ရာဇာဓိ ရာဇာ

ပလက္ေဖါင္း မင္းသား - ေက်ာ္ျမသန္း

[ဒီအပိုင္းကေတာ့ လမ္းမေတာ္ဖိုးတုတ္ရဲ့ အေၾကာင္းပါ။ အျပည့္အစံုကို ဒီမွာ http://www.mmteashop.com/index.php?topic=4843.0

 

ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ စာအုပ္ကိုလည္း ဝယ္ယူအားေပးၾကပါ။]

ဒုတိယကမၻာစစ္ မျဖစ္မီက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေနသူ အမ်ား၏ ပါးစပ္ဖ်ားတြင္ ေရပန္းစားအေျပာမ်ားခဲ့သည့္ လူပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ရွိခဲ့သည္။

သူသည္ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကို အက်ိဳးျပဳသည့္လုပ္ရပ္မ်ားလုပ္ခဲ့သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေစကာမူ ေခတ္ကာလအေလ်ာက္ ထူးျခားေသာ သူ၏လုပ္ရပ္ျဖစ္စဥ္မ်ားေၾကာင့္ သူ၏အမည္နာမမွာ ဟိန္းထြက္ ေက်ာ္ေဇာလို႔ လာသည္။

သူ၏လုပ္ရပ္ျဖစ္စဥ္မ်ားမွာ ေကာင္းရိပ္ဘက္သို႔ အေလးမသာသည့္အေလ်ာက္ မေကာင္းသတင္းဆိုးမ်ားႏွင့္ ယစ္ေထြးခဲ့သည္။

နာမည္ႀကီးေသာလည္း နာမည္မေကာင္း။

ေကာင္းေသာႏွင့္ ေက်ာ္ၾကားထင္ရွားျခင္းသည္ ႏွစ္လိုဖြယ္ျဖစ္ေသာ္လည္း မေကာင္းရိပ္ထင္ေသာ ေက်ာ္ၾကားျခင္းသည္ ႏွစ္လိုဖြယ္မဟုတ္ေပ။

ေကာင္းသတင္းႏွင့္ေက်ာ္ေဇာထင္ရွားသူမွာ အသတ္ေသေသာ္လည္း အမည္မေသ။ မေကာင္းသတင္းႏွင့္ ေက်ာ္ေဇာထင္ရွားသူမွာ သူမေသခင္ကတည္းက နာမည္ေသသည္။ ေကာင္းေသာပံုရိပ္ထင္သူမ်ား၏ ဘ၀နိဂံုးသည္ အနားသတ္ မေကာင္း။ အက်ည္းတန္သည္။

သို႔ေစကာမူ ..

ေခတ္ေရစီေၾကာင္း အေျခအေနအရသူ႔ကို အေလးထားေနရာေပး၍ ဆက္ဆံရသည္။

ကြယ္ရာမွာ ဘာေတြပဲေျပာေျပာ ဘယ္သို႔ပင္ ႏွာေခါင္း႐ွံဳ႕ ႐ွံဳ႕၊ ဘယ္လိုပင္ မဲ့ရိပ္ေျပး ေရွ႕တင္ဆိုေတာ့ သူ႔အေၾကာင္း မေကာင္းသတင္း ဆို၀ံ့သူမရွိ။

ႏွာေခါင္း႐ွံဳ႕ရဲသူမရွိ။ မဲ့ရိပ္ ထင္ရာသူမရွိ။

ႏွစ္လိုဖြယ္ အ႐ိုးရိပ္တင္ျပလ်က္ ၾကည္ၾကည္သာသာ အမူအရာေဆာင္ၿပီး လိုလိုလားလားဟန္ထင္၍ ဆက္ဆံၾကရသည္။

သူ႔အရွိန္အ၀ါက သည္ေလာက္ပင္ႀကီးထယ္သည္။

ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းအေျခအေနအရ စီးပြားေရးအခ်က္အခ်ာက်သည့္နယ္ေျမႀကီးတစ္ခုလံုးမွာ သူ၏စိုးမိုးမႈ ၾသဇာသက္ေရာက္မွေအာက္မွာ ရွိခဲ့သည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ပယ္ကို တရား၀င္အုပ္ခ်ဳပ္ေနသည့္ ပုလိပ္အဖြဲ႔ႀကီးရွိေသာ္လည္း ပုလိပ္အဖြဲ႔ႀကီး၏ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈမွာ သူ၏ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈေလာက္ မထိေရာက္ခဲ့။

ပုလိပ္အဖဲြ႔ႀကီးက ဥပေဒႏွင့္အညီ အုပ္ခ်ဳပ္သည္။

သူက ဥပေဒကို မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္လုပ္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္သည္။

အဲဒီေခတ္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို သံုးပိုင္းခြဲ၍ ဒီ-၀ိုင္-အက္(စ္) ေခၚ မ်က္ႏွာျဖဴ ရဲ၀န္ေထာက္သံုးေယာက္က အုပ္ခ်ဳပ္သည္။

ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္း၊ အလယ္ပိုင္း၊ အေနာက္ပိုင္း။ ရန္ကုန္အလယ္ပိုင္းကို ပုလိပ္အဖြဲ႔က အုပ္ခ်ဳပ္ထားသည္။ သူက စိုးမိုးကိုင္တြယ္ထားသည္။ နယ္စားပယ္စားလုပ္ေနသည္။ လူမိုက္ဘဲြ႔ခံ လမ္းမေတာ္ ဖိုးတုတ္။

အဂၤလိပ္မ်ားအုပ္စိုးသည့္ ကာလတြင္ လူမိုက္ေခတ္တစ္ေခတ္ ထြန္းကားခဲ့သည္။

လူမိုက္ေခတ္ ထြန္းကားလာေအာင္ သူတို႔ကပင္ လုပ္ေပးခဲ့သည္။

လူမိုက္ကို ၾကားခံအျဖစ္ထား၍ လူလူခ်င္း ဗိုလ္က်စိုးမိုးသည့္ စနစ္ကို ဖန္တီးေပးခဲ့သည္။

ငါးၾကင္းဆီႏွင့္ ငါးၾကင္းေၾကာ္သည့္နည္း။

ဒါ့ေၾကာင့္လည္း လမ္းမေတာ္ဖိုးတုတ္မွာ ေငြရႊင္ေသာ နယ္ေျမကို တရား၀င္ အပိုင္စားရထားသူတို႔ႏွယ္ စိုးမိုးခ်ယ္လွယ္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

အဂၤလိပ္တို႔ အုပ္စိုးစဥ္ကာလတေလွ်ာက္လံုး ဒုတိယကမၻာစစ္ျဖစ္သည္အထိ လမ္းမေတာ္ဖိုးတုတ္၏ ေက်ာ္ေဇာသတင္းမွာ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။

လမ္းမေတာ္ဖိုးတုတ္က တပည့္အသိုင္းအ၀ိုင္း အားကိုးႏွင့္ မိုက္သူ မဟုတ္။

သူကိုယ္တိုင္လည္ လုပ္ရဲ ကိုင္ရဲ သတၱိရွိသည္။

တပည့္တပန္းအသိုင္းအ၀ိုင္းေကာင္းကိုလည္း ေရြးတတ္ ေမြးတတ္သည္။

ၾသဇာေညာင္းေအာင္လည္း အကိုင္အတြယ္ က်င္လည္သည္။

မလႈပ္ရဲ၊ မလွန္ရဲေအာင္လည္း နည္းမ်ိဳးစံုသံုး၍ ထိန္းထားႏိုင္စြမ္း ရွိသည္။

ဒါတင္မက ေျပလည္ေအာင္ ဆက္ဆံရမည့္ အသိုင္းအ၀ိုင္းႏွင့္ ဆက္ဆံရာတြင္ အထာကၽြမ္းသည္။

အခ်ိဳႀကိဳက္သူ အခ်ိဳ၊ အခ်ဥ္ ႀကိဳက္သူ အခ်ဥ္။ ခ်ဥ္ငန္စပ္ႀကိဳက္သူကို ခ်ဥ္ငန္စပ္။

ဘာႀကိဳက္ သူျဖစ္သည္ကို အကဲဖမ္းကၽြမ္းသလို အႀကိဳက္ကိုလည္း ေပးစြမ္းႏုိင္သည္။

ေငြေရး ေၾကးေရး အေပးအကမ္းလည္း ရက္ေရာသည္။

အဲဒီအရည္အခ်င္းေတြေၾကာင့္လည္း လမ္းမေတာ္ဖိုးတုတ္မွာ လူမုိက္သတ္တမ္းရွည္ၾကာခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။

လူမိုက္ေခတ္အစ၊ မတ္စတီးခန္းမန္မဆာတို႔က ဟု ဆိုစမွတ္ျပဳရေအာင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ လူမိုက္စိုးမိုးေရးကို သူတို႔က စတင္ခဲ့ၾကသည္။

ျမန္မာလူမိုက္ေခတ္မေရာက္မီက ကုလားလူမိုက္ေခတ္။

ထိုစဥ္ကာလက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္တြင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား အေနနည္းသည္။

ကုလားႏွင့္တ႐ုတ္မ်ားသာ အေနမ်ားသည္။

ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားမွာ ေရေက်ာ္၊ ပုဇြန္ေတာင္၊ စက္ဆန္း၊ အလံု၊ ၾကည့္ျမင္တုိင္၊ ကမာရြတ္ စေသာ ထိုထိုကာလ ၿမိဳ႕ဆင္ေျခဖံုးဟု ဆိုရမည္ေသာ ရပ္ကြက္မ်ားတြင္သာ အေနမ်ားသည္။

အဓိကစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားမွာလည္း ကုလားႏွင့္တ႐ုတ္တို႔လက္ထဲတြင္ရွိသည္။

အထူးသျဖင့္ ကုလားလူမ်ိဳးမ်ား စီးပြားေရးလုပ္ငန္း အေတာ္မ်ားမ်ားကို စိုးမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည္။

ကုလားလူမ်ိဳးစီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္မ်ားႏွင့္သူတို႔လူမ်ိဳးမ်ားကို ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား၏အေႏွာင့္အယွက္ေပးျခင္းမွ ကာကြယ္ရန္ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား သူတို႔နယ္ေျမထဲသို႔ ၀င္ေရာက္ဗိုလ္မက်ေစရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ကုလားလူမိုက္ေခတ္ကို ထူေထာင္ခဲ့ၾကသည္။

ေက်ာ္ေဇာထင္ရွားသည့္ကုလားလူမိုက္ ေခါင္းေဆာင္မွာ မတ္စတီးခန္း။

လူက ေမာင္ေထာ္ေလးလမ္းမွာ ေနထိုင္သည္။

ခ်မ္းသာေသာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးျဖစ္၍ ထိုစဥ္ကာလ နယ္ခ်ဲ႕တို႔၏အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ ၀င္ဆန္႔သူျဖစ္သည္။

ရန္ကုန္ပုလိပ္မင္းႀကီးအထိ ေပါက္ေရာက္သည္။

မက္စတီးခန္းက စတီးဘရားသားႏွင့္ဆက္ႏြယ္သည့္ စပါးအေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ငန္းႀကီးကို လုပ္ကိုင္ေနသူ။

စပါးသယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးလုပ္ငန္း၏ အဓိကက်သည့္ စီ၊ ဘီ မ်ား ပိုင္ဆိုင္သူ။

ကမာရြတ္တြင္ရွိသည့္ မတ္စတီးေစ်းႀကီးကို ပိုင္ဆိုင္သူ။

ၾကည့္ျမင္တိုင္ ေစ်းႀကီးလမ္းဟု အစြဲျပဳေခၚေ၀ၚရသည့္ စူရတီဘဇားေစ်းႀကီး၏အစုရွယ္ယာ ပိုင္ရွင္။

အစဦးပိုင္းက သူ၏လုပ္ငန္းမ်ားကို အကာအကြယ္ရဖို႔အတြက္ ကုလားလူမိုက္မ်ားကို လက္သပ္ေမြးထားခဲ့သည္။

ထိုမွ တစ္စတစ္စ တပည့္တပန္းေတြမ်ားလာၿပီး လူမုိက္ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳခံလာရသည္မွ ေနရာတကာတြင္ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈကို မိန္႔ေမာလာသည္။

ကုလားသူေဌးမ်ားထံမွ လက္ေဆာင္ပစၥည္းအစ ဆက္ေၾကးပါေပးၿပီး သူ၏အကူအညီကို ရယူလာၾကရသည္။

ေနရာတကာမွာ ၀င္ဆန္႔သူျဖစ္လာသည္။ ထိုအေပၚတြင္ သာယာမိန္႔ေမာလာသည္။ တကယ္ေတာ့ သူက ကိုယ္တုိင္လုပ္ရဲ၊ ကိုင္ရဲ သတၱိေကာင္း၍ ထင္ေပၚလာသူျဖစ္လာသည္ မဟုတ္။

တပည့္တပန္း အသိုင္းအ၀ိုင္းေကာင္းျခင္းႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္သူအပိုင္းအထိ ၀င္ဆန္႔ေသာေၾကာင့္ ထင္ေပၚလာသူ ျဖစ္လာသည္ပါ။

စပတ္လမ္း(ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း) မွ သိမ္ႀကီးေစ်းအထိ သူ႔ပိုင္နက္နယ္ေျမျဖစ္လာသည္။

သူႀကီးစိုးထားသည့္ နယ္ပယ္အျဖစ္ ထင္ရွားလာသည္။ မတ္စတီးခန္း၏ အရွိန္အ၀ါမွာလည္း ေတာက္ထင္လာသည္။ သူ၏ အမည္မွာ အေက်ာ္ေဒးယ် ျဖစ္လာသည္။

အုပ္စိုးသည့္အဂၤလိပ္တုိ႔က သူတို႔၏စစ္ဗိုလ္ႀကီးအမည္ကို အစြဲျပဳ၍ ေပးထားသည့္လမ္းအမည္သည္ပင္ သူ၏အမည္ႏွင့္အစားထိုးအသိအမွတ္ျပဳခံလာရသည္။

အဂၤလိပ္တို႔ေပးထားသည့္ လမ္းအမည္ "စတင္းေမာင္ေထာ္ေလးလမ္း"

ေနာက္ပိုင္း လူအမ်ား၏အသိအမွတ္ျပဳ ေခၚေ၀ၚလာသည့္လမ္းအမည္မွာ "မတ္စတီးလမ္း "

သူေနထိုင္သည့္လမ္းကို သူ၏အမည္ျဖင့္ အေခၚအေ၀ၚျပဳလာသည့္အထိ သူ၏အရွိန္အ၀ါ ေတာက္ထည္လာသည္။

သူက အေနအထုိင္ အလြန္ထည္၀ါသည္။ ဂ်ိမ္းစဘြန္းဇာတ္ကားတြင္ပါ၀င္သည့္ ေရႊဦးထုပ္မ်ိဳးကို သူက အဲ့ဒီကတည္းက ေဆာင္းခံသူပါ။

တကယ္ ဟုတ္ မဟုတ္ဆိုသည္ကိုေတာ့ အတိအက် မေျပာႏုိင္။

ေရႊဦးထုပ္ေဆာင္းသည္ဟု ေျပာစမွတ္စကား ျဖစ္တည္ခဲ့သည္။

သူညေနဘက္ ေလညင္းခံထြက္သည့္အခါ ျမင္းေလးေကာင္တပ္ေဒါက္တပ္ရထားႀကီးစီး၍ ေလညင္းခံထြက္သည္။

ထိုေခတ္က ေမာ္ေတာ္ကားစီးႏုိင္သည္ထက္ ေဒါက္ကပ္စီးႏုိင္သည္ကပို၍ ဂုဏ္ရွိန္ျမင့္ထည္သည္။ ေမာ္ေတာ္ကားထက္ ျမင္းေလးေကာင္တပ္ေဒါက္တပ္က ပို၍ စရိတ္က ႀကီးျမင့္သည္။

လူအမ်ား၏ အာ႐ံုစိုက္ျခင္းကို ပိုမုိခံရ၍ အထင္ႀကီးမႈကိုလည္း ပို၍ ခံရသည္။

သူ၏ေဒါက္ကပ္ေမာင္းသူမွာ မဟာရာဂ်ာေစာ္ဘြားမ်ား ၀တ္စားဆင္ယင္ပံုမ်ိဳး ၀တ္ဆင္၍လည္းေကာင္း၊ ဥေရာပတိုက္သားတို႔၏ ခန္႔ထည္ေသာ ၀တ္စားဆင္ယင္ပံုမ်ိဳး ၀တ္ဆင္၍လည္းေကာင္း ၀တ္စားဆင္ယင္ၿပီး ေမာင္းရသည္။

ေဒါက္ကပ္ေမာင္းသူကား အဲဒီေလာက္ ထည္၀ါေနမွေတာ့ ေဒါက္ကပ္စီးသူ ဘယ္ေလာက္ ထည္၀ါေနလိမ့္မည္ကို အထူးေျပာစရာမလိုေအာင္ ထည္၀ါေနလိမ့္မသည္သာပါ။

တစ္ခါတရံ အမိုးဖြင့္ကားကို စီး၍လည္း ကန္ေတာ္ႀကီးကို ပတ္၍လည္း ေလၫႇင္းခံတတ္ေလ့ရွိသည္။

လူမိုက္ဘြဲ႔ခံ မတ္စတီးခန္းက အဲဒီလိုမ်ိဳး အေနအထိုင္ ထည္၀ါသူျဖစ္၏။ ေတာင္းမွာအကြပ္၊ လူမွာ အ၀တ္ ဆို႐ိုးစကားရွိသည္။ သူက ေငြဖလားကို ေရႊနားကြပ္အဆင့္၊ ထုိထက္သာလြန္၍ ေရႊဖလားကို စိန္နားကြပ္သူပါ။

မတ္စတီးခန္းႏွင့္ေခတ္ၿပိဳင္လူမိုက္ဘြဲ႔ခံ ကုလားသူေဌးမွာ မန္မဆာ။

မန္မဆာက မတ္စတီးခန္းေလာက္ နာမည္သတင္း အရွိန္အ၀ါႀကီးေသာ္လည္း ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္းမွာ သူကလည္း တစ္ဗိုလ္တစ္မင္း လုပ္ေနႏုိင္သူျဖစ္၏။

ေသာ္မဆင္မွာ တိုက္တာႏွင့္အက်အန ေနသည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ေျပးဆြဲေနသည့္ ရထားလံုးအမ်ားအျပား ပိုင္ဆိုင္သည္။

ေခတ္အခါလိုက္ ဂုဏ္ရည္လည္သူမ်ား ေနထိုင္သည့္ ေသာ္မဆင္ႏွင့္ ဗိုလတစ္ေထာင္မွာ အငွားခ်ထားသည့္ တိုက္တာအိမ္ေျခမ်ား ပိုင္ဆိုင္သည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေျပးဆြဲေနသည့္ ရထားလံုးလုပ္ငန္းအတြက္ တပည့္လူမိုက္ေမြးရင္းကေန ေနာက္ပိုင္း ကိုယ္တိုင္ လူမိုက္ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာသူ။

မတ္စတီးခန္းေလာက္ မေက်ာ္ၾကားေပမယ့္ မန္မဆာဆိုသည့္ နာမည္ အသိအမွတ္ျပဳခံရေလာက္ေအာင္ေတာ့ ထင္ေပၚခဲ့သည္။ လမ္းမေတာ္ဖိုးတုတ္လူမိုက္ဘဲြ႔ခံခဲ့သည္မွာ စတီးစကင္းခန္တို႔ မန္မဆာတို႔ႏွင့္ဆက္ႏြယ္ေသာ အေၾကာင္းအေျခခံလည္း ပါသည္။ ကုလားလူမိုက္မ်ား ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ခါးေဆာင္းတင္ၿပီး စိုးမိုးျခယ္လွယ္ ေနသည္ကို ဖိုးတုတ္က မခံခ်င္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ေသြးမေကာင္းလုိ႔ သတၱိနည္းလို႔ သူတို႔က ဗိုလ္က်ခြင့္ရေနတာလား။

ျမန္မာလူမိုက္ေတြ ရွိပါလ်က္ကနဲ႔ ကိုယ့္ရပ္ကြက္ေလာက္မွာဘဲ နယ္က်ဥ္းခံၿပီး ေနေနတာ သူတို႔အရွိန္အ၀ါကို ေၾကာက္လုိ႔လား။

မတ္စတီးခန္းတို႔ နယ္ေျမထဲကို ဘာလို႔ မတိုးရဲတာလဲ။

လမ္းမေတာ္ဖိုးတုတ္က ဒါကို မေက်နပ္ခံျပင္းသည့္ စိတ္ဓါတ္အေျခခံႏွင့္ လူမိုက္ေလာကထဲသို႔ တိုး၀င္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ မတ္စတီးခန္း၏ ညာလက္႐ံုးနာမည္ႀကီး ကုလားလူမိုက္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သူ မာမြတ္ကို စၿပီးၿဖိဳခဲ့သည္။ ပန္းဆိုးတန္းႏွင့္ မဂိုလမ္းၾကား နယ္ေျမမွာက မာမြတ္ကို ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ၾကရသည္။ မာမြတ္က မတ္စတီးခန္း လက္ထက္မတိုင္မီကတည္းက လူမိုက္အျဖစ္ ႀကီးစုိးေနသူ။

ေနာက္ပိုင္း မတ္စတီးခန္းက လက္႐ံုးတပည့္အျဖစ္ ေမြးလိုက္ရာမွ ဆရာျဖစ္သူ၏အရွိန္အ၀ါႏွင့္ ပို၍ ဇက္ရဲ လက္ရဲ ဗိုလ္က်စိုးမိုးလာသည္။

ကိုဖိုးတုတ္က ေနာင္သူ႔တပည့္ျဖစ္လာသူ ေသာင္းတင္ဆိုသူႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး မာမြတ္နယ္ေျမ ပန္းဆိုးတန္းသို႔ ၀င္၍ မူလီေခါင္းတပ္ ႀကိမ္တုတ္ႏွင့္ မွတ္ေလာက္ သားေလာက္ျဖစ္ေအာင္ ႏွက္ခဲ့သည္။

မာမြတ္က သူ႔ကို ဘယ္သူ၀င္ႏွက္သြားမွန္းပင္ မသိလိုက္။ ကိုဖိုးတုတ္ကလည္း နာမည္မခံ။ ခံလို႔လည္း မျဖစ္။ မတ္စတီးခန္းက ပုလိပ္အဖြဲ႔အေပၚ ၾသဇာသက္ေရာက္မွ ရွိေနေသာေၾကာင့္ နာမည္မခံရဲ။

ထို႔ေၾကာင့္ . . .

ကိုဖိုးတုတ္က ေပၚထင္ေရးကို ဦးမတည္ဘဲ လုပ္စရာရွိတာကို သိုသိုသိပ္သိပ္ ပိပိရိရိ လုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။

ခံလွည့္မရွိ။

လုပ္လွည့္သာရွိခဲ့သည့္ မာမြတ္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ခံခ်က္ႏွင့္ ႀကံဳေတ႔ြလုိက္ရသည့္အခါ ဖ်ားသြားသည္။

ဗိုလ္က်သည့္ ထီမထင္လုပ္ရပ္မ်ား အရွိန္တန္႔သြားသည္။

လမ္းမေတာ္ဖုိးတုတ္က သည္နည္းျဖင့္ သူတို႔အုပ္စု၀င္ လူမိုက္မ်ားက တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ၿဖိဳခဲ့သည္။

အဲဒီတုန္းက တပည့္တပန္းအားကိုးႏွင့္ လုပ္ခဲ့ျခင္းမဟုတ္ဘဲ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ႀကဲခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။

ထိုစဥ္က လမ္းမေတာ္အပိုင္မွာ နာမည္ႀကီးေနသည့္ ျမန္မာလူမိုက္ႀကီးတစ္ေယာက္ရွိသည္။

ပုဏၰားဘကြန္း။ ပုဏၰားဘကြန္းက ကုိယ္တုိင္လည္း ဇ ရွိသည္။ တပည့္တပန္းအင္အားလည္း ေကာင္းသည္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ ကိုဖိုးတုတ္မွာလည္း တပည့္တပန္း အသင့္အတင့္ရွိေနၿပီ။ ပုဏၰားဘကြန္းေလာက္ေတာ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းမေကာင္းေသး။ ပုဏၰားဘကြန္းမွာ မတ္စတီးခန္းႏွင့္ လက္၀ါးခ်င္း ႐ိုက္ထားသူ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုဖိုးတုတ္က ပုဏၰားဘကြန္းကို ရွင္းပစ္မွျဖစ္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။

ပုဏၰားဘကြန္းကို မရွင္းလွ်င္ နယ္ေျမတစ္နယ္ေျမတည္းမွာ ဗိုလ္ႏွစ္ဗိုလ္ျဖစ္ေနမည္။

ဂူတစ္ဂူထဲမွာ ျခေသၤ့ႏွစ္ေကာင္ေအာင္႐ိုး ထံုးစံမရွိ။ ကိုဖိုးတုတ္က စတင္၍ စိန္ေခၚလုိက္သည္။ ပုဏၰားဘကြန္းက က် လူ။ ကိုဖိုးတုတ္က တက္ လူ။

တစ္ေန႔ . . .

ကိုဖုိးတုတ္က ပုဏၰားဘကြန္းေနသည့္ ဆယ့္တစ္လမ္းထဲသို႔ တစ္ေယာက္တည္း၀င္သြားၿပီး ပုဏၰားဘကြန္းအိမ္ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ရပ္လုိက္သည္။

"ပုဏၰား ဘကြန္း ေအာက္ကိုဆင္းခဲ့၊ က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္း လာတယ္။ ခင္ဗ်ားလည္း တစ္ေယာက္တည္း ဆင္းခဲ့။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ က်ဳပ္ ေသြးစမ္းရေအာင္ "

သံုးခါတိတိ ေခၚသည္။

ပုဏၰားဘကြန္းကား ဆင္းမလာ။

တကယ္ေတာ့ ပုဏၰားဘကြန္းကလည္း ေသြးနီသူ တစ္ေယာက္ပါ။ ဒါေပသိ ႐ုတ္တရက္မေမွ်ာ္လင့္ေသာျဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ဘာလုပ္ရမည္ မဆံုးျဖတ္ႏုိင္ဘဲ ေၾကာင္သြားျခင္းျဖစ္၏။

က်လူႏွင့္တက္လူဆိုသည္ကလည္း ေျခလွမ္းမ်ားကို တံု႔ဆိုင္းသြားေစခဲ့သည္။

သံုးႀကိမ္တိတိေခၚလို႔ ဆင္းမလာသည့္အဆံုး . . .

"ခင္ဗ်ားႀကီး လူမိုက္ပုဏၰားဘကြန္းမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ဆန္ေတာင္းတဲ့ ပုဏၰားပဲ။ လမ္းမေတာ္အပိုင္မွာ လူမိုက္က ခင္ဗ်ား မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္ျဖစ္သြားၿပီ။ ဒီကေန႔ကစၿပီး က်ဳပ္နာမည္ လမ္းမေတာ္ ဖိုးတုတ္ "

အဲဒီလို အျပတ္ေျပာၿပီး ခပ္ေအးေအးပင္ ျပန္ထြက္ခဲ့သည္။

ထိုျဖစ္စဥ္သတင္းမွာ လမ္းမေတာ္နယ္ေျမတြင္ ခ်က္ခ်င္းပ်ံ႕ကားသြားသည္။ တဆင့္စကားက နိယာမထံုးစံအတိုင္း ျဖစ္စဥ္ထက္ပို၍ က်ယ္ကားသြားသည္။ အဲ့ဒီကစၿပီး လမ္းမေတာ္ဖိုးတုတ္ဆိုသည့္ လာမည္တစ္လံုး ဟိန္းထြက္လာခဲ့သည္။

[ဓာတ္ပံု - ကိုလိုနီေခတ္ ၾကိဳးတိုက္ထဲမွ ၾကိဳးသမား တစ္ဦး]