။ မိန္းမက အထူးေကာင္းမြန္တဲ့ အခ်ဳိပဲြႀကီးတစ္ပဲြ ျပင္ဆင္တယ္။
.
ကေလးေတြရဲ႕ေပ်ာ္႐ႊင္ရယ္ေမာေနတဲ့ မ်က္ႏွာကိုျမင္ေတာ့ “မင္းတို႔ သိပ္ကံေကာင္းတာပဲ။ မင္းတို႔ အေမနဲ႔ငါ တစ္ခါမွ ဒီလိုသက္ေတာင့္သက္သာ႐ွိတဲ့အိမ္မ်ဳိး မေနခဲ့ဖူးဘူး။ ေရကူးကန္ပါတဲ့အိမ္ဆို ေဝလာေဝးေပါ့” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္တယ္။
.
သမီးက ေဖေဖနဲ႔ေမေမတို႔ငယ္ဘဝအေၾကာင္းကို ေျပာျပဖို႔ ပူဆာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဖုန္းက ျမည္လာခဲ့တယ္။ ဖုန္းကို ကၽြန္ေတာ္ေကာက္ကိုင္ၿပီး နားေထာင္လိုက္ေတာ့ ျပည္နယ္ရဲဌာနကဆက္တဲ့ ဖုန္းျဖစ္ေနတယ္။ Torrington ၿမိဳ႕မွာ မီး႐ႈိ႕ခံထားရတဲ့ အေလာင္းတစ္ေလာင္းေတြ႔တယ္။ အခင္းျဖစ္ပြားတဲ့ေနရာကို ခ်က္ခ်င္းလာခဲ့ပါတဲ့။
.
ဖုန္းဆက္လာတဲ့အမႈစစ္ရဲက ကၽြန္ေတာ့္ကို လာရာလမ္းေၾကာင္းေတြ အေသးစိတ္ေျပာျပတယ္။ အမွတ္၈ အေဝးေျပးလမ္းကေန ေျမာက္ဘက္ကိုေမာင္းခဲ့ပါ။ ထြက္ေပါက္ ၃၈ေရာက္ရင္ အေဝးေျပးလမ္းမေပၚကဆင္းၿပီး ဘယ္ဘက္ကို ေမာင္းပါ။ အဲဒီမွာ ဓာတ္ဆီဆိုင္တစ္ဆိုင္ေတြ႔လိုက္မယ္။ အေနာက္အရပ္ကို ဆက္ေမာင္းၿပီး ေတာင္ကုန္းတခ်ဳိ႕ကို ျဖတ္လိုက္တာနဲ႔ ေတာအုပ္တစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္မယ္။ အေလာင္းက အဲဒီေတာအုပ္ထဲမွာ၊ ေတာအုပ္အျပင္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူတို႔ေစာင့္ေနမယ္လို႔ ေျပာတယ္။
.
ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ကို ကၽြန္ေတာ္အျမန္ခ်ၿပီး ပါးစပ္ထဲ မုန္႔တခ်ဳိ႕ေကာက္ယူထည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ကေန အလ်င္စလို ထြက္လာခဲ့တယ္။ မိုးမခ်ဳပ္ခင္ အခင္းျဖစ္ပြားရာေနရာကို အျမန္ဆံုးသြားရမယ္။
.
မိနစ္ ၄ဝေက်ာ္ေလာက္ ကားေမာင္းၿပီးေနာက္ ေတာအုပ္ႀကီးတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေတာအုပ္ေဘးမွာ ေစာင့္ေနတဲ့ရဲကားကို မေတြ႔ခဲ့ဘူး။ အခင္းျဖစ္ရာေနရာကို ထိန္းသိမ္းေနရလို႔ လူလြတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကို လာမႀကိဳတာထင္တယ္လို႔ခန္႔မွန္းရင္း ေတာအုပ္ထဲဝင္ၿပီး သူတို႔ကို႐ွာဖို႔ ကားေပၚကေန ကၽြန္ေတာ္ဆင္းလိုက္တယ္။
.
ေကာင္းကင္အေရာင္က တျဖည္းျဖည္းမွိန္လာေနခဲ့ၿပီ။ ထူထပ္တဲ့ေတာအုပ္ထဲဝင္ေတာ့ အလင္းေရာင္က ပိုၿပီး ေဖ်ာ့သြားတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခြင္လံုး တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ လူအရိပ္အေယာင္မေတြ႔ရဘူး။ “ေဟ့… လူ႐ွိလား” လို႔ ေတာအုပ္ထူထူဘက္ ကၽြန္ေတာ္ေအာ္ေခၚတယ္။ ေတာအုပ္က အေသေကာင္လို ဘာသံမွ ျပန္မျပဳဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဆက္တိုက္ ေအာ္ၾကည့္ေပမယ့္ ဘာသံမွ ျပန္မၾကားရဘူး။
.
ကား႐ွိရာဆီ ကၽြန္ေတာ္အျမန္ျပန္လာတယ္။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ရဲေတြအသံုးျပဳတဲ့ ႀကိဳးမဲ့ေလဒီယိုက “ဝဝ၇… ၾကားလား… ဝဝ၇ မင္းဘယ္မွာလဲ”လို႔ ေအာ္ေနတယ္။
.
အဲဒီေအာ္သံေတြကို ကၽြန္ေတာ္ဂ႐ုမစိုက္အားဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဆက္သြယ္ခဲ့တဲ့ ရဲဝန္ထမ္းကိုပဲ တိုက္႐ိုက္ဆက္သြယ္ၿပီး “ကၽြန္ေတာ္က ေဒါက္တာလီပါ။ Torringtonၿမိဳ႕ေတာအုပ္က မီး႐ႈိ႕ခံထားရတဲ့ အေလာင္းတစ္ေလာင္းကို စစ္ေဆးေပးဖို႔ ခင္ဗ်ားတို႔အေၾကာင္းၾကားခဲ့တယ္။ ေတာအုပ္ေဘးမွာ ေစာင့္ေနမယ္လို႔လည္း ဆိုတယ္။ အခု ကၽြန္ေတာ္ေတာအုပ္နားေရာက္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို မေတြ႔ဘူး။ အခင္းျဖစ္တဲ့ေနရာက ဘယ္နားမွာလဲ…”။
.
“ဝဝ၇… ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဆက္အသြယ္ရၿပီ။ ခင္ဗ်ားတစ္ခုခုျဖစ္ေနလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔စိုးရိမ္ေနတာ” လို႔ တစ္ဘက္က ဝမ္းသာအားရေျပာတယ္။
.
ဘာလဲ… ဝဝ၇ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚတာလား…
.
ဓာတ္ခဲြခန္းညႊန္ၾကားေရးမွဴးအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တာဝန္စထမ္းေဆာင္ေတာ့ ရဲဌာနက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၂ဝ၅၆ ဆိုတဲ့ ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္တစ္ခုေပးတယ္။ အဲဒီနံပါတ္ကို ကၽြန္ေတာ္မွတ္မထားခဲ့ဘူး။ ရဲဌာနက ဆက္သြယ္ေရးပုဂၢိဳလ္ေတြ စကားေျပာျမန္ေတာ့ ၂ဝ၅၆ ကို သူတို႔ေခၚတဲ့အခ်ိန္ တျခားဝန္ထမ္းကိုေခၚတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္အၿမဲထင္ခဲ့လို႔ သူတို႔အေခၚကို ဂ႐ုမစိုက္ခဲ့မိဘူး။ ေနာက္ပိုင္း သူတို႔နဲ႔အတူ အမႈႀကီးတခ်ဳိ႕ ကၽြန္ေတာ္စံုစမ္းစစ္ေဆးႏိုင္ခဲ့ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူတို႔ေအာ္မၾကား ေခၚမၾကားမွာစိုးလို႔ ဝဝ၇ လို႔ေခၚမယ္လို႔စေနာက္ခဲ့ၾကတယ္။
.
“ကၽြန္ေတာ္တို႔အခု ေတာအုပ္ထဲမွာပါ။ ေတာအုပ္ေဘးမွာ ခင္ဗ်ားကိုေစာင့္ဖို႔ လူလြတ္လိုက္တာပဲ။ ဘယ္လိုလုပ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ႐ွာမေတြ႔ရတာလဲ” လို႔ တစ္ဘက္က ျပန္ေျပာတယ္။
.
“ကၽြန္ေတာ္လည္း အခု ေတာအုပ္ထဲမွာပဲ”
.
“ဘယ္ေတာအုပ္မွာလဲ…”
.
“ထြက္ေပါက္ ၃၈ ဘယ္ဘက္မနီးမေဝးနားက ေတာအုပ္လို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ေျပာတယ္ေလ…”
.
“ဟာ.. ဒုကၡပဲ.. ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေျပာမွားသြားတယ္။ ၃၈မဟုတ္ဘူး… ထြက္ေပါက္နံပါတ္ ၃၉ပါ။ ခင္ဗ်ားအခု ဘယ္မွ မသြားနဲ႔… ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်က္ခ်င္းလူလြတ္ၿပီး အခင္းျဖစ္ရာေနရာဆီ ပို႔ေပးမယ္”
.
၅မိနစ္အၾကာမွာ အေရးေပၚအခ်က္ျပမီးတလက္လက္နဲ႔ ရဲကားတစ္စီးက ကၽြန္ေတာ္ကိုဦးေဆာင္ေခၚသြားတယ္။ ရဲကားနဲ႔အတူ ထူထပ္တဲ့ေတာအုပ္ကိုျဖတ္ၿပီး အခင္းျဖစ္ရာေနရာဆီ ေရာက္သြားခဲ့တယ္။
အခင္းျဖစ္ရာေရာက္ေတာ့ မိုးခ်ဳပ္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သတင္းေထာက္တခ်ဳိ႕နဲ႔ စိတ္ဝင္စားတဲ့ျပည္သူတခ်ဳိ႕က ရပ္ၾကည့္ေနေသးတယ္။ အမႈစစ္ရဲႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ရဲဌာနက ရဲဝန္ထမ္းတခ်ဳိ႕က အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ သြားလာလႈပ္႐ွားေနၾကတယ္။ ဒုကၡပဲ… အခင္းျဖစ္ရာေနရာ ေျခရာလက္ရာအဖ်က္ခံရျပန္ၿပီထင္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြးလိုက္တယ္။
.
အေျခခံအားျဖင့္ေျပာရရင္ လူသတ္မႈကို စူးစမ္း႐ွာေဖြေဖာ္ထုတ္တဲ့အလုပ္ကို အမႈစစ္ရဲကတာဝန္ယူရတယ္။ သာမန္ရဲဝန္ထမ္းေတြက ကင္းလွည့္တဲ့အလုပ္ကိုလုပ္တယ္။ ဝန္ထမ္းသက္ၾကာမွ၊ ျပစ္မႈေတြ ကိုင္တြယ္ေျဖ႐ွင္းႏိုင္တဲ့ အေတြ႔အႀကံဳ႐ွိလာမွသာ အမႈစစ္ရဲအျဖစ္ ရာထူးတိုးတယ္။ အမႈစစ္ရဲက အမႈကိုစစ္ေဆးၿပီးေနာက္ အမႈကိုစံုစမ္းေဖာ္ထုတ္ဖို႔ တာဝန္ယူရတယ္။ သက္ေသနဲ႔ သက္ေသခံပစၥည္းေတြကို သိမ္းဆည္းရတယ္။ ေနာက္ဆံုး တရား႐ံုးထိ သက္ေသထြက္ဆိုရတယ္။ မႈခင္းေဆးပညာဝန္ထမ္းက အခင္းျဖစ္ပြားတဲ့ေနရာမွာ သက္ေသခံပစၥည္းေတြကို ႐ွာရတယ္။ ဓာတ္ခဲြစစ္ေဆးၿပီး ဘယ္သူဘယ္ဝါျဖစ္ေၾကာင္း ေ႐ြးထုတ္ရတယ္။ သဲလြန္စအသစ္ ေပးရတယ္။ စံုစမ္းစစ္ေဆးဖို႔ လမ္းညႊန္ရတယ္။ သကၤာမကင္းသူကို အတည္ျပဳၿပီး သူက်ဴးလြန္တဲ့ျပစ္မႈကို သက္ေသျပရတယ္။ အမႈတစ္ခု ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ဖို႔ အမႈစစ္ရဲနဲ႔ မႈခင္းေဆးပညာဝန္ထမ္းတို႔ဟာ နီးနီးကပ္ကပ္ အတူလက္တဲြလုပ္ေဆာင္ဖို႔လိုအပ္တယ္။
.
ဒီအမႈကိုတာဝန္ယူတဲ့ အမႈစစ္လူျဖဴရဲႏွစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္သြားႏႈတ္ဆက္တဲ့အခါ သူတို႔ထဲကေကာ္ဖီခြက္ကိုင္ထားတဲ့ White လို႔ေခၚတဲ့ အမႈစစ္ရဲတစ္ေယာက္က ဟိတ္ႀကီးဟန္ႀကီးနဲ႔ ေ႐ွ႕တက္ၿပီး “လူေတြကို လိုက္သတ္ေနတဲ့ လူသတ္သမားသတ္တာျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဘယ္သူလုပ္တယ္ဆိုတာ ငါတို႔သိထားၿပီ။ အထက္က ခင္ဗ်ားကိုေခၚၿပီး လာၾကည့္ခိုင္း႐ံုေလးပါပဲ” လို႔ဆိုတယ္။
.
ကၽြန္ေတာ္က ရယ္ျပၿပီး “စိတ္မပူပါနဲ႔.. ထပ္ေျပာၾကတာေပါ့” လို႔ဆိုလိုက္တယ္။
အေလာင္းေဘးကို ကၽြန္ေတာ္သတိထားၿပီး ကပ္သြားတယ္။ ေျမျပင္ေပၚမွာ မတူတဲ့ေျခရာေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိေနခဲ့တယ္။ အေလာင္းရဲ႕ ဦးေခါင္းနဲ႔ အဝတ္အစားေတြ ထိေတြ႔ကိုင္တြယ္ထားၾကၿပီးၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္တိုမိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ အခင္းျဖစ္ပြားတဲ့ေနရာကို တားဆီးထိန္းသိမ္းတာေတြ မလုပ္တာလဲလို႔ နယ္ခံရဲကို ေမးလိုက္တယ္။ လူသတ္မႈျဖစ္ပြားတဲ့ေနရာကို တစ္ခါမွ မေျဖ႐ွင္းဖူးတဲ့ရဲႏွစ္ေယာက္က ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုနဲ႔ ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။
.
————— ဆက္ပါဦးမယ္…
No comments:
Post a Comment