ေရွးလက္ရာမပ်က္ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ႏိုင္ဖို႔

ဒီတပတ္ ျမန္မာ့အေရး ေဆြးေႏြးခန္း အစီအစဥ္မွာ မႏၱေလးၿမိဳ႕မွာ ႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီက ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ေတြ အေဆာက္အဦးေဟာင္းေတြကို ျပန္လည္ျပဳျပင္မြမ္းမံတဲ့အခါမွာ မူလတန္ဖုိးအတုိင္းမွီေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ဘူးလုိ႔ ပန္းပုအမႊန္း ဗိသုကာပညာရွင္ တမၸဝတီဦးဝင္းေမာင္ က ေျပာပါတယ္၊ မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္က ေဆာက္ခ့ဲတဲ့ သုဓမၼာဇရပ္ေတြကို ဦးေဆာင္ျပန္လည္တည္ေဆာက္ေနတဲ့ ဦးဝင္းေမာင္ဟာ မဟာအတုလ ေက်ာင္းေတာ္ ျပန္လည္မြန္းမံေရးကိုလဲ ဦးေဆာင္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္၊  ေရွးလက္ရာမွီေအာင္လုပ္ေပမဲ့ ကုန္ၾကမ္းအခက္အခဲ၊ စရိတ္စကေတြေၾကာင့္ မူလတန္ဖုိးအတိုင္းမွီေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ဘူးလို႔ VOA နဲ႔ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခန္းမွာ ေျပာၾကားခဲ့တာပါ။ ေရွးေဟာင္းလက္ရာေတြ ျပန္လည္မြန္းမံတဲ့အခါမွာ ေတ႔ြရတဲ့ စိန္ေခၚမႈေတြကို VOA (ရန္ကုန္ရံုး) တာဝန္ခံ ေဒၚခင္စုိးဝင္းက တမၸဝတီဦးဝင္းေမာင္ကို ေတ႔ြဆံုေမးျမန္းထားတာပါ၊

ေဒၚခင္စိုးဝင္း ။ ။  မဂၤလာပါ ဆရာ။

ဦးဝင္းေမာင္ ။ ။ မဂၤလာပါ။

ေဒၚခင္စိုးဝင္း ။ ။ အခုလို က်မတုိ႔ ဗီြအိုေအ အေမရိကန္အသံကို လာေရာက္ေတြ႔ဆံု ေမးျမန္းခြင့္ျပဳတဲ့အတြက္ အမ်ားႀကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင့္။

ဦးဝင္းေမာင္ ။ ။ က်ေနာ္ကလည္း က်ေနာ့္လုပ္ငန္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ေရဒီယိုကေနတဆင့္ ျပည္သူျပည္သားေတြကို ေျပာခြင့္ရတာကို က်ေနာ္ကလည္း အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ေဒၚခင္စိုးဝင္း ။ ။ ဆရာက အခုေလာေလာဆယ္ ဒီ စီမံကိန္းမွာ ဆရာရဲ ႔ ဗိသုကာအမႊန္းပညာ ေဆာက္လုပ္ေရးဘက္မွာ အဲဒီ ပညာနဲ႔ ဘယ္လို အခန္းက႑ကေန ပါဝင္ၿပီးေတာ့ ႀကီးၾကပ္ေပးေနတာလဲ။

ဦးဝင္းေမာင္ ။ ။ ပထမ ဒီလုပ္ငန္းေလးကို တင္ျပပါရေစ။ ဒီလုပ္ငန္းေလးက မင္းတုန္းမင္းႀကီး ၿမိဳ ႔တည္နန္းတည္ သတၱဌာန (၇) ဌာန တည္ခဲ့တဲ့အနက္ ဒုတိယကမာၻစစ္အတြင္းက (၇) ဌာနနီးပါး ပ်က္စီးယိုးယြင္းသြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ျပန္လည္ျပဳျပင္တဲ့အခါမွာ ကေနအခ်ိန္ထိ ဒီလုပ္ငန္းမစခင္အထိ (၇) ဌာနထဲက (၃) ဌာန ျပဳျပင္ဖုိ႔ က်န္ပါတယ္။ ျပဳျပင္ဖို႔က်န္တဲ့ (၃) ဌာနကေတာ့ မင္းတုန္းမင္းႀကီး တည္ထားခဲ့တဲ့ သုဓမၼာဇရပ္ေတာ္ႀကီး၊ သူ႔ေဘးမွာ ရွိေနတဲ့ မဟာပဌာန္းေဟာသိမ္ေတာ္၊ မႏၱေလးေတာင္ေျခမွာရွိတဲ့ ပိဋကတ္တိုက္ေတာ္တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုပ္ငန္း (၃) ခုကို ျပန္လုပ္တဲ့လုပ္ငန္းပါ။ လုပ္တဲ့ေနရာမွာ ဒီလုပ္ငန္းမွာ က်ေနာ္ရဲ ႔ အဓိက အသက္ေမြးေက်ာင္းျဖစ္တဲ့ ပန္းပုပညာအျပင္၊ ေက်ာက္ကိုဆစ္ရတဲ့ ေက်ာက္ဆစ္ပညာ၊ အဂၤေတနဲ႔ လုပ္ရတဲ့ ပန္းေတာ့ပညာ၊ သစ္သားကို ထုရတဲ့ ပန္းပုပညာ၊ သံျပားကိုလုပ္ရတဲ့ ပန္းတင္ပညာ စတဲ့ ပန္းဆယ္မ်ဳိး ပညာရပ္ေတြအားလံုးပါေတာ့ ဒီလုပ္ငန္းမွာ က်ေနာ္က ပါသမွ် ပန္းဆယ္မ်ဳိး ပညာရပ္ေတြကို ပံုစံထုတ္ေပးရတယ္။ ေနာက္ လုပ္တဲ့လက္ရာကို ေခတ္နဲ႔ေလ်ာ္ညီေအာင္ စီစစ္ေပးရတယ္။ တပ္ဆင္တဲ့ေနရာမွာလည္း ေရွးမူမပ်က္ျဖစ္ေအာင္ ဒီလုပ္ငန္းေတြအားလံုးက မင္းတုန္းမင္းႀကီး ရတနာပံုေခတ္က တည္ခဲ့တဲ့လက္ရာအတိုင္း ျဖစ္ႏုိင္သမွ်ျဖစ္ေအာင္။ ရတနာပံုေခတ္မွာ အၾကမ္းမ်ဥ္းေျပာရင္ေတာ့ ပုဂံေခတ္လက္ရာ၊ အင္းဝေခတ္လက္ရာ၊ ကုန္းေဘာင္ေခတ္လက္ရာ ဆုိၿပီးေတာ့ ရွိေပမယ့္ ကုန္းေဘာင္ေခတ္လက္ရာထဲမွာ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ဦး၊ ကုန္းေဘာင္ေခတ္လယ္၊ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေႏွာင္း ဆိုၿပီးရွိေတာ့ ရတနာပံုေခတ္က ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေႏွာင္းထဲမွာ ပါပါတယ္။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေႏွာင္းကိုပဲ အေသးစိတ္ျပန္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ၁၂၂၁ ခု မင္းတုန္းမင္းႀကီး ၿမိဳ ႔တည္တဲ့အခ်ိန္က လက္ရာကတမ်ဳိး၊ မင္းတုန္းမင္းႀကီး နတ္ရြာစံၿပီးေတာ့ သားေတာ္သီေပါမင္းတက္တဲ့ ၁၂၄၀ ခုႏွစ္ ပတ္ဝန္းက်င္က လက္ရာကတမ်ဳိး၊ ၁၂၄၇ ခုႏွစ္ သီေပါမင္း ပါေတာ္မူခံနီးမွာ လုပ္တဲ့လက္ရာကတမ်ုိး။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာရင္ ရတနာပံုေခတ္ကိုပဲ အေသးစိတ္ျပန္ၾကည့္ရင္ ရတနာပံုေခတ္ဦးလက္ရာ၊ ရတနာပံုေခတ္လယ္လက္ရာ နဲ႔ ရတနာပံုေခတ္ေႏွာင္လက္ရာဆုိၿပီး ဒီအေဆာက္အဦးေတြအားလံုးက ရတနာပံုေခတ္ဦးလက္ရာနဲ႔ဆုိင္ေတာ့ ဒီထဲမွာထုသမွ် ဝင္ေပါက္တံခါးေတြ၊ အမြမ္းမံေတြ၊ ၾကမ္းျပင္မွာရွိတဲ့ပန္းေတြ၊ အမိုးမ်က္ႏွာၾကက္မွာရွိတဲ့ ပန္းေတြ အားလံုးက ရတနာပံုေခတ္ဦးလက္ရာ ျဖစ္ႏိုင္ေအာင္ က်ေနာ္တို႔ ႀကိဳးစားရပါတယ္။ အဲဒါက ဒီလုပ္ငန္းႀကီးရဲ ႔ အဓိကပါ။ အဲဒီေတာ့ ရတနာပံုေခတ္ေနွာင္းလက္ရာေတြကေတာ့ မႏၱေလး ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္းေကာင္း၊ က်န္တဲ့ အမရပူရ၊ စစ္ကိုင္း၊ အင္းဝ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွာလို႔ရပါတယ္။ မင္းတုန္းမင္းႀကီး နန္းတက္ခါစ ၁၂၂၁ ခုႏွစ္နဲ႔ ၁၂၂၅ ခုႏွစ္အတြင္း ေခတ္ဦးလက္ရာက ေတာ္ေတာ္ရွာပါတယ္။ မႏၱေလးၿမိဳ ႔မွာဆုိရင္ အားလံုးသိတဲ့အတုိင္း နံမည္ေက်ာ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း (၃) ခု ရွိပါတယ္။ လူတုိင္းသိေနတဲ့ ေရႊနန္းေတာ္ေက်ာင္း။ ေနာက္တခါ သီေပါမင္း ပါေတာ္မူခံနီးမွာ ေဆာက္သြားတဲ့ …ေက်ာင္း။ ဒီႏွစ္ခုမွာ ေရႊနန္းေတာ္ေက်ာင္းက ရတနာပံုေခတ္ရဲ ႔ ေခတ္လယ္လက္ရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ..ေက်ာင္းဆုိရင္ ရတနာပံုေခတ္ရဲ ႔ ေခတ္ေႏွာင္းလက္ရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေခတ္ဦးလက္ရာ ရွာတဲ့အခါမွာ မႏၱေလးၿမိဳ ႔မွာ (၅၀) ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ ပ်က္စီးယိုးယြင္းေနတဲ့ သဂၤဇာေက်ာင္းတခုပဲ ရွိပါတယ္။ ဒီ သဂၤဇာေက်ာင္းကိုပဲ အေျချပဳၿပီးေတာ့ ေရႊဘုိၿမိဳ ႔နယ္ထဲမွာရွိတဲ့ မင္းတုန္းမင္းႀကီးလက္ထဲက ေဆာက္လုပ္ခဲ့တဲ့ သီးလံုးေက်ာင္း။ ေနာက္ ျမင္းၿခံၿမိဳ ႔နယ္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ယြန္းေက်ာင္းဆုိတဲ့ မင္းတုန္းမင္းေခတ္ဦးနဲ႔ဆုိင္တဲ့ ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္က - ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္ဆိုလဲ တျခားေနရာေတြ မဟုတ္ဘူး။ အပူပိုင္းေဒသ မေကြးတုိင္း၊ စစ္ကိုင္းတုိင္း၊ မႏၱေလးတုိင္းေတြမွာ လက္ရွာတဲ့အခါမွာ အနည္းဆံုး အေထာက္အထားက (၅) ေနရာေလာက္ပဲ ရပါတယ္။ အဲဒီ ရသမွ် (၅) ေနရာကေန အမိုးပိုင္းဆုိင္ရာ အမႊန္းပန္းေတြ၊ ၾကမ္းျပင္ပိုင္းဆုိင္ရာ အမႊန္းပန္းေတြ၊ နံရံပိုင္းဆိုင္ရာ အမႊန္းပန္းေတြ၊ အတြင္းပိုင္းဆုိင္ရာ အမႊန္းပန္းေတြ အားလံုးကို ရတနာပံုေခတ္ဦးလက္ရာနဲ႔ ေရွ ႔မူမပ်က္ လုပ္ဖို႔ရာ ဒီလုပ္ငန္းႀကီးရဲ ႔ အဓိကတာဝန္ ျဖစ္ပါတယ္။

ေဒၚခင္စိုးဝင္း ။ ။ ဒီလိုမ်ဳိး အမႊန္းပန္းပညာကို ဆရာအေနနဲ႔ လက္ဆင့္ကမ္းၿပီးေတာ့ တျခားမ်ုိးဆက္သစ္ေတြကို ဆရာအေနနဲ႔ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးဖို႔ ရွိပါလား။

ဦးဝင္းေမာင္ ။ ။ ရွိပါတယ္။ အခုလဲ ျပဳစုပ်ုိးေထာင္လ်က္ပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ အၾကမ္းဖ်ဥ္းေျပာရင္ ျမန္မာမင္း ပါေတာ္မူၿပီးေနာက္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ ႔ ပန္းဆယ္မ်ဳိး ပညာရပ္ေတြက အပ္မယ့္လူ မရွိဘဲနဲ႔ အလုပ္မရွိ အကိုင္မရွိ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရး ျပန္ရလာတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ နည္းနည္းျပန္ၿပီးေတာ့ နလန္ထူေပမယ့္၊ ထင္သေလာက္ကို မျဖစ္ပါဘူး။ တကယ္ ပန္းဆယ္မ်ဳိး ပညာရပ္ေတြ ထြန္းထြန္းကားကား ျပန္ျဖစ္လာတာက ၁၉၉၀ ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္မွာ တည္ေဆာက္ျပဳျပင္လုပ္ငန္းေတြ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက လုပ္လာပါတယ္။ အဲဒီလို လုပ္တဲ့ေနရာမွာ မႏၱေလးနန္းေတာ္ႀကီးကို တည္ေဆာက္တယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ ပဲခူးနန္းေတာ္ေဆာက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ေရႊဘိုနန္းေတာ္ေဆာက္တယ္။ ေနာက္ဆံုး ပုဂံနန္းေတာ္ေဆာက္တယ္။ အဲဒီလုိပဲ သာသနာေရးပတ္သက္ၿပီး အတုမရွိေက်ာင္းႀကီးကို ျပန္ေဆာက္တယ္။ အမရပူရ ဗားဂရာေက်ာင္းႀကီးကို ျပန္ေဆာက္တယ္။ မႏၱေလးေတာင္ေျခက ေရႊက်င္ေက်ာင္း ေဆာက္တယ္ဆိုေတာ့ အဲဒီလုိ ေက်ာင္းေတြနန္းေတာ္ေတြ ျပန္ေဆာက္တဲ့အခါမွာ ပထမပိုင္းက က်ေနာ့္မွာ တတ္တဲ့လူ (၅) ေယာက္ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ (၅) ေယာက္နဲ႔ ျဖစ္သလိုလုပ္ရင္နဲ႔ အခုတျဖည္းျဖည္း က်ေနာ္က တပည္ (၅) ေယာက္ကို သင္ေပးတယ္။ တပည္ (၅) ေယာက္က သူတုိ႔တပည္ေတြကို ျပန္သင္ေပးတယ္။ တပည္ေတြကတဆင့္ ေနာက္လူငယ္ေတြကို ျပန္သင္ေပးခဲ့တာ အခု မႏၱေလးၿမို ႔တဝိုက္မွာ လူ (၅၀၀) ေလာက္ ဒီလုပ္ငန္းကို လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။

ေဒၚခင္စိုးဝင္း ။ ။ အခုလို ဒီလိုလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ရင္နဲ႔ ဆရာအေနနဲ႔ အခက္အခဲေတြ စိန္ေခၚမႈေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရပါလား။

ဦးဝင္းေမာင္ ။ ။ အခက္အခဲ ရင္ဆုိင္ရတာေတာ့ နံပတ္ (၁) က အခ်ိန္ အခက္အခဲပါ။ ဘယ္လုပ္ငန္းပဲလုပ္လုပ္ က်ေနာ္တို႔က ကန္႔သတ္အခ်ိန္အတြင္းမွာ ၿပီးေအာင္လုပ္ရပါတယ္။ အႏုပညာလုပ္ငန္းတခုဟာ စိတ္တိုင္းက်လုပ္မယ္ဆုိရင္ တႏွစ္လဲ ၾကာရင္ၾကာမယ္။ (၂) ႏွစ္လဲ ၾကာရင္ၾကာမယ္။ ဒါေပမဲ့ အခု တည္ေဆာက္ျပဳျပင္ေရး လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ နံပတ္တစ္ ေတြ႔ႀကံဳရတဲ့ အခက္အခဲက အခ်ိန္ အခက္အခဲပါ။ အခ်ိန္အခက္အခဲဆိုတာ က်ေနာ္တုိ႔ တခ်ုိ ႔လက္ရာေတြကို ဒီထက္စိတ္တိုင္းက် ပိုၿပီးေတာ့ အႏုစိတ္လုပ္ခ်င္ေပမယ့္ အခ်ိန္မမီမွာ စိုးတဲ့အတြက္ ေလွ်ာ့ၿပီးေတာ့ လုပ္ရေတာ့ အခက္အခဲရွိတယ္။ ေနာက္တခုကေတာ့ ပစၥည္းရွာေဖြမႈ အခက္အခဲ။ တကယ္တမ္းေတာ့ ကုန္ၾကမ္းအခက္အခဲ။ အရင္တုန္းကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္မွာ ကုန္ၾကမ္းမ်ဳိးစံု ပန္းဆယ္မ်ုိးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေက်ာက္ဆိုရင္လဲ စက်င္ေတာင္ႀကီးတခုလံုး ရွိတယ္။ ေၾကးသြန္ဆိုလဲရွိတယ္။ သစ္သားဆိုလဲ သစ္ေတာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေပမယ့္ အခုပိုင္းမွာက ေက်ာက္ေတြလဲ ႏုိင္ငံျခားပုဂၢိဳလ္ေတြက ကိုယ္တုိင္းကိုယ္က် လာၿပီးေတာ့ တည္ေဆာက္ၿပီးေတာ့ လာဝယ္တာရွိတယ္။ ကၽြန္းသားဆိုရင္လဲ အားလံုးသိတဲ့အတိုင္း က်ေနာ္တုိ႔က မီးျခစ္ဆန္ေလာက္ပဲ သံုးရတာ တကယ့္ အခ်င္း (၂) ေပ (၃) ေပရွိတဲ့ဟာက တျခားႏုိင္ငံေတြကို ေရာက္သြားတယ္ဆိုေတာ့ ကုန္ၾကမ္းမွာလဲ ခက္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္မုိ႔ ဒီဟာေတြ ျပန္ေဆာက္တဲ့အခါမွာ တခ်ုိ ႔တုိင္လံုးႀကီးေတြဆိုရင္ မူလသစ္သားတိုင္လံုးေတြပါ။ အခု ဒီတိုင္လံုးေတြရေအာင္ ေစာင့္ေနမယ္ဆိုရင္ ဒါႀကီးက (၂) ႏွစ္လဲ ၾကာရင္ၾကာမယ္။ (၃) ႏွစ္လဲ ၾကာရင္ၾကာမယ္။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ တခ်ဳိ ႔ အခက္အခဲရွိႏိုင္မယ့္ဟာေတြကို က်ေနာ္တုိ႔က ပစၥည္းအမ်ဳိးအစားေျပာင္းလုိက္ရတယ္။ သစ္သားတုိင္အစား ကြန္ဂရစ္တုိင္ကို ေလာင္းလိုက္ရတယ္။ ေရွးတုန္းက သစ္ေဆးသုတ္တဲ့အစား အခု သေဘၤာေဆး သုတ္ရတယ္။ ေရွးတုန္းကဆုိရင္ ေရႊအဆစ္ခ်တဲ့ဟာေတြပါ။ ေရႊအဆစ္ခ်တဲ့ဟာေတြအစား အခု ေရႊေဆးသုတ္ရတယ္။ တကယ္တမ္း ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေရွးလက္ရာကို မွီေအာင္လုပ္ေပမယ့္ တန္းဖိုးအေနနဲ႔ ေရွးလက္ရာမွီေအာင္လို႔ ေငြေရးေၾကးေရးေပၚ မူတည္ၿပီးေတာ့ မီွေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။

ေဒၚခင္စိုးဝင္း ။ ။ အဲဒီလို စိန္ေခၚမႈေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ေနရတာေပါ့။ ဆရာ ဒီလိုမ်ဳိး လုပ္ငန္းလုပ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္မို႔ ႏိုင္ငံေတာ္အပိုင္းက ဘယ္လုိမ်ဳိး ပံ့ပိုးမႈေတြ ရွိပါလဲ။  

ဦးဝင္းေမာင္ ။ ။ ႏုိင္ငံေတာ္အပိုင္းကေတာ့ ပစၥည္းရေအာင္ အခု ဒီမွာေတာ့ သိပ္အခက္အခဲ မရွိဘူး။ နန္းေတာ္ေတြ ေဆာက္တုန္းကဆုိရင္ သစ္လုပ္ငန္းနဲ႔တြဲၿပီးေတာ့ သစ္လုပ္ငန္းက လိုသေလာက္သစ္ေတြ ရေအာင္လို႔ တတ္ႏုိင္သမွ် သစ္လုပ္ငန္းကို ေရာက္လာတဲ့ သစ္ထဲကေတာ့ ရႏိုင္သမွ် ထုတ္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တျခားပစၥည္းပစၥယေတြ က်ေနာ္တို႔ နန္းေတာ္ေဆာက္တုန္းက က်ေနာ္တုိ႔ႏိုင္ငံက ဒီေလာက္အထိ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ မရွိေသးေတာ့ ႏုိင္ငံျခားပစၥည္းေတြကိုရဖုိ႔ အခက္အခဲရွိေတာ့ ရႏုိင္တဲ့ပစၥည္းနဲ႔ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့ရတယ္။ အခုေခတ္က တုိးတက္တဲ့ ေခတ္ႀကီးဆုိေတာ့ နည္းပညာေတြအားလံုး တုိးတက္ေနေတာ့ လုပ္ငန္းအားလံုးကို လက္မႈပညာတင္မဟုတ္ဘဲ အေစာတုန္းက ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း အခ်ိန္အကန္႔အသတ္ရွိေတာ့ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ၿပီးေအာင္ စက္ကရိယာေတြ ကူႏုိင္ရင္ေတာ့ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ၿပီးေတာ အခုပိုင္းမွာေတာ့ တဝက္တပ်က္ကို စက္နဲ႔လုပ္တယ္။ ေနာက္ဆံုး အၿပီးသတ္တဲ့ဟာကိုပဲ လက္နဲ႔လုပ္တဲ့အတြက္ ပိုၿပီးေတာ့ အရင္တုန္းက လုပ္ငန္းထက္ဆရင္ေတာ့ ပိုၿပီးေတာ့ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ရွိလာခဲ့ပါတယ္။

ေဒၚခင္စိုးဝင္း ။ ။ ဒီ စီမံကိန္းကို ရန္ပံုေငြ ဘယ္ေလာက္ ခြဲေဝခ်ထားေပးလဲ။

ဦးဝင္းေမာင္ ။ ။ ဒီဟာက ႏုိင္ငံေတာ္ စီမံကိန္း မဟုတ္ပါဘူး။ ပုဂၢလိက မႏၱေလးၿမိဳ ႔က ေျမပိုင္ရွင္တေယာက္ရဲ ႔ တဦးတည္း အလွဳရွင္ပါ။ မူလတုန္းကေတာ့ အေဆာင္ႀကီး (၃) ေဆာင္ သုဓမၼာဇရပ္ေတာ္ႀကီး၊ မဟာပဌာန္းေဟာ္သိမ္ေတာ္၊ ပိဋကတ္တိုက္ေတာ္ (၃) ခုကို တခုကို သိန္းေပါင္း (၅) ေသာင္းနဲ႔ သိန္းေပါင္း (၁) သိန္းခြဲ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။

ေဒၚခင္စိုးဝင္း ။ ။ တဦးတည္း အလွဳရွင္က လုပ္တာလား။

ဦးဝင္းေမာင္ ။ ။ တဦးတည္း အလွဳရွင္က လုပ္တာပါ။ တကယ္ လုပ္တဲ့အခါၾကေတာ့ လုပ္ငန္းေတြက တုိးလာပါတယ္။ သုဓမၼာဇရပ္ႀကီးဆိုရင္ ျမန္မာမင္းမ်ားလက္ထက္က အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွာရွိတဲ့ ျမန္မာမင္းလက္ေအာက္မွာရွိတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြ စာေျဖတဲ့ဌာနႀကီး။ အခုေခတ္ နားလည္ေအာင္ေျပာရင္ေတာ့ စာေမးပြဲခန္းမႀကီး (Exam Hall)။ အဲဒီကိုလာတဲ့ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က ရဟန္းေတာ္ေတြ တည္ဖုိ႔ခုိဖုိ႔အတြက္ က်ဴံေဘးမွာ လူတိုင္းသိေနတဲ့ သုဓမၼာဇရပ္တန္းဆိုတဲ့ (၃၃) ေဆာင္ ဇရပ္ေတြမွာ ဒီရဟန္းေတာ္ေတြက တည္ခိုရပါတယ္။ မူလက (၃၃) ေဆာင္ ရွိေပမယ့္ အခုေတာ့ (၁၉) ေဆာင္ပဲ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ပိုၿပီးေတာ့ ေလ့လာတဲ့အခါမွာ ဒီ စာေမးပြဲကို လာၿပီးႀကီးၾကပ္တဲ့ ဆရာေတာ္ေတြ ေခတၱနားေနဖို႔ဆိုၿပီး သုဓမၼာေက်ာင္းဆိုတာ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ အခု ဒီေနရာက သုဓမၼာေက်ာင္းေတာ္ႀကီးပါ။ ဟိုဘက္က ျမင္ေနရတဲ့ အေဆာင္ႀကီးမွာ စာေမးပြဲအခ်ိန္မွာ လာႀကီးၾကပ္တဲ့ ဆရာေတာ္ေတြေနတဲ့ အေဆာင္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ မူလ (၃) ေဆာင္အျပင္ သုဓမၼာေက်ာင္းေတာ္ပါ တုိးလာတယ္။ တခါ သုဓမၼာဇရပ္နဲ႔ အနီးဆံုးရွိေနတဲ့ ေက်ာက္ေတာ္ႀကီးဘုရားရဲ ႔ ေထာင့္ (၄) ေထာင့္မွာ မင္းတုန္းမင္းႀကီးက ေဗာဓိပင္ (၄) ပင္ စိုက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ေဗာဓိပင္ (၄) ပင္ကလဲ (၃) ပင္က အေၾကာင္းအမ်ုိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားတဲ့အခါ အခု အလွဳရွင္ကပဲ က်န္တဲ့ (၃) ပင္ကို ျပန္စိုက္တဲ့အခါ အဲဒါလဲ (၃) ခု ထပ္တိုးလာပါတယ္။ ေနာက္တခါ အလွဳရွင္ ေျပာခဲ့တဲ့ ေစတနာက မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီးက မႏၱေလးၿမိဳ ႔ကို ၿမိဳ ႔တည္နန္းတည္ မင္းတရားႀကီးျဖစ္ေပမယ့္ သူနဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ ရုပ္လံုးမရွိခဲ့ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ျပန္ေဆာက္တဲ့အခါမွာ ဒီဝန္းထဲမွာ မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီးနဲ႔ သတၱဌာန (၇) ဌာနကို ဦးစီးေဆာက္ခဲ့တဲ့ ေျမာက္နန္းမိဖုရားႀကီး ရွင္သဲတုိ႔ရဲ ႔ ပံုတူရုပ္ထုႀကီးေတြ ထားခ်င္တယ္ဆိုၿပီးေတာ့ မင္းတုန္းမင္းရဲ ႔ ပံုတူအေဆာင္လည္း ထပ္တုိးလာပါတယ္။ ေနာက္တခါ လုပ္ငန္းအဝဝကို ေငြေရးေၾကးေရး ဘယ္ေလာက္ အကုန္အက်ခံခဲ့တယ္။ ဘယ္လို ပညာရွင္ေတြ ေဆာက္ခဲ့တယ္။ ဘယ္အေထာက္အထားေတြကို မူတည္ၿပီး ေရွးမူမပ်က္ လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြကိုလည္း ေက်ာက္တက္အကၡရာတင္ၿပီးေတာ့ ေမာ္ကြန္းတိုက္တတိုက္လည္း ေဆာက္လုပ္ပါမယ္။ ေမာ္ကြန္းတုိက္အျပင္ ေနာက္တခါ အေသာကမင္းႀကီးရဲ ႔ ေက်ာက္တုိင္ကို အတုယူၿပီးေတာ့ ေမာ္ကြန္းေက်ာက္တုိင္ႀကီးတခုလည္း လုပ္မယ္ဆိုေတာ့ မူလက (၃) ခုကေန အခုက (၉) ခုေလာက္အထိ ပြားသြားခဲ့ပါတယ္။

ေဒၚခင္စိုးဝင္း ။ ။ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီး တင္ပါတယ္ ဆရာ။

ေဒၚခင္စိုးဝင္း / ဗြီအုိေအ (ျမန္မာပုိင္း)
http://burmese.voanews.com