Latest News

CREDIT

သတင္းစံုေပ်ာ္၀င္အိုးၾကီးတြင္ ေဖာ္ျပထားသည့္ သတင္း၊ဓာတ္ပံုမ်ားသည္ သက္ဆိုင္သူမ်ား၏မူပိုင္သာျဖစ္ေၾကာင္း အသိေပးအပ္ပါသည္။

Friday, September 30, 2016

စေနႏွစ္ခုိင္ထုတ္ျပတဲ့မိန္းကေလး


စေနႏွစ္ခုိင္ထုတ္ျပတဲ့မိန္းကေလး
ဗီဒီယုိက ၁၈ ႏွစ္အထက္ျဖစ္ေနလုိ့ဒီေနရာမွာေတာ့ မတင္ေတာ့ပါ။
စိတ္၀င္စားသူမ်ားေအာက္ပါလင့္မွာ သြားေရာက္ၾကည့္ရွဳႏိုင္ၾကပါေၾကာင္း။

Thursday, September 29, 2016

သိန္း ၄၀၀၀ ဂရန္ အတုျဖစ္ေန သရုပ္ေဆာင္ေမသန္းႏု ေျဖရွင္းေပးဖုိ ့ ၀ယ္သူေၾကညာ


သိန္း ၄၀၀၀ ဂရန္ အတုျဖစ္ေန သရုပ္ေဆာင္ေမသန္းႏု ေျဖရွင္းေပးဖုိ ့ ၀ယ္သူေၾကညာ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ ေမသန္းနု ထံက ေငြက်ပ္သိန္ေလးေထာင္နဲ႔ ဝယ္ယူထားတဲ့ ေျမကြက္ဂရံအတုျဖစ္ေနတာနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး တစ္ပတ္ အတြင္းလာေရာက္ရွင္းလင္းဖို ့နိုင္ငံပိုင္သတင္းစာမွာေၾကညာထားပါတယ္။ သတ္မွတ္ရက္အတြင္း ေျဖရွင္းမေပးရင္ေတာ့ဥပေဒအရဘဲ ဆက္လက္ ေဆာင္ရြက္သြားပါမယ္ လို့အထက္တန္းေရွ့ေနဦးစိန္ျမင့္ကေျပာပါတယ္။ Author - ကိုေရႊဇင္၊ လူမြန္ © 2016 Kumudra Journal
.............
သိန်း ၄၀၀၀ ဂရန် အတုဖြစ်နေ သရုပ်ဆောင်မေသန်းနု ဖြေရှင်းပေးဖို ့ ၀ယ်သူကြေညာ ရုပ်ရှင်သရုပ်ဆောင် မေသန်းနု ထံက ငွေကျပ်သိန်လေးထောင်နဲ့ ဝယ်ယူထားတဲ့ မြေကွက်ဂရံအတုဖြစ်နေတာနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး တစ်ပတ် အတွင်းလာရောက်ရှင်းလင်းဖို ့နိုင်ငံပိုင်သတင်းစာမှာကြေညာထားပါတယ်။ သတ်မှတ်ရက်အတွင်း ဖြေရှင်းမပေးရင်တော့ဥပဒေအရဘဲ ဆက်လက် ဆောင်ရွက်သွားပါမယ် လို့အထက်တန်းရှေ့နေဦးစိန်မြင့်ကပြောပါတယ်။ Author - ကိုရွှေဇင်၊ လူမွန် © 2016 Kumudra Journal

ေအာ္တိုဂီယာအေၾကာင္း


ကီလို 100 ေက်ာ္ေနရင္ အ႐ွိန္ကိုO/D
နဲ႔ေလ်ွာ့ပါ ကီလို60/70 ဆိုရင္ အ႐ွိန္ကို2နဲ႔ေလွ်ာ့ပါ Lကေတာ့ဝိတ္နဲ႔အျမင့္တတ္ရင္သံုးပါ...

[ " ကီလို-၁၀၀-ေအးေဆးပါ------ဒါေပမယ့္--၁-စကၠန္႔မွာ-၈၈--ေပ--သြားေနတာေတာ့-သင္သိပါ-" ]
၁-စကၠန္႔မွာ-၈၈-ေပ-သြားေနတာကိုအခ်ိန္မီထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္မွ-ကားတစ္စီးဟာ-ေဘးကင္းစြာရပ္တန္႔သြားမွာပါ-
ကားရဲ႕လားရာအမွန္ကုိ-လက္ကုိင္ေဂြကုိ-ထိန္းခ်ဳပ္လို႔တစ္မ်ိဳး--ကားျမန္ႏႈန္းကုိ-ဂီယာ-ဘရိတ္-မ်ားနဲ႔စနစ္တက်လည္းထိန္းခ်ဳပ္တတ္ရပါေသးတယ္-
အဓိက-ေျပာျပခ်င္တာကေတာ့-ခုေခတ္ေပၚလူစီး-ကားအားလံုးနီးပါးမွာ-AT/CVT-စနစ္မ်ားနဲ႔လာတဲ့-ေအာ္တုိဂီယာ-ျဖစ္လုိ႔သြားပါၿပီ-
--ယခင္ေမာ္ဒယ္မ်ားမွာ-ပါေနက်--ဂီယာဘုတံၾကီးေဘးနားက--အသီးေလးျဖစ္တဲ့--OverDrive- On/Off--ဆုိတဲ့ဖန္ရွင္ေလးကို--
အရွိန္-90/100km--ေလာက္နဲ႔ေမာင္းေနရင္း--လမ္းရဲ႕-curve--ေတြ-band ---ေတြကိုေရာက္လာတဲ့အခါ--ဘရိတ္ကိုအရင္မဖမ္းပဲ--
-O/D --On-Off--ဖန္ရွင္ဘုေလးကုိ-ဖြင့္လိုက္ပိတ္လိုက္ကစားၿပီးေမာင္းတတ္ဘို႔-ကိုလည္းလက္ေတြ႔ေျပာျပလိုက္ပါတယ္--
-P-နဲ႔-R--ကိုထုိးဘို႔ႏွိပ္လိုက္ရတဲ့ဘုအၾကီးမဟုတ္ပါ---ဒါနဲ႔မမွားပါနဲ႔--
အဆိုးဆံုးက-ဒီဘုေလးအလုပ္လုပ္ပံုကိုဘာမွန္းမသိ-ညာမွန္းမသိပဲ--ကုိင္လို႔ေကာင္း-ၾကည့္လို႔ေကာင္းေအာင္--အလွအပအစြပ္ေတြစြပ္လိုက္တာဟာလည္း-
စနစ္တက်ေမာင္းဘို႔ကုိသင္ေပးလို႔မရေတာ့ပါဘူး--တတ္ႏိုင္ရင္လက္ကိုင္ဂီယာတံကုိဘာမွမစြပ္ပါနဲ႔--ဟုတ္တယ္ဟုတ္-
ဒီ-ဘုေလး-အဖြင့္အပိတ္ကို--ကီလိုမနဲမမ်ားအရွိန္ေလာက္ေရာက္မွ-စမ္းၾကည့္ရင္-
သူ႔ရဲ႕အလုပ္လုပ္ပံုကသိသာစြာေတြ႔ရပါတယ္--ျမိဳ႔ထဲေႏွးေႏွးေမာင္းေနတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာေတာ့--ထူးျခားတာေတြ႔ရမွာမဟုတ္ပါ---
ဟိုက္ေ၀းလမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ--ကီလုိ-မနဲမမ်ားနဲ႔----၉၀-၁၀၀-ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေမာင္းေနရင္း--ေစာေစာကေျပာျပတဲ့-ဂီယာတံလက္ကိုင္ၾကီးေအာက္နားက-
ေဘးဘက္မွာရွိတဲ့-ဒီဘုသီးေလးကုိႏွိပ္လိုက္ရင္--ဒိုင္ခြက္ထဲမွာ--O/D --On-Off --ဆိုတဲ့လိေမၼာ္ေရာင္-မီးေလးလင္းလာပါလိမ့္မယ္-
-ဒီအခ်ိန္မွာ--ဒီဖန္ရွင္ကစတင္အလုပ္လုပ္ပါၿပီ--
-ကားရဲ႕တက္လာတဲ့-Speed--ကုိ-ကြန္ထရိုးေလးလုပ္လိုက္ပါၿပီ--ကား--အရွိန္ႏႈန္းျမန္လာမႈကို-သတိေပးခ်ဳပ္ခ်ယ္လိုက္ပါၿပီ-
ဂီယာေဘာက္ေခၚတဲ့ထရန္စမစ္ရွင္းအားကိုးနဲ႔အရွိန္အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းကာေမာင္းေနတဲ့-ကား-အျမန္ႏႈန္းဟာ-ရုတ္တရက္---စည္း--ကနဲျဖစ္သြားပါၿပီ-
-လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ၾကီး-နဲ႔ေျပးခ်င္တုိင္းေျပးမေနေတာ့ပါဘူး--
-ဒီေတာ့--Over Drive --မျဖစ္ေအာင္ထိန္းထားေပးတဲ့သေဘာလည္းသက္ေရာက္သြားပါတယ္--ဒီအခ်ိန္မွာဘရိတ္ကိုလိုအပ္လို႔ေမွးမယ္-နင္းမယ္ဆုိပါေတာ့-
အင္ဂ်င္ကြန္ထရိုးတစ္ခုက-လိုအပ္သလိုပံ့ပိုးထားလို႔--ဘရိတ္အတြက္လည္းအေထာက္အကူျပဳပါတယ္--
အျမဲတန္း-ဒီဘုေလးကို-ႏွိပ္ထားၿပီးေမာင္းရင္လည္းရပါတယ္----ဒိုင္ခြက္ထဲမွာ-လိေမၼာ္ေရာင္မီးေလးလင္းလာတာကိုျမင္ရပါမယ္---
ႏိုင္ငံျခားမွာေတာ့-ဟိုက္ေ၀းလမ္းကိုတက္လိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႔အျပီးႏိွပ္ေမာင္းတယ္လို႔သိရပါတယ္--သူ႔အဓိပါယ္အရလည္း--အိုဗါဒရိုက္--မျဖစ္ေအာင္လုပ္ထားေပးတယ္ဆိုပါတယ္-
သူတုိ႔ကေတာ့-ဆီေလးနဲနဲပိုစားတာကုိဂရုစိုက္ဘို႔မလိုဘူးေလ--ဒီမွာက--ဒါမ်ိဳးကုိလုပ္ဘို႔အသာထား--ဆီစားသက္သာေအာင္-ဘာဂီယာျဖစ္ျဖစ္-
ဖရီးရိုက္ေနတာကုိေတြ႔ေနရပါတယ္----ဂီယာကြန္ထရိုးမပါပဲလြတ္လြတ္လပ္လပ္ၾကီးသြားေနတဲ့ကားဟာအလြန္အႏၱရာယ္မ်ားပါတယ္--
ကားရပ္ဘို႔အတြက္-ဘရိတ္တစ္ခုထဲပဲအားကုိးျပဳရေတာ့မယ္--ဒါဟာမေကာင္းပါဘူး--
အိုဗါဒရိုက္ကြန္ထရိုးနဲ႔သံုးၿပီးကားကိုအရွိန္နဲ႔ေမာင္းေနတဲ့အခါ-
-စည္းစည္းလံုးလံုးနဲ႔ေမာင္းေနတာကိုသိရမယ္---ဒါေပမယ့္--ဆီေတာ့နဲနဲပိုစားပါမယ္----
လမ္းေကြ႔ေတြ-အေစာင္းေတြေရာက္တဲ့အခါ--မွာ--ရုတ္တရက္--အရွိန္မ်ားသြားတာကုိမခံရပါ--OverDrive--ျဖစ္လာမွာကိုတားဆီးေပးထားတာပါ--
နင္းလိုက္ရင္လည္း--စည္းစည္းလံုးလံုးနဲ႔ကားကေျပးမယ္-လီဗါကိုလႊတ္လိုက္ရင္လည္း--ကားက--ဂီယာေအာက္တစ္ခ်က္ကိုဆင္းသြားသလုိ--ျငိမ့္ကနဲ-
ကြန္ထရိုးအငယ္စားေလး-တစ္ခု၀င္သြားကာ-ထိန္းလို႔သိမ္းလုိ႔ေကာင္းမယ္ေပါ့ဗ်ာ--ဘရိတ္အားကိုးနဲ႔ထင္တုိင္းမေမာင္းရပါဘူး--
ကိုယ္ေမာင္းႏိုင္တဲ့အေျခအေန-လမ္းအေျခအေနမ်ားကိုတြက္ဆကာ--ကိုယ္ႏိုင္တဲ့ကြန္ထရိုးနဲ႔ကားကိုေမာင္းရပါတယ္ခင္ဗ်ာ--
[ ဂီယာတံလက္ကိုင္ဘုေပၚလက္ကေလးတင္--ေအာ္တုိဂီယာလို႔-သေဘာမထားပဲ--ဒီ-ဘုသီးေလးကို-လိုအပ္တဲ့အခါ-ဖြင့္လုိက္ပိတ္လိုက္နဲ႔ေမာင္းတတ္ရင္ေတာ့-
အေကာင္းဆံုးေပါ့ဗ်ာ-]

-ကားေမာင္းရင္းအပ်င္းလည္းေျပတာကုိေတြ႔ရမွာပါ--လုပ္စရာအလုပ္တစ္ခုကိုလည္းအျမဲလုပ္ၿပီးသားျဖစ္ေနေတာ့--အိပ္ငိုက္လာတဲ့-စိတ္လည္း-
မရွိေတာ့ဘူးေပါ့--
ေမာင္းခ်င္သလိုေမာင္း--ေကြ႔ေတြ-အေစာင္းေတြေတြ႔တာနဲ႔ဘရိတ္ကိုရုတ္တရက္ဖမ္းရင္--ဗဟိုခြါအားတုိ႔--အီနားရွားတုိ႔ဆုိတဲ့သေဘာနဲ႔ကားကေမွာက္တတ္ပါတယ္-
လမ္းေၾကာင္းလြဲထြက္တတ္ပါတယ္----
ေမာ္ေတာ္ကားရဲ႕-ဘရိတ္ဆိုတာ---****ဘီး-၄-ဘီးကိုသာရပ္တန္႔ေစတဲ့ကိရိယာပါ--****
***ကားတစ္စီးလံုးကိုရပ္တန္႔ေစတဲ့--အရာ--မဟုတ္ပါ--ဆိုတာကိုလည္း--သိသူအလြန္နည္းၿပီး--ဘရိတ္အားကိုးနဲ႔ေမာင္းေနၾကသူမ်ားေနလို႔ပါ--
ေစာေစာကေျပာခဲ့တဲ့--အိုဗာဒရိုက္ကြန္ထရိုးဘုအေသးေလးက--ေနာက္ေပၚဇစ္-ဇက္-ဂီယာတံနဲ႔လာတဲ့-ကားအခ်ိဳ႔မွာေတာ့သီးျခားပါမလာေတာ့ပါဘူး--
(3- AT--ပဲရွိတဲ့မီနီထရပ္ေခြးဘီလူးအုပ္စုကားမ်ားမွာမပါပါ-)
ဇစ္-ဇက္-ဂီယာတံနဲ႔လာတဲ့-ဒီကားမ်ိဳးမွာေတာ့---D-နဲ႔-ကပ္လ်က္ေနရာမွာ--S--ဆုိၿပီးေရးထားပါတယ္--အရွိန္မ်ားလာရင္--ေစာေစာကေျပာထားတဲ့-ဘုသီးေလးကိုႏွိပ္သကဲ့သို႔---သေဘာထားၿပီး-
ဂီယာတံကုိ-D--ေနရာမွ--S--ေနရာကုိ-ရဲရဲတင္းတင္းေျပာင္းလိုက္ပါ---ကားအရွိန္က-စနစ္တက်ေလ်ာ့က်သြားတာကုိေတြ႔ရပါမယ္--ရိုးရိုး-AT-ဂီယာတံက-2-ကုိေျပာင္းလိုက္သလိုပါပဲ-
ဒါလည္း--အိုဗါဒရိုက္ကြန္ထရိုးပါပဲ--မိမိထိန္းသိမ္းႏိုင္တဲ့အရွိန္ကိုျပန္ရေတာ့မွ-D-ကုိျပန္ထားလိုက္ပါ--ေျမျပန္႔လုိခရီးေ၀းသြားရင္-
ဒီေလာက္ေတာ့-ကြန္ထရိုးအသီးသီးလုပ္ႏိုင္ရပါမယ္---က်န္တဲ့-ဂီယာ-ေနရာျပ-2-တို႔--L--တို႔အေၾကာင္းကေတာ့--သာမာန္ေမာင္းမယ့္သူမ်ားအတြက္-ေနျပည္ေတာ္လိုေျမျပန္႔လမ္းအတြက္-
သံုးစရာမလိုပါ---ေတာင္ေပၚ/ေျမျပန္႔-တက္လိုက္ဆင္းလိုက္လုပ္တဲ့အခါမွသံုးရမွာမို႔-ခုေတာ့ရွင္းမျပေသးပါဘူး--ခုေျပာေနတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔မဆိုင္လို႔ပါ-
ခုလိုအခါမ်ိဳးခရီးသြားရာသီေရာက္လာတာနဲ႔အမွ်-အျမန္လမ္းအသီးသီးမွာ-ကားမ်ိဳးစံု-က-မိုင္နာ-ေရာ-ေမဂ်ာေရာ-အက္ဆီးဒင့္ခဏ-ခဏျဖစ္ေနၾကတာကိုလည္း-
ေတြ႔ေန-ျမင္ေနရေတာ့-ေျဖေဖ်ာက္ဘို႔လည္းမလြယ္-မ်က္စိထဲတ၀ဲ၀ဲလည္လည္-ျမင္ရအားၾကီးလုိ႔--မ်က္စိေနာက္-နားျငီးေအာင္သတိေပးစကားေျပာၾကားေနရတာပါ-
ထပ္မံၿပီး-ခု-ဆက္တုိက္ေရာက္ရွိလာတဲ့ေခတ္မီကားမ်ားအေၾကာင္းထဲက--ေခတ္မီကိရိယာကြန္ထရိုးမ်ားအေၾကာင္းလည္းေျပာျပခ်င္ပါတယ္-
ဘရိတ္စနစ္မ်ားကလည္း--ABS--ဆုိတဲ့--Anti Locked Braking System---မ်ားပါလာၾကပါတယ္----
ဘရိတ္စနစ္ကိုစေျပာပါ့မယ္----ဘရိတ္ဖမ္းလိုက္တဲ့ပံုစံကို-ဘီးကုိ-ေလာ့ခ်လိုက္တယ္ေပါ့--ဘရိတ္ကို-လႊတ္လိုက္တယ္ဆိုပါေတာ့--ေလာ့မခ်လိုက္ေတာ့ဘူးေပါ့-
ကဲ--အန္တီေလာ့ဘရိတ္စနစ္ဆုိတာ-ဘာကိုလဲဆုိေတာ့--ဘရိတ္ကုိရုတ္တရက္-ေလာ့ခ်လိုက္တာကေန-ခဏျပန္လႊတ္---ၿပီးမွ-တစ္ဘီးခ်င္းစီကုိ-
လည္ပတ္ႏႈန္းျမန္အရ--ဖိအားကုိစနစ္တက်တြက္ခ်က္လႊတ္ေပးလို႔-ဘရိတ္အမိညင္သာသြားပါတယ္-အင္မတန္ျမန္တဲ့အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ-ကြန္ျပဴတာအာရံုခံ
စနစ္မ်ားက-ဘရိတ္ဘူစတာ-ကိရိယာကတစ္ဆင့့္-ဘီးတစ္ဘီးခ်င္းစီရဲ႕-ဟိုက္ဒေရာလစ္ပိုက္-အသီးသီးကုိသက္ဆုိင္ရာရွိသင့္တဲ့ဖိအားအလိုက္တြက္ခ်က္လႊတ္လိုက္ပါၿပီ-
ကားတစ္စီးတည့္တည့္မတ္မတ္သြားေနတဲ့ျဖစ္စဥ္တစ္ခုအတြင္းမွာသာ-ဘီး-ေလးဘီးကအညီအမွ်လည္ေပးပါတယ္--ဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ-ဘီး-၄-ဘီးရဲ႕-ဘရိတ္ကုိေတာ့-
အညီအမွ်ဖမ္းေပးပါလိမ့္မယ္--ဒီအေျခအေနနဲ႔-ဒက္စေတာ့-ဆုိတဲ့-တစ္ခ်က္ေကာင္းအျမန္ဖမ္းခဲ့ရင္-ယခင္ကားေဟာင္းမ်ားအတြက္စနစ္ေဟာင္းနဲ႔ဆုိပါက-
ကြ်ိ-အိ-အိ-ဗ်ိ---ဆိုတဲ့--လမ္းနဲ႔တာယာပြတ္သံက်ိမ္းေသထြက္မွာပါ---
လမ္းမွာလည္းျမင္မေကာင္း--ေအာင္--တာယာပြတ္သြားတဲ့လမ္းေၾကာင္းဟာလည္း-ေျမြလိမ္-ေျမြေကာက္-သဏၱန္က်န္ခဲ့မွာပါ--
ကားရပ္သြားေပမယ့္-အိေျႏၵပ်က္ပါတယ္----ဘရိတ္မိၿပီးခ်ိန္-တာယာအားလံုးရပ္ၿပီးခ်ိန္ေရာက္မွ-ဘရိတ္ဒရြတ္ဆြဲလိုက္တဲ့-အရွိန္နဲ႔-ေရွ႔က -Object-တစ္ခုခုကို
သြားတုိက္ပါလိမ့္မယ္---ဒီအခ်ိန္မွာကားဟာ-ဘီးတတ္ထားတယ္ဆုိေသာျငားလည္း--ဘီးေတြအားလံုးရပ္လ်က္အေနထားနဲ႔ျဖစ္ကုန္လို႔-
-အရာ၀တၱဳတံုးၾကီးတစ္ခုလိုျဖစ္သြားၿပီး--အီနားရွားသေဘာနဲ႔ေရြ႔ျမဲေရြ႔ေနလိုတဲ့သေဘာရွိေနလို႔----လမ္းနဲ႔-ဘီးရပ္လ်က္အေနထားတုိ႔ရဲ႕-ပြတ္မႈအေနထားျဖစ္စဥ္မ်ားအရ-
တစ္နည္းအားျဖင့္--ဘရိတ္ဖမ္းလိုက္ေတာ့မွ-လမ္းေဘးကိုထိုးက်သြားတာတုိ႔--ေရွ႔ကားကိုလြဲသြားေပမယ့္--ေဘးကေက်ာ္တက္လာတဲ့ကားနဲ႔-ေတြ႔သြားၾကတာတို႔
ျဖစ္ၾကရပါတယ္--တစ္နည္းအားျဖင့္-ဘရိတ္အမိၾကမ္းခဲ့လို႔--ဒရြတ္ဆြဲသြားတဲ့ျပသနာဆိုးက်ိဳးတစ္ခုေပါ့ဗ်ာ--ဘီးမလည္ေတာ့-ကားရဲ႕လားရာကုိကြန္ထရိုးမလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး-
ကြန္ထရိုးမလုပ္ႏိုင္တဲ့သေဘာတရားမ်ားကုိေျပာျပရရင္--ရွင္းေလရႈပ္ေလေတာ့နဲနဲျဖစ္ပါမယ္-ခုေျပာမယ့္သေဘာတရားမ်ားကို-ဂရုတစ္စိုက္-ေတာ့ရွိလိုက္ပါ-
ကားမ်ားမွာရွိတဲ့တာယာပန္းအားလံုးဟာတစ္ေျပးတည္းအထူအပါး-ပံုစံဒီဇိုင္းမရွိႏိုင္ပါ--
ဘီးတစ္ဘီးခ်င္းစီရဲ႕ထိေတြ႔ေနတဲ့-လမ္းမ်က္ႏွာျပင္-အႏုအၾကမ္းလည္း--မတူႏိုင္ပါ--
ဒီေတာ့-ပြတ္မႈသေဘာတရားအရ-
-တာယာမ်က္ႏွာျပင္ၾကမ္းနဲ႔-လမ္းမ်က္ႏွာျပင္ၾကမ္း---ထိေတြ႔ပံုကတစ္မ်ိဳး---
-တာယာႏုနဲ႔-လမ္းမ်က္ႏွာျပင္ၾကမ္း-ထိေတြ႔ပံုကတစ္မ်ိဳး-
တာယာႏုနဲ႔လမ္းေခ်ာေခ်ာက-ထိေတြ႔ပံုကတစ္မ်ိဳး-
တာယာၾကမ္းနဲ႔-လမ္းမ်က္ႏွာျပင္ႏုႏုထိေတြ႔ပံုကတစ္မ်ိဳး---ဆုိတဲ့အေျခအေနအမ်ိဳးမ်ိဳးအလိုက္-ဘီးတဘီးခ်င္းစီရဲ႔ဘရိတ္မိပံုမတူႏိုင္ပါ--
ဒါေၾကာင့္လမ္းမွာ--ဘရိတ္ဒရြတ္ဆြဲေၾကာင္းမ်ားက--ရထားသံလမ္းလိုမ်ဥ္းျပိဳင္အေနအထားဘယ္ေတာ့မွမရွိႏိုင္ေတာ့ပဲ--ေျမြလိမ္ေျမြေကာက္သဏၱန္က်န္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ-
ယခင္ကားမ်ားက--ပါစကယ္ရဲ႕-ဖိအားဆပြားနိယာမကိုအေျခခံထားတဲ့-ဟုိက္ဒေရာလစ္ဘရိတ္ပါ--ေကာင္းသထက္ေကာင္းေအာင္-ဘရိတ္ကိုမိသထက္မိေအာင္-
ပတ္၀န္းက်င္ေလထုအက္တေမာစဖီးယားကုိထပ္မံေစခို္င္းဘို႔--ဒူရိုဆာဗိုဘရိတ္ဆိုတဲ့စနစ္ကိုလည္းထြင္ခဲ့ၾကျပန္တယ္---ဆာဗိုဆိုတဲ့အတိုေကာက္ေခၚတဲ့စနစ္ကို
မွတ္မိၾကမွာပါ--နာမည္ၾကီး--တိုယိုတာဟိုင္းလပ္--ဒိုင္နာတုိ႔ဆိုတာ--ဘရိတ္အားကိုးနဲ႔ေမာင္းလာၾကတဲ့လိုင္းကားမ်ားပါ---
ဒါေပမယ့္သူတုိ႔ကားမ်ားမွာဘရိတ္ဒရြတ္ဆြဲသြားတယ္ပဲထား--ေဘ့စစ္အေျခခံဆိုတဲ့ကားေမာင္းတဲ့နည္းပညာကိုညက္ညက္ေညာေညာေနာေက်ေနတဲ့-
ကားေမာင္းသူမ်ားဆုိေတာ့---ဘရိတ္ကိုဒီအတုိင္းမဖမ္း--တစ္ဆင့္နိမ့္-ဂီယာေဒါင္းၿပီးမွဖမ္းတတ္တဲ့ေကာင္းမြန္တဲ့အမူအက်င့္ေလးမ်ားကိုလည္း-
မူလလက္ေဟာင္းဒရိုင္ဗာၾကီးမ်ားက-အေလ့အက်င့္လုပ္ထားၾကပါတယ္---ဒီေတာ့--ေရာက္ရွိဂီယာမွတစ္ဆင့္နိမ့္ဂီယာကုိေဒါင္းလုိက္တဲ့အေျခအေနကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့--
အင္တီေလာ့ပါပဲ---အတားအဆီးေတြ႔ရင္ရုတ္တရက္ဘရိတ္နဲ႔ခဏေမွးလိုက္တယ္-ၿပီးရင္အျမန္ဆံုးဂီယာကုိ-ေအာက္တစ္ဆင့္ဂီယာသုိ႔-
လီဗါပုတ္ေဒါင္း-ၿပီးမွ-ဘရိတ္ကိုအပိုင္ဖမ္းၾကပါတယ္-
တစ္ခ်ိဳ႔လူမ်ားသတိထားမိၾကမွာပါ--ကားက-ရုတ္တရက္စက္သံဆူတက္လာၿပီး--ျမန္ႏႈန္းက-စည္းစည္းလံုးလံုးက်သြားပါတယ္---တစ္နည္းအားျဖင့္-အတိုင္းအတာတစ္ခုညင္သာပါတယ္-
ဘီးေလးဘီးကိုဘရိတ္ရႈးနဲ႔မဖမ္းပဲ-ကားအင္ဂ်င္ကြန္ပရက္ရွင္းနဲ႔ျပန္လည္ဖမ္းေပးလိုက္တဲ့သေဘာပါ--ဒါမွကားတစ္စီးလံုးကုိဘီးအရင္မရပ္ေစပဲ-တေျဖးေျဖးခ်င္းရပ္ေပးမွာပါ-
ခုေခတ္ေပၚကားမ်ားရဲ႕အင္န္တီေလာ့ဘရိတ္စနစ္ကဘီးအားလံုးကုိအညီအမွ်အပိုင္ခ်က္ခ်င္းဖမ္းမေပးပါဘူး-
-ဖိလိုက္ၿပီးမွနဲနဲခ်င္းျပန္လႊတ္လိုက္-လိုသေလာက္ျပန္ဖမ္းေပးလိုက္-
ဆုိတဲ့အလုပ္ကုိ--ကြန္ျပဴတာအာရံုခံနဲ႔ခ်ိန္ညွိလႊတ္ေနပါတယ္--ကားေအာက္ပိုင္းလုပ္တဲ့အခါဘီးမ်ားကိုေသခ်ာစြာေလ့လာလိုက္ပါ-
ဘီးမ်ားလည္တဲ့ေနရာမ်ားမွာအင္န္တီေလာ့ဘရိတ္အတြက္ဘီးလည္ပတ္မႈအေရအတြက္ကုိတြက္ေပးတဲ့-ပြိဳင့္ေလးမ်ား--ဆင္ဆာမ်ား-ေဆာ့ကက္မ်ား-ကိုေတြ႔ၾကရမွာပါ-
ဒီသေဘာတရားကိုမသိတဲ့-ေအာက္ပိုင္းဆရာမ်ား-ေအာက္ပိုင္းလုပ္လိုက္တဲ့ကားမ်ားကို-ျပန္တတ္ေပးဘို႔-ဟိုေဆာ့ကက္က်န္-ဟုိ-၀ါယာက်န္ခဲ့လို႔-
ေအာက္ပိုင္းျပင္လိုက္ခါမွဘရိတ္စနစ္မေကာင္းျဖစ္သြားရတဲ့ကားမ်ားနဲ႔လည္းၾကံဳခဲ့ဘူးပါတယ္--အနဲဆံုး-ဒိုင္ခြက္ထဲမွာ--ABS--ဆိုတဲ့မီးနီလင္းျပလာလိမ့္မယ္-
ဒါကိုလည္း--AirBag--နဲ႔ထပ္ၿပီးအမွတ္မမွားနဲ႔---
ABS-ကြန္ထရိုးက-နဲနဲလည္တဲ့ဘီးကို-နဲနဲပဲညွစ္--မ်ားမ်ားလည္တဲ့ဘီးကုိမ်ားမ်ားညွစ္-
မနဲမမ်ားလည္တဲ့ဘီးကိုမနဲမမ်ားညွစ္--တတ္ႏိုင္သေလာက္-ဘရိတ္အမိၾကမ္းလို႔ဘီးေတြဒရြတ္ဆြဲမသြားေအာင္ေသခ်ာခ်ိန္ညွိဖမ္းၾကကြာ-
ဆိုၿပီးအမိိန္႔ေပးေနလို႔-မိေတာ့မိတယ္-အမိမၾကမ္းေတာ့ဘူး---ဒီေတာ့-ဘရိတ္-ဒရြတ္ဆြဲသံေတြလည္းမၾကားရသေလာက္ပါပဲ--
ဒါကိုမီးပြိဳင့္မွာမီး၀ါမိလို႔မလြတ္တလြတ္ျဖစ္သြားတဲ့ကားမ်ားရပ္သြားတဲ့ပံုကုိၾကည့္လိုက္ရင္---ကားေတာ့ရပ္သြားတယ္--ဘရိတ္ဒရြတ္ေၾကာင္းလည္းမရွိ-အသံလည္း
မၾကားရသေလာက္ပါပဲ--မီးပြိဳင့္မွာျငိမ့္ခနဲေတာ့ထုိးထိုးရပ္သြားပါတယ္--
ဒါေပမယ့္--နဲနဲေလးမမိတမိနဲ႔-ဒက္စေတာ့ဆုိတာမျဖစ္လို႔--ေရွ႔ကားေနာက္ပိုင္းေလးမ်ားကို-Kiss me quick--သြားလုပ္ၾကေတာ့-ခဏ-ခဏျမင္မိပါတယ္--
တက္စီလုပ္ဆြဲစားေနၾကတဲ့--ပရိုေဘာက္-၁၀-စီးမွာ-၈-စီးေလာက္--ေနာက္ဖက္အဖံုးေလးေတြပိန္ခ်ိဳင့္ေနၾကကိုျမင္ၾကရမွာပါ-ဒါဟာလည္းသက္ေသတစ္မ်ိဳးပါပဲ-
ဒီပံုေလးတစ္ပံုလည္းၾကံဳလို႔တင္ထားေပးလိုက္တယ္---ဒီေတာ့အျပင္မွာအေတြ႔အၾကံဳအရလူေျပာမ်ားေနတဲ့အေျပာကိုနားေထာင္ၾကည့္ပါအံုး--

ေအာ္တိုဂီယာေတြရဲ႔ဘရိတ္က--ရိုးရိုးဂီယာေလာက္အမိမေကာင္းဘူးတဲ့--
ဒါေၾကာင့္ေအာ္တိုဂီယာေတြက-အက္ဆီးဒင့္ပုိအျဖစ္မ်ားတာတဲ့----
ဒါဟာအမွားမွတ္-အမွတ္မွားေနၾကတာပါ---ရိုးရိုးဂီယာနဲ႔လာလာ-ေအာ္တိုဂီယာနဲ႔လာလာ-ဘရိတ္စနစ္ကေတာ့အမ်ားအားျဖင့္-ABS--ဆုိတဲ့ဘရိတ္စနစ္ျဖစ္လို႔သြားပါၿပီ-
ဘယ္သူကပိုေကာင္းတယ္မရွိေတာ့ပါဘူး--ဒါေပမယ့္-ေအာ္တိုဂီယာမွာ--AT ---CVT--ဆုိၿပီးထပ္ကြန္႔ထားပါတယ္--AT-ဂီယာနဲ႔ကားမ်ားက-ဂီယာတစ္ခုနဲ႔တစ္ခုအကူး
အေျပာင္းမွာၾကန္႔ၾကာခ်ိန္ေလးမဆိုသေလာက္ရွိပါတယ္---ယခင္-မတ္တူးလုိကားမ်ိဳးမွာစထြက္ထြက္ခ်င္း--ကလပ္ေခ်ာ္ေနသလို--ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္-
ဂီယာခ်ိန္းရင္လည္း--စက္သံေျပာင္းေနတဲ့အသံကိုသိသာစြာၾကားရတတ္ပါတယ္---
CVT--တတ္ထားတဲ့--ဘယ္လ္တာ--ဗစ္ဇ္လိုကားေလးေတြမွာေတာ့--Continuously Variable Transmission--ဆိုတဲ့အဓိပါယ္အတိုင္း--စထြက္ကထဲက-ကားက
ေငါက္ကနဲစထြက္ေပးပါတယ္--ဂီယာခ်ိန္းသြားရင္လည္း-ဆက္တိုက္မသိမသာခ်ိန္းသြားလို႔--ဆီစားသက္သာတာ--အထေကာင္းတာ-ကိုလက္ေတြ႔ျမင္ရပါတယ္-
ယခင္က-ရိုးရိုးဂီယာ-တတ္ကားမ်ားက-အထေႏွးပါတယ္---အရွိန္ရလာလို႔ေနာက္ဆံုးဂီယာနဲ႔ေမာင္းတယ္ထား--လီဗါကိုလႊတ္လုိက္ရင္-ဂီယာကြန္ထရိုးနဲ႔မို႔-
ကားက-စည္းကနဲရွိေနေပးပါတယ္---ကြ်မ္းက်င္မႈအရ-ေအာက္တဆင့္ဂီယာကိုျပန္ေဒါင္းႏိုင္ပါက--ကားက-အရွိန္ထပ္ေသသြားပါတယ္-
ယခုေအာ္တုိဂီယာေတြကေတာ့-ရိုးရိုးဂီယာကားမ်ားထက္အထျမန္သြားပါၿပီ--ဒါကလည္းအက္ဆီးဒင့္ပိုျဖစ္ေစႏိုင္ပါတယ္-
ေအာ္တုိဂီယာကေတာ့--လီဗါေလွ်ာ့လိုက္ရင္ေအာ္တိုကလပ္အလုပ္ကုိလည္းလုပ္ေပးေနပါတယ္--လိုအပ္တဲ့ဂီယာကုိအလိုအေလ်ာက္ခ်ိန္းေပးဘို႔အတြက္ပါ-
ဒီေတာ့-လီဗါေလွ်ာ့လိုက္တဲ့အခါ-ေခတၱဖရီးသေဘာမ်ိဳးေတာ့ျဖစ္သြားပါတယ္--ဒီေတာ့ဘရိတ္ဖမ္းတဲ့အခ်ိန္မွာရိုးရိုးဂီယာေလာက္အမိမပိုင္ဘူးထင္္ရလုိ႔ပါ--
ဒါကေတာ့အထင္ပါ--ဘရိတ္က-ဘရိတ္အလုပ္ကုိပိုင္ႏိုင္စြာလုပ္ေပးပါတယ္--စိတ္ထင္လို႔ပါ---
ဒီေတာ့ရိုးရိုးဂီယာလုိဘရိတ္ပိုမိေအာင္ဖမ္းခ်င္ရင္--ရိုးရိုးAT--ဆို-D-မွာေမာင္းေနရင္း- 2-ကုိ-ရဲရဲတင္းတင္းေျပာင္းၿပီးမွဘရိတ္ဖမ္းၾကည့္ပါ-
ဂီယာေဒါင္းၿပီးဘရိတ္ဖမ္းလိုက္တဲ့သေဘာကိုေတြ႔ပါလိမ့္မယ္-
ဇစ္ဇက္ဂီယာဆုိရင္ေတာ့--D-မွ-S--ကုိေျပာင္းၿပီးမွဘရိတ္ဖမ္းလိုက္ပါ----စိတ္ခ်လက္ခ်ျပန္ေမာင္းေတာ့မွ-D--ကုိျပန္ပို႔ၿပီးေမာင္းလိုက္ေပါ့---
ေခတ္ေပၚကားမ်ားနဲ႔ပတ္သက္လို႔-ျမန္ႏႈန္းျမင့္ေမာင္းၾကတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ--ေအာ္တိုဂီယာ-ဆိုၿပီး--အျမဲတန္း--D-နဲ႔ေတာက္ေလွ်ာက္မေမာင္းသင့္ပါဘူး-
အိုဗာစပိျဖစ္လာလို႔-အခ်ိန္မီျပန္ထိမ္းသိမ္းခ်င္ရင္---OD/OnOff---တုိ႔---D-မွ-2--ေနရာသို႔-----D-မွ-S-ေနရာသို႔ေခတၱေျပာင္းၿပီးေမာင္းသင့္ပါေၾကာင္း--
ဒီလိုနည္းစနစ္မ်ားကိုလည္း---ၾကိဳတင္ခါ-ဇာတ္တိုက္ေလ့က်င့္ထားၾကရင္ျဖင့္-----
၁-စကၠန္႔မွာ--၈၈-ေပ-သြားေနတဲ့ကားအလ်င္ကို--အႏၱရာယ္အတြင္းမွအခ်ိန္မီထိမ္းခ်ဳပ္ႏိုင္မွာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း---
မိတ္ေဆြတုိ႔ကို-ယာဥ္အႏၱရာယ္--လမ္းအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေစဘို႔----နည္းလမ္းေကာင္းေလးညႊန္ျပလုိက္ပါတယ္---
မွတ္မွတ္ရရ--ျမန္မာႏွစ္ဆန္း-၂-ရက္ေန႔မွာေပါ့ဗ်ာ---
ကားမိတ္ေဆြမ်ားကိုခင္မင္လ်က္--

ကိုသက္-
Credit: Kothet Win

စည္သူေဆြ

ပါေဂ်ာင္ေထာင္ ေဖာက္တဲ့ည အပိုင္း (၁) မွ (၂၁) အထိ

ပါေဂ်ာင္ေထာင္ ေဖာက္တဲ့ည အပိုင္း (၁) မွ (၂၁) အထိ
***************************
 ပါေဂ်ာင္ ေထာင္ေဖာက္တဲ့ည အပိုင္း(၁)

ကိုထိန္ (ေဘာႀကီး) ရဲ့ လက္ရာေတြ႔ေတာ့ မွတ္မိသေလာက္ေလး တန္းစီးက (၄) ေယာက္၊ ကၽြန္ေတာ္၊ ျမင့္သိန္း (ဘာဘူ)၊ ကိုတိုးၾကည္၊ ဝင္းျမင့္၊ ေတာထဲအလုပ္လုပ္ရင္း ျမင့္သိန္း က တိုင္ပင္တယ္၊ အလုပ္ လုပ္ရတာက တစ္ဖြဲ႔စီ ျမင့္သိန္းအုပ္စုကတစ္ဖြဲ႔၊ ကိုတိုးၾကည္ကတစ္ဖြဲ႔ ၊က်ေနာ္( စိုးေလး)ကတစ္ဖြဲ႔ ။
ဝင္းျမင့္ကေတာ့ ေနမေကာင္း ႏွိပ္စက္ဒဏ္ရာရသူေတြကို ေစာင့္ထိန္းရတယ္၊ ေဖေဖၚဝါရီ (၁၂) ရက္ေန႔ (၁၅) ဦး သတ္ျပီးခ်ိန္ ျမင့္သိန္းက အလုပ္မွာေတြ႔ေတာ့ “စိုးေလး ငါတို႔ထြက္ေျပးရေအာင္” ဆိုၿပီးေျပာတယ္။ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ထြက္ေျပးရင္ေတာ့ လြတ္ေလာက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဖြဲ႔လံုးေခၚသြားမွ အဆင္ေျပမယ္။ ငါမထားခဲ့ နိုင္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူကဘယ္လိုလုပ္ခ်င္လဲလို႔ေမးတယ္။
Plan ခ်ၿပီးမွ လုပ္ရေအာင္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲ႔ဒီမွာဇာတ္လမ္းစတာပဲ။ က်န္းမာသန္စြမ္းၿပီး စိတ္ခ်ရသူေတြ ေရြးရၿပီ၊ နံပါတ္တစ္ ကၽြန္ေတာ့္ ေဒသျဖစ္တဲ့အင္းေတာ္၊ ကသာ သားေတြ ကို အရင္ေရြးတယ္။ ေက်ာ္ဇင္ထြန္း၊ ဖိုးဆန္း၊ ေမာင္ေမာင္ခင္ (ဒႆ)၊ ထြန္းလင္းစိုး (ဘိုေတာက္) သူတို႔ကို အမာခံထားျပီး က်ေနာ္လိုခ်င္တဲ့ လူေတြကို စကားစခိုင္းျပီ။ ျမင့္သိန္းကလဲ ကိုတိုးၾကည္၊ ဝင္းျမင့္ တို႔ကုိ စည္းရံုးျပီ။
စိတ္ခ်ရမယ္ထင္ျပီး က်န္းမာတဲ႔သူေတြ ေရြးလိုက္ေတာ့ (အားလံုးေခၚသြားရမယ့္အခ်ိန္ တစ္ေယာက္ေယာက္က သတင္းေပးလိုက္ရင္).....
501 က ေအာင္နိုင္၊ ထိန္လင္းေအာင္၊ 401 က ေဇာ္မိုး(ကြယ္လြန္) နဲ႔ ဂ်ိဳးျဖဴ၊ ယူႏြတ္။ ျမင့္သိန္း ဘက္က OK (အုန္းႀကိဳင္)၊ ေဘာႀကီး(ပန္ခ်ီထိန္လင္း)။ မိန္ခေလးေတြကေတာ့ နန္းေစာနဲ႔တူးတူး။

စိတ္ကူးရသည့္အခ်ိန္ ဆက္ေရးပါဦးမည္
-----------//-----//--------//-----//

ပါေဂ်ာင္ ေထာင္ေဖာက္တဲ့ည အပိုင္း (၂ )
ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္တဲ့ သူေတြစံုျပီ။ အဲ႔ဒီမတိုင္ခင္ ေျပာရအံုးမယ္ဗ်။ 501 က ေအာင္နိုင္ ကို ဖိုးေအာင္နိုင္လို႔ က်ေနာ္တို႔ကေခၚတယ္။ သူက ေတာလႊစင္ဆြဲဘူးေလာက္တယ္။ တပ္ထဲမွာလိုတဲ႔ပ်ဥ္ေတြကို သူက ဦးေဆာင္ျပီး ခြဲ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕က သစ္လံုးေတြခုတ္ျဖတ္ပီး စင္ေပၚတင္ေပး၊ လူအားနဲ႔ေပါ့။ အပိုင္းအစေတြ ကိုေတာ့ တပ္က တဲေတြဆီပို႔ေပါ့။ ကိုင္းဖ်ားကိုင္းနားေတြကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ စဖိုပို႔ေပါ့။
ဖိုးေအာင္နိုင္က စကားနည္းတယ္။ သူအလုပ္မွာက ေမာင္ေမာင္၊ နိုင္လင္း၊ သူတို႔ 501 က အဲ႔ဒီမွာ ဒီလို ဒီအေၾကာင္း ရွိတယ္ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွေတာ္ေတာ္ပ်က္သြားတယ္။ အဲ႔ဒီမွာ မင့္အဖြဲ႔မွာ စိတ္ခ်ရသူ ဘယ္သူေတြရွိလဲလို႔ ေျပာေတာ့ ထိန္လင္းေအာင္ (ငေကာက္) တဲ့။ ငါမယံုဘူး ဒီေကာင္က ပါးစပ္ဖြာတယ္ လို႔ေျပာေတာ့ စိတ္ခ်ပါကိုစိုးေလးတဲ့။
ဖိုးေအာင္နိုင္.. ဒီစကားေပါက္ၾကားရင္ ငါ့ဓါးနဲ႔ေခါင္းျဖတ္ခံရမယ္။ မင္းေသျပီးမွ ငါအသတ္ခံမယ္။

ဆက္ပါဦးမည္
-------//--------//------//-----//

ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖာက္တဲ့ည အပိုင္း( ၃ )

ဖိုးေအာင္နိုင္ က စကားနည္းႏႈတ္လံု၊ သူတို႔ လႊစင္က ရိကၡာ ပိုစိုတယ္။ ခုေပၚပင္စကားနဲ႔ေျပာရင္ VIP ကလြဲရင္ သစ္ခြဲသားလိုခ်င္တဲ႔ ရဲေဘာ္ရဲမယ္ေတြက RKေပါ့။ မ်ားမ်ားစားစားမဟုတ္ပါဘူး။ ပဲပုတ္ေျခာက္ေလး ငါးျပားေပါ့။ ေလွထိုး လႊတိုက္ ဆိုတဲ႔စကားအရ ခ်က္စားဖို႔ ဆန္ကလဲ ေပးထားတယ္။ တန္းစီး ဆိုေတာ့ လိုက္ၾကည့္တာေရာ ထမင္းစားတာေရာေပါ့။ သူက ထိန္လင္းေအာင္ကုိ စိတ္ခ်ရပါတယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ ဘာဘူ နွစ္ေယာက္သား တိုင္ပင္တယ္။ ဘာဘူကေစာင့္ၾကည့္တာေပါ့ကြာတဲ့။
က်ေနာ္က ဘာဘူေရ ငါတို႔ေတြယံုၾကည္မႈ႔ရေအာင္ေတာ့ လုပ္ရမယ္လို႔ ေျပာေတာ့.. ဘာဘူက ဘာေတြ လုပ္ရမွာလဲတဲ့ .. လံုျခံဳေရးကလဲငါတို႔ကို ယံုၾကည္ရမယ္၊ ေထာင္သားေတြကလဲ ငါတို႔ကိုေၾကာက္ရမယ္ .. လို႔ေျပာေတာ့ ဒါဆိုမင္းနဲ႔ငါနဲ႔က ငါတို႔လူေတြကို ပိုျပီးလက္စြမ္းျပရမွာလားတဲ့။
ဟုတ္တယ္ ဒါမွငါတို႔ထြက္ေျပးရင္ ငါတို႔ရဲ႕အမိန္႔ကိုနာခံနိုင္မွာ ၊ တစ္ေယာက္လြတ္ရင္ငါတို႔အတြက္အျမတ္ေပါ့ .. လို႔ေျပာေတာ့...မင္းနဲ႔ငါနဲ႔က rear ေပါ့တဲ့။ ဟုတ္တယ္လို႔ေျပာေတာ့..သူေတာ္ေတာ္သေဘာက်တယ္ ။
ဘာဘူက အပတ္စဥ္ (၂) ဆင္းတာ အရည္အျပံဳးနည္းတယ္၊ တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ေကာင္းတယ္၊ ေသြေအးတယ္၊ သူ ရယ္တာ အဲ႔ဒီတစ္ခါပဲေတြ႔ဘူးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပို႔မွပို႔ေတာ့ ပို႔ၾကတာေပါ့ကြာတဲ့။ အဲ႔ဒီေနာက္ပိုင္း ကိုယ့္လူေတြ ကို ခိုင္းလိုက္ရတာလဲ ကၽြဲ ႏြားေတြထက္ေတာင္ ပိုဆိုးမယ္။ ႏွိပ္စက္လိုက္ရတာလည္း အမ်ားႀကီး။
ကိုေမာင္ေမာင္ ေရာက္လာျပီး မိဘေတြကို ေခၚခိုင္းမယ္ဆိုေတာ့ ေရာင္ျခည္ေလးသန္းလာခ်ိန္။ ဘာဘူက စိုးေလး ငါတို႔ေတြထြက္ေျပးစရာ မလိုေတာ့ဘူးတဲ့။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ တအားဝမ္းသာတာေပါ့။ သို႔ေပမယ့္ ေျပာလိုက္တာက ေစာင့္ၾကည့္တာေပါ့..သူက ေအးပါကြာတဲ့။

ဆက္ပါဦးမည္
--------//------//------//------//--/

ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၄

ဘာဘူက ကသာသား စကားစပ္မိမွ သူ႔အကုိ ခင္ေမာင္လြင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ရင္းႏွီးတယ္။ သူက Law တက္ ေနတာထင္တယ္။ က်ေနာ္က RITေက်ာင္းပိတ္လို႔ျပန္ေတာ့ ရထားက အတူတူ၊ သူကေတာ့ ေက်ာင္းတက္တာ ပိုေစာတာေပါ့။ ဘာဘူနဲ႔က်ေနာ္နဲ႔ စကားေျပာတာ တန္းစီးဆိုေပမယ့္ မလြယ္ဘူးဗ်။ အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ ေျပာရတာ။ မ်က္စိအေနအထားၾကည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ၾကည့္ တိုးတိုးေလး။ ဥပမာေပးရရင္ က်ေနာ္ သစ္ပင္လဲွ ေနခ်ိန္ သူေရာက္လာရင္ ဘာဘူလာဦး၊ ဒီေကာင္အသံုးမက်ဘူး၊ ငါ့ကူလုပ္ေပးစမ္းကြာ ဆိုၿပီးေျပာရတာ။ က်ေနာ့္ကုိ ေျပာစရာရွိလဲ ထိုနည္းပဲသံုးရတာေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတြကုန္လြန္လာတာေပါ့။ ဦေက်ာ္ေဆြ ေထာင္မွူးျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ္နဲ႔ ဘာဘူက ေတာင္း ဆိုတယ္ (ဦးေက်ာ္ေဆြက က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ေရွတန္းအတူေနခဲ႔တာ။ ဘရင္ဂန္းကို လက္တစ္ဖက္ထဲနဲ႔ တန္း ေနေအာင္ မနိုင္တယ္။ အရပ္က ေျခာက္ေပေလာက္ရွိတယ္။ နမၼားသားထင္တာပဲ)။
ဘာေတာင္းဆိုလဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔အိပ္ရတာက ေျမႀကီးေပၚ၊ ယင္ေပါင္ဂ်မ္းခင္းျပီး (ယင္ေပါင္ဂ်မ္းဆိုတာက တရုတ္ျပည္ကထုတ္တဲ႔ အေအးပိုင္းေဒသေတြမွာအမိုး မိုးဖို႔အတြက္ ကတၱရာနဲ႔ waste ကုန္ၾကမ္းေတြႀကိပ္ျပီး ထုထည္က 2mm ေလာက္ ၊အနံက 1m ေလာက္ အလ်ားကေတာ့ အလိပ္လိုက္၊ က်ေနာ့အထင္ 15 & 20m ေလာက္ရွိတယ္) အိပ္ရေတာ့ မိုးနဲ႔ေဆာင္းပဲ ရွိတဲ႔ေဒသမွာ ေထာင္သားေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထံု ဆိုတဲ႔ေရာဂါစြဲကပ္လာျပီ (ထံုဆိုတာက ေျခသလံုးေတြက ဆင္ေျခေထာက္ေရာဂါလို ျဖစ္လာျပီး လက္ညိုးနဲ႔ ထိုးလိုက္ရင္ တဆံုးဝင္သြားတယ္၊ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ျပန္တက္မလာဘူး ၊လမ္းေလ်ွာက္ရင္ ဒုကၡေရာက္တယ္)။
ဒါေၾကာင့္ သစ္လံုးေတြခင္းျပီး ဝါးၾကမ္းခင္းလုပ္ခ်င္တယ္။ ေထာင္သားေတြဒီထက္ပိုျဖစ္လာရင္ အလုပ္ေတြ ပ်က္မယ္ဆိုေတာ့ ေအးေကာင္းတယ္ လုပ္တဲ့။ သူ႔လက္ထက္မွာပဲ ေထာင္သားထဲကတစ္ေယာက္ ခ်ီးပါခ်င္တာမေျပာရဲလို႔ သူ႔ရဲ့ရွိစုမဲ႔စုေျခအိပ္ထဲျဖစ္ညွစ္ပါၿပီး ေခါင္းရင္းဖက္ပစ္ထားတာ။ (ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ တို႔ရွိေသးတယ္ထင္တယ္)။
တရားခံမေပၚလို႔ နံနက္ ေအးခဲေနတဲ့ကြင္းျပင္မွာ ဒိုက္ထိုးတဲ႔ပံုစံလုပ္ခိုင္းျပီး သူ႔အားနဲ႔ (၂) ခ်က္စီ ေဆာ္ ေတာ့မယ္လုပ္ေတာ့ ေထာင္သားအားလံုးကေတာ့ ျပဳသမွ် နုရမဲ့ ဘဝ။ အရန္သင့္ေပါ့ ျမင့္သိန္းနဲ႔ စိုးေလး ထြက္ မင္းတို႔ မပါဘူးဆိုေတာ့ ကိုယ္ေတြအတြက္ေတာ့ဝမ္းသာစရာ။ သို႔ေသာ္ ..

စာေရးသူ စိုးေလး

ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည ကိုယ္ေတြ႕ အပိုင္း ၅

ေထာင္သားေတြက နွစ္တန္းဗ်။ ေရွ႕တစ္တန္း ေနာက္တစ္တန္း။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ (၄) ေပျခား ကြာေအာင္ လုပ္ခိုင္းထားတယ္။ ဦးေက်ာ္ေဆြက လက္သီးဆုတ္္ျပီးေထာက္တဲ့။ လက္သီးဆုတ္ျပီး မေထာက္ နိုင္တဲ့သူေတြ စစ္ဘိနပ္နဲ႔တက္နင္းခံရသူေတြ ရွိမယ္ထင္တယ္။ အဲ့ဒီမွာ အသကုန္လြဲျပီး ဝါးဆစ္ပိတ္ (၆) ေပ ေလာက္ရွိမယ္။ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္သမေတာ့တာ .. အား လို႔ေအာ္တဲ႔သူ က်ေနာ္မၾကားခဲ႔ဘူး။ သူတို႔ေတြႀကိတ္ျပီးခံခဲ႔ၾကတယ္
တရားခံကက်ေနာ္လြန္ခဲ႔တဲ႔ (၃) နွစ္ေက်ာ္ေလာက္က နယ္မွာေရာက္တဲ႔အခ်ိန္ ဘီယာဆိုင္တစ္ခုမွာ စကား ေျပာရင္း သူကဝန္ခံတယ္။ ကိုစိုးေလး ကုိ ဝန္ခံစရာ တစ္ခုရွိတယ္တဲ့၊ အဲ႔ဒီအပစ္က က်ေနာ့ကို ေျခာက္ ေနတယ္ ဆိုျပီးစေျပာေတာ့တာ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ဒီကေလးအသက္ ၁၆/၁၇ ေလာက္ ရွိအုန္းမယ္ထင္တယ္။ ေျပာရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြက်လာတယ္။ က်ေနာ့ေၾကာင့္ အားလံုးအရိုက္ခံရတယ္ဆိုၿပီး ေျပာျပတယ္။ သူေျပာျပီးမွ သူ႔ကိုစိတ္ေျပလက္ေျပာက္ ငါ့ညီက လက္ေနာက္ျပန္ႀကိဳးလဲတုပ္ထားေသး သံေျခက်င္းလဲ ခပ္ထားေသး၊ ဘယ္လုိ ေျခအိပ္ထဲ မစင္စြန္႔တာလဲဆိုေတာ့၊ ကိုစိုးေလးရာ မနိုင္ေတာ့ဘူး ေျပာရင္လဲ အေထာင္းခံရမွာ ေဇာေခၽြးေတြလည္းထြက္လာျပီးေတာ့ လုပ္မိလုပ္ရာလုပ္ထဲ႔လိုက္တာ။
ျပီးေတာ့ခ်ီးထုပ္ကို အနံ႔မထြက္ေအာင္ဖက္အိပ္ရတာ။ မနက္အလုပ္သြားခါနီးမွ ေခါင္းရင္းဖက္ကို မသိမသာ ပစ္လိုက္တာ။ အဲ႔ဒီမွာေထာင္ေစာင့္က ခ်ီးနံ႔ရတယ္ဆိုျပီး ဇာတ္လမ္းစတာ။ အားလံုးအရိုက္ခံရေတာ့ ခုအခ်ိန္ထိ က်ေနာ့ကုိ အဲ႔ဒီျမင္ကြင္းက ေျခာက္လန္႔ေနတယ္။ က်ေနာ့ကိုယ္စား အားလံုးကိုေတာင္းပန္ေပးပါတဲ့။ က်ေနာ္ ဒီစာ ေရးေနခ်ိန္ သူလည္းဖတ္ေနမွာပါ။သို႔်သာ္ like တို႔ coment တိုေတာ့လုပ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ကိုရဲလင္း သူ႔အတြက္ fb ဖြင့္ေပးခ်ိန္ အားလံုးတင္တာကိုပဲ က်ေနာ္ၾကည့္ခ်င္တာပါ။ ျပန္ေျပာဖို႔ က်ေနာ္ဆႏၵမရွိပါဘူးတဲ့။ သူ႔ကိုယ္စားေထာင္က်ခဲ့သူအားလံုးကို ခြင့္လႊတ္လိမ့္မယ္လုိ႔လည္းယံုၾကည္ပါတယ္)
အဲ႔ဒီလိုနဲ႔ ကိုေမာင္ေမာင္ မိဘေတြေခၚျပီး ျပန္လာမည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနခ်ိန္။ မ်ိဳးဝင္း က စိုးေလး မင္း design ဆြဲတတ္လား ဆိုေတာ့ဟုတ္ကဲ႔ေပါ့။ မင္းမျပန္ခင္ ေဆးခန္းကို design ဆြဲျပီးေဆာက္ထားခဲ့။ ငါတို႔ရဲ႕ေဒါင္းမိခင္ ခမ္းမႀကီးကိုလည္း ထရံေတြနဲ႔လိုတာေတြ design ေဖၚျပီးလုပ္ေပးထားခဲ့။ မင္းအိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ငါ့သူငယ္ခ်င္း စိုးဝင္းနဲ႔ ေအာင္ဆန္းဝင္း ကို ေျပာလိုက္။ ငါကေတာ့ မိုက္ခ်င္တိုင္း မိုက္ေနျပီလို႔ (မ်ိဳးဝင္းက 3yr Mining က်ေနာ္က 1yr repeater)
သူက အဲ႔လိုေျပာေတာ့ ငါတို႔ေတြလြတ္ေတာ့မယ္ေပါ့။ စိတ္ထဲမွာေပ်ာ္ခ်က္ကုိေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ေရာ အားလံုး အတြက္ေရာ ေျပာျပလို႔မရပါဘူး။

ဆက္ပါဦးမည္

ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၆

ျပန္ရေတာ့မယ္လို႔ဝမ္းသာေနေတာ့အလုပ္ေတြကိုေထာင္သားေတြကပိုလုပ္တာေပါ့။အားလံုးတက္ၾကြလာတယ္။ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၉၂ ခု ၄ လပိုင္းမွာ မငယ္(မနန္းေအာင္ေထြးၾကည္)| ကိုရဲ (ကိုရဲလင္း ေခၚ ကိုလင္းေဝေအာင္)၊ ဘိုဘုိ (စန္းေခ်ာင္းဘိုဘို)၊ ဒိုဇာ (ဒိုႀကီး AB)၊ ဝဏၰေဇာ္၊ ကိုေၾကာင္ (ကိုေက်ာ္နိုင္ဦး သယာဝတီ)| ကိုညီညီ (စမားညီညီ) သူတို႔ရဲ့မိဘေတြကို ကိုေမာင္ေမာင္ (ေရႊကရဝိတ္) က လာေခၚေတာ့ က်န္တဲ႔ေထာင္သားေတြ ေပ်ာ္လိုက္ၾကတာ။ သူတို႔ျပီးရင္ငါတို႔ေပါ့။ ငါ့ရဲ့ မိဘကို ဘယ္လိုေခၚရမလဲ ဆိုတာကုိ၊ က်ေနာ္ဆိုရင္ ေန႔တုိင္း စဥ္းစားရတာ အေမာပါ။ မိဘဆိုတာက ေတာင္းဆိုးပလံုးဆိုးသာ ပစ္ရိုးရွိတာ၊ သားသမီးေတြကို ပစ္ရိုးထံုစံ မရွိေလေတာ့ ဒီေလာက္ေဝးလံေခါင္ဖ်ားတဲ့ အရပ္ေဒသကိုေရာက္ေအာင္လာခဲ႔တယ္။ ကိုယ့္ရဲ့မိဘကုိ ေတြ႔လိုက္ ရသလိုပါပဲ။
အဲ့ဒီမွာ ရုပ္လံုးေပၚလာျပန္ျပီ။ မိဘေတြလက္ထဲကို သားသမီးေတြကိုထဲ့မေပးပဲ သူတို႔ေတြဟာေထာက္လွမ္းေရး ျဖစ္တဲ႔အေၾကာင္း ေျပာျပီး မိဘေတြကိုျပန္လြတ္ သူတို႔ကို အက်ယ္ခ်ဳပ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေထာင္ထဲမွာ မေနရေတာ့ ဘူးေပါ့။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ ဘာဘူ (ျမင့္သိန္း) နဲ႔ တိုင္ပင္ၾကျပီ။ ဘာလုပ္မလဲဆိုတာကိုေပါ့။ နဂုိက plan ရွိျပီးသား ဆိုေတာ့ နဂုိအတိုင္းပဲသြားမယ္ေပါ့။ ဘာဘူကေထာက္လွမ္းေရးေကာင္းတယ္။
တပ္တြင္းျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြ ေထာင္သားေတြကို ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာေတြ အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔စံုစမ္းလာတာ အေရးႀကီးတာေတြဆို အိမ္သာထဲမွာ နွစ္ေယာက္သား ဖင္ခ်င္းေတ့ပါျပီး ေျပာရတာလဲရွိတယ္။ သူစံုစမ္းလို႔ ရနိုင္တဲ႔ေနရာကို က်ေနာ္အဖြဲ႔အလုပ္လုပ္ရမယ္ဆိုရင္ မ်က္စပစ္ျပီး အဖြဲ႔ခ်ိန္းတယ္။ တစ္္ေန႔မွာေတာ့ ဘာဘူက ခိုင္မာတဲ့ အေရးႀကီးသတင္းပါလာျပီ။ စိုးေလးတဲ့ ငါတို႔အဖြဲ႔ထဲကလူ (၂၀) ဝန္းက်င္ေလာက္ကို ဇူလွိူင္ (၁၉) ဒါမွမဟုတ္ အဲ႔ဒီမတိုင္ခင္ သတ္လိမ့္မယ္။
သူကေျပာေတာ့ ငါတို႔အျမန္လုပ္ၾကရေအာင္ဆိုျပီး အမာခံ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ေတြစုရျပီေပါ့။

ဆက္ေရးပါဦးမည္
----//------//------///------//-----//--

ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ညကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း (၇)
က်ေနာ္အစပိုင္းမွာ ေျပာျပခဲ႔တဲ႔အတိုင္း ကိုယ့္ေဒသက လုပ္နိုင္ကိုင္နိုင္ က်န္းမာေရးေကာင္းတဲ႔ ေက်ာ္ဇင္ထြန္း (မန္းတကၠသိုလ္)၊ ဖိုးဆန္း(မန္းတကၠသိုလ္)၊ ထြန္းလင္းစိုး (မန္းတကၠသိုလ္)၊ ဒႆ (ခ) ေမာင္ေမာင္ခင္ (ေရႊဘိုေကာလိပ္)၊ တို႔ကိုအမာခံထားျပီး ရရွိလာတဲ႔က်န္းမာသန္စြမ္းသူ ဂ်ိဳးျဖဴ (မႏၲေလး) နဲ႔ယူႏြတ္ (မိုးညွင္း) တို႔ကို စည္းရံုးတယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ တန္းစီးေတြက တိုက္ရိုက္ဝင္လုိ႔ မေကာင္းတာေတြရွိတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေထာင္သားေတြက တန္းစီးေတြကိုေၾကာက္ရေတာ့ ေထာက္ခံတယ္ မေထာက္ခံဘူး ဆိုတာ သူတို႔အေနနဲ႔ ေျပာရမွာ ခက္လိမ့္မယ္။ စစ္ေၾကာေရး ထပ္ဝင္ရမွာေတာ့ ေထာင္သားတိုင္း စိုးရိမ္တာ ပဲေလ။
ကိုယ့္လူေတြနဲ႔အလုပ္လုပ္ရင္းေျပာခိုင္ေတာ့အဆင္ေျပတယ္။အဲ႔ဒီမွာ 501 က ဖိုးေအာင္နိုင္ စိတ္ခ်ရတယ္ ဆိုတဲ႔ ထိန္လင္းေအာင္ နဲ႔ စေတြ႔တာ။ သူက မ်က္နာခ်ိဳတယ္ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္တတ္တယ္။ သူ႔ရဲ့လုပ္ရွားမႈေတြ တအားေကာင္းတယ္။ တိုက္ခိုက္ေရး အေတြ႔အႀကံဳလဲ ေတာင္ပိုင္းမွာ ရွိခဲ႔ေလာက္တယ္၊ က်န္းမာေရးလဲ ေကာင္းတယ္။ က်ေနာ္အရင္ဦဆံုး ေသာ့ျဖဴတ္ေပးတဲ႔သူကို မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ယူႏြတ္ထင္တာပဲ။ က်ေနာ္က ၾကြားေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္း သမိုင္းဝင္း ဇီဝကေဆာင္မွာ ေသာ့ခဏခဏ ေျပာက္ေတာ့ပထမေတာ့ ရိုက္ဖ်က္ရတာ။ အထိုင္နာတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ တရုတ္ေသာ့ဆို ခဲသီးေလးေတြ ထုတ္တတ္လာတယ္။
အထဲက ကလီစာေတြထုတ္ျပီးရင္ ေသာ့ေပါက္ကေန တခုတခုနဲ႔လွည့္ဖြင့္လိုက္ရင္ Ok သြားျပီ ေတာထဲမွာေတာ့ ျပာနဲ႔ရြံ႕နဲ႔ေရာျပီး ျပန္ပိတ္ထားရတာေပါ့။ အဲ႔ဒီတာဝန္ကို ေနာက္ပိုင္း တန္းစီးဝင္းျမင့္ ကို သင္ျပေပးျပီး တာဝန္ ေပးရတာ။ သံေျခခ်င္း ခပ္မခံရတာဆိုလို႔ မိန္းခေလးနွစ္ေယာက္နဲ႔ ဝင္းျမင့္ သံုးေယာက္ပဲရွိတယ္၊ အသက္ ၂၀ ေအာက္ကေလးေလးေတြေပါ့ (အထက္တန္းေက်ာင္းသူ/ေက်ာင္းသားေလးေတြ)။
တန္းစီး ကိုတိုးၾကည္က ေအးတယ္၊ နုတ္လံုတယ္။ စာနာတတ္တယ္ သူက Eco ေက်ာင္းပီးျပီထင္တယ္။ မျပီးရင္ေတာင္ ေနာက္ဆံုးနွစ္ျဖစ္ေလာက္ျပီ။ လူၾကမ္းကေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ ဘာဘူ။

ေတာထဲမွာအလုပ္လုပ္ရင္း ယူႏြတ္ကိုေခၚေတြ႔တယ္။ သူကတရုတ္ျပည္မွာ ကြ်မ္းက်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ဆယ္တန္းတုန္းက ျမန္မာျပည္ေျမပံုနဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းနိုင္ငံေတြကို အလြတ္တန္းဆြဲနိုင္ခဲ႔ေတာ့ သူေျပာျပတဲ႔ စမား၊ ယင္ဂ်မ္း၊ ေရႊလီအေနအထားနဲ႔ လမ္းေၾကာင္းကုိ မ်က္စိထဲျမင္လာတယ္။ ေနာက္လမ္းေၾကာင္းတခုက ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ တို႔ကို ေခါင္းျဖတ္သတ္ခဲ႔တဲ့ အာဆံကုန္း ဖက္ကေဖါက္ထြက္ဖို႔။ အဲ့ဒီလမ္းေၾကာင္းက အႏၲရာယ္မ်ားတယ္။ မိုင္းေတြရွိနိုင္တယ္။
ဘာဘူနဲ႔ကိုတိုးၾကည္ ကိုတိုင္ပင္ေတာ့ သူတို႔ကလဲ ဒုတိယလမ္းေၾကာင္းကိုပယ္တယ္။ အဲ႔ဒီလိုနဲ႔ Ok အုန္းၾကိဳင္ (မန္းတကၠသိုလ္ထင္တယ္)၊ ကိုေဘာႀကီး(ပန္းခ်ီ ထိန္လင္း) (3yr Law ထင္တယ္) သူတို႔ေတြပါ ပါလာျပီ ဆိုေတာ့လူေတာ့စံုျပီ ေသာ့တဲြျဖဳတ္ထားျပီး ျပန္ခပ္ထားေတာ့ ေသာ့တဲြက လက္နဲ႔ဆြဲလိုက္ရင္ေတာင္ ျပဳတ္ထြက္ နိုင္တာ သူတို႔ေတြသိထားတဲ႔အတြက္ အဲ႔ဒီအခ်ိန္က သူတို႔စိတ္ထဲ ဒိန္းတလိန္းနတ္ထက္ ပိုဆိုးတဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြရွိမွာပဲ။ သိသြားရင္ အသတ္ခံရမွာေလ။ အားလံုးကိုလဲ တျပိဳင္ထဲျဖဳတ္လို႔ မရေတာ့ ေစာေစာရက္ ေတြမွာ ျဖဳတ္ထားတဲ႔သူပိုဆိုးတာေပါ့။ မိန္းကေလး နွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့နန္းေစာနဲ႔ တူးတူးက အထက္တန္း ေက်ာင္းသူေလးေတြ။ သူတို႔ကလည္းႏႈတ္လံုတယ္ ေထာင္သားေတြအေပၚေစတနာရွိတယ္။ ဘဝတူေတြ အတူတူလြတ္ေျမာက္ရမယ္ဆိုတဲ႔စိတ္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ေျပာတဲ႔အတိုင္း ဝင္းျမင့္နဲ႔အတူ က်ေနာ္တို႔ေတြ အလုပ္ သြားခ်ိန္ ေထာင္ထဲမွာက်န္ခဲ႔တဲ႔ ဂီလာနေတြ အႏွိပ္အစက္ခံရတာမ်ားျပီး မထနိုင္တဲ႔သူေတြကို ေခ်ာ့တမ်ိဳး ေျခာက္တမ်ိဳး ဒါးထမ္း ဒုတ္ထမ္းျပီး ေလ့က်င့္ခန္းေတြလုပ္ေပးေနရတယ္။ ေန႔စဥ္ေပါ့။
အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ ေထာင္မွူးက ကိုလွမ်ိဳးေအာင္ရဲ့တပ္စု ျဖစ္ေနျပီ။
သူနဲ႔က တပ္ရင္း (၆) ဖါးကန္႔ဖက္မွာ အတူတာဝန္က်ဘူးေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းကိုယ့္အေၾကာင္း သိေနတဲ႔သူ။ ကသာခရိုင္ အင္းေတာ္ျမို႔နယ္ ေမာ္လူးေဒသက က်ေနာ္တို႔ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ေတာ့
မ်ိဳးဝင္း၊ သံေခ်ာင္း၊ လဆိုင္း တို႔ရဲ့ သတ္ျဖတ္ျခင္းခံလိုက္ရတယ္။

ဆက္ပါဦးမည္
တဆက္ထဲမေရးနိုင္တာခြင့္လြတ္ပါ။

ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ညကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း (၈)
401 ကေဇာ္မိုးတစ္ေယာက္က်န္ေသးတယ္။သူက THS လား GTI လားမသိေတာ့ဘူး။EP နဲ႔ထင္တာပဲ ရန္ကုန္ စမ္းေခ်ာင္းသား။ရန္ကုန္သားေပမဲ႔ လံုးလံုးက်စ္က်စ္ေလးနဲ႔ကုတ္ကုတ္ေလး ။အလုပ္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အတူတူ လုပ္နိုင္တယ္။ ႏႈတ္လံုတယ္။
ေဆးတပ္သားတစ္ေယာက္ေပါ့ (ယခုကြယ္လြန္) ဒီလိုဆိုေတာ့ ေဆးတပ္သားက 501 က ဖိုးေအာင္နိုင္၊ 401 က ေဇာ္မိုး၊ လံုေလာက္ျပီ။ အရံဆိုရင္လဲ မနန္းေစာက ေဆးသင္တန္းတက္ေနတုန္း အဖမ္းခံရတာ။ ထိုနည္းတူ ေပၚဦးကလဲ ေဆးသင္တန္းတက္ေနစဥ္ အဖမ္းခံရတာဆိုေတာ့ လမ္းမွာက်ဆံုးခဲ႔ေသာ္ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ (က်န္သည့္ သူမ်ားကို) လံုေလာက္ျပီေပါ့။
ဒါကလဲ က်ေနာ္တို႔က်ဆံုးျပီးမွ သူတို႔အလွည့္ေပါ့။ တျပိဳင္တည္းမွာပဲ ေထာင္သားေတြ စည္းကမ္းေဖာက္ရင္ ေထာင္မႈး စိတ္ၾကည္ေအာင္ ႐ိုက္ႏွက္ခဲ႔ရတာေတြလဲ အမ်ားႀကီး။ မွတ္မိေသးတယ္။ သိန္းႏိုင္ခ်ိဳ နဲ့ ပတ္သက္ျပီး အေဆာ္ခံရသူေတြရွိေလာက္တယ္။ သိန္းႏိုင္ခ်ိဳ က AGTI (EP) နဲ႔ျပီးထားတာ တပ္တြင္းလွ်ပ္စစ္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ သူကသြားျပင္ရတာ။ တခါျပင္ တခါျပႆနာတက္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ရိကၡာေျခာက္ကိစၥ။ သူက ျပင္ရင္းနဲ႔ အေဖၚတေယာက္ေခၚသြားတယ္။ က်ေနာ္ထင္တယ္ ေဇာ္မိုးထင္တာပဲ။ (သူတို႔ေတြရွိေသးရင္ ဟာသ လုပ္ျပီး commentေပးၾကမယ္)
တေယာက္ကျပင္ တေယာက္ကႏႈိက္ဆိုတဲ့ ပံုစံျဖစ္ေလာက္တယ္။ သူတို႔ကို အပစ္မေျပာလိုဘူး။ သူတို႔ ပါလာတာက ဘယ္နွစ္ေယာက္ ညာနွစ္ေယာက္။ စုစုေပါင္း သူနဲ႔ဆို ငါးေယာက္။ ထမင္းစားလို႔ ေကာင္းသြားျပီ။ လနဲ႔ခ်ီျပီး ဆားနဲ႔ ေရလံုျပဳတ္ဟင္းခ်ိဳနဲ႔စားလာရတဲ႔အခ်ိန္ အဲ႔ဒီမွာ ရိကၡာေပ်ာက္မႈ႕ ေထာင္မႉးဆီ တက္လာေတာ့ ဘယ္ရမလဲ။ ဘာဘူနဲ႔ စိုးေလး က လက္သံေျပာင္လိုက္ေတာ့။ ေထာင္မႉးက ဘာမွမလုပ္ေတာ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္သူတို႕ကဆက္လုပ္တယ္။ အျပစ္ေပးတာၾကည္ၾကည္ျဖဳျဖဴခံတယ္။ (ရန္ကုန္ က်ေနာ္ ေက်ာင္းျပန္ တက္ေတာ့ သူတို႔ေတြနဲ႔ေတြ႔တဲ႔အခ်ိန္ ေမးၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ခိုးလာတာ ဘယ္နွစ္ေယာက္ ညာနွစ္ေယာက္ အူစိုေတာ့ ဘာေျပာေျပာ က်ေနာ္တို႔အပါအဝင္ ဆယ္ေယာက္ အူစိုတာေပါ့၊ က်န္းမာေရးလည္း ေကာင္း လာတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကိုစိုးေလးတို႔ အႏွိပ္စက္ခံျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကရွာေကၽြးတာတဲ႔)
ေထာင္ထဲမွာက က်ေနာ္တို႔အသက္ (၂၀) ေက်ာ္ေတြက သံုးပံု ပံု တစ္ပံုခြဲ ေလာက္ရွိတယ္။ တစ္ပံုကေတာ့ (၁၅) ႏွစ္နဲ႔ (၂၀) ၾကားေပါ့။ (၃၀) ဝန္းက်င္က ပံုဝက္ ေလာက္ရွိတယ္ဗ်။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ ယံုၾကည္ခ်က္ ခံယူခ်က္ ေတြနဲ႔လာခဲ႔တဲ႔အေပၚ ဒီလိုျဖစ္ရေလျခင္းဆိုတာကေတာ့ ေထာင္သားေတြအားလံုး ဘယ္သူမွ ျငင္းပယ္ႏိုင္မယ္မထင္ပါဘူး။ အားလံုးစိတ္ဓါတ္က်ေနခ်ိန္ေပါ့။

ဆက္လက္တင္ျပပါဦးမည္
------//-----//------//-----//------//---/

ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း (၉)
အမ်ားစု စိတ္ဓါတ္က်ေနခ်ိန္က်ေနာ္တို႔ အမာခံအဖြဲ႔က စိတ္ဓါတ္မက်နိုင္ဘူးဗ်။ လုပ္စရာရွိတာေတြကို တက္ညီလက္ညီနဲ႔ ဦးေဆာင္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လုပ္ျပေတာ့ နာမက်န္း(နိပ္စက္ခံေထာင္သားေတြ) သူေတြပါ ေတာ္ေတာ္ေလး တိုးတက္လာတယ္။ ေလ့က်င့္ခန္းေတြ ေကာင္းေကာင္းလုပ္လာနိုင္တယ္။ လမ္းေတြ ေကာင္းေကာင္း ေလွ်ာက္လာနိုင္တယ္။ ဆိုးတာဆိုလို႔ ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္ တေယာက္ပဲက်န္တယ္ စိတ္ထဲ မွာေတာ့ ေနာက္ထပ္စစ္ေၾကာေရး ဘယ္သူ႕ကိုမွ မလုပ္ပါေစနဲ႔လို႔ပဲ ဆုေတာင္းေနမိတယ္။
အမာခံအဖြဲ႔ထဲမွာ ေက်ာ္မ်ိဳး( 501 ထင္တယ္)။ တစ္ေယာက္ပါေသးတယ္။ သူကသထံုဖက္က မြန္လူမ်ိဳး ထင္တာပဲ။ က်စ္လစ္မာေက်ာတယ္။ ေတာတြင္းအေတြ႔အႀကံဳရွိတယ္။ တိုက္ပြဲေတြလဲ တိုက္ဖူး ေလာက္တယ္။ သူဆိုရင္ စစ္ေၾကာေရးမွာ ေတာ္ေတာ္ထိထားတယ္။သူ႔ရဲ့ရင္ဘတ္နဲ႔ ေပါင္ေတြမွာ ဒါးနဲ႔မႊန္းထားတဲ႔ ေသရာပါ ဒါဏ္ရာေတြ ရင္ေပါင္ဂ်မ္း မီးရွို့ျပီးအစက္ခ်ထားတဲ့ ဒါဏ္ရာေတြ။ ဒါေပမယ့္ ေထာင္ထဲကေန ABSDF (NB) အတြက္အမ်ားႀကီး အလုပ္လုပ္ေပးခဲ႔တယ္။ ဒါက က်ေနာ္ဥပမာေျပာျပတာပါ။ ေထာင္သားအားလံုးဟာ ေသရာပါ ဒါဏ္ရာေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ပါ။
ယခု က်ေနာ္ေရးေနတာက ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ညကို ဦးတည္ျပီးေရးေနတာဆိုေတာ့ ႏွိပ္စက္မႈ႔ သရဖူေဆာင္းခဲ႔ တာေတြ ျမင္ေတြ႔ခဲ႔ရတဲ့ ကိုယ္တိုင္ႀကံဳတြ႔ခဲ႔ရတာေတြ မေရးေတာ့ပါဘူး။ ခြင့္လြတ္ေပးၾကပါ။
အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေထာင္နဲ႔မ်က္ေစာင္းထိုးကေတာင္ကုန္းကို မ်ိဳးဝင္းက စစ္တပ္က ထိုးစစ္ဆင္လာတဲ႔အတြက္ မင္းတို႔ရဲ့ လံုျခံဳေရးျဖစ္ေအာင္ တြင္းတူးမယ္လို႔ ေျပာလာတယ္။ ပထမေတာ့ ငါတို႔အက်ဥ္းသားေတြကိုေတာ့ စိုးရိမ္သားေပါ့။ အဲ႔ဒီေတာင္ကို အလ်ား (၃၀) ေပ အနံ (၁၅) ေပ ေျမညွိျပီး အနက္ (၁၅) ေပ ေလာက္ တူးရတယ္။
ျပီးေတာ့ ၁၀ လက္မ အခ်င္းေလာက္ရွိျပီး ေပနွစ္ဆယ္အရွည္ သစ္ပင္ေတြခုတ္ ေထာင္သားေတြ ကြ်ဲလို ႏြားလို သံခ်ိန္းႀကိဳးေတြနဲ႔ တစ္ေတာင္ဆင္း တစ္ေတာင္တက္ ဆြဲျပီးေတာ့ ေျမက်င္းေပၚကေနတန္းစီ ခင္းရတာေပါ့။ ျပီးေတာ့အေပၚကေန ေျမႀကီးေတြျပန္ဖို႔ သစ္ကိုင္းေတြအေပၚကေနျပန္အုပ္ရတယ္။ အဝင္အထြက္ အေပါက္ ကေတာ့ ေတာင္ေစင္းမွာေပါ့။ တံခါးကနွစ္ဆင့္။ အဲ့ဒီမွာ သံသယျဖစ္သြားျပီ။
ဘာဘူေရ စံုစမ္းမွျဖစ္မယ္။ ငါတို႔ ေထာင္သားေတြအတြက္ေတာ့ စိုးရိမ္လို႔ တပ္တြင္းရဲေဘာ္ရဲမယ္ေတြ အတြက္က ေအးေအး ေဆးေဆး ျဖစ္ေနတယ္ဆိုေတာ့…။ ဘာဘူကသိတဲ႔အတိုင္း .. သတင္းကမၾကာဘူး။ မ်ိဳးဝင္းတို႔ရဲ့ ယုတ္မာမႈ႔ တအားေၾကာက္စရာေကာင္းသြားျပီ။ ေနာက္ထပ္သတ္မည့္သူေတြကို အဲ႔ဒီထဲထည့္ျပီး အရွင္လတ္လတ္မိုင္းခြဲ သတ္မယ္ဆိုပါလား။ အဲ႔ဒီအထဲမွာ မင္းနဲ႔ငါက ထိပ္ဆံုးစာရင္းဝင္တဲ့။အျမန္ထြက္ေျပးဖို႔ တြန္းအားေတြ ျဖစ္လာခဲ႔ျပီ။

ဆက္ေရးပါဦးမည္။
---://---///--///-----///----////----///--

ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ညကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၁၀
တြန္းအားေတြျဖစ္လာေတာ့ လက္နက္ေတြက အေရးႀကီးျပီ က်ေနာ္တို႔ သစ္ခုတ္ ထင္းခြဲ သစ္ျဖတ္တဲ႔ ပစၥည္းေတြျဖစ္တဲ႔ ဓါး ပဲ႔ခြပ္ ရဲဒင္း ေပါက္ဆိန္ လႊ နဲ႔ေဆာက္လုပ္ေရးမွာသံုးတဲ႔ တူ ေဆာက္ ေပါက္တူး တူရြန္းျပား သံတူရြင္း စတာေတြကုိ အရင္က ေထာင္မႉးတဲမွာ စုထားရတာ ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ စဖိုေဆာင္မွာ ထားခြင့္သိမ္းဆီးခြင့္ရေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ႔ရတယ္။
က်ေနာ္နဲ႔ ဘာဘူရဲ့ ေထာင္သားေတြအေပၚႏွိပ္စက္မွူ႔ေတြက ေကာင္းလြန္လြန္းလို႔လားေတာ့မေျပာတတ္ဘူး ဘာဘူ ရဲ့ ကူညီမႈ႔ေတြက အမ်ားႀကီးပါတယ္။ ဒီေကာင္က တခါတေလ အရူးကြက္နွင္းၿပီးေထာင္မွူးနဲ႔ လံုျခံဳရးေတြကိုလုပ္တာ ေနာက္ပိုင္း လက္နက္ေတြ စဖိုမွာထားခြင့္ရျပီေပါ့။ တပ္တြင္းက ရဲေဘာ္ ရဲမယ္ေတြ ကလည္း ေထာင္သားေတြရွိေနေတာ့ ဓါးေတာင္ မေသြးတတ္ေတာ့ဘူး ထင္တယ္။
က်ေနာ္တို႕ဆီပဲ လာလာျပီးေသြးခိုင္းတယ္။ပိုထက္ျပီး ပိုလို႔သံုးေကာင္းလို႔တဲ့၊ အဲ႔ဒါေတြက က်ေနာ္တို႔အတြက္ ထြက္ေျပးတဲ႔အခ်ိန္ တအားအသံုးဝင္ပါတယ္။
ေျပာရအံုးမယ္..အဲ႔ဒီမတိုင္ခင္ က်ေနာ္တို႔ထြက္ေျပးခဲ႔တဲ႔ လမ္းေၾကာင္းမွာပါတဲ႔ သင္တန္းကြင္းကိစၥ၊ ေက်ာင္းသား တပ္မွာ သင္တန္းကြင္း(ေလ့က်င့္မႈ႔) မရွိဘူးဗ်။ က်ေနာ္တို႔ေထာင္က်မွပဲ ေထာင္ရဲ့ ညာမ်က္ေစာင္းထိုး က်ေနာ္ အရင္ ေျပာခဲ႔ဘူးတဲ႔ က်င္းတူးတဲ႔ ေတာင္ကုန္းရဲ့ညာဘက္ေအာက္ဖက္ (ေထာင္ဖက္ကၾကည့္ရင္) ပါေဂ်ာင္ ဂိတ္ကုန္းလိုင္စင္ကုန္း၊ နယူးကင့္ကုန္း၊ သံုးပြင့္ဆိုင္ေခ်ာက္ထဲမွာ နယူးကင့္ ေတာင္ကုန္းဖက္ကိုယူျပီး ေတာင္နံရံကုိ ေပ (၆၀) ေလာက္ရေအာင္ ေျမညွိျပီး ေတာင္နံရံပါတ္လည္ ေပ (၃၀၀) ေလာက္ ရေအာင္ လုပ္ရတယ္။ အလ်ား (၃၀၀) ေပ အနံ (၆၀) ေပ ျဖစ္သြားတာေပါ့။
အဲ႔ဒီမွာအလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ လံုျခံဳေရးေတြရဲ့ သမခံရတဲ႔ ေထာင္သားေတြအမ်ားႀကီး ျပီးေတာ့ မိေက်ာင္းတက္၊ တန္းလြဲ၊ အျမင့္တက္ၾကိဳးလြဲ စသည္ျဖင့္ သူတို႔ ခိုင္းသည့္ အတိုင္းသစ္ေတြခုတ္ ေထာင္သားေတြ တေတာင္တက္ တေတာင္ဆင္း ထမ္းရတာေပါ့ မွတ္မိေသးတယ္ ။မံုရြာသား ေက်ာ္ေက်ာ္ဦးထင္တာပဲ။ ျမင့္ေဇာ္ နဲ႔ ေအာင္မြန္ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူးထင္တယ္။ သူတို႔ေလးေတြက အဲ႔ဒီအခ်ိန္ ရွိလွမွ ၁၅ နွစ္နဲ႔ ၁၇ နွစ္ၾကားေလးေတြရွိအံုးမယ္။ သံေျခခ်င္းေတြနဲ႔ က်န္းမာေရးလဲမေကာင္း စိတ္ဓါတ္က်တာေတြလဲပါမွာေပါ့ က်ေနာ္ကလဲ တန္းစီး မျဖစ္ေသးဘူး။
ဘာလဲဆိုေတာ့ အခ်င္း (၆) လက္မ ေလာက္ရွိျပီး အရွည္က (၁၅) ေပ အထက္ရွိတဲ႔ သစ္ပင္ကို ထမ္းလာတာ။ သူကေရွ့က က်ေနာ္ကအရင္းပိုင္း..ေနာက္ကေပါ့၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်န္းမာေရးကမေကာင္း။ သံေျခခ်င္းက ညွိျပီး ေရွ႕ကေန လဲပါေလေရာ့။ အဲ႔ဒီမွာလံုျခံဳေရးက လက္သီးထင္တာပဲ ဝါးဆစ္ပိတ္နဲ႔ေဆာ္ေတာ့တာ။ လက္သီး ဆိုတာက မ်ိဳးဝင္းဖြဲ႔ထားတဲ႔ Comando အဖြဲ႔က ေရွ့တန္းမွာ သူ႔ညီ မိုးေဝနဲ႔ က်ေနာ္က တပ္စိတ္တစ္စိတ္ထဲ။
အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုလက္သီးရယ္ မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့။ သူေနမေကာင္းလိုပါဆိုျပီးက်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲ ထမ္းနိုင္ပါတယ္လို႔ေျပာျပီး ထမ္းခဲ႔ရဘူးတယ္။ ဒါေတြကေမ့ေျပာက္လို႔ မရနိုင္တာေလးေတြ။ အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ ေလ့က်င့္ေရး သင္တန္းကြင္း ျပီးသြားတာေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ တတ္ကြ်မ္းသေလာက္ Map Location ကို Top View နဲ႔ ပံုၾကမ္းေလး ဆြဲျပီးတင္ပါ့မယ္။ က်ေနာ္လိုခ်င္တဲ႔ ေဆာက္ေလး တစ္ေခ်ာင္းကို ဝယ္ခိုင္းျပီ။ ေထာင္မွူးကလည္း ဝယ္ေပးခိုင္းမယ္ေပါ့။
အဲ႔ဒီေဆာက္ေလးက 1/4" ရွိတဲ႔ အျပင္ေခၚ တစ္မတ္ေဆာက္အျပားေပါ့။
ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့...

ဆက္ပါဦးမည္
ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၁၁

အဲ႔ဒီတုန္းက ေဆာက္ေတြက ယခုလို သံသားေလ်ွာ့ျပီး တေျဖာင့္ထဲမဟုတ္ဘူး။ အဖ်ားက လကၼျပည့္။ အရင္းပိုင္းကခံနိုင္ရည္ရွိေအာင္ ပိုႀကီးေပးထားတယ္။ ဒီေဆာက္ကိုလိုခ်င္တဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္က ထြက္ေျပးရင္ အေယာက္ (၃၀) ေက်ာ္က်န္တဲ႔႔ ေထာင္သားေတြက ေသာ့မျဖဳတ္ရေသးဘူး။ လမ္းေရာက္ရင္ ခဲသီးျဖဳတ္ေပးဖို႔ အခ်ိန္မရွိဘူး။ ဒီေဆာက္နဲ႔ သံႀကိဳးနဲ႔ ေသာ့ၾကား ထိုးထဲ႔ျပီး အဆံုးထိရိုက္လိုက္ရင္ တ႐ုတ္ ေသာ့ေလာက္ေတာ့ ပ်င္းတာေပါ့။
ေသာ့ရဲ့ခဲသီးျဖဳတ္တာလဲ ပစၥည္းစံုျပီး ကြ်မ္းက်င္ရင္ေတာင္ အနဲဆံုး (၂) နာရီနဲ႔ (၃) နာရီၾကားၾကာတယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ အနုစိတ္လုပ္စရာေတြမွာ သံုးဖို႔ဆိုျပီးေျပာရတာေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ကို ခပ္ထားတဲ႔ ေျခက်င္းေတြက အစိုးရေထာင္မွာ ခပ္တဲ႔ဟာေတြနဲ႔ မတူဘူးဗ်။ ေတာင္ေပၚေဒသမွာ ကြ်ဲေတြနဲ႔ ေတာတြင္းမွာ သစ္ေတြ ဝါးေတြ ဆြဲဖို႔ ထုတ္လုပ္ထားတဲ႔ သံခ်ိန္းႀကိဳးေတြ သံရဲ့ ထုထည္က Diameter 7 mm ေလာက္ရွိတဲ့ သံေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ျပဳလုပ္ထားတဲ႔ ခ်ိန္းႀကိဳးေတြ၊ အရွည္ကေတာ့ 2.5 meter ေလာက္ရွိမယ္။ သံကြင္းဆက္ ေတြေပါ့။ တစ္ဖက္အစကို ညာေျခက်င္းဝတ္မွာ တင္းေနေအာင္ ပတ္ျပီး ေသာ့ခပ္ထားတယ္။ ေနာက္တစ္ဖက္ ကိုေတာ့ ဘယ္ေျခက်င္းဝတ္မွာတင္းေနေအာင္ သြပ္နန္းႀကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ထားတယ္။
အလုပ္က ျပန္လာတိုင္း ေသာ့နဲ႔ သြပ္နန္းႀကိုုးကိုေန႔စဥ္စစ္ေဆးတယ္။ သံခ်ိန္းႀကိဳးရဲ့ အလယ္မွာေတာ့ သံကြင္းထဲကိုလက္သန္းလံုးခန္႔ ရွိတဲ႔ က်စ္ႀကိဳးနဲ႔ တြဲပီး ခါးမွာပါတ္ခ်ည္ထားရတာေပါ့။ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ရင္ တခြ်င္ခြ်င္နဲ႔.. ဒီအသံၾကားရင္ ေထာင္သားေတြ ထြက္လာျပီဆိုတာကို တပ္တြင္း ရဲေဘာ္ ရဲမယ္အားလံုးသိျပီ။ အဲ႔ဒီခ်ည္ထားတဲ႔ႀကိဳးက ညေရာက္ရင္ ကိုယ့္လက္ကို ေနာက္ျပန္ႀကိဳး ျပန္အတုပ္ခံရတဲ႔ႀကိဳးျဖစ္ေနေတာ့ နွစ္မ်ိဳးသံုးေပါ့။ တန္းစီးျဖစ္ေတာ့ လက္ျပန္ႀကိဳးအတုပ္မခံရေပမဲ့ ေထာင္သားေတြကိုေတာ့ တုပ္ေပးရ၊ မ ်က္ႏွာ စည္းေပးရ၊ ေသာ့စစ္ရေတာ့လုပ္ရျပီ။
မွတ္မိတယ္ဗ်။ က်ေနာ္ႀကိဳးတုပ္ေပးရတဲ႔ အထဲမွာနွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္က တင္းတင္းေလးတုပ္ေပးပါဆိုျပီး ေျပာဘူးတာရွိတယ္၊ က်ေနာ္သိတယ္၊ သူတို႔ေတြရဲ့ခံစားခ်က္ကို.. အေစာပိုင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ႔တာေတြရွိတာကိုး ႀကိဳးတုပ္တာ ေလ်ာ့ေနလုိ႔ တစိမ့္စိမ့္နဲ႔ လက္ကိုပုတ္ပြေအာင္ ရိုက္ခဲ႔တာေတြ၊ လက္ေကာက္ဝတ္ထဲ ဓါးနဲ႔ ထိုးထဲ့ျပီး ေျမႀကီးထဲစိုက္ထားလို႔ ေသသြားတာေတြ..အဲ႔ဒီလိုျဖစ္မွာကို သူတို႔ေတြလန္႔ေနတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ခံစားခဲ႔ဘူးသူဆိုေတာ့ နာၾကင္မွာစိုးတဲ့အတြက္ ေထာင္သားအခ်င္းခ်င္း စာနာမႈေပါ့။ ေထာင္က သတ္မွတ္ ထားတာက လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္သည့္အခါ လက္နွစ္ဖက္က လက္ေလးလံုးအကြာပဲရွိရမယ္လို႔ ေျပာထားတယ္။ က်ေနာ္က ေနမေကာင္းတဲ႔သူဆိုရင္ (၈) လက္မ ေလာက္ခြာထားေပးတယ္။ သူတို႔စစ္ရင္လဲ ကိုယ္က ႀကိဳ ေစာင့္ျပီး ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပါ့။ မွန္တယ္ေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ အမာခံေတြကို ထြက္ေျပးဖို႔အတြက္တဆင့္ျခင္းညြန္ၾကားျပီ။က်ေနာ္တို႔ရဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္က တစ္ေယာက္ လြတ္ရင္ ငါတို႔ရဲ့သမိုင္းကို သူေဖၚထုတ္မယ္။ ငါတို႔ရဲ့ အသက္ကိုရင္းနွီးျပီး ငါတို႔ႀကိဳးစားေပးရမယ္။ ဒီခရီးမွာ အားလံုးလြတ္နိုင္သလိုအားလံုးလဲ ေသသြားနိုင္တယ္။ မင္းတို႔ငါတို႔ေတြက ေပးဆပ္ရမည့္သူေတြ ငါတို႔ တစ္ေယာက္မွမက်န္မွ က်န္တဲ႔သူေတြကို အထိပါးခံမယ္။ အားလံုးအမိန္႔နာခံျပီး ညီညာစြာျဖတ္ေက်ာ္မယ္ဆိုရင္ ေအာင္ျမင္မွာပါလို႔ဆိုျပီးေတာ့..
ဆက္ပါဦးမည္။
စာေရးသူစိုးဝင္းထြန္း(စိုးေလး)
---///---//----//---///---//---//---///---

ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ညကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၁၂
အဆင့္ဆင့္ေျပာျပီးေတာ့တာဝန္ေတြခြဲၿပီ။ေထာင္ေစာင့္ကိုသတ္ျပီးရတဲ႔လက္နက္နဲ႔ ဘာဘူနဲ႔ ကိုေဘာၾကီး(ပန္းခ်ီ
ထိန္လင္း) ဦးေဆာင္ျပီး ဖိုးေအာင္နိုင္၊ေဇာ္မိုး တို႔နဲ႔ေထာင္သားေတြကိုသတ္မွတ္ထားတဲ႔ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ေခၚသြားဖို႔ က်န္တဲ့အမာခံအဖြဲ႔က ေထာင္မွူးတဲသိမ္းဖို႔၊ ျပီးရင္ 702 တပ္ရင္းမွူးတဲသိမ္းဖို႔ ျပီးရင္၊ ဒါေတြက ဘာဘူနဲ႔ က်ေနာ္ နဂုိစီစဥ္ထားတဲ႔ကိစၥေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားသံေယာဇဥ္ေၾကာင့္မလုပ္ရက္ခဲ့ပါဘူး။
အဲ႔ဒီမွာ စာဖတ္သူေတြမ်က္စိထဲ ျမင္ေအာင္က်ေနာ္တို႔ေထာင္က အလ်ား ေပ (၉၀) ခန္႔၊ အနံ ေပ (၂၀) ဝန္းက်င္အလံုပိတ္၊ ဝင္ေပါက္ ထြက္ေပါက္က အလ်ား တစ္ဖက္ရဲ့ အလည္တည့္တည့္မွာ (၅) ေပ (၆) ေပ ေလာက္႐ွိမယ္။ ေထာင္ထဲကို ဝင္ဝင္ခ်င္းအေစာင့္ေတြအတြက္ ေန႔ /ည မျပတ္မီးဖိုထားတဲ႔မီးဖိုရွိတယ္။
ဝင္ဝင္ျခင္း ဘယ္ဘက္မွာ က်ေနာ္အိပ္တယ္။ ညာဘက္မွာ ဘာဘူအိပ္တယ္။ သူ႕ေဘးမွာဝင္းျမင့္ ထင္တယ္၊ မီးဖိုရဲ့ အတြင္းဘက္မွာ ေထာင္ရဲ့ ေခါင္တိုင္ရွိတယ္။ မီးဖိုနဲ႕ေခါင္တိုင္ၾကားမွာ လံုျခံဳေရးေတြ နားဖို႔ ကြတ္ပစ္ (ခံုတန္းလ်ား) တစ္ခု က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔လုပ္ေပးထားတယ္။ ထြက္ေျပးဖို႔ စီစဥ္ထားတာဆိုေတာ့ က်ေနာ္၊ ဘာဘူ ၊ ဝင္းျမင့္ တို႔က ညပိုင္းဆိုရင္ ေထာင္ေစာင့္ ရဲေဘာ္ေတြကို ထင္းမီးထိုးေပး၊ စကားထိုင္ေျပာေပး၊ ထင္းလိုရင္ စဖိုထဲသြားယူေပး ေထာင္သားေတြ ေသးေပါက္ခ်ိန္ေရာက္ရင္ ေသးေပါက္လို႔ ေအာ္ေပး၊ ေျခလက္စစ္ေပး၊ ေထာင္ေစာင့္ေတြလုပ္ရမည့္ ကိစၥေတြကိုအဆင္ေျပသလို တစ္ဦးမဟုတ္ တစ္ဦးကေျဖးေျဖးခ်င္း လုပ္ေဆာင္ ေပးေနခဲ့တယ္။
အဲ႔ဒီလို တန္းစီးေတြက လုပ္ေဆာင္ေပးေနေတာ့ ဘယ္ေထာင္ေစာင့္က မၾကည္ျဖဴ အသိအမွတ္မျပဳပဲ ေနလိမ့္ မလဲ။ က်ေနာ္နဲ႔ ဘာဘူက သူတို႔ေတြ နဲ႔ ေရွ႕တန္း တပ္ရင္း ၅ အတူတူတိုက္ပြဲဝင္လာတာဆိုေတာ့ ယံုၾကည္ တာလဲ ပါတာေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူတို႔ကေအးေဆးနား၊ က်ေနာ္တို႔က သူတို႔အလုပ္လုပ္ ဆိုသလုိ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါကက်ေနာ္တို႔လိုခ်င္တဲ႔အကြက္။ လြယ္လြယ္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ ေထာင္ေဖါက္ၿပီး ေျပးလာ နိုင္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို စာဖတ္သူေတြသိေစခ်င္လို႔ပါ။

ဆက္ပါဦးမည္။
စာေရးသူ စိုးဝင္းထြန္း (စိုးေလး)

ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည
ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၁၃။
က်ေနာ္မွတ္မိတာေတာ့ ၅- ၅- ၁၉၉၂ ေန႔ ညပိုင္းထင္တာပဲ။ အဲ႔ဒီေန႔မွာ က်ေနာ္စိတ္ေတြလုပ္ရွားေနျပီ။ အလုပ္ သိမ္းခ်ိန္မွာ ေထာင္သားေတြရဲ့ ေျခေထာက္ခတ္ထားတဲ့ ေသာ့ေတြကိုစစ္ျပီး ေပါ့ေလ်ာ့မႈ႕ေတြ ေပးလိုက္တယ္။ ထြက္ေျပးဖို႔မသိတဲ့ ေထာင္သားေတြက ေခ်ာင္ေနတယ္။ ျပန္တင္းေပးပါလို႔ဆိုၾကတယ္။ ျပန္တင္းေပးရတာေပါ့။
(စစ္ေၾကာေရးနဲ႔ ေထာင္မႈးစစ္လို႔ေတြ႔ရင္ ေျခေထာက္ျဖတ္ခံရမွာေလ။ တခါထဲျဖတ္လိုက္တာက သက္သာေပမဲ့ တစိမ့္စိမ့္ႏွိပ္စက္ျပီး ပုတ္သြားမွ ဓါးႀကီးနဲ႔ သို႔မဟုတ္ မိုင္းခြဲတဲ့ ကက္နဲ႔ ေတ့ျပီးျဖတ္လိုက္ရင္ ေဆးဆရာမေတြရဲ့ လက္ေတြ႔ ထံုေဆး ေမ့ေဆးမပါေသာခြဲစိတ္မွူ႔ျဖစ္သြားမွာ ေထာင္သားေတြေၾကာက္တာေပါ့)
ေထာင္သားေတြအကုန္အထဲေရာက္ျပီး ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ ေရာက္တဲ႔အခ်ိန္ ထမင္းေကၽြးဖုိ႔ စီစဥ္ လုပ္ေဆာင္ ေနတဲ့အခ်ိန္ ေထာင္မွႈး ကိုလွမ်ိဳးေအာင္ကလည္း ေထာင္အေပါက္ဝမွာ လံုျခံဳေရးေတြနဲ႔။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ေထာင္ရဲ့ ဟိုဘက္ထိပ္ ဒီဘက္ထိပ္နွစ္ဘက္ကို ေခါက္တံုး ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ျပီး ေျပာျဖစ္တဲ႔ စကားက.. မင္းတို႔ေတြ ငါတို႔ရဲ့စကား နားမေထာင္ရင္ ငါ့ရဲ့ ဒုတ္က ဓါးထက္ပိုစြမ္းတယ္။ တစ္ခ်က္ထဲပဲ။ အမ်ားအတြက္ဆိုရင္ ငါမလုပ္ရဲစရာအေၾကာင္းမရွိဘူး။
တစ္ဦးတစ္ေယာက္အတြက္နဲ႔က်န္တဲ႔သူေတြ မခံရေစနဲ႔။ အမိန္႔ကိုနာခံပါ။ ေျပာတဲ႔အတိုင္းလုပ္ပါ။ လုပ္နိုင္သည္ ျဖစ္ေစ မလုပ္နိုင္သည္ျဖစ္ေစ လုပ္ဆို လုပ္ရမယ္။ မလုပ္ရင္ေနာက္ပိုင္း ငါ့ဒုတ္နဲ႔ ေတြ႔မယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ တန္းစီးေတြျဖစ္တဲ႔ ဘာဘူ။ ကိုတိုးၾကည္။ ဝင္းျမင့္ နဲ႔ စဖိုက မိနး္ကေလးအက်ဥ္းသား နန္းေစာနဲ႔ တူးတူးက ထမင္းပန္းကန္ေတြခင္း၊ ဟင္းပန္ကန္ေတြခ်ေပါ့။
(က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ထမင္းပန္းကန္ကေတာ့ တစ္ေပပတ္လည္ အစိမ္းေရာင္ ပလပ္စတစ္ခြက္၊ ဟင္းပန္းကန္ကေတာ့ ထမင္းပန္းကန္ထဲေလာင္းထဲ႔ေပါ့။ အလုပ္လုပ္ရင္းခူးလာတဲ႔ အရြက္ေလးေတြ။ ေပးကမ္းလို႔ရလာတဲ႔ ပဲပုတ္ျပား ေလးေတြ။ ေကာက္ရလာတဲ႔ ငရုပ္သီးေျခာက္ေလးေတြ ေထာင္းသားေတြလြတ္လပ္စြာ မွ်ေဝျပီးစားနိုင္ေအာင္ က်ေနာ္တို႔ တန္းစီးေတြက ေထာင္မႉးနဲ႔အဖြဲ႔ ဝင္မလာနိုင္ေအာင္ ႀကိမ္းေမာင္းတဲ႔သူက ၾကိမ္းေမာင္း။ ေထာင္ ေပါက္ဝမွာ အဆင္ေျပေအာင္ေနေပးတဲ႔သူက ေနေပးရတာေပါ့)
က်ေနာ့ရဲ့စိတ္ကို တည္ျငိမ္ေအာင္ထားလိုက္နိုင္တဲ႔အခ်က္က “အားလံုးလြတ္ေျမာက္ဖို႔ ငါ့မွာတာဝန္ရွိသြားၿပီ” တစ္ဦးတစ္ေယာက္လြတ္ေျမာက္သြားေသာ္ ငါေသေပ်ာ္တယ္။ ငါတို႔ရဲ့သမိုင္းကို လြတ္ေျမာက္သြားသူက ေဖၚထုတ္ေပးလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကင္းသမားကို သတ္ဖို႔ က်ေနာ္တာဝန္ယူလိုက္လို႔ပါပဲ။

ဆက္ေရးပါဦးမည္။
စာေရးသူစိုးဝင္းထြန္း( စိုးေလး)
-----------------------------------

ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၁၄
က်ေနာ္တို႔ အမာခံအဖြဲ႔နဲ႔ သတ္မွတ္ခ်ိန္ကည (၁၂) နာရီ ေထာင္သားေတြ အားလံုး ထမင္းစားျပီးခ်ိန္.. သူတို႔ကို လက္ျပန္ႀကိဳးေတြ တုတ္ေပးျပီး (အဲ႔ဒီမွာတစ္ခုေတာ့ရွိတယ္၊ အမာခံအဖြဲ႔ေတြကိုေတာ့ အလြယ္တကူျဖဳတ္လို႔ ရေအာင္ တုတ္ေပးထားတယ္။)
သူတို႔ရင္ထဲဝင္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဒီေကာင္ေတြ ဒိန္တလိန္းနတ္ထက္ ဆိုးေနမွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဘာေၾကာင့္ လဲဆို ခ်ည္ထားတဲ႔ႀကိဳးေလ်ာ့ရင္ လက္ျဖတ္ခံရမွာကိုး။ စစ္ေဆးခဲ႔ရင္ေပါ့။ သူတို႔လဲက်ေနာ္တို႔အေပၚ ယံုၾကည္ တာကိုး။ တန္းစီးေတြ ဦးေဆာင္ျပီး လုပ္တာဆိုေတာ့ဘယ္သူမဆို ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းရင္ ေနာက္ လိုက္ဖို႔ ဝန္မေလးဘူးဆိုတာထက္ အျဖစ္မွန္ေပၚေပါက္ဖို႔ဆိုတာကိုက က်ေနာ္တို႔အတြက္ အားသာေနတာပါ)
က်ေနာ္တို႔ တန္းစီးအဖြဲ႔နဲ႔ေထာင္က်ရဲေမ နွစ္ေယာက္ထမင္းစားေသာက္ျပီးညဦးပိုင္း ဘရားရွိခိုး (တိုင္ေပး တာကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ကိုေဘာႀကီး အခုေတာ့ ပန္းခ်ီထိန္လင္းေပါ့)။ ေနာက္ပိုင္း သီခ်င္း ဆိုခိုင္း တာေတြ ဘာေတြညာေတြ က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
က်ေနာ့စိတ္ထဲမွာရွိတာက ည (၁၂) နာရီ..ဘယ္သူ႔ ကင္းအလွည့္လဲ။ နာဂေအာင္နိုင္ OK ျပီေပါ့။က်ေနာ္နဲ႔ ဝင္းျမင့္က ကင္းသမားေတြကို မခ်မ္းေအာင္မီးဆက္တိုက္ထိုးေပး၊ ထင္းလိုရင္ စဖိုထဲသြားယူေပး အဲ႔ဒီည ကေတာ့ အရင္ေန႔နဲ႔မတူဘူးဗ်။ လံုျခံုေရးယူတဲ႔မီးဖိုမွာ ထင္းတံုး ခြဲျခမ္းေတြ နဲနဲပဲခ်ေပးထားတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ့ရဲ့ ခႏၲီးဓါးကစဖိုထဲမွာ တစ္ခ်က္ေမႊ႔လိုက္ရင္တစ္ေယာက္ေတာ့ေသခ်ာတယ္။ ကင္းခ်ိန္းတိုင္း ထင္းတံုးယူေပးတာေပါ့။ ဒီိလိုနဲ႔ ည (၁၀) နာရီ ကင္းခ်ိန္းေတာ ့ေထာင္မွူးတဲကမဟုတ္ပဲ ဦးေအာင္ေဆြဦး (ယခင္ ၇၀၂ တပ္ရင္းမွူး။ယခုေတာ့ တာဝန္ခံတစ္ခုခုေတာ့ျဖစ္ေနျပီေပါ့) တဲက တပ္ၾကပ္ကိုေမာင္ဝင္း ျဖစ္ေနတယ္။
အဲ႔ဒီမွာ က်ေနာ္နဲနဲစိတ္လွုပ္ရွားသြားျပီ။ ဘာေၾကာင့္ကင္းေျပာင္းတာလဲ.. ငါတို႔စီစဥ္တာ ေပါက္ၾကား သြားျပီ လားေပါ့.. ကိုေမာင္ဝင္းနဲ႔က KIA တပ္ရင္း (၆) မွာထဲက က်ေနာ္နဲ႔ရင္းနွီခဲ႔တာ။ က်ေနာ္က ဝင္းျမင့္ကို မင္းမီးထည့္ေပးထားအံုး။ ငါထင္းသြားယူလိုက္အံုးမယ္ဆိုေတာ့ ကိုေမာင္ဝင္းက ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ေလာက္တယ္..ဆိုေတာ့ စိတ္ေတာ္ေတာ္ပူသြားျပီ။
သူက အေပါက္ဝကေနမခြာဘူး။ သူကိုင္ေနက် ကာဘိုင္ေလးနဲ႔။ (၁၂) နာရီ ေက်ာ္သြားျပီ။ ကင္းခ်ိန္းမယ့္သူ ေရာက္မလာေသးဘူး။ ဝင္းျမင့္ကလက္တို႔ျပီး အိပ္ယာေအာက္ကို ထိုးျပတယ္။ သေဘာေပါက္လိုက္ျပီ။ သူဝွက္ ထားတဲ့ ဓါးရွိတယ္ဆိုတာကိုေပါ့။ က်ေနာ္က ကိုေမာင္ဝင္း ကို ေျပာလိုက္တယ္။ ကင္းခ်ိန္ေက်ာ္ေနျပီ။ က်ေနာ္ သြားေခၚေပးရမလားလို႔ ေျပာေတာ့.. ရတယ္မေခၚနဲ႔ သူလာမွကင္းခ်ိန္းမယ္ဆိုေတာ့.. က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပူေနၿပီ။ ေပါက္ၾကားလို႔ ေအာက္ကအဖြဲ႔ေတြ တက္လာရင္ေသခ်ာတာေတာ့ အသက္ခ်င္းလဲရံုအျပင္ ဘာရွိမွာလဲ။ ငါလုပ္တာပါဆိုျပီး အားလံုးအတြက္ အသက္စေတးရံုရွိတာေပါ့။
မနက္ (၁) နာရီ ေလာက္ထိ ကင္းက လာမခ်ိန္းေသးဘူး။ စိတ္ကိုတည္ျငိမ္ေအာင္ ထားေနရတယ္။ အမာခံ အဖြဲ႔ေတြက နဲနဲအသံေလးေတြေပးလာတယ္။ လံုျခံဳေရးအသစ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ဝင္းျမင့္ ဗ်ဴးၿဗဲ လုပ္ရတယ္။ ဝင္းျမင့္က မ်က္စိမ်က္နာေတြပ်က္ေနျပီ။ သူကရွိလွမွ ၁၆ နွစ္ေပါ့။ က်ေနာ္က မ်က္စိအေနအထားနဲ႔ ျပဲျပလိုက္ ျပဴးျပလိုက္မွ..ဒါေတာင္အေနအထားမမွန္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ေနျပီ။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ မနက္ (၁) နာရီ ေလာက္ရွိေရာ့ေပါ့။ လကလည္း ထိန္ထိန္ကိုသာလို႔ဗ်ာ။ က်ေနာ္ဘာဆက္လုပ္ရမွာလဲ။

ဆက္ေရးပါဦမည္။
စာေရးသူစိုးဝင္းထြန္း( စိုးေလး)

ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ညကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၁၅
က်ေနာ္ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ အမာခံအဖြဲ႔ထဲကတစ္ေယာက္က တန္းစီး က်ေနာ္ ေသးေပါက္ ခ်င္လို႔ဗ်ဆိုေတာ့ ေထာင္သားေတြေသးေပါက္ခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္သြားတာ မသိလိုက္ဘူး။ ကိုယ့္အပူနဲ႔ ကိုယ္ဆိုေတာ့လည္း သတိမထားလိုက္တာပါသလို ဘာလုပ္မွာလဲ ဆိုတဲ႔ေမးခြန္းလည္းျဖစ္နိုင္တယ္။ ပင္လယ္ ေရမ်က္နာျပင္အထက္ ေပ (၇၀၀၀) ေလာက္ ျမင့္တဲ႔ေနရာမွာဆိုေတာ့ မိုးနဲ႔ေဆာင္းပဲ ရွိတဲ႔ေဒသေလ။ Aircon မလိုဘူး။ ေရခဲစားခ်င္ရင္ ညပိုင္းခြက္တစ္ခုထဲ ေရထည့္ထားလိုက္။ မနက္ဆိုစားလို႔ရျပီ။ ဆိုခ်င္တာကဆီးရႊင္တဲ႔ ေထာင္သားေတြမေျပာရဲလို႔ အိပ္ယာထဲေသးေပါက္ခ်ျပီး မနက္ကိုအရိုက္ခံရတဲ႔ သူေတြလဲရွိခဲ႔ပါတယ္။ က်ေနာ္က ကိုေမာင္ဝင္းကို ေထာင္သားေတြေသးေပါက္ခ်ိန္ေက်ာ္ေနျပီ ေသးေပါက္ခြင့္ျပဳ႕ေပးပါဆိုေတာ့ လုပ္ပါလို႔ ေျပာတယ္..အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ တန္းစီးဝင္းျမင့္က ေသးေပါက္လို႔ေအာ္လိုက္တယ္။
မ်က္နာကိုအဝတ္စီးျပီး လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ထားတဲ႔ေထာင္သား ေတြဟာတျပိဳင္တည္းထျပီေပါ့။ (ေထာင္သား ေတြရဲ့ေျခရင္းမွာ တစ္ေယာက္ကို ဂလူးကို႔စ္ ဖန္ပုလင္း နွစ္လံုးစီရွိတယ္ဗ်။ လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ရက္နဲ႔ပဲ မ်က္လံုး စီးထားတာကို မရရေအာင္အသာဖြင့္ ေျခရင္းက ေသးပုလင္းကိုရေအာင္ယူေပါ့။ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် လနဲ႔ ခ်ီျပီး လုပ္ လာတာဆိုေတာ့ အခက္အခဲေတာ့မရွိေတာ့ပါဘူး။ ေဘးဘယ္ညာၾကည့္လို႔မရဘူး။ ကိုယ္လုပ္စရာရွိတာ ကိုယ္လုပ္.. မဟုတ္ရင္အထုအေထာင္ခံရမွာ။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ဒံုးက်ည္က ပစ္မွတ္ေရာက္ဖို႔ သိပ္ အေရးႀကီးတယ္။ ပစ္မွတ္မေရာက္လို႔ အထုခံရသူေတြရွိတယ္။ ပုလင္းနွစ္လံုးနဲ႔ မေလာက္ရင္ ေဘးလူဆီက အကူအညီေတာင္းရတယ္။ ဒါကလည္းတိုးတိုးတိတ္တိ္တ္ေပါ့။ ဆီးရႊင္တဲ႔သူေတြကမေလာက္ဘူးဗ်။ ေဘးလူေတြကလည္း အေၾကာင္းသိဆိုေတာ့ ေသးေပါက္ခ်ိန္ဆို အသာေလးပုလင္းကို သူ႔ဘက္ တိုးေပး လိုက္တယ္။ ရဲေဘာ္စိတ္အျပည့္ရွိၾကတယ္။ အဲ႔ဒီအေတြ႔အႀကံဳက အခုအခ်ိန္ က်ေနာ့အတြက္ အသံုးဝင္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္ Express နဲ႔ ခရီးသြားရင္ ကားရပ္ခိုင္းစရာမလိုဘူး။ ကားကေပးတဲ့ ေရသန္႔ဘူး နဲ႔တင္ အဆင္ေျပတယ္။ ပစ္မွတ္လံုးဝမလြဲဘူး)
အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ နာဂေအာင္နိုင္ကင္းခ်ိန္းဖို႔ ေရာက္လာတယ္ ။ ဝမ္းသာလိုက္တာေတာ့ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပါပဲ။ ငါတို႔ရဲ့အစီအစဥ္ေတြ သူတို႔မသိေသးဘူးဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ေပါ့။ နာဂေအာင္နိုင္က အရက္ေသာက္လာတယ္။ ေထာင္သားေတြကိုေတာ့ မရက္စက္ခဲ႔ဘူးထင္တာပဲ။ တိုက္ခိုက္ေရးေတာ့ေကာင္းေလာက္တယ္။
သူလည္းရွိလွမွ အသက္ ၂၃/၂၄ ေပါ့။ ကိုေမာင္ဝင္းနဲ႔ ကင္းခ်ိန္းျပီေပါ့။ ထူးထူးျခားျခား လကလည္း သာေနေတာ့ ကိုေမာင္ဝင္းက စိုးေလး ငါ့ကိုလိုက္ပို႔.. ဆက္ျပီး ေအာင္နိုင္ကို ငါစိုးေလး ကို ေခၚသြားမယ္.. (ကိုေမာင္ဝင္း သရဲေၾကာက္တတ္တာကို က်ေနာ္က KIA တပ္ရင္း ၆ မွာကတည္းကသိတာ။ က်ေနာ္တို႔ကို ထားတဲ႔ ေထာင္ကုန္းဆိုလည္းဟုတ္သလို ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ့အလံ လြင့္ထူတဲ႔အလံတိုင္ ကုန္းလည္း ဟုတ္တယ္။ အဲ႔ဒီကုန္းက ရာဇဝင္နဲ႔ လသာတဲ႔ညေတြဆိုအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က သီခ်င္းလာလာဆိုတာတဲ႔။ က်ေနာ္ကေတာ့ မေတြ႔ခဲ့ မိပါဘူး)
နာဂေအာင္နိုင္ ကလည္း ေခၚသြားေလဆိုေတာ့ က်ေနာ္က သံခ်ိန္းႀကိဳးကိုခါးမွာခ်ည္..တခြ်င္ခြ်င္နဲ႔ ေရွ့က သြားတာေပါ့။ ရင္းမႉး ဦးေအာင္ေဆြဦး တဲေရာက္ေတာ့ ကိုေမာင္ဝင္း ကို အထဲလိုက္ပို႔ရင္းနဲ႔ ဘယ္ညာ ၾကည့္လိုက္ျပီ။ တဲရဲ့ အလယ္မွာမီးဖို.. ဘယ္ဘက္အခန္းမွာ ရင္းမႉးအိပ္တယ္။ ညာဘက္အခန္းမွာ ကိုေမာင္ဝင္းနဲ႔ ရင္းမႉး PA စိုးနိုင္ အိပ္တယ္။ က်ေနာ္စီစဥ္ထားသလို ဒီတဲကိုသိမ္းလို႔ရျပီေပါ့။ ၿပီးရင္ ေတာင္ေအာက္ဆင္း လမ္းကူးေတာင္ေပၚမွာရွိတဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရးရံုး၊ စစ္ရံုး စစ္ေရးတာဝန္ခံ သံေခ်ာင္းတဲ (ယခု သာယာဝတီေထာင္)။ ျပီးရင္ ဥကၠ႒ ေအာင္နိုင္ (ေရာ္နယ္ ေအာင္နိုင္) တဲကုိ သိမ္းျပီးရင္ပြဲျပီးျပီ။ တကယ္ေတာ့မလုပ္ရက္ခဲ႔ပါဘူး။
ကုိေမာင္ဝင္း ကုိ လုိက္ပုိ႔ၿပီး တခြ်င္ခြ်င္နဲ႔ပဲ ေထာင္ကိုျပန္လာရတာေပါ့ ခ်ိန္းသံမေပးလို႔ကလည္းမရ။ ေထာင္မႉး တဲက ၾကားထဲမွာရွိေနေတာ့ ထြက္ပစ္ရင္ ဇယားရွိတာကိုး။ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ပဲ ေထာင္ကို ေရာက္လာတယ္ (ကိုေမာင္ဝင္း က က်ေနာ့ကို ဖက္ၾကမ္းေဆးေပါ့လိပ္ ၃ လိပ္ေပးလိုက္ေသးတယ္ ။ လမ္းအတြက္ အဆင္ေျပ သြားတာေပါ့)။
ေထာင္ေရာက္ေတာ့ နာဂေအာင္နိုင္က ကြတ္ျပစ္ေပၚအိပ္ေနျပီ ။ ဝင္းျမင့္ က မီးဖိုေဘးမွာ မီးထည့္ေပးေနတယ္။ အဲ႔ဒီအေနအထားေတြ႔လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ကစဖိုေဆာင္ထဲ သြားျပီေပါ့။ က်ေနာ့ရဲ့ ကိုယ္ရံေတာ္ကို သြားယူျပီးသကာလ.......

ဆက္ေရးပါဦမည္။
စာေရးသူ စိုးဝင္းထြန္း(စိုးေလး)

ဓါတ္ပံုမူရင္း ဦးစိုင္းထြန္း(၁၉၉၂ခုႏွစ္ ဧၿပီလေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္ႏွင့္လာစဥ္႐ိုက္ယူထားေသာပံုမ်ားထဲမွ)

ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၁၆
စဖို(ေထာင္သားေတြကိုထမၼင္းနဲ႔ဟင္း ခ်က္ျပဳတ္ေပးရတဲ႔တဲေပါ့။ ဘာေၾကာင့္ေျပာရလဲဆိုေတာ့ လူငယ္ေတြကို မေျပာလိုဘူး။ လူႀကီးေတြေတာင္ ABSDF ဆိုတာ ဘာေၾကာင့္ ဖြဲ႔တာလဲတဲ့။ နဲနဲေတာ့လည္သြားတယ္။ သာကူးအတြက္ေတာ့ လႈပ္ရွားေနတယ္) က က်ေနာ့ ကိုယ္ရံေတာ္ပါလာျပီ။ ေနာက္ေက်ာ ခါးျခားထိုးလို႔ ေထာင္ထဲဝင္ေတာ့ ဝင္းျမင့္က မီးထိုးေနတယ္။ က်ေနာ့ရဲ့ (၁၀) လက္မ ေလာက္ျမင့္တဲ့ ကုတင္ေပၚထိုင္ျပီး စဥ္းစားရျပီ။ ငါျပန္လာတဲ႔ခ်ိန္းသံက ေထာင္မွူးတဲမွာတစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့နိုးမွာပဲ။ အိပ္ခ်ိန္ခဏေတာ့ ေစာင့္ရမွာေပါ့။ ကင္းသမား နာဂေအာင္နိုင္ကလည္း တ႐ႈး႐ႈးနဲ႔ကြပ္ပစ္ေပၚအိပ္ေနတာ တန္းစီးေတြကို စိတ္ခ်တာလား... မႈးလို႔ အိပ္တာလားေတာ့ မသိဘူး။ တမလြန္မွာသြားေမးမွပဲသိရေတာ့မွာေပါ့။
က်ေနာ္ခန္႔မွန္း ၁၅ မိနစ္ေလာက္ေစာင့္ျပီးက်ေနာ့ရဲ့ သက္ေတာ္ေစာင့္ခႏၲီးဓါးထုတ္ျပီ။(နာဂေအာင္နိုင္ရဲ့ G .3 က သူ႔ရဲ့ေျခရင္းမွာ ။ဘာဘူ(ျမင့္သိန္း)အိပ္တဲ႔ဖက္ ေထာင္ထားတယ္။အမာခံအဖြဲ႔ေတြဘယ္သူမွ အိပ္လို႔ မရဘူးဆိုတာကိုေတာ့ က်ေနာ္ရဲရဲႀကီးအာမခံေျပာရဲတယ္။ က်ေနာ္ကလုပ္ရွားေနရလို႔ မသိသာေပမယ့္သူတို႔က နိုးလ်က္နဲ႔ အေသလိုေနရတဲ႔ဘဝ။ ဒါ့အျပင္ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာကိုေတြးၿပီး ရင္ခံုေနရမယ့္ဘဝေတြ။ လက္ျပန္ႀကိဳးေတြလည္းေျဖထားၿပီ။ ေျခေထာက္ခပ္ထားတဲ့ သံခ်ိန္းႀကိဳးေတြလည္းျဖဳတ္ထားျပီ။ သူတို႔ေတြရဲ့ ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုရွိမယ္ဆိုတာစာဖတ္သူတို႔စဥ္းစားၾကည့္ရင္ဘယ္လိုေနမလဲ။
မီးဖိုေဘးမွာ က်ေနာ္နဲ႔ဝင္းျမင့္..နာဂေအာင္နိုင္ရဲ့ ေမးစိကိုဆြဲကိုင္ျပီးလည္ပင္းကို ဓါးဆြဲေတာ့မည့္အခ်ိန္..အြတ္ ဆိုတဲ႔အသံ သူ႔ဆီကထြက္လာတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ဘာဘူကထလာျပီး G 3 ကိုဆြဲယူ ေမာင္းကို အသာတင္ျပီးေတာ့ ခ်ိန္တာက က်ေနာ့ကိုခ်ိန္တာလား ..နာဂေအာင္နိုင္ကို ခ်ိန္တာလားေတာ့မသိဘူး။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ နာဂေအာင္နိုင္ရဲ့ ေခါင္ရင္းမွာ က်ေနာ္က ေမးစိဆြဲျပီး လည္ပင္းကို ဓါးနဲ႔ဆြဲလွီးဖို႔ လုပ္ေနတာကိုး ဘာဘူက ကိုစိုးေလး မသတ္ပါနဲ႔တဲ႔။ အမာခံအဖြဲ႔ေတြကလည္း အသံၾကားတာနဲ႔ အကုန္ ထလာတာ တအားျမန္တယ္။ ဘာသံမွမထြက္ဘူး။ ဘာဘူက အဲ႔လိုေျပာေတာ့ ဝင္းျမင့္ ကို က်ေနာ္၊ ဘာဘူ၊ ကိုတိုးၾကည္ တို႔ရဲ့ ခါးခ်ည္တဲ႔ႀကိဳးေတြကို အရင္ယူခိုင္း။ မ်က္လံုးစီးတဲ႔အဝတ္ေတြကို ပါးစပ္ထဲထိုးထည့္။ ႀကိဳးတုပ္ေပါ့ (လုပ္သမွ်အားလံုးဟာ အသံတိတ္လုပ္ရတာေပါ့)။ စီစဥ္ထားတဲ႔အတိုင္း အုန္းႀကိဳင္ (OK) နဲ႔ ထိန္လင္းေအာင္၊ ဘိုေတာက္(ထြန္းလင္းစိုး)၊ ဒႆ (ေမာင္ေမာင္ခင္)၊ ေနာက္နွစ္ေယာက္က ေက်ာ္ဇင္ထြန္း နဲ႔ ဖိုးဆန္းထင္တာပဲ။ ေက်ာ္မ်ိဳးလည္းျဖစ္နိုင္တယ္။ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
ဓါးကိုယ္စီကိုင္ျပီး ေထာင္မႉးတဲကို လုပ္ႀကံဖို႔သြားျပီ။ က်ေနာ္ကေတာ ့ေထာင္သားေတြကို အသံမထြက္ေအာင္နဲ႔ သံႀကိဳးေတြအသံမထြက္ေအာင္ သြပ္နန္းႀကိဳးကိုျဖဳတ္လို႔ရေပမယ့္ ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ဘက္ေတာ့ျဖဳတ္လို႔မရဘူး။ အသံမထြက္ေအာင္ ျဖဳတ္ျပီးတဲ႔ခ်ိန္းတစ္ဖက္ကို ပခံုးေပၚတင္ျပီး ရင္ဘတ္ေရာက္ေအာင္ဆြဲ အသံ မထြက္ေအာင္ တင္းတင္းဆြဲထားခိုင္းရတာ။
ဘာဘူနဲ႔ ကိုေဘာႀကီး (ပန္းခ်ီထိန္လင္း) တို႔က ပြိဳင့္သြားဖို႔စီစဥ္ထားေပမယ့္ KIA ကို က်ေနာ္တို႔ဟာ ေထာက္လွမ္းေရးမဟုတ္တဲ႔အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသားစစ္စစ္ျဖစ္တဲ႔အေၾကာင္းေတြကို ေရးဖို႔လုပ္ေနျပီ။ ဒါက လည္း ျပီးမွသိတာပါ။ က်ေနာ္က တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ အသံမထြက္ေအာင္ ေထာင္ထဲက ထြက္ခိုင္းျပီး အားလံုးကုန္ေတာ့ ေထာင္မႉးတဲဖက္ေရႊ႕ၿပီ။ လကလည္းသာေနေတာ့ ေထာင္မွူးတဲ ေဘးနားမွာ အားလံုး ေခ်ာင္းေနၾကတယ္။
တဲထဲကို ေလးဖက္ေထာက္ျပီး က်ေနာ္စဝင္လိုက္တယ္။ ၿပီးတာ့ OK လိုက္ဝင္တယ္။ ညာဘက္ကို လက္ျပေတာ့ သူသြားတယ္။ ေနာက္လူေတြက လူစုခြဲလိုက္ျပီ။ OK ဖက္ကို ၃ ေယာက္.. က်ေနာ့ဖက္ကိုတစ္ေယာက္ .. အလယ္ကိုတစ္ေယာက္ လက္နဲ႔ပဲ ျပရတာေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ေတြ တကယ္သတ္ေတာ့မွာ ေထာင္ေစာင့္ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ရဲ့ ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္တဲ႔အသံက က်ေနာ့ရဲ့စိတ္ကို ေျပာင္းလဲေပးလိုက္တယ္။

စာေရးသူ စိုးေလး( မကဒတ မပ)
----///--///----///---//----///----//----///-

ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည
ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၁၇
အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ အားလံုးကိုလက္ဝါးျဖန္႔ ေထာင္ျပလိုက္တယ္။ က်ေနာ္က ေထာင္မွူးရဲ့က ုတင္ေျခရင္းေရာက္ေနျပီ။ လေရာင္က တစ္လကၼေလာက္ရွိတဲ႔ဝါးလံုးေတြနဲ႔ကာထားတဲ႔နံရံျခားထဲကေန တဲထဲကို ဝင္ေရာက္ေနေတာ့ ေထာင္မွူးရဲ့ ကာဘိုင္ေသနပ္ေလးက ေခါင္းရင္းနံရံမွာ ေထာင္ထားတာကိုေတြ႕ေနရတယ္။ က်ေနာ္ လက္ေထာင္ျပတာကို အားလံုးျမင္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္ကမုဆိုးဒူးေထာက္ ထိုင္လ်က္ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔က ေနာက္ခ်န္ အားလံုးရွင္းျပီးမွ ေနာက္ကလိုက္မွာ (ေထာင္သားေတြကို ဘာဘူနဲ႔အဖြဲ႔ ဦးေဆာင္ျပီးေခၚသြားဖို႔ အရင္လႊတ္လိုက္ျပီဆိုေတာ့ ကိုယ္ေတြအတြက္ကေသမထူး ေနမထူး။ အားလံုးလဲ ဒီလိုပဲေတြးထားၾကမွာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်န္ခဲ႔တဲ႔သူေတြအားလံုးဟာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္လြတ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ အသက္ ေပးဖို႔ ဝန္မေလးတဲ႔သူေတြျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ ။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာအားလံုးက လူသတ္ဖို႔ဝန္မေလးတဲ့သူေတြႀကီးပဲ။
တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ အမာခံေတြအားလံုးကအမိန္႔နာခံတယ္၊ ညီတယ္။ ဘာဘူနဲ႔က်ေနာ္ ႏွိပ္စက္ ထုေထာင္း ခဲ႔တာေတြကို သူတို႔ေတြအကုန္နားလည္ေပးတယ္။ ထြက္ေျပးခဲ႔တဲ႔တစ္လမ္းလံုး အမိန္႔ေအာက္မွာပဲ စည္းလံုးစြာ လက္တြဲခဲ႔တယ္။ နာမက်န္းအမ်ားစုကိုလည္း ဒီအဖြဲ႔ပဲေစာင့္ေရွာက္ေပခဲ႔ရတာပါ။ ေခ်ာင္းဆိုးသံ ၾကားေတာ့ က်ေနာ့စိတ္ထဲဝင္လာတာတခုက ငါတို႔သတ္လိုက္ရင္ေသမယ္။ တိုင္ပင္မညီလို႔ ရုန္းရင္း ဆန္ခတ္ျဖစ္ရင္ ထြက္ေျပးသြားသူေတြပါ ဒုကၡေရာက္မယ္။ ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္အခ်င္းခ်င္း မသတ္သင့္ဘူးလို႔ စိတ္ထဲ ဝင္လာတယ္။ တပ္စိတ္ခ်င္းမတူေပမဲ႔ ေရွ႕တန္းမွာအတူ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ႔တဲ႔ရဲေဘာ္ေတြျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။
တိုက္ဆိုင္ တာလားေတာ့မသိဘူး။ ထိန္ထိန္သာေနတဲ႔ လေရာင္ကိုတိမ္မဲေတြစတင္ျပီး ဖံုးလႊမ္းသြားျပီ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဒႆ (ေမာင္ေမာင္ခင္) က ေနာက္ကေန ခါးတို႔ျပီး လက္ယတ္ေခၚတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေလးဖက္ေထာက္ ေျဖးေျဖးခ်င္းျပန္ဆုတ္ေပါ့။ အသံလံုးဝထြက္လို႔မရပါဘူး။ အသံထြက္သြားရင္ မျဖစ္ သင့္တာေတြျဖစ္ကုန္မွာ။ က်ေနာ္ဆုပ္လာေတာ့တဲထဲမွာ ဘယ္သူမွမရွိေတာ့ဘူး။ အားလံုးက ေထာင္နား ေရာက္ေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ေမးလိုက္ေတာ့ ကိုျမင့္သိန္း (ဘာဘူ) က အတူတူသြားမယ္လို႔
လာေခၚတယ္တဲ႔ ။ဘာဘူေရာက္လာတာ က်ေနာ္မသိသလို..သူတို႔နဲ႔လည္း ဘာဘူမရွိဘူး။ က်ေနာ့စိတ္ထဲမွာ ဒီေကာင္ေတြမလုပ္ရဲလို႔အေၾကာင္းျပတာလားေပါ့။ ဒါေပမယ့္အားလံုးက ေရာက္ေနတာဆိုေတာ့ ဘာဘူ ဘယ္မွာလဲ လို႔ ေမးလိုက္တာ ေတာင္ၾကားထဲမွာတဲ႔။ က်ေနာ္အမ်ားႀကီးစိတ္ပူသြားျပီ။ သူတို႔ဘာျဖစ္လို႔ မထြက္ ေျပးေသးတာလဲေပါ့။ အဲ႔ဒါနဲ႔ေတာင္ၾကားထဲကိုက်ေနာ္ေျပးဝင္သြားေတာ့ အမာခံအဖြဲ႔ေတြလည္း ေနာက္က ထပ္ခ်ပ္မကြာလိုက္လာတယ္။
ေတာင္ၾကားထဲေရာက္ေတာ့ေထာင္သား ရဲေဘာ္ေတြ ငုတ္တုတ္ေလးေတြ ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ လမ္းေၾကာင္းေျပာျပထားတာကို ထြက္မေျပးလို႔..က်ေနာ္ဆဲမိခဲ႔တယ္။ ခ်က္ခ်င္း ဘာဘူ ေရ မင္းက ေနာက္ကလိုက္ေတာ့။ အမာခံထဲက ၃ ေယာက္ေလာက္ေခၚထား။ ငါနဲ႔တစ္ေယာက္လိုက္ခဲ႔ ပြိဳင့္ထြက္မယ္။ က်န္တဲ႔အမာခံေတြကိုေတာ့အလယ္မွာ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ဖို႔နဲ႔ အသံမထြက္ေစဖို႔ မွာၾကားျပီး ဝင္းျမင့္ဆီက တူနဲ႔ေဆာက္ကို ယူလိုက္တယ္။ အားလံုးထ ထြက္မယ္ဆိုျပီးေတာ့...

ဆက္ေရးပါဦးမည္။
စာေရးသူစိုးေလး(မကဒတ မပ)
---//----///----///----///----///----///--///

ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည
ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၁၈
ေထာင္ကလြတ္လာျပီဆိုေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြေပါ့အားလံုးထ.. ထြက္မယ္ဆိုျပီး သံခ်ိန္းၾကိဳးသံမၾကာခ်င္ဘူး။ ကိုယ့္သံႀကိဳးကို ကိုယ္နိုင္ေအာင္ထိန္းဆိုျပီး က်ေနာ္ ေတာင္ၾကားအထြက္ ေတာင္ေစာင္း ေဘးကေန ပန္းဆင္းျပီ က်ေနာ့ေဘးမွာ ေက်ာ္မ်ိဳး ျဖစ္ေလာက္တယ္။ ဒႆလည္း ပါလာတယ္ထင္တာပဲ။ (အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ တပ္တြင္းမြမ္းမံျပန္ေပးေနခ်ိန္။ က်ေနာ္တို႔ေျပးလမ္းေၾကာင္း ေတာင္ေစာင္းနဲ႔ သူတိုရဲ့ကင္းက ထိပ္တိုက္။ ရာသီ ဥတုက ကိုယ့္ဘက္ပါလာျပီ လေရာင္ကို တိမ္မဲေတြကအျပည့္အဝဖံုးအုပ္ျပီး ရြာေတာ့မည့္မိုးလို ျဖစ္ေနျပီေပါ့)
တိတ္ဆိတ္စြာနဲ႔ ေတာင္ကိုပန္းဆင္းျပီး ေလ့က်င့္ေရးကြင္ထဲေရာက္ျပီေပါ့။ ေတာင္နံရံနဲ႔ ကပ္ျပီး ေျဖးေျဖးခ်င္း ဆက္ေရွာက္ေပါ့။ လိုင္စင္ေတာင္ကုန္းနဲ႔ နယူးးကမ့္ေတာင္ကုန္းၾကားေရာက္ေတာ့ ေရွ႕မွာက တရုတ္ျပည္က တက္လာတဲ့ လိုင္စင္၊ နယူးကမ့္ ကားလမ္းေရာက္ျပီ။ ကားလမ္းေက်ာ္လို႔ တစ္ဖက္ျမက္ေတာ ေရအိုင္ ေက်ာ္လိုက္ရင္ KIA ရဲ့ေအာက္ေဆးရံုေဟာင္း။ (က်ေနာ္တို႔ေျပးလာခ်ိန္ ေအာက္ေဆးရံုက တဲေတြပဲ ရွိေတာ့တာ။ တရုတ္ျပည္ထဲေဆာက္ထားတာေပါ့ ။ က်ေနာ္တို႔ဒီလမ္းေၾကာင္းကိုေရြးတာကလည္း ေအာက္ ေဆးရံုမွာ ဘယ္သူမွမရွိေတာ့လို႔ ေရြးလိုက္တာ)
ကားလမ္းေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ျပန္ေစာင့္တယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ပါလာတဲ႔အမာခံေတြကို ဦးေဆာင္ျပီးေျပးခိုင္းတယ္။ သံခ်ိန္းႀကိဳးေတြ အသံမထြက္ေအာင္တင္းတင္းဆြဲျပီး ေျပးေနတဲ႔ ဂီလာနေထာင္သား ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ စာဖတ္သူမ်ား ကိုယ္ခ်င္းစာမိမယ္ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္လဲမတတ္နိုင္ဘူး။ ဇြတ္ေမာင္းေျပးခိုင္းရတာပါပဲ။ ေနာက္ က်တဲ့ေျခေထာက္ကတစ္ဖြဲ႔လံုးအတြက္ ဒုကၡေရာက္သြားနိုင္တယ္။ေနာက္ခ်န္ အမာခံအဖြဲ႔ ဘာဘူ ေရာက္ လာေတာ့ အားလံုးကုန္ျပီဆိုတာသိလိုက္ျပီ။ က်ေနာ္အသံမထြက္ေအာင္ ေရွ႕ဆက္ေျပးရတာေပါ့။
ေရွ့ဆံုးျပန္ေရာက္ေတာ့ ဦးေဆာင္ျပီး ေရွ့ကသြားေတာ့ KIA ရဲ့ ေအာက္ေဆးရံုေဟာင္းကိုသြားတဲ႔ လမ္းက ေပ်ာက္ျပီ။ အဲ႔ဒီမွာ မံုရြာသားေလးေပၚဦးက တန္းစီး ညာဖက္ေတာင္ေၾကာကိုတက္လိုက္ရင္ လမ္းေရာက္ တယ္လို႔ေျပာလာတယ္။ (ေပၚဦးက အဖမ္းမခံရခင္ထိ ေဆးသင္တန္း KIA မွာ တက္လာတာဆိုေတာ့ ေဆးရံုဧရိယာကြ်မ္းက်င္တယ္) သူေျပာသလို ညာဖက္ ေတာင္ေၾကာကို တက္လိုက္ေတာ့ ေအာက္ေဆးရံု လမ္းစေတြ႔တာပါပဲ။ ေနာက္ခ်န္အဖြဲ႔ မ်က္ေျချပတ္မွာစိုးလို႔ က်ေနာ္ကခဏေစာင့္ရတယ္။ ဘာဘူ ကို ေတြ႔လိုက္ေတာ့ ေရွ့ဆံုးထိျပန္ေျပးရျပီေပါ့ ။ေရွ့ဆံုးေရာက္ေတာ့ သြားေနတဲ႔လမ္းရဲ့ ညာဖက္မွာထိုင္လိုက္တယ္။
အဲ႔ဒီမွာ က်ေနာ္ယူလာတဲ႔ တူနဲ႔ေဆာက္ စတင္အသံုးဝင္ေတာ့တာပါပဲ။ သံခ်ိန္းႀကိဳးေတြ ထမ္းေျပးလာရတဲ႔ ေထာင္သားရဲေဘာ္ေတြကို တစ္ေယာက္စီေသာ့ခပ္ထားတဲ႔ၾကားထဲကို ေဆာက္ထဲ႔ျပီးတူနဲ႔ ႐ိုက္လိုက္ေတာ့ ေသာ့ကျပဳတ္..ခ်ိန္းကိုလြင့္ျပစ္ရံုေပါ့ ။က်ေနာ္ကခ်ိန္းကိုမလြင့္ပစ္ခိုင္းဘူး။ ရွားေဟာ့ပါရြာေရာက္မွ ေခ်ာင္းထဲကို ပစ္ခ်မယ္ဆိုျပီး ျဖဳတ္ထားျပီးေသာ္လည္း ဆက္သယ္ခိုင္းတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေျခရာခံမိသြားမွာကိုက်ေနာ္စိုးရိမ္တယ္။ တစ္ခါရိုက္ျဖဳတ္ (၆) ေယာက္ေလာက္ပဲ ျဖဳတ္နိုင္တယ္။ ေျပးတာကိုရပ္လို႔မရဘူး။ ၿပီးရင္ေရွ့ဆံုး ေရာက္ေအာင္ျပန္ေျပး.. လမ္းေဘးထိုင္ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ရိုက္ျဖဳတ္။ သံုးခါေလာက္ဆိုေတာ့လူကေဟာဟဲဆိုက္ျပီ ဝင္းျမင့္ကိုတာဝန္လြဲရျပီေပါ့။ ရွားေဟာ့ပါ တရုတ္ရြာေရာက္တဲ႔အခ်ိန္ အားလံုးျဖဳတ္ျပီးသြားျပီ။
ေခ်ာင္းထဲအကုန္ပစ္ခ်လိုက္ျပီေပါ့။ အားလံုးေပါ့ပါးသြားေပမယ့္ ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္တစ္ေယာက္ အေမာေဖါက္ ေနတယ္။ နိပ္စက္မွူ႔ဒဏ္ မခံနိုင္သလို စိတ္ဓါတ္ က်သြားပံုရတယ္။ က်ေနာ့ကိုထားခဲ႔ပါေတာ့တဲ႔။
ရွားေဟာ့ပါရြာက က်ေနာ္တို႔စခန္းနဲ႔ ဘယ္ေလာက္မွမေဝးေသးဘူး။အမာခံအဖြဲ႔ေတြပဲ တြဲေခၚရတာေပါ့။ ဆမားျမိဳ႔ကိုေရာက္ခါနီးေတာ့ သိတဲ႔သူက တန္းစီး ေရွ့မွာ ဆမားေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ မ်က္စိထဲ ဆမား ယင္ဂ်န္း လမ္းေၾကာင္းကို ေျမပံုထဲျမင္လိုက္ျပီ။ မိုးေတြကလည္း ခပ္စိတ္စိတ္ရြာေနတာေပါ့။ အဲ႔ဒီမွာ က်ေနာ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ ညာဘက္လယ္္ကြင္းထဲကေနတဲ႔တဲ့ျဖတ္မယ္။ အမာခံအဖြဲ႔ကဦးေဆာင္ျပီး စိုက္ခါစလယ္ကြင္းကို စနင္းေတာ့တာပါပဲ။ ဘာဘူနဲ႔အဖြဲ႔ ေရာက္မလာေသးဘူး။ က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္စိတ္ပူေနျပီ။ သြားတဲ႔အဖြဲ႔က ကိုက္ ၃၀၀ ေလာက္ရွိသြားျပီ။
က်ေနာ္က မ်က္ေျချပတ္မွာစိုးလို႔။ လိုင္စင္ ဆမား လမ္းမေပၚမွာ လူရိပ္ေတြ႔လိုက္ျပီ ဘာဘူ တို႔အဖြဲ႕ ၊ က်ေနာ္လယ္ကြင္းထဲ ေရွ့လူေတြမွီေအာင္ေျပးျပီေပါ့။ အခ်ိန္ကနံက္ (၄) နာရီဝန္းက်င္ရွိျပီ။ (ထင္တာေနာ္ နာရီမရွိေတာ့ အတိအက်မေျပာနိုင္တာေတာ့ ခြင့္လြတ္ပါ)
အာရံုတက္ခ်ိန္ အလင္းေရာင္လာခါစအခ်ိန္မွာေတာင္ေပၚတရုတ္ရြာေလးကိုေရာက္တယ္။ စကား မေပါက္ ေတာ့ဘူး။ အဲ႔ဒီမွာ ရဲေဘာ္ထဲက ထြန္းဇံ (က်ေနာ္တို႔အေခၚ တာေကာ) က ျပည္ႀကီး စကားရတယ္။ အဆင္ေျပေအာင္ေျပာနိုင္တယ္။ ယင္ဂ်မ္း ကိုေတာလမ္းကသြားခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ တရုတ္ေတြ မ်က္လံုး ျပဴးသြားတယ္။ ေတာင္ေတြအမ်ားႀကီးေက်ာ္ရမွာ၊ ဆမား က ကားစီးသြားပါလားတဲ့။ ထြန္းဇံ ကို ဘယ္ဘက္ကို သြားရမလဲလို႔ ေမးကြာဆိုေတာ့ ဒီဖက္ကသြားရင္ရတယ္.. ဆိုတာနဲ႔ ခရီးျပန္စထြက္တာေပါ့။ (ထြန္းဇံ ရဲ့ ေရွ့ေရွာက္ အဖြဲ႔အေပၚ သူတတ္ကြ်မ္းတဲ႔ စကားနဲ႔ ကူညီခဲ႔တာေတြ ေဖၚျပပါဦးမည္)

ဆက္ေရးပါဦးမည္။
စာေရးသူစိုးေလး(မကဒတ မပ)

#ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည ( Soe Lay NB)
ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၁၉
ျပန္ထြက္ဖို႔လုပ္ေနခ်ိန္ ေမးမိတဲ့တရုတ္အိမ္က ေပါက္ဆီေတြခ်ေကၽြးတယ္ ရဲေဘာ္ေတြကလည္း ပင္ပမ္းတာက တစ္ပိုင္း ပိုဆိုးတာက ဂီလာနေတြ ခ်ေၾကြးတာ မေလာက္ေတာ့ သြားျပီးထပ္ယူေပးမယ္ဆိုျပီး အိမ္ရွင္က အျပင္ထြက္မယ္လုပ္တယ္ က်ေနာ္က တားျပီး ထြန္းဇံ(တာေကာ)ကို ဘာအတြက္လဲလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့
စားတာေတြအားရလို႔ အျခားအိမ္ကေန သြားယူေပးမလို႔တဲ႔လို႔ဆိုေတာ့ကာ က်ေနာ္မယူခိုင္းေတာ့ဘူး၊ ခ်က္ခ်င္း ထြက္မယ္ဆိုျပီး ျပန္စထြက္တယ္။ (ငတ္ျပတ္ေနတဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြကိုေတာ့ အားနာေပမယ့္ ေနာက္က လိုက္သတ္မယ့္အဖြဲ႔က ဒီအတိုင္းျငိမ္ေနမွာမဟုတ္ဘူး ဘာဘူ ကေတာ့ G.3 ေသနတ္ကို ဒင္ျဖဳတ္ျပီး အဝတ္ေဟာင္းနဲ႔ ပတ္လာတယ္။ က်ေနာ္က စစ္ေရးအျမင္နဲ႔ ၾကည့္ေတာ့ ေပါက္ဆီ သြားယူမယ္ဆိုျပီး ရြာလူႀကီးကို သြားေျပာ ဆမားရဲ ကို ေခၚလိုက္ရင္ အားလံုး စခန္းျပန္ေရာက္သြားမွာ အစား တစ္လုပ္အတြက္ ထက္ ရဲေဘာ္ေတြရဲ့အသက္က ပိုျပီး တန္ဖိုးရွိပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဆက္ထြက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တာ)
ရဲေဘာ္ေအာင္က်ာ္ျမင့္က အေျခအေနေတာ္ေတာ္ဆိိုးေနျပီ ဒီရြာမွာက်ေနာ့ကို ထားခဲ႔ပါေတာ့တဲ႔ သူ႕ကို အမာခံအဖြဲ႔က ေလးေယာက္ေလာက္ အလွည့္က် တြဲလာခဲ႔ရတာ က်ေနာ္မထားခဲ႔နိုင္ဘူး စမားၿမိဳ႕ဆိုတာ က ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရင္ KIA ပိုင္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္ ရင္ဂ်မ္း အထိေပါ့ (က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္တာက သူလမ္းမွာ ေၾကြလြင့္သြားေတာ့ ငါထားခဲ႔ရင္ အေကာင္းသား မထားခဲ႔လို႔ ဒီလုိ ျဖစ္သြားတာ သို႔ေသာ္ ထားခဲ႔လို႔ ျပန္မိသြားရင္ ေခါင္းျဖတ္ အသတ္ခံရမယ္ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔ကိုလည္း ေျခရာခံမိသြားမယ္ ထြက္ေျပး လာတာက ၅၅ ဦးေလ စာဖတ္သူေတြရဲ့ခံစားခ်က္ တင္ျပေပးေစခ်င္ပါတယ္)
တစ္ခုရွိတာက က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔က ခရီးသြားမဟုတ္ဘူး ေထာင္ေဖါက္ေျပးလာတာဆိုေတာ့ ေနာက္ကေန ပိုက္စိပ္တိုက္လိုက္သတ္မယ့္ သူေတြက ေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္မွာပဲ က်ေနာ္တို႔ ရပ္နားလို႔မရဘူး ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ ႏွိပ္စက္ခံဒါဏ္ရာေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြအမ်ားစု ပါဝင္ေတာ့ တစ္ေတာင္တက္ တစ္ေတာင္ဆင္း က်ေနာ္က ပြိဳင့္ ဘာဘူက rear အမာခံအခ်ိဳ႕က ခါးလည္မွာ ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္ျပီး ေျဖးေျဖးခ်င္း ဆက္ထြက္လာတာေပါ့ ေတာင္ကုန္းတစ္ခုေရာက္ေတာ့ ဆမား ရင္ဂ်မ္း ကားလမ္းကို ေတြ႔လိုက္ၿပီ။ မိုးေတြကလည္းတဖြဲဖြဲနဲ႔ဆိုေတာ့ အားလံုးကလည္းစိုရႊဲေနတာေပါ့ ရင္ဂ်မ္း ကား လမ္းေဘး ႐ႈိထဲေရာက္ေတာ့ ထြန္းဇံ နဲ႔ အမာခံတစ္ေယာက္ လႊတ္လိုက္တယ္ ကားလမ္းအတိုင္းက က်ေနာ္တို႔သြားလို႔ မျဖစ္ဖူးေလ အခ်ိန္က က်ေနာ္ထင္တယ္ ညေန (၂) နာရီ ေလာက္ ရွိၿပီ ျမင့္သိန္းတို႔အဖြဲ႔ ေရာက္မလာေသးဘူး ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္ ပါ တြဲေခၚခဲ႔ရတာကိုး။
လႊတ္လိုက္တဲ႔ ထြန္းဇံ ျပန္လာျပီး ကိုစိုးေလး ေရွ႕နားမွာ ေတာင္ေပၚတက္တဲ႔ လမ္းခြဲရွိတယ္ ေတာင္ေပၚမွာ ရြာရွိတယ္လို႔ သူကေျပာေတာ့ ဆက္ထြက္မယ္ဆိုျပီး ကားလမ္းေပၚတက္ အျမန္ဆံုးလမ္းခြဲထဲဝင္ လမ္းမက မျမင္ရတဲ႔ ေနရာေရာက္ေတာ့ ေနာက္ခ်န္ အဖြဲ႔ေတြကို ေစာင့္ေပါ့ လမ္းခြဲ အတက္မွာေတာ့ အမာခံ တစ္ေယာက္ ထားခဲ႔တယ္ ေနာက္လူေတြနဲ႔ အဆက္ျပတ္မွာ စိုးရတယ္။ ရဲေဘာ္ေတြလဲ ဘာမွမစားရ တဲ႔အျပင္ မိုးေရေတြစိုရႊဲလို႔ ခိုက္ခိုက္တုန္ေနျပီ အမာခံအဖြဲ႔ေတြပဲ ေရွ႕ေနာက္ ေျပးလြားေနရတာ ရဲေမနွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ႔ နန္းေစာနဲ႔ တူးတူးကလည္း ခ်မ္းလို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဖက္ထားတယ္ တူးတူးထက္စာရင္ နန္းေစာက ပိုျပီးမာတယ္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္လိုပဲ။
နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေနာက္ခ်န္အဖြဲ႔က ထိန္္လင္းေအာင္ ေရာက္လာတယ္ ကိုစိုးေလး အေျခအေန မေကာင္းေတာ့ဘူးလို႔ သူကသတင္းပို႔ေတာ့ က်ေနာ့စိတ္ထဲမွာ ေနာက္က လိုက္လာလို႔ မိကုန္ၿပီ ထင္တာ ဘာအေျခအေန မေကာင္းတာလဲလို႔ေမးေတာ့ ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္ ဆံုးျပီတဲ႔ ဟား ဆိုျပီး…

ဆက္ေရးပါဦးမည္

ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖာက္တဲ႔ည
ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၂၀

က်ေနာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားေပမယ့္ မတတ္နိုင္ဘူး ဘာဘူနဲ႔ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ျပီး လိုက္ခဲ႔ေတာ့ ဆိုျပီး ျပန္လြတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ခ်န္ ဘာဘူ နဲ႔ အမာခံအဖြဲ႔က စုစုေပါင္း ၅ ေယာက္က်န္ထားတယ္ လာရမယ့္လမ္းကို ထိန္လင္းေအာင္ သိသြားျပီဆိုေတာ့ ကင္ပုန္းထားခဲ႔ အမာခံတစ္ေယာက္ကို ျပန္သိမ္းျပီ အားလံုးဆက္ထြက္မယ္လို႔ ေျပာလိုက္ျပီး ေတာင္တက္ခရီးျပန္လည္စတင္ ေတာ့တာေပါ့ ( ရဲေဘာ္ေတြ ကိုေတာ့ သနားတယ္ ရပ္နားဖို႔ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔အတြက္မျဖစ္နိုင္ ေသးတဲ႔အတြက္ ဆက္လက္ျပီး ခ်ီတက္ ရတာေပါ့ ေဆဆရာေတြျဖစ္တဲ႔ ဖိုးေအာင္နိုင္၊ ေဇာ္မိုး၊ ေပၚဦး နဲ႔ နန္းေစာတို႔ကလည္း ေဆးပစၥည္းေတြ မပါ ေပမယ့္ တတ္နိုင္သေရြ႔ နာမက်န္းအဖြဲ႔ကို ေစာင့္ေရွာက္တယ္ နာမက်န္းအဖြဲ႔ေတြလည္း ႀကိဳးစားျပီး ဆက္ေရွာက္တာပဲ။
တစ္မနက္နဲ႔ တစ္ေနကုန္ ေျပးလာရတဲ႔အျပင္ မိုးေတြကေတာက္ေရွာက္မိလာေတာ့ အားလံုးၾကြက္စုတ္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္ နာမက်န္းအားလံုးကိုေတာ့ အမာခံအဖြဲ႔ေတြက ေတာင္ေဝွးေတြ ခုတ္ေပးထားတယ္ အမာခံ အဖြဲ႔ေတြကေတာ့ ပင္ပန္းရမွန္းကို သိမယ္မထင္ပါဘူး အားလံုးလြတ္ေျမာက္ဖို႔ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ဆိုတာ အားလံုးရဲ့ေခါင္းထဲမွာ သံမိုနဲ႔ရိုက္သြင္ထားသလို ျဖစ္ေနလို႔ပါ) သြားရင္းနဲ႔ နိပ္စက္မွူ႔ဒဏ္ေတြ မခံနိုင္တဲ႔ရဲေဘာ္ ထဲက ဘယ္နွစ္ေယာက္ေၾကြလြင့္အံုးမလဲ ေထာင္ေဖါက္ေျပးသြားလို႔ ေဒါဒထြက္ေနတဲ႔ ေနာက္ကလိုက္လာမယ့္ လူအုပ္ႀကီးနဲ႔ေတြ႔ရင္ ငါတို႔အမာခံအဖြဲ႔က ဘယ္နွစ္ေယာက္ က်န္မလဲ လဲေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာနဲ႔ ခ်ီတက္ခဲ႔ရတာေပါ့ ေမွာင္ရီပ်ိဳးစအခ်ိန္ေတာင္ေပၚရြာေလး ကိုေတြ႔ရျပီ ဒီရြာမွာစခန္းခ်ဖို႔ ့ဆံုးျဖတ္တာေပါ့ အားလံုးကိုခဏနားခိုင္းျပီး ထြန္းဇံ(တာေကာ) နဲ႔ အမာခံတစ္ေယာက္ လြတ္ျပီးရြာထဲ အရင္ဝင္္ခိုင္းလိုက္တယ္။
က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ကေတာ့ ေတာထဲတပ္ေဖ်ာက္ေပါ့ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ တာေကာနဲ႔ အမာခံ တစ္ေယာက္ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ဘယ္လိုစည္းရံုးလိုက္လဲေတာ့မသိဘူး ညအိပ္ဖို႔နဲ႔ ဆန္ျပုတ္စားဖို႔ အဆင္ေျပသြားတယ္။ မိုးမိလာတဲ႔အဝတ္ေတြကို မီးကင္အေျခာက္လွမ္း၊ အိမ္ရွင္ကေကၽြးတဲ႔ေခါက္ဆြဲနဲ႔ မိုျဗဲဒယ္နဲ႔ တယ္လိုက္တဲ႔ ဆန္ျပုတ္ ခဏအတြင္းကုန္သြားတယ္ အမာခံအဖြဲ႔ေတြနားလို႔မရေသးဘူး။ ေနာက္ခ်န္အဖြဲ႔ပါအကုန္စံုေတာ့ အလွည့္က် ကင္းေစာင့္ဖို႔ တာဝန္ယူရတယ္။ ေသနပ္ကိုေတာ့ အိမ္ရွင္မသိေအာင္ ဘာဘူကစီစဥ္ျပီးလုပ္တယ္။ အဲ႔ဒီတစ္ရြာလံုးက က်ေနာ္တို႔ ညအိပ္သြားတာကို အိမ္ရွင္ကလြဲလို႔ သိလိုက္ပံုမေပၚေလာက္ဘူး အားလံုးက ညီညြတ္စြာနဲ႔ အမိန္႔ေအာက္မွာ ေနထိုင္ခဲ႔ၾကတယ္။
တာေကာရဲ့ အိမ္ရွင္ကိုစည္းရံုးမွူ႔က ေတာ္ေတာ္ကိုခရီးေရာက္တယ္။ က်ေနာ္က တရုတ္စကား မတတ္ေတာ့ မသိဘူး။ အိမ္ရွင္နဲ႔ တာေကာ စကားေတြေဖါင္ဖြဲ႔ေနတယ္။ မနက္ကို မိုးမလင္းခင္ ျပန္စထြက္ဖို႔ တိုင္ပင္ျပီး ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အိမ္ရွင္က ရင္ဂ်မ္း မေရာက္ခင္ ၾကားထဲကရြာထိ လမ္းျပထည့္ေပးလိုက္မယ္ဆိုေတာ့ အဆင္ေျပသြားတယ္။ မနက္ခရီးထြက္ေတာ့ ရဲမယ္နွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ႔ နန္းေစနဲ႔ တူးတူးပါ ေနမေကာင္း ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ကနန္ေစာကိုတြဲ၊ ဝင္းျမင့္ကတူးတူးကိုတြဲတယ္။ တာေကာနဲ႔ အမာခံနွစ္ေယာက္၊ အိမ္ရွင္ ထည့္ေပးတဲ့ လမ္းျပ သူတို႔ကပြိဳင့္ျဖစ္သြားျပီ ဘာဘူ ကေတာ့ ထံုးဆံအတိုင္း ေနာက္ခ်န္အဖြဲ႔ေပါ့။ က်ေနာ္ ထင္တယ္ မနက္ ( ၅) နာရီေလာက္ စထြက္ရျပန္ျပီ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဘာေတြဆက္ျဖစ္လာမလဲဆိုၿပီး တထင့္ထင့္နဲ႔ေပါ့…

ဆက္ေရးပါဦးမည္
ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည
ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၂၁
ထြက္ခြာလာၾကေတာ့ စစခ်င္းထြက္ေျပးခဲ႔သလုိ မျမန္နိုင္ေတာ့ဘူး။ ( အမာခံအဖြဲ႔ေတြေတာင္ ေညာင္းညာ ကိုက္ခဲျပီး ျဖစ္ေနတဲ႔အခ်ိန္ နာမက်န္းအဖြဲ႔ ဘယ္လိုေနမလဲ ဆိုတာက်ေနာ္စဥ္းစားမိတယ္ မတတ္နိုင္ဘူး လြတ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ လုပ္ကိုလုပ္ရမယ္။ မျဖစ္မေန အသက္ရွင္ေနသေရြ႔ ဆက္ေရွာက္ရမယ္။ အမာခံ အဖြဲ႔ေတြ တအားေတာ္တယ္။ ပင္ပမ္းတယ္ဆိုတဲ႔အမူအရာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် မျပခဲ႔ၾကဘူး သူတို႔ ညီးလိုက္ရင္ နာမက်န္းအဖြဲ႔ စိတ္ဓါတ္က်သြားရင္ ပိုဆိုးကုန္မွာ အမာခံအဖြဲ႔အားလံုးက မာမာထန္ထန္နဲ႔ပဲ ခရီးဆက္ခဲ႔တယ္)
က်ေနာ္တြဲလာတဲ႔ ရဲေမနန္းေစာ ေတာ္ေတာ္ေနမေကာင္းျဖစ္ျပီ က်ေနာ္စိတ္ပူျပီ၊ ေၾကြလြင့္ေတာ့မွာလား အမာခံအဖြဲ႔ေတြကလည္း ေရွ့ေနာက္ အလယ္ အားလံုးတာဝန္ယူရေတာ့ အကူအညီမေတာင္းေတာ့ဘူး။ အားလံုးစိတ္ပူမွာလဲစိုးရတယ္၊ ရိုးရိုးတြဲလို႔မရေတာ့ဘူး၊ က်ေနာ္သူ႔ရဲခ်ိဳင္းျခားကိုေခါင္းရွိုလိုက္ျပီး၊ က်ေနာ့ပုခံုးနဲ႔ ေျဖးေျဖးခ်င္းတြဲေခၚလာတယ္။ မရရင္ေတာ့အမာခံတစ္ေယာက္ေတာ့ မျဖစ္မေနေခၚရေတာ့မွာေပါ့။ ေန႔ခင္း ေလာက္မွာ လမ္းျပလိုက္ပို႔တဲ႔ရြာေရာက္ပါျပီ။ ေတာလမ္းကိုျဖတ္လာရတာဆိုေတာ့ အားလံုးပင္ပန္းေနျပီ ရြာဝင္ခါနီး ဘယ္ဘက္ေတာင္ကုနး္မွာ က က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ ေျခရာေဖ်ာက္ျပီး ကင္းေစာင့္ျပီ။ တာေကာနဲ႔ အမာခံတစ္ေယာက္ ျပီးေတာ့ လမ္းျပ ရြာထဲဝင္ခိုင္းလိုက္ျပီေပါ့။ ( အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အဖြဲ႔ကလြဲျပီး ဘယ္သူ႔ ကိုမွ မယံုရဲဘူးဗ် လႊတ္သာလႊတ္ရတယ္။ စိတ္ထဲမွာ တထင့္ထင့္နဲ႔ ျပီးေတာ့ ရြာကရြာႀကီး တစ္ရြာ ျဖစ္ေနတယ္ စက္ေမာင္းသံ ေထာ္လာဂ်ီအသံေတြစံုေနတာပဲ)
တစ္နာရီေလာက္ထိမေပၚလာေတာ့ က်ေနာ္စိတ္ပူျပီေပါ့ အဖြဲ႔အားလံုးကေတာ့( အမာခံအခ်ိဳ႔ကလြဲျပီး အားလံုး ဖလက္ျပေနျပီ ေရွာက္လာရတဲ႔အေနအထားနဲ႔ အမာခံအဖြဲ႔ေတြေတာင္မခံနိုင္တာ နာမက်န္းအဖြဲ႔ေတြ ဘယ္လို ေနမယ္ဆိုတာ စာဖတ္သူမ်ားစဥ္စားၾကည့္နိုင္ပါတယ္) ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဖလက္ျပေနျပီ ရြာထဲဝင္စီးဖို႔ တိုင္ပင္တဲ့အခါ ခဏေတာ့ေစာင့္ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ေစာင့္ရတာေပါ့။ အဖြဲ႔ရဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က မွန္ပါတယ္။ က်ေနာ့ရဲ့ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ စုိးရိမ္စိတ္နဲ႔႔ လုပ္လိုက္ရင္ ဒုကၡေရာက္သြားနိုင္တယ္။







Wednesday, September 28, 2016

ေနာက္အိမ္ေထာင္ ထပ္မံ ျပဳထားသည့္ ဇနီးအား ဓားႏွင့္ထုိးျပီး ႀကိဳးဆြဲခ် ေသဆံုးမႈျဖစ္ပြား



27.9.2016 ရက္ေန႔ 1530 အခ်ိန္ခန္႔တြင္ ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕ ေရႊျပည္စိုးေက်းရြာအုပ္စု ေခ်ာင္း၀ေက်းရြာ သခၤ်ဳိင္းတြင္ အမ်ဳိးသားတစ္ဦး ႀကိဳးဆြဲ ခ် ေသဆံုးမႈျဖစ္ပြါးေၾကာင္း သတင္းအရ ရဲအုပ္ေအးႀကိဳင္ ဦးစီးအဖြဲ႔မွ သြားေရာက္ စစ္ေဆးခဲ့ရာ ႀကိဳးဆြဲခ် ေသဆံုးသူမွာ ၾကည္လြင္ ၃၅ ႏွစ္ (ဘ) ဦးထြန္းလြင္ ေခ်ာင္း၀ေက်းရြာ ေနသူျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိရပါသည္။

 အခင္းျဖစ္စဥ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ စံုစမ္းခဲ့ရာ --

ၾကည္လြင္ သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ၂ ႏွစ္ခန္႔ကေခ်ာင္း၀ ေက်းရြာေန မႏွင္းႏွင္းစန္း ႏွင့္အိမ္ေထာင္ က်ခဲ့ၿပီး လြန္ခဲ့ေသာ ၁ ႏွစ္ ခန္႔က ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ ေနရာ မွ ျပန္လည္ေရာက္႐ွိလာစဥ္ ၄င္း၏ဇနီးျဖစ္ သူ မႏွင္းႏွင္းစန္း မွာ ေနာက္အိမ္ေထာင္ ထပ္မံ ျပဳထား ေၾကာင္း သိရွိရသျဖင့္ ၾကည္လြင္မွ မႏွင္းႏွင္းစန္းအား စက္တင္ဘာလ (၂၇)ရက္ေန ့နံနက္ (၉)နာရီ အခ်ိန္ခန္႔တြင္ ဓါးျဖင့္ ထိုးခဲ့၍ ေကာ့ေသာင္း ေဆးရံုတြင္ အတြင္းလူနာ အျဖစ္ တက္ေရာက္ ကုသမႈ ခံယူေနရၿပီး ညေနပိုင္းတြင္ ၾကည္လြင္ မွ ႀကိဳးဆြဲခ် ေသဆံုးသည့္ ျဖစ္စဥ္ ျဖစ္ပြါး ခဲ့ေၾကာင္း သိရွိ ရပါသည္။


ၾကည္လြင္သည္ ေက်းရြာအတြင္းေနထိုင္စဥ္က ျပစ္မ႔ႈ တစ္စံုတစ္ရာမရွိဘဲ လူေအးတစ္ေယာက္ျဖစ္ ေၾကာင္း၊ ၄င္း၏ ဖခင္ျဖစ္သူ ဦးထြန္းလြင္ မွာလည္း ႀကိဳးဆြဲခ် ေသဆံုးခဲ့သူ တစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ ေရး ကိစၥေၾကာင့္ ႀကိဳးဆြဲခ်ေသဆံုးျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း သံုးသပ္ ရရွိေသာ္လည္း ၄င္းေသဆံုးျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဓမၼာတာအတိုင္း ေသဆံုးျခင္ဟုတ္/မဟုတ္ အမႈဖြင့္စစ္ေဆးလွ်က္ ရွိေၾကာင္း သိရွိရပါသည္။

ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕အေနျဖင့္ ၂၀၁၆ ခုႏွစ္အတြင္း အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ေသဆံုးမႈမ်ားအား ဓမၼာတာ အတိုင္း/တစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ ပေရာဂေၾကာင့္ ေသဆံုး ျခင္းဟုတ္/မဟုတ္အား အမႈဖြင့္စစ္ေဆးသည့္ အမႈေပါင္း ၃၃ မႈအထိ ရွိေၾကာင္းလည္း သိရွိရပါသည္။

Aung Zaw Min Tun 

Tuesday, September 27, 2016

၀န္ထမ္းတိုင္းသူေဌးတိုင္းဖတ္သင့္တဲ့စာ



ယုန္ျဖဴေလးက ေတာင္ေျခက လႈိင္ဂူတစ္ခုေရွ႕မွာစာေရးေနတယ္။
ေျမေခြးတစ္ေကာင္က အနားကပ္လာၿပီး ယုန္ကိုေမးတယ္.. “မင္းဘာအေၾကာင္းေရးေနတာလဲ”

ယုန္ကျပန္ေျဖတယ္ [{ အားႏြဲ႕တဲ့ ယုန္ျဖဴငယ္ေလးတစ္ေကာင္က ေျမေခြးကိုဘယ္လိုသတ္စားလိုက္တယ္}] ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေလး.. ။

ေျမေခြးက မယံုဘူး၊ ဒါနဲ႔ ယုန္က ေျမေခြးကိုလႈိဏ္ဂူထဲေခၚသြားတယ္။
ခဏၾကာေတာ့ ယုန္တစ္ေကာင္ထဲ လႈိဏ္ဂူထဲကျပန္ထြက္လာတယ္၊

စာဆက္ ေရးတယ္။

ေတာဝက္တစ္ေကာင္က အနားကပ္လာၿပီး ယုန္ကိုေမးတယ္.. “မင္းဘာအေၾကာင္းေရးေနတာလဲ”

ယုန္ကျပန္ေျဖတယ္ [{ အားႏြဲ႕တဲ့ယုန္ျဖဴငယ္ေလးတစ္ေကာင္က ေတာဝက္ကိုဘယ္လိုသတ္စားလိုက္တယ္}] ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေလး.. ။

ေတာဝက္ကလည္း မယံုဘူး၊ ဒါနဲ႔ ယုန္က ေတာဝက္ကိုလႈိဏ္ဂူထဲေခၚသြားတယ္။

ေနာက္ဆံုး လႈိဏ္ဂူထဲမွာ ျခေသၤ့တစ္ေကာင္က ေျမေခြးအ႐ိုးစုနဲ႔ ေတာဝက္အ႐ိုးစု ၾကားထဲမွာ မိန္႔မိန္႔ႀကီးထိုင္ေနတယ္၊ အင္မတန္ရႊင္ျပံဳးေနတဲ့႐ုပ္နဲ႔ သြားၾကားထိုးရင္း ယုန္ကေလး လာပို႔တဲ့စာတိုေလးကို ရြတ္ဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္..

<ဝန္ထမ္းတစ္ဦးရဲ႕စြမ္းရည္က သူေဌးအေပၚလည္းအမ်ားႀကီးမူတည္ပါတယ္ >

ဒႆန ~~ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စြမ္းရည္ရွိမရွိထက္ အဲဒီလူက ဘယ္သူနဲ႔လက္တြဲလုပ္ေနသလဲအေပၚမူတည္တယ္၊ သင္ဘယ္ေလာက္ပဲ အားစိုက္ထုတ္ထုတ္ သူေဌး Background မေကာင္းရင္အလကားပဲ၊ တစ္ခါတစ္ေလ စိုက္ထုတ္မႈထက္ ေရြးျခယ္မႈက အမ်ားႀကီးအေရးပါတယ္၊ တစ္ခ်က္အေရြးမွားသြားတာနဲ႔ ေနာက္က ႀကိဳးစားသမွ်အခ်ည္းအႏွီးပဲ၊ သင္ေရြးျခယ္တဲ့ ကုမၸဏီနဲ႔ သူေဌးက Backgroundေတာင့္ရဲ႕လား...

အပိုင္း (၂)

ယုန္ျဖဴေလးက ဒီအေၾကာင္းကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းကို လႊတ္ခနဲေျပာျပမိလိုက္တယ္၊ သတင္းက ခ်က္ခ်င္းႀကီး ေတာအုပ္ထဲမွာ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားတယ္၊ ျခေသၤ့ႀကီးက ေဒါသအရမ္းထြက္သြားတာေပါ့၊

“ ဒီတစ္ပတ္အတြင္း ငါ့ကို အစာမပို႔ေပးႏိုင္ရင္ မင္းကိုသတ္စားပစ္မယ္” လို႔ ျခိမ္းေျခာက္တယ္

ဒါနဲ႔ ယုန္ကေလးက မိႈင္တိုင္တိုင္ေလးနဲ႔ လိႈဏ္ဂူဝမွာ စာဆက္ ေရးတယ္။

ဒရယ္တစ္ေကာင္က အနားကပ္လာၿပီး ယုန္ကိုေမးတယ္.. “မင္းဘာအေၾကာင္းေရးေနတာလဲ”

ယုန္ကျပန္ေျဖတယ္ [{ အားႏြဲ႕တဲ့ယုန္ျဖဴငယ္ေလးတစ္ေကာင္က ေျမေခြးကိုဘယ္လိုသတ္စားလိုက္တယ္}] ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေလး.. ။

ဒရယ္က တဟက္ဟက္နဲ႔ရယ္ၿပီးျပန္ေျပာတယ္.. “ တစ္ေတာေတာင္လံုးဒီအေၾကာင္း သိေနၿပီ.. မင္းအကြက္က႐ိုးေနၿပီ.. ဒါေတြ ၿမိဳ႕မွာသြားေျပာ.. ဟဟ”

ယုန္ကျပန္ေျဖတယ္ “ အဲဒီလို တစ္ေတာေတာင္လံုးသိကုန္လို႔ေပါ့ ကိုဒရယ္ႀကီးရယ္.. ျခေသၤက က်ေနာ့္ကို အလုပ္ျဖဳတ္မယ္လုပ္ေနတယ္၊ က်ေနာ့္အစား အျခားတစ္ေယာက္လိုတယ္တဲ့၊ ကိုဒရယ္ႀကီး ဒီရာထူးကို မလိုခ်င္ဘူးလားဗ်ာ..”

ဒရယ္ေတြေဝသြားတယ္.. ေနာက္လက္ခံလိုက္တယ္၊ ယုန္နဲ႔တူတူ လႈိဏ္ဂူထဲဝင္ၿပီးျခေသၤ့ႀကီးကိုသြားေတြ႕ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

ခဏၾကာေတာ့ ယုန္တစ္ေကာင္ထဲ လိႈဏ္ဂူထဲက ျပန္ထြက္လာတယ္၊

စာဆက္ေရးတယ္။ ျမင္းတစ္ေကာင္ထပ္လာတယ္၊ ခုနလိုပဲေျပာၿပီးအထဲထပ္ေခၚသြားတယ္၊

ေနာက္ဆံုး လႈိဏ္ဂူထဲမွာ ျခေသၤ့ႀကီးက အင္မတန္ရႊင္ျပံဳးေနတဲ့႐ုပ္နဲ႔ သြားၾကားထိုးရင္း ယုန္ကေလး လာပို႔တဲ့စာတိုေလးကို ရြတ္ဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္..

< ဘယ္လိုအေျခအေနပဲေရာက္ေရာက္ Marketing ေကာင္းရင္ သူေဌးအတြက္ ရလာဒ္ဆိုတာ ရွိစၿမဲပဲ >

ဒႆန ~~ မိမိတို႔ရံုးက ကိစၥအျပင္မေပါက္ၾကားပါနဲ႔၊ ေပါက္ၾကားမိၿပီဆိုရင္ အလားတူအတိုင္း အစြမ္းထက္တဲ့ နည္းနဲ႔ အျမန္ဆံုးျပန္ဖာေထးသင့္တယ္၊ ဝန္ထမ္းေကာင္းက သူေဌးအတြက္ တီထြင္ဖန္တီးမႈ အိုင္ဒီယာ အၿမဲရွိေနရမယ္၊ သူေဌးက မင္းဖန္တီးတဲ့လမ္းကိုႏွစ္ၿခိဳက္ေနၿပီဆိုရင္ေတာ့ မင္းရဲ႕ ပန္းတိုင္ဟာ မေဝးေတာ့ပါဘူး။

အပိုင္း (၃)

ျခေသၤ့ႀကီးက တစ္ေန႔တစ္ျခား ပိုပိုႀကီးထြားလာတယ္၊ ယုန္ကေလး ဆက္သတဲ့အစာကို သူစားမဝေတာ့ဘူး၊ ဒါနဲ႔ ယုန္ကိုထပ္ၿခိမ္းေျခာက္တယ္၊
“ ငါ့ရဲ႕ အစာလိုအပ္မႈက ခါတိုင္းထက္ ႏွစ္ဆျဖစ္သြားၿပီ၊ ခါတိုင္း ၄ရက္ကို တစ္ေကာင္စားတယ္၊ အခု ၂ရက္ကို ၁ေကာင္စားမယ္၊ တကယ္လို႔ တစ္ပတ္အတြင္းမွ မေျပာင္းလဲေပးႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ငါမင္းကိုသတ္စားရလိမ့္မယ္” တဲ့။

ဒါနဲ႔ ယုန္က လိုဏ္ဂူဝက ထြက္ခြာသြားတယ္၊ ေတာအနက္ႀကီးထဲေျပးဝင္သြားတယ္၊ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ေတာင္ဆိတ္နဲ႔ေတြ႕တယ္၊ “ အားႏြဲ႕တဲ့ ယုန္ျဖဴငယ္ေလးတစ္ေကာင္က ေျမေခြးကိုသတ္စားလိုက္တာယုံလား..” ေတာင္ဆိတ္မယံုဘူး၊ ဒါနဲ႔ ေတာင္ဆိတ္ကို လိႈဏ္ဂူထဲထိလမ္းျပေခၚေဆာင္သြားတယ္။

ခဏၾကာေတာ့ ယုန္တစ္ေကာင္တည္းထြက္လာတယ္၊ ခုနလိုပဲ ေတာနက္ထဲထပ္ဝင္သြားတယ္၊ သိုးတစ္ေကာင္နဲ႔ထပ္ေတြ႕တယ္၊ အဲလိုနဲ႔ပဲ အလားတူကိစၥမ်ိဳး ထပ္မံျဖစ္ပြားတယ္ေပါ့။

လတ္စသတ္ေတာ့ ေတာနက္ထဲမွာ ယုန္နဲ႔ျခေသၤ့တို႔အေၾကာင္းကို မသိၾကေသးဘူးတဲ့၊

လႈိဏ္ဂူထဲမွာ ျခေသၤ့ႀကီးက အင္မတန္ရႊင္ျပံဳးေနတဲ့႐ုပ္နဲ႔ သြားၾကားထိုးေနရင္း ယုန္ကေလး လာပို႔တဲ့စာတိုေလးကို ရြတ္ဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္..

< အထိုင္လုပ္ငန္းကေန ေရြ႕လ်ားလုပ္ငန္းေျပာင္းျခင္းရဲ႕ တိုးတက္မႈ>

ဒႆန ~~ ေစ်းကြက္ကိုမနားတမ္းထိုးေဖာက္ပါ၊ မတူညီတဲ့ေနရာေဒသကို လုပ္ငန္းထိုးေဖာက္ျခင္းဟာ မထင္မွတ္တဲ့ရလာဒ္ေကာင္းေတြရႏိုင္တယ္ဆိုတာယံုပါ၊ တကယ္လို႔ မထိုးေဖာက္ခ်င္ခဲ့ရင္ေတာင္ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ထသြားၾကည့္ပါ။

အပိုင္း (၄)

အခ်ိန္ကာလေတြၾကာလာတာနဲ႔တစ္ၿပိဳက္နက္ စားလိုက္အိပ္လိုက္နဲ႔ ျခေသၤ့ႀကီးဟာ တစ္ေန႔ တစ္ျခားဝ,ဝ လာတယ္၊ ဒါနဲ႔ အျပင္ထြက္လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္မယ္လို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္၊ ဂူဝလည္းေရာက္ေကာ သူ႔ကိုယ္လံုးက ဂူဝထက္ မတရားႀကီးမားေနတာကိုေတြ႕တယ္.. ဘယ္လိုမွထြက္လို႔မရေတာ့ဘူး..။

ယုန္က ဂူဝကေနျခေသၤ့အျဖစ္ကို ၾကည့္ၿပီးရယ္ၿပီးေျပာတယ္..
“ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ရက္က ေရာက္လာၿပီပဲ.. ဒီေန႔က စၿပီး ငါဘာေျပာေျပာ မင္းနားေထာင္ရမယ္၊ တစ္ေန႔ မနက္တစ္ခါ ညေနတစ္ခါ ဂူအတြင္းကေန ဟိန္းသံ ေပးရမယ္၊ ႏို႔မို႔ စားဖို႔အစာမပို႔ေပးေတာ့ဘူး”

ျခေသၤ့ႀကီးက မဆိုင္းမတြဘဲ" ရပါတယ္၊ ရပါတယ္.. ငါ့ကိုစားစရာသာပို႔ေပးရင္ မင္းဘာခိုင္းခိုင္းလုပ္ေပးပါ့မယ္ ” ဒီအခ်ိန္မွာ ယုန္ထပ္ေရးထားတဲ့စာေၾကာင္းတိုေလးကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္

“ဗ်ဴဟာရဲ႕ အဆံုးမွာ ခြန္အားႀကီးတဲ့သူေတာင္ ပညာရွိတဲ့သူကိုဝပ္တြားရတာပဲေလ” တဲ့။

ဒႆန ~~ ဝန္ထမ္းေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားၿပီဆို ဘယ္သူေဌးမွ လက္လြတ္မခံေတာ့ပါဘူး၊ အဲအခ်ိန္က်ရင္ အျခား ကုမၸဏီေျပာင္းမလား သူေဌးကို လစာပဲတိုးခိုင္းမလား မင္းစိတ္ႀကိဳက္ေပါ့၊ မင္းနာမည္က ဟိုးတစ္ေလးေက်ာ္ေနၿပီပဲေလ။

ဂူထဲမွာ အၿမဲေအာင္းေနတဲ့ သူေဌးမလုပ္မိပါေစနဲ႔၊ အၿမဲ အျပင္ေလာကနဲ႔ထိေတြ႕ဆက္ဆံပါ၊ ဝန္ထမ္း စပယ္ယာပတ္ကိုခန္႔ပါ.. :-P ပထမလူေတာ္သလို ဒုတိယ ပညာသင္ဝန္ထမ္းကိုလည္းေတာ္ေအာင္လုပ္ပါေစ၊ ဒါမွ ႏွစ္ေယာက္လံုး အလုပ္ၿမဲေနမွာပါ၊ ဝန္ထမ္းဗိုလ္ျပန္က်တာမခံခ်င္ရင္ နားကိုစြင့္ပါ၊ ဝန္ထမ္းထက္ႀကိဳျမင္တတ္ပါ၊ ႏို႔မို႔ ဝန္ထမ္း ျပန္ေရာင္းစားခံရမွာ အမွန္ပင္။

ဇတ္သိမ္း။

ယုန္ရဲ႕နာမည္က ႀကီးသတဲ့ထက္ႀကီးလာခဲ့တယ္၊ ေတာထဲမွာ သူၿပီး ဘယ္သူမွမရွိေတာ့ဘူး၊ ျခေသၤ့ကေတာင္ သူ႔ကိုေၾကာက္ေနရတာအားလံုးသိသြားတယ္၊

ဒါနဲ႔ပဲ ေတာထဲမွာ ယုန္က စတင္ေမႊပါေလေကာ၊ အေပၚအႏိုင္က်င့္၊ ေအာက္အႏိုင္က်င့္နဲ႔၊ ျခေသၤ့အသံနဲ႔ လုပ္စားေနတယ္ေပါ့၊
ေနာက္ဆံုးတစ္ေန႔မွာ အဲဒီနာမည္ႀကီးတဲ့ယုန္ကို မုဆိုးက အရွင္လတ္လတ္ေထာင္ဖမ္းသြားတယ္၊ ဂူဝမွာ စာတိုေလးျပန္ကပ္ထားခဲ့တယ္

“ တစ္ေတာင္ထက္ တစ္ေတာင္ပိုျမင့္တယ္”

ဒႆန ~~ မိမိကိုယ္မိမိဘဝမေမ့ပါေစနဲ႔။ မိမိထက္သာတဲ့ၿပိဳင္ဘက္က မိမိကိုအသာေလးအလဲထိုးႏိုင္မယ္ဆိုတာသိထားပါ။ ေအာက္ေျခမလြတ္ပါနဲ႔၊ မိမိထက္ ရာထူးနိမ့္ေသာ သူမ်ားကို တေလးတစားဆက္ဆံပါ၊ မေမာက္မာပါနဲ႔၊ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ခြ်န္ၿပီးေျခထိုးခံရကိန္းရွိသည္။

နိဂံုး။

ေတာထဲမွာ အရင္ကလိုပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားတယ္၊ ယုန္နဲ႔ျခေသၤ့အေၾကာင္းနဲ႔ ယုန္ကေျမေခြးကိုစားတဲ့ ပံုျပင္ေတြလည္းေမ့ကုန္တယ္။

အရမ္း.. အရမ္းကိုၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ က်ားပ်ိဳေလးက ဒီပံုျပင္ေလးကို ျပန္ၾကားမိသြားတယ္.. အရမ္းလည္း စိတ္အားထက္သန္သြားတယ္၊

ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ကိုဖမ္းလိုက္ၿပီး အဲဒီလိုလုပ္ဇတ္ဖန္တီးၾကမယ္.. မလုပ္ဘူးဆိုရင္ သတ္ပစ္မယ္ ၿခိမ္းေျခာက္တယ္။

ေမ်ာက္လည္း သေဘာတူလိုက္တယ္.. ဒါနဲ႔ က်ားက သေဘာက်ၿပီး လိႈဏ္ဂူႀကီးထဲဝင္သြားတယ္၊ လိုဏ္ဂူထဲမွာ ေမ်ာက္ကို ေစာင့္ေနလိုက္တာ သံုးရက္လံုးလံုး တစ္ေကာင္မွ လာမပို႔ဘူး.. မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့တာနဲ႔ ဂူျပင္ထြက္ၾကည့္တယ္.. လတ္စသတ္ေတာ့ ေမ်ာက္မသားက လစ္သြားတာၾကာၿပီ.။
ေျမႀကီးေပၚမွာ စာတိုေလးတစ္ေစာင္ထားခဲ့တယ္။

< သူေဌးတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ ဝန္ထမ္းကိုဘယ္လိုစည္းရံုးရမလဲ အရင္နားလည္ေအာင္လုပ္ပါဦးလို႔ >

ဒႆန~~ လုပ္ေဆာင္မႈတိုင္းဟာ လူတိုုင္းအေပၚ အသံုးမတည့္ၾကပါဘူး.. ေခတ္ကာလရဲ႕ေျပာင္းလဲမႈ၊ အခြင့္အေရးရဲ႕အခ်ိန္အပ္စပ္မႈရွိမရွိကို မသိဘဲ ေရွး႐ိုးထံုးႀကီးလမ္းစဥ္ေနာက္ကိုလိုက္မိရင္ေတာ့ ရံႈးနိမ့္ရမွာ မလြဲမေသပင္။

#mtrollers #credit

တပ္မေတာ္ နည္းပညာေကာလိပ္ေက်ာင္း ပုန္ကန္မႈ


တပ္မေတာ္ နည္းပညာေကာလိပ္ေက်ာင္း ပုန္ကန္မႈ
(ရွည္ေတာ့ရွည္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ သမိုင္းသိေအာင္ ဖတ္ၾကည့္ပါ)

ျမန္မာတပ္မေတာ္သမိုင္းမွာ စစ္သည္အင္အား သံုးေထာင္ေလာက္က ျမန္မာတပ္မေတာ္ႀကီး တခုလုံးကို အမိန့္အာဏာ ဖီဆန္ၿပီး အာခံခဲ့ဖူးတယ္လို့ ဆိုရင္ အမ်ားက မယံုနိုင္ဘဲ ျဖစ္ၾကပါလိမ့္မယ္။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို အမိန္ ့ဖီဆန္မႈဟာ တပ္မေတာ္အတြင္းမွာ တကယ္ ျဖစ္ပြားခဲ့တာပါ။ ေမၿမို့လို့ လူသိမ်ားတဲ့ ျပင္ဦးလြင္ၿမို့မွာ တည္ရွိတဲ့ တပ္မေတာ္ နည္းပညာေကာလိပ္မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တာပါ။ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ကာလကေတာ့ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ေမလအကုန္ ၃၁ ရက္နဲ့ ဇြန္လဆန္း ၁ ရက္ေန့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

တပ္မေတာ္နည္းပညာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းက သင္တန္းသား စစ္သည္ သံုးေထာင္ေလာက္ဟာ အထက္အမိန့္ကို မနာခံဘဲ ဆႏၵျပ ေတာင္းဆိုခဲ့တဲ့အတြက္ တိုင္းျပည္ကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဓားမိုးအုပ္ခ်ုပ္ခဲ့တဲ့ စစ္အစိုးရဟာ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အဲဒီ စစ္သည္ေတြရဲ ့ေတာင္းဆိုမႈကို လိုက္ေလ်ာခဲ့ရပါတယ္။

ယခုေရာက္ေတာ့မယ့္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ေမလ ၃၁ ရက္ေန့ဆိုရင္ တပ္မေတာ္နည္းပညာ ေကာလိပ္ အေရးအခင္းဟာ ၉ ႏွစ္ ျပည့္ေျမာက္ေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအေရးအခင္းကို အေၾကာင္းျပုၿပီး ေက်ာင္းသားေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ကို ႏွစ္ရွည္ ေထာင္ဒဏ္ေတြ ေပးခဲ့ပါတယ္။ လြတ္ေျမာက္လာသူတခ်ုိ ့ရွိေပမယ့္ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ျမန္မာနိုင္ငံရဲ့ နယ္စြန္နယ္ဖ်ား အက်ဉ္းေထာင္ေတြထဲမွာ အက်ဉ္းက်ခံေနရဆဲပါ။

အဲသည္အေရးအခင္းမွာ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ စစ္သည္ သံုးေထာင္ေလာက္ကိုေတာ့ တပ္မေတာ္ကေန အၿပီးအပိုင္ ထုတ္ပယ္ပစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္မွာ ပါ၀င္ၿပီး အျပစ္ေပးခံခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသား စစ္သည္ေဟာင္းတေယာက္က အခုလို ေျပာပါတယ္။

“က်ေနာ္တို့ တကယ္ထင္ထားတာက သူတို့ေျပာထားတဲ့အရာေတြနဲ့ ကိုက္ညီမႈ ရွိမယ္ထင္လို့ က်ေနာ္တို့ တက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္အစိုးရ ေျပာထားတ့ဲအရာေတြက သူတို့အေနနဲ့ လက္ေတြ႕က်က်ေဆာင္ရြက္ေပးနိုင္မႈ မရွိဘူး။ အဲေတာ့ က်ေနာ္တို့ တက္လမ္းအတြက္ အတားအဆီး ပိတ္ပင္သေဘာမ်ုိး ျဖစ္တယ္။ အဲေတာ့ က်ေနာ္တို့တေတြက လိုအပ္တာကို ေတာင္းဆိုပါတယ္။ ေနာက္ဆက္တြဲ ဘယ္လိုျဖစ္လဲဆိုေတာ့ သူတို့အေနနဲ့ကေတာ့ က်ေနာ္တို့ကို အညႊန့္တက္ေနတဲ့ အပင္ေတြကို ခ်ုိးခ်လိုက္တဲ့သေဘာပါပဲ။”

ဒီလို ျမန္မာ့တပ္မေတာ္အတြင္း ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ MTC တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ ေက်ာင္းအေရးအခင္းအေၾကာင္းကုိ အပိုင္း ေလးပိုင္းခြဲၿပီး တင္ျပသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သည္တပတ္မွာ ပထမပိုင္းအျဖစ္ တပ္မေတာ္နည္းပညာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းရဲ့ အေၾကာင္းကို တင္ျပေပးပါမယ္။

MTC သင္တန္းေက်ာင္းရဲ့ မူလအစက တပ္မေတာ္လွ်ပ္စစ္ႏွင့္ စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၂၉ ရက္မွာ အင္ဂ်င္နီယာသိပၸံသင္တန္းဌာနလို့ ျဖည့္စြက္ ဖြဲ့စည္းခဲ့ၿပီး ေနာက္ေတာ့ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္လို့ အမည္ေျပာင္း လိုက္ပါတယ္။

ယခု အခ်ိန္မွာ အၿငိမ္းစားယူသြားၿပီလို့ ့ သတင္းထြက္ေနတဲ့ နအဖစစ္အစိုးရရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ ဗုိလ္ခ်ုပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊရဲ့ လမ္းညႊန္ခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။

ၾကည္း၊ ေရ၊ ေလ အားလံုးပါ၀င္တဲ့ တပ္မေတာ္ တရပ္လုံးအတြက္ နည္းပညာဘြဲ့ (B.Tech)ႏွင့္ အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ့ (B.E) ဘြဲ့ရ ပညာတတ္ စစ္သည္ေတြ သင္ၾကားေမြးထုတ္ေပးဖို့ ရည္ရြယ္ခဲ့တာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ မူလ တပ္မေတာ္လွ်ပ္စစ္နဲ့ စက္မႈ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းရဲ့ အေဆာက္အအုံေတြကုိ သိမ္းသြင္းၿပီး တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ (MTC) အျဖစ္ ၂၆.၂.၂၀၀၀ ရက္ေန့မွာ ျပင္ဦးလြင္ၿမို့ ေဂါက္ကြင္းရဲ့ အေနာက္ဘက္ရွိ ေနရာမွာ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၆ ရက္မွာ စတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါတယ္။

တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ေက်ာင္းရဲ့ အပတ္စဉ္ ၁ ႏွင့္ ၂ အတြက္ သင္တန္းသားဦးေရ ၄၀၀ ေက်ာ္စီသာ ေခၚယူခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သင္တန္း အပတ္စဉ္ ၃ မွာေတာ့ သင္တန္းသားဦးေရကို ၂၅၀၀ ေခၚယူခဲ့ၿပီး အပတ္စဉ္ ၄ မွာ သင္တန္းသား ၁၀၀၀ ေက်ာ္ ေခၚယူခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဆးက်သူတဲ့သူေတြနဲ့ တပ္ေျပးေတြကို နုတ္လိုက္ရင္ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္မွာ MTC ေက်ာင္းသားဦးေရ စုစုေပါင္းက ၂၈၀၀ ေလာက္ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။

သင္တန္းသား စစ္သည္ေတြထဲမွာ ဆယ္တန္း ဂုဏ္ထူး (၁) ဘာသာမွ (၄) ဘာသာထိ ရရွိတဲ့ စာေတာ္တဲ့ ေက်ာင္သားေတြ ပါရွိသလုိ ျမန္မာတပ္မေတာ္မွာ ရာထူးအဆင့္ျမင့္ အမ်ုိးမ်ုိးျဖစ္ၾကတဲ့ ဗုိလ္မႉးခ်ုပ္၊ ဗုိလ္မႉးႀကီး၊ တပ္ရင္းမႉး၊ ဗုိလ္မႉး၊ ဗုိလ္ႀကီးမ်ားေတြရဲ့ သားေတြလည္း ပါရွိပါတယ္။

ဂုဏ္ထူးရရွိသည့္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ အသက္ ၁၉ ႏွစ္ထက္ ႀကီးေနတာေၾကာင့္ တပ္မေတာ္နည္းပညာတကၠသုိလ္ (D.S.T.A) သုိ့ မေလွ်ာက္ထားနိုင္ေတာ့လို့ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ကို ေလွ်ာက္ထားၾကရတာပါ။

တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ (MTC) ေက်ာင္းကို ၁၉၉၉ မွာ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာန စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာ ညႊန္ၾကားေရးမႈးရံုးကေန ဖြင့္လွစ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

၂ ႏွစ္သင္တန္းျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းဆင္းရင္ A.G.T.I လက္မွတ္ႏွင့္ ပညာသည္ တပ္ၾကပ္ႀကီး ရာထူးကို ရရွိမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၂ ႏွစ္သင္တန္းမွာ Qualified (Q) ၀င္သူမ်ားသည္ B.Tech ဘြဲ့ကုိ ႏွစ္ႏွစ္ ဆက္လက္ သင္ယူရမွာ ျဖစ္ၿပီး သင္တန္းၿပီးဆုံးပါက B.Tech ဘြဲ့ႏွင့္ ပညာသည္ ဒု-အရာခံဗုိလ္ ရာထူးကို ရပါမယ္။

B.Tech တြင္ (Q) ၀င္သူမ်ားသည္ B.E. ဘြဲ့ကုိ ဆက္လက္သင္ယူရမွာျဖစ္ၿပီး သင္တန္းၿပီးဆုံးပါက B.E. ဘြဲ့ႏွင့္ ပညာသည္ အရာခံဗုိလ္ ရာထူးကို ရပါမယ္လို ့ သင္တန္းေခၚစဉ္တုန္းက ေၾကညာထားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူငယ္အမ်ားစုက ဘဲြ႕ရပညာတတ္ စစ္ဗုိလ္အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္လို့ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ကို တက္ၾကတာပါ။

တပ္မေတာ္နည္းပညာ ေကာလိပ္ အေရးအခင္းမွာ ဦးေဆာင္ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့အတြက္ ေထာင္ဒဏ္က်ခံခဲ့ရတဲ့ တပ္မေတာ္နည္းပညာ ေက်ာင္းသား စစ္သည္ ေဟာင္းတဦးက အဲဒီအေၾကာင္းေတြကို အခုလို ျပန္ေျပာင္း ေျပာျပပါတယ္။

“၁၀ တန္းေအာင္ၿပီးၿပီးခ်င္း သူတို့ေခၚလိုက္တဲ့ အသုတ္ေတြ ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္ဆို DSA ေအာင္ေပမယ့္ မသြားေတာ့ဘူး။ အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္ကိုးၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ ဒီေက်ာင္းမွာပဲ ေနလိုက္တယ္။ တခ်ုိ့က်ေတာ့လည္း ဗိုလ္ခ်ုပ္သားသမီးေတြ ပါတယ္ေပါ့။ လူေတြအမ်ားႀကီးဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို့လည္း အားလံုးကို မသိနိုင္ဘူး။ တခ်ုိ့က်ေတာ့လည္း ၂ ဒီ၊ ၃ ဒီ ေတြ ပါတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း DSTA အမွတ္မမီတဲ့အတြက္ ဒီေက်ာင္းကို ေရြးတယ္။”

MTC တက္ေရာက္ ေရာက္ခ်င္းမွာပဲ စစ္ေရးျပေလ့က်င့္ခန္းမ်ား စတင္သင္ယူၾကရပါတယ္။ စစ္ေရးျပေလ့က်င့္ခန္း (၂) သင္ယူၿပီးမွ စာသင္ခန္း ၀င္ရပါတယ္။

ပထမႏွစ္၀က္စာေမးပြဲအၿပီးမွာ လက္နက္ငယ္ေတြကုိ ကုိင္တြယ္ တပ္ဆင္ပုံ၊ ျဖုတ္ပုံ၊ သန့္ရွင္းေရးျပုလုပ္ပုံနဲ့ ခ်ိန္တြယ္ပစ္ခတ္ပံု ထိန္းသိမ္းထားသုိပုံ စတာေတြကို သင္ယူၾကရပါတယ္။ ၿပီးရင္ ဒုတိယႏွစ္၀က္ စာသင္ခန္းျပန္၀င္ရၿပီး စာေမးပြဲ ေျဖဆုိရပါတယ္။

အဲဒီေနာက္မွာ စစ္ဗ်ူပါဟာ ၀င္ရပါတယ္။ ေရွ့တန္း စစ္မ်က္ႏွာတုိက္ပြဲမွာကဲ့သုိ့ တပ္စိတ္လုိက္၊ တပ္စုလုိက္၊ တပ္ခြဲလုိက္ လႈပ္ရွား တုိက္ခုိက္ရပုံစသည့္ စစ္ေသနဂၤဗ်ူပါာတုိ့ကုိ သင္ၾကားၾကရပါတယ္။ စစ္ဗ်ူပါာသင္တန္းၿပီးမွ တစ္ႏွစ္တာ စာသင္ခ်ိန္ ၿပီးဆုံးၿပီး အိမ္ျပန္ခြင့္ တလရပါတယ္။

MTC ေက်ာင္းသားစစ္သည္ေတြဟာ သင္တန္းတက္ေနစဉ္ကာလမွာ ႏွစ္အလုိက္ တလလွ်င္ လစာေငြ (၅၀၀၀၊ ၅၁၀၀၊ ၅၂၀၀၊ ၅၃၀၀၊ ၅၄၀၀) က်ပ္ရရွိပါတယ္။

၅၀၀၀ က်ပ္ေပးတယ္ဆုိေပမယ္လည္း တကယ္ လစာထုတ္တဲ့အခါ တပ္ရင္း၊ တပ္ခြဲေတြကေန ဟိုဟာေၾကး၊ ဒီဟာေၾကးေတြ ျဖတ္ေတာက္တဲ့အတြက္ အမ်ားဆုံး ၄၀၀၀ ကေန ၄၅၀၀ သာ ရရွိၾကပါတယ္။

တခ်ုိ့တပ္ခြဲေတြဆုိလွ်င္ ၃၅၀၀ က်ပ္သာ ရရွိၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က လစာေငြ ၃၅၀၀ က်ပ္ဟာ မနည္းလွဘူးလို့ေတာ့ ဆုိရပါမယ္။ လက္ဖက္ရည္တခြက္မွ ၂၀ က်ပ္သာရွိၿပီး ျပင္ဦးလြင္-မနၲေလးကားခက အဲသည္ကာလမွာ ၅၀၀ က်ပ္ပဲ ေပးရပါတယ္။

တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ေက်ာင္း တက္ေနရတဲ့ စစ္သည္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ပညာတတ္အရာရွိေတြ ျဖစ္လာနိုင္ဖို ့အတြက္ စစ္တပ္ထဲကို ေရာက္လာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

၂၀၀၁ ခုႏွစ္ ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္က ျပင္ဦးလြင္တပ္နယ္မွာ ျမန္မာတပ္မေတာ္ အရာရွိေလာင္းေတြ ေမြးထုတ္ေပးတဲ့ အဓိက စစ္ေက်ာင္းႀကီး သံုးေက်ာင္းရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ ေျခလ်င္တိုက္ခိုက္ေရး တပ္ေတြအတြက္ အရာရွိေတြ ေမြးထုတ္ ေပးတဲ့ စစ္တကၠသိုလ္၊ လက္ရံုးတပ္ေတြအတြက္ အင္ဂ်င္နီယာ စစ္ဗိုလ္ေတြကို ေမြးထုတ္ေပးတဲ့ တပ္မေတာ္ နည္းပညာတကၠသိုလ္နဲ့ တပ္မေတာ္ နည္းပညာေကာလိပ္တို့ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီစစ္သင္တန္းေက်ာင္းႀကီးမ်ားရဲ့ ထံုးစံတခုကေတာ့ သင္တန္းသားအသစ္ ဂ်ူနီယာမ်ားကို စီနီယာ သင္တန္းသားမ်ားက ႏွစ္အလိုက္ အစ္ကိုႀကီး ညီေလး ဆက္ဆံေရးပံုစံနဲ့ အဆင့္ဆင့္ အုပ္ခ်ုပ္တဲ့စနစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဂ်ပန္ေခတ္ မဂၤလာဒံု ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္းမွာ သင္တန္းေပးသလိုမ်ိဳးကို ေမၿမို့က တပ္မေတာ္ စစ္တကၠသိုလ္နဲ့ တပ္မေတာ္ နည္းပညာ တကၠသိုလ္ေတြမွာ က်င့္သံုးေနခဲ့ပါတယ္။ ဂ်ူနီယာသင္တန္းသားမ်ားကို စီနီယာမ်ား သင္တန္းသားေတြက ခိုင္းေစနိုင္ခြင့္၊ အျပစ္ ေပးနိုင္ခြင့္မ်ားရွိပါတယ္။

ေရာက္ခါစ အျပစ္ေပးတာ သိပ္မၾကမ္းေပမယ့္ သင္တန္းေက်ာင္းေရာက္ၿပီး သံုးေလးလအၾကာ ေက်ာင္းသားမ်ား ေနသားထိုင္သားက်လာၿပီဆိုတဲ့အခါမွာ အျပစ္ေပးတာ အလြန္ၾကမ္းလာပါတယ္။ "မင္းတို့ကို အျပစ္ေပးခ်င္လို့ ေပးေနတာ မပါုတ္ဘူး၊ စစ္သားနဲ့တူေအာင္၊ ပံုစံက်ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးေနတာကြ နားလည္လား" လို့ စီနီယာသမားေတြက ေျပာဆိုၾကပါတယ္။ ေတာ္ရံုတန္ရံု အျပစ္ေပးတာကို ခံနိုင္ရည္ရွိေပမယ့္ သဘာဝမက်တဲ့၊ ပံုစံမက်တဲ့ အျပစ္ေပးမႈမ်ိဳးကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ ခံနိုင္ရည္ မရွိၾကပါဘူး။

ေက်ာက္ျဖုန္းမ်ားရွိတဲ့ ေျမျပင္ေပၚမွာ လက္သီးဆုပ္ၿပီး ဒိုက္ထိုးခိုင္းတာမ်ိဳး၊ တမံသလင္းေပၚမွာ ဘယ္ဘက္လက္ဖဝါးထဲမွာ ညာဘက္လက္သီးဆုပ္ထဲ့ၿပီး ဒိုက္ထိုးခိုင္းတာမ်ိဳး၊ လူႏွစ္ေယာက္ကို ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ထပ္ၿပီး ေပပါလွိမ့္လို လွိမ့္တာမ်ိဳး၊ အလြန္ခ်မ္းေအးတဲ့ ေဆာင္းရာသီမွာ ညအခ်ိန္ ထမင္းစားတဲ့ဇြန္း (သို့) ၾကက္ဥခြံနဲ့ ေရခ်ိဳးခိုင္းတာမ်ိဳး စတဲ့အျပစ္ေပးနည္းေပါင္းစံုနဲ့အျပစ္ေပးေစခိုင္းခဲ့ပါတယ္။

တခါတေလ ညပိုင္းစာဖတ္ခ်ိန္အၿပီး ည (၉) နာရီမွာ တပ္ခြဲကို ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ စီနီယာမ်ားက လာၿပီး ေန့ခင္းဘက္မွာ ေတြ႕ထားတဲ့ အျပစ္ေတြ၊ သေဘာမက်တာေတြကို "ဒီေကာင္ေတြ ခုထိပံုစံမက်ေသးဘူး၊ ပံုမလာေသးဘူး" ဆိုၿပီး ည (၁၀) နာရီထိ၊ တခါတေလ ညသန္းေခါင္ ၁၂ နာရီအထိ အျပစ္ေပးတတ္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာမွ အိပ္ရာဝင္ၾကရပါတယ္။ စစ္တပ္ရဲ့ ထံုးစံအရ တေယာက္မေကာင္း အမ်ား (One for All ) ဆိုၿပီး တေယာက္ေယာက္ အျပစ္ေဖာက္မိ၊ လုပ္မိရင္ တပ္ခြဲတခုလံုး၊ တပ္ရင္းတခုလံုး အျပစ္ေပးခံၾကရပါတယ္။

စီနီယာေတြကေန ဂ်ူနီယာေတြကို အျပစ္ေပးတာဟာ ျမန္မာစစ္တပ္ရဲ့ သေဘာထားျဖစ္တဲ့ ေအာက္လူ ငယ္သားကေန အထက္လူ အရာရွိကို မလွန္နိုင္ေအာင္ ဦးခ်ိဳးထားတဲ့ သေဘာျဖစ္တယ္လို့ အဲဒီသင္တန္းသား တေယာက္က ျပန္ေျပာျပပါတယ္။

"အျပစ္ေပးခံရတာနဲပတ္သက္ရင္ က်ေနာ္တို့က အျပစ္ေပးခံရတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္ဗ်။ စီနီယာ၊ ဂ်ူနီယာ သမားေတြကိုေတာ့ က်ေနာ္တို့ ေလးစားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မလိုအပ္တဲ့ေနရာမွာ သူတို့အေနနဲ့ အျပစ္တခုရွာၿပီး အျပစ္ေပးတဲ့အခါက်ေတာ့ က်ေနာ္တို့လည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ သူတို့အေနနဲ့ မ်က္စိေထာင့္မက်ိဳးတာလည္း ပါပါတယ္။ က်ေနာ္ တခါၾကံုဖူးတယ္။ က်ေနာ့္အေမ လာတုန္းက ဧည့္ေဆာင္မွာ ဧည့္သြားေတြ႕တဲ့အခါ က်ေနာ္က တိုက္ပံုဝတ္ၿပီးသြားတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ့္တို့လက္ကို ၉၀ ဒီဂရီလႊဲရေတာ့ က်ေနာ့္လက္ထဲမွာ ေဂၚလီလံုးထည့္ၿပီးေတာ့ လက္သီးဆုပ္ထားတယ္။ သူတို့အေနနဲ့က first year က်ေတာ့ လက္သီးဆုပ္ဖို့ လိုအပ္တာကို။ အဲေတာ့ လက္သီးအၿမဲတမ္းဆုပ္ေအာင္ ေဂၚလီလံုး ထည့္ထားတယ္။ အဲလိုသြားတုန္း ေဂၚလီလံုး ဘယ္နားျပုတ္က်သြားမွန္းမသိဘူး။ လမ္းလယ္ေခါင္မွာ စီနီယာတေယာက္က ေဂၚလီလွမ္းစစ္ေတာ့ ေဂၚလီမပါဘူး။ အဲေတာ့ က်ေနာ္ ဧည့္ေတြ႕ေဆာင္ကို က်ြမ္းထိုးၿပီး သြားရပါတယ္။ က်ေနာ့္အေနနဲ့ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ စစ္တပ္ရဲ့ သေဘာတရားအတိုင္းပါပဲ။ ေအာက္လူကေန အထက္လူကို မလွန္နိုင္ေအာင္ တခါတည္း ဦးခ်ိဳးထားတဲ့သေဘာပါပဲ။ "

အဲဒါေတြထက္ဆိုးတဲ့ အျပစ္ေပးနည္းမ်ားလည္း ရွိပါေသးတယ္။ တေက်ာင္းလံုး သင္းတန္းသားမ်ားရဲ့ စားေသာက္ေရးအတြက္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စားရိပ္သာမ်ားဆီကို သက္ဆိုင္ရာ တပ္ခြဲအလိုက္ စစ္သီခ်င္း သီဆိုၿပီး သြားေရာက္စားၾကရပါတယ္။ စားရိပ္သာကို ခ်ီတက္သြားရာလမ္းမွာလည္း အရာရွိေတြ၊ စီနီယာေ

တြကေန အျပစ္ရွိတယ္လို့ မ်က္စိထဲ သေဘာမက်စရာေတြ႕ခဲ့ရင္ ယူဆခဲ့ရင္လည္း အျမန္ေျပးသြားရတာ၊ ဖားခုန္၊ ေရွ့ေနာက္ တေယာက္ခါးတေယာက္ ဖက္ထားၿပီး ခုန္ရတဲ့ ရထားစီးကဲ့သို့မ်ိဳးေသာ္ အျပစ္ေပးတာေတြကို လုပ္တဲ့နည္းနဲ့ ထမင္းစားေဆာင္မွာ သြားစားရပါတယ္။ တခါတရံ အခ်ိန္မရွိလို့ဆိုကာ ထမင္းစားခ်ိန္ကို (၅) မိနစ္အတြင္း အၿပီးစားရပါတယ္။ (၅) မိနစ္ ျပည့္တာနဲ့ ခရာမႈတ္လိုက္ကာ အျမန္တန္းစီရပါေတာ့တယ္။ ေနာက္က်တတ္သူေတြအတြက္ေတာ့ မသက္သာေတာ့ပါ။

တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ MTC မွာ စီနီယာ ဂ်ူနီယာ အျပစ္ေပးတာ ၾကမ္းသလို အစားအေသာက္ ေက်ြးေမြးတာလည္း ဆိုးရြားလွပါတယ္။ ေက်ြးတဲ့ထမင္းပါင္းက ညံ့ဖ်င္းၿပီး စားမေကာင္းပါ။ စပါးလံုးနိုင္းခ်င္း၊ သဲတက်ိက်ိထမင္းနဲ့ ပဲပါင္းရည္က်ဲ၊ အညံ့စား ငါးပိေၾကာ္ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း ငါးေျခာက္ေၾကာ္ (ၾကက္စာေက်ြးတဲ့အခါမွာသံုးတဲ့ ငါးေျခာက္)၊ ၾကက္ဥျပုတ္တလံုး သို့မဟုတ္ အမဲသားပါင္း ဒါမွမဟုတ္ ဝက္သားပါင္း အတံုးေသးေသးႏွစ္တံုး တို့သာ စားၾကရပါတယ္။ အထက္မွညႊန္ၾကားထားေသာ စားေသာက္စာရင္းဇယားတြင္ ေန့တိုင္း အသားပါင္း ဒါမွမဟုတ္ ငါးပါင္း တဆယ္ က်ပ္သား၊ အရည္ေသာက္ပါင္းရည္နဲ့ ပါင္းၾကမ္းမ်ား ပါရွိရပါတယ္။ ဒါေပမယ္လည္း စားရိပ္သာမွ ျဖစ္သလို ေက်ြးေမြးၾကၿပီး တပတ္မွ သံုးရက္ေလာက္သာ အသားပါင္း (ဝါးမရသည့္အရြတ္တံုးမ်ား) စားၾကရပါတယ္။ အစားအေသာက္ ေက်ြးေမြးတာ ဆိုးရြားတာနဲ့ပတ္သက္ၿပီး သူၾကံုေတြ႕ရပံုကို အခုလို ျပန္ေျပာင္းေျပာဆိုပါတယ္။

"မနက္ခင္းပိုင္း က်ေနာ္တို့ကို လက္ဖက္ရည္နဲ့ ထမင္းေၾကာ္ေက်ြးတယ္။ ထမင္းေၾကာ္က တခါတေလ သိုးေနတယ္။ သိုးေနတဲ့ ထမင္းေတြကို ေၾကာ္ထားတာ။ လက္ဖက္ရည္ကေတာ့ စီနီယာေတြနဲ့ က်ေနာ္တို့ လုေသာက္ရတဲ့သေဘာမ်ိဳး။ တခါတေလ ကိုယ့္မနက္စာထဲမွာ အသားဖတ္တဖတ္ ပါလာသလိုပဲ။ လက္ဖက္ရည္ထဲမွာ ယင္ေကာင္ေတြ။ သန့္ရွင္းသပ္ရပ္မႈ ညံ့ဖ်င္းတယ္။ ဦးစီးကြပ္ကဲနိုင္မႈ မရွိဘူး။ အဲေတာ့ အေပၚကလူေတြက တဆင့္စားတယ္။ ေအာက္ကလူေတြက တဆင့္စားတယ္။ အဲလိုစားေတာ့ က်ေနာ္တို့ကို ေပးတဲ့ရိကၡာနဲ့ စားေသာက္မႈက ေတာ္ေတာ္ဆိုးဝါးပါတယ္။ ေန့လယ္ဘက္ဆိုရင္ ပဲဟင္းနဲ့ ငါးေျခာက္ေၾကာ္ေက်ြးတယ္။ က်ေနာ္တို့ေက်ာင္းမွာ ဝက္မစားငါးေျခာက္လို့ ေခၚတယ္။ ဝက္ကိုသြားေက်ြးတာေတာင္မွ ဝက္မစားတဲ့ ငါးေျခာက္မ်ိဳးေပါ့။ အဲလိုမ်ိဳး ႏွစ္ေကာင္၊ သံုးေကာင္ ေၾကာ္ေက်ြးတယ္။ တခါတေလ အဲဒီမွာ မုန္ညင္းေပါေတာ့ မုန္ညင္းေက်ြးတယ္။ တခါတေလးလည္း အမဲသား အရြတ္ေပါ့ ေက်ြးတယ္။ ဝက္စားဆိုရင္လည္း တတံုးေက်ြးတယ္၊ ဝက္သားအမ်ွင္က လူတေယာက္ရဲ့ နႈတ္ခမ္းေမြးထက္ သာတယ္။ အဲလိုဟာမ်ိဳးေတြ က်ေနာ္တို့ စားေသာက္ခဲ့ရတယ္။"

စစ္တကၠသိုလ္ D.S.A တပ္မေတာ္နည္းပညာတကၠသိုလ္ D.S.T.A. ေက်ာင္းေတြရဲ့ အစားအေသာက္ ေက်ြးေမြးတာဟာ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ MTC ထက္ အလြန္ေကာင္းမြန္တယ္လို့ သိရပါတယ္္။ အဲဒီလိုသိရတဲ့အတြက္္ MTC ေက်ာင္းသားေတြဟာ သူတို့ေက်ာင္းလည္း ဆယ္တန္းေအာင္ေခၚတာပဲ။ ငါတို့လည္း ဆယ္

တန္းေအာင္ပဲ ဘာေၾကာင့္ တို့ေက်ာင္းမွ ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲ။ ဒီလိုအလုပ္ခံရတာလည္းလို့ မေက်မနပ္ ျဖစ္ၾကပါေတာ့တယ္။ ဒီအခ်က္ဟာလည္း MTC ေက်ာင္းသားေတြ မေက်နပ္တဲ့ အေၾကာင္းတခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။

တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ MTC ေက်ာင္းရဲ့ ေလ့က်င့္ေရးဟာ အလြန္ျပင္းထန္ပါတယ္္။ စစ္တကၠသိုလ္ (D.S.A) နဲ့ တပ္မေတာ္နည္းပညာ တကၠသိုလ္ (D.S.T.A) ေတြထက္ပိုၿပီး ျပင္းထန္ပါတယ္။

ေက်ာင္းစတင္တည္ေထာင္ဖြင့္လွစ္တာ မၾကာေသးတဲ့အတြက္ နာမည္ေကာင္းရေအာင္ လုပ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ MTC ေက်ာင္းသားေတြကလည္း လိုတာထက္ပိုၿပီး

ေလ့က်င့္မႈျပင္းထန္တာကို မည္သူကမွ မေက်နပ္ၾကပါ။ ပညာသည္အေနနဲ့ တပ္ရင္း တပ္ဖြဲ့ေတြမွာ တာဝန္ထမ္းခိုင္းမွာဆိုၿပီး အခုေတာ့ ေရွ့တန္းထြက္ၿပီး စစ္တိုက္ခိုင္းမလို့ အျပင္းအထန္ ေလ့က်င့္ေပးေနတယ္လို့ ေဝဖန္ေျပာဆိုလာပါတယ္။

"က်ေနာ္တို့ မနက္ ေလးနာခြဲထၿပီး အေျပးေလ့က်င့္ရတယ္။ အသည္းအသန္ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားၾကရတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို့အေနနဲ့ နားမလည္နိုင္တာတခုက က်ေနာ္တို့တေတြဟာ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသားေတြပါ၊ စစ္တိုက္မယ့္သူေတြမွ မဟုတ္တာ။ အဲေတာ စစ္တိုက္ရမယ့္သူေတြမဟုတ္ဘူးလို့ က်ေနာ္တို့ ယူဆထားတယ္။ အဲအတြက္ သူတို့ေလ့က်င့္ေပးတဲ့ပံုစံက အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသားတေယာက္နဲ့ ကိုက္ညီမႈ မရွိဘူး။"

တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ရဲ့ တေန့တာလႈပ္ရွားမႈေတြဟာ အားခ်ိန္၊ နားခ်ိန္မရွိေအာင္ ပင္ပန္းလွပါတယ္။ ေလ့က်င့္ေရး ျပင္းထန္လြန္းတာ၊ စားနပ္ရိကၡာအျပည့္အဝ မရရွိတာေတြဟာ ေက်ာင္းသားထုရဲ့ ရင္ထဲက မေက်နပ္စိတ္ ေတြကို ပိုႀကီးထြားလာေအာင္ လုပ္ေပးေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အထက္ကို တင္ျပတာမ်ိဳး ဆႏၵျပေတာင္းဆိုတာမ်ိဳး မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ စစ္သည္ေက်ာင္းသားေတြဟာ စိတ္ထဲမွာ မ်ိဳသိပ္ၿပီး သည္းခံေနလာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သတင္းဆိုးႀကီးတခု ထြက္ေပၚလာၿပီး တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ရဲ့ ေက်ာင္းေတာ္သားေတြရဲ့ မေက်နပ္မႈေတြဟာ ေပါက္ကြဲလာပါေတာ့တယ္။

“ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ စိတ္ထဲမွာ ရပိုင္ခြင့္ေတာင္းတယ္။ ရပိုင္ခြင့္ဆိုတာထက္ ရုန္းထြက္ခ်င္စိတ္ေတြ ပိုမ်ားတယ္ အဲဒီအခ်ိန္မွာက။ ရုန္းထြက္ခ်င္စိတ္ေတြ ပိုမ်ားလာေတာ့၊ စကားပံုေလး တခုေျပာမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို့ နြားျပာၾကီး က်ေအာင္ သားေရဖင္ခုမထိုင္နဲ့ေပါ့။ စစ္တပ္မေကာင္းေၾကာင္းကို သိသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ စစ္တပ္ထဲမွာ မေနခ်င္ၾကတဲ့စိတ္ေတြ ပိုမ်ားလာတယ္။ ရပိုင္ခြင့္ တခုဆိုတာထက္။ က်ေနာ္တို့ေတြ အားလံုးက စစ္တပ္ကို ယံုၾကည္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတို့လည္း ေၾကညာထားတယ္။ တပ္မေတာ္သည္သာ အမိ၊ တပ္မေတာ္သည္သာ အဖလို့၊ တကယ္တမ္း တပ္မေတာ္က အမိအဖေနရာက မေနခဲ့ေတာ့ က်ေနာ္တို့လည္း အဲဒီစစ္တပ္ထဲမွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လုပ္ခဲ့ၾကတာ အဓိက စစ္တပ္မေကာင္းဘူးဆိုတာ သိေနတဲ့အတြက္ စစ္တပ္ထဲမွာ ေနခ်င္စိတ္ ကုန္ခန္းသြားတဲ့အတြက္ အဲလိုမ်ိဳး ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ”

စစ္တပ္ထဲမွာ ေနခဲ့တဲ့ ကာလမွာ စစ္တပ္အေၾကာင္းကို ပိုသိခဲ့ရလို့ စစ္တပ္က ထြက္ခဲ့တာလို့ ေျပာဆိုသြားေပမယ့္ စစ္တပ္ထဲကေန ထြက္ခြာဖို့ စျဖစ္လာတာကေတာ့ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာပါ။

အပတ္စဉ္ ၃ သင္တန္းကစျပီး သင္တန္းသားေတြဟာ ၂ ႏွစ္သင္တန္းကို A.G.T.I လက္မွတ္နဲ့ ေက်ာင္းဆင္းေပးေတာ့မွာဆိုတဲ့ ေကာလာပါလ သတင္းတခု တပ္မေတာ္နည္းပညာ ေကာလိပ္မွာ ေပၚထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ သတင္း ထြက္ေပၚလာတဲ့အခ်ိန္မွာ အပတ္စဉ္ ၁ သင္တန္းသားတခ်ိဳ့မွာ စတုတၴႏွစ္ B.Tech. ဘြဲ့ကို သင္ၾကားေနျပီး အပတ္စဉ္ ၂ သင္တန္းသားအခ်ိဳ့ကလည္း တတိယႏွစ္မွာ B.Tech. ဘြဲ့ကို သင္ၾကားေနခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီသတင္းရဲ့အဓိပၸာယ္ကေတာ့ အပတ္စဉ္ ၁ နဲ့ ၂ သင္တန္းသားအားလံုးဟာ B.E. အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ့ကို ဆက္ျပီး သင္ယူခြင့္မရေတာ့ဘဲ B.Tech နည္းပညာဘြဲ့ တတ္ေျမာက္ျပီးရင္ အဲဒီ နည္းပညာဘြဲ့နဲ့ပဲ ေက်ာင္းဆင္းေပးေတာ့မယ္ လို ျဖစ္လာပါတယ္။ အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ့ကို မေပးေတာ့ဘူးလို့ ၾကားၾကားခ်င္း တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ တေက်ာင္းလံုး မေက်နပ္တဲ့အသံေတြ ဆူညံပြက္ေလာ ရိုက္သြားပါေတာ့တယ္။

အဲဒီသတင္း အမွန္တကယ္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိၾကရတဲ့အခါမွာေတာ့ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ေက်ာင္းသားအားလံုးရဲ့ မေက်နပ္စိတ္ေတြဟာ အျမင့္ဆံုးကို ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ ဒုတိယႏွစ္ကိုေရာက္ေနတဲ့ အပတ္စဉ္ ၃ သင္တန္းသားေတြဟာ အနစ္နာဆံုးျဖစ္တဲ့အတြက္ မေက်နပ္ဆံုးသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အပတ္စဉ္ ၃ ကစျပီး ေနာက္လာမယ့္ သင္တန္းအပတ္စဉ္ေတြကို ၂ ႏွစ္သင္တန္း (A.G.T.I လက္မွတ္) နဲ့ ပညာသည္ တပ္ၾကပ္ၾကီးရာထူးနဲ့ ေက်ာင္းဆင္း ေပးေတာ့မွာျဖစ္တယ္လို့ တရားဝင္ သတင္းေတြ ထြက္ေပၚလာလို့ ျဖစ္ပါတယ္။

MTC ေက်ာင္းသားေတြ မေက်နပ္ျဖစ္တာဟာ တပ္မေတာ္က ေပးအပ္မယ့္ ရာထူးကို မရရွိမွာစိုးလို့မပါုတ္ပါဘူး။ အဓိကအားျဖင့္ B.Tech. နည္းပညာဘြဲ့နဲ့ B.E. အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ့ေတြကို ဆက္လက္မသင္ၾကားနိုင္တဲ့အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ MTC သင္တန္းသားေတြ ေလ်ွာက္လႊာေခၚယူစဉ္တုန္းက နိုင္ငံပိုင္သတင္းစာေတြနဲ့တိုင္းစစ္ဌာနခ်ုပ္ေတြက ေပးတဲ့ လက္ကမ္းစာအုပ္ငယ္ေတြမွာ ပဥၥမႏွစ္အထိ ထူးခ်ြန္သူေတြကို ပညာသင္ၾကားေစျပီး B.E. ဘြဲ့ေပးအပ္မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ပါရွိပါတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေလ့က်င့္ေရးျပင္းထန္လြန္းတာနဲ့ စားေသာက္ေရး အလြန္ညံ့ဖ်င္းတာတို့ကို သည္းခံခဲ့ၾကပါတယ္။ သို့ေသာ္လည္းပဲ ဘဝႏွင့္ခ်ီျပီး ေျပာင္းလဲသြားမယ့္ မိမိတို့ရဲ့ ပညာေရးကိစၥမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားအားလံုး မခံမရပ္နိုင္ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္လည္း အပတ္စဉ္ ၃ ေက်ာင္းသားေတြဟာ B.Tech, B.E ဘြဲ့ေတြ မေပးေတာ့တဲ့ကိစၥမွာ ေရွ့ဆံုးက ဦးေဆာင္ပါဝင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ တေက်ာင္းလံုးမွာ အပတ္စဉ္ ၄ သင္တန္းသားေတြလည္း ရွိေနတဲ့အတြက္ အပတ္စဉ္ ၁ မွ ၄ အထိ စုစုေပါင္း ေက်ာင္းသားဦးေရ ၃၀၀၀ ေက်ာ္ရွိပါတယ္။ ေရွ့ဆက္ျပီး ဘာလုပ္ၾကမလဲဆိုတာနဲ့ ပတ္သက္ျပီး အရင္ဆံုး အပတ္စဉ္ (၃) ေက်ာင္းသားအားလံုးရဲ့ သေဘာဆနၵကို တိုင္ပင္ေဆြးေနြးၾကပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ေက်ာင္းသားေတြက အပတ္စဉ္တခုတည္း မလုပ္ဘဲ စီနီယာေတြနဲ့ ပူးေပါင္းတိုင္ပင္ျပီး ေဆာင္ရြက္တာ ပိုေကာင္းတယ္လို့ ယူဆျပီး အပတ္စဉ္ ၁ နဲ့ ၂ မွ စီနီယာေတြနဲ့ ပူးေပါင္းညွိႏွိဳင္းကာ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘြဲ့မေပးေတာ့တဲ့ ကိစၥကို ေဆာင္ရြက္ရာမွာ ေရွ့ဆံုးကေန အားက်ိဳးမာန္တက္ အခ်ိန္ျပည့္ လုပ္ေဆာင္ၾကတဲ့ စစ္သည္ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ့ဟာ အလိုလို ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။ အဲဒီေခါင္းေဆာင္ေတြထဲက တေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေထာင္က် စစ္သည္ေက်ာင္းသားက သူရဲ့ အတိတ္ကို ျပန္လည္ေျပာဆိုပါတယ္။

“တပ္မေတာ္သားေတြေတာ့ စစ္အင္ဂ်င္နီယာတပ္လို့ ေခၚတာေပါ့။ စစ္အင္ဂ်င္နီယာဆိုတာ က်ေနာ္တို့ တိုက္ရိုက္က အရာရွိမျဖစ္ခင္ က်ေနာ္တို့ေတြ အရာရွိျဖစ္လာမယ္။ ေနာက္ျပီးအင္ဂ်င္နီယာ တေယာက္ဆိုတဲ့ အဆင့္အတန္းတခုနဲ့ လိုက္ေလ်ာညီေထြမႈ ရွိေအာင္ ေနထိုင္ဖို့အခြင့္အေရး တရပ္ရလာမယ္။ အဲဒီ၂ ခုေၾကာင့္ က်ေနာ္တို့ ဒီလမ္းေၾကာင္းကို ေရြးလိုက္တာ။ အဓိကေတာ့ စစ္တပ္ကို ယံုစားမိတာေပါ့။ စစ္တပ္က ေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္မယ္ ထင္ျပီးေတာ့ စစ္တပ္ကို ယံုစားမိတဲ့အခ်ိန္မွာ စစ္တပ္က ေျပာတဲ့စကားတခုနဲ့ ညီေအာင္မလုပ္နိုင္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္တို့ေတြ ဘဝပ်က္သြားတာ။ က်ေနာ္တို့ေတြ အညြန့္ခ်ိဳးခံလိုက္ရတာ။”

က်န္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြကလည္း သူတို့ကို လိုလိုလားလား ေခါင္းေဆာင္တင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ တပ္ခြဲတခြဲမွာ အနည္းဆံုး ႏွစ္ေယာက္မွ ေလးငါးေယာက္အထိ ပါခဲ့ၾကပါတယ္။ ေမဂ်ာအခန္း အလိုက္္လည္း သူတို့ပဲ ေခါင္းေဆာင္ ပါဝင္ၾကပါတယ္။

ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ဒီကိစၥနဲ့ပတ္သက္ျပီး လ်ွိဳ့ဝွက္ တိုင္ပင္ေဆြးေနြးၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးကစျပီး အရာရွိေတြအလယ္ အၾကပ္တပ္သားအဆံုး လံုးဝမရိပ္မိ၊ မသိရွိေအာင္ လ်ွိဳ့ဝွက္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အမ်ားဆံုး စုေဝး တိုင္ပင္ေဆြးေနြးျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ေတာ့ Night Study သင္တဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ျပီး ည ၇ – ၉ နာရီအထိ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ တျခားလံုျခံုတဲ့ေနရာေတြမွာ စုေဝးတိုင္ပင္ၾကပါတယ္။ ေဆြးေနြးၾကျပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြနဲ့ လုပ္ေဆာင္မယ့္ လုပ္ငန္းစဉ္ေတြကို တပ္ခြဲလိုက္ ေခါင္းေဆာင္ေတြကတဆင့္ Night Study ဝင္ခ်ိန္နဲ့ ၉ နာရီ ေနာက္ပိုင္း တပ္ခြဲရွိ အိပ္ေဆာင္ေတြဆီ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လာေရာက္ေျပာဆိုၾကပါတယ္္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ေက်ာင္းသားစစ္သည္ အမ်ားစုရဲ့ ဆနၵအရ B.Tech. , B.E. ဘြဲ့ေတြအထိ ပညာဆက္လက္သင္ၾကားခြင့္ရဖို့ တပ္မေတာ္အၾကီးအကဲ ဗိုလ္ခ်ုပ္မႉးၾကီးသန္းေရႊနဲ့ နအဖ အတြင္းေရးမႈး ၁ ဒုတိယ ဗိုလ္ခ်ုပ္ၾကီး ခင္ညြန္ထံ စာေရးတင္ျပမယ္လို့ ဆံုးျဖတ္ လိုက္ပါေတာ့တယ္။

တပ္မေတာ္ နည္းပညာေကာလိပ္ရဲ့ ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ တပ္မေတာ္အရာရွိၾကီးေတြရဲ့ သားေတြ ပါရွိပါတယ္။ အဲဒီ အရာရွိၾကီးေတြထဲက တခ်ိဳ့ ဟာ တပ္မေတာ္ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ုပ္ ဗိုလ္ခ်ုပ္မႉးၾကီး သန္းေရႊနဲ့တပ္မေတာ္ ေထာက္လွမ္းေရး အရာရွိခ်ုပ္ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ုပ္ၾကီးခင္ညြန့္ဆီ အဝင္အထြက္ ရွိသူေတြျဖစ္ပါတယ္္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဗိုလ္ခ်ုပ္ၾကီး ခင္ညြန့္ တန္ခိုးဩဇာ ၾကီးထြားေနခ်ိန္ပါ။

ပထမဆံုးအၾကိမ္ စာေရးေပးပို့ၾကရာမွာ အရာရွိၾကီးအခ်ိဳ့ရဲ့ သားေတြကတဆင့္ သူ့ဖခင္သို့၊ သူ့ဖခင္က ဗိုလ္ခ်ုပ္မႉးၾကီး သန္းေရႊနဲ့ ဗိုလ္ခ်ုပ္ၾကီးခင္ညြန့္တို့ဆီကို ေရာက္ေအာင္ေပးပို့ခဲ့ၾကပါတယ္။ တပ္မေတာ္အၾကီးအကဲမ်ားရဲ့ အေျဖကိုေစာင့္ေမ်ွာ္ေနရင္း တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္က အရာရွိဝန္ထမ္းမ်ား အားလံုးမရိပ္မိေအာင္ ပါန္မပ်က္ ေနထိုင္ၾကရင္း တလနီးပါး ၾကာသြားခဲ့ပါတယ္။ တပ္မေတာ္အၾကီးအကဲ ဗိုလ္ခ်ုပ္ၾကီးေတြက ဘာမွ အေၾကာင္း ျပန္ၾကားခဲ့ျခင္းမရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တပ္မေတာ္အၾကီးအကဲေတြဆီကို ဒုတိယအၾကိမ္ စာတင္ဖို့ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ ဒုတိယအၾကိမ္ စာတင္ဖို့ဆံုးျဖတ္ျပီးတဲ့အခါ ပထမအၾကိမ္ကလို အေၾကာင္းမျပန္ခဲ့လ်ွင္ ဘာဆက္လုပ္ၾကမယ္ ဆိုတာကိုပါ ထည့္သြင္းေဆြးေနြးခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒုတိယအၾကိမ္ေပးပို့တဲ့ စာကို အေၾကာင္းမျပန္ခဲ့ရင္ ေရွ့ဆက္လုပ္ေဆာင္မယ့္ အစီအစဉ္ကေတာ့ စစ္သည္ ေက်ာင္းသားေတြအားလံုး တပ္မေတာ္နည္းပညာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းကေန တိတ္တဆိတ္ ထြက္ခြာၾကဖို့ ျဖစ္ပါတယ္။

ထြက္ခြာမယ့္အခ်ိန္ကို ညသန္းေခါင္ ၁၂ နာရီနဲ့ သန္းေခါင္ေက်ာ္ ၁ နာရီလို့ အၾကမ္းဖ်င္း သတ္မွတ္ျပီး ေက်ာင္းသားအားလံုးကို အသိေပးထားပါတယ္။ အဲဒီလိုေရွ့ဆက္လုပ္မယ့္ အစီအစဉ္ေတြကို ေရးဆြဲခ်မွတ္ျပီးေနာက္မွာ အေရးတၾကီး လုပ္စရာအလုပ္တခု ေပၚလာပါတယ္။ ဒါကေတာ့ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ေက်ာင္းရဲ့ ရံုးခန္းမွာ သိမ္းဆည္းထားတဲ့ မိမိတို့ရဲ့ မွတ္ပံုတင္ေတြကို ျပန္ရေအာင္ လုပ္ဖို့ျဖစ္ပါတယ္။ တပ္ထဲဝင္စဉ္က ကိုယ့္မွတ္ပံုတင္ကို လူေတြ႕စစ္ေဆးတဲ့ အရာရွိေတြထံ အပ္ႏွံခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီမွတ္ပံုတင္ကတ္အားလံုးဟာ ေက်ာင္းရဲ့ ဌာနခ်ုပ္ရံုးမွာ သိမ္းဆည္းခံထားရပါတယ္။

တနလၤာမွ ေသာၾကာေန့အထိ ညေန (၄) နာရီနဲ့ စေန၊ တနဂၤေနြေန့ေတြမွာ မနက္ပိုင္းနဲ့ ညေနပိုင္းမွာ လုပ္အားေပး လုပ္ၾကရပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ဌာနခ်ုပ္ရံုးကို သန့္ရွင္းေရး လုပ္ေပးရတာလည္း ပါဝင္ပါတယ္။ ဌာနခ်ုပ္ရံုးမွာ လုပ္အားေပးလုပ္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားစစ္သည္တိုင္းဟာ မွတ္ပံုတင္ေတြကို ျပန္ယူဖို့ အစီအစဉ္ လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတိုင္း မိမိမွတ္ပံုတင္ မိမိျပန္ရျပီးတဲ့ေနာက္ ေမလ ၃၁ ရက္ေန့ လစာထုတ္အျပီး ည သန္းေခါင္ေက်ာ္ ၁ နာရီ အခ်ိန္မွာ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္မွ ေက်ာင္းသားစစ္သည္ ၃၀၀၀ ေက်ာ္ဟာ ေက်ာင္းကေန တိတ္တဆိတ္ ထြက္ခြာသြားမယ္လို့ ေက်ာင္းသားစစ္သည္ အမ်ားစုရဲ့ ဆနၵအရ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဒု႒ာဝတီျမစ္ ေဘးအတိုင္း မနၲေလးျမို့အထိ ေရာက္ေအာင္သြားၾကဖို့ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။

“အေၾကာင္းမျပန္ရင္ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ ျပင္ဆင္ထားတယ္။ စာ ၅ ေစာင္ရွိျပီ။ စာတင္ဖို့အတြက္ ျပင္ဆင္ထားတယ္။ ၅ ေစာင္အထိမွ ေနာက္ဆံုးစာအထိမွ ေရာက္မလာဘူးဆိုရင္ က်ေနာ္တို့အေနနဲ့ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္ၾကဖို့ ျပင္ဆင္ထားတယ္။ တစုတေဝးတည္း ဒု႒ဝတီ ျမစ္ေၾကာင္းအတိုင္းပဲ သြားမွာပါ။ ဒီအတိုင္းသြားရင္ စစ္တပ္က ခြင့္မျပုဘူး။ ျပန္ဖို့လည္း မျဖစ္နိုင္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို့ ျဖတ္လမ္းကပဲ ျပန္မယ္။ အားလံုးတစုတေဝးတည္းပါပဲ။”

၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ေမလေနာက္ဆံုးပတ္ အထိေတာင္ တပ္မေတာ္ နည္းပညာေကာလိပ္ ေက်ာင္းသားေတြ ေပးပို့ထားတဲ့ စာႏွစ္ေစာင္ကို ဗုိလ္ခ်ုပ္မႉးၾကီးသန္းေရႊနဲ့ ဒုတိယဗုိလ္ခ်ုပ္ၾကီး ခင္ညြန့္ဆီက ဘာမွ အေၾကာင္းမျပန္ၾကားခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ေမလကုန္ဆုံးဖို့ တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာပါတယ္။

တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ရဲ့ ေက်ာင္းသားအားလုံးလည္း စိတ္ဓာတ္ အထူးတက္ၾကြေနခဲ့ပါတယ္။ ေရွ့ဆက္ ဘာေတြျဖစ္မယ္ဆိုတာကို မေမွ်ာ္မွန္းနိုင္ေပမယ့္ ေရွ့ဆက္ေလွ်ာက္ရမယ့္ ခရီးအတြက္ အေတြးစိတ္ကူးေတြနဲ့ ပီတိျဖစ္ေနပါတယ္။

ေက်ာင္းသားအမ်ားစုရဲ့ ဆနၵနဲ့ သေဘာတူထားတဲ့အတြက္ ဘယ္သူကမွ ဆန့္က်င္တာ ကန့္ကြက္တာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ “စစ္တပ္ထဲဆက္ေနျပီး ဆင္းရဲ ဒုကၡခံေနမယ့္အစား ဒီကထြက္သြားျပီး ဒီေကာင္ေတြကုိ ျပန္ခ်မယ္” ဆုိသူေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။

ဒီလုိနဲ့ ေမလ (၃၁) ရက္ကို ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေန့မနက္မွာေတာ့ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ရွိ တပ္ခြဲအားလုံးကို မနက္ ေျခာက္နာရီ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ တန္းေပါင္းစီကြင္းကို အေရာက္သြားၾကဖို့ သင္တန္းနည္းျပ အရာရွိေတြက အမိန့္ေပးပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြစိတ္ထဲမွာ ဘာမွ အေထြအထူး မျဖစ္ၾကပါဘူး။ မနက္ (၇) နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ဗိုလ္မႉးၾကီး ဘိုးေအာင္က သင္တန္းသားေတြကို ဩ၀ါဒစကား ေျပာၾကားျပီးေနာက္္မွာေတာ့ က်န္အရာရွိေတြျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္မႉး၊ ဗိုလ္ၾကီး၊ ဗိုလ္ေတြက ေက်ာင္းသားစစ္သည္ေတြရဲ့ အိပ္ေဆာင္ေတြထဲကို ၀င္ေရာက္ျပီး အငိုက္ဖမ္း စစ္ေဆးပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ လက္ဆြဲသားေရအိတ္ေတြနဲ့ အက်ၤီအိတ္ေတြထဲကို ရွာေဖြၾကပါတယ္။

အဲဒီစစ္ေဆးခ်ိန္ကစျပီး တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ ကံၾကမၼာေတြလည္း ေျပာင္းလဲသြားပါေတာ့တယ္။ မွတ္ပုံတင္ေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ ေနရပ္လိပ္စာ စာအုပ္ေတြ၊ က်ပ္ (၅၀၀၀) နဲ့အထက္ ေတြ႕သူေတြရဲ့ ပစၥည္းအားလုံးကို သိမ္းယူလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ တပ္ခြဲအလိုက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြလို့ သံသယရွိေတြကို ဗဟိုကင္းရဲ့ အခ်ုပ္ခန္းထဲ ထည့္လိုက္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ အဖမ္းခံလိုက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားစစ္သည္တဦးက သူ့အေတြ႕အၾကံုေတြကို ဒီလို ျပန္ ေျပာင္းေျပာျပပါတယ္။

“ပထမအၾကိမ္ ေမးဖို့အတြက္ ထားထားတယ္။ ေနာက္ ဗဟုိအက်ဉ္းကို ထည့္တယ္။ ေလးဘက္တုိက္ထဲမွာ ခ်ုပ္လုိက္တယ္။ ေလးဘက္တုိက္ထဲ ခ်ုပ္လုိက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ့အေနနဲ့ အခ်ုပ္ေတြ ေထာင္ေတြဆုိတာ တခါမွ မျမင္ဖူးခဲ့ဘူး။ ဒီေက်ာင္းတက္လာတဲ့ ကာလတေလွ်ာက္လုံးမွာလည္း တခါမွ အျပစ္မရွိခဲ့ဘဲနဲ့ အျပစ္ေပးခံရတာ။ အဲဒီက်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္၀မ္းနည္းတယ္။ ၀မ္းနည္းတယ္ဆုိတာ ေက်ာင္းသားတေယာက္နဲ့ အခ်ုပ္ခန္းနဲ့ ဘယ္လိုမွ မသက္ဆုိင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ့အေနနဲ့ ဒီလိုဖမ္းဆီးခ်ုပ္ေႏွာင္လုိက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ့အေနနဲ့ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပန္လႊတ္မယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မလႊတ္ဘူးပဲျဖစ္ျဖစ္ လြတ္တဲ့လမ္းေတာ့ ေတာ္ေတာ္နည္းပါးသြားျပီ။ အဲဒီအတြက္ ေတာ္ေတာ္၀မ္းနည္းတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ့ကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ေခၚစစ္တယ္။ က်ေနာ့္ကို စစ္တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးတေယာက္ကေတာ့ ေျပာပါတယ္။ မင္းကို မထိဘူး၊ မရိုက္ဘူး၊ အသားနာေအာင္ မလုပ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘ၀နာေအာင္ပဲ ေဘာပင္နဲ့ထုိးမယ္။ သူက ေဘာပင္နဲ့ထိုးလုိက္တာပဲ။ ဘ၀မွာ စုတ္ျပတ္သတ္သြားတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ကိုယ္ေတြက တကယ္ပဲ ယုံၾကည္ကုိးစားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ေတြတကယ္ ယုံၾကည္ကုိးစားမႈက သူတုိ့နဲ့ မထိုက္တန္ဘူးလို့ ထင္တယ္။”

ဒုတိယႏွစ္နဲ့ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားအားလုံးကို မနက္ (၇) နာရီကေန ညေန (၃) နာရီအထိ တန္းေပါင္းစီကြင္းျပင္ထဲမွာ ဘယ္မွသြားခြင့္မျပုေတာ့ဘဲ ထိုင္ခိုင္းထားပါတယ္။ ေန့လယ္စာ ထမင္းမေကြ်းဘဲ ထုိင္ခုိင္းထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ညေန (၃) နာရီမွာ Main Workshop ထဲကို ေျပာင္းေရႊ့ေနေစျပီးေနာက္ တံခါးပိတ္ထား လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ Main workshop ထဲေရာက္ျပီးေနာက္ အျပင္ကေန တံခါးကို ေသာ့ခတ္ပိတ္ျပီးသား ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။

ဒီလိုနဲ့ ညေန (၄) နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ေက်ာင္းသား တေယာက္ ႏွစ္ေယာက္က ငါတို့ကို ထမင္းမေကြ်းဘဲ ဒီအတိုင္း ထားေတာ့မွာလားလို ့ ေအာ္ဟစ္ ေျပာဆိုလိုက္ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ က်န္တဲ့ ေက်ာင္းသားအားလုံးကလည္း ေထာက္ခံတဲ့အေနနဲ့ ၀ိဳင္းေအာ္ဟစ္ၾကပါတယ္။ ညေနေစာင္းလာေတာ့ ဗိုက္လည္း ေတာ္ေတာ္ဆာလာျပီျဖစ္လို ့ မေက်နပ္စိတ္ေတြဟာ ေပါက္ကြဲလာပါေတာ့တယ္။

သင္တန္းသား ၃၀၀၀ ေက်ာ္ရဲ့ ေအာ္ဟစ္သံေတြဟာ Main workshop ထဲမွာ မိုးျပိုတဲ့အလား ဆူညံျပီး ဟိန္းထြက္ေနပါတယ္။ ေအာ္ဟစ္ရံုမက တံခါးေတြကိုလည္း ထုႏွက္ၾကပါတယ္။ အုပ္ခ်ုပ္သူ အရာရွိေတြက ထိန္းမရတဲ့အဆုံး တံခါးဖြင့္ေပးရပါတယ္။ Main workshop အျပင္ကို ေရာက္တဲ့အထိ ေအာ္ဟစ္သံေတြ ဆူညံေနဆဲပါ။ ၃၀၀၀ ေက်ာ္ ေက်ာင္းသားအုပ္စုၾကီးဟာ ဖမ္းထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကို လႊတ္ေပးဖို့ ေအာ္ဟစ္ေတာင္းဆိုရင္း ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ ဗဟိုကင္းက အခ်ုပ္ခန္းဆီကို ခ်ီတက္သြားၾကပါေတာ့တယ္။

မၾကာခင္ လက္နက္ကိုင္စစ္သား တပ္ခြဲတခြဲနဲ ့အတူ တိုင္းမႉး ေရာက္လာပါတယ္။ ေအာ္ဟစ္ ဆနၵျပေနတဲ့ေနရာကို ေရာက္လာျပီး ေရွ့ဆက္မသြားဖို့ တားျမစ္ေျပာဆိုပါတယ္။ ေက်ာင္းသားစစ္သည္ လူအုပ္ၾကီးကေတာ့ တိုင္းမႉးရဲ့စကားကို မနာခံဘဲ ဗဟိုကင္းကို ဆက္လက္ခ်ီတက္သြားပါတယ္။ တားလို့မရတဲ့အဆုံးမွာေတာ့ လက္နက္ကိုင္ စစ္သားတဦးက ေသနတ္ကို မိုးေပၚေထာင္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ အလယ္ပိုင္းတိုင္း စစ္ဌာနခ်ုပ္တိုင္းမႉး (မနၲေလးတိုင္းမႉး) ဗိုလ္ခ်ုပ္ရဲျမင့္က “မင္းတို့ေျပာစရာရွိရင္ ေအးေအးေဆးေဆးေျပာၾက။ ေအာ္ဟစ္ျပီး ဆူညံဆူညံ မလုပ္ၾကနဲ့”လို့ ေျပာပါတယ္။

ေက်ာင္းသားစစ္သည္ေတြက ဖမ္းထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကို အခုခ်က္ခ်င္း ျပန္လႊတ္ေပးဖို့ တညီတညြတ္တည္း ေတာင္းဆိုၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသားအုပ္ၾကီး ေတာင္းဆိုတဲ့အတြက္ ဖမ္းဆီးခံ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးရဲ့ကားနဲ့ သြားေခၚခိုင္းလိုက္ျပီး ျပန္လႊတ္ေပးလို္က္ပါတယ္။

ေနာက္တေန့ (၁၊ ၆၊ ၂၀၀၂) မနက္ ၇ နာရီမွာ တေက်ာင္းလုံး တန္းေပါင္းစီကြင္းကို အေရာက္သြားၾကရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ တပ္မေတာ္ ေလ့က်င့္ေရးအရာရွိခ်ုပ္ ဗိုလ္ခ်ုပ္ေက်ာ္၀င္း ေရာက္လာျပီး စကားေျပာပါတယ္။ သူစကားေျပာတဲ့ စင္ျမင့္ေဘးမွာ သူနဲ့အတူပါလာတဲ့ စစ္သား တေယာက္က ဂ်စ္ကားေပၚကေန ေက်ာင္းသားေတြဘက္ကို ပိြဳင့္ ၅ စက္ေသနတ္ငယ္နဲ့ ခ်ိန္ထားပါတယ္။ လက္နက္မဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ျခိမ္းေျခာက္တဲ့သေဘာပါ။

ဗိုလ္ခ်ုပ္ေက်ာ္၀င္းက “မေန့က ျဖစ္ခဲ့တဲ့ကိစၥနဲ့ ပတ္သက္ျပီး ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေျပာမေနေတာ့ဘူး။ မင္းတို့ေတြ ေက်ာင္းဆက္တက္ခ်င္ေသးလား” လို့ ေမးပါတယ္။ သူ့ရဲ့အေမးအဆုံးမွာ ေက်ာင္းသားစစ္သည္ေတြက တညီတညြတ္တည္း “မတက္ခ်င္ဘူး” လို့ ျပန္ေျဖလုိက္ၾကပါတယ္။ “ဒါဆိုရင္ စစ္တပ္ကေန ထြက္ခြင့္မေပးနိုင္ဘူး” လို့ ဗုိလ္ခ်ုပ္ေက်ာ္၀င္းက ေျပာပါတယ္။ “မေပးလည္း ထြက္မွာပဲ” လို ့ အျပန္အလွန္ ေျပာဆိုၾကပါတယ္။

ဆက္လက္ျပီး ဗိုလ္ခ်ုပ္ေက်ာ္၀င္းက “တကယ္လို့ မင္းတို့ေတြ အျပင္ေရာက္သြားရင္လည္း အျပင္တကၠသိုလ္ေတြကို ဆက္တက္လို့မရဘူး။ တက္ခဲ့ရင္လည္း အဲဒီသူေတြရဲ့ ဘြဲ့လက္မွတ္ေတြကို အသိအမွတ္မျပုဘူး” လို့ ဆက္ေျပာပါတယ္။

ေမလ ၃၁ ရက္ေန့ညေနပိုင္း ဆနၵျပေတာင္းဆိုမႈ ျဖစ္ျပီးတဲ့ေနာက္ အဲဒီေန့ ညပိုင္းမွာ စစ္တပ္တပ္ရင္းတရင္း MTC ေက်ာင္းကို လွ်ိဳ့၀ွက္အေစာင့္ ခ်ထားလိုက္ၾကပါတယ္။ စစ္တပ္ထဲမွာ သေဘာထားျပည့္၀ျပီး ပညာတတ္တဲ့ နိုင္ငံေကာင္းက်ုိးလိုလားတဲ့ စစ္အရာရွိမ်ား မ်ားစြာရွိပါတယ္။ MTC ေက်ာင္းမွာလည္း ပညာတတ္ျပီး သေဘာထားျပည့္၀တဲ့ အရာရွိမ်ားစြာ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို့ဟာ အထက္အရာရွိက ေပးအပ္တဲ့ အမိန့္နဲ့တာ၀န္ကုိ မလြန္ဆန္နိုင္ၾကပါဘူး။

၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁ ရက္ စေနေန့မနက္ ၉ နာရီမွာ Main workshop အေရွ့ဘက္ခန္းမထဲမွာ စတုတၴႏွစ္ (အပတ္စဉ္ ၁) ေက်ာင္းသားေတြနဲ့ ဗိုလ္ခ်ုပ္ေက်ာ္၀င္းတို့ တံခါးပိတ္ ေတြ႕ဆုံၾကပါတယ္။ ပထမႏွစ္၊ ဒုတိယႏွစ္နဲ့ တတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသားေတြကို အမွတ္စဉ္အလိုက္ ေတြ႕ဆုံမယ္ဆိုတဲ့အတြက္ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္မယ့္ အခ်ိန္က္ိဳ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကပါတယ္။ ဇြန္လ ၆ ရက္ ၾကာသပေတးေန့မွာ တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားေတြနဲ့ ဗိုလ္ခ်ုပ္ေက်ာ္၀င္း ဒုတိယအၾကိမ္ ေတြ႕ဆုံၾကပါတယ္။

ဒီေတြ႕ဆုံျခင္းဟာ ေနာက္ဆုံးျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္္။ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားေတြနဲ့ ေတြ႕ဆုံရမယ့္အလွည့္ မေရာက္လိုက္ေတာ့ပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ုပ္ေက်ာ္၀င္းက တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားေတြကို ေတြ႕ဆံုျပီးေနာက္ ေလးငါးရက္အၾကာမွာ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသား အားလုံးကို အိမ္ျပန္ပို့လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ေက်ာင္းသားအားလုံးကို “တပ္မေတာ္အက္ဥပေဒ ပုဒ္မ ၁၈ (၃) အရ တပ္မေတာ္မွ အျမဲတမ္း ထုတ္ပယ္ျခင္း” ဆိုျပီး ေက်ာင္းထုတ္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ လႊတ္ေပးခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကိုလည္း ေနာက္ေန့ကစျပီး တရက္ခ်င္း ညေနပိုင္းနဲ့ ညပိုင္းမွာ လာေရာက္ေခၚေဆာင္သြားပါတယ္။ အဲဒီေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေထာင္ဒဏ္ အနည္းဆုံး ၅ ႏွစ္ကစျပီး ၇ ႏွစ္၊ ၈ ႏွစ္၊ ၁၀ ႏွစ္၊ ၁၅ ႏွစ္၊ ၂၀ ႏွစ္အထိ အျပစ္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြကို ေက်ာင္းထုတ္ပစ္ရာမွာ ဆိုထားတဲ့ တပ္မေတာ္ အက္ဥပေဒ ပုဒ္မ ၁၈(၃) ဟာ “သတင္းထိမ္ခ်န္မႈ” ပုဒ္မပါ။ ပုန္ကန္ဖုိ့ အစီအစဉ္ရွိတာ သိလ်က္နဲ့ သတင္းမေပးခဲ့တဲ့အတြက္ အဲဒီပုဒ္မ တပ္လိုက္တာပါ။ တနည္းေျပာရရင္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ လႈပ္ရွားမႈကို စစ္ပုန္ကန္မႈတခုလို ့ သတ္မွတ္လိုက္ျခင္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာတပ္မေတာ္သမိုင္းတေလွ်ာက္မွာ အၾကီးအက်ယ္ စစ္ပုန္ကန္မႈကို တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္က စတင္လိုက္တာလို ့ ေျပာနိုင္ပါတယ္။

ဒီလို စစ္ပုန္ကန္မႈေျမာက္ေအာင္ လႈပ္ရွားခဲ့တာမ်ုိး မရွိခဲ့ဖူးတဲ့အတြက္ ဗိုလ္ခ်ုပ္မႉးၾကီးနဲ့ စစ္တပ္တခုလုံး တုန္လႈပ္သြားခဲ့ပါတယ္။ တပ္မေတာ္ နည္းပညာေကာလိပ္ ေက်ာင္းသားေတြကို စစ္တပ္ထဲဆက္ထားရင္ တျခား တပ္ရင္းေတြရွိ အရာရွိစစ္သားေတြကို စည္းရုံးျပီး ေတာ္လွန္ပုန္ကန္လာမွာကို အေတာ္စိုးရိမ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ပဲ စစ္တပ္ကေန ထြက္ခြင့္ေပးလိုက္တာပါ။

အမ်ားအက်ုိးအတြက္ ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္က ေက်ာင္းသားစစ္သည္ေခါင္းေဆာင္ အေယာက္ ၆၀ ေက်ာ္ကို တရားရံုးျပင္ပမွာ မ်က္ကြယ္ အမိန့္ခ်မွတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီသူေတြဟာ အခုထက္တိုင္ ျမန္မာနိုင္ငံရဲ့ နယ္အက်ဉ္းေထာင္ေတြမွာ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ က်ခံေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။

“မနၲေလးေထာင္ထဲမွာေတာ့ အျမင့္ဆုံေထာင္ခ်လို္က္တယ္။ ဘယ္ႏွႏွစ္ခ်လည္းေတာ့ မသိဘူး။ အမွန္ဆုိရင္ သူတုိ့ရဲ့ တရားစီရင္မႈက မွ်တမႈ မရွိဘူးလုိ့ ယူဆတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတုိ့ ဘယ္လုိပဲေပးေပး က်ေနာ္တုိ့မွာ ျငင္းဆန္ပုိင္ခြင့္ မရွိေတာ့ဘူး။ သူတုိ့အေနနဲ့ တဖက္သတ္ တရားစီရင္ေရးတခုလို့ က်ေနာ္တုိ့ ယူဆတယ္။ တေယာက္နဲ့တေယာက္ ျမင္ခြင့္ေတြ႕ခြင့္ မရွိဘူး။ ဟုိဘက္ခန္းနဲ့ ဒီဘက္ခန္း လွမ္းျပီးစကားေအာ္ေျပာခြင့္ မရွိဘူး။ က်ေနာ္တုိ့ကို အေဆာင္ထဲမွာပဲ တုိက္ခန္းထဲမွာပဲ အခ်ိန္ျပည့္ပိတ္ထားတယ္။ အျပင္ေလာကကို မေျပာနဲ့ က်ေနာ္တုိ့ေနတဲ့ တုိက္ေရွ့မွာ ျမက္ပင္ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆုိတာ က်ေနာ္တုိ့အေနနဲ့ ျမင္ေတြ႕ခြင့္ မရဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘယ္ကိုေရာက္သြားလဲဆုိတာ က်ေနာ္တုိ့မသိနုိ္င္ဘူး။ မသိနုိင္ဘူးဆိုတာ သူတုိ့အေနနဲ့ သတင္းအစ ေဖ်ာက္လုိက္တဲ့ သေဘာေပါ့။”

ေနာက္ပိုင္းမွာ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ေက်ာင္းက ၀န္ထမ္း အားလုံးကို စစ္ဘက္ကေန အရပ္ဘက္ကို ေျပာင္းပစ္လိုက္ပါတယ္။ ေမျမို့ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ေက်ာင္းကိုလည္း ပိတ္ပစ္လိုက္ျပီး ေက်ာင္း အေဆာက္အဦေတြကို စစ္တကၠသိုလ္ စာေပဌာန ၂ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲလိုက္ပါတယ္။

ေရးသားသူ..မင္းလြင္