ကိုယ့္ကိုယ္ကို Collaborate လုပ္ထားတဲ႕ ၀တၳဳ

5 August 2013 at 22:32

၁။
အမွတ္စဥ္ (၁) မွာ သူမ ပါမလာတာ ကၽြန္ေတာ္ မအံၾသပါဘူး။ အမွတ္စဥ္ (၂) မွာ သူမ မပါလာေတာ႕ နည္းနည္းေလးပါပဲ။ စိတ္ထဲ ထင့္ခနဲျဖစ္တယ္။ အမွတ္စဥ္ (၃)။ ပါမလာဘူး။ (၄) ေပါ႕လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္လိုက္တယ္။ အမွတ္စဥ္ (၄)။ သူမ………….။ သူမ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းေတြေ၀လာ။ အမွတ္စဥ္ (၅)။ ကၽြန္ေတာ္ ေခၽြးျပန္ေနျပီပဲ။ အမွတ္စဥ္ (၆) ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းေတြ ပူထူလာျပီး အမွတ္စဥ္ (၇)။ ကၽြန္ေတာ္ ႏွလံုးသားေတြ တဒုန္းဒုန္း ခုန္လာ။ အမွတ္စဥ္ (-) ကၽြန္ေတာ္ ႏွလံုးေသြးတို႕ လည္ပတ္မႈအားမ်ား ေလ်ာ႕နည္းသြား။
ကၽြန္ေတာ္ အျမင္အာရံုေတြ ေ၀၀ါးလာတယ္။ ဘယ္မွာလဲ။ ဘယ္မွာလဲ သူမက။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ေသာ သူမ။ တိမ္ေတြက တျဖည္းျဖည္း ၀ါညိဳသမ္းလာတယ္။ အေ၀းက ေဆးရံုကားသံေတြလား။ တေ၀ါေ၀ါ….။ ေလခၽြန္သံဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးဖို႕။ ကၽြန္ေတာ္ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုကို ကၽြန္ေတာ္ Control မလုပ္ႏိုင္ေတာ႕ဘူး။ ရီေ၀လာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဖြာလာတဲ႕ မီးခိုးတန္းမ်ား ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးထဲ ၀င္ေရာက္။ ခုေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ သူမေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ သူမေၾကာင့္ မ်က္ရည္က်ရျပီေပါ႕။
သူမမရွိေတာ႕တဲ႕ အခါ အေ၀းက သစ္ပင္ၾကီးက အညိဳေရာင္ၾကီး။ ကၽြန္ေတာ္မုန္းတယ္။ ေမာ႕ၾကည့္မိေတာ႕ ေကာင္းကင္ၾကီးက ၾကည္ျပာေရာင္ၾကီး ကၽြန္ေတာ္ မုန္းတယ္။ အေ၀းက ရႈေမွ်ာ္ခင္းေတြဟာ အစိမ္းရင့္ေရာင္။ ကၽြန္ေတာ္ မုန္းတတ္ခဲ႕တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မုန္းျခင္း၊ မမုန္းျခင္းတို႕နဲ႕ ကင္းလြတ္စြာ ကၽြန္ေတာ္သူမကို လြမ္းတယ္။ ဘက္စ္ကား ၾကပ္ၾကပ္ၾကီးကိုလည္း လြမ္းတာပဲ။ ေခၽြးေစာ္နံေနတဲ႕ လူေတာၾကီးကိုလည္း လြမ္းသင့္ရင္ လြမ္းရမွာပဲ။ လက္တန္းျပဳတ္ေနတဲ႕ ထိုင္ခံုတစ္ခံုကိုလည္း လြမ္းခ်င္ လြမ္းပစ္လိုက္ရမွာေပါ႕။ ကိုယ္ အ၀အလင္ေကၽြးေနတာေတာင္ လုစားေနၾကတဲ႕ ခိုေတြလည္း ကၽြန္ေတာ္ လြမ္းပစ္လိုက္မယ္။ သူမ မရွိေတာ႕တဲ႕ အခါေပါ႕။
ကဲ…. ငါ့ရဲ႕ လက္ဖ၀ါးေပၚမွာ
ခေရပြင့္ေတြ ပြင့္ခဲ႕တဲ႕ ေကာင္မေလးေရ
ငါဟာ မင္းအတြက္
ေတာၾကီးမ်က္မည္းကေန
ဟိုး….အေ၀းက ပန္းပြင့္ေတြအထိ
စခ်င္ ဆံုးခ်င္တဲ႕ ေကာင္ပါ။

၂။
ဒီညအဖို႕ေတာ႕ ေကာင္းကင္ၾကီး မရွိေတာ႕ဘူး။ ငါကိုယ္တိုင္ တိမ္ေတြေပၚ တက္ထိုင္ျပီး အရက္ေသာက္ပစ္ခဲ႕တယ္။ မူးတယ္။ ေ၀တယ္။ ျပီးေတာ႕ စကားလံုးေတြကို တိမ္ေတြထဲ ခိုး၀ွက္ထားခဲ႕ျပီး ငါမင္းကို တိတ္တိတ္ကေလး လြမ္းမယ္။ ခုေနမ်ား ငါတက္ထိုင္ေနတဲ႕ တိမ္ေတြ မိုးရြာသြားရင္ ငါ့အလြမ္းေတြ မင္းအေပၚ ေလၾကီးမိုးၾကီးက်လိမ့္မယ္ အခ်စ္ရဲ႕။ မင္း အဲဒီအခါ ရယ္ပါ၊ ေမာပါ။ ျပံဳးပါ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ငါ့ကို ဟားတိုက္ပါဦး။ ငါဟာ မင္းအတြက္ ဘာမွ သံုးစားမရတဲ႕ ၾကက္ဥ အခြံပဲ။ ခြာေနရတာပဲ မင္းအတြက္ အလုပ္ရႈပ္ေနခဲ႕တယ္မလား။
လာပါ ေလညွင္း
ငါတို႕ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာၾကတာေပါ႕
ဘ၀ရဲ႕ ျဖစ္တည္ျခင္းေတြကိုေရာ
သစ္ရြက္ကေလးတစ္ရြက္ရဲ႕ ၀ါရင့္ေရာ္ကာ ေၾကြက်သြားပံုမ်ိဳးေရာ
ငါတို႕ အတၱေတြ ကင္းမဲ႕
ေသြးမဲ႕လူသား ပံုစံမ်ိဳးနဲ႕
ခင္က်င္းလိုက္ၾကရေအာင္လား……..

၃။
ခ်စ္သူဟာ ဒီေန႕မွာမွ ငါ့အတြက္ အရမ္းၾကီး လွလို႕ေနေပါ႕။ ေနေရာင္ေတြ ၀ါလြင္ေနတဲ႕ တစ္ေန႕ပါပဲ။ ခ်စ္သူဟာ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးကိုင္။ အနီေရာင္ ပိုးသား အက်ၤ ီပါးပါးေလးနဲ႕ ေျမၾကီးနဲ႕ ေျခေထာက္ မထိဘဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနခဲ႕တာေပါ႕။ ေဟာဒီေကာင္ အသက္ေတြ အထပ္ထပ္အခါအခါ ေသရတယ္။ မ်က္ခံုးေမြးတဲ႕။ တကယ္ပဲ ေကြးညႊတ္ျပီး ဘယ္ညာ ႏွစ္ခု ေရးေရးေလး ထိစပ္။ အဲဒီ နယ္စပ္မွာ ငါ ေနထိုင္ ရွင္သန္ခ်င္တယ္။
သစ္ပင္ၾကီးေတြ ေကြးညႊတ္။ လမ္းမၾကီးေတြ ျဖန္႕ခင္း။ ပလက္ေဖာင္းၾကီးေတြ ရင္ကို ေကာ႕။ ျမိဳ႕ျပၾကီးက ခ်စ္သူကို ေကာင္းခ်ီးေပးလိမ့္မယ္။ ငါဟာ ေျမာင္းပုပ္ ခပ္မည္းမည္းထဲ။ ေရဆိုး ခပ္ညစ္ညစ္ထဲ။ လူကို ျမွဳပ္ကြယ္လု ေခါင္းကို ေဖၚရံုေလးေဖၚလို႕ ခ်စ္သူကို လမင္းလက္ဖ၀ါးထဲ ထည့္ဖို႕ စိတ္ကူးယဥ္ေနခဲ႕တဲ႕ေကာင္။
ငွက္ကေလးေတြေရ
ငါတို႕လူေတြဆိုတဲ႕ သီခ်င္းေတြထက္
ခ်ိဳျမိန္ျခင္းေတြ သယ္ေဆာင္လာပါ
ႏႈတ္ခမ္းေတြ မပြင့္ဟဘဲ
ခ်စ္သူေပ်ာ္ေစမယ့္ ေတးသြားမ်ား
တစ္ပုဒ္ျပီး တစ္ပုဒ္ဖြင့္ဟ
ဖဲၾကိဳး၀ါေတြ ငါကိုင္ရင္း ဆုေတာင္းေနရေပါ႕ ……..

(၄)
“လူေတြက ခက္ပါတယ္ဗ်ာ”
ကၽြန္ေတာ္က ဘာလို႕လဲလို႕ သူ႕ကို ျပန္ၾကည့္ေတာ႕ သူက ေခါင္းကို ငိုက္စိုက္ခ်ထားတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ သူဘာအတြက္ေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ေနသလဲေပါ႕။ တကယ္ေတာ႕။ သူခံစားေနရတာ တစ္ခုဆို တစ္ခုေၾကာင့္ေပါ႕။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတစ္ခုထက္ေၾကာင့္ထက္ေတာ႕ ပိုပါ႕မလား။ ဒါဟာ ပန္းေတြကို ေရေလာင္းေပးဖို႕ ေမ႕ေနတဲ႕ လူသားတစ္ဦးရဲ႕ ပန္းပြင့္ေစဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြမ်ားလား။ လူေတြဟာ တျဖည္းျဖည္း မသိကိန္းေတြ မ်ားလာတယ္။
“တကယ္ေတာ႕ကြ
ဘ၀ဟာ အတင္းၾကီး ပြင့္ခိုင္းလို႕ မရတဲ႕ ပန္းေပါ႕
အဲဒါေတြဟာလည္း မုန္တိုင္းျပီးစ တိမ္ေတြလို
မတူျခားနားပဲ လွေနဦးမွာပါ”
“ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဖိနပ္မွ မရွိေတာ႕တာဗ်ာ”
“ပန္းပြင့္ေတြကို ေမာ႕ၾကည့္လိုက္ပါ
ေကာင္းကင္ၾကီးကို ငံုၾကည့္လိုက္ပါ
မင္းဟာ သဘာ၀ မက်ျခင္းနဲ႕ လူသားဆန္မႈေတြကုိ
မွ်တ ဆင္ျခင္ျပီးေနရမွာပဲ မဟုတ္လား”
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေတာ႕ သူေခါင္းငိုက္စိုက္ က်သြားျပန္တယ္။ ညွိဳးႏြမ္းေနတဲ႕ သစ္ရြက္တစ္ရြက္လို မ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႕ သူဟာ သူ႕ေျခေထာက္ေတြကို အႏိုင္ႏိုင္ ထျပန္သြားတယ္။
ပန္းပြင့္ေတြ ညေနခင္း သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို
နာနာက်ည္းက်ည္းသီဆိုေနတဲ႕ ညပါပဲ
ခြန္အားမရွိဘဲ ခါးသီးေနရတဲ႕အခါ
နာက်ည္းခ်က္ဆိုတာ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖြင္ဟ ၀န္ခံမႈ
အဲဒီ တစ္ေတာလံုးက အေမွာင္ေတြေတာင္
ငါ့ကို မႏိုင္ဘူး
ပိုးစုန္းၾကဴးေတြကို မုန္းတယ္ ……….

၅။
ခ်စ္သူဆိုတာ။ ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ႕ သူ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ကို ျပန္ခ်စ္ေနတဲ႕ သူလည္း မဟုတ္ဘူး။ ခ်စ္သူဆိုတာ ခ်စ္သူပဲ။ ခ်စ္သူ ဆိုတာ ခ်စ္ေနရသူ တစ္ေယာက္ထက္ ဘာကိုမွ ရွင္းျပလို႕ မရတဲ႕ မသိကိန္း။ ခ်စ္သူဆိုတာ ေဟာဒီ တစ္လမ္းလံုးမွာ သူ႕ကို ေမွ်ာ္ေနရတဲ႕ ေစာင့္စားမႈေတြခ်ည္း။ ခ်စ္သူဆိုတာ သူ႕ကို ေစာင့္ရင္း ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ေျပာခဲ႕ရတဲ႕ စကားလံုးေတြခ်ည္း။ ခ်စ္သူဆိုတာ တျခားတစ္ေယာက္၊ ဘယ္သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေမ႕ပစ္လိုက္ဖို႕ အသင့္ျဖစ္ေနတဲ႕သူ။
ခ်စ္သူ။ အမွတ္စဥ္ (၁) မပါလာဘူး။ ခ်စ္သူ။ အမွတ္စဥ္ (၂) မွာ မပါလာဘူး။ ခ်စ္သူ။ အမွတ္စဥ္ (၃)။ မပါလာခဲ႕ဘူး။ ခ်စ္သူ။ အမွတ္စဥ္ ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ မပါလာဘူး။ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်စ္သူ။ ဘယ္မွာလဲ။
လူငယ္တစ္ေယာက္မွာ တာ၀န္ေတြပဲ ရွိရမွာလား။
လူငယ္တစ္ေယာက္မွာ စိတ္ကူးယဥ္မႈေတြ မရွိရေတာ႕ဘူးလား။
လူငယ္တစ္ေယာက္မွာ ၀တၱရားေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနမွာလဲ။
လူငယ္တစ္ေယာက္မွာ ေတးသြား တစ္ပုဒ္ကို ဌာန္ကရိုင္းက်က် ရြတ္ဆိုျပမွ အိပ္မက္ေတြ လွပလာမွာလား။
လူငယ္တစ္ေယာက္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး အလြမ္းေတြကို စိတ္ကူးပံုေဖၚ၊ တိမ္ေတြေပၚတက္ထိုင္ သူ႕ကိုယ္သူ မိုးရြာျပႏိုင္ခြင့္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ႕လို႕မ်ားလား။
ခ်စ္သူ။ အဲဒါဟာ လက္တြဲေဖၚ မဟုတ္ဘူး။ ခ်စ္သူ။ အဲဒါဟာ စိတ္ကူးယဥ္ေနမႈထက္ ပိုတယ္။
ေႏြဦးရဲ႕ အလွတရားမ်ား။
သစ္ရြက္ေလးေတြ ေၾကြက်ရင္း ေျမျပင္ေပၚကို မေရာက္ဘဲ ေလထဲမွာ ခဏ ေ၀႕ေန ၀ဲေနပံုမ်ား။
ေလာကၾကီးက မတရားဘူး
စစ္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတယ္
အေမ၊ အေဖ မတရားဘူး
ရန္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတယ္
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူငယ္ကေတာ႕ လူငယ္ပဲေလ
ခ်စ္သူကို အလြမ္းေတြ ရာသီဥတုလုပ္
မုန္တိုင္းေတြ ျဖစ္ခြင့္ရွိတယ္။
အလြမ္းကို ရစ္ေ၀ေ၀ ေသာက္သံုး
အလြမ္းေတြ ခါးသီးခြင့္ ရွိရမယ္
ခ်စ္သူကို ခ်စ္ၾကေစ
ခ်စ္သူကို လြမ္းၾကေစ
ခ်စ္သူကို စိတ္ထင္တိုင္း
ခဏတာ ထင္တိုင္းက်ဲၾကပါ လူငယ္တို႕။


(ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ရာကို ျပန္ခံစားလို႕ မရေတာ႕ဘဲ ေလွ်ာက္ ေပါင္းထည့္လိုက္ျခင္း)

ရင္နင့္ေအာင္