ၾကယ္ေတြေၾကြတိုင္းလြမ္းရေရာပဲလား

 လက်ာ္လင္းနိုင္
လႈိင္းသစ္ Magazine ဇြန္လ ၂၀၁၁
(၁)
တစ္ဘ၀လံုးဟာ အိပ္မက္ရွည္ၾကီးပါကြာလို႕တစ္ေယာက္ေယာက္ က လွစ္ကနဲကပ္ေၿပာသြားခဲ့တယ္၊ ရယ္စရာေကာင္းတယ္ရုတ္တရက္ထင္ခဲ့ေပမယ့္မရယ္ပစ္ခဲ့ဘူး၊အခန္းတံခါးကိုတြန္းဖြင့္ပစ္ခဲ့တယ္၊ သစ္ရြက္ေတြ တေၿဖာေၿဖာေႀကြလို႕၊ ဒါမွမဟုတ္လည္းရွပ္တိုက္ေရြ႕လ်ားလို႕၊ ေနေရာင္စူးစူးရျရဲက သစ္ရြက္စိမ္းေတြကို ဆက္တင္မီးလိုထိုးထားတယ္၊ စိမ္း……..လို႔၊ မရည္ရြယ္ခဲ့ေပမယ့္သက္ၿပင္းရွည္ႀကီးကိုခ်ပစ္ခဲ့တယ္၊ ေလအေ၀ွ႕မွာ ကပ္ပါလာတဲ့ ရြက္ေၿခာက္ေတြကို ဘာသိဘာသာ စိတ္နဲ႕ တံၿမက္စည္းလွဲခဲ့တယ္၊ ခိိုင္မာရိုးသားရွင္သန္ေနရမယ့္အခ်ိန္ပိုင္းေတြမွာ လူနာေတြကိုအၿမဲကူညီနိုင္ခဲ့တာခ်ည္းပဲ လို႕ကိုယ့္ကိုယ္ကိုခဏခဏေမာင္းတင္ခဲ့တယ္၊ စိတ္ကိုစိတ္နဲ႕ကုဖို႕ဆိုတာ အင္မတန္နုးညံ႕သိမ္ေမြ႕တဲ့ကစားပြဲပဲ၊ ေလတစ္ခ်က္ထပ္ေ၀႔လာတယ္၊ အခန္းတံခါးဟာနည္းနည္းဟသြားသလိုစိတ္ကထင္ရတယ္၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ကဆြဲဖြင့္ဖို႔အားယူလိုက္တာလည္းၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္ေနမယ္၊ မ်က္စိလည္လာတဲ့ရြက္ေၿခာက္ႀကြေလးတစ္ရြက္က တံခါး၀မွာဖ်တ္ကနဲေပၚလာတယ္၊ စေနေန႕ခင္းေန႕လည္ေတြမွာ အခန္းၿပတင္းတံခါးဖြင့္ထားေတာ့လည္း ရြက္ေၿခာက္ေတြ၀င္လာမစဲတသဲသဲ၊ အခ်ိန္ေတြကလူေတြကိုေစာင့္ခဲ့ရတာလား၊ လူကအခ်ိန္ေတြကိုေစာင့္ခဲ့ရတာလား၊ ကၽြန္ေတာ့စိတ္ထဲကစကားမဆံုးခင္မွာ ေၿခသံစၾကားလာရတယ္၊ စေနေန႕ရဲ႕ဧည္႕သည္္တစ္ေယာက္ဟာ အရင္ရက္သတၱပတ္ေတြလိုပဲ ရြက္ေၿခာက္ေၾကြေတြမနင္းမိေအာင္ေလွ်ာက္ရင္း ကၽြန္ေတာ့အခန္းတံခါးကိုဆြဲဖြင့္လိုက္တယ္၊ ဆံပင္ရွည္ေတြကိုေ၀့ကနဲၿမင္လိုက္ရတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကသက္ၿပင္းကိုတစ္ခ်က္ဘာရယ္မဟုတ္ပဲရႈိက္လိုက္မိတယ္၊ ရြက္ေၿခာက္တစ္ရြက္ကစားပြဲေပၚဖ်တ္ကနဲခုန္အတက္၊ ကၽြန္ေတာ့ေရွ႕ကကုလားထိုင္ေပၚမွာဆံပင္ရွည္ရွည္ေလးက ေစြ႕ကနဲ ၀င္ထိုင္လိုက္ၿပီ၊ သနပ္ခါးနံ႕ေတြ အခန္းထဲမွာရုတ္တရက္မႊန္ထူလာခဲ့ေပါ့၊ တစ္ဘ၀လံုးဟာ အိပ္မက္ရွည္ၾကီးပါကြာလို႕တစ္ေယာက္ေယာက္ က လွစ္ကနဲကပ္ေၿပာသြားခဲ့တယ္။
“ဆရာမေမးခင္အရင္ႀကိုေၿပာထားခ်င္တာေတြရွိတယ္ေနာ္၊ညေတြေကာင္းေကာင္းအိပ္ေပ်ာ္ပါတယ္၊ ေဆးေတြမွန္မွန္ေသာက္ၿဖစ္ပါတယ္၊ မနက္တိုင္းလည္းတရားထိုင္ၿဖစ္တယ္၊ အစားမွန္မွန္စားၿဖစ္ၿပီး တၿခားဘယ္သူကမွဂရုမစိုက္မယ့္ ကိုယ့္က်န္းမာေရးကိုကိုယ္ဂရုစိုက္ၿဖစ္ပါတယ္ဆရာ”
“ဟုတ္ၿပီေလ၊ ဒီတစ္ပတ္ေတာ့ အိပ္မက္ေတြအေႀကာင္းေၿပာၾကတာေပါ့”
ကၽြန္ေတာ့အသံေတြထဲမွာမလိုလားအပ္တဲ့စကားလံုးအမႈန္အမႊားေတြမပါေစရဘဲသက္ၿပင္းကိုေလးေလးနက္နက္ ရႈိက္လိုက္တယ္၊လူနာမ်က္လံုးေတြထဲမွာေပၚေနတဲ့ စိတ္ရဲ႕အေငြ႕အသက္ေတြကိုအာရံုစိုက္ထား၊ဒီအခ်ိန္မွာအေရးအႀကီးဆံုးကလူနာရဲ႕ လြတ္လပ္သြားတဲ့ ငွက္ေလွာင္အိမ္ထဲက ငွက္ကေလးလိုၿဖစ္ေနတဲ့စိတ္ကို ၾကိုးေတြနဲ႕မခ်ည္မိေစနဲ႕၊ လူနာဟာ အေမွာင္ထုႀကီးထဲလမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့အခါ ကိုယ္ ကမီးအိမ္ေလးအၿဖစ္လမ္းၿပရံုသက္သက္ဆိုတာ ကိုလည္းမေမ့နဲ႕ ။
“အိပ္မက္ေတြထဲမွာေတာ့ ကၽြန္မကအၿမဲေလေပၚမွာခ်ည္း လြင့္ပါေနတာမ်ိဳးပဲဆရာရဲ႕၊ စိတ္ေတြလည္းလြင့္လို႕၊ကၽြန္မဆံပင္ရွည္ရွည္ေတြလည္းလြင့္လို႕ေပါ့၊ အိပ္မက္ေတြကလည္းအၿမဲတမ္း ေဆာင္းတြင္းအိပ္မက္ေတြလိုအရွည္ႀကီး ၊ အၾကာၾကီးထင္ရတယ္၊ ကၽြန္မကေလထဲလြင့္ေနတာဆိုေတာ့ရႈခင္းေတြကို အၿမင့္ၾကီးကေနၿမင္ရတယ္၊ သစ္ပင္စိမ္းစိမ္းညို႕ညို႔ ေတာအုပ္ေတြ၊ ေရကန္ေတြမွာလႈင္းႀကက္ခြပ္ေလးေတြ လူးလြန့္ေနတာမ်ိဳးေတြ ၊ စိတ္ေတြထဲအသည္းတေအးေအးနဲ႕၊ တခ်ိဳ႕ငွက္အုပ္ေတြကကၽြန္မေအာက္နားကတင္ ပ်ံသြားႀကတာ၊ ေရာင္စံုေတာအုပ္ ႀကီးေလထဲပ်ံေနသလိုမ်ိဳးေပါ့၊ ကၽြန္မမၿမင္ဖူးတဲ့အေကာင္ပေလာင္ ေတာေကာင္တိရစၦာန္ေတြလည္းၿမင္ရတယ္ဆရာ၊ ကၽြန္မၿမင္ဖူးေပမယ့္လည္း ရာဇ၀င္ဖတ္စာနဲ႕ ဘုရားမွာၿမင္ရတဲ့အေကာင္မ်ိဳးၾကီးေတြလည္းၿမင္ရတယ္၊ တိုးနယားလိုအေကာင္မ်ိဳးၾကီးေတြေပါ့ဆရာ၊ ဒါေပမယ့္နည္းနည္းေလးမွကိုမေၾကာက္မိဘူး၊ အားလံုးဟာပါးစပ္ကေန အသံတစ္ခုမွမထြက္ဘဲနဲ႕ အလိုအေလ်ာက္တစ္ေယာက္စိတ္တစ္ေယာက္သိေနတာမ်ိဳးကေတာ့ ဆန္းတာေပါ့ဆရာ၊ အားလံုးတိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႕ထုလိုက္ထည္လိုက္ႀကီးေရြ႔လ်ားပ်ံသန္းလို႔၊ အသည္းေတြေအးလိုက္တာဆရာရယ္၊ တစ္သက္လံုး ေၿမၾကီးေပၚ ၿပန္မဆင္းၿဖစ္ေတာ့ပါလားလို႕ထင္လာတဲ့အထိကို ေလထဲအၾကာၾကီးပ်ံေနရတာ”
စေနေန႕ညေနဟာတၿဖည္းၿဖည္းပါးလ်ားေဖ်ာ့ေတာ့လာခဲ့တယ္၊ အရင္ရက္သတၱပတ္ေတြအတိုင္းပဲရြက္ေၿခာက္ေႀကြေတြကိုေရွာင္ရင္းကၽြန္ေတာ့အခန္းေလးထဲက ဆံရွည္မေလးထြက္သြားခဲ့ၿပန္တယ္၊ဆံပင္ရွည္ရွည္ေတြ ေ၀့့ကနဲ အခန္းအၿပင္လြင့္္သြား၊ တံခါးခ်ပ္ကနဲပိတ္၊ စိတ္ဆိုတာ အင္မတန္ထိန္းရသိမ္းရခက္တဲ့ေလ ၊ လူေတြဟာ က်ိဳးေႀကာင္းဆင္ၿခင္မႈနဲ႕ေ၀းကြာေလစိတ္ကိုထိန္းသိမ္းရခက္ေလ၊ အတိတ္ကၿပုခဲ့တဲ့အၿပစ္ေတြလည္းရွိခဲ့မွာေပါ့၊ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ကၽြန္ေတာ့အတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဂရုစိုက္ရမယ့္ကၽြန္ေတာ့လူနာပဲ၊ လူနာတစ္ေယညာက္ခ်င္းစီရဲ႕စိတ္အသြားအလာကို အၿမဲတမ္းအလြတ္ရေနေအာင္ဂရုစိုက္ရမွာ ကၽြန္ေတာ့တာ၀န္ပဲေပါ့ ၊ ညေနေစာင္းခဲ့ၿပီ ၊ ၿပတင္းေပါက္ကၿမင္ရတာ အရိပ္ရွည္ရွည္ေတြနဲ႕ စိတ္တုန္တုန္ရင္ရင္ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ လူေတြ ၊ ၿပတင္းေပါက္ကိုပိတ္လိုက္ၿပီ ၊ မီးေတြလည္းပိတ္ ၊အခန္းတံခါးကိုခ်က္ထိုး,ေသာ့ခတ္၊ ၿပီးေတာ့ ပါးလ်ရီေ၀ေဖ်ာ့ေတာ့ေနတဲ့ညေနခင္းထဲမွာ လူေရာစိတ္ေရာစိမ္ရင္းအိမ္ၿပန္ခဲ့ေတာ့တယ္ ၊ ကၽြန္ေတာ့ အလုပ္ခန္း ဒါမွ မဟုတ္ စိတ္ကုသ အလုပ္ရံုကေလးကေတာ့ ေနာက္တစ္ပတ္စေနေန႕ရဲ႕ လူနာတစ္ေယာက္ကိုေတြးမိေနေတာ့ မယ္။
လူေတြမွာကိုယ္ပိုင္အိပ္မက္ေတြရွိၾကတာခ်ည္းပဲ ၊ တစ္ေယာက္အိပ္မက္နဲ႕ တစ္ေယာက္အိပ္မက္ဆိုတာလည္း တစ္မိုးတည္းေအာက္မွာ အိပ္၊ တစ္ခန္းတည္းမွာေန၊ ကုန္ကုန္ ေၿပာရရင္ တစ္ အိပ္ရာတည္းအိပ္ရင္ေတာင္တူခ်င္မွတူတတ္တာမ်ိဳး၊ ကၽြန္ေတာ့အေတြးေတြကလည္း ၀ရန္တာကလွမ္းၿမင္ေနရတဲ့လေရာင္ထဲမွာမွ ပိုၿပီးေလးလံေနသလားမေၿပာတတ္ေတာ့ဘူး၊ ဒီညေနေန၀င္သြားတာ သိပ္ၿမန္လိုက္တာလို႔ေတြးေနမိေတာ့တာ ၊ ေသာက္လက္စေကာ္ဖီခြက္ကိုစားပြဲေပၚတင္ထားခဲ့ၿပီး ၀ရန္တာဘက္ထြက္ရပ္မိေတာ့တယ္ ၊ လေရာင္ကအိမ္၀ိုင္းေလးတ၀ိုက္ၿဖာက်လို႔၊ ပတ္၀န္းက်င္ကၿငိမ္တိတ္လြန္းေတာ့လည္း ပိုးပရစ္မႊားေလးေတြရဲ႕ေအာ္သံကိုေတာင္ႀကားလာရတယ္ ၊ ေကာ္ဖီရဲ႕ခါးခါးသက္သက္ အရသာေလးကိုရုတ္တရက္ၿပန္သတိရလာခဲ့တယ္ ၊ ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းကအဖြားနဲ႕ ေမေမ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္ကၽြန္ေတာ့ကိုေကာ္ဖီခြက္ေအာက္ခံၿပားေလးထဲ ေမေမကေကာ္ဖီငွဲ႕ေပးတာ ခုထိ သတိရတုန္း၊ ႀကီးေကာင္၀င္လာေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ႀကိုက္ေကာ္ဖီကိုကိုယ္ေရြးေသာက္တတ္လာခဲ့တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ေကာ္ဖီရဲ႕ ခါးခါးသက္သက္ အရသာေလးနဲ႕မွ အိပ္ရာ၀င္တတ္လာခဲ့တယ္၊ ခပ္ငယ္ငယ္ ကတည္းကဆိုပါေတာ့ ၊ အိပ္မက္ေတြလည္းမက္မက္စက္စက္ မက္တတ္လာခဲ့တယ္၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကကၽြန္ေတာ့ ကိုအထိ္တ္တလန့္ၿဖစ္ေစခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကိုလည္းဒီညေတာ့ ၿပန္သတိရခဲ့ရေတာ့တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့အိပ္မက္ေတြကိုေခါင္းေလာင္းထိုးခဲ့တဲ့ပန္းခ်ီကားေပါ့၊ ေကာင္ေလးကေကာင္မေလးကိုအမွတ္တရ ေမြးေန႕ပန္းစည္းေလးကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်သြားေပးခဲ့ရင္းအနမ္းခ်င္းဖလွယ္မိႀကတဲ့ သိပ္ရိုးစင္းတဲ့ဇာတ္လမ္း ေလးတစ္ပုဒ္ကို မက္ရွားေဂါလ္ကကင္းဗတ္စေပၚမ်ာ ပီပီၿပင္ၿပင္တင္ဆက္ခဲ့တယ္ေလ၊ ဒါေပမယ့္ကၽြန္ေတာ့ကိုလန္႕ဖ်တ္သြားေစခဲ့တာကေတာ့ ေကာင္ေလးကအခန္းအၿပင္ဘက္ကစႀကၤန္ေလထုထဲမွာလြင့္ေနေတာ့တာ ၊ တကိုယ္လံုးေလထဲမွာေၿမာက္ေနတဲ့ေကာင္ေလးကေမြးေန႕ရွင္ေကာင္မေလးကို ေလထဲကေနေမြးေန႔ပန္းစည္းလွမ္းေပးေနခဲ့တာ ကေနကၽြန္ေတာ့အိပ္မက္ေတြအစၿပုခဲ့တာပဲ၊ မက္ရွားေဂါလ္ရဲ႕တၿခားပန္းခ်ီကားေတြႀကည္႕ခဲ့ရေတာ့လည္း လူေတြတိရစၦာန္ေတြဟာ သူ႕ပံုစံနဲ႕သူေလထဲလြင့္ရင္း မ်ိဳးစံုၿဖစ္ပ်က္ေနေတာ့တာ ၊ ကၽြန္ေတာ့အိပ္မက္ေတြလည္းအစၿပုခဲ့တယ္၊ ဆာရီယယ္လ္လစ္ဇင္ပန္းခ်ိဟာ ကၽြန္ေတာ့အိပ္မက္ေတြကိုရွည္ရွည္လ်ားလ်ားဆြဲဆန့္ခဲ့တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕အိပ္မက္ေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ကေလထဲမွာလြင့္ေနခဲ့ေတာ့တာ ၊ ကၽြန္ေတာ့အိမ္ထဲမွာကၽြန္ေတာ္ကပ်ံလို႕၊ ထမင္းစားခန္းထဲမွာပ်ံေနလို႕ေမေမက ထိုင္ခံုမွာထိုင္ၿပီးထမင္းစားဖို႕ ဆူေနတာမ်ိဳး ၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ေပ်ာ္ပြဲစားခရီးက္ုကၽြန္ေတာ္ က ေလထဲလြင့္ရင္းလိုက္သြားမိတဲ့အိပ္မက္မ်ိဳးေတြေပါ့၊ ဒီညေတာ့ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္မက္မိဦးမွာလားမသိ၊ ကၽြန္ေတာ့အိပ္မက္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့ လူနာေတြေရာ ေလထဲလြင္ေနမွာပဲလား၊ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့စိတ္ထဲမွာ လြင့္ေနတဲ့အရသာမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ့လူနာေတြကိုၿမည္းစမ္းႀကည္႕ေစခ်င္တဲ့ စိတ္မ်ိဳးေတာ့ေပၚေပါက္လာတတ္ပါတယ္၊ သိပ္ကိုရွားေတာင့္ရွားပါးတစ္ခါတစ္ေလမ်ိဳးေပါ့၊ အထူးသၿဖင့္,စိတ္ထြက္ေပါက္မရွိေတာ့တဲ့လူနာမ်ိဳးေတြ။
(၂)
ဒီတစ္ပတ္စေနေန႕ကေတာ့ ေရာက္တာေႏွးလိုက္တာထင္ရတယ္၊ ဆံပင္ရွည္ေလးရဲ႕ အသားအေရေတြပဲေဖ်ာ့ေတာ့လြန္းေနတာလား၊ ပိန္သြားတယ္ထင္ရတယ္၊ ေဆးေတြမွန္မွန္ေသာက္ၿဖစ္ပါ့မလားမသိ၊ စိတ္ညစ္စရာေတြမ်ားမ်ားမေတြးပါနဲ႕မွာထားရဲ႕သားနဲ႕၊ ၿပီးေတာ့စိတ္ရႈပ္ေနတာပဲလား၊စကားကိုၿမန္ၿမန္,ၿမန္ၿမန္ေၿပာခ်င္ေနပံုလည္းရေနတယ္။
“ဆရာ႕ကိုၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ပတ္ကအိပ္မက္ေတြအေႀကာင္းေၿပာလိုက္မိတာ အိပ္မက္အေဟာင္းေတြနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး အကုန္ၿဖစ္ညွစ္ထုတ္လိုက္သလိုပါပဲဆရာ၊ စိတ္ထဲမွာ ဘာမွကိုမက်န္ေတာ့တာ၊ ဒါေပမယ့္ကၽြန္မအိပ္မက္အသစ္ေတြထပ္မက္ခဲ့တယ္ဆရာ၊ ဒီအိပ္မက္ေတြလည္းကုန္သြားေအာင္ ကၽြန္မဆရာ႕ကိုဖြင့္ေၿပာမွၿဖစ္ေတာ့မယ္ဆရာ၊ အခုမက္တဲ့အိပ္မက္ေတြထဲမွာ ကၽြန္မကအၿမဲတမ္း ကုတင္ေပၚမွာနာတာရွည္လွဲေနရတဲ့ လူနာမ်ိဳးေပါ့ဆရာ၊ ကၽြန္မအိပ္မက္ထဲမွာကိုယ့္ကိုယ္ကိုၿပန္ၿမင္ရရင္အိပ္ေပ်ာ္ေနသလိုထင္ေနရတာခ်ည္းပဲ၊ထူးဆန္းတာကကၽြန္မကိုယ္ထဲက သစ္ပင္ေတါထြက္လာတာပဲဆရာ ၊သစ္ပင္ေတြကစိမ္းလိုက္တာလြင္ေနတာပဲ၊ ဆူးေတြေတာ့မပါၾကဘူး၊ သစ္ပင္စိမ္းစိမ္း ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတြ ကၽြန္မကိုယ္ကေပါက္လာတာဆရာေရ၊ နာတဲ့က်င္တဲ့စိတ္ခံစားမႈမ်ိဳးေတာ့မရွိဘူး၊ တစ္မ်ိဳးပဲ၊ သစ္ပင္တစ္ပင္ေပါက္လာတိုင္းေပ်ာ္ေနမိေတာ့တာပဲ၊ ကၽြန္မတကိုယ္လံုးကိုသစ္ပင္ေတြဖံုးသြားေတာ့တာကိုးဆရာရဲ႕၊ အရြက္ေလးေတြကေသးေသးေလးေတြ၊ ဒီအိပ္မက္ကိုေပ်ာ္စရာလို႔ထင္ခဲ့မိေပမယ့္ ကုန္သြားေအာင္ေတာ့ဆရာ႔ကိုဖြင့္ေၿပာၿပလိုက္တာပဲေကာင္းပါတယ္ေလ၊ သစ္ပင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့စိမ္းစိမ္းေတြတစ္ပင္ၿပီးတစ္ပင္ေပါက္လာလိုက္တာခုဆို ကၽြန္မတကိုယ္လံုးသစ္ပင္ေတြဖံုးသြားၿပီ၊ ဘာဆက္ၿဖစ္မလဲဆိုတာမသိသလို ဆက္မမက္ရဲတဲ့အိပ္မက္မ်ိဳးေပါ့ဆရာ၊ အစပိုင္းမွာေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့ၿပီ ဇာတ္သိမ္းပိုင္းမွစိတ္ဒုကၡေရာက္ရတာမ်ိဳးဆိုရင္ ကၽြန္မစိတ္ညစ္ရေတာ့မယ္ဆရာ၊ဆရာေပးထားတဲ့အိပ္ေဆးေတြ မေသာက္ဘဲႏွစ္ရက္ေလာက္ေနႀကည္႕ေတာ့ ညအိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ဘူးဆရာ၊ ဒီအိပ္မက္ရဲ႕ အဆံုးပိုင္းကိုဆက္မမက္ရဲေတာ့လို႕ တစ္ညလံုးမအိပ္ဘဲထိုင္ေနခဲ့ရတယ္ဆရာ၊ ဒါေပမယ့္ဆရာ႕က္ုဖြင့္ေၿပာလိုက္ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ လည္းဒီညအိပ္ေပ်ာ္သြားမွာပါဆရာ”
ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ကိုယ္ခႏၵာေလးက ကၽြန္ေတာ့ဆီကတစ္ပတ္စာေဆးေတြယူၿပီးထြက္သြားခဲ့ၿပီ၊ ဒီစေနညဟာလည္းကၽြန္ေတာ့အတြက္ အိပ္မက္ေတြအေႀကာင္းနဲ႕စိုထိုင္းေနေတာ့မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ သနားစရာအေကာင္ဆံုးပန္းခ်ီဆရာမတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕ရွိခဲ့တယ္၊ ဆာရီရယ္လစ္ဇငပန္းခ်ီ္ေရစီးေႀကာင္းထဲလြင့္ေနတဲ့ ပန္းခ်ီမိန္းမသားတစ္ဦးအၿဖစ္ သူ႕ပန္းခ်ီကားေတြႀကည္႕ခဲ့ရၿပီးသူ႕ဘ၀ဇာတ္ေႀကာင္းကိုသိခဲ့ရခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေလးေလးနက္နက္ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီးသူ႕ပန္းခ်ီကားေတြကို ထူးဆန္းေထြလာသေဘာမ်ိဳးထက္ပိုတဲ့ အၿမင္သစ္တစ္မ်ိဳးနဲ႕ စူးစူးနင့္နင့္ၾကည္႕ခဲ့ရတယ္၊ “ဖရီဒါခါလို” ဟာ ေသတဲ့အထိခါးေအာက္ပိုင္းေသေ၀ဒနာနဲ႕ မခ်ိမဆန္႕စိတ္္နာက်င္မႈကိုခံစားခဲ့ရတယ္၊အိမ္ေထာင္ေရးစိတ္ဒုကၡ အစုအၿပံုႀကီးကိုခံစားရင္းနဲ႕ ပဲ ကုတင္ေပၚမွုအိပ္မက္ပန္းခ်ီေတြေရးခဲ့တယ္၊ သိပ္သနားစရာေကာင္းတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ နာက်င္မႈနဲ႕ အထီးက်န္မႈေတြဟာ ပန္းခ်ီကားေတြကိုအသက္၀င္ေစခဲ့တယ္၊ ကုတင္ေပၚအိပ္ၿပီးလဲေလ်ာင္းေနတဲ့ မိန္းမရ႕ဲ ကုတင္ေဘးနဲ႕အမိုးေတြေပၚမွာႏြယ္ပင္ေတြေပါက္ေရာက္ရွင္သန္လို႔၊ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္းပလာစတာစည္းထားတဲ႕ လူနာပံုစံေတြနဲ႕ သူ႕ရဲ႕အိပ္မက္ထဲကနာက်င္မႈကိုဆြဲထုတ္ၿပခဲ့တယ္၊ကၽြန္ေတာ္တို႕ေရာနာက်င္မႈကိုေသရာပါေႀကာက္ခဲ့ၾကသူေတြမဟုတ္လား၊ လူနာေတြရဲ႕နာက်င္မႈဟာဆရာ၀န္ေတြဆီကိုအၿမဲစီးဆင္းပါတယ္၊ ဆရာ၀န္ေတြကပဲလူနာေတြရဲ႕နာက်င္မႈကိုအၿမဲေၿဖရွင္းေပးၾကရတယ္၊ လူနာေတြရဲ႕နာက်င္မႈကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီး ၿပုစုကုသနိုင္ၿပီဆိုမွပဲဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ၿဖစ္လာတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ကအၿမဲတမ္းစိတ္ထားခဲ့တယ္၊ လူနာရင္ဘတ္ေအာင့္ေနရင္ကိုယ္လည္းေအာင့္ေနတယ္လို႕ခံစားလာရတဲ့ဆရာ၀န္ ,လူနာဖ်ားေနရင္ကိုယ္လည္းဖ်ားေနၿပီလို႕ ခံစားလာရတဲ့ဆရာ၀န္မ်ိဳးမွသာ ကိုယ့္ကိုယ္ခႏၵာနဲ႕ ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီးကုသေပးနိုင္မွာေပါ့၊ ဒီညေတာ့ေကာ္ဖီမေသာက္ၿဖစ္ခဲ့ေတာ့ဘူး၊ၿပီးေတာ့ညတာလည္းရွည္ခဲ့ရတယ္ေလ။
(၃)
ဒီစေနက်ေတာ့မိုးသားေတြညို႕လို႕၊ ေလကၿငိမ္ေနတယ္၊ ပါးပါးလွပ္လွပ္ကိုယ္ေလးကိုၿမင္ရေတာ့ စိတ္ထဲထင့္သြားေသးတယ္၊ သူၿပံုးတာကႏြမ္းႏြမ္းယဲ့ယဲ့၊ ဆံပင္ရွည္ေလးေတြအေရာင္မေတာက္ေတာ့ဘူး၊ ေၿခလွမ္းေတြေလးတိေလးကန္၊ သူထိုင္ခံုမွာ၀င္ထိုင္လိုက္ေတာ့ ဘာမွန္းမသိတဲ့သစ္ရြက္စိမ္းနံ႕တစ္မ်ိဳးကိုကၽြန္ေတာ္ရလာတယ္။
“ ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ပတ္ကအိပ္မက္ေတာ့ထပ္မမက္ေတာ့ဘူးဆရာ၊ ဒါေပမယ့္အိပ္မက္အသစ္ကိုထပ္တလဲလဲ မက္ေနတယ္၊ သစ္ပင္ေတြစိမ္းညို႕ေနတဲ့ေတာအုပ္ႀကီးထဲမွာ ကၽြန္မရပ္ေနတဲ့အိပ္မက္မ်ိဳးေပါ့ဆရာ၊ ဘာသံမွမႀကားရဘူ၊ ေလတိုက္တာမ်ိဳးလည္းမရွိဘူး၊ အသက္ရွဴက်ပ္တာမ်ိဳးလည္းမရွိဘူး၊ ပန္းနံ႕ေတြေမႊးေနတာမ်ိဳးလည္းမရွိတဲ့ေတာအုပ္ႀကီးပဲဆရာ၊ ပထမစမက္တဲ့ညတုန္းကေတာ့ေပ်ာ္ေနေသးတာ၊ ေနာက္ေန႕မနက္ၿခံ၀င္းထဲကပန္းပင္ေတြေတာင္ အိပ္ခန္းထဲထည္႕အိပ္ေသးတယ္၊ အိပ္မက္ထဲမွာပန္းနံ႕ေတြရေအာင္ပါဆရာရယ္၊ ဒါေပမယ့္ႏွစ္ရက္သံုးရက္ၾကာေတာ့ကၽြန္မအရင္အပတ္ေတြကလိုေႀကာက္လာတယ္ဆရာ၊ေဆးေတြပံုမွန္ေသာက္ေပမယ့္ ညလယ္ေလာက္ဆိုလန္႕လန္႕နိဳးေနတတ္တယ္ဆရာ၊ ေတာအုပ္ႀကီးကဘာေတြထြက္လာမွာလဲ၊ ဘာလို႔တစ္ေယာက္တည္းရပ္ေနရတာလဲ၊ ကၽြန္မပံုကဘာၿဖစ္လို႕အိပ္မက္ထဲမွာအၿမဲတမ္း ၀မ္းနည္းတဲ့ပံုၿဖစ္ေနရတာတဲ့လဲ”
သူ႕စကားသံေလးကတိုးညွင္းသြားၿပန္တယ္၊ သူဆက္ေၿပာေနတဲ့စကားသံကတိုးလြန္းေတာ့ သူေၿပာေနတာဘာရယ္လို႕သဲသဲကြဲကြဲမသိရၿပန္ေတာ့ဘူး၊အဲဒီညေနကသူၿပန္သြားတဲ့ပံုကိုကၽြန္ေတာ္အၿမဲတမ္းအမွတ္ရေနမိေတာ့တာပါပဲ၊ ေသာက္ေဆးေတြထပ္တိုးေပးလိုက္ေပမယ့္လည္းအိမ္သူအိမ္သားေတြရဲ႕အနီးကပ္ဂရုစိုက္တာမခံရတဲ့ လူနာတစ္ေယာက္ကိုကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုဒီထက္ပိုကူညီနိုင္ေတာ့မွာလဲ။
ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းကလည္း ေတာအုပ္ေတြထဲသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ႀကတယ္၊စမ္းေခ်ာင္းေတြ၊ငွက္ေတြကိုေတြ႕တယ္၊ၾကားရတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕စသံေနာက္သံစကားေၿပာသံေတြကိုပါထည္႕ေၿပာရရင္ေတာ့ဆူညံေနေတာ့တယ္၊ဆူညံေနတဲ့ေတာအုပ္ေတြေပါ့၊ စိမ္းညို႕ေနတဲ့ေတာအုပ္ေတြ၊ဒါေပမယ့္ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အိပ္မက္ထဲကေတာအုပ္ေတြကိုပန္းခ်ီကားတစ္ကားမွာစၾကည္႕ဖူးခဲ့တဲ့ညကေတာ္ေတာ္နဲ႕ အိပ္မေပ်ာ္နိုင္ခဲ့
ဘူး၊ၿပီးေတာ့ေတာအုပ္စိမ္းစိမ္းညို႕ညို႕မွာမွလကသာခ်င္တိုင္းသာေနေတာ့တယ္၊ၿပီးေတာ့အိပ္မက္ထဲမွာလိုၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္လို႔၊ အိပ္မက္မက္ေကာင္းေနတဲ့ဂ်စ္ပဆီတစ္ေယာက္ကိုၿခေသၤ့ကအိပ္မက္ဆန္ဆန္နမ္းလို႕၊ ဒါမွမဟုတ္လည္းအနံ႕ခံလို႔၊ သစ္ေတာေတြထဲကအိပ္မက္နဲ႕အၿဖစ္အပ်က္ေတြကို ပန္းခ်ီကားေပၚဆြဲတင္ခဲ့တဲ့“ဟင္နရီရူးဆိုးဓဟာလည္းကၽြန္ေတာ့အတြက္ဆာရီယယ္လ္လစ္ဇင္ပန္းခ်ီနဲ႕ပတ္သက္တဲ့အိပ္မက္ေတြကိုတံခါးဖြင့္ေပးခဲ့ပါတယ္၊ အၿဖစ္အပ်က္သေဘာမ်ိဳးဆန္တဲ့အိပ္မက္ၿပကြက္ေတြကို ရူးဆိုးကအမိအရပိတ္ကားေပၚပစ္တင္ခဲ့တယ္ေလညဘက္မွာေတာအုပ္ေတြဟာ တိတ္ဆိတ္လႈိ႕၀ွက္ၿပီးအသိရခက္တယ္ဆိုတာရူးဆိုးရဲ႕ပန္းခ်ီကားေတြကေနတဆင့္ကၽြန္ေတာ္သိခဲ့တယ္။
(၄)
ရက္သတၱပတ္ေတြတစ္ပတ္ၿပီးတစ္ပတ္ကုန္လာခဲ့သလို ဆံရွည္မေလးဟာလည္း အလင္းဓာတ္ေတြေလ်ာ႕လာခဲ့တယ္၊ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္နဲ႔ဆံရွည္မေလးကို သံုးပတ္ေက်ာ္မွၿပန္ဆံုခဲ့ရေတာ့ ပိန္လွီေနခဲ့ၿပီ။
“ ဆရာ႕ေဆးေတြကိုမေသာက္ၿဖစ္ေေတာ့တာႀကာၿပီဆရာ၊ အစ္မကဒီေဆးေတြေသာက္လို႕ဒီလိုၿဖစ္ေနတာဆိုၿပီး ေဆးေတြသိမ္းထားတယ္ဆရာ၊ၿပီးေတာ့အခန္းထဲမွာပဲပိတ္ထားၿပီးအၿပင္ေပးမထြက္ဘူးဆရာ၊ ခုအိမ္မွာအစ္မမရွိတုန္းလစ္ထြက္လာခဲ့ရတာဆရာေရ႕၊ခုဒီတစ္ပတ္ဘာအေႀကာင္းေၿပာရမွာလည္းဆရာ၊ကၽြန္မကေတာ့ထူးထူးဆန္းဆန္း ဒီသံုးပတ္ထဲမွာ အိပ္မက္ေတြေတာ့မမက္ေတာ့ဘူးဆရာ၊ ည ဘက္ေတြေတာ့တစ္ညလံုးထိုင္ေနၿပီးတစ္ေနလံုးအိပ္ၿဖစ္ေနလို႕လားေတာ့မသိဘူးဆရာ”
ဆံရွည္မေလးရဲ႕အသံေတြေၿခာက္ကပ္အက္ကြဲေနခဲ့တယ္၊ကၽြန္ေတာ့အတြက္ေတာ့သူ႕ရဲ႕ပုန္းကြယ္ေနတဲ့စိတ္ေအးၿငိမ္းရာကို ရွာေတြ႕ေအာင္ေဖာ္ထုတ္ရေတာ့မယ္၊ ၿပည္တည္ေနတဲ့အနာကိုၿပည္ေတြေဖာက္ထုတ္ရသလိုမ်ိဳးေပါ့၊ မဟုတ္ရင္ေတာ့စိတ္ထဲတဆစ္ဆစ္ကိုက္ခဲေနေတာ့မွာ။
“ဒီတစ္ပတ္ေတာ့ မင္းရဲ႕ပန္းခ်ီဆရာအေၾကာင္းကိုေၿပာႀကမယ္ကြာ”
“ပန္းခ်ီဆရာဘ၀၊ ဆရာကကၽြန္မကိာဘာေႀကာင့္ပန္းခ်ီဆရာလို႕ေၿပာရတာလည္းဆရာ”
“ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့မင္းဒီကိုမလာခဲ့တဲ့သံုးပတ္ထဲမွာမင္းအိမ္လိပ္စာအတိုင္းလာခဲ့ရင္းနဲ႕ မင္းရဲ႕စတူဒီယိုကိုေရာက္ခဲ့ရလို႔ပဲ၊ မင္းတစ္ေယာက္တည္းေနတာပါဆိုတာလည္းသိခဲ့ရသလို မင္းအမဆိုတာမင္းငယ္ငယ္ကတည္းကဆံုးသြားၿပီဆို”
“ဟုတ္ပါတယ္ဆရာ၊အစ္မကငယ္ငယ္ကတည္းက မိဘေတြကြဲၿပီးကတည္းကကၽြန္မကိုေစာင့္ေရွာက္ရင္းညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ သီလရွင္ေက်ာင္းမွာခိုကပ္ေနရင္းဆံုးခဲ့တာပါ၊ ကၽြန္မသိတတ္လာတဲ့အရြယ္မွာတြယ္တာအားကိုးစရာအစ္မတစ္ေယာက္တည္းရွိခဲတာပါ၊ ကၽြန္မအရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ပန္းခ်ီဆြဲၿဖစ္ခဲ့တယ္၊ အစ္မငယ္ငယ္ကေနခုထိ အသက္တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ၾကီးၾကီးလာတဲ့ပံုကို ႏွစ္တိုင္းအစ္မရဲ႕ေမြးေန႕မွာဆြဲခဲ့တာပဲဆရာ၊ အစ္မကကၽြန္ေတာ့ကိုအရမ္းခ်စ္တယ္ဆရာ ၊ တစ္ခါတစ္ခါ သူ႕အိမ္ကိုအိပ္မက္ထဲမ်ာၿမင္ရတယ္၊ သူ႕ကိုအိပ္မက္ရင္သူကၾကယ္ေတြထဲမွာတဲ့ဆရာရယ္၊ ခုရက္ပိုင္းမွာေတာ့ကၽြန္မအစ္မနဲ႕ညတိုင္းစကားေၿပာၿဖစ္ပါတယ္၊ ဒီေဆးေတြဆက္မေသာက္ဖို႕နဲ႕ အစ္မဆီလိုက္ေနဖို႕ အၿမဲေခၚေနခဲ့တာ၊ ၾကယ္ေတြဆိကိုေပါ့ဆရာရယ္၊ ဒါနဲ႕ဆရာ႕ကိုေမးခ်င္တာတစ္ခုရွိတယ္၊ ဆရာေၿဖနိုင္မလားမသိဘူး၊ ပန္းခ်ီကားတစ္ကားကိုၾကည္႕မိရင္အသံေတြေတာင္ ၾကားလာရတယ္ဆိုူတာဆရာဘယ္လိုနားလည္ထားလဲဆိုတာသိခ်င္တယ္၊ ဒါမွကၽြန္မေၿပာခ်င္တဲ့လႈိ႕၀ွက္ခ်က္ကိုေၿပာလို႕ရမွာမို႕ပါဆရာ။ဒီအခ်က္ကိုဆရာေၿဖေပးနိုင္မလား၊ လက္ခံနားလည္ထားသလား”
”ပန္းခ်ီကားတစ္ကားကိုၾကည္႕မိရင္အသံေတြႀကားလာရတယ္ဆိုတာကၽြန္ေတာ္လက္ခံပါတယ္၊ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကတည္းကပန္းခ်ီကားေတြႀကည္႕ရင္းအသံေတြႀကားခဲ့ရတယ္၊ ဥပမာ-ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုးရဲ႕ အာလူးစားသူမ်ားထဲမွာ ဆင္းရဲမြဲေတေနတဲ့အလုပ္သမားေက်ာမြဲလူတန္းစားရဲ႕ ညည္းသံညူသံေတြႀကားေနရတယ္၊ အက္ဒြပ္မြန့္ခ်္ရဲ႕ေအာ္သံထဲမွာေရာ၊အာေခါင္ၿခစ္ၿပီးငယ္သံပါေအာင္စူးစူးရဲရဲေအာ္ေနတဲ့ေအာ္သံကိုၾကားလာရတယ္၊ ဖရန္စစ္ေဗကြန္ရဲ႕ပန္းခ်ီကားေတြထဲမွာေရာထိတ္လန္႕အံ့ၾသဖို႕ေကာင္းတဲ့လူ႕အနိ႒ာရံုအပ်က္အစီးပံုၾကီးကညည္းတြားေအာ္ဟစ္သံေတြႀကားလာရတယ္၊ အက္ဂါေဒးဂါးစ္ရဲ႕ ကေခ်သည္ပံုေတြထဲမွာကေခ်သည္ေတြရဲ႕ဖိနပ္ခြာသံကိုပါႀကားေနရတယ္၊ပီကာဆိုရဲ႕ ၿမင္းေခါင္းပံုၾကီးမွာေရာ လွ်ာႀကီးခၽြန္တန္းၿပီးပါးၾကီးေတြေဖာင္းကားေနတဲ့ ၿမင္းတစ္ေကာင္ရဲ႕အတြင္းသားလႈက္စားသြားတဲ့ဟီသံကိုႀကားခဲ့ရတယ္၊ ဆရာေပၚဦးသက္ရဲ႕ ရိုးရာ ၾကက္ပပန္းခ်ီကားကိုေရာႀကည္႕ခဲ့ဖူးသလား၊ အေမႊးေတြခၽြန္ထက္ေထာင္ထၿပီးမ်က္ဲလံုးေတြၿပူးက်ယ္ေနတဲ႕ ေရကုန္ေရခန္းပ၀ါမကူေရမရွဴူေႀကးခြပ္ႀကတဲ႔တိုက္ပြဲကိုၾကည္႕ခဲ့ရတယ္၊ ေၿခသည္းလက္သည္းနဲ႕ေၿခအတက္ေတြခ်ြန္ၿမလို႕ေနာက္ခံအနီေရာင္ကၾကက္ခြပ္ပြဲအရွိန္ကိုအၿမင့္ဆံုးပို႔ခဲ့တယ္၊ ပန္းခ်ီကားထဲကဖုန္မႈန့္ေတြနဲ႕ႀကက္ေတာင္ေမႊးေတြဖြာထြက္လာေတာ့မွာလားဆိုတဲ့စိုးရိမ္စိတ္နဲ႕တိုက္ႀကက္ေတြရဲ႕မာန္သြင္းသံ၊တိုက္ပြဲေခၚသံနဲ႕ ေအာ္သံေတြပါၾကားခဲ့ရတာေပါ့၊ဒီေလာက္ဆိုကၽြန္ေတာ့အေနနဲ႕ ပန္းခ်ီကားေတြကေနအသံေတြႀကားရတာကိုလက္ခံပါတယ္ဆိုတာယံုေပးနိုင္ၿပီေပါ့”
“ဒါဆိုရင္ဆရာ႕ကိုကၽြန္မလႈိ႕၀ွက္ခ်က္တစ္ခေၿပာၿပရေတာ့မယ္ဆရာ၊ ဆရာယံုပါ့မလားမသိဘူး၊ ကၽြန္မညညအိမ္စတူဒီယိုကိုေရာက္ရင္ အၿမဲတမ္းကၽြန္မပန္းခ်ီကားေတြ စကားေၿပာေၿပာေနသံၾကားရတယ္ဆရာ၊ကၽြန္မအစ္မပံုကေတာ့စကားအေၿပာနိုင္ဆံုးေပါု ၊ ပထမဆံုးစၾကားရတဲ့ညတုန္းကအိပ္မက္မက္တယ္ထင္လိုက္မိေသးတယ္၊ေနာက္ေတာ့သူတို႕စကားေၿပာတာကိုေမွာင္ထဲမွာၾကားလာရတယ္ဆရာေရ၊ေနာက္ေန႕ညေနကၽြန္မၿပန္လာေတာ့သူတို႕စကား၀ိုင္းကအရွိန္ေတာ္ေတာ္ေကာင္းေနၿပီဆရာ၊ ကၽြန္မတံခါးရြက္ႀကားမွာၿငိမ္နားေထာင္ေနမိတယ္၊ စူးစူးနင့္နင့္နဲ႕ကိုယ့္စိတ္၀ိညည္ပါထည္႕ၿပီးဆြဲခဲ့တဲ့ပန္းခ်ီကားေတြဟာအသက္၀င္ေနတတ္တယ္ဆရာ၊ ဥပမာ-ကၽြန္မအစ္မရဲ႕ပံုေပါ့၊ သူ႕ကိုခ်စ္တဲ႕စိတ္၊ေမွ်ာ္လင့္တဲ့စိတ္နဲ႕ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါနွစ္ၿပီးဖိဖိစီးစီးေရးခဲ့တဲ့ပန္းခ်ီကားကစၿပီးအသက္၀င္လာခဲ့တယ္ဆရာ၊ သူ႕ပံုတူေဘးမွာဆြဲေပးထားတဲ့ပန္းအိုးထဲကပန္းေတြနဲ႕ ကၽြန္မကိုလွမ္းေပါက္လိုက္တာကိုလန္႕သြားလိုက္တာဆရာရယ္၊ သူကေတာ့ရယ္ေနတယ္၊ ေဇာ္မႊားပန္းေလးေတြေပါ့၊ ေပ်ာ္လြန္းလို႔သူ႕ဆံပင္ေတြႀကားထဲထိုးထားေသးတယ္၊ သူ႕ပံုကိုလည္းဒီထက္အသက္ပိုၾကီးတဲ့ပံုမဆြဲပါနဲ႕ေတာ့တဲ့၊ ဒီအရြယ္ဟာအလွဆံုးနဲ႕ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆံုးအရြယ္ေပါ့ေလ၊သူေပ်ာ္ေနေတာ့လည္းကၽြန္မလည္းလိုက္ေပ်ာ္ေနမိတာေပါ့ေနာ္၊အဲဒီညကစၿပီးအရင္ညေတြကေတာ့စိတ္ထဲကပဲၾကားေနရတဲ့အစ္မရဲ႕စကားသံေတြကိုနားနဲ႕ဆတ္ဆတ္ၾကားခဲ့ရေတာ့တာပဲ၊ သူကေနဟိုပန္းခ်ီကားမွာ ဘယ္ေနရာကိုဘာေဆးတို႕လိုက္၊ဘာအေရာင္ၿဖည့္လိုက္ေၿပာေပးတာနဲ႕ပန္းခ်ီကားေတြတၿဖည္းၿဖည္းအသက္၀င္လာခဲ့တယ္ဆရာ၊အရာ၀တၱဳတစ္ခုခု ဥပမာ-လိေမၼာ္သီး၊ဓာတ္ဘူး၊ရြက္သေဘၤာေတြ၊အဲဒါမ်ိဳးအရာ၀တၱဳတစ္ခုခုကိုထပ္ၿဖည္႕ဆြဲရတာမဟုတ္ဘူးေနာ္ဆရာ၊ဆြဲၿပီးသားကားကိုေဆးေလးတို႕ရံုအေရာင္ေလးသြင္းေပးရံုနဲ႕အသက္၀င္လာေတာ့တာ၊ဆရာယံုပါ့မလားမသိ”

အဲဒီညေနကတိမ္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွမၿမင္ဖူးတဲ့အေရာင္အေသြးေတြနဲ႕ လွေနၾကတယ္၊ ပုစြန္ဆီေရာင္ေဖ်ာ့ေတာ့ေလးမွာမွ ခရမ္းေသြးေလးစြတ္ရံုစြတ္ထားတာမ်ိဳး၊ အိမ္ၿပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တိမ္ေတြကိုေငးလာမိခဲ့တယ္၊တိမ္ေတြကိုအေရာင္တစ္ခုခုထပ္ၿဖည္႕ဖို႕ ကၽြန္ေတာ့ကိုတစ္ေယာက္ေယာက္ကေၿပာေနတာကိုၾကားလာရတယ္၊ အိမ္၀ရန္တာေရာက္ေတာ့လည္းတိမ္ေတြကိုပဲေငးေနမိေတာ့တယ္၊ အဲဒီညေနကစၿပီးတိမ္ေတြကိုေငးတတ္လာခဲ့တယ္၊ ရက္သတၱပတ္ေတြကုန္သြားခဲ့ေပမယ့္လည္းဆံရွည္မေလးေရာက္မလာခဲ့ေတာ့ဘူး၊ သူ႕စတူဒီယိုကိုလည္းသူေရာင္းခဲ့တယ္၊ ဒီလိုနဲ႕သစ္ရြက္ေတြေႀကြခဲ့ၿပန္ၿပီ၊ ေလရူးေတြကသစ္ရြက္ေႀကြေတြကို ကၽြန္ေတာ့စားပြဲေပၚေပြ႕ေပြ႕တင္သြားေနက်၊ တစ္မနက္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ဆံရွည္မေလးကိုထူးထူးၿခားၿခားသတိရေနမိတယ္၊ အဲဒီမနက္ကစၿပီး ကၽြန္ေတာ္ပန္းခ်ီေဆးေတြနဲ႕ ေဘာင္က်က္ၿပီးသားကင္းဗတ္ေတြ၀ယ္ခဲ့တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့နွလံုးသားထဲကေအာ္သံကိုကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ေဖာက္ထုတ္ရေတာ့မယ္၊ ကၽြန္ေတာ့ကိုတိမ္ေတြခ်ည္းပဲေရးေနတယ္လို႕ တခ်ိဳ႕ကေၿပာတယ္၊တိမ္ေ်တြခ်ည္းပဲေရးတတ္တယ္လို႕လည္းတခ်ိဳ႕ကေၿပာတယ္၊ကၽြန္ေတာ္ဆြဲတဲ့တိမ္အေရာင္ေတြကိုတစ္ခါမွမၿမင္ဖူးဘူးလို႕လည္းတခ်ိဳ႕ကေၿပာတယ္၊တိမ္အေရာင္ေတြမွာတစ္ခုခုထပ္ၿဖည္႕လိုက္ပါလို႔လည္းတစ္ေယာက္ေယာက္ကေၿပာေၿပာလာတယ္၊ကၽြန္ေတာ္တိမ္ေတြပဲမက္မက္စက္စက္ဆြဲခဲ့တယ္။
(၅)
တစ္ေန႕မွာေပါ့၊ သစ္ရြက္ေတြေႀကြေနတုန္း ၊ တိမ္ေတြကလည္းကၽြန္ေတာ့စိတ္ေတြနဲ႕တေၿပးညီစုတ္တံဖ်ားမွာအရွိန္အဟုန္နဲ႕ေရြ႕ေနၾကတုန္း၊ စာပို႕သမားဆီကစာတစ္ေစာင္လက္ခံရရွိခဲ့တယ္၊စာတစ္ေစာင္တည္းပါပဲ၊ စာကလည္းႏႈတ္ဆက္ရံုမည္ကာမတၱပါပဲ၊တစ္ေၾကာင္းတည္း၊ “ကၽြန္မနဲ႕ၿပန္မေတြ႕ေတာ့ရင္ႀကယ္ေတြဆီၿပန္သြားတယ္ပဲသေဘာထားလိုက္ပါဆရာ”
ကၽြန္ေတာ္မေရမရာၿပံုးမိတယ္ထင္တယ္၊ ၿပီးေတာ့လည္းတိမ္ေတြကိုဆက္ဆြဲေနခဲ့တယ္၊ရြက္ေၿခာက္ေတြတေၿဖာေၿဖာေႀကြလို႕၊ ကၽြန္ေတာ့မုတ္ဆိတ္ေမႊးႏႈတ္ခမ္းေမႊးေတြလည္ူရွည္လ်ားလာခဲ့တယ္၊ ဒီအၿဖစ္အပ်က္ေတြလည္းၾကာခဲ့ၿပီေပါ့၊ ေနာက္ထပ္လူနာေတြတစ္ေယာက္မွထပ္မေရာက္လာခဲ့ေတာ့ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့တိမ္ေတြကိုပဲဆက္ေရးေနေတာ့တယ္၊ၾကယ္ေတြဆီၿပန္သြားတယ္တဲ့လား၊ေႀသာ္ ၾကယ္ေတြဆီၿပန္သြားတယ္တဲ့လား၊ ဘ၀ဆိုတာ အိပ္မက္ရွည္ၾကီးတစ္္ခုပါကြာလို႕ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကလွစ္ကနဲကပ္ေၿပာသြားခဲ့တယ္။
The End