ဓာတ္ပံု-ဥကၠာကိုကို
သူသည္ ေဆးေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ဆက္ႏႊယ္ဖူးခဲ့သည္။ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္ ေဆးေကာလိပ္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ၏ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးတာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။ ၁၉၆၀ တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံလူငယ္ဆရာ၀န္မ်ားအသင္း (YDA)ကို တည္ေထာင္ခဲ့ၿပီး အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးတာ၀န္ပင္ ထမ္းေဆာင္ကာ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ဘ၀တြင္ အစိုးရေထာက္ပံ့ေၾကးမရသည့္ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္မ်ားအတြက္ ဦးေဆာင္သပိတ္ေမွာက္ခဲ့သည္။
ထိုလုပ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္ သူရည္မွန္းထားသည့္ ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္တစ္ဦးအျဖစ္ အိပ္မက္ကို လက္လႊတ္ခဲ့ရသည္မ်ားရွိသည္။ ေဒါက္တာသိန္းလႈိင္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံကုန္သြယ္ေရေၾကာင္းဌာနတြင္ သေဘၤာဆရာ၀န္အျဖစ္ တစ္ႏွစ္လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ ၿမိတ္ၿမိဳ႕နယ္ လက္ေထာက္ဆရာ၀န္အျဖစ္ ျပန္လည္၀င္ေရာက္ခဲ့ၿပီး ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီး အေဆာင္ (၃/၄)၏ တာ၀န္ခံဆရာ၀န္၊ ဆရာႀကီး ပါေမာကၡေဒါက္တာဦးဘသန္း၏ ပထမလက္ေထာက္၊ မႏၲေလးျပည္သူ႔ေဆး႐ံုႀကီး၊ အေရွ႕ဘက္ခြဲစိတ္ေဆာင္ႀကီးၾကပ္သူ စသျဖင့္ တစ္ႏွစ္စီေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။
ရဲစြမ္းသတိၱႏွင့္ စြန္႔ဦးတီထြင္ႏိုင္မႈရွိသည့္ ဆရာ၀န္ေလး ေဒါက္တာသိန္းလႈိင္သည္ သူ၏အထက္အရာရွိမ်ားႏွင့္ အဆင္ေျပသူေတာ့မဟုတ္ေပ။
၁၉၆၅ ခုႏွစ္တြင္ က်န္းမာေရးဦးစီးဌာန ၫႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္က အျပစ္ေပးသည့္အေနျဖင့္ လူငယ္ဆရာ၀န္ေလး ေဒါက္တာသိန္းလႈိင္ကို မည္သည့္ဆရာ၀န္မွ ၾကာၾကာမေနႏိုင္သည့္ ေ၀းလံေခါင္ဖ်ား ခႏီၲးအရပ္ေဒသသို႔ ပို႔ေဆာင္လိုက္ျခင္းက ဆရာ၀န္ႀကီးနာဂသိန္းလႈိင္ဟူ၍ အမည္ေက်ာ္ၾကားလာစရာျဖစ္ခဲ့သည္။
သူသည္ ခြဲစိတ္ကုသျခင္းအလုပ္ကို ေပေပါင္းမ်ားစြာျမင့္မားေသာ၊ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းကြာေသာ ေတာင္ေပၚေက်းရြာမ်ားသို႔ ေျခလ်င္ခရီးျဖင့္ လႏွင့္ခ်ီ သြားေရာက္လုပ္ကိုင္ေလ့ရွိသည္။ ထိုစဥ္က နာဂေတာင္တန္းေဒသတြင္ အျဖစ္မ်ားေနသည့္ လည္ပင္းႀကီးေရာဂါႏွင့္ အျခားခြဲစိတ္လူနာမ်ားကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ခြဲစိတ္ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။
ဆရာႀကီးသည္ နာဂေတာင္တန္းတြင္ အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရသည္။ ခြဲစိတ္ကုသမႈကို လက္မခံလိုသည့္ နာဂလူမ်ဳိးမ်ားကို သေဘာေပါက္နားလည္ေစရန္ ေျပာဆိုရွင္းျပစည္း႐ံုးခဲ့ရသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ လူနာခြဲစိတ္မႈကို လက္မခံလိုၾကသျဖင့္ ကိုယ့္အသက္ကုိယ္ အေပါင္ထားကာ ကုသေပးခဲ့ရေလသည္။
လူနာေသဆံုးသြားပါက ဆရာ၀န္ႀကီးႏွင့္အတူ လိုက္ပါလာသည့္ မိတ္ေဆြအေဖာ္တို႔ ေခါင္းကိုျဖတ္မည္ဟု လည္ပင္းထက္ ဓားမိုးလ်က္က ကုသေပးခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ခြဲစိတ္ကုသမႈမ်ား ေအာင္ျမင္လာသည့္အခါ ဆရာ၀န္ႀကီးေခါင္းကို နာဂလူမ်ဳိးမ်ားထံ အေပါင္ထားစရာမလိုေတာ့။ ခြဲစိတ္လိုသည့္လူနာမ်ားစြာ သူ႔ေရွ႕မွာ တန္းစီလာေတာ့သည္။
ထိုစဥ္က နာဂတိုင္းရင္းသားမ်ားမွာ နတ္ကိုးကြယ္သည့္ဓေလ့ရွိၾကသျဖင့္ ေရာဂါတစ္ခုခုျဖစ္တိုင္း နတ္ဆရာထံ သြားေရာက္ကာ နတ္ပသျခင္း၊ ယဇ္ပူေဇာ္ျခင္းတို႔ ျပဳလုပ္ကုသေလ့ရွိၾကသည္။ သူတို႔၏ နတ္မင္းႀကီးမ်ားက လည္ပင္းႀကီးေရာဂါကိုမူ ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ မကုသေပးႏိုင္ခဲ့ေပ။ တကယ္တမ္းေပ်ာက္ေအာင္ ကုသေပးသူမွာ ေဒါက္တာသိန္းလႈိင္ျဖစ္သည္။ ထု႔ိေၾကာင့္ နာဂမ်ားက ေဒါက္တာသိန္းလႈိင္သည္ သူတို႔ကိုးကြယ္သည့္ နတ္မ်ားထက္ ျမင့္မားသည့္ နတ္တစ္ပါးျဖစ္သည္ဟု မွတ္ယူလိုက္ၾကၿပီး ‘‘နာဂနတ္’’ဟူသည့္ အမည္တြင္သြားေလသည္။ သူ႔ကို နာဂတိုင္းရင္းသားမ်ားက ျဖဴစင္သည့္ ႏွလံုးသားရွိေသာ နတ္တစ္ပါးပမာ ကိုးကြယ္ခဲ့ၾကသည္။
နာဂနတ္သည္ မျပည့္စံုသည့္ ေဆး၀ါး၊ ပစၥည္းကိရိယာမ်ားျဖင့္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္သည္။ သူ႔လူနာမ်ားကို ေမ့ေဆးျဖင့္ ခြဲစိတ္ျခင္းမဟုတ္ဘဲ ထံုေဆးပညာျဖင့္သာ ခြဲစိတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခြဲစိတ္ေနစဥ္ လူနာသည္ စကားေျပာႏိုင္သည္။ သူက ခြဲစိတ္ေနဆဲမွာလူနာကို သီခ်င္းပင္ ဆိုခိုင္းထားေသးသည္။
သူ႔ခြဲစိတ္ခန္းသည္ ေက်းလက္ေဆးေပးခန္းကေလးအတြင္းမွာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ အရိပ္အာ၀ါသေကာင္းသည့္ အပင္ႀကီးတစ္ခုေအာက္မွာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ နာဂ႐ိုးရာအိမ္တစ္လံုးေပၚမွာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ေျမကြက္လပ္ေလးတစ္ခုမွာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ မည္သည့္ေနရာမွာမဆို ခရီးသြားရင္း လမ္းႀကံဳခြဲစိတ္ေပးရသည့္အခါလည္း ရွိသည္။ သူ ခြဲစိတ္ေနသည္ကို ေနာက္မွ ဓားမိုးထားသည့္သူလည္း ရွိသည္။ ေဘးမွ ၀ိုင္း၀န္းၾကည့္႐ႈေနသည့္ လူအုပ္ႀကီးလည္း ရွိတတ္သည္။
‘‘ခြဲတာကို လူအုပ္ႀကီးက လက္ပိုက္ၿပီးၾကည့္ေနတာ နတ္ပြဲတစ္ပြဲလိုပဲ’’ဟု သူက ျပန္ေျပာျပသည္။
ထိုစဥ္က နာဂေတာင္တန္းတစ္ခြင္မွာ လူဦးေရ ၇၀ ရာခိုင္ႏႈန္းခန္႔က လည္ပင္းႀကီးေရာဂါျဖစ္ေနၾကသည္။ ဆရာ၀န္ေပါက္စ ေဒါက္တာသိန္းလႈိင္သည္ ထိုနယ္မွ တိုင္းရင္းသားမ်ားတြင္ ျဖစ္ပြားေနသည့္ အဖုအက်ိတ္မွန္သမွ်ကို ခြဲစိတ္ႏိုင္ရန္ အပင္ပန္းခံေလ့လာခဲ့ရသည္။ ခြဲစိတ္ရာတြင္ ပစၥည္းခ်ဳိ႕တဲ့သည္။ အပ္မရွိ။ ခ်ည္မရွိ။ ၀ါးပိုး၀ါးခုတ္၍ ထမင္းစားသည့္ တူအရြယ္ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးကာ ထိုမွတစ္ဆင့္ အပ္ျဖစ္ေအာင္၊ ၀ါးခ်ည္မွ်င္ျဖစ္ေအာင္ ကိုယ့္ဘာသာ ႀကံဆဖန္တီးခဲ့ရသည္ဟု ဆိုသည္။
သူသည္ နာဂေတာင္တန္း၏ က်န္းမာေရးက႑ကို တာ၀န္ယူရင္း ႐ိုးရာယံုၾကည္လြဲမွားမႈ အခ်ဳိ႕ကိုလည္း ထိန္းသိမ္းေပးခဲ့သည္။ တာ၀န္က်ရာ ခႏၲီးေဆး႐ံုတြင္ ကုသလိုက္၊ ေတာင္ေပၚေက်းရြာမ်ားသို႔ လွည့္လည္ကုသလိုက္ျဖင့္ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ ခုနစ္ႏွစ္တာကာလကို ေတာင္တန္းေပၚ၌ ကုန္လြန္ေစခဲ့သည္။ နာဂ႐ိုးရာ၀တ္စံုကို ၀တ္ဆင္လ်က္ ေဒသခံမ်ားႏွင့္ တစ္သားတည္း ေနထိုင္သြားလာ အိပ္စက္ခဲ့သည္။
‘‘ထမင္းမစားရဘဲ ေတာင္ေပၚလွည့္ပတ္သြားေနတာ။ ထမင္းက မစားခ်င္လို႔မဟုတ္ဘူး။ ေကြၽးမယ့္လူကိုမရွိတာ။ ပိန္း၊ လူး၊ ေျပာင္း.. ဒါေတြပဲရွိတယ္’’ဟု ယခုအခါ အသက္(၈၀)အရြယ္ ရွိၿပီျဖစ္သည့္ ေဒါက္တာသိန္းလႈိင္က ေျပာသည္။
ေဒါက္တာသိန္းလႈိင္သည္ နာဂေတာင္တန္းတြင္ အဆီအက်ိတ္မ်ား၊ အလံုးအက်ိတ္မ်ဳိးစံု၊ အူက်ျခင္းႏွင့္ ရင္သားကင္ဆာျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိသည့္ အက်ိတ္ေပါင္းစံုကို ခြဲစိတ္ကုသခဲ့ရသည္။ ထိုသို႔ ကုသရာတြင္ ထံုေဆးကို ရွိသမွ်ႏွင့္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရျခင္းျဖစ္ၿပီး ယခု Ambulatory Surgery ဟုေခၚသည့္ ေမ့ေဆးမပါသည့္ ခြဲစိတ္နည္းကို တီထြင္ႏိုင္ခဲ့သည္။
အလုပ္သင္လူငယ္ဆရာ၀န္မ်ား လစာတိုးေရး ဆႏၵျပမႈကို ေခါင္းေဆာင္ခဲ့သည့္အတြက္ လက္ေတြ႕ဆင္းေနရျခင္းကို ျဖဳတ္ခံရေသာေၾကာင့္ သူျဖစ္ခ်င္ေသာ ခြဲစိတ္ကုဆရာ၀န္ဘ၀ႏွင့္ ေ၀းခဲ့ရေသာ္လည္း သူသည္ မိမိ၏လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားက အသိအမွတ္မျပဳလွ်င္ေသာ္မွလည္း ကိုယ့္လူနာမ်ားက အသိအမွတ္ျပဳခံရသည့္ ခြဲစိတ္ကုဆရာ၀န္တစ္ဦး ျဖစ္လာေစရန္ တစ္စိုက္မတ္မတ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။
ေဒါက္တာသိန္းလႈိင္ နာဂေတာင္တန္းေပၚသို႔ စတင္ေရာက္ရွိစဥ္က သူ၏ေဆး႐ံုတြင္ လူနာမရွိ။ သူႏွင့္အတူ သူနာျပဳဆရာမတစ္ဦး၊ စာေရးတစ္ဦးႏွင့္ ညေစာင့္တစ္ဦးသာရွိသည္။ သူသည္ ေဒသခံမ်ားႏွင့္ အကြၽမ္း၀င္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ရင္း ယံုၾကည္ကိုးစားမႈ ရလာခဲ့သည္။ အသျပာမယူဘဲ ေမတၱာျဖင့္ ကုသေပးေသာေၾကာင့္ သူ႔အမည္မွာ ေတာင္တန္းတစ္ခြင္ ေက်ာ္ၾကားလာခဲ့သည္။ သူကလည္း အားလွ်င္အားသလို ရြာစဥ္လွည့္၍ ေဆးကုသေပးသည္။ ခြဲစိတ္ရက္သတ္မွတ္ထားျခင္းမရွိဘဲ လိုအပ္သည့္အခ်ိန္တြင္ ခြဲစိတ္ေပးသည္သာျဖစ္သည္။
ဆရာ၀န္ႀကီးေဒါက္တာနာဂသိန္းလႈိင္သည္ ထံုေဆးပညာသီးသန္႔ျဖင့္ ေမ့ေဆးမသံုးဘဲ ခြဲစိတ္ခဲ့သည့္ လူနာေပါင္းမွာ အနားယူခ်ိန္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္အထိ ႏွစ္ေပါင္း (၄၇)ႏွစ္အတြင္း ၂၈၉၅ ဦး ရွိခဲ့ပါသည္။ လူနာမ်ားကို ခြဲစိတ္ရာတြင္လည္း သူ႔ခြဲစိတ္မႈေၾကာင့္ ေသဆံုးသူတစ္ဦးမွမရွိခဲ့ဟု သိရသည္။ ထို႔အျပင္ လူနာကို ခြဲစိတ္ေနရင္း အေရးေပၚ ေသြးလိုအပ္ပါက မိမိႏွင့္ ေသြးအုပ္စုတူသည့္ လူနာကို မိမိေသြးေဖာက္၍ ခ်က္ခ်င္းသြင္းေပးခဲ့မႈမ်ားလည္း မနည္းေပ။
‘‘ငါ ခြဲေနရင္းေသတဲ့ မသာတစ္ေယာက္မွမရွိဘူး။ လိုအပ္ရင္ ေသြးခ်က္ခ်င္းထုတ္၊ ခ်က္ခ်င္းသြင္းၿပီး ကိုယ့္ဘာသာခြဲတဲ့ ဆရာ၀န္ ငါတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္’’ဟု ဆရာ၀န္ႀကီးက ေျပာပါသည္။
မွတ္မွတ္ရရ နာဂေတာင္တန္းသုိ႔ စေရာက္ၿပီး ပထမဆံုး စတင္ခြဲစိတ္ရသည့္ လူနာမွာ မေအးရွင္ဟူသည့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးျဖစ္သည္။ လည္ပင္းႀကီးေရာဂါျဖစ္ေနသည့္ မေအးရွင္က ခြဲစိတ္ရန္လာျခင္းမဟုတ္ဘဲ ေလေဆး လာေတာင္းျခင္းျဖစ္သည္။ ေဒါက္တာက ေလေဆးလိုခ်င္ပါက လည္ပင္းႀကီးခြဲစိတ္ရမည္ဟု တိုက္တြန္းေသာ္လည္းမရဘဲ ေလေဆးမေပး၍ ေစာ္ဘြားႀကီးဦးစ၀္ျမတ္စိန္ထံ သြားတိုင္ေလသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေစာ္ဘြားႀကီး၏ ညိႇႏႈိင္းေပးမႈျဖင့္ မေအးရွင္ကို ခြဲစိတ္ရန္ျဖစ္လာသည့္အခါ ေဒါက္တာသိန္းလႈိင္တြင္ အကူဟူ၍ ေနာ္မူၾကည္ဟူသည့္ ဆရာမတစ္ဦးသာရွိသည္။ ခြဲခန္းမွာမူ အသံုးမျပဳ၍ ထင္းမ်ားစုပံုထားသည့္အခန္း ျဖစ္ေနသည္။ အ၀တ္အစား၊ အခင္း၊ ခြဲစိတ္ရန္ပစၥည္း ဘာမွမရွိ။ ဓားရွိလွ်င္ရၿပီဟုဆိုၿပီး စတင္ခြဲစိတ္ခဲ့ရာ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါသည္။
ေဒါက္တာသိန္းလႈိင္သည္ လူကိုသာမကဘဲ မီးဖြားမည့္ႏြားကို ခြဲေမြးေပးျခင္း၊ ေတာင္တန္းတြင္ ခရီးသြားလာရာ၌ အသံုးျပဳသည့္ ၀န္တင္လားကို သင္းေပးျခင္းတို႔လည္း ျပဳလုပ္ခဲ့ရာ အိႏိၵယႏိုင္ငံနယ္စပ္ မဏိပူရနယ္ဘက္အထိ ၎ကုိ ပင့္ေဆာင္မႈမ်ားရွိလာသည့္အတြက္ သြားေရာက္ကုသေပးခဲ့ရသည္။ သူက စတုတၳတန္းေအာင္ျမင္ထားသည့္ အမ်ဳိးသမီးအခ်ဳိ႕ကို အရန္သားဖြားအျဖစ္ သင္ၾကားေပးကာ ေ၀းလံေခါင္ဖ်ား ေက်းရြာမ်ားသို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့သည္။
နာဂေတာင္တန္းတြင္ ခုနစ္ႏွစ္ခန္႔အၾကာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနစဥ္မွာပင္ ေဒါက္တာသိန္းလႈိင္မွာ နာဂနတ္၊ နာဂသိန္းလႈိင္ဟု ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ ေက်ာ္ၾကားလ်က္ ရွိပါၿပီ။ ထိုစဥ္က ထုတ္ေ၀သည့္ သတင္းစာမ်ားကလည္း သူ႔အေၾကာင္းကို ေရးသားခဲ့ၾကသည္။ ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ဘ၀ကို ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ႀကီးမားသည့္ ေဒါက္တာသိန္းလႈိင္က ေဆးေက်ာင္းသားဘ၀မွာပင္ လူေသအေလာင္းကို အမ်ားႏွင့္ ခြဲစိတ္ရျခင္းကို အားမရသျဖင့္ ကိုယ္ပိုင္လူေသအေလာင္း ၀ယ္ယူ၍ အပတ္တကုတ္ ေလ့လာခဲ့သူျဖစ္သည္။ ကံအေၾကာင္းမလွ၍ ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ဘ၀ကို တရား၀င္မရရွိခဲ့ေသာ္လည္း သူ၏ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈတို႔ေၾကာင့္ ယခုအခ်ိန္ထိ ေအာင္ျမင္ေသာ ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ႀကီးတစ္ဦးအျဖစ္ သမိုင္းတြင္ခဲ့ပါသည္။
လည္ပင္းႀကီးေရာဂါကို ထံုေဆးသက္သက္ျဖင့္ ခြဲစိတ္ႏိုင္သည့္ပုဂၢဳိလ္မ်ဳိး ေဒါက္တာနာဂသိန္းလႈိင္မွလဲြ၍ ကမၻာ့ေဆးပညာသမိုင္းမွာမရွိေသးဟု သိရေၾကာင္း ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕ G.P ဆရာ၀န္မ်ားအဖြဲ႕မွ ေဒါက္တာေက်ာ္ေက်ာ္မင္းက ေရးသားထားသည္။
ေဒါက္တာသိန္းလႈိင္ကလည္း ‘‘ငါေသရင္ ျမန္မာျပည္မွာ ထံုေဆးပညာရွင္တစ္ေကာင္မွမရွိဘူး’’ဟု ေအာက္တိုဘာ ၅ ရက္က ေတြ႕ဆံုစဥ္ေျပာၾကားခဲ့သည္။
ဆရာႀကီးသည္ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္တြင္ နာဂေတာင္တန္းမွ ျပန္လည္ဆင္းသက္ခဲ့ရၿပီး ျဖဴးၿမိဳ႕နယ္သို႔ ေဆး႐ံုမွဴးအျဖစ္ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့သည္။
ထုိ႔ေနာက္ ေဒါက္တာနာဂသိန္းလႈိင္သည္ က်န္းမာေရးဦးစီးဌာန၊ ဒုတိယၫႊန္ၾကားေရးမွဴးရာထူးျဖင့္ ပုသိမ္ၿမိဳ႕သို႔လည္းေကာင္း၊ ၿမိဳ႕နယ္ဆရာ၀န္ႀကီး (၁)အျဖစ္ နမ့္ခမ္းၿမိဳ႕သုိ႔လည္းေကာင္း၊ မီးရထားဆရာ၀န္ႀကီးအျဖစ္ မႏၲေလးၿမိဳ႕သို႔လည္းေကာင္း၊ ၿမိဳ႕နယ္ဆရာ၀န္ႀကီးအျဖစ္ သာယာ၀တီၿမိဳ႕သို႔လည္းေကာင္း ေျပာင္းေရႊ႕တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရၿပီး ၁၉၈၈ ခုႏွစ္တြင္ အစိုးရ၀န္ထမ္းဘ၀မွ အၿငိမ္းစားယူခဲ့သည္။ အၿငိမ္းစားမယူမီ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာလည္း သူသည္ ထံုေဆးပညာ ခြဲစိတ္ကုသမႈမ်ားႏွင့္ မကင္းခဲ့ေပ။
သူ႔တြင္ နတ္ဆရာ၀န္၊ နာဂနတ္၊ နာဂသိန္းလႈိင္စသည့္ အမည္မ်ားအျပင္ ‘‘ေရႊဓားဗိုလ္’’ဟူသည့္ အမည္တစ္ခုလည္း တြင္ခဲ့ေသးသည္။ ျဖဴးၿမိဳ႕နယ္မွ ပုသိမ္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕စဥ္ကျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ေက်ာင္းကုန္းၿမိဳ႕နယ္ဆရာ၀န္ ခြင့္ယူထားသျဖင့္ အစား၀င္ေရာက္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္စဥ္ ေက်ာင္းကုန္းေဆး႐ံုတြင္ ၂၄ နာရီထိုင္ ခြဲစိတ္ေသာေၾကာင့္ အျခားၿမိဳ႕နယ္၊ ေက်းရြာမ်ားမွ လူနာမ်ား တဖြဲဖြဲလာေရာက္လ်က္ရွိသည္။ လူနာတို႔၏ ေရာဂါေပါင္းစံုကို မနားတမ္းခြဲစိတ္ေနသျဖင့္ ေရႊဓားဗိုလ္ဟူ၍ နာမည္ႀကီးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ခြင့္ရက္ျပည့္၍ ျပန္လာေသာ ၿမိဳ႕နယ္ဆရာ၀န္ကုိ ၿမိဳ႕နယ္လူထုက လက္မခံေတာ့ေပ။ အစားလာေရာက္ ခြဲစိတ္ေပးေနသည့္ ေဒါက္တာသိန္းလႈိင္အား ၿမိဳ႕နယ္ဆရာ၀န္အျဖစ္ လူထုက သတ္မွတ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕နယ္လူႀကီးမ်ားက ေဒါက္တာသိန္းလႈိင္အား ေရႊဓားဗိုလ္ဟု ဘဲြ႕နာမည္ေပးလိုေၾကာင္း ထိုစဥ္က ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီး ဦးစန္းယုထံ ခြင့္ျပဳရန္ေလွ်ာက္ထားသည့္အဆင့္ထိ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။
သမၼတႀကီး ဦးစန္းယုကလည္း ေရႊဓားဗိုလ္အျဖစ္ ဘြဲ႕အမည္ေပးရန္ ခြင့္ျပဳလိုက္ပါသည္။ ေက်ာင္းကုန္းမွေန၍ ေရၾကည္၊ အသုတ္၊ ငါးသိုင္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္မ်ားသို႔ လွည့္လည္ခြဲစိတ္ေပးခဲ့စဥ္ ‘‘သူလိုဆရာ၀န္’’ ‘‘ေရႊဓားဗိုလ္’’ ဟူသည့္ စာတန္းမ်ားခ်ိတ္ဆြဲကာ ၿမိဳ႕လူထုမ်ားက ႀကိဳဆိုခဲ့ၾကသည္။ သူကလည္း ေရာက္ရာၿမိဳ႕နယ္တိုင္းမွာ ေဆး႐ံု၊ လူနာေဆာင္မ်ား တိုးခ်ဲ႕ေဆာက္လုပ္ေပးခဲ့ေလသည္။
အၿငိမ္းစားယူၿပီးေနာက္ ေဒါက္တာနာဂသိန္းလႈိင္သည္ ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕တြင္ ကိုယ္ပိုင္ေဆးခန္းေလး ဖြင့္လွစ္ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ေတာင္ၾကီးၿမိဳ႕ ကေမၻာဇေဆး႐ံု၌ ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္အျဖစ္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ ေအာင္ရတနာေဆးခန္း၊ စိတၱသုခေဆးခန္းတို႔တြင္လည္း ကုသမႈမ်ား ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။
‘‘ဆရာႀကီးက သြားေရးလာေရးခက္ခဲတဲ့ ေနရာေတြက တိုင္းရင္းသားေတြကို ရင္၀ယ္သားလို က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈေပးခဲ့တယ္။ ခြဲစိတ္တဲ့ေနရာမွာလည္း အရမ္းေတာ္တယ္။ လည္ပင္းႀကီးခြဲတာမွာဆိုရင္ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လည္ေခ်ာင္း ဆရာ၀န္ေတြေတာင္ မခြဲႏိုင္တဲ့ ထံုေဆးပညာနဲ႔ခြဲတယ္။ ခြဲစိတ္ခန္း ျပည့္ျပည့္စံုစံုမရွိဘဲနဲ႔ ခြဲႏိုင္တယ္’’ဟု ပင္းတယမီးအိမ္ရွင္ဟု ႏိုင္ငံေက်ာ္ခဲ့သည့္ ေခတ္သစ္ဆရာ၀န္ႀကီးတစ္ဦးျဖစ္သည့္ ေဒါက္တာသန္းမင္းထြဋ္က ေဒါက္တာနာဂသိန္းလႈိင္၏ အရည္အခ်င္းမ်ားကို ေျပာျပသည္။ သူေလးစားအားက်သည့္ ဆရာ၀န္မ်ားစာရင္းမွာ ေဒါက္တာနာဂသိန္းလႈိင္ ပါ၀င္သည္။ သူ႔ကိုအားက်၍ သူ႔လိုဆရာ၀န္တစ္ဦးျဖစ္လာရန္ သူ႕ကိုယ္သူ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့တာျဖစ္သည္ဟု ေဒါက္တာသန္းမင္းထြဋ္က ဖြင့္ဟသည္။
ေဒါက္တာနာဂသိန္းလႈိင္က သူတတ္ကြၽမ္းထားသည့္ ထံုေဆးပညာကိုလည္း မ်ဳိးဆက္သစ္ဆရာ၀န္မ်ားထံသို႔ ပညာအေမြေပးခဲ့လိုဟန္ရွိသည္။ သူ ဘယ္ေရာက္ေရာက္ ထံုေဆးပညာရပ္အေၾကာင္းကို ေဟာေျပာျခင္း၊ သင္ၾကားေပးျခင္းတို႔ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသးသည္။ ‘‘ထံုေဆးပညာက က်င့္မွရတယ္’’ဟုလည္း သူက ေျပာသည္။
သူသည္ ဆရာ၀န္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ခြဲစိတ္ဓားကို လက္ကမခ်ခဲ့သူျဖစ္ပါသည္။ ေသသည္အထိ ခြဲစိတ္သြားလိုသည့္ဆႏၵလည္း ရွိဟန္တူသည္။
‘‘အခု အိမ္ကတားထားလို႔ စိတ္ညစ္ေနတယ္။ အခုခြဲခိုင္းရင္ အခုခြဲဦးမွာပဲ’’ဟု လာမည့္ႏို၀င္ဘာလတြင္ အသက္ (၈၁)ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မည့္ ဆရာ၀န္ႀကီးက မခ်င့္မရဲေျပာပါသည္။
သူက ဆရာ၀န္တစ္ဦးႏွင့္ သိပ္မတူပါ။ သူ႔ကိုယ္သူလည္း ‘‘ငါ့ပံုစံက ဒရ၀မ္နဲ႔ဆင္ေနတယ္။ ငါ့ကို ဆရာ၀န္လို႔ ဘယ္သူမွမသိဘူး’’ဟု ဆိုသည္။ သူ႔ကို ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး အနီးမွ ပါရမီျဖည့္လာသည့္ ဇနီးျဖစ္သူကိုလည္း အေတာ္ခ်စ္သည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ၿမိတ္ေဆး႐ံုတြင္ တာ၀န္က်စဥ္ကတည္းက ေဒၚအုန္းအုန္းႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့တာျဖစ္ၿပီး နာဂေတာင္တန္းေပၚသို႔ ခင္ပြန္းသည္ႏွင့္အတူ မညည္းမညဴ လိုက္ပါေနထိုင္ခဲ့သည္။
‘‘စၿပီးအိမ္ေထာင္က်တဲ့အခ်ိန္ကတည္းက ဆရာက ေငြေၾကးနဲ႔အလုပ္လုပ္ရတာ ၀ါသနာမပါဘူး။ လူနာေတြ ကန္ေတာ့သေလာက္ပဲ။ အားလံုးကို ေစတနာနဲ႔ပဲ အလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္။ လခဆိုတာလည္း လကုန္ရင္ တစ္ျပားမွပါမလာဘူး။ တပည့္ေတြကို ေ၀ေပးပစ္တယ္’’ဟု ဇနီးျဖစ္သူ ေဒၚအုန္းအုန္းကေျပာျပသည္။
မိသားစု၀င္တခ်ဳိ႕ကို ခြဲစိတ္ေပးဖူးပါသလားဟု ေမးျမန္းၾကည့္ရာ ဆရာႀကီးနာဂသိန္းလႈိင္က သေဘာက်ရယ္ေမာလ်က္ ‘‘ငါ့ကေလးေတြ၊ ေျမးေတြအကုန္လံုး ငါေမြးေပးခဲ့တာကြ’’ဟု ဆိုပါသည္။ သားသမီးခုနစ္ဦးရွိသည့္အနက္ ေျခာက္ဦးကို သူကိုယ္တိုင္ ေမြးေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး ေျမးရွစ္ေယာက္စလံုးကိုလည္း ကိုယ္တိုင္ေမြးဖြားေပးခဲ့တာျဖစ္သည္။
ေဒၚအုန္းအုန္းကလည္း ‘‘ဆယ့္ရွစ္မိနစ္ဆိုရင္ ကေလးကအျပင္ေရာက္ၿပီ’’ ဟု ရယ္ေမာ၍ ေဘးမွ၀င္ေျပာသည္။
အဖ ဦးတန္ဟုတ္၀မ္၊ အမိ ေဒၚနန္းၾကင္သုန္တို႔မွ ေမြးဖြားခဲ့သည့္ ေမြးခ်င္းကိုးဦးအနက္ ဒုတိယေျမာက္သား တ႐ုတ္ကျပား ေဒါက္တာနာဂသိန္းလႈိင္သည္ အသက္(၈၀)ေက်ာ္လာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း သြက္လက္ဆဲ။ စကားကို မနားတမ္းေျပာဆိုႏိုင္ဆဲ။ ခြဲစိတ္ဓားကို ခ်က္ခ်င္းပင္ ေကာက္ကိုင္လိုဟန္ရွိေနဆဲ။
‘‘သက္ရွိသတၱ၀ါေတြကို ကယ္တင္ရတဲ့ကုသိုလ္က ဘာနဲ႔မွႏႈိင္းလို႔မရဘူး။ လူနာေတြကို ခြဲစိတ္ကုသေပးရတာ အရမ္းေပ်ာ္တယ္။ အခ်ိန္ျပည့္ လူနာေတြအနားမွာပဲေနတယ္။ မိသားစုနဲ႔ေတာင္ ေလွ်ာက္မသြားဘူး။ ဆရာ၀န္ကို ကုသိုလ္ရေအာင္၊ ထမင္း၀ေအာင္၊ ပညာတတ္လာေအာင္ လူနာေတြပဲ လုပ္ေပးတယ္။ လူနာေတြရဲ႕ေက်းဇူးကိုဆပ္မကုန္ဘူး။ ပိုက္ဆံေမွ်ာ္ၿပီး တစ္ခါမွ မခြဲေပးဖူးဘူး။ ေပးလည္း မယူဘူး။ သူ႔အသက္ကို ငါ့ဆီလာအပ္တယ္ဆိုကတည္းက ေငြသိန္းသန္းမက လာအပ္တာပဲမဟုတ္လား’’ဟု ဆရာ၀န္ႀကီးက သူ၏စိတ္သေဘာထားကို ေျပာျပပါသည္။
လက္ရွိေဆးေလာကအေပၚမွာလည္း ဆရာ၀န္ႀကီးက ‘‘ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ပ်က္ေနတာၾကာၿပီ’’ဟု ဆိုပါသည္။ အသျပာဆရာ၀န္မ်ားမွာ သူေဌးသာျဖစ္ခ်င္ျဖစ္သြားမည္ျဖစ္ၿပီး ေတာ္သည္၊ တတ္သည္ရွိမလာႏိုင္၊ နာမည္ႀကီးမလာႏိုင္ဟု ဆရာ၀န္ႀကီးက သံုးသပ္ၿပီး ထိုသို႔ျဖစ္ရျခင္းမွာ အတၱပါေနေသာေၾကာင့္ဟု ဆိုသည္။
‘‘တို႔ဆီမွာက ဘြဲ႕အမ်ားႀကီးရမွ’’ဟု သူက အားမလိုအားမရျဖစ္ဟန္ျဖင့္ ဆက္ေျပာပါသည္။
ဆရာ၀န္လုပ္သက္ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ကုန္လြန္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ဆရာ၀န္ႀကီး ေဒါက္တာနာဂသိန္းလႈိင္သည္ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕တြင္ ေနထိုင္ကာ ဘ၀ကိုျဖတ္သန္းလ်က္ရွိသည္။
ထံုေဆးပညာရွင္ႀကီး၊ ခြဲစိတ္ပညာရွင္ႀကီး၊ ေစတနာရွင္ဆရာ၀န္ႀကီး၊ သူလိုဆရာ၀န္ႀကီး၊ နာဂနတ္ႀကီး၊ တစ္ခ်ိန္က ေတာင္တန္းေပၚမွ မီးအိမ္ရွင္ႀကီးက သူ႔အေၾကာင္း ေဆာင္းပါးအတြက္ အင္တာဗ်ဳးလာေရာက္သူႏွင့္ သံုးနာရီခန္႔ၾကာေအာင္ မေမာတမ္း စကားမ်ားေဖာင္ဖြဲ႕ၿပီးေနာက္ ေအာက္ပါစကားတစ္ခြန္းျဖင့္ လက္စသတ္လိုက္ပါသည္။
‘‘လူကိုလူလိုျမင္ပါ။
လူကိုလူလို သံုးသပ္ပါ။
လူကို လူလိုၾကည့္ပါ။
လူကိုလူလို က်င့္သံုးၾကပါ။
ဒါမွ မင္းဘ၀ေျဖာင့္ျဖဴးလိမ့္မယ္’’။ ။
No comments:
Post a Comment