ဆရာၾကီးဦး၀င္းတင္၏ ေနာက္ဆံုုးခရီး သိုု ့ ဂါရ၀ျပဳျခင္း(မိုးသီးဇြန္)

ဆရာၾကီး ဦး၀င္းတင္ကိုုခန္းခန္းနားနား လူထုုစ်ာပန ျဖစ္ေစခ်င္တာ က်ေနာ္ဆႏၵပါ။ တတ္နိင္ ရင္သ႔ူခႏၶာကိုုယုုတသန္ခန္းမမွာ လူထုုစ်ာပန အျဖစ္ က်င္းပခ်င္ပါတယ္။ ယုုဒႆန္ခန္းမက သိကၡာေတာ္ရဆရာေတာ္ကလဲခြင့္ျပဳပါတယ္။ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ဆႏၵမျပည့္၀ခဲ့ဘူးေပါ့ေနာ္။
တကယ္ကဆရာၾကီးအေလာင္းကိုု မိုုးျပာေရာင္ပိတ္ပတ္ျပီးဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းပါးတြင္စ်ာပနအခန္းနားက်င္းပျခင္ပါတယ္။ ဆရာၾကီးအတြက္အမွတ္တရဂူဗိမာန္ကိုုလဲ တစ္ေန႔ေန႔တစ္ေနရာမွာေတာ့ ျဖစ္ေအာင္က်ေနာ္ တိုု ့ ၾကိဳးပန္းရပါမယ္။
(၁)
ဆရာ ၾကီး ရုုပ္ကလပ္ကိုုေရေ၀းက ေရခဲတိုုက္ကိုု သြင္းေတာ့ က်ေနာ္လုုိက္၀င္သြားမိတယ္။ က်ေနာ္ ရင္ထဲမွာဆရာၾကီးကိုု ဂါရ၀ျပဳျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ဆႏၵေတြကလြမ္းမိုုေနပါတယ္။ပူေလာင္ေနပါတယ္။ေဆြမ်ိဳးေတြ ေနာက္ဆံုုးဂါရ၀ျပဳျပီးေတာ့ ၀န္ထမ္းမ်ားကေရခ်ိဳးေပးဖိုု့စီစဥ္ေတာ့အားလံုုးထြက္ သြားၾကပါတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းမွာဘယ္သူမွမရိွေတာ့ပါ ။ က်ေနာ္ထင္ထားတာက တမ်ိဳးပါ။ဆရၾကီးကိုု ရဲေဘာ္ေတြကေရးခ်ိဳး၊ အေမြးနံသာလိမ္းက်ံေပးၾကမယ္လိုု့ထင္ပါတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ သုုသာန္၀န္ထမ္းတခ်ိဳ့ကိုုသာေတြ ့ရပါတယ္။ လူငယ္တ
ခ်ိုု့ကိုုေတြ ့ရတယ္။
လူေတြကပူေဆြးေသာကေရာက္ေနၾကတဲ့အတြက္ ဘာလုုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနၾကတဲ့အတြက္ ဆရာၾကီးအေလာင္းကိုုေရခ်ိဳးဖိုု့အတြက္ေမ့သြားၾကတယ္လုုိ ့ထင္တယ္။ က်ေနာ္နဲ႔အတူပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြလဲ က်ေနာ႔္နားမွာတစ္ဦးမွမက်န္ခဲ့ၾကပါ။က်ေနာ္သာက်န္ခဲ့ပါတယ္။
ဆရာၾကီးရုုပ္ကလပ္ကိုု ေရခ်ိဳးဖိုု႔တင္လိုုက္ေတာ့သုုသန္ရဲ ့ေရခ်ိဳးခန္းက သန္ ့ရွင္းမႈနည္းလွ တယ္။ ဆင္းရဲလြန္းလွပါတယ္။ ဆပ္ျပာတံုုးအေဟာင္းတစ္တံုုး၊ညစ္ပတ္ေနတဲ့ ပလပ္စတိတ္ ေရတိုုင္ကီေတြကို က်ေနာ္ မခံစားနိင္ပါ။
ဆရာၾကီးေဆးရံုုတက္စဥ္ကလဲ ေဆးရံုုကိုု က်ေနာ္ေရာက္ပါတယ္။ ေဆးရံုုၾကီးကကလဲ ေတာ္ေတာ္ကိုုညစ္ပတ္ပါတယ္။ သန္ ့ရွင္းမႈ အဆင့္အတန္းက ေတာ္ေတာ္ကိုု က်ဆင္းေနပါတယ္။ေရေ၀းသုုသန္ဆိုုေတာ့ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ပါ။
ဆရာၾကီးရုုပ္အေလာင္းကိုုအေမြးနံသာေတြနဲ့က်ေနာ္ေရခ်ိဳးေပးျခင္ပါတယ္။ ပန္းေတြေ၀ေနေစခ်င္တယ္။ဆရာၾကီးကိုုခ်စ္ျမတ္ႏိုုးမႈလူတိုုင္းရိွတယ္။ က်ေနာ္ေနရာမွာ တျခားသူတဦးဆိုုလဲ ဒီလိုုပဲ လုုပ္မွာပဲ။ဒီလိုုဂါရ၀ျပဳမိမွာပဲ။ ဒါမွားသလား။ က်ေနာ္စိတ္မွာ ဘယ္လိုု ့မွမခံစားနိင္ေတာ့ဘူး ဒါနဲ ့ေရခြက္ကိုုယူျပီး ဆရာၾကီးကိုုေရခ်ိဳးေပးလိုုက္မိပါတယ္။အရင္ဆံုုး ဆရာၾကီးေခါင္းကိုုေလွ်ာ္ ေပးမိပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့မ်က္ႏွာသစ္ေပးတယ္။ေနာက္ေတာ့ ခႏာကိုုယ္။
ဆရာၾကီးခႏၵာကိုုယ္ကပူေႏြးေနတုန္း။က်က္သေရရိွေနတံုုး။တည္ၾကည္ေနတံုုး။ျပံဳးရီေနတံုုး။ က်ေနာ္ကိုု ခြန္အားေတြေပးေနတုန္းျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္စိတ္ထဲမွာေတာ့အသက္ရွင္ေနတဲ့ဆရာၾကီးကိုု ႏွစ္သစ္ကူးမွာေရကန္ေတာ့ေနရသလိုုၾကည္ႏူးလာတယ္။
က်ေနာ္စိတ္ထဲမွာေရေတြကေအးျမၾကည္လင္လာတယ္။ ညစ္ပတ္ေနတဲ့ေရတိုုင္ကီအျပာၾကီးက ၀င္း၀င္းပပျဖစ္လာတယ္။ ေရခြက္ကသန့္ရွင္းလာတယ္။ ရုုပ္အေလာင္းကိုုတင္ထားတဲ့ အလူမီနီယံ ခံုုၾကီးက ျမေက်ာက္ျဖာလုုိ့ ျဖစ္လာတယ္။ အခန္းထဲမွာအေမြးနံေတြေမြးလာသလိုုခံစားရပါတယ္။ျခေသၤမင္းက၀ိညဥ္ကင္းမဲ့ေနေသာ္လဲရဲရင့္တည္ၾကည္မႈဘယ္ေတာ့မေပ်ာက္သြားပါတကား။
ဆရာၾကီးအတြက္ က်ေနာ္လုုပ္ေပးနိင္တာ ဒါပဲလားလိုု ့ ေတြးမိတယ္။ ရွက္မိတယ္။မ်က္ရည္က်မိ တယ္။ ဆရာၾကီးရုုပ္အေလာင္းကိုု က်ေနာ္ ေရခ်ိဳးေပးရမယ္လိုု့က်ေနာ္မစဥ္းစားမိပါ။ မသိပါ။ သိုု ့ေသာ္ ဆရာၾကီးကိုုေရခ်ိဳးေပးက်ေနာ္လာရသလိုုျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။က်ေနာ္ပိတိျဖစ္ပါတယ္။



(၂ )
က်ေနာ္ဆရာၾကီးေခါင္းကိုုစတင္ေလ်ာ္ေပးေနခ်ိန္မွာကေလးတခ်ိဳ့က တယ္လီဖံုုးမ်ားန့ဲဓါတ္ပံုု ရိုုက္လိုုက္ၾကတဲ့အတြက္ က်ေနာ္ခ်က္ခ်င္းတားလိုုက္ပါတယ္။သူတိုု ့လဲရပ္လိုုက္ၾကပါတယ္။ မတင္ဖိုု ့သတိေပးလိုုက္ပါတယ္။ သိုု႔ေသာ္အင္တာနက္မွာဓါတ္ပံုုတခ်ိဳေတြ႔လိုုက္ရပါတယ္။ျပန္္ျဖဳတ္ေပးၾကဖ႔ိုုေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။ဓါတ္ပံုုတင္မိသူမ်ားကလဲ ဆရာၾကီးကိုု အဂါရ၀ လုုပ္ျခင္တဲ့လိုု့မဟုုတ္ဘူးဆိုုတာကိုုလဲယံုုၾကည္ပါတယ္။ က်ေနာ္တိုု့အင္တာနက္မွာလူတခ်ိဳ့က ဆဲထားတယ္လိုု ့လာေျပာၾကပါတယ္။က်ေနာ္တိုု ့ခ်စ္ခင္တဲ့ဆရာၾကီးကိုုျပဳစုုခြင့္ကိုုအဆဲဆိုုခံျပီးရလိုုက္တာပဲလုုိ ့ေအာင္းေမ့မိတယ္။ထိုုက္တန္လွပါေပတယ္။က်ေနာ္ခံပါမည္။
( ၃)
ဆရာၾကီးဆံုုးသြားတဲ့မနက္အေစာၾကီးမွာေဆးရံုုၾကီးကိုုအျမန္လိုုက္ခဲ့ဖိုု ့ကိုုေမာင္ကိုု ကက်ေနာ္ကိုုဖံုုးဆက္ေခၚပါတယ္။သူအသံက ေၾကကြဲစိုု ့ နစ္ေနတယ္။ သူက အေလာင္းကိုုေရေ၀းကိုုသယ္ၾကေတာ့မယ္ဗ်ာခင္ဗ်ားလာေျပာပါဦး ။ ေရေ၀းကိုုမသယ္ေစခ်င္ဘူး လိုု ့ သူေျပာပါတယ္။ သူကဆရာၾကီးအေလာင္းကိုုခုုလိုုခ်က္ျခင္းသယ္သြားတာကိုု ခံစားေနရတယ္။က်ေနာ္ေရာက္သြားေတာ့ သူလိုုပဲ ကိုုစိန္လိႈင္ နဲ ့ ရဲေဘာ္ေတြ စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာခံစားေနတာကိုုေတြ ့ရတယ္။
ေဒၚခင္ၾကည္စ်ာပန၊ဆရာၾကီး တင္မိုုးစ်ာပန၊ဆရာၾကီးဒဂံုုတာရာ စ်ာပနေတြလိုုခန္းနား ေစခ်င္ပါတယ္။ဒီပုဂၢိဳလ္ၾကီးမ်ားရဲ႔ စ်ာပနေတြမွာ က်ေနာ္ပါခဲ့ပါတယ္။ ၁၉ ၈၉ ေဒၚခင္ၾကည္စ်ာပန ကိုု အာဏာပိုုင္မ်ားကလမ္းေလ်ာက္မပိုု ့ရဟုု အမိန္ ့ထုုတ္ပါတယ္။ ဖမ္းမလိုုလိုုစီးမလိုုလိုုသတင္းမ်ားပ်ံေနတယ္။ သိုု ့ေသာ္က်ေနာ္တိုု ့ ေဒၚခင္ၾကည္ရုုပ္အေလာင္းကိုုစစ္သားမ်ားကိုုဖယ္ရွားခဲ့တယ္။ လွည္းတန္းမွ သည္ေရႊတိဂံုုေတာင္ဖက္မုုဒ္ဆီသိုု ့လမ္းေလ်ာက္ ခ်ီတက္ဂါရ၀ျပဳခဲ့ၾက။
ေက်ာင္းသားေတြခ်ီတက္လာတာကိုုျမင္ရေတာ့ ဆရာၾကီးဦးတင္မိုုးက သူတိုု ့မေသပါလား ဆိုုတဲ့ကဗ်ာ ရွည္တပုုဒ္ကိုုေရးဖြဲ ့ျပီးေတာ့ပင္က်ေနာ္တိုု ့ကိုုဂုုဏ္ျပဳခဲ့ပါတယ္။
(၄)

က်ေနာ္ျမန္မာျပည္ျပန္အေရာက္မွာ ရုုပ္အေလာင္းကိုုေရခ်ိဳးေပးရတာ ၂ ၾကိမ္ၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။ မထင္မွတ္ပဲလုုပ္ေပးခဲ့ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ပထမအၾကိမ္ကကိုုမ်ိဳးမင္းဆံုုးစဥ္ကပါ။ဒုုတိယအၾကိမ္ကဆရာၾကီးဦး၀င္းတင္ျဖစ္သြားရပါတယ္။ ကိုုမ်ိဳးမင္းက က်ေနာ္တုုိ ့ ၈၈ ကလာအတူ အလုုပ္ လုုပ္ခဲ့တဲ့ရဲေဘာ္တစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ သ႔ူမိသားစုုက ခ်မ္းသာပါတယ္။ ယခင္ကေရႊေတာင္ၾကား မွာေနပါတယ္။စစ္အစိုုးရလက္ထက္မွာ သူတိုု ့မိသားစုုစီးပြားေရးကိုုထိခိုုက္သြားခဲ့ရပါတယ္။မိသားတစုုလံုုးရဲ ့ ဒီမိုုကေရစီအေရးေပၚ အားေပးေထာက္ခံမႈေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။ ယခုုပါရမီ မွာေနပါတယ္။ သူဆံုုးသြားတဲ့မနက္အေစာၾကီးမွာသူအိမ္က က်န္ရစ္သူမိသားစုုမ်ားကက်ေနာ႔္ ကိုု ဖံုုးဆက္ေခၚတဲ့အတြက္ က်ေနာ္ထသြားပါတယ္။ဟိုုေရာက္ေတာ့ခ်က္ျခင္းသျဂိဳလ္ခ်င္တယ္ေျပာပါတယ္။ အိမ္ကိုုေရာက္သြားေတာ့ အသက္အရြက္ၾကီးရင့္ေနတဲ့ သူမိခင္၊ဖခင္၊ ဇနီး၊ တူမေလးမ်ားနဲ ့ ကေလးမ်ားသာရိွပါတယ္။ ေယာက္က်ားအရင့္မၾကီးဆိုုလိုု့က်ေနာ္သာရိွပါ တယ္။ ကိုုမ်ိဳးမင္းမိခင္ကလဲ က်ေနာ္တိုု ့ကိုုသားလိုုခ်စ္ပါတယ္။က်ေနာ္တိုု ့ကလဲ မာမီလိုုသာ ေခၚပါတယ္။ ကိုုမ်ိဳးမင္းကိုုအလြန္ခ်စ္ပါတယ္။ကိုုမ်ိဳးမင္းနဲ့သူ့ ့ပထမ အိမ္ေထာင္ပါ ေထာင္က် တယ္။ နစ္ရွည္က်ၾကပါတယ္။ကိုုမ်ိဳးမင္းက Dream bed ေပၚမွာေခြေခြေလးေသဆံုုးေနရွာ ပါတယ္။ က်ေနာ္စိတ္မေကာင္းပါ။မာမီ ဘာလုုပ္ခ်င္သလဲဆိုုေတာ့ အေလာင္းကိုုေရခ်ိဳးျပီး ျပင္ေပးပါလိုု ့ေျပာတဲ့အတြက္က်ေနာ္ေရခ်ိဳးေပးလိုုက္ရပါတယ္။
က်ေနာ္ ့သူငယ္ခ်င္း၊က်ေနာ္ရဲေဘာ္၊ ဒီမိုုကေရစီအေရးေတာ္ပံုုတပ္သားတစ္ဦး၊ က်ရာတာ၀န္ ကိုုထမ္းေဆာင္ခဲ့သူ၊သူအခုုက်ေနာ္ကိုု ထာ၀ရႏႈတ္ဆက္သြားခဲ့ေလျပီ။ က်ေနာ္ကိုုယ္တိုုင္ပဲ ေရခ်ိဳးေပးခဲ့ပါတယ္။
(၅)
က်ေနာ္တိုု့တိုုင္းျပည္က ဆင္းရဲလြန္းသြားတဲ့အတြက္ အသိပညာေတြလဲနိမ့္က်၊ က်င့္၀တ္ေတြလဲနိမ့္က်၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြလဲနိမ့္က်သြားပါတယ္။ ဧရာ၀တီသတင္းဌာနက ကိုုေအာင္ေဇာ႔္စကားနဲ ့ေျပာရရင္ေတာ့ ဆရာၾကီးဟာျမန္မာျပည္ရဲ ့မန္ဒဲလားလိုုပုုဂိုုလ္ၾကီးျဖစ္ပါတယ္။ခန္းနားစြာဂုုဏ္ျပဳေပးရမွာက်ေနာ္တိုု႔ရွင္သန္က်န္ေနသူမ်ားရဲ႔ထံုုးတမ္းျဖစ္ပါတယ္။ဆရာၾကီးဦး၀င္းတင္လိုုပုုဂၢိဳလ္ကိုုေတာင္မွက်ေနာ္တိုု႔ခန္းနားစြာဂုုဏ္မျပဳနိင္ခဲ့ရင္က်န္ရိွေနေသးေသာ ေခါင္းေဆာင္ မ်ားလဲေရေ၀းမွာပဲအဆံုုးသတ္ၾကမယ္ဆိုုတာကိုု သတိေပးလိုုပါတယ္။
က်ေနာ္တိုု ့နိင္ငံမွာဒီလိုုပုဂၢိဳလ္ေတြ ကြယ္လြန္သြားတဲ့အခါမွာ လုုပ္ေပးရမဲ့ လုုပ္ရိုုးလုုပ္ထံုုး Ritual Protocol ေတြ State Funeral Producers ကိုု မသိၾကေတာ့ပါ။ လင္ကြန္း၊ လီနင္ ၊ ေမာ္စီတံုုး၊ ဟိုုခ်ိမင္း၊ ကေနဒီ၊ ဒိုုင္ယာနာတိုု့ကြယ္လြန္သြားခ်ိန္မွာသူတိုု ့ရုုပ္အေလာင္းေတြကိုု ဘယ္လိုုျပင္ဆင္ၾကတယ္။ ဘယ္လိုုစီစဥ္ၾကတယ္ဆိုုတဲ့အေၾကာင္းေတြကိုုက်ေနာ္ဖတ္ဖူးပါ တယ္။ သူတိုု ့ေရခ်ိဳးေပးတဲ့အခ်ိန္မွစ၊အ၀တ္စားလဲပံုု၊အေခါင္းဒီဇိုုင္းကိုုေရြးပံုု၊ ပန္းျခင္းမ်ားခ်ပံုု၊ sitting plansမ်ားသတ္မွတ္ပံုု၊ အေခါင္းနားတြင္ ထြန္းမည့္ မီးလံုုး၊ မီးအားကိုုသတ္မွတ္ရပံု လူထုုဂါရျပဳပြဲကိုုစီစဥ္ပံုုေတြကိုု မွတ္တမ္းထားရိွပါတယ္။ စာအုုပ္စာတန္းေတြျပဳစုုေရးသား ခဲ့ၾကပါတယ္။
ေမာ္စီတံုုးကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာတရုုပ္ျပည္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ဘယ္လိုုစီမံရမယ္ဆိုုတာကိုု မသိၾကတဲ့အတြက္ ဗီယက္နမ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေခါင္းေဆာင္ေတြဆီကိုု ညတြင္းသြားေမးရပံု ေတြပါရိွပါတယ္။ ဟိုုခ်ီမင္းကြယ္လြန္ခ်ိန္က ဘယ္လိုုလုပ္ေပးခဲ့သလဲဆိုုတာကိုုသြားေမးၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ကမၻာသမိုုင္းျဖစ္ရပ္ေတြမွာလူမ်ိဳးတမ်ိဳးကလူမ်ိဳးတမ်ိဳးကိုု က်ြန္ျပဳေလ့ရိွတယ္။ တနည္းအား ျဖင့္ေျပာရရင္ယဥ္ေက်းမႈ ျမင့္တဲ့လူမ်ိဳးက ယဥ္ေက်းမႈနိမ့္တဲ့လူမ်ိဳးကိုု က်ြန္ျပဳသြားျခင္းျဖစ္
ပါတယ္။ယဥ္ေက်းမႈဆိုုတဲ့ေနရာမွာ ေမြးဖြားျခင္း (Birth) ၊ ထိမ္းျမွားျခင္း ( Marriage ) နဲ့ ေသဆံုုးျခင္း ( Death) ေတြမွာ ျပဳလုုပ္တဲ့ ရည္မွန္းခ်က္နဲ ့ နည္းလမ္းေတြက လူအဖြဲ့စည္း အတြက္ တိုုးတက္ၾကီးပြားမႈ၊ ခြန္အား၊ညဏ္အားနဲ ့က်င့္၀တ္ေတြကိုုသခန္းစာေပးသလဲေပၚ မူတည္ေနပါတယ္။
( ၆)
မာနယ္ပုုေလာစစ္ဆင္ေရးတံုုးကက်ဆံုုးရဲေဘာ္ေတြကိုု ညဖက္ က်ေနာ္ကိုုယ္တိုုင္ေရးခ်ိဳး ေပးဖူးတယ္။စစ္ယူနီေဖါင္းအသစ္တစံုုကိုု၀တ္ေပးခဲ့တယ္။ က်ေနာ္အေတြ ့အၾကံဳအရ ရုုပ္အေလာင္းမ်ားကိုု အက်ီ၀တ္ေပးရတာ အခက္ခဲဆံုုးျဖစ္ပါတယ္။သိုု ့ေသာ္ ရေအာင္ ၀တ္ေပးၾကရပါတယ္။ အေလာင္းေတြကိုုအက်ီ၀တ္ေပးရတဲ့နည္းရိွပါတယ္။
ညဖက္က်မွာအေလာင္းေတြကိုုေရခ်ိဳးရတာကေတာ့တိုုက္ပြဲေတြျပင္းထန္ေနလိုု ့ပါ။ မနက္ေ၀လီေ၀လင္းမွာစစ္အခန္းနားနဲ ့ စ်ာပန လုုပ္ေပးခဲ့တာ ျပန္ျမင္ေယာင္မိတယ္။ က်ေနာ္တိုု ့ဘယ္ရဲေဘာ္ကိုု မွ ျပစ္စလက္ခတ္ မသျဂိဳလ္ခဲ့ပါ။ က်ေနာ္တိုု့ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ ့စည္းမ်ားမွာ ရဲေဘာ္က်င့္၀တ္တခုုက တိုုက္ပြဲတြင္း ရဲေဘာ္က်ဆံုုးပါက ရဲေဘာ္ရဲ ့ အေလာင္းကိုုရေအာင္ယူခဲ့ဖိုု ့ျဖစ္ပါတယ္။ အေလာင္းကိုုေကာင္းမြန္စြာသျဂိုုလ္ဖိုု့ျဖစ္ပါတယ္။ ခက္ခက္ခဲခဲျပန္သယ္ခဲ့ရတဲ့အေလာင္းမ်ားစြာရိွခဲ့ပါတယ္။
( ၇)
၁၉၈၈ ခုုနစ္ဇြန္လ ျပည္လမ္းမမွာ ပထမ ဆံုုး ေက်ာင္သား အေလာင္း ကိုု လဲ က်ေနာ္တိုု ့ မထားျပစ္ခဲ့ပါ။ အေလာင္းကိုုတင္ျပီး ျပည္သူလူထုုကိုု ကားနဲ့လွည့္ျပခဲ့တယ္။ ရေအာင္ ေကာက္ျပီးေရခဲတိုုက္သိုု ့ပိုု ့ခဲ့ပါတယ္။ ၈၈ ကိုုမွီသူမ်ားသိနိင္ပါတယ္။
ဒီမိုုကေရစီလႈပ္ရွားမႈၾကီးအတြင္းက်ဆံုုးသြားေသာရဲေဘာ္ေတြေထာင္နဲ့ခ်ီျဖစ္ေနျပီျဖစ္ပါတယ္။သူတိုု ့အားလံုုးအတြက္ အေမရိကန္ စစ္သခ်ိဳင္းလို ဗိမာန္တခုု လိုုအပ္ေနျပီလိုု့ျမင္ပါတယ္။ ၈၈ မွာက်ဆံုုးခဲ့သူမ်ားေထာင္နဲ့ခ်ီရိွပါတယ္။ေထာင္တြင္းနဲ ့ေထာင္ျပင္ပက်န္းမာေရးထိခိုုက္ျပီး က်ဆံုုးသူမ်ား စြာရိွေနတယ္။ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္တခုုထည္းက်ဆံုုးသူအင္အား ၇ ရာနီးပါး ရိွပါတယ္။
ဒီထက္ပိုုျပီးေလးေလးနက္စဥ္းစား လုုပ္ေဆာင္သင့္တာကေတာ့ နိင္ငံေရးပဋိပကၡအတြင္း ဘက္ႏွစ္ဖက္စလံုုးမွာက်ဆံုုးသူေတြအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ဂူဗိမာန္ တခုုအထိပါ က်ေနာ္တုုိ ့ မလုုပ္ရဦးမယ္။
(၈)
က်ဆံုုးသြားေသာရဲေဘာ္မ်ားအေလာင္းဟာ ၀ိညဥ္ကင္းမဲ့ေနေပမဲ့ က်က္သေရရိွ ေနၾက ပါတယ္။ ဆရာၾကီးဦး၀င္းတင္နဲ့တကြ က်ဆံုုးသြားေသာအာဇာနည္မ်ားေကာင္းရသုုဂတိ သိုု ့လားပါေစ ။
မိုုးသီးဇြန္
၂၄.၄.၂၀၁၄