သံုးလႊာက ရန္ကုန္ ခ်စ္တီးထမင္းဆိုင္

သံုးလႊာက ရန္ကုန္ ခ်စ္တီးထမင္းဆိုင္
ခန္းလံုးျပည့္ အျပာေရာင္ေဆးသုတ္ထားတဲ့ ထမင္းဆိုင္ခန္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလး။ ေရႊလာေငြလာ ဂမုန္းႏြယ္ပင္ အႏြယ္အခက္ကေလးေတြက ဆိုင္ရဲ႔မ်က္ႏွာက်က္ေပၚမွာ တြန္႔တြန္႔ေခြေခြကေလးေတြ။ ဟိႏၵဴဘုရားရုပ္တုေတြျပည့္ေနတဲ့ ဘုရားစင္ေလးေပၚမွာလည္း ပန္းေတြ၊ ဆြမ္းေတြ ေသခ်ာ ကပ္လွဴထားတယ္။

‘ဘာနဲ႔စားမလဲ’ ဆိုတဲ့အသံေၾကာင့္ ျမင္ကြင္းဟာ ဘုရားစင္ဆီကေန ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းသြားရတယ္။ စြပ္က်ယ္ဆန္ဆန္အက်ၤီ၊ အိႏၵိယ ပုဆိုးကြက္က်ဲက်ဲကို တြဲဖက္၀တ္ထားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးျဖဴျဖဴနဲ႔ အိႏၵိယမ်ိဳးႏြယ္ အမ်ိဳးသားၾကီးတဦးက လွမ္းေမးတယ္။ ‘ဘာဟင္းေတြရလဲလို႕’ ျပန္ေမးလိုက္ေတာ့ ‘ဘာဟင္းနဲ႔စားခ်င္လဲ၊ အစံုရတယ္’ လို႔ မဆိုင္းမတြ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေမးျပန္တယ္။
အခုေရာက္ေနတဲ့ ေနရာက ခ်စ္တီးထမင္းဆိုင္ေလး တဆိုင္ထဲမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ တျခားသာမာန္ ခ်စ္တီးထမင္းဆိုင္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သံုးလႊာ(ဒုတိယထပ္)က တိုက္ခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္နီးပါးၾကာ တစိုက္မတ္မတ္ေရာင္းခ်ခ့ဲတဲ့ ခ်စ္တီးထမင္းဆိုင္ေလးတဆိုင္ပါ။ ဆိုင္လိပ္စာကေတာ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႔လယ္ ဆူးေလဘုရားနဲ႔ နီးနီးေလးပါ။ ၂၉လမ္း(ေအာက္)ဘေလာက္၊ မဂို အစၥလာမ္ခန္းမရဲ့ အေနာက္ဘက္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ၁၉၃၀ လို႕ ေရးထိုးထားတဲ့ တိုက္ၾကီးတတိုက္ရွိတယ္။ ဒီတိုက္ရဲ႕ ဒုတိယထပ္(သံုးလႊာေျမာက္)မွာ ဖြင့္ထားတာပါ။
ထမင္းဆိုင္ဖြင့္ထားတဲ့ တိုက္ခန္းေအာက္ေျခကိုေရာက္ရင္ အေပၚကို မတက္ေသးဘဲ ေအာက္ကေန တခ်က္ေလာက္ေမာ့ၾကည့္လိုက္ပါ။ တံခါးရြက္ေတြေရာ၊ အခန္းတခုလံုးကိုပါ ေဆးအျပာေရာင္သုတ္ထားတဲ့ အထပ္ကိုလွမ္းေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ ျမင့္မိသားစု ခ်စ္တီးထမင္းဆိုင္ပါပဲ။ ဆိုင္ေလးကိုေရာက္ဖို႕ေလွကားသံုးဆယ့္ေျခာက္ဆင့္တက္ရတယ္။ ေလွကားတ၀က္ေလာက္မွာတင္ ခ်စ္တီးဟင္းရနံ႔ေတြရျပီး ေမႊးေနတယ္။ ေလွကားထစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္မွာေတာ့ အိႏၵိယေလသံ၀ဲ၀ဲနဲ႕ စကားေျပာေနတဲ့အသံေတြ သဲ့သဲ့ၾကားေနရျပီ။ ဒီလိုအျမင့္ကိုတက္ျပီးစားရတဲ့ထမင္းဆိုင္ျဖစ္လို႔ ‘ျမင့္’ဆိုျပီးမ်ား ေခၚခဲ့သလား မသိ။ တကယ္ကေတာ့ အဲ့ဒီလိုမဟုတ္ပါဘူးတဲ့။
‘ျမင့္မိသားစု’ ခ်စ္တီးထမင္းဆိုင္လို႕အမည္ေပးရတဲ့အေၾကာင္းက သီးသန္႔ရွိပါတယ္။ ထမင္းဆိုင္ စထူေထာင္ခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသားေရာ၊ အမ်ိဳးသမီးနာမည္မွာပါ ‘ျမင့္’ဆိုတဲ့ စာလံုးပါတာေၾကာင့္ ‘ျမင့္မိသားစု’ ခ်စ္တီးထမင္းဆိုင္ဆိုျပီး ျဖစ္လာရတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားစုကေတာ့ ‘သံုးလႊာ ခ်စ္တီးထမင္းဆိုင္’ဆိုျပီးပဲ အသိမ်ားတယ္။ ေလွကားထစ္ေတြ အားလံုးကိုေက်ာ္ျဖတ္ျပီးျပီဆိုရင္ေတာ့ ထမင္းဆိုင္ဖြင့္ထားတဲ့ အခန္းေရွ႕ေရာက္ပါျပီ။ အခန္း၀မွာ ေလတပ္မေတာ္က တပ္ၾကပ္ၾကီးလွျမင့္ရဲ႕ အခန္းဆိုျပီး ညႊန္းထားတဲ့ စာေတြ႔ရမယ္။ အိႏၵိယရိုးရာ အရြက္ေျခာက္ေတြကို သီထားျပီး အိႏၵိယစာေတြေရးထားတယ္။ ဒီကေနမွတဆင့္ အထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အျပာေရာင္ေတြလႊမ္းေနတဲ့ ထမင္းဆိုင္ကေလးေပါ့။
ဒီဆိုင္ေလးကို အစျပဳခဲ့တာကေတာ့ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္ေလာက္ကပါ။ လက္ရွိ ဆိုင္ရွင္အမ်ိဳးသမီးရဲ႕အေမဖြင့္ခဲ့တဲ့ ဆိုင္ပါ။ ဆိုင္ရွင္ရဲ႕အေဖဟာ ေလတပ္မွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္စဥ္တုန္းက သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ ေအာ္ဒါမွာျပီး လာစားၾကရာကတဆင့္ တျဖည္းျဖည္း မိတ္(ေစ်း၀ယ္)မ်ားလာျပီး ခုလို ဆိုင္နဲ႔ကႏၷားနဲ႔ျဖစ္ခဲ့ရတာလို႔ ဆိုင္ရွင္ေဒၚခင္စန္းျမင့္က ေျပာပါတယ္။ “ဆိုင္အေနနဲ႔ စဖြင့္ျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ ၁၉၇၂ မွာပါ။ ပထမကေတာ့ အဘုိးသူငယ္ခ်င္း မိတ္ေတြနဲ႔ အဘြားမိတ္ေဆြေတြ အဓိက လာစားၾကတယ္။ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ လမ္းထဲက လူေတြကပါ ခ်ိဳင့္ဆြဲေတြ ယူလာၾကတယ္။ လက္ရွိအခ်ိန္မွာဆိုရင္ အဘိုးနဲ႔အဘြားတို႕မိိတ္ေဆြေတြရဲ႕ ေျမးျမစ္ေဆြမ်ိဳးေတြ လာစားၾကတယ္။ မဂိုလမ္းေတာက္ေလွ်ာက္က ေရႊေလာက၊ ေဒၚလာေလာကက လူေတြ အမ်ားစု လာစားၾကတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြလည္း အမ်ားၾကီး လာစားၾကတယ္”တဲ့။
ထမင္းစားဖို႕ဆိုင္ထဲမွာထိုင္လိုက္ျပီဆိုတာနဲ႔ ဖက္နဲ႔ စားမလား၊ ပန္းကန္နဲ႔ စားမလားေမးတယ္။ ဘာနဲ႔စားရမလဲ စဥ္းစားေနရင္ေတာ့ ဖက္နဲ႔ပဲစားပါလို႕ သူတို႔ေတြက တိုက္တြန္းၾကလိမ့္မယ္။ ပန္းကန္နဲ႔က အျမဲစားေနရတာ၊ ရိုးရာအစားအစာဆိုတာ လက္နဲ႔စားရတယ္ ဆိုျပီး ဖက္ရြက္ၾကီး ခ်ေပးတယ္။ စားပြဲေပၚမွာေတာ့ သံပရာခ်ဥ္ထည့္ထားတဲ့ ပလပ္စတစ္ဗူးရယ္၊ ဆားနဲ႔ငရုတ္သီးအေတာင့္ေၾကာ္ထည့္ထားတဲ့ စတီးပန္းကန္ျပားအေသးေလးရယ္၊ တစ္ရႈးဗူးရယ္ တင္ထားတဲ့ စားပြဲငါးလံုး ရွိတယ္။ ထမင္းဆိုင္တဆိုင္လံုးဆိုရင္ စုစုေပါင္းလူ ၃၂ ဦး ဆံ့တယ္။ ေန႔လည္ ၁၁ နာရီကေန ၁ နာရီအထိ အခ်ိန္ေတြကေတာ့ ျမင့္မိသားစုအတြက္ အလုပ္ရႈပ္ဆံုးအခ်ိန္ေတြပါပဲ။ တခါတခါ လူအရမ္းက်ပ္ ျပည့္ေနျပီဆိုရင္ေတာ့ ထိုင္ခံုမရလို႔ တိုက္ခန္းေလွကားထစ္ေတြမွာ ေစာင့္ေနရတတ္တယ္။
အထပ္ျမင့္မွာ ထမင္းဆိုင္ဖြင့္လာခဲ့တာျဖစ္လို႔ေရာ ၊ ဖက္ရြက္နဲ႔ေကြ်းလို႔ပါ ႏိုင္ငံျခားသားေတြက သေဘာက်ၾကတယ္။ ျပီးရင္ သူတို႔ဆိုင္ကဟင္းေတြဟာ အသားညွီနံ႔၊ မဆလာန႔ံကင္းလို႕ ပါ။ စားသံုးသူေတြေနာက္ထပ္သေဘာက်တဲ့အခ်က္ကေတာ့ သူတို႕ဆိုင္ဟာ ေစ်းသင့္တင့္လို႕ပါတဲ့။ ထမင္းအ၀စားမွ က်ပ္ ၂၀၀၀ ပါ။ ျမန္မာျပည္ကို လာလည္မယ့္ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အခ်င္းခ်င္းလည္း ဒီထမင္းဆိုင္ကို ညႊနး္ၾကတယ္။ စားသံုးသူေဖာက္သည္ေတြနဲ႔ အဆက္မျပတ္ေစဖို႕ ေဖ့ဘုတ္ေပ့ခ်္ကိုလည္း Myint Family Indian Restaurant ဆိုျပီး လုပ္ထားတယ္။
ပံုမွန္အရဆိုရင္ ျမင့္ထမင္းဆိုင္ဟာ ေန႔လည္စာအတြက္ သီးသန္႔ပဲေရာင္းတယ္။ မနက္ဆယ္နာရီကေန အလြန္ဆံုး ညေနသံုးနာရီထိပဲ။ ညစာစားခ်င္ရင္ေတာ့ ေအာ္ဒါမွာ ထားရတယ္။ တေယာက္ခ်င္း၊ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းကစျပီး အဖြဲ႔လိုက္၊ မိသားစုလိုက္ ေအာ္ဒါမွာထားရင္ ရတယ္။ ညစာအတြက္ ေအာ္ဒါမွာရမယ့္အခ်ိန္ကေတာ့ ေန႔လည္ ၁၁ နာရီက ၁ နာရီအထိပါ။
ဆိုင္မွာ ဟင္းေတာ္ေတာ္ကို စံုစံုလင္လင္ရတယ္။ အမဲသားနဲ႔ ၀က္သားကလြဲလို႔ ဟင္းမ်ိဳးစံုရတယ္။ ၾကက္သားမွာမွ ၾကက္ေၾကာ္၊ ၾကက္ခ်က္၊ ၾကက္ျမစ္ၾကက္သည္း၊ ၾကက္ဥ၊ ဆိတ္သား၊ဆိတ္ဦးေႏွာက္၊ ဆိတ္ဖိုက္တင္၊ ဆိတ္ရင္ရိုး ကုလားပဲ၊ ဆိတ္ကလီစာ၊ ငါး ရံ႕၊ ငါးခူ၊ ကကတစ္ငါး၊ ငါးရံ့ေခါင္းဟင္း စသျဖင့္ အစံုပါပဲ။
အားလံုးထဲမွာ ငါးရံ႕ေခါင္းဟင္းနဲ႔ ဆိတ္ဦးေဏွာက္ဟင္းေတြကေတာ့ ျမင့္ခ်စ္တီးထမင္းဆိုင္ရဲ႕ စပါယ္ရွယ္ဟင္းေတြပါပဲတဲ့။ ဒီဟင္းေတြကေတာ့ က်န္တဲ့ဟင္းေတြထက္ ေစ်းပိုတယ္။ ဆိတ္ဦးေဏွာက္နဲ႔က ၂၅၀၀ က်ပ္၊ ငါးရံ႔ေခါင္းကေတာ့ အၾကီးအေသးေပၚမူတည္ျပီး ေစ်းကြာေသးတယ္။ ေခါင္းအၾကီးဆံုးကေတာ့ ၄၅၀၀ က်ပ္။ ဒီဟင္းေတြကို ေန႔လည္ ၁ နာရီေက်ာ္ရင္ မေမးနဲ႔ေတာ့ မရေတာ့ပါဘူး။
ႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္ၾကာ ဆက္တိုက္ဖြင့္လွစ္ရေလာက္ေအာင္ ထိန္းထားတဲ့ ‘ျမင့္မိသားစု’ရဲ႔ အဓိကလွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကေတာ့ စဖြင့္ကတည္းက ဟင္းေတြရဲ့ မူလက္ရာအရသာကို မပ်က္ေအာင္ ထိန္းထားႏိုင္တာပါပဲတဲ့။ ဟင္းေတြထဲ ထည့္မယ့့္ မဆလာဆိုရင္ သူတို႕ကုိယ္တိုင္က်ိတ္ရမွ အားရၾကတယ္။ ဆိုင္ရဲ႕အျပင္အဆင္နဲ႕ သံုးတဲ့ပန္းကန္ ခြက္ေယာက္ပစၥည္းေတြကိုေတာ့ ေခတ္နဲ႔ညီေအာင္ပဲ လုပ္ထားတယ္။ စားေသာက္တဲ့ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြ အကုန္လံုးကို စတီးပစၥည္းေတြပဲ သံုးတယ္။ ဒါကေတာ့ အိႏၵိယေတာင္ပိုင္း ရိုးရာစတိုင္ပါတဲ့။
သၾကၤန္ပိတ္ရက္ ငါးရက္ရယ္ ဒီပ၀ါလီရက္ေန႔ေတြရယ္ကလြဲလို႕ ျမင့္ထမင္းဆိုင္ဟာ ပိတ္ရက္ လံုး၀မရွိပါဘူး။ အလွဴမဂၤလာေဆာင္ေတြအတြက္လည္း အေယာက္တရာႏွစ္ရာ ေအာ္ဒါမွာရင္ ရတယ္။ တႏွစ္လံုးမွာ ဒီလိုနားရက္ေလး ေလး၊ငါးရက္ေလာက္သာရွိျပီး ေန႔စဥ္ဆိုင္မွာေရာင္းဖို႔ေရာ၊ ေအာ္ဒါအတြက္ပါ ခ်က္ျပဳတ္ေပးေနပါတယ္။ တကယ္လို႕ စာဖတ္သူေတြအေနနဲ႔ ေန႔လယ္စာထမင္းစားခ်ိန္မွာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕လယ္ေခါင္ ဆူးေလဘုရားနားေရာက္ေနျပီဆိုရင္ျဖင့္ ျမင့္ခ်စ္တီးထမင္းဆိုင္ကို ၀င္ေရာက္ျပီး လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ငါးဆယ္က ခ်စ္တီးထမင္းဟင္းလက္ရာေတြကို ကိုယ္တိုင္ျမည္းစမး္ၾကည့္ၾကဖို႔ အၾကံျပဳလုိက္ပါရေစ။
Credit http://burma.irrawaddy.com/lifestyle/2016/02/12/107333.html