ဟုိးေ႐ွးေရွးတုန္းက ရြက္သေဘၤာႀကီးတစ္စီးဟာ ပင္လယ္ထဲမွာ မုန္တိုင္းမိေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေ႐ွးေခတ္ ထုံးစံအတုိင္း မုန္တိုင္းထန္ လုိ႔႐ွိရင္ သေဘၤာသားေတြ ရြက္ၾကဳိးေတြေပၚတက္ၿပီး ျဖဳတ္သင့္တဲ့ ရြက္ေတြကုိ ျဖဳတ္ရပါတယ္။ ရြက္ေတြ မျဖဳတ္ရင္ သေဘၤာက အႏၱရာယ္ ရွိတယ္။
သေဘ္ာကကပၸတိန္က သန္သန္ျမန္ျမန္ လူရြယ္တစ္ေယာက္ကုိ ကဲ-မင္း ျမန္ျမန္ ရြက္တုိင္ေပၚ တက္ၿပီး ျဖဳတ္ဆုိေတာ့ လူရြယ္က ရဲရဲဝ့ံ၀့ံတက္ၿပီး ရြက္ေတြကုိ ျဖဳတ္ပါတယ္။ ရြက္ၾကဳိးေတြကုိ ပစ္ခ် တယ္။ သူ ျပန္ဆင္းဖုိ႔ ေအာက္ကုိ ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ လႈိင္းေတြ၊ ေလေတြ၊ မုန္တုိင္းေတြ ၾကားထဲ လူးလြန္႔ေနတဲ့ သေဘၤာကုိ ျမင္ေတာ့ သူ မူးေနာက္ေနာက္ေတြ ျဖစ္ၿပီး ေအာက္ကုိျပန္မဆင္းရဲဘူး ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ သေဘ္ာ ကုန္းပတ္ေပၚမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ႕ မိတ္ေဆြကုိေအာ္ၿပီး လုပ္ပါဦးဟ ဘယ္လုိဆင္းရမလဲဆုိေတာ့ ေအာက္မွာရွိသူေတြက ျပန္ေအာ္ေျပာ ၾကတယ္။
“သူငယ္ခ်င္း၊ မင္း ေအာက္ကုိ မၾကည့္နဲ႔၊ အေပၚကုိၾကည့္”
အေပၚကုိ ၾကည့္ေတာ့ သက္္သာတာေပါ့။ ေအာက္မွာက ေယာက္ယက္ ခတ္ေနတာေလ။ ဆိုး၀ါးေဖာက္ျပန္ေနတဲ့ အေျခအေနက လြန္ၿပီးခ်ိန္မွာ အေပၚကုိ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္ဆင္းလာတယ္။ ေအာင္ျမင္စြာနဲ႔ ကုန္းပတ္ေပၚကုိ ေရာက္လာေတာ့တယ္။
ဒီလုိပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အနာဂါတ္ကုိ ၾကည့္လုိက္ရင္လည္း မေရမရာ၊ မေသမခ်ာ၊ လမ္းသြားရင္းနဲ႔့ လမ္းေပ်ာက္ေနတတ္ပါတယ္။ ဘာေမွ်ာ္လင့္ ရမွန္း မသိဘူး။ အၾကံေပးခ်င္တာက အဲဒီ သေဘၤာသားလုိပဲ၊ ေအာက္ကို မၾကည့္ပါနဲ႔။ အေပၚဆုိတဲ့ သြားလုိရာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တစ္ခုကုိ လွမ္းေမွ်ာ္ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ သြားပါ။ ခရီးဆုိတာ သြားရင္ ေရာက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း အေပၚပဲ ေမွ်ာ္ၾကည့္ပါတယ္။
Ye Oo
ကိုးကား-နႏၵာသိန္းဇံ
No comments:
Post a Comment