ျမင့္မိုရ္ေတာင္ကို ဗဟိုျပဳ၍ အေရွ႕ ဘက္တြင္ ပုဗၺဝိေဒဟကၽြန္း၊ အေနာက္ဘက္တြင္ အပရေဂါယာ နကၽြန္း၊ ေတာင္ဘက္တြင္ ဇမၺဴဒီပကြ်န္း(ဇဗၺဴဒိပ္ကြ်န္း)၊ ေျမာက္ဘက္တြင္ ဥတၱရကု႐ုကၽြန္းဟူ၍၊ ကၽြန္းႀကီးေလးကၽြန္းႏွင့္ အရံကၽြန္းငယ္ ၂ဝဝဝ ရွိသည္။ ဇမၺဴဒိပ္ကၽြန္းသားတို႔သည္ အျခားကၽြန္းမ်ားသို႔ မသြားေရာက္ႏိုင္သကဲ့သို႔ အျခားကၽြန္းသားတို႔သည္လည္း ဇမၺဴ ဒိပ္ကၽြန္းသို႔ မလာေရာက္ႏိုင္ေပ။ ဘုရားရဟႏၲာႏွင့္ စၾကဝေတးမင္း တို႔သာလၽွင္ ႂကြသြားႏိုင္သည္ဟု ဆို၏။
*စၾက၀ေတးမင္း*
စၾကဝေတးမင္းမွာ ကၽြန္းႀကီး ေလးကၽြန္း ႏွင့္ အရံကၽြန္းငယ္ (၂၀ဝ၀) ကို အစိုးရေသာ မင္းဟု က်မ္းဂန္မ်ားက ဆိုသည္။ ဇမၺဴဒိပ္ မင္းအေပါင္းက ဝပ္တြား ခေညာင္းရေသာ မင္းျဖစ္သည္။ အလိုခပ္သိမ္းကို ျပည့္စုံေစတတ္ေသာ စၾကာရတနာ ရရွိသျဖင့္ စၾကဝေတးမင္းဟု ေခၚသည္။ ယင္းမွ အစြဲျပဳ၍ အစြမ္းထက္ျမက္လွေသာ လွံ ၊ ရထား ၊ ေျခနင္း စသည္တို႔ကို လွံစၾကာ ၊ ရထားစၾကာ ၊ ေျခနင္းစၾကာ စသည္ျဖင့္ ေခၚေဝၚၾကသည္။ စၾကဝေတးမင္းကို မႏၶာတု စၾကာမင္း ၊ မႏၶတ္မင္း ဟုလည္း ေခၚၾကသည္။ ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရားအေလာင္းသည္ မဟာသမၼတမင္းမွ စ၍ ႏွစ္က်ိပ္ရွစ္ပါးေသာ မင္းတို႔တြင္ ခုနစ္ဆက္ေျမာက္ မႏၶတ္မင္း ျဖစ္ဖူး၍ ကၽြန္းငယ္ အရံ (၂၀ဝ၀) ႏွင္တကြ ကၽြန္းႀကီး ေလးကၽြန္းတြင္ စၾကဝေတးမင္း စည္းစိမ္ကို ခံစားေတာ္မူသည္။
စၾကဝေတးမင္းတို႔သည္ အံ့ဘြယ္ ေလးပါး ရွိၿမဲျဖစ္သည္။ ယင္းတို႔မွာ ဘုန္းကံ ပါရမီအေလ်ာက္ အလြန္အဆင္းလွ၍ အသံသာယာျခင္း ၊ သတၱဝါတို႔၏ ေကာင္းက်ိဳးကို ေဆာင္႐ြက္တတ္ျခင္း ၊ ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ သြားလာတတ္ျခင္း ၊ တရားႏွင့္အညီ စိုးစံတတ္ျခင္း တို႔ ျဖစ္သည္။ ယင္းဂုဏ္မ်ားေၾကာင့္ အျခားေသာ မင္း ၊ ပုဏၰား ၊ သူႂကြယ္ ၊ ရေသ့ ၊ ရဟန္းတို႔သည္ အဆင္းကို ႐ႈ၍မဝ ၊ အသံကို ကို ၾကား၍မဝ ၊ တရားစကား ႏွီးေႏွာ၍ မဝ ေအာင္ ျဖစ္ၾကရသည္။ စၾကာရတနာတန္ခိုးေၾကာင့္ အျခားေသာ မင္းမ်ား မတုၿပိဳင္ႏိုင္ေသာ တန္ခိုးရွင္လည္း ျဖစ္သည္။
ဇဗၺဴဒိပ္ကြ်န္း၏ ပမာဏမွာ အေရွ႕မ်က္ႏွာအျပင္သည္ ယူဇနာႏွစ္ေထာင္၊ အေနာက္မ်က္ႏွာအျပင္သည္ ယူဇနာႏွစ္ ေထာင္၊ ေျမာက္မ်က္ႏွာအျပင္လည္ ယူဇနာႏွစ္ေထာင္၊ ေတာင္ မ်က္ႏွာအျပင္သည္ ယူဇနာေလး ေထာင္က်ယ္သည္။ ေထာင့္ ႀကီးသုံးေထာင့္၊ ေထာင့္ငယ္သုံးေထာင့္ရွိသည္ျဖစ္၍၊ လွည္းဦး ႏႈိက္ခင္းအပ္ေသာ ကတ္သဏၭာန္ကဲ့သို႔ တည္သည္။ အခ်င္း အားျဖင့္ ယူဇနာတေသာင္း၊ အဝန္းအားျဖင့္ ယူဇနာသုံးေသာင္း ရွိသည္ဟု ေလာကပညာတၱိက်မ္း၊ ဆဂတိဒီပနီက်မ္းတို႔တြင္ လာသည္။ တယူဇနာလၽွင္ ခုနစ္မိုင္ခန္႔ရွိသည္။
ဇမၺဴဒိပ္ကၽြန္းႏွင့္ အရံကၽြန္းငယ္ ၅ဝဝ တို႔တြင္ ေနၾက ေသာ ကၽြန္းသားတို႔၏ သက္တမ္းမွာ မတည္မၿမဲေခ်။ ရံခါ လည္း အသေခ်ၤရွည္သည္။ ရံခါလည္း ဆယ္ႏွစ္သာရွည္သည္။ ပုဗၺဝိေဒဟကၽြန္းသားတို႔၏ သက္တမ္းမွာ အႏွစ္ခုနစ္ရာအၿမဲ ရွည္၏။ အပရေဂါယာနကၽြန္းသားတို႔၏ သက္တမ္းမွာ အႏွစ္ ငါးရာအၿမဲ ရွည္၏။ ဥတၱရကု႐ုကၽြန္းသားတို႔၏ သက္တမ္းမွာ အႏွစ္တေထာင္အၿမဲရွည္၏။ ဤသို႔ သံယုတၱနိကာယ္အ႒ကထာ တြင္ဆိုေလသည္။
ဇမၺဴဒိပ္ကြ်န္းသားတို႔၏ မ်က္ႏွာမွာ ကြ်န္း၏ပုံကိုလိုက္၍ သုံးေထာင့္သဏၭာန္ရွိသည္ဟု ဆိုၾက၏။ အျခားကၽြန္းသားတို႔၏ မ်က္ႏွာမွာလည္း ထိုအတူပင္ ကၽြန္းပုံကိုလိုက္၍ အသီးသီးရွိၾက သည္။ ဇမၺဴဒိပ္ကၽြန္းသားတို႔၏ အဆင္းသဏၭာန္သည္ အထူး ထူးအျပားျပားရွိကုန္၏။ ဇမၺဴဒိပ္ကၽြန္းတြင္ ေဟာေျပာဆုံးမမည့္ ဘုရား ပေစၥကဗုဒၶါ အရိယာသာဝက စေသာ သူေတာ္သူျမတ္ တို႔ ရံခါရွိတတ္ေသာေၾကာင့္ ဤကၽြန္းသူကၽြန္းသားတို႔ သည္ သုဂတိနတ္႐ြာ အၿမိဳက္နိဗၺာန္ခ်မ္းသာတိုင္ေအာင္ လားရကုန္ သည္။ အျခားကၽြန္းႀကီး ၃ ကၽြန္းတြင္ ေဟာေျပာဆုံးမမည့္သူ မရွိသျဖင့္ သံသရာဝဋ္ဆင္းရဲ၏ အေၾကာင္းသာမ်ားသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္းႀကီးေလးကၽြန္းတြင္ ဇမၺဴဒိပ္ကၽြန္းသည္ နိဗၺာန္သို႔ ကူးရာဆိပ္ကမ္းႏွင့္ တူေသာေၾကာင့္ ဘုရားအစရွိေသာ သူေတာ္ ေကာင္းတို႔သည္ အထူးခ်ီးမႊမ္းေတာ္မူကုန္သည္။ ဤကိုရည္၍ ရွင္မဟာသီလဝံသပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္က တံတားဦးတည္ေမာ္ကြန္းတြင္၊ ‘မိုးနတ္သိၾကား၊ ေျမာက္ကၽြန္းသားလည္း၊ တရားကုသိုလ္၊ ႏႈိင္း၍ဆိုမူ၊ မတူၾကဘဲ၊ ရာဆကဲ၍၊ ျဖစ္ခဲစြာမႈ၊ ဧဟိျပဳ၏၊ ဘိကၡဳသံဃာ၊ အရိယာသမိုက္၊ ရွင္ေတာ္႐ိုက္လၽွင္၊ ဤ၌သီးျခား၊ တည္ထြန္းပြား၏၊ ဦးဖ်ားေပါေပါ၊ ဖိုလ္မဂ္ေဇာဟု၊ သေဘၤာ ဗိမာန္၊ သည္ကခံမွ၊ နိဗၺာန္တူ႐ူ၊ ကူးမွတ္မူသား၊ ဇမၺဴ႕လက္်ာ၊ တို႔ကၽြန္းသာလၽွင္၊ ဆိပ္ညာတေျဖာင့္ တန္းတန္းတည္း’ဟူ၍ စပ္ဆိုထားေလသည္။
ဇမၺဴဒိပ္ကၽြန္းဦးတြင္ ဇမၺဴ႕သေျပပင္ရွိသည္။ ထိုဇမၺဴ႕သေျပ ပင္မွ ဇမၺဴရာဇ္ေ႐ႊကိုရရွိသည္။ ဇမၺဴဒိပ္ကၽြန္းႏွင့္တကြေသာ ကၽြန္းႀကီးကၽြန္းငယ္တို႔၏ ဗဟို ျပဳရာ ျမင့္မိုေတာင္တြင္ ေရာင္ျခည္ ၄ ပါးရွိ၏။ အေရွ႕ဘက္ ပိုင္းသည္ ေငြအတိၿပီး၏။ အေနာက္ဘက္ပိုင္းသည္ ဖလ္အတိ ၿပီး၏။ ေတာင္ဘက္ပိုင္းသည္ ပတၱျမားၫိုအတိၿပီး၏။ ေျမာက္ ပိုင္းသည္ ေ႐ႊအတိၿပီး၏။ ဤသို႔ သာရတၳဒီပနီဋီကာတြင္ဆို၏။ ထိုရတနာတို႔၏ အေရာင္သည္ မ်က္ႏွာမူရာ ကၽြန္းႀကီးကၽြန္း ငယ္တို႔သို႔ ထြန္းပ လႊမ္းမိုးေနေလသည္။ ထိုေၾကာင့္ အၿမဲစိမ္း လန္းစိုျပည္ေနသည္ဟု ဆိုသည္။ ဇမၺဴဒိပ္ကၽြန္းႏွင့္ တကြေသာ ကၽြန္းႀကီးကၽြန္း ငယ္တို႔ကို အုပ္စိုးေသာမင္းကို စၾကဝေတးမင္း ဟု ေခၚသည္။
ဇမၺဴဒိပ္ကၽြန္းတြင္ အခ်င္းယဇနာ ၃ဝဝဝ၊ အဝန္းယူဇနာ ၉ဝဝဝ၊ အျမင့္ယူဇနာ ၅ဝဝ ခန္႔ရွိေသာ ဟိမဝႏၲာေတာင္ႏွင့္ ၈၄ဝဝဝ မၽွေသာ ေတာင္ငယ္ေတာင္ထြတ္တို႔ရွိ၏။ အခ်င္း ယူဇနာ ၅ဝ ခန္႔၊ အဝန္း ယူဇနာ ၁၅ဝ ခန္႔ရွိေသာ အေနာ တတၱအိုင္၊ ဆဒၵႏၲအိုင္၊ ကုဏာလအိုင္၊ အႏၵာကိနီအိုင္၊ သီဟပၸ ပါတအိုင္၊ ကဏၰမု႑အိုင္၊ ရထကာရအိုင္ဟူ၍ အိုင္ႀကီး ၇ အိုင္တို႔ရွိ၏။ အေနာတတၱအိုင္ကိုရံလ်က္၊ သုဒႆနေတာင္၊ စိတၱကူဋေတာင္၊ ကာဠကူဋေတာင္၊ ဂႏၶမာဒနေတာင္၊ ေကလာ သေတာင္ဟူ၍ ေတာင္ ၅ လုံးရွိသည္။ အေနာတတၱအိုင္၌ ႁပြန္ ေလးသြယ္ရွိ၍ ေတာင္ဘက္ႁပြန္မွ ဂဂၤါ၊ ယမုနာ၊ အစီရဝတီ၊ မဟီ၊ သရဘူဟူေသာ ျမစ္ႀကီး ငါးစင္တို႔ျဖစ္ေပၚလာသည္ဟု ဆိုသည္။
ဇမၺဴဒိပ္ကၽြန္းတြင္ ၿမိဳ႕သစ္ေပါင္း ပထမအႀကိမ္ ၆၃ဝဝဝ ဒုတိယအႀကိမ္ ၆၃ဝဝဝ၊ တတိယအႀကိမ္ ၆၃ဝဝဝ ေပၚထြန္းခဲ့ ၍၊ သီရိဓမၼာေသာကမင္းႀကီးလက္ထက္တိုင္ေသာ္၊ ၿမိဳ႕သစ္ ၈၄ဝဝဝ တိုးပြားသည္ဟု ဆို၏။ သေဘၤာဆိပ္ ကိုးသန္းေျခာက္သိန္း၊ ရတနာတည္ရာ ငါးဆယ့္ေျခာက္ဌာန၊ ေက်း႐ြာခ႐ိုင္ ကိုးသန္း ကိုးသိန္းရွိသည္ဟု ဆိုေလသည္။
ကိုးကား
ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္း၊ အတြဲ(၄)
Source:H.H
No comments:
Post a Comment