ေနာက္တစ္ေန့မေရာက္ခင္
နံနက္လိုပဲ ေနာက္တစ္ေန့တြင္ ရွိလိမ့္မည္ဟု အမႈမဲ့ထားမိျခင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္၏
အတၱျကီးမႈသက္သက္ကို ေဖာ္ျပလိုက္ျခင္းျဖစ္လိမ့္မည္။
ဒီေန့ျပဳခဲ့ေသာ အျပဳအမူအားလံုးကို သူမက မွတ္ဥာဏ္ထဲမွာ သိမ္းဆည္းထားလိုက္ျပီး ေနာက္တစ္ေန့ နံနက္တြင္ အေျဖထုတ္ခဲ့ျခင္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ သူမ၏ ပါးနပ္လ်င္ျမန္ ဖ်တ္လတ္ေသာ အသိဥာဏ္ကို အသိအမွတ္ ျပဳရမလိုလို ၊အတည္ျပဳေပးရမလိုလို ….။ကြ်န္ေတာ္ႏွစ္ျခိဳက္စြာ ေက်နပ္လိုက္ရျခင္းသည္ လည္း ကြ်န္ေတာ္၏စိ္တ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနမႈ့ ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္ ။
သူမသည္ ကြ်န္ေတာ္စားေသာက္ဖို့ ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းေသာ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္တြင္ လာေရာက္ေန ထိုင္သည့္ အမ်ိဳးသမီးေလးျဖစ္သည္ ။ ကြ်န္ေတာ့္အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ မိခင္ရွိစဥ္ကတည္းကပင္ အတူတကြ ေန ထိုင္လာျခင္းျဖစ္သည္ ။ ကြ်န္ေတာ္က ေဆးတကၠသိုလ္ ပါေမာကၡရာထူးျဖင့္ အနားယူျပီး ကြ်န္ေတာ့္မိဘ ပိုင္ေသာ ျမို့ကေလး၏ ျခံေျမတြင္ ျခံအလုပ္သမား လင္မယား ၂ေယာက္ႏွင့္အတူ ေနထိုင္ျခင္း လည္းျဖစ္ သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ား လက္ထက္ ကတည္းက ေနထိုင္လာေသာ သူမနွင့္ ကၽြန္ေတာ္က အိမ္ျကီးေပၚ တြင္ ေနထိုင္ျပီး ျခံ အလုပ္သမားလင္မယားကေတာ့ အိမ္ေဘးက အလုပ္သမားတန္းလ်ား တြင္ ေနထိုင္ သည္။ ထိုသို့ ေနထိုင္ျခင္းကိုသူမကရႈိးတိုးရွန့္တန့္ မျဖစ္သလို ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘယ္လို စိတ္မ်ိဳးမွ မထား ခဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ျခံ အလုပ္သမားမ်ား အပါအ၀င္ထိုေတာျမို့ေလး တစ္ျမို့ုလံုးက ထိုသို့ေန ထိုင္ျခင္း အေပၚ ဘာမွ်ေ၀ဖန္ျခင္းလည္းမရွိခဲ့ေခ်။
သူမက နံနက္မိုးလင္းလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္း၏ မ်က္ႏွာသစ္ ေဘစင္တြင္ သြားတိုက္ေဆး ညွစ္ျပီးသား သြားပြတ္တံကိုတင္ထားေပးသည္။တစ္ပတ္ျပည့္သြားတိုင္းထိုBasin(ေဘစင္)ေဘးရွိအ၀တ္ တန္းေလးေပၚ တြင္ပရုပ္လံုးနံ့သင္းေနေသာ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါ အသစ္တစ္ထည္ကိုလဲလွယ္တင္ေပး ထားျမဲျဖစ္ သည္ ။ ထိုအ လုပ္ကို သူမ ဘယ္ေတာ့မွ မပ်က္ကြက္ ။
ကြ်န္ေတာ္မ်က္ႏွာသစ္ျပီးျပီးခ်င္း ေသာက္ရန္ ေရတစ္ခြက္ကိုလည္း ေဘစင္ေဘးရွိ ခံုေသးေသးေပၚတြင္ ဖံုးအုပ္ကာ တင္ထားျမဲျဖစ္သည္ ။ မ်က္ႏွာသစ္ျပီးတိုင္း ကြ်န္ေတာ္က ထိုေရကို ေသာက္မည္ ။ ထို.ေနာက္ ဘုရားစင္ရွိရာသို့သြားမည္။ဘုရားစင္တြင္လည္းသူမကပန္းႏွင့္ပန္းအိုးမ်ားကိုေရလဲေပးျပီး၊ ေဆးေၾကာေပးျပီး ၊ ေသာက္ေတာ္ေရ လဲေပးျပီး ၊ တဖန္ ကြ်န္ေတာ္ထိုင္သည့္ ေကာ္ေဇာကိုလည္း အသစ္ တစ္ခု ထပ္ မံ လဲလွယ္ေပးျပီး ျဖစ္သည္ ။
ဘုရား၀တ္ျပဳျပီးျပီးခ်င္း ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ထမင္းစားခန္းသို့ တန္းသြားေတာ့သည္ ။ ထမင္းစားပြဲေပၚတြင္ အသင့္ေဖ်ာ္ျပီးသား ေကာ္ဖီပူပူႏွင့္ အေနေတာ္ညွပ္ထားေသာ နံျပားၾကြပ္ၾကြပ္တစ္ပြဲ ၊ ဆီနယ္ျပီးသား ပဲျပဳတ္တို့က အဆင္သင့္ ရွိေနသင့္သည္ ။ သူမက ကြ်န္ေတာ့္ကို နံနက္တိုင္း ပဲျပဳတ္နံျပားခ်ည္း မေကြ်းပါ ။ တစ္ခါတစ္ရံ ေပါင္မုန့္မီးကင္ကို မာဂ်ရင္း သုတ္ေပးထားတတ္သလို ထိုေတာျမိဳ့ေလးမွ ကြ်န္ေတာ့္ ကို ေလးစားသည့္ လူအခ်ိဳ့ လာကန္ေတာ့တတ္ေသာ ကိတ္မုန့္လည္း ေကြ်းတတ္သည္ ။ တစ္ခါတစ္ ရံ ေကာ္ဖီကိုပင္ ေဖ်ာ္မထားပဲ သေဘာၤသီးမွည့္မ်ားကို အသင့္စားနိဳင္ရံု ပန္းကန္ၾကီးၾကီး တစ္ခ်ပ္တြင္ ထည့္ ကာ ေကြ်းတတ္သည္ ။
ထိုထမင္းစားပြဲတြင္ႏွင္းဆီပန္းထိုးစိုက္ထားေသာ ပန္းအိုး အသစ္ကိုလည္း ေတြ့ျမင္နိုင္သည္ ။ သူမ စီ စဥ္ေပးေသာ နံနက္စာကို ႏွစ္ျခိဳက္စြာစားသည္ ။ ကြ်န္ေတာ္စားေနစဥ္ သူမ၏ အရိပ္အေယာင္ကို မျမင္ရ ။
တစ္ပတ္တြင္ တနဂၤေႏြ တစ္ရက္ကို ကြ်န္ေတာ္က ျမိဳ.ေလး၏ သမေဆးခန္းတြင္ သြားေရာက္ထုိင္ေပးသည္ ။ ထိုေန့တြင္ နံနက္စာ စားျပီးတိုင္း ကြ်န္ေတာ္က ေဆးခန္းကို ေျမနီလမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္သြားတတ္သည္ ။ ေန့လည္ ၁၁ နာရီမွ ျပန္ေရာက္သည္ ။ အိမ္မွာ ထမင္းစား အနားယူျပီး ညေန ၂ နာရီတြင္ ဂ်စ္ ကားေလးေမာင္းကာ ေဆးခန္းသုိ့ ျပန္သြားရသည္ ။
ထို တနဂၤေႏြေန့ ေရာက္တိုင္း သူမကို တစ္ပတ္စာ ေစ်းဖိုးေပးတတ္သည္ ။ ထမင္းစားျပီး ထိုေငြကို ထမင္း စား ပြဲတြင္ ထားခဲ့ရံုသာ ျဖစ္သည္ ။သူမ၏ ရက္စြဲအလိုက္ မွတ္သားထားေသာ ေစ်းစာရင္းစာရြက္ တစ္ရြက္ ကိုလည္း အေပၚယံမွ်သာ ၾကည့္ကာ သူမအတြက္ တစ္ပတ္စာ မုန့္ဖိုးကိုလည္း သပ္ သပ္ေပး ထားခဲ့သည္ ။ ကြ်န္ေတာ္ ထမင္းစားျပီး အိမ္ေရွ့ထြက္လာလွ်င္ သူမက ဆိုဖာ ဆက္တီ၌ ကပ္ျငိေနေသာ ဖုန္စမ်ား ၊ အမႈန္စမ်ားကို ေကာက္ေနသည္ ။ ကြ်န္ေတာ္အိမ္ေရွ့ ေရာက္လွ်င္ လွစ္ခနဲ ေနာက္ေဖးေျပးသြားကာ ထမင္း ၀ိုင္း ကိုသိမ္းမည္ ။ ထို့ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ အျပင္ ျပန္ထြက္မသြားမခ်င္း ကြ်န္ေတာ္ရွိရာ ဧည့္ခန္း သို့ ျပန္ မ လာေတာ့ ။ ေနာက္ေဖး မီးဖိုေခ်ာင္ကို သန့္ရွင္းေရး လုပ္ေနျပီ ။
တစ္ခါတစ္ရံ ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္က်မွ ထြက္သြားလွ်င္ စာဖတ္ခန္းတြင္ ဖုန္သုတ္ျခင္း ။ စာဖတ္ခန္းအတြင္းရွိ အမႈိက္ေတာင္းကို သြန္ျခင္း ၊ ၾကမ္းျပင္ကို တိုက္ခြ်တ္ေနျခင္း တို့ကို စဥ္ဆက္မျပတ္ လုပ္ကိုင္ေနမည္ ။ ထို့ အတြက္ၾကာင့္လည္း ကြ်န္ေတာ္ေပးေသာလခႏွင့္ မုန့္ ဖိုးကပင္ နည္းေနသေယာင္ ၊ မတန္ေနသေယာင္ ။ ထို သို့ ကြ်န္ေတာ္ အေတြးပြားမိတိုင္း ျခံအလုပ္သမား၏ မိန္းမကို သူမအတြက္ အကၤ် ီလံုခ်ည္ ဝယ္ေပးရန္ ပိုက္ ဆံေပးရတတ္ျပန္သည္ ။
ထိုသို့ စနစ္တက် လုပ္တတ္ျခင္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္မိခင္ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီး သင္ေပးခဲ့ေသာေၾကာင့္လည္း မဟုတ္ ။ ကၽြန္ေတာ့္အမိ်ဳး သမီးရွိစဥ္ကာလက သူမသည္ ၀ိုင္းကူရုံသက္သက္သာျဖစ္သည္ ။ အ၀တ္ေလွ်ာ္ မီးပူ တိုက္ေလာက္သာလုပ္ရသည္။ သြားတိုက္တံတြင္ သြားတိုက္ေဆးထည့္ေပးျခင္း ၊မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါျဖင့္ျကို ဆိုျခင္း၊ေရ ခ်ိဳးျပီးတိုင္း အ၀တ္အစား တစ္စံုကို ေရြးခ်ယ္၀တ္ဆင္ေစျခင္း၊ စသည္တို့သည္ ကၽြန္ေတာ့္ အမိ်ဳးသမီး လုပ္ခဲ့ေသာ အလုပ္မ်ားသာျဖစ္သည္။
ထိုအေျကာင္းကိုစဥ္းစားမိစဥ္ သူမ၏အဆင္သင့္ ေရြးခ်ယ္ ေပးမႈတို့က ကၽြန္ေတာ့္ကိုစိတ္လႈပ္ရွားေစသည္။
ကြ်န္ေတာ့္အမ်ိဳးသမီးရွိစဥ္ကတည္းကရေနေသာservice ကိုမပ်က္မကြက္ ထပ္မံရရွိေနျခင္း အတြက္ ေက် နပ္ေနရျပန္သည္ ။ ကြ်န္ေတာ့္အမ်ိဳးသမီးကလည္း ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲကို ၾကည့္ကာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျပဳစုဖို့ သက္သက္ေမြးဖြားလာသလိုပင္ဟု ထင္ရေအာင္ ပါးနပ္လိမၼာ၏ ။
ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ စကားဖက္ျပိဳင္ ဆန့္က်င္ေျပာဖို့ေနေနသာသာ ကြ်န္ေတာ္ စကားမစလွ်င္ ဘာစကားမွ မေျပာတတ္။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာသမွ်ကိုလည္း အျမဲတမ္း ေခါင္းညိတ္ကာ သူမေရွ့တြင္ ဘာကိုမွ် ဖံုးအုပ္မထား ဘဲ ျပဳေနေသာ အျပဳအမူမ်ားအား သူမက လိုအပ္လွ်င္ ခြင့္လႊတ္ျပံဳးကို ဖန္တီး၍ မလိုအပ္လွ်င္ မသိ ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတတ္သည္ ။
ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမေလာက္နားလည္ေပးမႈ့ရွိတာမဆန္းလား။ကြ်န္ေတာ္ဟာကြ်န္ႏွင့္တူေသာမိန္းမ တစ္ေယာက္ ကို ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ရရွိခဲ့တာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္ ။
ကြ်န္ေတာ္ အမ်ိဳးသမီး ေသဆံုးျပီး တစ္ႏွစ္ၾကာမွ ထိုစိတ္လႈပ္ရွားမႈကို ကြ်န္ေတာ္ ခုခံေခ်ဖ်က္ေနရသည္ ။ အမ်ိဳး သမီးေသဆံုးတာပင္ တစ္ႏွစ္ရွိျပီလားဟု အံ့ၾသမိေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ ရေနက်ေတြ ရေနျပီ ဟု ေက်နပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္ ။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အျပည့္အဝ မရေသးပါ ။
ကြ်န္ေတာ့္ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ အမ်ိဳးသမီးေခၚေနၾက “ကိုေရ”ဟူေသာ စကားသံမ်ား ၊ ေဆးရံုတြင္ စိတ္ညစ္ညဴး ပင္ပန္းစရာမ်ားျဖင့္ ၾကံဳလာတိုင္း အလိုက္သိစြာ ရင္ခြင္ထဲေရာက္လာ တတ္ သည့္ ႏႈတ္ ခမ္းပါးတစ္စံု ၊ “ကိုေရ…….ဒီေန့ ခ်စ္ေလး တို့ရဲ့ ၁၂ႏွစ္ေျမာက္ မဂၤလာေန့ ၊ သိလား ” ဟု ေျပာကာ ကြ်န္ေတာ့္ ပါးကို ေျခဖ်ားေထာက္ျပီး နမ္းတတ္ေသာ အနမ္းမ်ား ။ ငါ ဘာလို့ ဘဝကို ေက်နပ္ေန ပါလိမ့္ ဟု ျပန္ေတြးရင္ ကြ်န္ေတာ္လိုခ်င္တာေတြ မရနိဳင္ေတာ့ဘူးတဲ့လား ။ ကြ်န္ေတာ္ အမွန္တကယ္္ ေရာေသြး ကေတာင္းလို့လား ။ ကြ်န္ေတာ္ ဟန္မေဆာင္တတ္ပါ ။ ဘာကိုမွလည္း ထိန္းခ်ဳပ္သိမ္းဆည္း မထားလိုပါ ။ ကြ်န္ေတာ္လိုခ်င္တာေတြ ရေနခဲ့ျခင္းဟာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ရဲရင့္စြာ ရင္ဆိုင္နိုင္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ဒါ့ေၾကာင့္လည္းသူမႏွင့္ စကားေျပာခ်င္ေသာ ဆႏၵတို့ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ေသြးကေတာင္းလိုက္စဥ္ ထိန္းခ်ဳပ္ မေနေတာ့ပဲ ခ်က္ခ်ထားေသာ သူမ ၏အခန္းတံခါးကို ေခါက္လိုက္မိေတာ့သည္ ။
“ဘာခိုင္းစရာရွိပါသလဲ ဆရာၾကီးရွင့္”
ထိုစကားသံေၾကာင့္ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္တြန့္သြား၏ ။ ေနာက္ခပ္ႏြဲ့ႏြဲ့ ရပ္ေနေသာ ပိန္ ပိန္ပါးပါး အသားျဖဴျဖဴ ေကာင္မေလးသည္ ကြ်န္ေတာ့္ ဇနီးေလာက္နီးနီး အဆင္ေျပေျပ သိမ္ေမြ့ေနသားပဲဟု မွတ္ခ်က္ ခ်မိသည္ ။
“ကေလးနဲ့ စကားေျပာခ်င္လို့ပါကြယ္”
သူမ၏ ပါးနပ္လိမၼာေသာ အျပံဳးကိုလွစ္ခနဲ ေတြ့လိုက္ရစဥ္ ၾကာၾကာမစည္းရံုးရဟု သေဘာေပါက္လိုက္ မိေတာ့သည္ ။ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ့္မိခင္ကမရတာမရွိေစရ ျဖည့္ဆီးေပးခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမကလည္း အလိုက္သိစြာ ရိွခဲ့သည္။ထိုအမိ်ဴိးသမီးကေလးသည္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို မျငင္း ပယ္ဘဲလက္ခံလိုက္ျခင္းအတြက္ ထူးျပီး ၀မ္းမသာမိပါ။ ေနာက္တစ္ေန့နံနက္ကို ရင္ဆိုင္ရမည့္ ညတြင္ပင္ သူမ၏ ကိုျကီး ဟူေသာ ခ်ိဳသာသည့္စကားသံကို ႏွလံုးေနရာ တည့္တည့္မွ ျကားခြင့္ ရခဲ့သည္။
ျဗဴန္း ဆို ေရာက္လာသည့္ ေနာက္ တစ္ေန့ နံနက္တြင္ေတာ့ ေဘစင္ ရိွ သြားပြတ္တံ၌ သြားတိုက္ေဆး မရွိခဲ့ သလို ေသာက္ရန္ေရခြက္ လည္း မရွိ။ ဘုရားစင္တြင္ ေရလဲျပီးစ ပံုစံမ်ိဳး မရိွသလို ေကာ္ေဇာကိုလည္း အသစ္လဲမထား။ထိုအရာမ်ားကိုအမွတ္မဲ့ ေက်ာ္ လႊားႏိုင္ေသာ္လည္း့ ထမင္းစားပြဲတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ breakfast နံနက္စာ ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္ပင္ မရွိျခင္းအတြက္မူ အံ့ျသမိေတာ့သည္။
ဘယ္လိုလဲဟ
ကၽြန္ေတာ္ အံ့ျသစြာ ႏႈတ္ခမ္းပါးလႈပ္ရံု ေ၇၇ြတ္ျပီး တစ္ေယာက္တည္း ျပံဳးရယ္မိရင္း……….။
သင္းသင္းသာ
မေဟသီ မဂၢဇင္း ၁၉၉၈ ဒီဇင္ဘာ။
ဥတၱရလမင္း ခံစားသူ အျကိုက္ ၁၉၉၈
ေမာ္ကြန္းသစ္အဖဲြ့၏ စုစည္းမႈ ၂၀၀၀
ဒီေန့ျပဳခဲ့ေသာ အျပဳအမူအားလံုးကို သူမက မွတ္ဥာဏ္ထဲမွာ သိမ္းဆည္းထားလိုက္ျပီး ေနာက္တစ္ေန့ နံနက္တြင္ အေျဖထုတ္ခဲ့ျခင္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ သူမ၏ ပါးနပ္လ်င္ျမန္ ဖ်တ္လတ္ေသာ အသိဥာဏ္ကို အသိအမွတ္ ျပဳရမလိုလို ၊အတည္ျပဳေပးရမလိုလို ….။ကြ်န္ေတာ္ႏွစ္ျခိဳက္စြာ ေက်နပ္လိုက္ရျခင္းသည္ လည္း ကြ်န္ေတာ္၏စိ္တ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနမႈ့ ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္ ။
သူမသည္ ကြ်န္ေတာ္စားေသာက္ဖို့ ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းေသာ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္တြင္ လာေရာက္ေန ထိုင္သည့္ အမ်ိဳးသမီးေလးျဖစ္သည္ ။ ကြ်န္ေတာ့္အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ မိခင္ရွိစဥ္ကတည္းကပင္ အတူတကြ ေန ထိုင္လာျခင္းျဖစ္သည္ ။ ကြ်န္ေတာ္က ေဆးတကၠသိုလ္ ပါေမာကၡရာထူးျဖင့္ အနားယူျပီး ကြ်န္ေတာ့္မိဘ ပိုင္ေသာ ျမို့ကေလး၏ ျခံေျမတြင္ ျခံအလုပ္သမား လင္မယား ၂ေယာက္ႏွင့္အတူ ေနထိုင္ျခင္း လည္းျဖစ္ သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ား လက္ထက္ ကတည္းက ေနထိုင္လာေသာ သူမနွင့္ ကၽြန္ေတာ္က အိမ္ျကီးေပၚ တြင္ ေနထိုင္ျပီး ျခံ အလုပ္သမားလင္မယားကေတာ့ အိမ္ေဘးက အလုပ္သမားတန္းလ်ား တြင္ ေနထိုင္ သည္။ ထိုသို့ ေနထိုင္ျခင္းကိုသူမကရႈိးတိုးရွန့္တန့္ မျဖစ္သလို ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘယ္လို စိတ္မ်ိဳးမွ မထား ခဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ျခံ အလုပ္သမားမ်ား အပါအ၀င္ထိုေတာျမို့ေလး တစ္ျမို့ုလံုးက ထိုသို့ေန ထိုင္ျခင္း အေပၚ ဘာမွ်ေ၀ဖန္ျခင္းလည္းမရွိခဲ့ေခ်။
သူမက နံနက္မိုးလင္းလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္း၏ မ်က္ႏွာသစ္ ေဘစင္တြင္ သြားတိုက္ေဆး ညွစ္ျပီးသား သြားပြတ္တံကိုတင္ထားေပးသည္။တစ္ပတ္ျပည့္သြားတိုင္းထိုBasin(ေဘစင္)ေဘးရွိအ၀တ္ တန္းေလးေပၚ တြင္ပရုပ္လံုးနံ့သင္းေနေသာ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါ အသစ္တစ္ထည္ကိုလဲလွယ္တင္ေပး ထားျမဲျဖစ္ သည္ ။ ထိုအ လုပ္ကို သူမ ဘယ္ေတာ့မွ မပ်က္ကြက္ ။
ကြ်န္ေတာ္မ်က္ႏွာသစ္ျပီးျပီးခ်င္း ေသာက္ရန္ ေရတစ္ခြက္ကိုလည္း ေဘစင္ေဘးရွိ ခံုေသးေသးေပၚတြင္ ဖံုးအုပ္ကာ တင္ထားျမဲျဖစ္သည္ ။ မ်က္ႏွာသစ္ျပီးတိုင္း ကြ်န္ေတာ္က ထိုေရကို ေသာက္မည္ ။ ထို.ေနာက္ ဘုရားစင္ရွိရာသို့သြားမည္။ဘုရားစင္တြင္လည္းသူမကပန္းႏွင့္ပန္းအိုးမ်ားကိုေရလဲေပးျပီး၊ ေဆးေၾကာေပးျပီး ၊ ေသာက္ေတာ္ေရ လဲေပးျပီး ၊ တဖန္ ကြ်န္ေတာ္ထိုင္သည့္ ေကာ္ေဇာကိုလည္း အသစ္ တစ္ခု ထပ္ မံ လဲလွယ္ေပးျပီး ျဖစ္သည္ ။
ဘုရား၀တ္ျပဳျပီးျပီးခ်င္း ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ထမင္းစားခန္းသို့ တန္းသြားေတာ့သည္ ။ ထမင္းစားပြဲေပၚတြင္ အသင့္ေဖ်ာ္ျပီးသား ေကာ္ဖီပူပူႏွင့္ အေနေတာ္ညွပ္ထားေသာ နံျပားၾကြပ္ၾကြပ္တစ္ပြဲ ၊ ဆီနယ္ျပီးသား ပဲျပဳတ္တို့က အဆင္သင့္ ရွိေနသင့္သည္ ။ သူမက ကြ်န္ေတာ့္ကို နံနက္တိုင္း ပဲျပဳတ္နံျပားခ်ည္း မေကြ်းပါ ။ တစ္ခါတစ္ရံ ေပါင္မုန့္မီးကင္ကို မာဂ်ရင္း သုတ္ေပးထားတတ္သလို ထိုေတာျမိဳ့ေလးမွ ကြ်န္ေတာ့္ ကို ေလးစားသည့္ လူအခ်ိဳ့ လာကန္ေတာ့တတ္ေသာ ကိတ္မုန့္လည္း ေကြ်းတတ္သည္ ။ တစ္ခါတစ္ ရံ ေကာ္ဖီကိုပင္ ေဖ်ာ္မထားပဲ သေဘာၤသီးမွည့္မ်ားကို အသင့္စားနိဳင္ရံု ပန္းကန္ၾကီးၾကီး တစ္ခ်ပ္တြင္ ထည့္ ကာ ေကြ်းတတ္သည္ ။
ထိုထမင္းစားပြဲတြင္ႏွင္းဆီပန္းထိုးစိုက္ထားေသာ ပန္းအိုး အသစ္ကိုလည္း ေတြ့ျမင္နိုင္သည္ ။ သူမ စီ စဥ္ေပးေသာ နံနက္စာကို ႏွစ္ျခိဳက္စြာစားသည္ ။ ကြ်န္ေတာ္စားေနစဥ္ သူမ၏ အရိပ္အေယာင္ကို မျမင္ရ ။
တစ္ပတ္တြင္ တနဂၤေႏြ တစ္ရက္ကို ကြ်န္ေတာ္က ျမိဳ.ေလး၏ သမေဆးခန္းတြင္ သြားေရာက္ထုိင္ေပးသည္ ။ ထိုေန့တြင္ နံနက္စာ စားျပီးတိုင္း ကြ်န္ေတာ္က ေဆးခန္းကို ေျမနီလမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္သြားတတ္သည္ ။ ေန့လည္ ၁၁ နာရီမွ ျပန္ေရာက္သည္ ။ အိမ္မွာ ထမင္းစား အနားယူျပီး ညေန ၂ နာရီတြင္ ဂ်စ္ ကားေလးေမာင္းကာ ေဆးခန္းသုိ့ ျပန္သြားရသည္ ။
ထို တနဂၤေႏြေန့ ေရာက္တိုင္း သူမကို တစ္ပတ္စာ ေစ်းဖိုးေပးတတ္သည္ ။ ထမင္းစားျပီး ထိုေငြကို ထမင္း စား ပြဲတြင္ ထားခဲ့ရံုသာ ျဖစ္သည္ ။သူမ၏ ရက္စြဲအလိုက္ မွတ္သားထားေသာ ေစ်းစာရင္းစာရြက္ တစ္ရြက္ ကိုလည္း အေပၚယံမွ်သာ ၾကည့္ကာ သူမအတြက္ တစ္ပတ္စာ မုန့္ဖိုးကိုလည္း သပ္ သပ္ေပး ထားခဲ့သည္ ။ ကြ်န္ေတာ္ ထမင္းစားျပီး အိမ္ေရွ့ထြက္လာလွ်င္ သူမက ဆိုဖာ ဆက္တီ၌ ကပ္ျငိေနေသာ ဖုန္စမ်ား ၊ အမႈန္စမ်ားကို ေကာက္ေနသည္ ။ ကြ်န္ေတာ္အိမ္ေရွ့ ေရာက္လွ်င္ လွစ္ခနဲ ေနာက္ေဖးေျပးသြားကာ ထမင္း ၀ိုင္း ကိုသိမ္းမည္ ။ ထို့ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ အျပင္ ျပန္ထြက္မသြားမခ်င္း ကြ်န္ေတာ္ရွိရာ ဧည့္ခန္း သို့ ျပန္ မ လာေတာ့ ။ ေနာက္ေဖး မီးဖိုေခ်ာင္ကို သန့္ရွင္းေရး လုပ္ေနျပီ ။
တစ္ခါတစ္ရံ ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္က်မွ ထြက္သြားလွ်င္ စာဖတ္ခန္းတြင္ ဖုန္သုတ္ျခင္း ။ စာဖတ္ခန္းအတြင္းရွိ အမႈိက္ေတာင္းကို သြန္ျခင္း ၊ ၾကမ္းျပင္ကို တိုက္ခြ်တ္ေနျခင္း တို့ကို စဥ္ဆက္မျပတ္ လုပ္ကိုင္ေနမည္ ။ ထို့ အတြက္ၾကာင့္လည္း ကြ်န္ေတာ္ေပးေသာလခႏွင့္ မုန့္ ဖိုးကပင္ နည္းေနသေယာင္ ၊ မတန္ေနသေယာင္ ။ ထို သို့ ကြ်န္ေတာ္ အေတြးပြားမိတိုင္း ျခံအလုပ္သမား၏ မိန္းမကို သူမအတြက္ အကၤ် ီလံုခ်ည္ ဝယ္ေပးရန္ ပိုက္ ဆံေပးရတတ္ျပန္သည္ ။
ထိုသို့ စနစ္တက် လုပ္တတ္ျခင္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္မိခင္ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီး သင္ေပးခဲ့ေသာေၾကာင့္လည္း မဟုတ္ ။ ကၽြန္ေတာ့္အမိ်ဳး သမီးရွိစဥ္ကာလက သူမသည္ ၀ိုင္းကူရုံသက္သက္သာျဖစ္သည္ ။ အ၀တ္ေလွ်ာ္ မီးပူ တိုက္ေလာက္သာလုပ္ရသည္။ သြားတိုက္တံတြင္ သြားတိုက္ေဆးထည့္ေပးျခင္း ၊မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါျဖင့္ျကို ဆိုျခင္း၊ေရ ခ်ိဳးျပီးတိုင္း အ၀တ္အစား တစ္စံုကို ေရြးခ်ယ္၀တ္ဆင္ေစျခင္း၊ စသည္တို့သည္ ကၽြန္ေတာ့္ အမိ်ဳးသမီး လုပ္ခဲ့ေသာ အလုပ္မ်ားသာျဖစ္သည္။
ထိုအေျကာင္းကိုစဥ္းစားမိစဥ္ သူမ၏အဆင္သင့္ ေရြးခ်ယ္ ေပးမႈတို့က ကၽြန္ေတာ့္ကိုစိတ္လႈပ္ရွားေစသည္။
ကြ်န္ေတာ့္အမ်ိဳးသမီးရွိစဥ္ကတည္းကရေနေသာservice ကိုမပ်က္မကြက္ ထပ္မံရရွိေနျခင္း အတြက္ ေက် နပ္ေနရျပန္သည္ ။ ကြ်န္ေတာ့္အမ်ိဳးသမီးကလည္း ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲကို ၾကည့္ကာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျပဳစုဖို့ သက္သက္ေမြးဖြားလာသလိုပင္ဟု ထင္ရေအာင္ ပါးနပ္လိမၼာ၏ ။
ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ စကားဖက္ျပိဳင္ ဆန့္က်င္ေျပာဖို့ေနေနသာသာ ကြ်န္ေတာ္ စကားမစလွ်င္ ဘာစကားမွ မေျပာတတ္။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာသမွ်ကိုလည္း အျမဲတမ္း ေခါင္းညိတ္ကာ သူမေရွ့တြင္ ဘာကိုမွ် ဖံုးအုပ္မထား ဘဲ ျပဳေနေသာ အျပဳအမူမ်ားအား သူမက လိုအပ္လွ်င္ ခြင့္လႊတ္ျပံဳးကို ဖန္တီး၍ မလိုအပ္လွ်င္ မသိ ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတတ္သည္ ။
ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမေလာက္နားလည္ေပးမႈ့ရွိတာမဆန္းလား။ကြ်န္ေတာ္ဟာကြ်န္ႏွင့္တူေသာမိန္းမ တစ္ေယာက္ ကို ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ရရွိခဲ့တာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္ ။
ကြ်န္ေတာ္ အမ်ိဳးသမီး ေသဆံုးျပီး တစ္ႏွစ္ၾကာမွ ထိုစိတ္လႈပ္ရွားမႈကို ကြ်န္ေတာ္ ခုခံေခ်ဖ်က္ေနရသည္ ။ အမ်ိဳး သမီးေသဆံုးတာပင္ တစ္ႏွစ္ရွိျပီလားဟု အံ့ၾသမိေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ ရေနက်ေတြ ရေနျပီ ဟု ေက်နပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္ ။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အျပည့္အဝ မရေသးပါ ။
ကြ်န္ေတာ့္ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ အမ်ိဳးသမီးေခၚေနၾက “ကိုေရ”ဟူေသာ စကားသံမ်ား ၊ ေဆးရံုတြင္ စိတ္ညစ္ညဴး ပင္ပန္းစရာမ်ားျဖင့္ ၾကံဳလာတိုင္း အလိုက္သိစြာ ရင္ခြင္ထဲေရာက္လာ တတ္ သည့္ ႏႈတ္ ခမ္းပါးတစ္စံု ၊ “ကိုေရ…….ဒီေန့ ခ်စ္ေလး တို့ရဲ့ ၁၂ႏွစ္ေျမာက္ မဂၤလာေန့ ၊ သိလား ” ဟု ေျပာကာ ကြ်န္ေတာ့္ ပါးကို ေျခဖ်ားေထာက္ျပီး နမ္းတတ္ေသာ အနမ္းမ်ား ။ ငါ ဘာလို့ ဘဝကို ေက်နပ္ေန ပါလိမ့္ ဟု ျပန္ေတြးရင္ ကြ်န္ေတာ္လိုခ်င္တာေတြ မရနိဳင္ေတာ့ဘူးတဲ့လား ။ ကြ်န္ေတာ္ အမွန္တကယ္္ ေရာေသြး ကေတာင္းလို့လား ။ ကြ်န္ေတာ္ ဟန္မေဆာင္တတ္ပါ ။ ဘာကိုမွလည္း ထိန္းခ်ဳပ္သိမ္းဆည္း မထားလိုပါ ။ ကြ်န္ေတာ္လိုခ်င္တာေတြ ရေနခဲ့ျခင္းဟာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ရဲရင့္စြာ ရင္ဆိုင္နိုင္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ဒါ့ေၾကာင့္လည္းသူမႏွင့္ စကားေျပာခ်င္ေသာ ဆႏၵတို့ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ေသြးကေတာင္းလိုက္စဥ္ ထိန္းခ်ဳပ္ မေနေတာ့ပဲ ခ်က္ခ်ထားေသာ သူမ ၏အခန္းတံခါးကို ေခါက္လိုက္မိေတာ့သည္ ။
“ဘာခိုင္းစရာရွိပါသလဲ ဆရာၾကီးရွင့္”
ထိုစကားသံေၾကာင့္ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္တြန့္သြား၏ ။ ေနာက္ခပ္ႏြဲ့ႏြဲ့ ရပ္ေနေသာ ပိန္ ပိန္ပါးပါး အသားျဖဴျဖဴ ေကာင္မေလးသည္ ကြ်န္ေတာ့္ ဇနီးေလာက္နီးနီး အဆင္ေျပေျပ သိမ္ေမြ့ေနသားပဲဟု မွတ္ခ်က္ ခ်မိသည္ ။
“ကေလးနဲ့ စကားေျပာခ်င္လို့ပါကြယ္”
သူမ၏ ပါးနပ္လိမၼာေသာ အျပံဳးကိုလွစ္ခနဲ ေတြ့လိုက္ရစဥ္ ၾကာၾကာမစည္းရံုးရဟု သေဘာေပါက္လိုက္ မိေတာ့သည္ ။ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ့္မိခင္ကမရတာမရွိေစရ ျဖည့္ဆီးေပးခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမကလည္း အလိုက္သိစြာ ရိွခဲ့သည္။ထိုအမိ်ဴိးသမီးကေလးသည္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို မျငင္း ပယ္ဘဲလက္ခံလိုက္ျခင္းအတြက္ ထူးျပီး ၀မ္းမသာမိပါ။ ေနာက္တစ္ေန့နံနက္ကို ရင္ဆိုင္ရမည့္ ညတြင္ပင္ သူမ၏ ကိုျကီး ဟူေသာ ခ်ိဳသာသည့္စကားသံကို ႏွလံုးေနရာ တည့္တည့္မွ ျကားခြင့္ ရခဲ့သည္။
ျဗဴန္း ဆို ေရာက္လာသည့္ ေနာက္ တစ္ေန့ နံနက္တြင္ေတာ့ ေဘစင္ ရိွ သြားပြတ္တံ၌ သြားတိုက္ေဆး မရွိခဲ့ သလို ေသာက္ရန္ေရခြက္ လည္း မရွိ။ ဘုရားစင္တြင္ ေရလဲျပီးစ ပံုစံမ်ိဳး မရိွသလို ေကာ္ေဇာကိုလည္း အသစ္လဲမထား။ထိုအရာမ်ားကိုအမွတ္မဲ့ ေက်ာ္ လႊားႏိုင္ေသာ္လည္း့ ထမင္းစားပြဲတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ breakfast နံနက္စာ ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္ပင္ မရွိျခင္းအတြက္မူ အံ့ျသမိေတာ့သည္။
ဘယ္လိုလဲဟ
ကၽြန္ေတာ္ အံ့ျသစြာ ႏႈတ္ခမ္းပါးလႈပ္ရံု ေ၇၇ြတ္ျပီး တစ္ေယာက္တည္း ျပံဳးရယ္မိရင္း……….။
သင္းသင္းသာ
မေဟသီ မဂၢဇင္း ၁၉၉၈ ဒီဇင္ဘာ။
ဥတၱရလမင္း ခံစားသူ အျကိုက္ ၁၉၉၈
ေမာ္ကြန္းသစ္အဖဲြ့၏ စုစည္းမႈ ၂၀၀၀
No comments:
Post a Comment