ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ေပ်ာက္ဆံုးျခင္းနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ရွာေဖြဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနသူမ်ား

တကယ္ေတာ့ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ဆိုတဲ့ စကားဟာ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀မွာ အေရးအႀကီးဆုံး ဂုဏ္ျဒပ္ေတြထဲက တစ္ခုပါ။ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္လို႔ သတ္မွတ္ခံရတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ အခန္႔သား မတ္တတ္ရပ္ႏိုင္ဖို႔ အားလုံး႐ုန္းကန္ေနၾကရတာပဲ မဟုတ္လား။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ရင္ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ဆိုတဲ့ စကားက တရားမွ်တမႈရွိတယ္။ ဘက္မလိုက္ဘူး။ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ျဖစ္ဖို႔ လူတစ္ေယာက္ကို အႏုိင္ရမွဆိုတဲ့ ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ဳိး မရွိဘူး။
ကိုယ့္ရဲ႕ အရည္အေသြး ေျပာင္းလဲတိုးတက္ဖို႔ပဲ လိုအပ္တယ္။ ေဆးသိပၸံေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ စစ္မွန္တဲ့ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ျဖစ္လာဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာ သူနဲ႔ပဲသက္ဆိုင္သလို ဗိသုကာေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေကာင္းမြန္ဆုံးလက္ရာေတြ ဖန္တီးႏိုင္ဖို႔ အိပ္မက္ဟာ သူန႔ဲပဲသက္ဆုိင္တယ္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ အခုဆို သင္တန္းေက်ာင္းေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္လာခဲ့ပါၿပီ။ အရင္က သင္တန္းေက်ာင္းရွားတယ္ဆိုေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ သင္တန္းေက်ာင္းနဲ႔ တက္မယ့္သူဦးေရက ရာခိုင္ႏႈန္း ဘယ္သူပိုမ်ားတယ္ ဆိုတာကိုေတာင္ ေျပာဖို႔မလြယ္တဲ့ အေျခအေန ျဖစ္လာတယ္။ ရန္ကုန္မွာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ မႏၲေလး၊ ေနျပည္ေတာ္၊ ျပင္ဦးလြင္၊ လား႐ိႈး၊ ေတာင္ႀကီးနဲ႔ အျခားအျခား ၿမိဳ႕ေတြမွာလည္း သင္တန္းမ်ဳိးစုံ ရွိေနၾကသလို တခ်ဳိ႕ဆို အရမ္းေအာင္ျမင္ေနၾကတာေတြလည္း ေတြ႕ရတယ္။
သင္တန္းေတြက အမ်ဳိးအစားစုံတယ္။ ဘာသာစကား သင္တန္းေတြကလည္း အမ်ားႀကီး၊ စာရင္းကိုင္သင္တန္းေတြကလည္း ဒုနဲ႔ေဒး၊ အိုင္တီနည္းပညာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဖြင့္ၾကတဲ့ သင္တန္းေတြကလည္း အင္မတန္မ်ားတယ္။ သင္တန္းေတြမ်ားလာတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အမွန္နဲ႔အမွား ဘာမွေျပာစရာ မလိုပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လုိအပ္ေနတာတစ္ခုက ရွိေနပါတယ္။ အဲဒီ လုိအပ္ေနတဲ့အရာက သူလိုလိုကိုယ္လုိလို သင္တန္းေတြ တက္ေနၾကတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အေပါင္းအသင္းေတြဘက္က စဥ္းစားရမယ့္အပိုင္းပါပဲ။ အဲဒါက ‘သင္တန္းတက္ေနရင္ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာႏုိင္မလား’ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖကို အျမင္မွန္နဲ႔ နားလည္တတ္ဖို႔ပါပဲ။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံရဲ႕ ကမၻာေက်ာ္သိပၸံပညာရွင္ႀကီး အက္ဒီဆင္က ‘Genius ဆိုတဲ့ ပါရမီရွင္ျဖစ္လာဖို႔ ေခြၽး ၉၉ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ ဉာဏ္ရည္တစ္ရာခိုင္ႏႈန္း လိုတယ္’ လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။
ငယ္စဥ္ကတည္းက တစ္တန္းၿပီးတစ္တန္း ပညာေတြသင္ၾကားခဲ့ၾကတယ္။ ဘာျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္က ရွိရင္လည္းရွိမယ္၊ မရွိရင္လည္း မရွိဘူး။ 
ဒီလိုနဲ႔ ေနလာရင္းက ၿမီးေကာင္ေပါက္အရြယ္ ေရာက္လာတယ္။ အထက္တန္းပညာလည္း ၿပီးဆုံးသြားတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဘာသာရပ္ေတြ၊ ပညာရပ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေျခခံသေဘာတရားေတြနဲ႔ ဗဟုသုတ အရင္းအျမစ္ေတြကိုပါ နည္းနည္းေတာ့ သိုမွီးႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြက သင္တန္းတက္ဖို႔ လုပ္လာၾကတယ္။ ဘာတက္မယ္၊ ညာတက္မယ္ေပါ့။ အဲဒီအခါ ကိုယ္လည္းလုိက္ၿပီး တက္ၾကည့္တယ္။ ဘာသာစကား ဒါမွမဟုတ္ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္း သို႔မဟုတ္ ႏွစ္မ်ဳိးလုံး။ ဒီလိုနဲ႔ တက္စရာေတြက အမ်ားႀကီးဆိုေတာ့ ဟိုေျပာင္း၊ ဒီေျပာင္း၊ ဟိုတက္၊ ဒီတက္နဲ႔ ျဖစ္တဲ့သူေတြ ရွိၾကသလို အခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း လမ္းၫႊန္ေပးမယ့္သူ ေကာင္းေကာင္းရွိေတာ့ တစ္ခုခုကိုပဲ တစ္သမတ္တည္းေလ့လာၿပီး ေပါက္ေပါက္ေျမာက္ေျမာက္ျဖစ္သြားတဲ့ သူေတြလည္း ရွိလာၾကတယ္။ ဒါက တစ္ပိုင္း။ သူတို႔ေတြက အထက္တန္းၿပီးလို႔ တကၠသိုလ္ဆိုတဲ့ ပညာေရးလမ္းေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ကိုယ္ရည္မွန္းခ်က္ထားတဲ့ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ အိပ္မက္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနၾကတာ။
ေနာက္တစ္ပိုင္းက တကၠသိုလ္ကေနဘြဲ႕ရမွ ဘာစလုပ္ရမွန္းမသိလို႔ သင္တန္းတက္ဖို႔ လုပ္ၾကတဲ့သူေတြ။ ပုံစံခ်င္း ကြဲျပားေနတာမွန္ေပမယ့္ အဲဒီသူေတြနဲ႔ မိဘေတြၾကားက ထြက္လာတဲ့ ေမးခြန္းတစ္ကေတာ့ “အဲဒီသင္တန္းတက္ၿပီးရင္ ဘာလုပ္လို႔ ရႏိုင္မလဲ” တဲ့။ အဲဒီလို ေမးခြန္းေတြေျဖဖို႔ သင္တန္းေက်ာင္းေတြဘက္ကလည္း ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ဆိုတဲ့စကားကို ေပါေပါသုံးၿပီး
စည္း႐ုံးၾကတယ္။ တက္မယ့္သူေတြဘက္ကလည္း တကယ္ပဲ အဲဒီလိုျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕လည္း အဲဒီလုိမ်ဳိး အခ်ိန္ကာလတစ္ခုကို ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ဟိုတယ္သင္တန္းဆိုလို႔ ေျပးတက္လုိက္ရ၊ ဂ်ပန္စာသင္တန္းဆိုလို႔ ေျပးတက္လိုက္ရ၊ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းဆိုလို႔ ေျပးတက္လိုက္ရနဲ႔ အခ်ိန္ေတြၾကာလာမွ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔လြဲေနတဲ့ ကိုယ့္အျဖစ္ကို ျပန္ျမင္ခဲ့ၾကတယ္။
ဒါေၾကာင့္မို႔ သင္တန္းတက္မယ့္သူေတြ အေနနဲ႔ သိရမွာက ‘သင္တန္းၿပီးရင္ ဘာျဖစ္မလဲ’ ဆိုတာကို ေမွ်ာ္လင့္ေနဖို႔မဟုတ္ဘဲ ဘယ္လိုအရာက ကိုယ္နဲ႔လိုက္ဖက္မလဲ၊ ကိုယ္ရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္က ဘာလဲဆိုတာကို တိက်ေသခ်ာေအာင္ ဆုံးျဖတ္ၿပီးမွ မွန္ကန္တဲ့နည္းလမ္းမ်ဳိးနဲ႔ လမ္းေၾကာင္းမွန္ေပၚ ခ်ဥ္းကပ္ရမွာပါ။
သင္တန္းတက္ရမယ္ဆိုရင္လည္း ‘ငါဘာျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္’ ဆိုတဲ့ စံခ်ိန္တစ္ခုကို သတ္မွတ္ၿပီး ေလ့လာဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။
ဘယ္ဘာသာရပ္ကိုမဆို တက္ေရာက္ေနၾကတဲ့ သင္တန္းသားအမ်ားစုဟာ သူတို႔ေလ့လာေနတဲ့အေပၚမွာ အေလးနက္ထားမႈ အမွန္အကန္ အားနည္းေနၾကတာပါပဲ။ ဆရာေတြ ရွင္းျပတာကို အကုန္နားလည္ဖုိ႔ မႀကိဳးစားၾကဘူး။ တြဲဖက္ၿပီး ေလ့လာရမယ့္ သင္ခန္းစာအရင္းအျမစ္ေတြကိုလည္း အားထုတ္ၿပီး မရွာေဖြၾကဘူး။ ဆရာေတြ ရွင္းျပတာထက္ ပိုၿပီးသိခ်င္တဲ့သူက လုံး၀မရွိသေလာက္။ အဲဒီလို အေနအထားမ်ဳိးေတြက အမ်ားဆုံးပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ သင္တန္းတက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘာတက္ရင္ေကာင္းမလဲ ဆိုတာထက္ ကိုယ္ကဘာကို အခ်ိန္ျပည့္ အာ႐ုံစူးစိုက္ဖို႔ စိတ္အားထက္သန္သလဲဆိုတာကို အေလးအနက္ စဥ္းစားေစလိုတယ္။ အမွန္တကယ္ ပညာရပ္တစ္ခုကို စိတ္၀င္စားမႈအား နက္႐ိႈင္းေနၿပီဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီသူရဲ႕ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္အိပ္မက္ကို သင္တန္းေတြက အတတ္ႏုိင္ဆုံး ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္မယ္လို႔ ယုံၾကည္ရပါတယ္။
ခက္တာတစ္ခုက ျမန္မာႏိုင္ငံက လူငယ္အမ်ားစုဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ျပန္ရွာဖုိ႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကတဲ့အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြဟာ ငယ္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကိုယ္ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ မသိခဲ့ၾကပါဘူး။ သူမ်ားဘာျဖစ္ခ်င္လဲကို လိုက္လုပ္ၾကရပါတယ္။ ၀ါက်ဖြဲ႔တဲ့အခါ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ေရးလုိ႔ အမွတ္မရခဲ့ဖူးတဲ့ အမွတ္တရ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို အခုအထိ မေမ့ႏိုင္ေသးဘူး။ ပညာေရးစနစ္ကလည္း ကိုယ္သင္ခ်င္တာသင္ဖို႔ ခက္ခဲတဲ့ အေနအထားတစ္ခု ရွိခဲ့ပါတယ္။ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို မွန္ကန္တဲ့႐ႈေထာင့္ကေန ေမးခြန္းထုတ္တတ္ဖို႔၊ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားတတ္ဖို႔ အသိဉာဏ္ေတြ ေသဆံုးခဲ့ရတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လူေတာ္တိုင္းဟာ ေခတ္ကိုေရစုန္ေမွ်ာ မလုိက္ၾကပါဘူး။ ေခတ္ကိုေျပာင္းလဲဖို႔ အားထုတ္ၾကပါတယ္။ 
ဒီအခ်က္ကို ႏွလံုးသားထဲထည့္ၿပီး ကုိယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတြ႕ေအာင္ရွာ၊ ကိုယ့္ဘ၀ကို ေမးခြန္းထုတ္ၿပီး ကိုယ့္အနာဂတ္အတြက္ အခ်ိန္ကို အက်ဳိးရွိစြာသံုးၿပီး ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ဘ၀ တည္ေဆာက္ရမယ္လို႔ပဲ အႀကံျပဳပါရေစ။ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ေတြးေခၚပညာရွင္ႀကီး ကြန္ျဖဴးရွပ္ရဲ႕ ‘စဥ္းစားေတြးေခၚသက္၀င္မႈမပါဘဲ ေလ့လာသင္ယူေသာပညာသည္ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္၍၊ ပညာမပါဘဲ စဥ္းစားေတြးေခၚျခင္းသည္ကား အႏၲရာယ္ႀကီး၏’ ဆိုတဲ့ ပညာသင္ၾကားျခင္းအေပၚ လိုက္နာရမယ့္ သေဘာတရားေလးကို ေ၀မွ်ရင္း အဆံုးသတ္လုိက္ပါတယ္။
============
(ေဆာင္းပါးရွင္ - ေအသင္ေဇာ္ေဇာ္)
Eleven Media Group