ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု ၃ ခုနဲ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံ

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လြတ္လပ္ေရးကာလမွစၿပီး ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္အထိ ႏိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ၃ ခုရွိခဲ့ ပါတယ္။ 

 ဒီအေျခခံဥပေဒသံုးခုကို ေရးဆြဲခဲ့ရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကလည္း တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုလံုး၀ မတူညီခဲ့ၾကပါဘူး။ ပထမဆံုးျဖစ္တဲ့ (၁၉၄၇)အေျခခံဥပေဒဟာ အဂၤလိပ္ဆီကေန လြတ္လပ္ေရးရယူႏိုင္ဖို႔အတြက္ လိုအပ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ အေနနဲ႔ ေရးဆြဲခဲ့တာပါ။ 

ေရးဆြဲခ်ိန္ကလည္း လပိုင္းဘဲၾကာခဲ့ျပီး လူထုဆႏၵခံယူပြဲမလုပ္ဘဲ တိုင္းျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ကဘဲ အတည္ျပဳ ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ 

ေ၀ဖန္သူေတြက (၁၉၄၇)အေျခခံဥပေဒကို ဗမာလူမ်ိဳးစုတစ္စုအတြက္ ဖဆပလအဖြဲ႔က ႀကီးစိုးျပီး ေရးဆြဲခဲ့ တာေၾကာင့္ တစ္ဖြဲ႔တည္းအက်ိဳး(One Group Show) ဆိုျပီး ေ၀ဖန္ခဲ့ပါတယ္။ 

ေနာက္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ (၁၉၇၄)အေျခခံဥပေဒကေတာ့ အာဏာသိမ္းစစ္တပ္က မဆလပါတီအေနနဲ႔ တိုင္းျပည္ ကို တရား၀င္အုပ္ခ်ဳပ္နိုင္ဖို႔အတြက္ လိုအပ္ခ်က္တစ္ခုအေနနဲ႔ ေရးဆြဲခဲ့တာပါ။ 

ေရးဆြဲမွဳျဖစ္စဥ္မွာ ျပည္သူလူထု၊ တိုင္းရင္းသားလူနည္းစုေတြနဲ႔ နိုင္ငံေရးအင္အားစုေတြ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ ခြင့္ မရရွိခဲ့တာေၾကာင့္ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရးနဲ႔ နိုင္ငံေရးအက်ပ္အတည္းေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔အတြက္ လံုး၀ အက်ိဳးမျဖစ္ထြန္းခဲ့ပါဘူး။ 

ဒီ(၁၉၇၄)အေျခခံဥပေဒကို တစ္ပါတီတည္းရဲ႕အက်ိဳး(One Party Show) အတြက္ ေရးဆြဲခဲ့တာလို႔ ေ၀ဖန္ ခဲ့ၾကျပန္ပါတယ္။ 

(၂၀၀၈)ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကိုေတာ့ ဒီမိုကေရစီေရး၊ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး၊ ျပည္တြင္းျငိမ္း ခ်မ္းေရးနဲ႔ နိုင္ငံေရးပဋိပကၡေတြကို ေျဖရွင္းနိုင္ဖို႔အတြက္ ေရးဆြဲၾကရမဲ့အစား လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အက်ိဳး စီးပြားကို ကာကြယ္ဖို႔အတြက္ ၁၅ ႏွစ္ၾကာအခ်ိန္ယူျပီး အကြက္က်က် စီစဥ္ေရးဆြဲခဲ့တာေၾကာင့္ လူတစ္ဦး တည္းအက်ိဳးစီးပြား(One Man Show) အတြက္ျဖစ္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။

အေျခခံဥပေဒေတြဟာ ေရးဆြဲခ်ိန္ကာလ ၂ႏွစ္ေလာက္ပဲ အမ်ားဆံုးၾကာသင့္ျပီး အနည္းငယ္ ျပင္ဆင္ျဖည့္ စြက္ တာကလြဲရင္ ႏွစ္အေတာ္ၾကာၾကာ အသံုးျပဳနိုင္ေလာက္ေအာင္ ျပည့္စံုေကာင္းမြန္သင့္ပါတယ္။ 

ဒါေပမယ့္ ျမန္မာနိုင္ငံရဲ႕လက္ရွိ (၂၀၀၈)အေျခခံဥပေဒဟာ ေရးဆြဲခ်ိန္ ၁၅ ႏွစ္ အၾကာဆံုးျဖစ္ခဲ့ရံုမက အတည္ျပဳျပီးလို႔ ၂ ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ခင္မွာ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ ေရးဆဲြရမယ့္ အေျခအေနကို ေရာက္ေနပါျပီ။ 

(၂၀၀၈)ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဟာ ေရးဆြဲခဲ့ပံုနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ေတာ္ေတာ္ေလး ျပႆနာရွိခဲ့ပါတယ္။ အဓိက ျပႆနာကေတာ့ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ပါ၀င္ခြင့္ မရခဲ့တာပါဘဲ။ 

အာဏာသိမ္းအစိုးရက အေရးေပၚ စီမံမွဳအက္ဥပေဒ(၁၉၅၀)၊ မတရားအသင္းဥပေဒ(၁၉၀၈)၊ ႏိုင္ငံေတာ္ အား ေႏွာက္ယွက္ဖ်က္လိုသူမ်ား၏ အႏၱရာယ္မွ ကာကြယ္သည့္ဥပေဒ(၁၉၇၅)၊ အသင္းအဖြဲ႔မ်ား ဖြဲ႔စည္း 
ျခင္းဆိုင္ရာဥပေဒ(၁၉၈၈) စတဲ့ဥပေဒေတြကို အသံုးျပဳျပီး ျပည္သူေတြကို ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ေရး ဆြဲေရး နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးဆိုင္ရာ ကိစၥေတြမွာ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ျခင္း မရွိေအာင္ တားဆီးပိတ္ပင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ 

၁၉၉၆ခုႏွစ္မွာ အစိုးရက "အမ်ိဳးသားညီလာခံလုပ္ငန္းမ်ား ေအာင္ျမင္စြာ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေရး တို႔ကို ေႏွာက္ ယွက္ဆန္႔က်င္ျခင္းမွ ကာကြယ္သည့္ဥပေဒ" ကိုလည္း ထပ္မံျပဌာန္းခဲ့ပါတယ္။ 

အဲဒီဥပေဒအရဆိုရင္ အစိုးရကလြဲျပီး ႏိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ကို ေရးဆြဲတာနဲ႔ ေရးဆြဲၿပီး 
ျဖန္႔ေ၀ရင္ ေထာင္ဒဏ္၅ႏွစ္ကေန အႏွစ္၂၀အထိ ခ်မွတ္ႏိုင္ပါတယ္။ 

ဒါေၾကာင့္ (၂၀၀၈)အေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲမွဳျဖစ္စဥ္မွာ ျပည္သူလူထုက လံုး၀ပါ၀င္ပတ္သက္ခြင့္ မရရံုတင္ မကပဲ ေရြးေကာက္ခံ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ေတြေတာင္ အျပည့္အ၀ ပါ၀င္ခြင့္ မရခဲ့ၾကပါဘူး။ 

စတင္ေရးဆဲြစဥ္က ေရြးေကာက္ခံ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ေတြဟာ အမ်ိဳးသားညီလာခံ ကိုယ္စားလွယ္ စုစုေပါင္းရဲ႕ ခုႏွစ္ပံုတစ္ပံုပဲ ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ 

ေနာက္ဆံုးေရးဆြဲခ်ိန္မွာဆိုရင္ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ ဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ပါ၀င္ပါေတာ့တယ္။ 


(အေျခခံဥပေဒျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးျဖစ္စဥ္ႏွင့္ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ)(Constitutional Reform Process) (Knowledge Exchange Movement (KEM-Burma))မွ ေကာက္ႏွဳတ္တင္ျပထားပါသည္။